ADHD staat fout in de kinderboeken
In het nieuws op dit moment de aanstaande publicatie van een onderzoek naar de manier waarop ADHD in kinderboeken beschreven wordt.
(zie bijvoorbeeld https://www.nu.nl/gezondheid/4994609/onvolledige-informatie-adhd-in-kinderboeken.html)
Zorgelijk, vinden de onderzoekers.
Citaat:"De kinderboeken zetten het kind en zijn hersenen steevast neer als de oorzaak voor de problemen die er zijn", waarschuwt dr. Laura Batstra. "Zo wordt kinderen met een diagnose ADHD ten onrechte aangepraat dat ze een chronische hersenziekte hebben waar ze pillen voor moeten slikken."
Ik geloof Laura Batstra onmiddellijk, maar ik ben wel benieuwd hoeveel volwassenen (ouders, leerkrachten) haar klacht en zienswijze herkennen.
Ik heb toch steeds maar de indruk dat de meeste mensen in het onderwijs menen dat er maar één oplossing is, en dat is Ritalin... vanwege die niet corrigeerbaarheid, vanwege die hersens...
Of is de gedachte dat ADHD slechts een stempel is voor druk en ongecontroleerd gedrag dat bijvoorbeeld ook sociale oorzaken kan hebben, gemeengoed?
Bewijzen
Er zijn geen bewijzen dat ADHD een afwijking in de hersenen is, alleen aannames en waarschijnlijkheden. Ook dat missende stofje is niet bewezen. Het enige dat bewezen is, is de werking van medicijnen. Ook de theorieen van Laura Batstra zijn niet bewezen. Wie naar bewijzen zoekt komt dus bedrogen uit.
Jillian
Vanuit de opvatting dat de stoornis al aangelegd (mijn opvatting), kan adhd zich niet vanuit het niets door de gevolgen van armoede ontwikkelen. Wat mogelijk wel kan, is dat armoede de kenmerken van adhd/add naar een 'actiever plan' trekt. Is het niet door de stress, dan wel door iets anders.
Ik vraag me af hoe men dat ziet als je de Batstra-lijn aanhoudt.
AnneJ aanvulling
Woon je in een huurhuis in een vogelaarwijk, ben je gescheiden, geen of laagbetaald werk, een te klein huis vanwege de wachtlijsten, dan valt je kind je in de categorie ADHD door stress en gaan alle alarmbellen af en is men sowieso al geneigd het schooladvies naar beneden af te ronden.
Ben je hoogopgeleid, met zijn tweeen, beiden een baan, koopwoning, dan is het ADHD en neemt men aan dat de ouders daar adequaat mee om kunnen gaan, want geld genoeg voor begeleiding, zien de slagingskans op het VO positiever in en is men sowieso al geneigd het advies naar boven af te ronden.
oorzaak en gevolg
"Het dan nog niet duidelijk is of armoede en stress AHDH klachten veroorzaakt of dat ADHD armoede en stress veroorzaakt. En je zult maar arm zijn en een kind met ADHD hebben."
En de diagnostiek gaat alleen uit van symptomen. Dat is nou juist waar het om draait. Een aantal mensen buitelt hier over elkaar heen over 'bewijzen' van wat de oorzaak is. Terwijl de diagnostiek niet uitgaat van oorzaken. Het zou fantastisch zijn als wetenschappers één duidelijke oorzaak vinden die voor iedereen in deze groep van toepassing is. Maar die eenduidige oorzaak is niet gevonden en het is hoogst onwaarschijnlijk dat die oorzaak gevonden wordt. Het is namelijk geen eenduidige groep. De enige overeenkomst is dat ze minstens een x aantal vinkjes op een bepaalde lijst scoren. Mijn kind kan andere vinkjes scoren dan jouw kind, en toch dezelfde diagnose krijgen. Bovendien wijzigt die lijst ook nog wel eens.
