Is Kanjertraining soms schadelijk?

Flanagan schreef op 01-02-2022 om 11:34:

[..]

Ha, je hebt de boodschap begrepen; slimmer zijn dan systeem en het systeem zo laten.

Mijn kinderen dealen met dyslexie; ik heb jaren met hen gewerkt om de achterstand klein te houden en veranderingen in systeem, zoals stoppen met hulpmateriaal, op te vangen. Zorg aankaarten bij juf if ib’er werkte averecht want dat hield in dat ze extra werk op hun bord kregen en daar werden ze niet voor betaald. Nu bestond er wel een potje voor begeleiding lln met dyslexie maar dat werd gebruikt voor salaris ib’er want die nam de toetsen af. Hoop gesteggel, dus was ik op mijzelf aangewezen als ik de kinderen wilt helpen.

Jij bent ook in wezen op jezelf aangewezen. Je kind heeft ( of had?) moeite met de uitvoering van de training. Bekijk hoe jij haar onrust kan weghalen. Dat doe je niet door de juf in een negatief daglicht te stellen , maar door je kind mee te geven dat mensen de regels verschillend kunnen interpreteren. Leer haar mensen in hun waarde te laten, ook al ben je het niet met hen eens. Ik lees dat je kind haar juf verdedigt. Je kind heeft ergens een eigen manier gevonden om met dat verschil om te gaan. Haar gesputter in begin was omdat het toen nieuw voor haar was; nu weet ze beter.

Laat je kind weten altijd bij jou vragen te kunnen stellen zodat ze weet hoe jij er tegen aan kijkt, zonder de school onderuit te halen. Maar wakker dat vuur niet aan; als zij het wilt laten rusten, als zij niet herinnert wilt worden aan de tekortkomingen, geef haar dan die ruimte.
Luister naar je kind.

Eens was ons kind ons heel dankbaar dat wij de gang naar de rechter uiteindelijk niet maakten. Zaak had voor kind geen nut, want toch al van school veranderd. Zaak zou alleen maar leiden tot nog langer gesprekken over school aan de eettafel. Kind wilde kunnen verwerken en herstellen. Wij hebben naar ons kind geluisterd en welzijn kind voorop gesteld. Nu snap je hoe het komt dat ik je gevoel van onrechtvaardigheid of bezorgdheid met oog op komende jaren begrijp, maar je toch adviseer er over heen te stappen zolang je kind er niet te veel onder lijdt.

Nee,
joh. Mijn kind tegen de school opzetten of de juf in negatief
daglicht plaatsen zou alleen averechts werken. Het is de bedoeling
dat ze plezier aan de school beleeft. Ik probeer mijn dochter eerder
te ondersteunen, zoals jij dat ook deed. Aan tafel wordt bij ons niet
over de school gesproken (we hebben leukere onderwerpen) en ik hoor
haar ook niet uit. In de ogen van mijn kind is haar juf heel
belangrijk en goed en dat moet zo blijven. En zelf ben ik ook
overtuigd dat de juf het beste probeert te doen (net als alle mensen
hier). De periodes met de “ik ben de baas lesjes” overleven we
eenvoudigweg en daarna is het weer te behappen.

De
Kanjertraining expliciet bespreken met mijn dochter is niet echt
mogelijk. De juf zegt het een en mama iets anders, dat werkt niet
goed en dat doe ik ook niet (althans niet op deze leeftijd). Ik leer
mijn dochter eerder aan wat ze wel kan: dat ze sterk is en niet bang
is (en dat is in werkelijkheid ook zo) en dat het niet erg is om wel
eens verlegen te zijn of juist boos en dat daar bij ons wel
ruimte voor is.

Met
de IB-er hebben wij dezelfde ervaring als jij (en de ouders die bij
ons vertrokken zijn). Dat was al snel duidelijk, vandaar dat ik mijn
eigen inzet aanbood. Inmiddels, met de tool voor monitoring op de
smartphone van mijn dochter, accepteert de school de situatie. Maar
ik laat mij niet drukken in de rol van een probleemgeval (zoals ik
dat ook hier meemaak). Ik blijf op zoek naar oplossingen of zoek de
humor in de situaties. Maar serieus, mijn partner heeft ADHD en hij
wordt helemaal hyper van dat geflits en mijn dochter ook! Bovendien
maakt de tijdsdruk haar alleen maar onzeker. Ze probeert te snel te
lezen, maakt opeens fouten die ze normaal niet maakt en vindt lezen
niet meer leuk. Ik snap dat de bedoeling goed is en het
entertainmentniveau hoog, maar de uitwerking wat minder.

