Is Kanjertraining soms schadelijk?
Kanjertraining was iets wat ik als een groot pluspunt van onze school heb gezien toen ik mijn kind inschreef. 'Tot ik de negatieve kanten daarvan had ervaren. Nu weet ik het niet meer zo zeker dat deze huis-tuin-en-keuken
psychologie, waar geen wetenschappelijk onderzoek naar is gedaan over
de effectiviteit en de werking, wel zo goed is.
In groep 0 (voor de kids die in januari al 4 worden) gebeurde het eerst met het
vriendinnetje van mijn dochter en daarna met mijn dochter zelf. Het meisje werd al gauw de beste vriendin van mijn dochter en de meiden speelden heel leuk en op een gelijkwaardig niveau samen. De moeder van het vriendinnetje vertelde dat het meisje last had van haar 1 jaar oudere broertje en ook het meisje klaagde over hem dat hij haar speelgoed afpakte, haar soms een mep verkocht, etc. Kortom, dat hij bazig was. Om het meisje te helpen sterker en zekerder te worden, kreeg ze op school tijdens de Kanjertraining “ik ben de baas”-lesjes. Tegen het einde van dat schooljaar werd het meisje zo bazig over mijn dochter dat mijn oppas die dat meemaakte, een klacht bij mij indiende. Het meisje pestte en kleineerde mijn dochter (en die dag ook de oppas). De oppas waarschuwde mij dat dit echt niet kon. De situatie was dusdanig ernstig dat de meisje in verschillende groepen 1 zijn geplaatst.
Toen mijn dochter,dat nogal verlegen was in de buitenwereld, maar niet op haar mondje gevallen is thuis, deze “ik ben de baas”-lesjes kreeg, gebeurde iets vergelijkbaars. Ze werd thuis brutaal en onhandelbaar en ik moest haar zelfs vaker dan gebruikelijk, time-outs geven. Met de eerder opgedane ervaring met het vriendinnetje, was ik er echter al op voorbereid dat dit niet haar gebruikelijke zelf was. Het effect op de verlegenheid van mijn kind was minimaal (als die er al was), maar de negatieve effecten waren behoorlijk, echter gelukkig tijdelijk.
Een ander groot nadeel van de Kanjertaining is het schuld geven aan het slachtoffer (je bent een bang konijntje en je moet niet zo zielig doen). Ook dit
heeft flink in gehakt op mijn kind, dat dan maar niet meer meldde dat ze gepest werd
Deze “ik ben de baas”-lesjes en “blaming the victim” zijn te simplistisch voor
woorden. Als de oplossing zo simpel lag, dan was niemand meer verlegen of onzeker. Wat een veel grotere rol heeft gespeeld bij mijn dochter, was de lieve en grappige juf in groep 1 die haar veel vrijheid gaf. In groep 2 kwam de lockdown welk onverwacht positief effect had op de verlegenheid van mijn dochter. Ze communiceerde via de tablet met de klas (omdat wij wegens gezondheidsredenen langer thuis waren dan de rest) en iedereen wilde met haar praten. Ze werd vrolijk en veel zekerder in haar contacten met de buitenwereld. Maar toen aan het einde van groep 2 ze weer naar school ging en haar (nieuwe) vriendinnetje mijn dochter bij het spel begon uit te sluiten, had ik genoeg van deze “blaming the victim”- pseudotherapie en heb ik de moeder gemeld dat mijn kind niet meer met haar kind mocht spelen. Dit had direct gewenst effect en alles is weer in orde.
Nu in groep 3 echter, keren de “Ik ben de baas”-lesjes terug, en is het weer
zwaar thuis. Mijn dochter is van mening dat zij de baas is en niet de ouders. En dit keer ben ik degene die gepest wordt. Ik heb mijn dochter voorgelicht dat dit toch echt niet waar is dat zij de baas is en dat kinderen die zich ernstig misdragen soms zelfs uit huis worden geplaatst. Dus dat uiteindelijk dan de Nederlandse staat de baas is. Ik vind het echter jammer dat door deze pseudotherapie mijn kind eerder op het slechte pad dan op de goede pad gebracht wordt. Vooral omdat haar onzekerheid weer op gaat spelen.
