Afstromen wegens ziekte?

tsjor ot

Tuurlijk moet je met een chronische vermoeidheid naar de huisarts gaan!
Maar pas er voor op dat je een positieve IgG voor Pfeiffer de verklaring laat zijn voor de vermoeidheid. Want zo werkt het dus niet. Want die Pfeiffer besmetting kan heel best al 10 jaar terug zijn of nog langer. EN waarschijnlijk heb je er niets van gemerkt. De meeste mensen worden als kind al besmet. Helemaal niet erg, weekje verkouden en de rest van je leven beschermd tegen Pfeiffer!. Want dat laat de IgG eigenlijk zien: je bent beschermd tegen een Pfeiffer infectie! Je kan het niet meer krijgen. Goed nieuws!
En zoek dan verder naar de oorzaak van de vermoeidheid.

Nou ja zeg, elisa

Waarom zeg je nou dat hij Pfeiifer heeft. Naar aanleiding van de post van skik ben ik even gaan zoeken en toen vond ik je posting in gezondheid over CMV.
ik snap echt niet waarom je nu beweerd dat hij Pfeiffer heeft gehad, terwijl hij in december CMV leek te hebben gehad. Dat is dus gewoon geen Pfeiffer.
Het maakt voor het verhaal niet zoveel uit. Maar waarom zeg je niet gewoon twee keer hetzelfde?
Het verhaal over IgG en IgM zoals ik dat hierboven beschreef is trouwens voor CMV hetzelfde als voor Pfeiffer. Maar CMV is nog veel milder, de meeste mensen merken helemaal niets van die besmetting, wat sik ook al zei.

Miepie

ik reageer niet direkt op jouw verhaal, maar op de wijze waarop het verhaal wordt ingebracht in deze discussie door Mirjam en wat zij ermee lijkt te willen zeggen. Dus niet wat jij zegt.
Dat niemand vanuit het kind probeert te denken is een vreemd argument. Volgens mij reageert iedereen vanuit een voorstelling over wat het belang is voor het kind. Die voorstelling wordt opgebouwd vanuit de interpretatie van wat het kind 'zegt' door middel van de lichamelijke conditie, want het kind wil, in de uitspraken die Elisa daarover doet en wat het beste is voor het kind, volgens verschillende belanghebbenden en niet-belanghebbenden.

Tsjor

Reden genoeg?

Goed woord, akelig. Booswicht komt in me op.

tsjor: "Heb je nog enig argument over, waarom school zieke kinderen dan met onderwijs zou moeten belasten?"

Het klinkt alsof je de school als stalker ervaart. Ik vermoed in deze zin allerlei interpretatielagen die ik niet kan duiden. Alsof je nog liever het woord 'belagen' zou gebruiken dan belasten.

Kinderen, ook (langdurig) zieke kinderen, hebben recht op onderwijs.
Vind je dat reden genoeg?

Stel je voor:
Er is maar een kleine draai aan het bericht van Skik nodig en je komt op het volgende: ouder wil kind aan onderwijs onttrekken en school wil kind gemakkelijk kwijt. Ze besluiten op langdurige ziekte in te zetten en vergeten voor het gemak onderwijs voor de zieke leerling in te schakelen.

Ik weet echt niet welke demonen jij ziet.
Heel veel zieke leerlingen krijgen al jaren wel onderwijs. Thuis, in het ziekenhuis, op het revalidatiecentrum, in het dialyse centrum, noem maar op.
Ik begrijp je bezwaar niet.

tsjor: belastbaarheid

Tsjor, er is een groot verschil tussen de belasting van hele dagen naar school (moeten) gaan, alles daar omheen, huiswerk moeten maken, etc.; of af en toe, wanneer je daar zin in hebt en energie voor hebt, in eigen tempo rustig thuis wat werken. Bovendien, ziek of niet ziek zijn is niet zwart-wit. Niet iedereen die ziek is ligt de hele dag in bed en kan helemaal niets. Er zit van alles tussenin.

Dat is wat Mirjam (denk Ik) en ook ik bedoelde: ga thuis rustig aan het werk, kijk hoe dat gaat, alles wat je doet is meegenomen. En als er dan af en toe een leraar langs komt kan dat motiveren of helpen.

