Afstromen wegens ziekte?
Bij voorbaat excuus voor dit lange en complexe verhaal. Ik zit erg in mijn maag met deze onverkwikkelijke situatie waar vooral mijn zoon onder lijdt en ik wil als het kan deze situatie in goede harmonie met school oplossen.
Mijn (hb)zoon van 13 zit in 3 Gymnasium; een Gymnasium+ dat enkele jaren geleden opgezet is door een reguliere scholengemeenschap voor meer- en hoogbegaafde kinderen. Hij is door school enthousiast binnengehaald als voorbeeldleerling voor dit specifieke Plus-Gymnasium. Hij doet het redelijk goed, ondanks zijn ADHD en problemen met executieve vaardigheden. Hij is geen studiebol maar haalt met minimale moeite zessen en zevens en enkele achten. Alleen wiskunde is een probleem; daar staat hij een onvoldoende voor. Met extra studiebegeleiding en steun van zijn wiskundedocent verwacht men echter wel dat hij het zal kunnen; zeker wiskunde A. Hij kreeg en krijgt extra begeleiding en ondersteuning van de leerlingbegeleider (zoon heeft een rugzakje) en we hadden/hebben prima en warm contact met school. Daarnaast loopt hij bij een kinderpsychiater voor zijn ADHD en andere zaken.
Vanaf het begin van dit schooljaar was hij erg moe, had hij vaak hoofdpijn, was hij misselijk en niet lekker; hierdoor moest hij vaak verzuimen. Uiteraard had dit invloed op zijn prestaties en cijfers; zijn eerste rapport was dan ook niet zo goed als anders maar toch nog verbazingwekkend redelijk. Zijn gezondheidsklachten werden steeds erger; na bloedprikken bleek begin december dat hij Pfeiffer had, al langere tijd (vermoedelijk opgelopen in de zomervakantie; zijn tante heeft het ook en zij zijn samen op vakantie geweest). Hierdoor en omdat hij er al zo lang mee rondgelopen had inclusief hard trainen met selectievoetbal, zou het herstel lang kunnen duren. De huisarts zei dat hij echt goed de tijd moest nemen om te herstellen. Dus stoppen met voetbal en niet naar school gaan. Dit hebben we op school verteld en die begreep het volkomen. Hij kon thuis blijven zolang hij nodig zou hebben.
Maandelijks hadden we een evaluatiegesprek op school. Omdat hij zoveel achter liep en in het belang van zijn gezondheid heeft school na de Kerstvakantie duidelijk gemaakt dat zoon dit jaar zou moeten doubleren. Jammer maar begrijpelijk; dat vond zoon ook.
Begin vorige maand voelde zoon zich weer iets beter en wilde hij wel weer naar school. Hij is altijd met plezier naar school gegaan. In overleg met school is er een aangepast, beperkt rooster gemaakt zodat hij weer zou kunnen wennen. Dit bleek echter nog iets te veel van het goede en vroeg teveel van zijn gezondheid; hij had nog steeds vaak hoofdpijn en bleef oververmoeid. Dus hij kon dat rooster helaas niet volhouden. School begreep dit; het was ook nu weer geen enkel probleem.
Anderhalve week geleden hadden we weer een gesprek en nu zei school opeens dat we er niet van uit moesten gaan dat zoon op ditzelfde niveau zou mogen blijven; afstromen naar het Atheneum of zelfs het Havo zou er waarschijnlijk in zitten. Omdat hij dit jaar niet zou kunnen laten zien dat hij het huidige niveau zou aankunnen. Dit zou besloten worden in de eindvergadering; als twee-derde van de docenten tegen blijven zitten op het huidige niveau zou stemmen, zou hij moeten afstromen. Omdat men dus zou twijfelen of hij qua gezondheid de werkdruk aan zou kunnen (volgend schooljaar). Aan zijn motivatie, inzet en cognitieve capaciteiten wordt niet getwijfeld. Het staat als volgt op zijn tweede rapport dat we anderhalve week geleden meekregen: "Doubleren is wel een feit. Maar op welk niveau? Laat maar zien de komende periode".
Dit viel ons heel rauw op ons dak; zoon en ik waren sprakeloos. Zoon is heel verdrietig en gefrustreerd en ik ben heel boos en bovenal teleurgesteld. Ik heb contact opgenomen met 5010 en daar zei men dat deze afstroomverplichting om deze reden zeer onredelijk en discutabel zou zijn; ik zou dit kunnen aanvechten en een klacht kunnen indienen. Zover willen we het natuurlijk liever niet laten komen. School zou volgens 5010 eventueel wel afstromen mogen adviseren (alhoewel de reden discutabel zou zijn) maar niet verplichten.
