Corona en VO

Piep

Eens!

Waarschijnlijk blijft onze puber thuis

Met een kind dat in de risicogroep valt, weet ik nog niet wat we met onze vo-puber doen, hoe sneu ik dat ook vind. Ons oudste kind is kwetsbaar en ik ben niet bereid om als gezin als proefkonijn gebruikt te worden, nu blijkt dat de wat oudere pubers mogelijk besmettelijker zijn dan gedacht. Zeker niet omdat het lijkt alsof we hier opnieuw achter de feiten aanlopen. Dat zijn we liever voor, dan dat er straks toch teveel scholieren besmet zijn en het risico te groot wordt.

Er is nog teveel onduidelijkheid over ventilatie in scholen en de verspreiding via pubers op kwetsbaren en ouderen.

School heeft nog geen beleid voor deze groep leerlingen en ik begrijp best een beetje dat ze daar in de vakantie niet heel veel verder over hebben nagedacht, maar onze oudste heeft recht op bescherming.

Hij heeft zich een slag in de rondte gewerkt om voor zijn studie een stageplaats te vinden die vanuit huis kan en komt de deur niet of nauwelijks uit. Dat kunnen we niet negeren door zijn zus uren per dag met 1600 kinderen in een te krap gebouw te laten verblijven. Waarbij je dan ook nog maar moet hopen dat de leerlingen die net terug zijn uit een oranje gebied en/of met lichte, nauwelijks zichtbare klachten rondlopen daadwerkelijk thuisblijven. Als ik om me heen zie en hoor wat er gebeurt houd ik mijn hart vast.

Als er door politiek Den-Haag om de hete brij wordt heengedraaid en als school niet kan aangeven hoe het met de ventilatie gesteld is en niet bereid is deze kinderen in de klas bijvoorbeeld dicht bij het raam in een eigen bubbeltje in de klas te plaatsen, houdt het wat mij betreft voor nu even op. Jammer, onze vo'er is super verdrietig en met wat extra maatregelen is er zoveel mogelijk. Ik realiseer me echt dat 100% garantie dat het goed gaat niet te geven is, maar wel zo veilig mogelijk graag en dat moeten we met elkaar doen.

Wees creatief

https://www.rijksoverheid.nl/onderwerpen/coronavirus-covid-19/ouders-scholieren-en-studenten-kinderopvang-en-onderwijs/basisonderwijs-en-speciaal-onderwijs

"Als volwassenen of kinderen zelf behoren tot de risicogroepen volgens het RIVM (boven de 70 jaar of met onderliggende aandoeningen), of gezinsleden hebben die tot de risicogroep behoren, dan kunnen ze worden vrijgesteld van fysiek onderwijs. Ouders nemen in dat geval contact op met de schoolleiding. Bij twijfel is het advies om contact op te nemen met de behandelend arts of jeugdarts (JGZ-arts) die aan de school verbonden is. In deze situaties biedt de school onderwijs op afstand aan voor deze leerlingen. Het inzetten van ondersteuning en het bijhouden van een dossier dat inzicht geeft in de problematiek, de begeleiding en de voortgang is hierbij geboden. In het leerlingvolgsysteem is het wenselijk dat bijgehouden wordt dat de reden van afwezigheid op school in relatie staat tot corona."

Wat je in elk geval kunt doen is aan de praktijkassistente een bewijsje vragen dat je jaarlijks in aanmerking komt voor de griepprik vanwege een onderliggende aandoening.

Hopelijk kun je daarmee op school bereiken dat ze je kind afstandsonderwijs gaan geven.

Het zal ook van de school afhangen. Vanavond bij Op1 de directrice van de OSB in de Bijlmer. Die er vanuit gaat, en er op vertrouwd, dat alle leerkrachten en kinderen naar school komen. Daar krijgen kwetsbare mensen nog een harde dobber aan en ik zou daar zeker veel tijd en aandacht aan wijden. En goed op mijzelf passen.

Je organiseren. Bijvoorbeeld bij je patientenorganisatie een oproep doen aan alle ouders met kinderen op scholen om ervaringen uit te wisselen en elkaar te steunen bij de leerplicht en tips te geven. Bel je vakbond en vraag of er iets te organiseren valt met kwetsbare ouders en leerkrachten. Samen sta je sterker.

En ga zeker tegen elke boete in beroep. Het zijn onzekere tijden en je gezondheid is niet onderhandelbaar.

Je kunt ook je kind vragen zichzelf zo goed mogelijk te beschermen op school. Tenminste als het zich goed tegen groepsdruk of leerkrachten chantage weet te weren.

Geef het een spatscherm mee en helicopterwieken, zoals die chinese jongetjes, zodat iedereen weet wat de te houden afstand is.
Niet helemaal realistisch misschien want opvallend en wie wil er nu opvallen, maar bespreek het met je kind. En geef het schoonmaakdoekjes mee naar school (geen alcohol of zoiets maar zeep) zodat het altijd op 'contactmomenten' de handen kan afnemen of iets aanpakken met een schoonmaakdoekje. Even de tafel schoonmaken waar het aan gaat werken.

Ook nog

Een sterk argument is ook nog: je bent een ouder met een onderliggende aandoening, maar wel de enige ouder van je kind. En je bent graag nog lang gezond genoeg beschikbaar voor je kind en neemt liever geen risico op ernstige ziekte met mogelijk langdurige gevolgen of overlijden.