De valkuil waar o.a. Laura Batstra voor waarschuwt (en dat is wat je ook hier ziet gebeuren) is dat er allerlei conclusies aan zo'n diagnose worden opgehangen. Omdat er sterke aanwijzingen zijn dat een deel van de mensen met een diagnose een 'defect' heeft in de hersenen, mag je niet de conclusie trekken dat iedereen met diezelfde diagnose DUS een defect heeft. En dat is wat er wel steeds gebeurt.
armoede
"dan was mijn indruk dat ze er omstandigheden als armoede bij haalde als omgevingsfactor waar je adhd-kenmerken van zou kunnen gaan vertonen. Dat vind ik een 'stigmatiserende' conclusie. Waarom uitgerekend armoede benoemen?"
Ik heb er even op gegooglet. Er blijkt veel onderzoek te zijn gedaan naar de invloed van armoede op kinderen. Als ik er snel doorheen kijk, zie ik dat er vooral problemen zijn bij kinderen die langere tijd in armoede leven, ook omdat er bij ouders dan ook andere problematiek speelt. Er is verband aangetoond tussen armoede en o.a. het ontstaan van psychische problemen, intelligentie en gedrags- en ontwikkelingsproblematiek. Kijk anders even op de website van de stichting Kinderarmoede, daar staat een en ander beschreven.
kip of ei
Van psychische problemen kan ook armoede en ontwikkelingsarmoede ontstaan. Vooral als er geen goede tijdige maatschappelijke en psychische hulp voorhanden is of geboden wordt.
Het zou van goed zorg getuigen om daar tijdige goede hulp te bieden en die cirkel te doorbreken. Natuurlijk kun je niet alles oplossen maar ik ben er van overtuigd dat er meer mogelijk is.
Uiteraard ook afhankelijk van politieke besluiten.
Ik begrijp dat inmiddels 1 op de 8 kinderen opgroeit in armoede. Een politieke zaak.
"Een blijvend probleem is armoede. Het aantal kinderen dat meer dan vier jaar in armoede leeft is de afgelopen tien jaar zelfs toegenomen. Een op de acht kinderen leeft onder de armoedegrens."
Ook de politiek kan bijdragen aan een gezond klimaat om op te groeien.
Kaaskopje in aanvulling op AnneJ
Dat is exact zoals er gedacht wordt. Mij persoonlijk zul je daar niet over horen klagen want wij vallen heel duidelijk in de 2e categorie.. Zo zijn wij ook altijd benaderd. Verstandige ouders, de zaakjes goed op orde en daarom uitermate geschikt om ons ADHD kind alles te bieden wat het nodig heeft.
Voor ouders uit de 1e categorie vind ik het een zorgwekkende ontwikkeling. En niet terecht ook. Hiermee doe je de ouders van een arm zorgenkind geen recht.
Ginny
dat lijkt mij ook.
IJsvogeltje
Jij doet vind ik met je citaat over armoede eigenlijk hetzelfde als waar ik de fout in zou gaan met adhd.
Jij citeert dit: Er is verband aangetoond tussen armoede en o.a. het ontstaan van psychische problemen, intelligentie en gedrags- en ontwikkelingsproblematiek.
Ik: er is verband aangetoond tussen hoe de hersens van adhd'ers zich hebben ontwikkeld en hun gedrags- en ontwikkelingsproblematiek.
Het eerste neem o.a. jij aan, het tweede niet.
Verband
Kaaskopje, waar lees je dat ik niet wil aannemen dat er een verband is aangetoond tussen ADHD en de werking van de hersenen? Dat klopt namelijk echt niet.
Waar het om gaat, is dat je dat verband niet kunt veralgemeniseren. Je kunt niet stellen dat dit betekent dat iedereen met dezelfde diagnose DUS afwijkende hersenen heeft. Er zal ook geen wetenschapper zijn die dat beweert.
Ik ben benieuwd naar jouw overtuiging dat er voor ADHD kenmerken maar 1 oorzaak (die ook nog voor iedereen gelijk is) kan zijn. En waarom het benoemen van het één blijkbaar een ontkenning van het ander betekent.