Begrijp mij goed, de oefeningen in vertrouwen die de kinderen doen zijn volgens mij prima in orde. Maar wat ik ook niet begrijp is het feit dat de ouders erbuiten worden gehouden. Alsof het effect van wat je doet zich alleen tot de school beperkt en alsof alles wat je doet oneindig goed zou zijn. Zulke wondermiddelen bestaan volgens mij niet. De onzekerheid van
mijn dochter (dat mondjesmaat weer terug begint te komen) wordt
verborgen achter bravoure (dat keiharde kanten begint te krijgen).
Soms dien je een wat bijsturen als het mis dreigt te gaan, is mijn mening. Maar hoewel de Kanjertraining de kinderen “leert” om met kritiek om te gaan (het slachtoffer moet dan een ander speelkameraadje zoeken, de pestkop is dus de baas) is kritiek op onze school uit den boze.
Ik ben heel benieuwd wat andere ouders van dit alles vinden. Naar mijn mening leert de Kanjertraining mijn kind een harteloze en keiharde opstelling aan dat de pestkop de baas is (de vlerk is goed materiaal om daar leiders van
de maken). Het leert mijn kind dat het je eigen schuld is als je slachtoffer bent van iemands vervelende of agressieve gedrag. Tot slot leert het onverschilligheid aan (“ik haal mijn schouders op”: nou en dat je iets vindt) en heeft het verborgen racistische elementen omdat de vlerk de zwarte pet op heeft en de kanjer de witte pet.
Wat ga je dan nu doen? Je kan het natuurlijk uitzingen dit jaar en hopen op een betere leraar of lerares volgend jaar maar als de school de kanjertrainingen zo beroerd aanpakken als jij beweert hoe weet je dan of het beter gaat volgend jaar?
En hoe ga jij het redden tot het eind van het jaar als je zo geobsedeerd bezig bent met de kanjertraining en wat dat allemaal doet met je dochter?
Jippox schreef op 31-01-2022 om 15:21:
Ik ben zeker geen fan van dat hele kanjertraining gebeuren en vind sowieso niet dat leerkrachten zonder een gedegen opleiding daartoe met dit soort zaken aan de slag zouden moeten gaan.
Zelf geen vervelende ervaringen ermee gehad (ondanks 4 introverte, verlegen kinderen), maar dan nog.
Ik heb bijvoorbeeld wel ervaring met een leerkracht die heel verkeerd omging met de ADHD problematiek bij een van mijn kinderen. Dat heeft uiteindelijk opgespeeld tot het punt dat ik kind thuishield. Toen zijn er alsnog zinvolle gesprekken gekomen en is de situatie verbeterd.
En ook een kind dat door een leerkracht structureel werd genegeerd en gekleineerd. Ook hier pas na thuishouden en gesprekken met de directie tot een oplossing gekomen (overstap naar andere klas).
Mijn punt is dus, dat als er op school dingen spelen (wat dan ook) waar je kind last van heeft en/of ten nadele door verandert dan kaart je dit aan op school. Eerst bij de leerkracht en zo nodig steeds hogerop.
Als daar binnen een school geen enkele ruimte voor is (en dat heeft natuurlijk helemaal niets met kanjertraining te maken!) dan is het een bijzonder slechte school en kun je m.i. beter wegwezen.
En wie je ook verantwoordelijk acht, als het niet goed gaat met je kind pak je die verantwoordelijkheid toch direct zelf?
Kreeg je geen boete voor het thuishouden van je kinderen? Of was dat voor die tijd?
Bij ons op school
lijkt het wel met de Kanjertaining te maken te hebben, want net als
bij de kleintjes wordt naar bepaalde ouders wel geluisterd en naar
andere niet. Het ziet er naar uit dat ook ik ingedeeld ben bij de
gele petjes, want men vroeg daar expliciet naar - van wie mijn kind
de verlegenheid heeft – en ik nietsvermoedend heb verteld dat ik
vroeger ook stil in de klas was. Daarna ben ik geheel volgens de
Kanertraining methode aangepakt. Dus als ik ondersteuning voor de
aandoening van mijn kind vroeg (wat volgens de Kanjermethode zielig
doen en piepen is)en werden wij niet geholpen (zelfs niet toen ik
aangaf al het werk wat daarmee gemoeid is te willen doen). Terwijl de
school wel tegemoetkomend is, hoor. Dat zullen andere ouders (met
andere petten) bij ons op school wel beamen. Dus we waren helemaal in
de war door dit alles. Deden wij iets fout? Lag het aan ons? De
school had zelfs de schoolarts mee, die zei net als de IB-er: “dan
zoeken jullie toch een andere school?”. Maar we hadden toen
eindelijk die lieve juf en mijn dochter ging weer open staan voor
contacten met de juf.