Die gebruik ik ook wel eens als er toch weer gevraagd wordt naar liefhebbers om IRL te gaan werken. Ik blijf online.

beschermen

Ik denk dat je voor zulke kindeten kleine klasjes zou moeten maken waar je wel afstand houdt. Een groepje uit de zelfde jaarlaag, waar je de meer kwetsbare docenten voor zet. En voor een ander deel zelfstudie in dat klasje onder begeieiden van eem docent of huiswerkbegeleider. Met af en toe een (online).1 op 1 afspraak met de vakdocent.

Zoiets, zit ik aan te denken als je niet alles digitaal wilt doen.

mooi artikel in NRC

https://www.nrc.nl/nieuws/2020/08/13/zij-geven-de-risicogroep-een-gezicht-a4008763

paar stukjes: "Met de hashtag #GeenDorHout gaan sinds zaterdag duizenden van dit soort persoonlijke berichten rond op sociale media. De directe aanleiding is een opiniestuk van epidemioloog Sander Borgsteede in Trouw, waarin hij zegt: „Willen we de zwakkeren blijven beschermen totdat er een vaccin is of zijn we bereid te accepteren dat zwakkere en oudere mensen eerder overlijden?”

Heeft zo’n online maatschappelijk protest invloed? Volgens Marcel Broersma, hoogleraar media en journalistieke cultuur aan de Rijksuniversiteit Groningen, is de kracht van sociale media dat mensen elkaar vinden en ervaringen delen, en zo samen „een stem in het maatschappelijk debat” kunnen laten horen. (...) Initiator Davis hoopt dat mensen door de vele persoonlijke verhalen bereid zijn meer rekening te houden met de coronamaatregelen, om deze groep te helpen. Dat is een slimme strategie, zegt hoogleraar Broersma. „Uit onderzoek weten we dat het effectief kan zijn om in een rationeel debat met emotionele argumenten een tegengeluid te geven. "

gr Angela

net op nieuws:

Belgische studie: minder besmettingen op school dan thuis
Kinderen worden op school veel minder vaak besmet met het coronavirus dan thuis. Als ze al besmet worden, worden ze minder vaak ziek, meldt de Belgische omroep VRT.

Uit onderzoek van 4715 mensen die preventief in quarantaine werden geplaatst omdat ze mogelijk op school contact hadden gehad met een besmet persoon, blijkt nu dat er in de scholen weinig besmettingen zijn geweest. Slechts elf personeelsleden en 36 leerlingen werden vermoedelijk op school besmet.

In thuissituaties besmet een patiënt 10 tot 20 procent van de andere gezinsleden. Dat percentage is veel hoger dan op school. "We kunnen dus stellen dat het percentage van secundaire besmettingen op school erg laag is", zegt een Belgische viroloog tegen de VRT.

Beloofde (tenenkrommende) artikel nog

Minister De Jonge wil quarantaine verplichten als iemand in een contactonderzoek naar voren komt. Hoe moeizaam zo’n onderzoek zonder die verplichting al verloopt, heeft Volkskrant-redacteur Marjolein van de Water zelf ervaren toen zij positief testte.

Marjolein van de Water12 augustus 2020, 5:00
‘Mijn moeder heeft verhoging.’ Louis kijkt me aan, kaken op elkaar geklemd. ‘Shit’, zeg ik. ‘Gaat ze een test doen?’ Hij knikt en ijsbeert door de woonkamer. ‘Het zal toch niet zo zijn dat ik mijn 80-jarige moeder heb besmet?’ Dan, met woede in zijn stem: ‘Omdat ik zo nodig naar de kroeg moest.’

Vier dagen eerder, op zaterdag 1 augustus, bel ik de GGD voor een coronatest. Het is druk, pas na 40 minuten wordt er opgenomen. ‘Heb je symptomen?’ De vrouw die me te woord staat, klinkt uitgeput. ‘Keel- en hoofdpijn, en ik hoest een beetje’, antwoord ik. ‘En een kennis met wie ik onlangs contact heb gehad, heeft vandaag gehoord dat hij positief is getest.’

De vrouw verbindt me door. ‘Welkom bij GGD Amsterdam’, klinkt een bandje. ‘Als de wachttijd erg lang is, raden we u aan op een later moment terug te bellen.’ Twintig minuten later blijk ik te zijn doorverbonden met de afdeling bron- en contactonderzoek. Ik vertel dat ik de zaterdag ervoor met Louis en zijn beste vriend Pieter in een café ben geweest, dat we woensdag alledrie symptomen kregen en dat Pieter nu positief is getest. ‘Ik denk dat we in die kroeg zijn besmet.’

Voor het gemak noem ik Louis ‘mijn vriend’, dan snapt de GGD-dame in ieder geval meteen dat het hier niet gaat om zomaar contact, maar om zeer nauw contact. ‘Weet u het BSN-nummer van uw vriend?’, vraagt ze. Ik zwijg. ‘Zijn geboortedatum dan?’ Ik begin te stamelen. De vrouw zegt even niks. Ik stel me voor hoe ze met haar ogen rolt en zich afvraagt waarom ze idioten als ik te woord moet staan. ‘U weet het niet?’