En echt Tsjor, toen ik na lange afwezigheid weer op school kwam, toen zag ik pas goed hoeveel tijd op school besteed wordt aan zaken die niet strikt noodzakelijk zijn (alleen al dat wisselen van les/lokaal en de pauzes al, het naar school toegaan, het gekeet in de lessen, etc.). Als je ziek bent kun je dat allemaal overslaan.
Dat wil niet zeggen dat school nutteloos is hoor. Een hoop "overbodige" zaken zijn wel degelijk leuk en leerzaam.

rust roest

Nog iets heel belangrijks met betrekking tot langdurige ziekte:

Van lange tijd niets/weinig doen verzwak je enorm. De spieren worden al snel slapper, en daar kun je dan weer lang last van houden en het kan de genezing vertragen.

En misschien moeten de hersens ook wel in beweging gehouden worden om niet te verzwakken.

Ik zou dus zoeken naar activiteit en vooral beweging, zoveel als het kind aankan, en daar tijd en ruimte voor te nemen. Fysiotherapie zou misschien geen gek idee zijn, om de spieren verantwoord nog enigszins in conditie te houden.
(Ik kreeg zelf van teveel activiteit een enorme terugslag, dus ik pleit niet voor forceren.)

De vorm?

"Wat betekent dat 'recht op' als een kind oververmoeid is en rust nodig heeft? "
Dat volwassenen de ziekte van het kind niet kunnen gebruiken als excuus om maar niks te doen of half werk te leveren.

Je doet trouwens, en je deed het al eerder, alsof onderwijs ontvangen schadelijk en belastend is.
Daaruit blijkt vooral dat je je geen vorm kunt voorstellen die dat niet is.

Natuurlijk is de vorm van onderwijs bij ziekte een anders dan als je gewoon gezond naar school kunt.
Welke vorm kan ik je niet vertellen, want het is maatwerk.
Maar een tipje van de sluier: onderwijs kan ook mondeling en of uit voorlezen bestaan.

"Zijn de mogelijkheden die Miepie noemt dan niet ingebracht in het maandelijkse overleg tussen ouders en school?"
Ik weet het niet, ik was er niet bij.

Ik heb in dit draadje gereageerd omdat gedaan werd alsof het logisch/vanzelfsprekend is dat zieke kinderen een (grote) onderwijsachterstand oplopen.
Nogmaals: Dat is helemaal niet logisch of vanzelfsprekend. Het is zelfs helemaal niet nodig.

Volstrekt ot

Maar waarom wordt er in dit draadje gekat met termen als 'booswicht'? Wat voegt het toe? Ik vind het heel naar overkomen. Ik kan me ook niet voorstellen dat Elisa of haar zoon er iets mee opschiet.

Obstakels

"Zijn de mogelijkheden die Miepie noemt dan niet ingebracht in het maandelijkse overleg tussen ouders en school?"
Ik weet het niet, ik was er niet bij.'

Waaruit maak je dan op dat de school niets heeft gedaan of half werk heeft afgeleverd?

'Ik heb in dit draadje gereageerd omdat gedaan werd alsof het logisch/vanzelfsprekend is dat zieke kinderen een (grote) onderwijsachterstand oplopen.
Nogmaals: Dat is helemaal niet logisch of vanzelfsprekend. Het is zelfs helemaal niet nodig.'

Maar het kan wel gebeuren. In het klein maken veel ouders dat mee. Dochter is een week ziek geweest en schrok zich een hoedje hoeveel nullen er op haar lijst stonden. o betekent dat iets niet gemaakt is. Alle nullen moesten worden weggewerkt voordat ze aan het examen mocht beginnen. Dat geeft spanningen. Met andere woorden: met één week ziekte loop je al een achterstand op. Gelukkig kon dochter daarna weer naar school en hoewel ze nog enkele weken last had van van alles en nog wat heeft ze er zelf voor gezorgd dat ze al die nullen weg kon werken, door afspraken te maken met de leerkrachten.

Nu gaat het niet over een week ziek zijn, maar over een langere periode. Ik kan me voorstellen dat bij duidelijke ziektebeelden de school aangepaste programma's heeft. Zoals bij ADHD. Of bij reuma. Dat meisje volgde de lessen via een webcam in de klas. Als je het weet, dan kun je het regelen. Maar iets onduidelijkere beelden zijn lastig te regelen. Achteraf kun je zeggen dat het lang geduurd heeft. Maar op voorhand was dat volgens mij bij de zoon van Elise niet duidelijk. Het gaat nu niet. Misschien over een maand. Misschien een maand later. Wanneer ga je een aangepast programma starten? Ik hoef geen onderwijsconsulent in de uitslaapkamer van het ziekenhuis.