Dus die woorden
waren voor ons onbegrijpelijk. Hoezo een andere school? Mijn kind was
braaf, leerde goed en had nu goed contact met de juf. Dus wat was het
probleem? We kregen er geen vat op. En telkenmale werd er gezegd: je
hebt geen vertrouwen in de school. Hoezo geen vertrouwen? Ik stuur
mijn kind voor onderwijs. De rest zal me een biet wezen. Maar daar
zat het hem in. Dat “geen vertrouwen”, wat als mantra werd
herhaald bij elke vraag van mij. Of eigenlijk was het de
Kanjertraining die over het vertrouwen en het gebrek aan vertrouwen
gaat en dat de gele petjes “geen vertrouwen hebben” en “vijandige
beeld van anderen hebben.” Daarom moesten wij eigenlijk weg, want
ook ik ben introvert. Met de vader van mijn kind wilde de school nog
wel praten (om mij te bewerken zodat ik op zou houden met vragen te
stellen), maar ze weten dan ook niet dat hij (stiekem) ook introvert
is…
En over verantwoordelijkheid pakken, dat heb ik altijd al gedaan. Maar
wellicht iets langzamer en met wat meer vragen dan de mensen hier zouden willen (zie mijn laatste post aan Leene).
Flanagan schreef op 31-01-2022 om 13:06:
Heeft het eigenlijke zin om met de juf hierover te praten? Besef wel dat je dan het beleid van school bekritiseert. Zoals ik al eerder schreef, sommige leerkrachten kijken wel uit hun persoonlijke mening over een onderdeel in het lesprogramma met ouders te delen. Dan krijg je muiterij. Andere leerkrachten zijn idolaat van de training en snappen je niet.
Leene gaf aan dat haar dochter die op school een prima tijd kende, van de hele pettentoestand baalde. Probleem zit hem meer in het gebrek aan vrijheid; anderen bepalen welke pet of dat je überhaupt een pet op dient te zetten. Je blijft daarbij vast aan dat stempeltje terwijl je zelf liever een kleur toe kent waarin je jezelf herkent.
Maar goed, het is aan TO hoeveel waarde ze aan een onderdeel in het programma hecht. Ze zou er beter aan doen haar kind mee te geven dat die training maar twee uurtjes ( of minder) in beslag neemt. Mogelijk dat toneelschool haar kan doen inzien dat een rol niet is wie je bent.
TO, je kind zit nu in groep 3. In groep 6 krijgt ze met rekenen staartdeling op de vernieuwde methode dmv schatten. Zoiets afwijkends met vroeger, heb ik ( en menig ouder) niet eerder meegemaakt. Dan kan je als ouder roepen dat school hun systeem aangaande staartdeling beter volgens de oude methode kan aanbieden. Maar die energie gaat niet helpen. Waarom niet. Omdat je maar een ouder bent, en geen deskundige en al helemaal niet hun salaris betaald zodat ze met jou niet te maken hebben.
Je vraag aan MLavell naar de namen van die deskundige, maakt niet dat school iets met jouw bezorgdheid gaat doen.
Vroeger kende wie hier de uitspraak, pick your battles. Vandaar mijn eerdere opmerking; ‘ als de school verder okee is, ...
Je bent als ouder niet in de positie om veranderingen te kunnen doorvoeren, hoe ongemakkelijk dat ook voelt.
Ik begrijp heus wel hoe je je voelt, maar ik heb ook ervaren waar je als ouder staat ( in ogen van school) en dat het ook belangrijk is dat je kind niet op een schopstoel komt te zitten. Je hebt al meerder reacties gelezen waarin ook werd stil gestaan bij de druk op je kind. Haal aub de druk bij je kind weg door kanjertraining niet meer aan tafel te bespreken.