Ik denk dat veel ouders graag horen dat het iets in de hersenen is. Als ouder krijg je al immers al genoeg te maken met mensen die menen dat het aan jouw manier van opvoeden ligt. Je kunt je soms flink onzeker voelen. Zou dat meespelen in discussies zoals hier? Het gaat ook nu weer over ‘beschuldigende vingers naar ouders en stigma’s over armoede. Dat haalt de nuance er helaas wel uit.
Waarom is dit zo moeilijk?
"Waar het om gaat, is dat je dat verband niet kunt veralgemeniseren. Je kunt niet stellen dat dit betekent dat iedereen met dezelfde diagnose DUS afwijkende hersenen heeft. "
Daar gaat het over.
Ik begrijp niet waarom dit zo moeilijk te accepteren is.
Ook al is het niet bewezen, aantoonbaar of aanwijsbaar: er zijn beslist mensen met die diagnose ADHD van bij wie een nu nog onbekend maar mogelijk in de toekomst aanwijsbare aanleg te vinden is in biomedische factoren als de bouw van de hersens of genen.
Maar er zijn ook kinderen mét ADHD (op de diagnose is niks af te dingen) waar niks biomedisch aan de hand is. Dat dat zo is wordt jaar in jaar uit bewezen in al die gevallen waar de klachten verdwijnen.
Tussen deze twee varianten ligt natuurlijk ook nog een enorme groep met een beetje van het een (biomedisch) getriggerd door het ander (omstandigheden).
In Kinder/schoolboeken wordt aan kinderen alleen maar het eerste verhaal verteld. Alsof ze allemaal dat hebben, terwijl niet waarschijnlijk is en je je bovendien kunt afvragen of de eventuele biomedische kenmerken veel anders zullen zijn dan, pak 'm beet, aanleg voor muziek.
De onderzoekers vinden dit zorgelijk omdat het kinderen hoop en perspectief ontneemt daar waar dat er wel is.
Mijn vraag ging over de schrijvers van de boeken, de ouders, de leerkrachten: IEDEREEN doet toch alsof ADHD uitsluitend biomedische kenmerken heeft?
Die indruk is nog eens bevestigd.
Ik heb antwoord op mijn vraag
Dank.
Kwestie van definitie
ALS ADHD biomedische kenmerken heeft, dan blijft het. Ik ga ervan uit dat mensen bij wie ADHD niet permanent blijkt, het gewoon nooit gehad hebben: er waren andere dingen aan de hand. Als je iedereen die een beetje druk is ADHDer gaat noemen, dan kan het wel overgaan.Maar er zijn genoeg mensen die er levenslang last van houden.
Toch is er wel hoop: een kind kan ermee leren omgaan, met de juiste begeleiding. Ze worden ouder en volwassener en dan weten ze bijvoorbeeld hoe ze bepaalde situaties kunnen vermijden, of zichzelf voldoende rust geven tussendoor. Iemand die dan roept "maar dan had je het dus niet" heeft het niet begrepen.
Raar
"ALS ADHD biomedische kenmerken heeft, dan blijft het. Ik ga ervan uit dat mensen bij wie ADHD niet permanent blijkt, het gewoon nooit gehad hebben: "
En dat is een raar uitgangspunt, want "blijvend" of "biomedisch" is geen criterium in de diagnose.
"Maar er zijn genoeg mensen die er levenslang last van houden."