Zoon en ik hebben uitvoerig gepraat en hebben sowieso besloten dat hij stopt met (dit) Gymnasium en Atheneum gaat doen. Omdat hij o.a. graag Spaans en Duits wil houden. Latijn en Grieks vindt hij erg leuk en het gaat hem best goed af maar omdat hij E&M wil gaan doen, zijn de moderne vreemde talen handiger. Daar heeft hij toch ook iets meer affiniteit mee. We hebben het ook even gehad over een andere school maar hij wil heel graag op deze school blijven. Daarnaast zijn de andere scholen hier niet echt goed ingespeeld op zorgleerlingen en/of hb kinderen. Ik heb school onze beslissing gemaild; het lijkt hun een goede beslissing maar ze zeggen uiteraard niets toe en blijven op de vlakte. Die Havo hangt dus nog steeds als een molensteen om zijn nek.
Er is nu weer een aangepast, beperkt rooster zodat zoon vanaf maandag langzaam weer kan wennen. Maar vorige week is ook gebleken dat zoon verziend is dus dit verklaart (een deel van zijn) chronische hoofdpijn, vermoeidheid en wazig zien. Hij krijgt dus volgende week een bril. Hopelijk gaat het dan beter en kan hij dan ook weer volledig naar school. Wat sowieso zwaar is omdat hij natuurlijk geen conditie meer heeft, nog snel moe is en een heel ander ritme heeft gekregen. Dus het is erg wennen. Maar school verbindt dit dus kennelijk als voorwaarde om te stellen: "je kan weer gewoon naar school, je bent dus volledig hersteld en kan dus ook het Atheneum aan". Hij mag van school ook pas mee met schoolreisje eind mei als hij voor die tijd volledig naar school is gegaan. Zoon verheugt zich al twee jaar op dit reisje van drie dagen en zeker nu hij stopt met het Gymnasium zou dit de laatste kans zijn. Toen zoon dit hoorde, zei hij meteen: "zie je wel, ze willen gewoon van me af". In het licht van de gebeurtenissen behoorlijk to the point.
Wij moeten zoals het er nu voor staat dus wachten tot de eindvergadering op het definitieve besluit. En die onzekerheid is killing voor zoon. Voor hetzelfde geld moet hij van school toch naar het Havo. En dat past totaal niet bij hem. Daar is iedereen die hem kent, inclusief de kinderpsychiater, het over eens. Hij wil het ook absoluut niet.
Maar nu het opvallendste: de afgelopen jaren blijken er meer kinderen te (hebben) moeten afstromen vanwege allerlei vage en discutabele redenen. Wij kennen er nu al 10. Allemaal kinderen zoals mijn zoon; zeer slimme kinderen met bijbehorende en bijkomende problematieken. Kinderen voor wie dit Gymnasium in eerste instantie is opgezet. Ik heb contact gehad met een aantal ouders (een aantal van deze kinderen waren/zijn vriendjes van zoon) en onze ervaringen en verhalen komen schrikbarend overeen. Al die ouders zijn boos en teleurgesteld en een aantal ouders heeft hun kind dan ook uiteindelijk van deze school gehaald en op een andere school gedaan. Wij denken dat school deze leerlingen gewoon kwijt wilt om zo het imago van dit Gymnasium op te poetsen en zich met mooie cijfers en statistieken te profileren. Doubleren staat niet goed, dan maar afstromen. En zo schiet dit Gymnasium zijn doel voorbij; juist de leerlingen voor wie het bedoeld zou zijn, zijn de dupe. School legt de schuld bij de kinderen terwijl het overduidelijk is dat school nog niet genoeg kennis en capaciteiten heeft om deze vorm van onderwijs aan te kunnen bieden. Daar hebben wij tal van bewijzen voor.
Waar het om gaat is dat onze kinderen hier onder lijden. En wij zijn vooral heel erg teleurgesteld. Dit Gymnasium zou de oplossing zijn voor heel slimme kinderen; kinderen die vaak al hele nare ervaringen hebben gehad op het basisonderwijs en die snakken naar er- en herkenning, peers en uitdaging.
Wij willen binnenkort als ouders met elkaar om de tafel zitten en een gesprek over dit alles met school aangaan en indien nodig verdere actie ondernemen. Juist ook om te voorkomen dat toekomstige leerlingen van dit beleid de dupe gaan worden.
Maar ondertussen weet ik niet wat ik nu het beste kan doen. Wat zoon en ik feitelijk willen en wat zoon vooral nodig heeft is nu een toezegging van school dat hij Atheneum kan gaan doen. Ongeacht of hij nu wel of niet volledig naar school kan gaan de komende periode (die bijna niets meer voorstelt). Zoon wil nog steeds gewoon naar school ondanks deze rotsituatie(!). Hij heeft zelfs al zijn docenten gemaild om te vragen wat hij kan doen aan leer- en lesstof. Maar hij heeft natuurlijk erg veel stress door dit gebeuren. Zijn kinderpsychiater vindt deze hele gang van zaken ook belachelijk en niet in het belang van mijn zoon zijn geestelijke en lichamelijke gezondheid. Hij wil hier op korte termijn met school over praten. Dit heb ik ook aangegeven op school en school vindt dit prima. (Zucht, ze vinden alles maar prima en lijken fantastisch mee te werken maar ondertussen...)