'Je doet trouwens, en je deed het al eerder, alsof onderwijs ontvangen schadelijk en belastend is.
Daaruit blijkt vooral dat je je geen vorm kunt voorstellen die dat niet is.' Ik kan me heel veel voorstellen. Alleen blijkbaar is er bij de zoon van Elise als behandeling afgesproken dat hij rust moet hebben. In zo'n situatie (dus niet in het algemeen, zoals jij nu doet voorkomen) kan het zijn, dat elke belasting te zwaar is. Zelfs onderwijs. Al heb je nog zo'n leuke voorleesmeneer. Dat is dan jammer. Pech. Een drama. Een ramp. Noem het wat je wil. Soms kom je in het leven obstakels tegen die net iets te hoog zijn. Dan moet je je aanpassen. Gas terug nemen. Een nieuwe start maken.

Tsjor

onderwijs als stukwerk

tsjor:"Dochter is een week ziek geweest en schrok zich een hoedje hoeveel nullen er op haar lijst stonden. o betekent dat iets niet gemaakt is. Alle nullen moesten worden weggewerkt"
Kijk, zijn we precies waar we wezen moeten en nu snap ik ook wat je voor je ziet. Alsof bij onderwijs voor de zieke leerling je kind tot in de slaapkamer achtervolgd wordt door pennenlikkers die nulletjes noteren.
Dit soort registratie zou passend kunnen zijn bij schoolonderwijs voor gezonde leerlingen (ik vind van niet, maar dat is een andere kwestie), maar is dat niet voor zieke leerlingen. School, de leerkracht, moet dat systeem laten vallen voor zieke leerlingen.

Al dat kinderzweet, de druk en de controle erop, is namelijk wellicht (ik geloof er niks van) ondersteunend in de aanwezigheidsplicht en urenplichten die er voor naar school gaan gelden, maar het betekent helemaal niks in het kennen en kunnen halen van een diploma.
Het effect van vasthouden aan dit model, niets aan willen passen, is wat ik al eerder noemde 'wie valt doet niet meer mee' onderwijs. Elke afwezigheid is dan het begin van het einde. Ook als je je moeder moet begraven.

En nu ben ik het met je eens: dit onderwijs is kindermishandeling.
Maar met onderwijs voor zieke leerlingen heeft het niet zoveel te maken.

Ik denk dat jij in staat bent om te verzinnen wat het wel zou moeten zijn. Wat, wanneer, hoe, het is allemaal zo ingewikkeld niet, al verschilt het per situatie. Maar elke leerkracht zou moeten weten welke stof van de komende week en maand nu echt essentieel is. Elke vaksectie zou een verzameltoets moeten hebben van de stof van de maand.

tsjor:"Alleen blijkbaar is er bij de zoon van Elise als behandeling afgesproken dat hij rust moet hebben."
Dat rust hetzelfde is als in bed liggen in een donkere kamer, is al lang geleden. Om het onderwijs te kunnen volgen tijdens je ziekte, helpt het al om te weten welke stof de komende week en maand nu essentieel is. En dan helpt het ook nog als er zo nu en dan eens iemand langs komt om te toetsen waar je bent. 1 x per week toch wel. Er zijn namelijk best veel vakken.

Elisa, ADHD of hsp

Als ik de beleving en de gevoelens van de zoon over hoe anderen over hem denken nog eens nalees, komt bij mij de vraag of hier niet sprake is van hooggevoeligheid hsp ipv ADHD?
Wij hadden vroeger een school die vroeg of het geen ADHD of anders add was dat invloed had op de werkhouding, want dan kon men het proces van een rugzak opstarten en lag het niet aan school.
Na het lezen van de info op opdc , soc. Emotie, herkenden wij de hsp-kenmerken en begrepen wij veel beter hoe ons kind in het leven stond. Het voelt heel goed aan of het welkom is op school of niet, dat heeft effect op de werkhouding ( herken je dit?). Het is ook heel goed in het begrijpen/ aanvoelen van teksten; begrijpend lezen. Heeft je zoon, dat makkelijk leert (hb), ook altijd goed gescoord op begrijpend lezen en daarom minder tijd nodig om de materie te begrijpen?
Hoor je hem wel eens uitspraken doen met een hoog psychologische nuchterheid, dat gebaseerd is op reflexie en kijk op de wereld zoals een hsp- er dat kan.. ( in tegenstelling tot een juist op zichzelf gerichte ADHD-er).
Een kind dat geen ADHD heeft, (maar mogelijk het tegenovergestelde hsp) vind het kwetsend als ook zijn ouders vinden dat hij ADHD heeft, dat zijn onbegrijpelijke emoties die diep in zijn gevoel van eigenwaarde hakken. Emoties die een kind verlammen en ziek kunnen maken.
Ik durf niet te twijfelen aan de bekwaamheid van psychologen, maar ik kan mijn kind nu beter begeleiden met de tegenslagen in het onderwijs nu ik begrijp hoe het dit beleeft.