Misschien. Maar zolang zij en hun omgeving denken dat er geen invloed op uit te oefenen is door bijvoorbeeld omstandigheden te veranderen, zullen zij hulpeloos en hopeloos in hetzelfde kringetje blijven ronddraaien.
maar
het probleem is eigenlijk dat in het bericht in nu.nl de "schuld" weer eens bij de ouders gelegd wordt. En dat is gevaarlijk, want dan zijn verwijsindexen en dergelijke niet ver meer.
diabetes
Is ADHD niet vergelijkbaar met type 2 diabetes wat dit betreft? Omgeving heeft een grote invloed (armoede wordt specifiek genoemd als grote risicofactor), er zijn mensen die er min of meer van genezen of in ieder geval vrij symptoomvrij leven door zich aan een streng dieet te houden. Maar dat betekent natuurlijk niet dat diabetes niet bestaat of dat het geen biomedische oorzaken heeft.
column
Lees deze column eens.
https://www.medischcontact.nl/opinie/blogs-columns/blog/doe-niet-zo-epileptisch.htm
Er zit een risico aan roepen "het bestaat niet echt, er valt best iets aan te doen".
Bij ADHD weet ik het trouwens niet, maar bij autsime is "blijvend" wel degelijk onderdeel van de diagnose. En ADHD en autisme lopen vaak in elkaar over, dan heb je dubbel prijs.
kwestie van definitie
"Ik ga ervan uit dat mensen bij wie ADHD niet permanent blijkt, het gewoon nooit gehad hebben: er waren andere dingen aan de hand."
Maar dat is dus niet zo. En dat hangt natuurlijk samen met de manier waarop een diagnose wordt gesteld: vinkjes op een lijst. En dat is nu precies een van de bezwaren die Laura Batstra heeft: er zijn veel te veel kinderen die een diagnose krijgen, die hem niet hadden moeten krijgen. 'want er zijn andere dingen aan de hand'.
Daar kan niemand iets op tegen hebben natuurlijk. Maar Batstra gooit alles door elkaar en daar is niemand mee geholpen. Zie de column hierboven (die overigens niet over ADHD gaat, maar wel over andere zaken die (nog) niet in de hersenen aan te wijzen zijn en toch permanent zijn. Waarom zou dat anders zijn bij een (terechte) ADHD diagnose?
Nee
"het probleem is eigenlijk dat in het bericht in nu.nl de "schuld" weer eens bij de ouders gelegd wordt"
Ik lees dat niet zo, maar misschien ben ik er ook niet zo gevoelig voor.
"Is ADHD niet vergelijkbaar met type 2 diabetes wat dit betreft?"
Nee. ADHD heeft namelijk tot nog toe geen enkel vindbaar biomedisch kenmerk. De theorie over werking van stofjes in je hersenen klopt natuurlijk wel, maar dat werkt ook zo bij verliefdheid. En iedereen weet dat dat weer over gaat 
Misschien in filosofische zin wel als het over omgevingsfactoren gaat.
Maar toch ook weer niet. Bij ADHD is overduidelijk de schoolsituatie ook een belangrijke factor. Voor het ontstaan, maar zeker ook voor het voortduren.
Ooh IJsvogeltje en Miriam..
Waar het om gaat, is dat je dat verband niet kunt veralgemeniseren. Je kunt niet stellen dat dit betekent dat iedereen met dezelfde diagnose DUS afwijkende hersenen heeft. Er zal ook geen wetenschapper zijn die dat beweert.===
maar dát beweer ik ook niet. Onderzoek heeft aangewezen dat er iets aan de hand is in de hersenen bij adhd. Onderzoek heeft ook aangewezen dat er iets aan de hand is bij alzheimer, of na een herseninfarct, enzovoorts. Dat je wel eens iets vergeet is niet meteen groot alarm dat je alzheimer zult hebben.
Als ik voor mezelf spreek over de onzekerheid over opvoeden, had ik graag eerder geweten wat er aan de hand was. Als ik 10 jaar eerder had geweten dat mijn dochter add had, had ik daar rekening mee kunnen houden. Dan had ik niet met grote vraagtekens gezeten waarom bepaalde zaken gingen zoals ze gingen. We hebben nu min of meer door schade en schande heen een bepaalde modus moeten vinden, maar toen was ze al 16. Wij waren in die tijd en later ook nog, moet ik tot mijn spijt toegeven, zeer sceptisch tegenover adhd en het gemak waarmee pilletjes werden voorgeschreven. Ik ben daar op teruggekomen, wat adhd betreft, wat het voorschrijven van medicatie betreft, denk ik dat het wel eens te gemakkelijk gaat, maar ik weet ook dat men je de keus laat. Maar los daarvan heb ik ivm mijn dochter ook nooit de link met add gelegd. Kennisgebrek.