Oude normaal
Ik zou haar kunnen vertellen dat Louis en ik elkaar pas in juni hebben ontmoet. De horeca was net weer open, de eerste coronagolf lag achter ons, de zomer lonkte. We dronken wijn, kusten, en wentelden ons in de illusie dat het oude normaal nog ergens rondwaarde. ‘Hij is niet echt mijn vriend’, mompel ik in plaats daarvan. ‘Ik bedoel, we scharrelen nog.’ De GGD-dame lacht en maakt een testafspraak voor de volgende ochtend.

Diezelfde zaterdag krijg ik een appje van een vriend met wie ik vijf dagen eerder in een restaurant heb gegeten. ‘Ik heb corona’, schrijft hij. ‘Mag ik je naam aan de GGD doorgeven voor contactonderzoek?’ Ik haal me ons etentje voor de geest. Het tafeltje was best breed, we hebben elkaar niet aangeraakt. Maar misschien zijn we tijdens het gesprek wat te dicht naar elkaar toegebogen?

Ik app terug dat de kans groot is dat ik hem heb aangestoken. Inmiddels heb ik begrepen dat patiënten twee dagen voordat verschijnselen optreden al besmettelijk zijn. Aangezien mijn testresultaat er op z’n vroegst over 48 uur is, en het contactonderzoek van de GGD dan nog moet beginnen, besluit ik zelf vast iedereen te waarschuwen. ‘Bezoek even geen kwetsbare mensen’, app ik. ‘Laat je testen als je verschijnselen krijgt.’ Ik licht ook de hoofdredactie van de Volkskrant in.
Zelf patiënt
Als chef van de buitenlandredactie houd ik me al een half jaar intensief bezig met het coronavirus. In de redactievergaderingen bespreken we dagelijks het beleid, de kibbelende wetenschappers en de angst en onrust die de pandemie wereldwijd teweegbrengt. De laatste weken is de aandacht verschoven naar de brandhaarden die GGD’s overal moeten opsporen en uittrappen.

Vanwege privacygevoeligheid lukte het ons niet het verhaal achter zo’n ‘cluster’ te vertellen. Nu ik zelf patiënt ben geworden, biedt dat de kans om nauwgezet de sociale dilemma’s in beeld te brengen die een besmetting met zich meebrengt. Voor mij, maar ook voor veel mensen in mijn omgeving. Het blijkt confronterend.

Ik ondervind bovendien aan den lijve hoe het bron- en contactonderzoek van de GGD verloopt, de belangrijkste pijler onder het Nederlandse coronabeleid. Het valt me vooral op hoe weinig slagkracht de GGD heeft, en hoe afhankelijk hij is van de bereidheid van betrokkenen om mee te werken. Want zoals Rutte vorige week zei: ‘We hebben geen dictatuur waarin ik politie bij de voordeur ga zetten.’ Vandaag debatteert de Kamer over de vraag hoe we in deze ‘volwassen democratie’ toch het aantal besmettingen onder controle kunnen houden.

Dat vraag ik me inmiddels ook af.

‘Ik wil niet dat je mijn naam doorgeeft’
Want als ik mijn contacten op de hoogte breng van mijn mogelijke besmetting, zijn de reacties nogal wisselend. ‘Het virus is toch al overal’, aldus een vriendin die de dag voor ik symptomen kreeg bij me thuis is geweest. Ze wantrouwt het regeringsbeleid en stuurde me al eens een filmpje van viruswaanzin.nl. Ik probeer haar ervan te overtuigen in ieder geval afstand te bewaren, niet te gaan werken en mensen in haar directe omgeving te laten weten dat ze mogelijk is besmet. ‘Ik zal erover nadenken’, zegt ze. ‘Maar ik wil niet dat je mijn naam aan de GGD doorgeeft.’

Een tweede vriendin is er juist heilig van overtuigd dat ze door mij is besmet, heeft zich direct in huis opgesloten en weigert zelfs haar vriend toegang. Weer drie anderen, met wie ik een paar uur in een park heb doorgebracht, blijven terrassen bezoeken: ‘We wachten eerst jouw testresultaat wel even af.’ Een van hen wil bovendien niet dat ik haar naam bij de GGD noem. Ze is bang dat de vader van haar kind, met wie ze een moeizame relatie heeft, er lucht van krijgt.

Ik word me er pijnlijk van bewust dat ik de verdere verspreiding van het virus slechts mondjesmaat kan voorkomen. Ieder individu maakt eigen afwegingen, berekent risico’s en bepaalt vervolgens of het voor hem of haar sociaal en economisch haalbaar is om preventief in quarantaine te gaan. Ik kan me daar alleen maar bij neerleggen. We leven in een vrij land. Gelukkig.

Zondagochtend fiets ik door een nog slapend Amsterdam naar de teststraat in de RAI en onderga gedwee de met wattenstaaf uitgevoerde orale en nasale penetratie. Terug thuis lig ik met een boek in mijn hangmat, als ik ineens besef dat ik een zintuig mis. Ik ruik aan een rozemarijnplant, dan aan een stuk zeep, vervolgens open ik de koelkast, eet een aardbei en bel Louis. ‘Ik ruik en proef niks meer’, zeg ik. ‘Ik ook niet’, antwoordt hij. ‘We zijn besmet’, concludeer ik.

Louis wacht al ruim 48 uur op de uitslag van zijn test, de GGD heeft de zelf opgelegde deadline niet gehaald. Aan het eind van de middag krijgt hij ze te pakken, zijn test blijkt inderdaad positief, maar ze kunnen hem nu niet te woord staan. Morgenochtend wordt hij teruggebeld, beloven ze. Negen dagen nadat hij vermoedelijk besmet is geraakt.