Kortom, zoon heeft het behoorlijk voor zijn kiezen gehad dit schooljaar. Pfeiffer, stress, verziendheid, moeten stoppen met zijn geliefde voetbal, moeten doubleren en nu wellicht zelfs naar het Havo. Terwijl hij toch gemotiveerd is gebleven en blijft; zijn best blijft doen. Hij is de laatste tijd veel zelfstandiger en wijzer geworden. Wat hij heeft gepresteerd dit jaar ondanks alles is heel knap. En dan zou hij daar nu gewoonweg voor gestraft worden? Om wat eigenlijk? Wij gaan ervan uit, net als de kinderpsychiater en de huisarts, dat zoon na de zomervakantie gewoon weer helemaal hersteld is en prima Atheneum kan doen. Alleen de onzekerheid en stress nu is hem funest; net als wat er van hem gevraagd wordt in de komende (te korte) periode. Hij weet het even niet meer. Het klopt niet. Bovenal, dit mag volgens mij (en anderen) niet.
Wat vinden jullie? Wat is wijsheid? Laat ik voorop stellen dat ik ten eerste zou willen dat zoon de komende tijd zonder stress en onzekerheid naar school kan gaan en ten tweede dat dit wordt opgelost in goede harmonie. Ik wil het liever niet op de spits drijven tenzij noodzakelijk. Ik heb me al op Internet suf gegoogelt naar vergelijkbare zaken, onderwijs wet- en regelgeving, jurisprudentie en ik heb de schoolgids en bestuursreglementen van voor tot achter doorgeplozen maar zo'n school dekt zich natuurlijk van alle kanten in. Begrijp ik ook wel. Maar hier moet hoe dan ook iets aan gedaan worden; niet alleen in het belang van mijn zoon als ook in het belang van al die andere kinderen.
Nogmaals, vooral AnneJ
Mijn bericht aan Elisa is zeker niet als veroordeling bedoeld. Ik heb je vele stukken achter elkaar doorgelezen AnneJ en je trekt alles uit zijn verband. Ik zie Elisa als een zeer zorgzame, liefhebbende moeder die alles maar dan ook alles voor haar kind over heeft. Laat dat duidelijk zijn. AnneJ schrijft zelfs dit na een heel relaas over haar eigen kinderen. Daar heb ik overigens stukken van over geslagen omdat het nu over de zoon van Elisa gaat.
"Doe je dat niet dan laat je je kinderen aan hun lot over. Dat kan."
Wat een onzin. Ik laat mijn kind niet aan zijn lot over. Integendeel, ik ben zijn steun en toeverlaat omdat het leven hem zeker niet eenvoudig afgaat. Maar het belangrijkste is dat hij het leven ook aankan zonder mij, mijn leven is niet eeuwig. Ik kan hem niet behoeden voor teleurstellingen, hij zit niet op een voetstuk en ik heb geen glazen bol. School is school en ik ben geen docent.
AnneJ: "Uiteindelijk als moeder ben ik de grens. Ik heb het overzicht, de regie en het meeste en beste contact met kind."
Niet mee eens. School trekt de grens als de cijfers onvoldoende zijn, de sportclub laat je kind degraderen als het niet naar behoren presteert en op zijn werk kan je kind ontslagen worden als hij niet naar behoren functioneert.
Als je kind nu niet leert dat er soms dingen niet zo gaan zoals hij/zij dacht en altijd de schuld bij een ander legt heeft hij/zij als volwassene een groot probleem. Help, waar is mamaaaaaa?
Natuurlijk Tsjor
Niets mis mee om beredeneerd voor je kind op te komen. Daar leert je kind van dat je je situatie door nadenken, overleggen en puzzelen en zaken aan de orde te stellen kunt verbeteren.
En dan kan het zomaar dat het wel lukt om school over de streep te trekken.
Er is verschil van mening over afstromen naar het HAVO. Daar ga je zo tactisch mogelijk mee om. Er is verschil van mening over deelname aan de schoolreis. Dat kun je ook bespreekbaar maken. Er zijn argumenten voor. Er is een imagoprobleem over het werken op zaterdag. Daar zou ik het helemaal niet meer over hebben behalve dan het rijtje dat Elisa zelf al gaf wat de prioriteiten zijn.
aanvuller
Tsjor kwam spontaan mee in het bericht.
Elise
Hoe is het nu met je?
Onderwijs voor zieke leerlingen
Het is helemaal niet logisch dat kinderen die ziek zijn (geweest) blijven zitten omdat ze te veel gemist hebben. Scholen zijn verplicht om onderwijs te organiseren voor zieke kinderen (zie bijvoorbeeld http://www.ziezon.nl) Natuurlijk kunnen kinderen die ziek zijn niet net zo veel doen als kinderen die niet ziek zijn, maar het grootste deel van de schooltijd en het schoolwerk gaat op aan gezelligheid, dus erg is dat niet.