Maar dus nog even over dat adhd kénmerken maar op één ding kunnen wijzen... nee, dat vind ik niet. Maar dat was mijn punt ook niet. Mijn punt is dat de resultaten van onderzoek werden/worden afgewezen met 'geen bewijs'. En dat is, vind ik, niet juist.
Ik hou het voor mogelijk dat een adhd/add-diagnose per ongeluk om iets anders kan gaan. Dan zou het m.i. geen adhd/add genoemd moeten worden, maar op adhd-gelijkend gedrag of iets dergelijks. En daar kun je eigenlijk geen medicatie op voorschrijven. De kans dat nu wel gebeurt, vind ik denkbaar. Maar ook als de diagnose wel klopt, blijft medicatie dus eigen keus. Mijn dochter vond het prettiger om zichzelf te zijn, dan hoe ze het ervoer met medicatie. Prima.
Miriam: Dat dat zo is wordt jaar in jaar uit bewezen in al die gevallen waar de klachten verdwijnen. ===
Als je aanhoudt dat adhd in aanwijsbare vorm bestaat (stel dat je dat zou doen), dan verdwijnt adhd niet. Mensen leren ermee om te gaan, waardoor het minder een probleem is, of ze houden toch de behoefte aan medicatie. Als je dus echt de 'vergroeiing' in de hersenen hebt, wordt dat niet opeens weggepoetst als je 18 bent geworden. Dus als klachten volledig verdwijnen, mag je je inderdaad afvragen of men het wel bij het juiste eind had.
Om even wat mist weg te werken: ik heb de diagnose add zelf inmiddels ook. Het was fijn geweest als men dat vroeger al had geweten. Mijn jongste dochter vroeg zich af of ze zich ook moet laten onderzoeken. Ze heeft moeite om zich op haar studie te concentreren en doet er daardoor langer over dan eigenlijk de bedoeling is. Dat vind ik te weinig reden om aan een vorm van adhd te denken, het zou mij in haar geval verbazen, maar ze is vrij om zich gerust te laten stellen uiteraard.
het kan verdwijnen
"Als je aanhoudt dat adhd in aanwijsbare vorm bestaat (stel dat je dat zou doen), dan verdwijnt adhd niet. "
Ik weet niet precies wat je hier bedoelt. Een mogelijk hypothetische situatie?
ADHD bestaat in de door het protocol aangewezen vorm.
Dat is de aanwijsbare vorm die het heeft. Met die vorm kan het ook verdwijnen.
Als je aanneemt dat ADHD iets is dat onder invloed van hersenstofjes vorm krijgt of gestimuleerd wordt, dan kan het ook weer verdwijnen. Nogmaals: zie verliefdheid. (maar ook 'runners high' of iets eenvoudigs als verbazing of woede)
"Dus als klachten volledig verdwijnen, mag je je inderdaad afvragen of men het wel bij het juiste eind had"
Nee.
Blijvendheid is op geen enkele manier onderdeel van de diagnose.
"ik heb de diagnose add zelf inmiddels ook. Het was fijn geweest als men dat vroeger al had geweten"
Waarbij je je moet afvragen of je het vroeger al had.
De enige reden dat je dat denkt is omdat je hardnekkig vasthoudt aan een niet bestaand onderdeel van de diagnose: eens een ADHD-er, altijd een ADHD-er.
Bij de diagnostiek voor epilepsie of diabetes wordt dat wel zo benaderd. Bij ADHD niet.
Kaaskopje
Bijzonder hoe je jezelf tot maat neemt/ blijft nemen.