Jeetje,
Flanagan, staartdelen d.m.v. schatten. Dat lijkt net zo goed als de
globale methode gebruiken om te leren zelen waarbij je woordjes
herkent i.p.v. leest om kinderen te leren lezen (gelukkig was ik
gewaarschuwd door de kennis met de hoogbegaafde kinderen en leerde ik
mijn kind het alfabet voordat ze met lezen begon). En het vervolgens
vreemd vinden dat steeds minder kinderen kunnen rekenen of lezen…
Ik geloof dat wij nog heel wat zullen beleven, Kanjertraining of
niet..
Het
gaat mij niet om de battles met de school maar om de valkuilen voor
je kind op te vangen, zoals mijn voorbeeld met het leren lezen. Ik
leerde mijn kind wat lettergrepen en daarna gewoon meegelezen met het
programma (wat bijna niemand schijnt te doen met zijn kind) en ze
leest als een zonnetje (letterlijk, want ook deze stempel hanteert de
school, ha, ha, ha. Maar eigenlijk is het echt te triest voor
woorden). Dus hoezo “niet in de positie om veranderingen te
bewerkstelligen?” Je moet alleen slimmer zijn dan het systeem en
het systeem verder zo laten. Want inderdaad, in mijn eentje ga ik dat
niet veranderen, zeker niet als mensen niet eens willen weten wat er
aan de hand is.
Ik vraag overigens niet zo zeer naar namen van deskundigen, maar naar een groepje mensen die mij wellicht wat dingen duidelijk kunnen maken, zoals jij dat hier ook doet 
Lollypopje schreef op 31-01-2022 om 13:38:
[..]
Hopelijk neemt ze dat van jou wel aan, omdat jullie dezelfde ervaring hebben.
Ik sta er zelf neutraal in. Geen kinderen, geen leerkracht, dus geen ervaring. Dus geen idee wat klopt. Het enige wat ik zie, is dat wat TO doet niet constructief is en haar probleem niet oplost. Dus ik hoop voor haar en haar dochter dat ze in staat is dat los te laten. Want dit obsessieve lijkt me ook voor haar heel zwaar en ongezond.
Ja, de beste stuurlui staan aan wal !
Je schrijft het volgende:
- Juf negeert kind. Vind ik problematisch, ik ben allergisch voor negeren, vind ik het allerergste wat er is, dat iemand net doet alsof ik niet besta.
- School weigert rekening te houden met een aandoening want dat is 'zielig doen'. Als docent ben je geen arts, dus kun je ook niet beweren dat iemand wel of niet een aandoening heeft. Je kunt hooguit zeggen 'die ondersteuning kunnen wij niet bieden' als het gaat om intensieve zorg, niet over een speciale stoel of zo. Je gaat ook niet tegen iemand met een gebroken been zeggen dat hij toch moet meedoen met gymles want hij doet zielig.
- School stuurt al vanaf moment één aan op weggaan. Wat is dat voor school? Ik heb weinig op met dictatoriale regimes.
- School herhaalt constant dat je geen vertrouwen hebt in hen. Vind ik niet gek. En als iemand dat zo vaak herhaalt, dan gaat dat vertrouwen vanzelf ook wel weg.
Je kunt twee dingen doen;
- Je legt deze problemen bij school neer: Kind voelt zich onveilig, niet gezien, krijgt geen kans om de witte pet op te zetten terwijl ze dat wel wil en heeft het gevoel dat ze het nooit goed genoeg kan doen.
- Je zoekt een andere school. Als het echt allemaal zo schadelijk is daar, had ik dat al eerder gedaan.
- Je accepteert het zoals het daar gaat en legt je er bij neer. Thuis leer je je kind om zich niks aan te trekken van de kanjertraining.
"Dat lijkt net zo goed als de
globale methode gebruiken om te leren zelen waarbij je woordjes
herkent i.p.v. leest om kinderen te leren lezen"
Mooi dat je hiermee goed duidelijk maakt dat je er totaal niks van begrijpt. Fijn. Nu weten we wat de komende 12 jaar van jou kunnen verwachten. Verbazing over van alles.