Het is wel de praktijk dat kinderen die ziek zijn afstromen of zelfs uitvallen. Helaas zijn er maar weinig ouders die weten dat er recht op thuisonderwijs is als het kind ziek is. En dan nog:Helaas zijn er maar weinig leerkrachten die dat onderwijs voldoende waarderen. Een ziezon onderwijzer is afhankelijk van de input die van school komt voor het kunnen afnemen van proefwerken e.d.
recht?
School staat niet te springen. Ik wist van het bestaan en heb het gevraagd op school om dat hangende het diagnosetraject en vermoedelijke plaatsing op autismeonderwijs aan te bieden. Hier werd de aanvraag door school te laat of niet gedaan, daar wil ik vanaf zijn. Maar thuisonderwijs heeft dochter uiteindelijk niet gekregen. Er wordt te lang gewacht en er wordt teveel tijd besteed aan vergaderen, ZATteams en andere onzin. Toen was het vakantie en toen was het wachten op het intakegesprek op de nieuwe school.
Gelukkig hadden we de boeken thuis en heeft dochter zo goed mogelijk met mijn hulp doorgewerkt zodat ze uiteindelijk niet bleef zitten en niet afgestroomd is. Ze heeft thuisgezeten van februari tot eind oktober.
Je wordt op je nek gezeten door instanties die het zelf allemaal laten afweten, wachtlijsten hebben, zich niet aan de afspraken houden, niet van de hoed en de rand weten maar wel weten hoe ze jou moeten intimideren.
Juist ook dan
Nou kijk eens http://parlis.nl/pdf/kamervragen/KVR21838.pdf
De minister zegt het zelf, juist ook voor de situatie die je schetst.
Maar natuurlijk ook voor kinderen die gewoon ziek zijn
schoolplicht
Ik denk dat hier ook weer de schoolplicht in plaats van een leerrecht een rol spelen. Alles wordt op alles gezet om een kind fysiek naar school te krijgen ten koste van het doel dat je voor ogen moet houden: het opdoen van kennis en het behalen van diploma's of certificaten.
Die schoolplicht leidt voortdurend af waar het om gaat.
Misschien een dom idee van mij maar zou het niet handig zijn om kind van Elisa een aangepast rooster te geven?
Kijk per dag waar je kind niet per se naar school hoeft, gymnastiek bijvoorbeeld, mentoruren, muziek en alle andere beslist nuttige maar nu even te missen vakken.
Kijk waar de vakken zitten die er toe doen. Bekijk per dag waar zoon aan mee kan doen. Doe een aantal vakken deels thuis. Schipper met vakken waar je er meerdere van in de week hebt. Dan vraagt zoon in begin van de week wat er voor opdrachten zijn, staat mogelijk zelfs op de leeromgeving en doet dan de rest thuis. Zodat de schooluren beperkt worden, dat scheelt al snel een hoop nu even misbare drukte.
Met een aangepast rooster is het mogelijk om zo goed mogelijk mee te doen en misschien zelfs wel toetsen te halen.
Vanzelfsprekend
Dat hoort er allemaal bij Anne.
Die schoolplicht zit helemaal niet in de weg. Wie ziek is, is niet schoolplichtig.
Als de regeling voor de zieke leerling meer opgeëist, toegepast en gecontroleerd zou worden, dan zou er helemaal niemand thuis zitten zonder onderwijs. Wel een heleboel met natuurlijk.
de praktijk
Je hebt nog eerder een boete te pakken dan dat je kind thuis onderwijs krijgt. Door nalatigheid van school, elke week meldde ik dochter ziek, ook gek dat 1x niet volstaat, stond dochter op een gegeven moment ongeloorloofd. Plop, melding leerplichtambtenaar terwijl iedereen weet dat dochter angstig thuis zit en bij de psychiater loopt. Protocol.
Ouders weten vaak niet wat er mogelijk is en school maakt je echt niet wijzer op dat punt.
Had een aangepast rooster
Anne J, Elisa schreef al dat zoon een aangepast rooster had. Hij zou enkele uren naar school gaan. maar ook dat lukte niet, hij ging eerder naar huis.
Het lijkt dat ziek zijn en niet naar school kunnen bij de zoon van Elisa niet alleen een lichamelijke oorzaak heeft. Het is niet alleen die PFeiffer. Hij houdt wel een paar uurtjes werk vol. Een Pfeiffer duurt eigenlijk zelden zo lang. Dan zijn er vaak andere redenen waarom een kind in zijn ziekte blijft hangen. School ziet waarschijnlijk meer dan afwezigheid door Pfeiffer. Als ze zouden denken dat zoon weer optimaal zou functioneren in september , zouden ze waarschijnlijk doubleren én afstromen verzinnen.
mijn ervaring (ruim 30 jaar geleden)
Ik heb deze heel lange draad niet helemaal doorgelezen, maar ik hoop dat je toch wat aan mijn opmerkingen hebt.
Kan je zoon niet thuis meer schoolwerk gaan doen, en e.e.a. van dit jaar nog (deels) inhalen?
Kan school je zoon niet voorwaardelijk over laten gaan?