Jij hebt ook 'wat' ervaring in deze trajecten en 'dus' gaat het zo.
Nee, de keus om medicatie te gebruiken is NIET (volkomen) vrij. (Voor iedereen in alle situaties)
Wat denk je van bijv sociale druk?
Nog maar pas het draadje hier van een stief waarbij moeder van stiefkind niet van medicatie wilde weten. Schande werd er gesproken over die moeder hier, bijna unaniem.
En het is hier al vaker benoemd: de scholen die het 'eisen'. Waarom negeer je die info?
Daarbij kunnen hulpverleners vanalles vinden van ouders die al dan niet meegaan in de therapeutische adviezen. (En nee, dat zul je idd niet zo merken als je kind al 16 is.., dat ligt heel anders)
En ja, jij hebt (blijkbaar) graag verklaringen voor gedrag van je kind/ jezelf/ problemen. Dat is prima, dat is echter echt niet de enige manier om met zaken om te gaan.
diabetes
Dat bedoelde ik niet met mijn diabetes vergelijking Miriam. Jij zei dat er soms niks biomedisch aan de hand is en "Dat dat zo is wordt jaar in jaar uit bewezen in al die gevallen waar de klachten verdwijnen." Dus: het feit dat klachten verdwijnen bewijst volgens jou dat er in dat geval niks aan de hand was. Dat lijkt me veel te kort door de bocht. Zie o.a. diabetes waar dat ook voor kan gelden.
Wat ik wel denk is (waar de meesten het hier wel over eens zijn) dat sommige kinderen te snel een diagnose krijgen terwijl daar echt niet zoveel mee aan de hand is. Die "gewoon" wat druk zijn bijvoorbeeld. En aan de andere kant denk ik dat dromerige meisjes misschien niet snel genoeg hulp krijgen, want zo lief en rustig en je hebt er helemaal geen last van.
Nadeel van etiketten
Ik vind juist de tweedeling wel/ geen etiket helemaal niet positief.
Bij 'geen etiket' is er geen excuus voor gedrag en dus....
Dat zie en hoor ik zo ontzettend vaak.
Ik zie gedrag liever binnen continua geplaatst.
Het geeft meer druk om goed te kijken, meer uit te proberen.
Een beetje basisvertrouwen in goede wil van kind is wél onontbeerlijk hierin.
Daar mist het natuurlijk vaak aan. Zelf werk ik met volwassenen met flinke etiketten. Zelfs gedrag van hen wordt door zorgverleners constant ingedeeld in :of voortkomend uit duidelijke symptomen, of....gedrag. Haha. En gedrag staat dan synoniem voor: doet dit om ons te traineren, moeten we tegen optreden etc.
Dat zeg ik juist niet
"Dus: het feit dat klachten verdwijnen bewijst volgens jou dat er in dat geval niks aan de hand was. Dat lijkt me veel te kort door de bocht."
Dat is niet mijn stellingname. Juist niet.
Anderen beweren dat wel.
Het feit dat het verdwijnt bewijst dat ADHD (niks af te dingen op de diagnose) verschijningsvormen heeft waarbij het ook weer verdwijnt. In het stellen van de diagnose is blijvendheid op geen enkele manier een voorwaarde. Als klachten verdwijnen kan dus niet beweerd worden dat het geen ADHD was.
Saar
Nee, de keus om medicatie te gebruiken is NIET (volkomen) vrij. (Voor iedereen in alle situaties)===
Nee, sorry, ik neem mezelf dit keer niet als dé maat. Wat ik wel deed is alleen de psychiater bij die uitspraak betrekken en dus niet school e.d.. Maar ik wil dat wel terugbrengen naar dat dit is wat ik er van weet. En dat is niet alleen gebaseerd op eigen ervaringen.