Hoofd vol watten
Maandag word ik wakker met een hoofd vol watten. Ik probeer te werken, vanuit huis, maar moet tijdens de onlineredactievergadering overgeven. De thermometer geeft 38,3 graden aan, voor het eerst maak ik me zorgen. Ik ben 41 jaar oud, ben voor zover ik weet gezond en heb een goede conditie. Maar nu ik dit onbekende virus door mijn lichaam voel razen, kan ik me ineens heel goed voorstellen hoe beangstigend dit moet zijn voor ouderen, of mensen met een kwetsbare gezondheid.

‘Zullen we samen in quarantaine gaan?’, vraag ik Louis. ‘Als een van ons dan ademnood krijgt, is er in ieder geval iemand in de buurt.’ Na het telefoontje van de GGD maandagmiddag (‘u bent positief getest, we bellen u morgen voor het bron- en contactonderzoek’) fiets ik naar hem toe, zorgvuldig afstand houdend van alles en iedereen.

Ik krijg een mailtje van de GGD met daarin pdf-documenten voor mij en mijn omgeving. In de brief voor ‘nauwe contacten’ staat dat ze veertien dagen in quarantaine moeten, de minder nauwe contacten hoeven zich alleen aan de gebruikelijke coronaregels te houden. ‘Laat je bij symptomen direct testen’, staat erin. Om vervolgens minstens drie dagen te moeten wachten tot het contactonderzoek begint, denk ik er achteraan. Het beleid komt me steeds vreemder voor. Waarom duurt alles zo lang?

Langer dan een kwartier
Die nacht heb ik koortsdromen. Ik zie het virus zich als een monster over de wereld verspreiden, met glibberige tentakels als in een slechte horrorfilm. De vloeibare beelden mengen zich met de verhalen die ik in de krant heb gezet. Doden, massagraven, uitgeputte zorgmedewerkers, chloroquine slikkende staatshoofden, lockdownrepressie. Dat alles vormt een giftige bal in mijn lichaam en voert oorlog met mijn immuunsysteem.

’s Ochtends ga ik in de zon zitten. Louis perst een sapje met gember, ik kijk naar de langsrijdende trams, een toeterende auto, vaders met bakfietsen vol kinderen. De GGD belt, ik geef namen, nummers en mailadressen van mensen met wie ik langer dan een kwartier op minder dan anderhalve meter ben geweest. Alle anderen zijn niet relevant voor het bron- en contactonderzoek, zeggen ze. Ik vind dat raar. Doet het virus er dan altijd een kwartier over?

Ik vertel over de vriendinnen wier naam ik niet mag doorgeven. ‘Dat heb ik nog nooit gehoord’, roept de GGD-medewerker uit. Dat verbaast me. Zouden anderen dan zomaar nummers en mailadressen doorgeven, zonder daarvoor eerst toestemming te vragen aan hun vrienden? ‘Het gebeurt wel vaak dat coronapatiënten zelf anoniem willen blijven’, aldus de GGD’er. ‘Ze schamen zich.’

Dat betekent dus dat veel mensen niet proactief vrienden en collega’s op de hoogte brengen als ze een besmetting vermoeden. Nogmaals, we leven in een vrij land, en schaamte kan zwaar wegen bij het nemen van besluiten. Bij de afweging om door te werken bijvoorbeeld, of om al dan niet een bruiloft te bezoeken. Hoe dan ook, voor het virus pakt die gêne fantastisch uit: het kan zich drie dagen langer ongestoord vermenigvuldigen.

Ik schaam me ook. Want eerlijk is eerlijk, ik ben onvoorzichtig geweest. Het concept ‘anderhalvemetersamenleving’ stemt me somber, en hoewel ik in de openbare ruimte mijn uiterste best doe afstand te bewaren, ben ik nooit helemaal opgehouden een aantal van mijn vrienden te omhelzen.

Café
Tijdens mijn quarantaine denk ik geregeld terug aan 25 juli, de avond waarop ik waarschijnlijk besmet ben geraakt. Ook die avond bevindt corona zich niet in het centrum van mijn gedachten. Het loopt al tegen middernacht als Louis appt: ‘Waar ben je? Kom je hierheen?’ Hij zit met Pieter aan de bar van een café in het centrum van Amsterdam. Een groep luidruchtige Spanjaarden zit opeengepakt aan een tafel, verder is de kroeg nagenoeg leeg. Ik schuif een kruk bij, Pieter praat van dichtbij in mijn oor. Een van de toeristen komt mijn kant op en begint een gesprek. De barvrouw tapt bier, ze oogt melancholisch. Niemand houdt afstand.

De maandag daarop ga ik naar de redactie, waar we sinds maart een streng coronabeleid hanteren. Met redacteuren en correspondenten onderhoud ik telefonisch contact, op de redactie is slechts een klein gezelschap aanwezig voor vergaderingen, eindredactie en vormgeving. We houden ruim afstand van elkaar. Geen seconde denk ik na over de mogelijkheid dat ik besmet ben en dus een gevaar zou kunnen vormen. Dat komt pas woensdagochtend, als ik begin te hoesten. De rest van de week werk ik thuis.