Ruim 30 jaar geleden zat ik op een gymnasium en werd ziek. Ik was geen versnelde leerling, maar haalde wel altijd met gemak heel hoge cijfers (veel hoger dan je zoon).
Het waren natuurlijk andere tijden, wat betreft leerplichtmaatregelen enzo.... en het was een lakse veeleisende school, met een 'zoek het zelf maar uit' mentaliteit, waarin de individuele leraren veel ruimte hadden om te doen wat hen goed dunkte. Leerlingen werden niet begeleid.
Vanaf de herfstvakantie in de 3e klas werd ik ziek, en ben dat schooljaar vrijwel niet meer naar school gegaan. Af en toe kwam een leraar bij me thuis langs om thee te drinken en wat te werken aan het betreffende vak. Dit waren individuele initiatieven, het was dus min of meer toeval in welke vakken ik nog af en toe een beetje les kreeg. (Er ging niets officieel van school uit,'mentor' ook nooit iets van gehoord.) Maar het hield me psychologisch wel enigszins bij de les, het hield me aan het werk.
Ik werkte thuis, als ik energie had, uit de schoolboeken. Dat ging goed, want in principe staat alles daar in wat je moet weten.
Aan het eind van het jaar heb ik een paar proefwerken gemaakt.
Het schoolwerk wat ik deed en zeker de beoordeling daarvan was dus heel hap-snap. Er waren te weinig cijfers voor een rapport.
Maar op grond van mijn cijfers en hoe ze me kenden in de eerste twee jaar heeft school mij toen voorwaardelijk over laten gaan. Zoiets van: we weten niet hoe je er nu voor staat, maar zie maar of het je lukt volgend jaar. Eigen verantwoordelijkheid.
In de vierde klas was ik nog niet fit en ben uiteindelijk ongeveer de helft naar schoolgegaan, vaak halve dagen.
In de vijfde klas heb ik nog veel verzuimd.
In de zesde klas voelde ik me pas weer fit, en controleerde school niet op aanwezigheid, dus was het een gezellige flexibele boel.
Nooit blijven zitten. Eindexamen gymnasium-beta gehaald met achten en negens.
Die ziekteperiode was een rottijd hoor, en vooral sociaal, emotioneel en lichamelijk ben ik erg tekort gekomen. Maar de onverschillige houding van school was dus ook een voordeel.
Tja en als ik dan lees dat jouw zoon hb is en versneld, dan denk ik dat zoiets bij hem toch ook mogelijk moet zijn? En als hij niet blijft zitten, dan levert dat voor school geen nadelige score op...
En het is nu begin april, het schooljaar is nog lang niet om! Hij kan best het hele jaar in die paar maanden nog inhalen hoor, met thuiswerk; en eventueel nog wat in de vakantie.
Naar school gaan is een inefficient systeem. Als je dat thuis efficient aanpakt, kan het veel sneller.
Mogelijk dat je zoon last heeft bij het thuiswerken van zijn ADHD? Maar kun jij hem niet daarbij helpen? Of anders hulp inroepen? Hij zal misschien voornamelijk hulp nodig hebben voor het aan het werk gezet worden en het structureren, niet zozeer voor de stof zelf die je uit de boeken kunt leren door het goed te lezen en alle opgaven te maken.
Overigens was bij mij ook niet zo duidelijk wat de aard van mijn ziekte was, en duurde het ook veel langer dan begrijpelijk was. Dus tja misschien waren er bij mij ook wel 'andere redenen waarom ik in de ziekte bleef hangen', maar dat maakte voor het beleid van school dus niet uit. Onze school was puur op prestaties gericht.
Overigens was ik, ook toen al, me heel erg bewust van de schoolplicht. Dit voelde voor mij aan als een loodzware last, en heeft mijn genezingsproces zeker afgeremd. Het was voor mij veel beter geweest als de prioriteit had gelegen bij leuke en gezonde dingen buiten school doen, en ik niet al mijn energie in het naar school gaan had moeten steken.
overigens (ziekte in de puberteit)
Er zijn een hoop virussen en andere beestjes waar je onbegrijpelijk lang ziek of moe van kunt zijn, juist in de pubertijd.
Wat betreft het welzijn van je zoon zou ik vooral focussen op waar hij zich het beste bij voelt.
Want het is echt klote, heel erg klote, om op die leeftijd zo lang ziek te zijn.
Je mist een hoop, en dan bedoel ik niet school!
voorbeeld
"Ik zou: alles op alles zetten, om hem op school te hebben. Ieder uurtje is meegenomen. Ook de moeilijke vakken. Juist de moeilijke uren. Door afwezig te zijn, ook al ben je ziek, verlies je het contact met school. Ze hebben het nodig om de kinderen te zien. Ik vind het niet altijd terecht, maar het is wel een werkelijkheid waar je mee zult moeten leven.
Geen buitenschoolse activiteiten (bijbaan, schoolreis) als hij niet 100% naar school kan. Die bijbaan zal misschien hartstikke goed voor hem zijn, maar je haalt je geloofwaardigheid gewoon helemaal onderuit ermee."