Ik hoop dat je er iets aan hebt.

Www.opdc-zoDrente.nl

tegenovergestelde?

"ADHD heeft, (maar mogelijk het tegenovergestelde hsp)"
Ik snap niets van jouw benadering Flanagan. Kijk nou maar niet teveel aan het etiket (het is maar een afspraak hoeveel vinkjes je moet scoren - en op welk lijstje - voor een diagnose), maar kijk naar wat er daadwerkelijk er aan de hand is. Kind centraal, niet het hokje. Het zijn geen ziekten die je wel of niet hebt. Bovendien: er zit juist veel overlap in. Veel kinderen met ADHD zijn bijzonder gevoelig, zwel sensorisch als in het aanvoelen van sfeer. Wat een onzin dat het 'het tegenovergestelde' is.

Vinkjes

Ik plaats geen vinkjes; ik kijk naar stereotiepe kenmerken bij hsp zoals gevoeligheid wasmiddel maar ook hoe een kind tegen onrecht aankijkt. Ik besef ook dat er meerdere kenmerken zijn die voor iedere hsp-er verschillend zijn.
Maar in de praktijk lopen deze kinderen tegen aan het onbegrip in de maatschappij/klasgenoten omdat in het algemeen hun mening afwijkt van het gemiddelde van leeftijdgenoten. Het overlappen ontstaat door hoe de mensen tegen die "afwijking" aankijken. Dat is mijn ervaring.
Ik denk dat elk kind goed aanvoelt of de sfeer gespannen of geïrriteerd raakt, door hoe men reageert op het gedrag of uitspraak van een persoon, daarvoor hoe een kind niet "anders" te zijn.
Het gaat erom waarom een kind een mening heeft die afwijkt van het gemiddelde en het onbegrip wat eruit voortvloeit.
Ik kijk niet naar een etiket wat voor etiket dan ook, ik kijk naar mijn kind en begrijp waarom het zo denkt.

://www.opdc-zodrenthe.nl

Maar wat is nu je punt?

Maar wat is nu je punt Flanagan? Je stelt eerst dat HSP en ADHD tegengesteld zijn aan elkaar. Als reactie op mijn posting houd je nu een verhandeling dat kinderen die afwijken met onbegrip te maken hebben. Dat is nogal een open deur.
Ik snap dus niet zo goed wat je wilt vertellen, en waarom dit relevant is voor een moeder die een conflict heeft met de school.

en nog een vraag

Oh, en nog een vraag. Waarom vermeld je steeds die website? Ben je daar werkzaam, of staat daar informatie die wij écht moeten lezen in het kader van deze discussie?

Punt voor Elisa

Ik werk daar niet, ik had alleen veel aan de praktische zaken die erin genoemd worden.

Verder is het punt, en die is met name gericht aan Elisa, dat misdiagnose kan voorkomen.
Zelf hebben we toentertijd ervaren hoe de basisschool de psycholoog probeerde te bewerken met suggestieve opmerkingen in kader van ADHD. Daar ging de psycholoog niet op in en bleef objectief.
Om te achterhalen waarom haar zoon zo moe is en langzaam herstelt, kunnen andere factoren een rol spelen in de concentratie en de werkhouding . Dat is dus ook mijn waarschuwing voor Elisa.