Kunnen we nu overgaan tot de optie "negeren"? Waarom moeten we hier zoveel postings aan verspillen? We gaan haar niet overtuigen en zij overtuigt ons niet dat er een juf bestaat die kinderen negeert en ze bang konijntje noemt wat door elke ouder zomaar wordt geaccepteerd (alsof haar dochter het enige verlegen kind is ooit) en waar moeder niet even gewoon vraagt de volgende dag of klopt wat haar dochter haar vertelde.
MoederSterretje schreef op 01-02-2022 om 08:33:
[..]
Ja, de beste stuurlui staan aan wal !
Flauw.
Lollypopje vat hier samen wat meerdere ouders hier je proberen uit te leggen. Zowel ouders met nare ervaringen met de kanjertraining, als ouders die geen nare ervaringen hebben - een echte voorstander van deze methode, heb ik hier nog niet gezien.
We constateren dat je op zoek bent naar erkenning. Je wil graag andere negatieve ervaringen horen. Dat mag, is ook enigszins begrijpelijk, maar je lijkt daarin dermate door te schieten dat je andere zaken uit het oog verliest:
Je kind heeft soms het idee dat ze er op school alleen voor staat, dat ze er niet gehoord wordt. Ze lijkt daardoor niet lekker in haar vel te zitten. Het is heel normaal (ook voor volwassenen) dat dit in eerste instantie zichtbaar wordt in de veilige thuissituatie. Thuis voelen we ons (als het goed is) gehoord èn kunnen we onze frustratie kwijt. Zelfs door onredelijk negatief gedrag te vertonen. Tegen een volwassene die dit doet, zeg je dan dat hij/zij niks bereikt met grommen thuis en beter kan proberen om iets te doen aan het probleem zelf. Maar een kind van zes, heeft daar hulp bij nodig. Met een kind van zes ga je even samen een praatje maken met degenen die betrokken zijn bij het probleem - of het nou het buurmeisje is, of de juf. Je focust op zo'n moment simpelweg op wat je kind heeft aangegeven als zijn/haar probleem. Niet op wat jij als achterliggende problematiek ziet. Want in eerste instantie gaat het erom dat je de vervelende situatie voor jouw kind oplost. Dus laat haar zien hoe je dat doet. Ga even samen met het buurmeisje praten over waarom het spelen niet gezellig is. Vraag samen aan de juf hoe het zit met die high five. Vertel de juf samen dat je kindje denkt dat ze nooit wordt getroost.
Dàt is wat we bedoelen met een constructieve aanpak en verantwoordelijkheid nemen.
Door zo erg te focussen op de achterliggende problematiek, verlies je het belang van je kind uit het oog. Bovendien wordt een oplossingsgericht gesprekje op school erg moeilijk als je er allerlei achterliggende problematiek bij sleept.
Prima dat je die kanjertraining aan de kaak wil stellen en heel leuk dat je (net?!) met je meisje bent gaan skiën, maar het kost haar probleem nu niet op. Je prioriteit op dit moment moet zijn dat je kind zich op school veilig voelt. Door de juf even die ene vraag te stellen.
Waarom vind je dat zo moeilijk?
MoederSterretje schreef op 01-02-2022 om 08:33:
[..]
Ja, de beste stuurlui staan aan wal !
Ja, in sommige gevallen zien mensen buiten de situatie beter wat er aan de hand is dan de mensen die er in zitten.
Iedereen in dit topic zegt hetzelfde tegen je. Ongeacht hun mening over kanjertraining. Dan kun je gaan roepen dat zij het fout hebben, of je kunt je afvragen of er een kern van waarheid in zit.
Niemand hier wil dat jij of je dochter ongelukkig is. Alle adviezen worden juist gegeven, omdat mensen jullie betet gunnen dan hoe het nu is. Maar daarvoor moet jij wel bereid zijn om echt naar de situatie te kijken.
Ik zie dat Yette je daarbij nog hele mooie en goede adviezen geeft.
En stel dat school inderdaad zo stug is, als dat jij het voelt. Dan heb je twee opties.
- Een andere school zoeken (en nee niet weer beginnen over de wereld school).
- Accepteren dat dit is hoe de school het doet en je kind helpen om daarmee om te gaan.
Jouw kruistocht tegen kanjertraining zal de situatie namelijk niet veranderen. Dat geeft jou en je dochter alleen maar negatieve energie. En niemand wordt gelukkig of beter, van negatieve energie.