Dit was bij mij ook het beleid, en het heeft het voor mij heel zwaar gemaakt.
Oh ik snakte zo naar gezond en fit worden, naar sociale contacten, naar lichamelijk welbevinden, sterker worden!
En dat werd tegengewerkt door "ieder uurtje" naar school te gaan, tot ik doodellendig afhaakte en thuis in bed ging liggen.
Beter had ik dat 'uurtje' yogales of fysiotherapie of weet ik wat voor gezonds kunnen krijgen.
En weet je waar ik van droomde, naar verlangde? Om bij wijze van spreken naar een kuuroord in Zwitserland te gaan, te werken aan gezond worden, in plaats van dagelijks te 'mislukken' omdat ik halverwege de schooldag beroerd naar huis ging.
bijbaan
Van mij zou hij wel de bijbaan mogen houden, omdat dat hem zo goed doet. Mijn zoon heeft een paar maanden thuis gezeten en ging toch naar vrienden toe, omdat dat zo belangrijk is, die contacten houden. En als hij een paar uutjes werk zou hebben, had ik dat ook goed gevonden. Overigens hier alle medewerking van school, hij mag zelfs zijn examenjaar in twee jaar doen.
Bijbaan
ook ik zou de bijbaan laten blijven. ik heb ooit een collega gehad die bij hetzelfde bedrijf werkte als bijbaan. Door allerlei fysieke omstandigheden en door twee sterfgevallen in haar omgeving ging het met haar studie niet goed. van de decaan moest ze ook stoppen. ik snap het standpunt van de decaan heus wel maar zij zei letterlijk: dit is het enige dat goed gaat in mijn leven, de enige plek waar ik wel eens lach. Ik word hier juist beter van, niet zieker!
Effect van lachen (off. topic)
Ook mijn kinderen genieten van lachen, met name de filmpjes van Jochem Meyer. Even heerlijk ontspannen en de endorfine door je hersenen laten vloeien. Je zorgen even los laten is beter voor herstel.
Reactie
Ik heb eindelijk tijd gehad om alle reacties te lezen; daarnaast is er sowieso veel gebeurd de laatste paar dagen. Aangezien deze zaak (en die van al die andere leerlingen die eenzelfde situatie hebben meegemaakt en nog meemaken) nu bij hogerhand ligt blijf ik bij de feiten zoals die er nu liggen: school heeft haar plicht verzaakt waar het gaat om continuering van het onderwijs aan een langdurig ziek kind. School had niet al na een maand ziekteverzuim mogen zeggen dat ze zoon hoe dan ook laat doubleren. Dat hij nu wel moet doubleren vloeit voort uit de nalatigheid van school.
School mag zoon niet laten afstromen om de reden die school stelt (gezondheid/herstel) en ook niet om andere dubieuze redenen. Ook niet naar het Atheneum. Zoon zou volgend jaar gewoon op het Gymnasium mogen, moeten en kunnen blijven. Zoon heeft echter aangegeven dat hij wil stoppen met dit Gymnasium en Atheneum wil gaan doen ivm profiel- en vakkenkeuze. Het is zijn keuze dus school mag dit niet aanmerken en optekenen als afstromen. Ook al niet omdat Atheneum en Gymnasium een en hetzelfde niveau is, VWO.
School heeft de verantwoordelijkheid dat iedereen goed geinformeerd is en blijft en dat er een aangepast rooster/leerplan komt, rekening houdend met de belastbaarheid van zoon.
Deze feiten zijn vriendelijk aangekaart bij school en nu is het afwachten wat zij er mee doen. In de tussentijd probeert zoon zo veel mogelijk naar school te gaan. Alhoewel hij het er natuurlijk heel moeilijk mee heeft; fysiek en mentaal.
Gelukkig zijn er vele anderen (huisarts, kinderpsychiater, deskundigen en instanties) die achter ons staan. We gaan ervan uit dat zoon gewoon Atheneum gaat doen en we hopen dat deze situatie zo netjes opgelost kan worden zonder juridische stappen te moeten ondernemen. Zodra ik meer weet zal ik een update geven.
Dank allen voor de reacties!
Op schrift laten zetten
Elisa:"Gelukkig zijn er vele anderen (huisarts, kinderpsychiater, deskundigen en instanties) die achter ons staan."
Laat ze dat dan wel op schrift zetten. Met een schriftelijke verklaring van een deskundige sta je veel sterker dan als je als ouder alleen maar kunt zeggen dat een arts dit of dat heeft gezegd.
moos
Bedankt moos voor je heldere uitleg betreffende een kind als een holistisch wezen. Misschien doet Elisa er niets mee maar ik ben het roerend met je eens. We moeten af van het idee dat het IQ allesbepalend is bij het volgen van een opleiding. Ik ging door jouw mail anders naar mijn kinderen kijken. Rustiger, meer accepterend, met oog voor de uitdagingen in hun leven. Thanks!
Jutta
Fijn Jutta!
Een cadeautje om je reactie te lezen! Dank je wel!