De GGD vindt het niet nodig dat collega’s in quarantaine gaan, toch ontstaat onrust op de werkvloer. De hoofdredactie besluit de toegang tot de redactie tijdelijk verder in te perken en stuurt met mijn instemming een mail rond: ‘Marjolein van de Water heeft corona’. Collega’s met kwetsbare huisgenoten beleven angstige weken, anderen vrezen dat ze hun ouders hebben aangestoken. Later blijkt dat een collega is besmet. Heb ik dat gedaan? Zullen er meer volgen?

De quarantaine met Louis is aangenaam, we zijn ziek maar niet ernstig. Ik lees kranten en boeken, ’s avonds kijken we series. We bakken knoflook, hangen boven de pan en proberen vergeefs een geur te ontwaren. We eten veel groente, steeds met een dikke laag sambal. Bij gebrek aan smaakvermogen is dat het enige dat de tong nog enigszins prikkelt.

Schuldgevoel
Maar het schuldgevoel knaagt. De vriendin die me het Viruswaanzin-filmpje stuurde, blijkt besmet, evenals haar geliefde. Ik vraag me voortdurend af hoelang de keten is van mensen die via mij het virus hebben opgelopen. Heb ik iemands dood veroorzaakt? Terwijl we wachten op de testuitslag van Louis’ moeder, belt zijn zus hem boos op. ‘Hoe kon je zo onverantwoordelijk zijn?’ Louis drentelt zenuwachtig heen en weer, en gaat uit pure wanhoop de kozijnen poetsen.

De GGD onderneemt intussen nauwelijks actie, geen van de contacten die ik heb opgegeven is benaderd. Louis wordt woensdag (een week nadat hij symptomen had gekregen) wel ineens gebeld door de GGD: ‘Spreek ik met Martijn’, vragen ze. ‘Nee’, antwoordt Louis. ‘Maar ik ken Martijn wel, hij is een van de personen die ik heb opgegeven voor het contactonderzoek.’ Verwarring alom.

Aangezien bij de GGD alles zo traag gaat, hebben wij zelf de kroeg ingelicht waar we die zaterdagnacht waren. ‘Hebben jullie de naam van ons café gemeld bij de GGD?’, vraagt de barvrouw. Dat hebben we, maar de GGD heeft hen op donderdag nog altijd niet gebeld. De barvrouw test intussen positief, ze heeft zonder het te weten drie dagen achter de bar gewerkt terwijl ze het virus al onder de leden had.

Zij twijfelt nu of ze de naam van haar collega moet opgeven bij de GGD. Want als die collega in quarantaine moet, heeft ze twee weken geen inkomen. En wat als het café moet sluiten? Ik begrijp haar wel. Zelf heb ik ook vrienden die door coronamaatregelen hun inkomen zijn verloren en de huur nauwelijks meer kunnen opbrengen. Voor hen is het kiezen tussen brood op de plank of de indamming van een virus waarvan je niet eens zeker weet of je het onder de leden hebt.

Uit een interview zaterdag in de Volkskrant met Anja Schreijer, hoofd infectieziekten van GGD Amsterdam, blijkt dat mijn ‘coronacluster’ geen uitzondering vormt. Ze vertelt dat veel mensen weigeren in quarantaine te gaan, en patiënten lang niet altijd eerlijk zijn over met wie ze in aanraking zijn geweest. Voorzichtig pleit ze voor meer dwang.

Minister De Jonge laat dinsdag alle voorzichtigheid varen en kondigt aan dat preventieve quarantaine voortaan een verplicht karakter krijgt, en dat op naleving gecontroleerd zal worden. ‘Wie zich er niet aan houdt pleegt een strafbaar feit’, aldus De Jonge. Zijn uitspraken gaan lijnrecht in tegen het discours van Rutte, die er juist voortdurend op hamert dat iedereen zijn verantwoordelijkheid moet nemen, maar dat de overheid niemand kan dwingen.

Als kleuter in de hoek
‘We zijn allemaal volwassen mensen in een volwassen democratie’, zei hij vorige week nog. ‘Ik hoop en denk dat we niet zo’n kleuterland blijken te zijn dat we dit niet aankunnen met z’n allen.’ Maar ook het kabinet, of in ieder geval De Jonge, lijkt nu doordrongen van de complexe realiteit die de individuele keuzevrijheid met zich meebrengt. De oplossing: wie niet ‘de juiste keuze’ maakt, is voortaan strafbaar. Tot zover de ‘volwassen democratie’.

De vraag is bovendien of dwang de bereidheid van mensen om mee te werken aan het GGD-onderzoek vergroot. Alle al bestaande dilemma’s blijven immers overeind, en door ‘wangedrag’ na een besmetting te criminaliseren zal ook de schaamte er niet minder op worden. Ik verwacht dat veel mensen ervoor zullen kiezen zich helemaal niet meer te laten testen, om problemen voor zichzelf en hun vrienden te voorkomen.

De regering zou misschien beter kunnen nadenken over hoe ze burgers kunnen motiveren in preventieve quarantaine te gaan, bijvoorbeeld door financiële steun te bieden aan degenen die tijdelijk hun inkomen verliezen. Ingewikkeld natuurlijk, misbruik ligt snel op de loer, maar wel noodzakelijk om het beleid succesvol te maken zonder de dictator uit te hangen.