Ziek

Wanneer is een kind ziek? Je schrijft: 'Dit soort registratie zou passend kunnen zijn bij schoolonderwijs voor gezonde leerlingen (ik vind van niet, maar dat is een andere kwestie), maar is dat niet voor zieke leerlingen.' Wat ik beschreven heb is een situatie, waarin dochter ziek was. Idem met de griep. Je maakt nu onderscheid tussen onderwijs voor gezonde kinderen en onderwijs voor zieke kinderen. Sommige ziektes zijn evident langdurig problematisch. Ik noemde al reuma als voorbeeld, maar er zijn zoveel voorbeelden. Daar kan een school dan beleid op maken: dit is een kind dat langdurig niet naar school kan, dus.... Dat gebeurt ook, ik noemde al het voorbeeld van de webcam in de klas. Zo zijn er nog heel veel meer voorbeelden te noemen, die nu al konkreet in de praktijk worden gedaan. Maar wanneer geldt het onderwijs dan als onderwijs aan een ziek kind? Een griep duurt een dag of vijf. Dus dan krijg je de nulletjes. Maar als iemand na die vijf dagen niet opknapt, en het duurt twee weken, een maand en elke keer is er de verwachting dat het kind volgende maand wel beter zal zijn.

Overigens: gelijktijdig verschillende trajecten in ee klas hebben kan voor de gezonde leerlingen een hoop onbegrip opleveren: een kind dat niet naar school gaat, maar toetsen maakt via de email en ondertussen foto's rondstuurt waarop ze lekker aan het strand ligt, dat maakt de gezonde kinderen die lijden onder de nulletjes, de boekwerken die af moeten, de verplichte stage die móet etc. tot onbegrip op zijn zachtst gezegd, in elk geval de vraag waarom zij dan niet die opdrachten per email mogen maken. Maar goed, dat is een terzijde. Ik denk dat de school daarover veel beter kan en moet communiceren. Niet over de individuele situatie van de kinderen (zoals op de school van mijn dochter gebeurde), maar over het beleid van de school.
Met andere woorden: als school het kan doen met die maandelijkse toetsen, waarom zou je dat dan niet voor alle leerlingen doen?

Overigens staat van de meeste vakken alles wat kinderen die week of die maand moeten doen, af moeten hebben, welke toetsen ze maken tc., dat alles staat tegenwoordig online in magister. Als ouder kun je dat ook inzien. Dat het vervolgens niet te volgen is is een tweede, maar de vaksecties hebben hun hele programma al op voorhand beschikbaar.

'Dat rust hetzelfde is als in bed liggen in een donkere kamer, is al lang geleden.' Bij oververmoeidheid hoef je niet in een donkere kamer te liggen, buiten lopen is zelfs heel goed. Konkrete activiteiten doen die geen geestelijke inspanning vragen zoals folders rondbrengen is prima. Alleen juist alle geestelijke en intellectuele inspanning kan teveel zijn. Met andere woorden: die gymleraar mag wel komen, als de rest maar weg blijft. Ik weet niet wat voor de zoon van Elisa goed is, maar ik houd de optie open dat juist elke intellectuele of geestelijke inspanning hoofdpijn oplevert. Dan moet je niet aankomen met toetsen etc., dat levert alleen maar meer stress op.

Alleen: het gevolg is dan wel dat een kind achter raakt bij het gewenste niveau, zeker als het kind de oefening, uitleg en toetsen nodig heeft om het gewenste niveau te behouden. Ik zou dan als ouder kiezen voor gezondheid en herstel.

School is slechts het begin van je loopbaan. Een heel slim kind met een laag niveau kan manager worden, of direkteur of wat dan ook. Een ziek kind met een hoog niveau kan uiteindelijk niets aan. Ik zou er geen breekijzer van maken.

Ten overvloede: dat is overigens iets anders als het kind duidelijk aan een bepaalde ziekte lijdt die chronisch is en regelmatig zorgt voor uitval. Dan moet de school inderdaad een aangepast programma aanbieden. Maar dat gebeurt ook heel veel.

Tsjor

Manja (ot)

'Het verhaal over IgG en IgM zoals ik dat hierboven beschreef is trouwens voor CMV hetzelfde als voor Pfeiffer. Maar CMV is nog veel milder, de meeste mensen merken helemaal niets van die besmetting, wat sik ook al zei.' Vreemd: hoe kan iets milder zijn als Pfeiffer al niets is? Je verhaal over IgG en IgM is ook het verhaal van mensen die besmet zijn met de ziekte van Lime. Gevolg: iemand heeft klachten, komt bij de dokter, alles wordt nagekeken, uiteindelijk zou het allemaal psychisch zijn en ondertussen kan mevrouw niet meer lopen en zit in een rolstoel. Ziekte van Lime wordt niet onderzocht op basis van bovenstaande redenering. Maar deze vrouw woont vlakbij de grens en in Duitsland wordt het wel onderzocht, gevonden en behandeld. Gevolg: nu kan ze weer lopen. Gelukkig komen er in Nederland nu andere testen om te onderzoeken op de ziekte van Lime. Een andere oplossing is, dat we dan toch maar de grens over gaan voor medische zorg.