En Elisa natuurlijk succes, hoop dat het helemaal goed komt zo.
Moos
Ik was het ook heel erg eens met jouw stukje.
Ik heb de puberteit, waar de zoon van Elise aan begint, wel eens vergeleken met de rups, de cocon (puberteit) en de vlinder.
Aan het einde van zijn kindertijd is duidelijk dat zoon aan de top van zijn lichamelijke en geestelijke vermogens zit en wellicht zelfs over die top heen is gegaan. Ik hoop dat een bril in elk geval de hoofdpijnproblemen wegneemt. Pfeiffer heeft lang gevolgen, maar maandenlang thuis blijven, dat herken ik ook niet. Alleen wel dat je op een lager pitje door moet gaan.
Een IQ-test uit het verleden geeft geen garantie voor de toekomst, dar komt meer bij kijken. Het gesprek op school snap ik daarom maar gedeeltelijk: de school aanspreken op wat ze moeten doen voor een zieke leerling moet je doen als die leerling thuis blijft en het duidelijk is dat het lang gaat duren. Maar achteraf heeft dat weinig zin. Je kunt alleen daardoor de 'schuld' van de falende schoolloopbaan van je kind bij de school neerleggen, maar word je daar gelukkiger van? Of wordt je zoon daar gelukkiger van?
Persoonlijk denk ik dat ik zou overwegen om zoon op 3 atheneum te plaatsen met het door hem gewenste profiel. Een belangrijke reden is dat hij dit jaar veel gemist heeft, 4 atheneum is het laatste jaar vóór de examenjaren en in 5 en 6 atheneum gaat het al snel over de examens en telt alles wat je presteert vanaf het begin mee.
De overgang naar een andere klas, ander profiel etc. dat alles zal hem genoeg energie kosten, zodat hij zijn kennis redelijk gemakkelijk kan bijspijkeren. Hij krijgt dan de kans om echt te herstellen. Zijn hoofdpijn moet echt minder worden, want dat is een zorgelijk teken. Als hij dit revalidatiejaar op 3 atheneum goed doorkomt kan hij fris en welgemoed aan 4 atheneum beginnen en zal hij met gemak zijn vwo-diploma halen.
De school waar hij nu op zit klinkt als een elite-school, die alleen maar de beste van de beste leerlingen wil. Daar hoort je zoon nu dan niet meer bij. Maar hoe erg is dat?
Ik zou zeggen: zorg dat hij een revalidatiejaar krijgt in 3 atheneum, waarin hij alles weer eens op een rijtje kan zetten, een andere uitlaatklep kan zoeken voor zijn energie (anders dan voetballen), een ander perspectief op zichzelf, zijn leven, wat belangrijk is en wat onbelangrijk is.
Tsjor
Waarom geen voetbal
Helemaal met Tsjor eens.Maar waarom zou hij niet gewoon weer kunnen gaan voetballen straks. Niet meer in de selectie bij de aller besten, maar gewoon, omdat het leuk is. Ook daar hoort hij niet meer bijd e aller besten. Geeft toch niet? Er zijn genoeg andere teams toch?
De schuld bij een ander.
"Dat hij nu wel moet doubleren vloeit voort uit de nalatigheid van school."
En wederom ligt de schuld bij een ander.
Deels wel,ja
School heeft zondermeer een zorgplicht, Wil40.
Fio en wil
Ik snap best dat school meer had KUNNEN doen, maar zoon was toch ziek. Hij moest rust hebben en niet te veel aan zijn hoofd. Om daarna weer op te starten bleek heel lastig. Was hij al goed genoeg om weer wat te doen? Het leek lang te gaan duren, dan is doubleren toch van school uit gezien een prima oplossing. Hoe jam een zieke jongen nou maanden ziek zijn en dan toch alle leerstof tot zich nemen. En daar komt bij dat hij sowieso al veel moeite had met 2 verplichte vakken nederlands en wiskunde.
Ik zie het niet gebeuren hoor. En dan nog, het is geen ramp dat een 13 jarige jomgen blijft zitten in vwo 3 .
Wat is daar nou erg aan. Hij moet het grootste deel van de derde klasstof nog voir het eerst doen. En hopelijk gaat het dan ook met de wiskunde en nederlands beter.
Kortom ik snap school best
Fiorucci
Zeker heeft school een zorgplicht. Als ik de openingspost van Elisa nog eens overlees dan kan ik daar zo 2 stukjes uithalen waarin blijkt dat school niet echt in gebreke is gebleven.
De zoon van Elisa bleek Pfeiffer te hebben en i.p.v. op te knappen werd hij steeds zieker. Dat school dan, na maandelijks overleg met de ouder, langzamerhand een afwachtende houding aanneemt qua verloop van de ziekte begrijp ik ook.
"Hierdoor en omdat hij er al zo lang mee rondgelopen had inclusief hard trainen met selectievoetbal, zou het herstel lang kunnen duren. De huisarts zei dat hij echt goed de tijd moest nemen om te herstellen. Dus stoppen met voetbal en niet naar school gaan. Dit hebben we op school verteld en die begreep het volkomen. Hij kon thuis blijven zolang hij nodig zou hebben.