Leene schreef op 31-01-2022 om 13:56:

[..]

ontdek net dit draadje van Sinilind van 10 jaar geleden

IEKS... dat is dus wat er mis kan gaan met de kanjertraining..

https://www.ouders.nl/forum/ouders-en-school/kanjertraining-groep-6-te-confronterend

Ik heb nu pas tijd gehad om te lezen wat er met de zoon van Sinlind is gebeurd en de reacties daarop met nog meer ervaringen. Wat schokend en erg. Dit speelt dus al heel erg lang, wat een drama. 

Plantenbak schreef op 01-02-2022 om 08:10:

Wat ga je dan nu doen? Je kan het natuurlijk uitzingen dit jaar en hopen op een betere leraar of lerares volgend jaar maar als de school de kanjertrainingen zo beroerd aanpakken als jij beweert hoe weet je dan of het beter gaat volgend jaar?

En hoe ga jij het redden tot het eind van het jaar als je zo geobsedeerd bezig bent met de kanjertraining en wat dat allemaal doet met je dochter?

Om met het laatste te beginnen. Ik heb het al 3 jaar gered, dus waarom zou ik het niet redden?
Ik ga nog even verder met mijn onderzoek, ook al vinden sommigen hier dat niet leuk.
Mijn dochter ligt nu lekker te slapen en mama mag in haar tijd doen wat zij zelf wenst

Ik kreeg net
informatie uit het gesprek van Sinlind over de oefeningen van de
Kanjertraining, waarvan sommige discutabel zijn en andere weer leuk
en leerzaam. Ik ben benieuwd daarnaar en welke op onze school gedaan
worden. Verder is het wellicht verstandig om eens met een psycholoog
te praten over de (mogelijke) gevolgen van de Kanjertraining en op
welke signalen te letten bij mijn kind. Wellicht bestel ik “Het
kleine Kanjerboek” over Max die een dorpje heeft ontdekt waarin
pestvogels, tijgers, konijnen en apen uiteindelijk op een goede
manier met elkaar leven (ik hoop dat je begrijpt dat ik dit boek niet
ga bestellen en dat dit al duidelijk aangeeft dat er hier sprake is
van labels op kinderen plakken).

M Lavell schreef op 31-01-2022 om 11:03:

[..]

Ja, een soort geloof. Dat is het precies.
Los daarvan is het ook heel lastig om in te willen zien dat je je eigen kinderen of leerlingen onderwerpt aan mogelijk schadelijke beinvloeding. Ratio en rede zit daar dan verder niet meer in.

Ontkenning wel.

Ik snap dat jij erkenning wil voor wat je waarneemt. Maar die is er dus al. Bij verstandige mensen die ervoor hebben doorgeleerd.

Die erkenning ga je hier van de meeste meelezers niet krijgen.

Mirjam, dat ben jij toch? Ik heb net je bijdragen gelezen in het gesprek van Sinlind. Ze waren zeer verhelderend. Vooral dit stuk wat je toen schreef:

"Ik
werd gisteren gemaild door een organisatie die mediator is bij
conflicten tussen ouders en school. De Kanjertraining is een van de
meest voorkomende kwesties. De fout die hier gemaakt is de meest
voorkomende fout: kind wordt getypeerd, niet het gedrag.
Scholen
reageren hierop steevast erkennend (ja, dat is wel stigmatiserend
inderdaad), maar zitten vervolgens machteloos met de handen in het
haar, want zo is die methode nu eenmaal.
De
makke van deze reactie van scholen (zich achter de producent
verschuilen) is dat ze voorbij gaan aan hun eigen gezonde verstand en
hun eigen verantwoordelijkheid."

Dit
geeft veel inzicht in de problematiek welke wij ervaren. Wellicht
niet zo heftig als bij gepeste kinderen of kinderen die in de
training overduidelijk worden aangepakt, maar wel sluipend.

Mailtje naar de juf

Beste juf,

Ik
heb aan mijn dochter weer eens, na lange tijd, gevraagd hoe het op
school gaat en naast wie zij zit, etc. (de beste vriendin en mijn dochter werden door de juf aan heb begin van het schooljaar uit elkaar gehaald en ik moest interveniëren in deze kwestie).

Mijn dochter heeft (bijna huilend) aan mij verteld dat haar beste vriendin altijd de baas speelt en dat zij daarom niet meer naast haar wil zitten.
Ik heb mijn dochter uitgelegd dat als haar beste vriendin altijd de baas
speelt zij dan geen Kanjer is.
Altijd de baas spelen is geen witte-pet gedrag. Ik heb mijn dochter
aangeraden dat wanneer dit zich nogmaals voordoet, mijn dochter dit tegen haar vriendin zegt:
Je bent geen Kanjer. Kanjer zijn betekent dat de ene keer jij kiest wat er gespeeld wordt en de andere keer ik weer mag kiezen.