Tsjor

de school

Ik heb niet alles gelezen, ken wel de geschiedenis van je zoon en ik ken ook de geschiedenis van de school. Enkele jaren geleden heeft de school met veel bombarie een afdeling opgericht voor 'dit soort kinderen'. Ze hebben uitgelote gymnasiumkandidaten van elders opgevangen, en ook een aantal hb gelabelde en vaak versnelde kinderen met een problematische voorgeschiedenis opgenomen, waar andere scholen hun vingers niet aan wilden branden. De school van jouw zoon leek er heilig van overtuigd precies te weten waar 'deze kinderen' bij gebaat zijn. In de loop van de jaren bleek het allemaal wat minder vlotjes te gaan met veel kinderen, de werkelijjheid bleek toch wat anders dan hun droom.

Ik denk dat je de school mag wijzen op de verantwoordelijkheid die ze zich op de hals haalden toen ze jouw zoon als tienjarige verwelkomden met de boodschap dat hij in goede handen was. Doubleren en naar atheneum lijkt me een prima optie voor hem. Hij is danar nog altijd jonger dan gemiddeld, maar niet extreem jong. Anders is dat op de havo. De gemiddelde leeftijd ligt daar gewoon hoger. En doubleren en een niveau lager is twee degradaties ineen, dat komt allemaal totaal niet overeen met wat ze jullie voorspiegelden toen ze die klassen probeerden vol te krijgen: een cognitief uitdagende en sociaal veilige leeromgeving voor 'speciale kinderen' (de jonge hoogbegaafd gelabelde kinderen die ze welbewust aantrokken). Alle andere argumenten zou ik persoonlijk achterwege laten. Dit is meer dan genoeg. De school heeft dit over zichzelf afgeroepen. Sterkte.

Plaatsgenoot

@Plaatsgenoot, dat is in het kort idd wat er speelt. Het is geen onwil van school maar onkunde; ze hebben hun hand overspeeld. Het is alleen wel zwaar onterecht dat zoveel kinderen daar de dupe van zijn (geworden).
Wat ook meespeelt is dat de klassen te groot zijn geworden; waar ze tot dit jaar klassen van hooguit 20 kinderen hadden, hebben ze sinds dit jaar de twee klassen samen moeten voegen en 31 kinderen, zeker dit soort kinderen, in een klas is vragen om moeilijkheden. De docenten kunnen dit overduidelijk niet aan en leggen de schuld bij de kinderen.
Om de klassen weer kleiner en handelbaarder te laten zijn, laten ze dus veel kinderen om vage redenen afstromen. Nu wordt het Havo een vergaarbak van deze kinderen en ik hoor dat dit ook ten koste gaat van deze afdeling en leerlingen.
School gaat hier zeker op aangesproken worden door een hele grote groep teleurgestelde en boze ouders in de hoop dat toekomstige leerlingen en ouders niet de dupe worden van dit beleid en dat eea ten positieve gaat veranderen.
Wat de zaak van mijn zoon betreft: volgende week hebben we een gesprek hierover. De consulent van Ziezon zal hier ook bij zijn. Uitgangspunt is dat zoon kan doubleren op het Atheneum en deze laatste periode zonder stress naar school kan gaan; hij hoeft zich helemaal niet te bewijzen.
De kinderpsychiater heeft ook een mail naar school gestuurd waarin hij korte metten maakt met een aantal twijfelachtige argumenten van school aangaande gezondheid en herstel en waarin hij aangeeft dat zoon prima Atheneum aan zou kunnen.
Ben benieuwd hoe het allemaal afloopt; ik blijf positief maar strijdkrachtig

Gesprek

Morgen gesprek op school. Ik hoop dat we er met zijn allen uitkomen en dat zoon gewoon Atheneum mag gaan doen zonder dat hij zich deze laatste periode moet bewijzen en dat er over het niveau gestemd moet gaan worden. Ik ben heel blij dat er iemand van Ziezon/Onderwijsadvies bij het gesprek aanwezig is om ons te steunen.