Jippox schreef op 31-01-2022 om 15:21:
Ik ben zeker geen fan van dat hele kanjertraining gebeuren en vind sowieso niet dat leerkrachten zonder een gedegen opleiding daartoe met dit soort zaken aan de slag zouden moeten gaan.
Zelf geen vervelende ervaringen ermee gehad (ondanks 4 introverte, verlegen kinderen), maar dan nog.
Ik heb bijvoorbeeld wel ervaring met een leerkracht die heel verkeerd omging met de ADHD problematiek bij een van mijn kinderen. Dat heeft uiteindelijk opgespeeld tot het punt dat ik kind thuishield. Toen zijn er alsnog zinvolle gesprekken gekomen en is de situatie verbeterd.
En ook een kind dat door een leerkracht structureel werd genegeerd en gekleineerd. Ook hier pas na thuishouden en gesprekken met de directie tot een oplossing gekomen (overstap naar andere klas).
Mijn punt is dus, dat als er op school dingen spelen (wat dan ook) waar je kind last van heeft en/of ten nadele door verandert dan kaart je dit aan op school. Eerst bij de leerkracht en zo nodig steeds hogerop.
Als daar binnen een school geen enkele ruimte voor is (en dat heeft natuurlijk helemaal niets met kanjertraining te maken!) dan is het een bijzonder slechte school en kun je m.i. beter wegwezen.
En wie je ook verantwoordelijk acht, als het niet goed gaat met je kind pak je die verantwoordelijkheid toch direct zelf?
Heb je trouwen de
nieuwe leermethoden van woorden flitsen en klokken flitsen al gezien?
Bedoeld om kinderen te bewegen tempo te maken met lezen en
klokkijken. Iedereen die een klein kind wel eens iets heeft
geprobeerd te leren weet dat tijdsdruk opleggen zo ongeveer het
slechtste is wat je kunt doen. Mijn dochter die zich altijd heel goed
kon concentreren kan opeens een verhaal niet uitlezen, zo druk doet
ze. Als je kind al geen ADHD had, dan krijgt het dat nu wel, ha, ha,
ha.
MoederSterretje schreef op 01-02-2022 om 10:10:
[..]
Heb je trouwen de
nieuwe leermethoden van woorden flitsen en klokken flitsen al gezien?
Bedoeld om kinderen te bewegen tempo te maken met lezen en
klokkijken. Iedereen die een klein kind wel eens iets heeft
geprobeerd te leren weet dat tijdsdruk opleggen zo ongeveer het
slechtste is wat je kunt doen. Mijn dochter die zich altijd heel goed
kon concentreren kan opeens een verhaal niet uitlezen, zo druk doet
ze. Als je kind al geen ADHD had, dan krijgt het dat nu wel, ha, ha,
ha.
Tijdens dyslexietraining, doen ze vergelijkbare oefeningen. Het is om woordherkenning te bevorderen. Om van dat spellen af te komen. Ik neem aan dat jij als volwassene ook niet meer letter-voor-letter leest? Ervaren lezers zien zelfs meer dan één woord tegelijk.
(Wat je als grapje roept over een beperking als ADHD geeft wel een mooie inkijk in hoe jij omgaat met iets dat je niet snapt. Hahaha 
)
MoederSterretje schreef op 01-02-2022 om 08:31:
[..]
Je moet alleen slimmer zijn dan het systeem en
het systeem verder zo laten. Want inderdaad, in mijn eentje ga ik dat
niet veranderen, zeker niet als mensen niet eens willen weten wat er
aan de hand is.
Ha, je hebt de boodschap begrepen; slimmer zijn dan systeem en het systeem zo laten.
Mijn kinderen dealen met dyslexie; ik heb jaren met hen gewerkt om de achterstand klein te houden en veranderingen in systeem, zoals stoppen met hulpmateriaal, op te vangen. Zorg aankaarten bij juf if ib’er werkte averecht want dat hield in dat ze extra werk op hun bord kregen en daar werden ze niet voor betaald. Nu bestond er wel een potje voor begeleiding lln met dyslexie maar dat werd gebruikt voor salaris ib’er want die nam de toetsen af. Hoop gesteggel, dus was ik op mijzelf aangewezen als ik de kinderen wilt helpen.