Beste juf, dit is wellicht geen leiderschap zoals het Kanjerboek
propageert, met "natuurlijke leiders" (wat in tegenspraak is met de
bewering dat de petten voor gedrag staan en niet voor wie je bent) maar wel de realiteit van de moderne leiders.
Zeker van vrouwelijke leiders wordt dominant (ouderwets) gedrag niet geaccepteerd.
Graag hoor ik hoe je dit verder oppakt.

PS. Misschien had ik moeten toevoegen: moderne leiders kunnen niet altijd voorrang nemen.

Biebel schreef op 01-02-2022 om 19:14:

[..]

Ik lees toch wat je schrijft?

Bovendien deed ik een suggestie die je zo heel snel parkeert. Waarom is dat?

(en née. Ik heb geen enkele behoefte aan een uitleg waarin de kanjertraining of petten weer worden geciteerd)

Ik maak aannames over een systeem die de Kanjertraining creëert en kijk hoe dat invloed heeft op mijn leven.

Jij maakt aannames over mijn leven en bent boos als ik niet doe wat jij “adviseert”

PS. bij nare situaties helpt humor om deze te verwerken. Het is jammer dat je humor alleen als uitlachten ziet

betekent: vriendelijk bedoeld.

yette schreef op 01-02-2022 om 09:54:

[..]

Flauw.

Lollypopje vat hier samen wat meerdere ouders hier je proberen uit te leggen. Zowel ouders met nare ervaringen met de kanjertraining, als ouders die geen nare ervaringen hebben - een echte voorstander van deze methode, heb ik hier nog niet gezien.

We constateren dat je op zoek bent naar erkenning. Je wil graag andere negatieve ervaringen horen. Dat mag, is ook enigszins begrijpelijk, maar je lijkt daarin dermate door te schieten dat je andere zaken uit het oog verliest:

Je kind heeft soms het idee dat ze er op school alleen voor staat, dat ze er niet gehoord wordt. Ze lijkt daardoor niet lekker in haar vel te zitten. Het is heel normaal (ook voor volwassenen) dat dit in eerste instantie zichtbaar wordt in de veilige thuissituatie. Thuis voelen we ons (als het goed is) gehoord èn kunnen we onze frustratie kwijt. Zelfs door onredelijk negatief gedrag te vertonen. Tegen een volwassene die dit doet, zeg je dan dat hij/zij niks bereikt met grommen thuis en beter kan proberen om iets te doen aan het probleem zelf. Maar een kind van zes, heeft daar hulp bij nodig. Met een kind van zes ga je even samen een praatje maken met degenen die betrokken zijn bij het probleem - of het nou het buurmeisje is, of de juf. Je focust op zo'n moment simpelweg op wat je kind heeft aangegeven als zijn/haar probleem. Niet op wat jij als achterliggende problematiek ziet. Want in eerste instantie gaat het erom dat je de vervelende situatie voor jouw kind oplost. Dus laat haar zien hoe je dat doet. Ga even samen met het buurmeisje praten over waarom het spelen niet gezellig is. Vraag samen aan de juf hoe het zit met die high five. Vertel de juf samen dat je kindje denkt dat ze nooit wordt getroost.

Dàt is wat we bedoelen met een constructieve aanpak en verantwoordelijkheid nemen.

Door zo erg te focussen op de achterliggende problematiek, verlies je het belang van je kind uit het oog. Bovendien wordt een oplossingsgericht gesprekje op school erg moeilijk als je er allerlei achterliggende problematiek bij sleept.

Prima dat je die kanjertraining aan de kaak wil stellen en heel leuk dat je (net?!) met je meisje bent gaan skiën, maar het kost haar probleem nu niet op. Je prioriteit op dit moment moet zijn dat je kind zich op school veilig voelt. Door de juf even die ene vraag te stellen.

Waarom vind je dat zo moeilijk?

Yette, wellicht ben
ik niet duidelijk geweest. Helemaal aan het begin van de school heb
ik die vraag gesteld aan de juf (die heeft ze nu toevallig weer).
Waarom geef je de kleine geen high five. Maar ik kreeg daar geen
antwoord op. Ze ging door met mijn kind “over het hoofd te zien”,
terwijl ze voor haar neus stond bij het afscheid nemen (want dat was
de opdracht, om haar meer contact met de juf te laten leggen). De juf
kreeg steeds lieve kaartjes, maar stuurde mijn dochter steeds de gang
op om te spelen en daarna was haar klacht dat de kleine geen contact
maakte. Ja wiedes, in de hal was de juf er niet, dus hoe kon ze die
dan leren kennen. Pas de volgende juf trok dit weer wat recht en was
het contact normaal en bleek er geen probleem te zijn met onze
dochter (wij dachten aanvankelijk dat dit aan ons kind lag en
probeerden de juf juist te ondersteunen, maar alles leek averechts te
werken en nu weet ik waarom, het is niet de bedoeling zielige
kinderen aandacht te geven).