Zoon is gelukkig nu echt helemaal hersteld van de Pfeiffer. Het laatste bloedonderzoek van twee weken geleden wees uit dat hij nu ook immuun is voor alle mogelijke vormen van die rotziekte dus hij zal het godezijdank niet nog eens krijgen. Nu is het een kwestie van conditie en spierkracht opbouwen en weer wennen aan op tijd opstaan en lange, drukke schooldagen. Hij gaat sinds een paar weken voor de meivakantie weer bijna fulltime naar school en we willen voorstellen dat hij vanaf donderdag helemaal fulltime naar school gaat. Zodat hij ook mee mag met het schoolreisje over 2 weken.

Mochten we er niet uitkomen dan kan ik Onderwijsconsulenten inschakelen en gaan zij bemiddelen. Maar ik hoop dat we er in goede harmonie uitkomen. Ik weet dat ik in mijn recht sta en dat school flink wat steken heeft laten vallen en vreemd bezig is. Als zij dat nou erkennen en niet zo moeilijk gaan doen is er verder niets aan de hand en kan zoon weer zonder stress en met plezier naar school... Duim voor ons!!!

Succes morgen!

Elisa, veel succes. Fijn dat er iemand van Ziezon/Onderwijsadvies bij is. Die heeft ervaring en kan het objectief/vanaf een afstandje bekijken zodat het niet emotioneel wordt als ze onterechte dingen gaan zeggen.

Ik hoor graag hoe het gesprek gegaan is.

Zet hem op!

Vertel?

Hoe is het gesprek gegaan, hebben jullie al duidelijkheid over volgend jaar? Hoe gaat het nu met Zoon?

Gesprek

We hebben het gesprek gehad. Het komt er op neer dat volgens de formele regels zoon eind juni besproken moet worden in de eindvergadering. Op basis van wat hij deze periode (van nu tot eind juni) laat zien aan inzet, houding en motivatie beoordelen zijn docenten dan op welk niveau hij moet doubleren: VWO of Havo. Het oordeel van 10 van de 15 docenten telt.

School zegt dat zijn cijfers voor deze periode niet of nauwelijks meetellen omdat hij natuurlijk een grote achterstand heeft en men verwacht echt niet van hem dat hij met alles zomaar mee kan doen. Men zou ook rekening houden met het feit dat hij nu momenteel geen ADHD medicatie slikt dus snel is afgeleid en zich slecht kan concentreren. Echter men wil wel zien dat hij er zelf alles aan doet om zo goed mogelijk de lessen te volgen en anderen niet afleidt dan wel zelf afgeleid wordt. Zoon kwam zelf met het idee om vooraan in de klas te gaan zitten en niet naast zijn vriendjes te gaan zitten zodat ze hem niet afleiden. Dat vond men een heel goed idee. Men stelt dat zoon echt goede ideeen heeft, veel zelfinzicht heeft en weet wat hij wil en kan maar hij moet nu in de praktijk laten zien wat hij predikt. Ik vraag me nog steeds af op welke basis ze dan dus het niveau beoordelen. De problemen van een kind met ADHD zullen op het VWO net zo zijn als op het Havo. En als het gaat om hoogbegaafdheid, peers en interesses zal hij op het Havo juist buiten de boot vallen. Het zal allemaal wel. Ik ben er voor nu klaar mee en als het nodig is, kan ik in verweer en in actie gaan. Gesteund door diverse onderwijskundige organisaties. Hopelijk hoeft het niet zo ver te komen.

Het is wel raar want nu gooien ze het opeens niet meer op gezondheid en herstel maar op inzet en houding, terwijl daarvoor daar niet aan werd getwijfeld. Verder heeft school met geen woord gerept over het feit dat ze niets hebben gedaan om tijdens zijn ziekte het onderwijs aan hem te continueren. Volgens Ziezon heeft school wat dat betreft haar plicht verzaakt maar daar kan nu niets meer aan veranderd worden. We blijven het vreemd en oneerlijk vinden. Wat als zoon nu dit hele jaar ziek zou zijn geweest? Waarop zouden ze dan het niveau voor volgend jaar baseren? Maar goed, het is zoals het is. Zoon gaat nu weer fulltime naar school en gaat heel erg zijn best doen ondanks de stress die deze situatie geeft en ondanks het feit dat hij logischerwijs niet echt meer gemotiveerd is. Hij wil zich niet laten kennen. We wachten maar af wat er straks uit de eindvergadering komt; we hopen en verwachten VWO en dan gaat hij na de zomer naar 3 Atheneum. Wordt het onverhoopt Havo, kan ik altijd nog verdere actie ondernemen. Het rottige is alleen dat er geen andere school in de omgeving geschikt is voor zoon en school weet dat ook heel goed dus zij staan wat dat betreft in een machtspositie.