Na 30 uur wachten wordt Louis uit zijn lijden verlost: de test van zijn moeder is negatief. Ook op de Volkskrant-redactie is tot mijn grote opluchting verder niemand besmet geraakt. Zelf voelen we ons een stuk beter, en beginnen voorzichtig te fantaseren over het moment dat we weer naar de supermarkt mogen. De GGD heeft gezegd dat we na aanvang van de ziekteverschijnselen minstens een week in quarantaine moeten blijven. Daarna mogen we naar buiten, ‘mits we 24 uur geen symptomen hebben’.

Maar welke symptomen bedoelen ze precies? We bellen meerdere keren de GGD, en krijgen verschillende antwoorden. De een zegt dat we rustig naar buiten kunnen als we het gevoel hebben dat het ergste achter de rug is. Een ander zegt dat het zelfs bij een klein kuchje zaak is binnen te blijven. Over een ding zijn ze het eens: we hoeven niet te wachten op de terugkeer van reuk- en smaakvermogen, dat kan nog weken duren. Gelukkig hebben we nog veel sambal in huis.

Oh wat erg Zus.

En gek genoeg ben ik niet eens verbaasd. Mocht t aan de orde komen dan ga ik mijn eigen bron en contactonderzoek opzetten en uitvoeren denk ik.

Nou

Die capaciteit van het contactonderzoek kunnen ze beter in het sneller testen en terugbellen stoppen Ik vind het best raar allemaal, ik geloof dat hier in de buurt de meeste mensen toch wel elkaar even zouden inlichten. Gaat en stuk sneller lijkt me.

Pubers

Als je kijkt naar de cijfers dan zie je dat er maar heel weinig besmettingen zijn onder pubers. Het overgrote merendeel is onder 20ers en 30ers. Dat terwijl pubers geen afstand hoeven te houden. Daar blijkt eigenlijk ook al wel uit dat we niet zo moeilijk hoeven te doen over het VO.

Testbereidheid

Zus, dankjewel!
Het is ook enorm ingewikkeld. Veel testen heeft zeker zin als je de ‘haarden’ wil inperken. Maar het heeft zoveel consequenties, zeker als het allemaal lang duurt. En het verplichten om in quarantaine te gaan als je in contact geweest bent met iemand met Corona, mwoh, lijkt me ook niet de kant die we op moeten. Verplichte quarantaine als je zelf positief bent dan weer wel. Maar ja, veel mensen hebben huisgenoten met een eigen leven en eigen verplichtingen. Hoe je daar dan mee om moet gaan?

Toen wij een huisgenoot met Corona hadden zijn wij met het gezin in quarantaine gegaan. Maar wij hadden geen klachten, echt helemaal niks, dus we hebben ons uiteindelijk selectief aan de quarantaine gehouden. Wel op een rustig moment 2 x per week de boodschappen gedaan (1 persoon, niet met zijn allen uiteraard) en wel de hond uit blijven laten. Maar thuis gewerkt, geen bezoek, verder helemaal niks. Dat was voor ons te doen, de scholen waren toch al dicht en ik kon dus thuiswerken. Dat is niet iedereen gegeven natuurlijk.
Overigens heb ik me destijds ook enorm verbaasd over het gebrek aan begeleiding door wie dan ook. Huisgenoot kreeg na de test alleen een (vele malen) gekopieerd A4-tje mee met alleen de toen (half maart) al overbekende regels: houd afstand, was je handen, nies en hoest in je elleboog. Niks over hoe om te gaan met een positieve huisgenoot. Of over wanneer je medische hulp in zou moeten schakelen. We zijn toen zelf maar gaan zoeken, maar de richtlijnen van het RIVM zijn in een normaal huishouden bijna niet te handhaven. Eigen kamer, badkamer en toilet, eigen serviesgoed, dat apart afgewassen moet worden, wasgoed apart wassen. Bovendien, dat hadden we de week ervoor ook niet gedaan dus we vonden het niet zo zinvol om daar alsnog mee te beginnen. En het was dus ook uiteindelijk niet nodig. Naar mijn idee was het wel een bevestig van de stelling dat jongeren het virus niet of nauwelijks overdragen, huisgenoot is 18.

Pennestreek

Ik denk en hoop dat je gelijk hebt met die 18-minners. Maar ook al is dat zo.....ik moet vanaf as maandag volgens de geldende regels wel 1.5 m afstand houden tot mijn leerlingen. Net vandaag gehoord dat we op school een met lint/ tape afgezet stuk lokaal krijgen 😀, zoals ze hier in t dorp ook op de markt deden, voor de kraampjes. Ik probeer beeld te krijgen hoe dat er uit gaat zien. Ik kan me namelijk eigenlijk niet voorstellen dat het gehele docentencorps tijdens alle lessen in hun vak gaat blijven staan. Maar met 25+ leerlingen in het lokaal kun je eigenlijk geen stap verzetten zonder de 1.5 m grens te overschrijden. Ik heb echt het vermoeden dat er op papier straks een mooi setje regels staat, maar dat de werkelijkheid er heel anders gaat uitzien. En dat iedereen er zijn persoonlijke draai aan geeft, aan de regels. En ik weet eigenlijk helemaal niet wat ik daarvan moet vinden. En of dat gedoe gaat opleveren. Het gaat natuurlijk niet alleen om mij, en mijn risico. Ik heb vast ook leerlingen in de klas met kwetsbare en bezorgde ouders.