Jij bent ook in wezen op jezelf aangewezen. Je kind heeft ( of had?) moeite met de uitvoering van de training. Bekijk hoe jij haar onrust kan weghalen. Dat doe je niet door de juf in een negatief daglicht te stellen , maar door je kind mee te geven dat mensen de regels verschillend kunnen interpreteren. Leer haar mensen in hun waarde te laten, ook al ben je het niet met hen eens. Ik lees dat je kind haar juf verdedigt. Je kind heeft ergens een eigen manier gevonden om met dat verschil om te gaan. Haar gesputter in begin was omdat het toen nieuw voor haar was; nu weet ze beter.
Laat je kind weten altijd bij jou vragen te kunnen stellen zodat ze weet hoe jij er tegen aan kijkt, zonder de school onderuit te halen. Maar wakker dat vuur niet aan; als zij het wilt laten rusten, als zij niet herinnert wilt worden aan de tekortkomingen, geef haar dan die ruimte.
Luister naar je kind.
Eens was ons kind ons heel dankbaar dat wij de gang naar de rechter uiteindelijk niet maakten. Zaak had voor kind geen nut, want toch al van school veranderd. Zaak zou alleen maar leiden tot nog langer gesprekken over school aan de eettafel. Kind wilde kunnen verwerken en herstellen. Wij hebben naar ons kind geluisterd en welzijn kind voorop gesteld. Nu snap je hoe het komt dat ik je gevoel van onrechtvaardigheid of bezorgdheid met oog op komende jaren begrijp, maar je toch adviseer er over heen te stappen zolang je kind er niet te veel onder lijdt.
@MoederSterretje, die laatste regel in reactie op Jippox had je beter niet kunnen plaatsen. Ouders met iadh-lln, of dat nu adhd, ass of dyslexie is, schop je tegen de schenen als je er mee spot. Genoeg reden om diegene in sop te laten gaarkoken.
@ Flanagan - maar vooral voor mee-lezende ouders voor wie dit niet te laat komt: voor kinderen met dyslexie kan je bij specialisten terecht. Specialisten buiten school. Binnen schooltijd.
Dat geldt voor allerlei problemen.
Scholen verwijzen als het niet lekker loopt, in eerste instantie naar de eigen IB-er. Vaak is dit genoeg, maar blijf als ouders alert. Als de IB-er het niet voor elkaar krijgt, stuur dan aan op een doorverwijzing of regel het zelf.
(Ot)
@yette, klopt. Vaak is gesprek met ib’er genoeg voor goede afstemming met bv een logopedist. Maar daar waar het spaak loopt, is intern vaak meer aan de hand. En daar kan je als ouder weinig aan doen.
Transparantie is de keyword. Als er vragen ontstaan, zijn die om opgehelderd te worden ( communicatie). Alleen dienen beide partijen daar wel open voor te staan.
Flanagan schreef op 01-02-2022 om 12:44:
(Ot)
@yette, klopt. Vaak is gesprek met ib’er genoeg voor goede afstemming met bv een logopedist. Maar daar waar het spaak loopt, is intern vaak meer aan de hand. En daar kan je als ouder weinig aan doen.
Transparantie is de keyword. Als er vragen ontstaan, zijn die om opgehelderd te worden ( communicatie). Alleen dienen beide partijen daar wel open voor te staan.
Eens.
Maar als een partij al een hele verdedigingswal heeft opgebouwd en je alleen maar bekogelt met geknipte en geplakte onderdelen van een methode, dan is transparantie ver te zoeken. Als je alleen maar foutieve zaken hoort en niet de kans krijgt om die te weerleggen, als er gelachen wordt om dingen die niet grappig zijn… dan kan ik me voorstellen dat school een grens trekt. Tot hier met je aanval over ons systeem. Of je doet mee, of je gaat.
Dan komt transparantie pas terug als het echt gaat over Sterretje. Over hoe zij zich voelt en wat daar aan te doen is. Als zij zich niet gehoord en getroost voelt, dan is dat iets om het over te hebben. Misschien moet vadersterretje dat gesprek voeren, omdat hij zich hopelijk wat minder obsessief bezig houdt met de kanjertrainingsfuik.