Maandelijks hadden we een evaluatiegesprek op school."
"Begin vorige maand voelde zoon zich weer iets beter en wilde hij wel weer naar school. Hij is altijd met plezier naar school gegaan. In overleg met school is er een aangepast, beperkt rooster gemaakt zodat hij weer zou kunnen wennen. Dit bleek echter nog iets te veel van het goede en vroeg teveel van zijn gezondheid; hij had nog steeds vaak hoofdpijn en bleef oververmoeid. Dus hij kon dat rooster helaas niet volhouden. School begreep dit; het was ook nu weer geen enkel probleem."
De jongen is dus al bijna het hele schooljaar ziek en kan tot op heden niet meedoen met het reguliere lesrooster. Hij heeft het vorige maand geprobeerd met een aangepast, beperkt rooster en ook dat lukt niet. Mijn mening is dat mijn kind eerst gezond op zijn fiets naar school moet kunnen en een normaal dagrooster moet kunnen doorstaan. Om dit lichamelijk en geestelijk vol te kunnen houden is een lager niveau helemaal geen rare optie. Ik zou hier als ouder zeker over nadenken en niet op de eerste plaats op de barricade`s springen om koste wat kost het niveau te handhaven. Het is maar net waar je prioriteiten liggen en inderdaad, daarin wijk ik misschien af van veel meningen.
Wie valt doet niet meer mee
Wil:"Mijn mening is dat mijn kind eerst gezond op zijn fiets naar school moet kunnen en een normaal dagrooster moet kunnen doorstaan."
Dat is (helaas) een vrij gangbare mening. Ook in het onderwijs. Het is een soort 'wie valt doet niet meer mee', waarbij schoolaanwezigheid onderdeel van de geschiktheidstest is. Daarom krijgen zieke kinderen geen of onvoldoende ondersteuning bij het onderwijs thuis.
Die mening mag je natuurlijk hebben, maar scholen die naar die mening handelen, verzaken hun zorgplicht.
Vind je dat chronisch zieke kinderen (nieren, hart, spieren, verzin het maar) geen onderwijs mogen krijgen?
Over dit geval: Ik vind dat Elissa er teveel bijsleept en ik vind het verhaal niet duidelijk. Dat was natuurlijk allemaal heel anders geweest, als de school een concreet plan had gemaakt. Dat had wel gemoeten.
Over vergelijkbare gevallen: Je kunt in dergelijke situaties gebruik maken van de GGD/Jeugdarts om je te helpen met school een concreet plan te maken.
Dat helpt natuurlijk alleen als er nog geen ruzie is. Je hebt bovendien een probleem als die arts ook vindt dat het kind eerst maar eens gezond op de fiets naar school moet kunnen.
M Lavell
"Vind je dat chronisch zieke kinderen (nieren, hart, spieren, verzin het maar) geen onderwijs mogen krijgen?"
Zeker wel, maar vaak lukt het door omstandigheden ( ziekte, veel uitval, veel achterstand ) niet om op het niveau te blijven wat passend is bij de leercapaciteiten. Als school aangepaste roosters biedt, maandelijks overleg en de cijfers zijn niet toereikend om op het huidige niveau te blijven, dan liggen de prioriteiten misschien ergens anders.
Dat jij het spijtig vindt dat, volgens jou, de gangbare mening helaas ook zo is, kan mij ook niet boeien. Ik ken de mening van de gemiddelde Nederlandse bevolking hierin niet. Prioriteiten wat betreft onze kinderen hoeven niet op hetzelfde vlak te liggen toch?
Elisa mag protesteren en alles uit de kast trekken voor haar kind zodat er minimaal Atheneum uit komt rollen, ik vind het prima, het is niet mijn zoon toch?
Leerplicht
Wil"Prioriteiten wat betreft onze kinderen hoeven niet op hetzelfde vlak te liggen toch?"
Als het over onderwijs gaat zijn er wetten die prioriteiten neerleggen. Bij ons (leerplicht) en bij scholen (WPO, WVO).
Hoe kom je trouwens aan deze conclusie? "Zeker wel, maar vaak lukt het door omstandigheden ( ziekte, veel uitval, veel achterstand ) niet om op het niveau te blijven wat passend is bij de leercapaciteiten."
Wil:"Elisa mag protesteren en alles uit de kast trekken voor haar kind zodat er minimaal Atheneum uit komt rollen, ik vind het prima, het is niet mijn zoon toch?"
Dat is niet waar ik het over heb (wat heb jij er trouwens aan om haar zo af te schilderen?). Ik heb het over de verantwoordelijkheid van de school. Het is evident dat daar nogal wat is blijven liggen. Zoals zo vaak.
Dit verhaal kent (als altijd) twee kanten. De ene is de kant van Elisa, de andere die van die professionele organisatie die de school zou moeten zijn. Wat heeft het met jou kindprioriteiten te maken om die school van de verantwoordelijkheden te ontslaan?