IngridT

Mijn klas wordt een U-vorm met een binnenste en een buitenste U. Binnenin de U kan ik dan nog vrij bewegen. Verder stuur ik hoestende en niezende leerlingen zo terug en moeten ze voor binnenkomst even de handen ontsmetten. Meer kan ik niet doen. Docenten moeten in verschillende ruimtes pauze houden en alle pc’s zijn vervangen door individuele laptops.
Ik heb er vertrouwen in dat het goed gaat. Het lijkt hier in de regio (voormalige brandhaard) toch grotendeels uitgeraasd.

Alison...

Mijn tafels staan aan de vloer geschroefd 😕 . Natuurkunde. Electra en zo geïntegreerd in de tafels.

Voor de gewone lokalen geen u plannen hier volgens mij. Ben een beetje jaloers op jou. Jullie hebben t beter voor elkaar dan wij volgens mij

de eerste

https://www.dvhn.nl/drenthe/Middelbare-school-Assen-stelt-mondkapjes-verplicht-in-de-bouwenbouw-25931067.html

Wat ik al verwachtte bij het openen van dit draadje: het eerste schaap is over de dam. En dat in Drenthe, waar vrijwel geen besmettingen zijn. In Amsterdam had ik het me eerder kunnen voorstellen...

Reactie

AnneJ - Mee eens, en de dingen die jij noemt vind ik echt het minste dat we zelf kunnen en moeten doen. Er gaan inderdaad schoonmaakdoekjes voor de tafels (steeds van lokaal wisselen dus dat gaat oplopen) en handgel mee, mondkapjes op als we samen in de auto zitten, thuis meteen douchen en kleding in de was, en we zullen afstand van elkaar moeten houden thuis.

Vooral dat laatste heb ik erg veel moeite mee (emotioneel). Kind is nog jong, 11, en slaapt graag een aantal nachten per week bij mij in bed (ivm angststoornissen)... dat kunnen we straks niet meer doen en tegen de tijd dat het wel weer veilig zou zijn wil kind dat denk ik niet meer. Het is gewoon jammer dat we dit om zo'n reden moeten forceren.

Maar kind zit straks dus in een dicht gebouw met een pak jeugd tussen de 11-19 jaar die allemaal dezelfde lokalen, aula, gymzaal enz gebruiken en dezelfde leerkrachten hebben. Daar zou ik graag een betere oplossing voor zien... zoals Piep dit bijvoorbeeld voorstelt (klein klasje voor leerlingen met kwetsbare familieleden/zelf). Dat vind ik zelf een erg goed idee, maar denk er meteen achteraan dat het wel niet haalbaar zal zijn.

De school gaat er nu al fors in dat iedereen gewoon verwacht wordt en dat ze doen wat de regering voorschrijft en daar niet van zullen afwijken. Ik weet niet eens of ze wel afstandsonderwijs zullen aanbieden. Daarnaast ging het thuisonderwijs kind ook niet in de koude kleren zitten op den duur, dus mee kunnen doen zou fijn zijn... het wordt echt kiezen uit twee kwaden voor ons (mij).

Ik heb daarnaast ook al een heel gesprek met kind gehad dat als er wel iets met mij gebeurt (ernstig ziek of erger) dat het virus dan de schuldige is en niet het kind... dat bleek toch een grote zorg te zijn. En dat doet dan ook weer van alles met je als moeder, zo'n druk op zo'n jong kind. Ik probeer relaxt te blijven maar kind heeft inmiddels genoeg meegemaakt oa vanwege mijn ziekte dus die denkt zelf echt wel na over 'wat als'.

Ik zal nog eens met de school in gesprek gaan. Draadjes zoals dit zijn fijn om te lezen, helpen ook mijn eigen gedachten op een rij te krijgen. Ik weet dat ik eerder riep "het zou fijn zijn als ik kind zonder boetes thuis kon houden" en dat blijkt dus te kunnen (dank voor de link) maar ik ontdek toch dat ik het nog fijner zou vinden als er wel wat meer maatregelen zouden zijn op scholen zoals afstand houden enzovoort zodat kind 'gewoon' heen kan.

Tenenkrommend

"In thuissituaties besmet een patiënt 10 tot 20 procent van de andere gezinsleden. Dat percentage is veel hoger dan op school. "We kunnen dus stellen dat het percentage van secundaire besmettingen op school erg laag is", zegt een Belgische viroloog tegen de VRT."

Hier word ik dan weer zenuwachtig van, net als ik denk 'we gaan het gewoon dapper proberen' (noorden, dus relatief rustig). Als kind het oploopt op school (11-19 jarigen) is de kans dat ik het daardoor krijg dus wel vrij groot.

Ik ben inmiddels twee keer getest (in juni en in juli) en beide keren duurde het erg lang voordat ik de uitslag kreeg - beide keren drie dagen. Van dat artikel hierboven dat Zus plaatste rijzen de haren je ook ten berge... tenenkrommend inderdaad. Er is nog erg veel ruimte voor verbeteringen zo te lezen!

Pennestreek

Lijkt mij ook enorm lastig om dat voor elkaar te krijgen. Zelfs een vriendin van mij, verpleegkundige notabene, kreeg het niet goed voor elkaar. Ze werd besmet al in maart en ze heeft een week in haar slaapkamer doorgebracht, gescheiden van de rest van het gezin maar dat was praktisch niet vol te houden. Maar goed, de manier waarop zij besmet werd was niet door onvoorzichtigheid en laksheid, zoals in artikel. Zij was aan het werk.

jong

11 is gelukkig nog echt jong. Hoe jonger hoe lager de besmettingskans. Het is echt naar dat juist kinderen die al ernstige ziekte van ouders of brussen hebben meegemaakt nu in zo'n lastig parket zitten.