Wel een klein succesje: school was echt niet van plan om hem op schoolreisje mee te laten gaan over anderhalve week. Ik heb gezegd dat de gezondheid van zoon natuurlijk voor mij voorop staat en dat ik hem nooit mee zou laten gaan als ik er niet op zou vertrouwen dat hij het prima aankan die paar dagen. Plus dat dit juist voor zoon heel goed zou zijn omdat hij wel iets leuks kan gebruiken waar het om school gaat en daardoor een oppepper krijgt. De mevrouw van Ziezon stond achter me en school is dus toch akkoord gegaan. Wel onder voorwaarde dat als toch mocht blijken dat het voor zoon teveel is, dus als hij bij wijze van spreken op dag 2 door zijn hoeven zakt, ik hem op kom halen. Ik heb maar ja gezegd ook al zou ik niet weten hoe ik dat zou moeten realiseren maar ik ga er van uit dat het niet nodig zal zijn.

Het worden nog een aantal heel zware, spannende, stressvolle weken; zowel voor zoon als voor mij. We proberen toch maar positief te blijven en te duimen voor een VWO advies...

Gezondheid versus motivatie

De wisseling van focus van gezondheid naar motivatie en inzet door school kan twee redenen hebben. Ze zien in dat de verzaakt hebben op het gebied van verzorging van onderwijs aan een leerling die vanwege ziekte niet naar school kon. Ze weten dat ze daar op aangesproken kunnen worden en gooien het daarom over een andere boeg.

Het kan ook zijn dat school daadwerkelijk twijfelt aan de motivatie en inzet omdat je zoon vanaf het begin van het schooljaar tot half april veel heeft moeten verzuimen en ook een aangepast rooster niet kon volhouden, terwijl hij sinds half april zo goed als fulltime naar school ging nadat het niveau en het schoolreisje in het geding kwamen.

skik

te zwaar aangepast rooster

Op 12, 13 en 14 april schrijft Elisa nog dat haar zoon het aangepaste rooster niet aankon. Op 12 mei schrijft ze dat haar zoon een paar weken voor de meivakantie alweer bijna fulltime naar school ging.
Dat is wel heel snel gegaan dan, of is het omdat het afstromen naar de havo in het geding is/was en het schoolreisje natuurlijk.

Tja,

maar dat verandert niks. Want ook als er andere redenen waren waarom zoon niet naar school ging, heeft school een zorgplicht. Afstromen gaat ook bij die redenen niet helpen.

In mijn tijd keken ze nooit naar inzet, alleen maar naar je cijfers. Waren die niet goed, dan bleef je zitten, klaar. Ging het dan nog niet goed, dan stroomde je af. Of je het met hard werken deed of puur op intelligentie en een flinke dosis geluk, dat boeide de school totaal niet. Ik verlang echt terug naar die tijd.

Zorgplicht

Het is evident dat school haar zorgplicht verzaakt heeft; dat onderschrijft Ziezon. En nog steeds. Zo is er ook nooit een handelingsplan opgesteld wat wel verplicht is bij kinderen met een rugzakje. Dit zou ik heel goed kunnen aanvoeren als het een officiele zaak wordt maar zover wil ik het niet laten komen want uiteindelijk moet zoon nog minstens drie of vier jaar naar deze school en hij is er niet bij gebaat als de verstandhouding slecht is. En nogmaals, hij komt er toch wel. Of dat nou via een Havo of een VWO is. Dat heb ik hem ook gezegd. Hij ziet ook heel goed in dat dit afgelopen rottige jaar hem veel heeft geleerd en ook positieve dingen heeft gebracht, buiten school. Het belangrijkste is dat hij weer gezond is en blijft en dat hij voldoende uitdaging en bevrediging heeft buiten school in het dagelijks leven. En fijne vrienden.
Maar het is en blijft een enorme teleurstelling. Dat is nog het ergste. Dat die kinderen de dupe worden en gaan twijfelen aan zichzelf of nog erger. Terwijl school weigert de hand in eigen boezem te steken en met de beschuldigende vinger wijst naar de leerling. Het is zo jammer en zo zonde. We waren allemaal zo blij met deze school en het bestaan van dit Gymnasium en dan dit...