Piep

Ik blijf erop hopen dat dat klopt, met die leeftijden. En bedankt voor je begrip!

Af en toe denk ik 'kreeg ik het maar, dan weet je hoe het gaat'... de onzekerheid speelt voor ons een veel te grote rol, weegt erg zwaar. Is er lastig om daarmee te leren omgaan. Maar ik doe m'n best.

Ben best bang

"Het is echt naar dat juist kinderen die al ernstige ziekte van ouders of brussen hebben meegemaakt nu in zo'n lastig parket zitten."

Dit is zo waar. Onze puber heeft de ziekte van onze oudste zo bewust meegemaakt en dat was echt heel pittig. In deze tijd merken we dat ook bij haar de angst voor weer een zieke broer er is.
Ik hou m'n hart vast, net als Maike. Onze puber is 16, dus toch alweer wat ouder en er zitten in haar klas ook wat 17- en 18-jarigen die flink feest aan het vieren zijn en echt weer naar school gaan.

Domme (?) vraag

Die ik morgen ook op school ga stellen. Want t lijkt me toch wel belangrijk dat we een eenduidig en helder beleid hebben. En ik weet t niet, maar zie morgen en dinsdag wel mijn mentorklas voor allerhande introductie zaken waaronder denk ik ook de Corona regels....

Komt ie:

Ik lees net op nu.nl een artikeltje waar ivm opening scholen morgen de Corona regels nog een netjes op een rijtje zijn gezet. Ik ga er gemakshalve maar even van uit dat ze dat niet zelf verzonnen hebben, maar dat t klopt.

Ik lees:

Een leerling met mogelijke coronaklachten moet thuisblijven en mag pas weer naar school als hij of zij 24 uur klachtenvrij is. Ook blijf je thuis als een gezinslid koorts heeft of benauwd is

Ik lees ook:

Wie zich op het coronavirus laat testen, blijft in afwachting van de uitslag thuis. Bij een positieve test besluit de GGD op basis van de omstandigheden of er extra maatregelen nodig zijn en of er leerlingen getest moeten worden.

Vraag: als je klachten hebt, je laat testen en de uitslag is negatief.....mag je dan weer naar school? Stukje 1 zegt overduidelijk dat je thuis blijft als je klachten hebt. Stukje 2 suggereert dat er na de testuitslag ook een optie ‘ je mag de deur weer uit’ is.

Wat is nou de bedoeling?

'mogelijke'

Bij 'mogelijke' coronaklachten blijf je thuis. Als bewezen is dat het geen coronaklachten zijn, hoeft dat niet?

denk ik

Bij klachten blijf je thuis tot de klachten over zijn óf tot uit een test is gebleken dat de klachten niet veroorzaakt worden door corona.

Negatieve test

Dat betekent inderdaad dat je weer de deur uit mag en dus ook naar school.

@IngridT

Het klopt dat die regels tegenstrijdig zijn.

Die regel dat je na 24 uur klachtenvrij weer naar buiten mag, die is nooit expliciet ingetrokken door de regering. Hij is vanuit bepaalde overheidscommunicatiekanalen doodgezwegen, maar omdat 'ie nooit is ingetrokken, blijft 'ie door burgers en media en zelfs door politici en zorgprofessionels herhaald worden.

@EleneH heeft geen gelijk. Het is niet zo dat als de klachten verdwijnen, dat je dan niet meer besmettelijk bent. In het foldertje dat ik kreeg toen ik een test deed, stond expliciet dat je niet naar buiten mocht tot aan de testuitslag, OOK NIET als de klachten intussen verdwenen waren. Maar bij het boeken van een test - en bij alle promo om te zorgen dat mensen een test boeken - staat dat nergens. Dat zou mensen maar afschrikken om een test te boeken...

Volgens de LCI richtlijn:
> De besmettelijke periode begint 2 dagen voor de start van de klachten, en eindigt als de patiënt 24 uur klachtenvrij is en minimaal 7 dagen na start van de symptomen.

Dus iemand met corona is besmettelijk tot 7 dagen na het BEGIN van de klachten, ook als de klachten dan al lang verdwenen zijn (en als de klachten nog niet verdwenen zijn, dan nog wat langer).

Kennelijk denkt onze overheid dat "nooit toegeven dat je fout zat tenzij het echt niet anders kan" goed is voor het vertrouwen in de overheid. En denkt de overheid dat "vertrouwen" leidt tot meer navolging van de regels, dan mensen voorzien van maximale informatie om de actuele regels correct te begrijpen.

Tja, in maart kon je al aan zien komen hoe dit misging. Het verschil in regels tussen niet-geteste symptomatische mensen en wel geteste symptomatische mensen was gigantisch groot, en voor de huisgenoten van die mensen was het verschil nog veel groter. Nederland was toen onnodig streng voor geteste mensen en hun huisgenoten, en Nederland was onverantwoord mild voor niet geteste mensen en hun huisgenoten. Je kon zien aankomen dat dit de testbereidheid en de quarantainebereidheid op langere termijn zou gaan ondermijnen.

Syboor

'Die regel dat je na 24 uur klachtenvrij weer naar buiten mag, die is nooit expliciet ingetrokken door de regering. '

En dus geldt hij gewoon.