Dat de moeder uit dat voorbeeld niet aan medicatie wilde doen, was wat mij betreft geen schande. Ik vroeg me alleen wel heel erg af op wat voor vaagheden ze het nut van een dieet baseerde. En die vraag komt bij mij voort uit dat als je aanneemt dat adhd een ontwikkelingsstoornis in de hersens is, die stoornis er niet door verdwijnt. Als je ervan uit gaat dat bepaald gedrag beïnvloed kan worden door een passende inname van vitamines, mineralen, vezels etc., ja dan kan proberen geen kwaad. En dat is denk ik steeds waar ik dus op blijf hangen. Waar baseer je op dat je adhd kunt verhelpen met voedsel, als je gelooft in wérkelijk vastgestelde adhd? Als ik dat loslaat, ja... dan zou voedsel kunnen helpen om kénmerken te verminderen of te laten verdwijnen. Mijn dochter reageerde bijvoorbeeld heel sterk op Skittels. Zodra dat in haar lichaam was opgenomen, werd ze een stuiterbal. Was dat een bewijs voor adhd, nee, het was een bewijs dat ze kennelijk sterk op zo'n bom aan kleurstoffen reageert.
Ik begrijp dat er inmiddels met redelijke zekerheid is vastgesteld dat het Fewfood-dieet een gunstige invloed heeft. Maar ik zie ook dat wordt ontraden om al met dit dieet te werken. In dat opzicht is het dus best redelijk als vader van het betreffende kind nog niet mee wil werken aan een dieet.
"Pas het dieet (nog) niet toe
Ondanks de grote effecten van het fewfoods-dieet adviseren de auteurs van het PLOS ONE artikel om het dieet níét op grote schaal toe te passen bij kinderen met ADHD. De fewfoods-methode is namelijk niet eenvoudig, duurt lang en vraagt veel motivatie van ouders en kinderen. Verder onderzoek naar het mechanisme van het fewfoods-dieet is daarom dringend gewenst: wat is de rol van de darm en van darmbacteriën (de microbiota), wat gebeurt er in de hersenen, en zijn er wellicht biomarkers te vinden in bloed of urine? Mogelijk kan in de toekomst door middel van laboratoriumonderzoek vastgesteld worden of er sprake is van een eventuele overgevoeligheid voor voedingsproducten, waardoor het volgen van het fewfoods-dieet overbodig zou kunnen worden. Hier doet Wageningen UR momenteel verder onderzoek naar.
Bron: Wageningen UR"
Ik negeer geen info Saar, mijn eigen dochter is door school geadviseerd om zich te laten testen. Twee jaar nadat bij ons in huis alles in rustiger vaarwater was gekomen, doordat de puberteit op zijn einde liep en we zelf ook bedacht hadden dat we sommige dingen moesten loslaten. Dus ook mijn ervaring is dat dat gebeurt. Wij waren sceptisch, zoals ik in mijn vorige reactie vertelde en dat ben ik ook na de diagnose nog gebleven. Ze mocht van ons de medicatie proberen, maar ze mocht het ook meteen weer laten vallen toen ze dat wilde. In ons geval was er ook geen sprake van 'mogen', want ze was 18 en zat op het mbo. Achteraf moet ik toegeven dat ik me er in die tijd té weinig in heb verdiept, waardoor ik eigenlijk nog steeds niet voldoende geïnformeerd was. Vanuit hoe ik ben, verbaas ik me daar een beetje over. Ik zoek juist alles uit. Maar goed, niets menselijks is mij vreemd.
Ik heb met mijn dochter van toen 8 jaar bij een opvoedbureau gezeten omdat kind probleemgedrag vertoonde. Omdat ik zelf zo goed wist te vertellen wat er mis ging, in keurig abn ook, ben ik uitgezwaaid met 'jullie komen er wel'. Men vond het kennelijk niet zorgelijk. Met wat fantasie, zou het zomaar kunnen dat ze het 2 jaar later wel zorgelijk had gevonden. Toen zaten we inmiddels in de bijstand, dus als men in een vooroordeel was geschoten, had de combinatie 'arm, probleemkind' misschien wel problematisch geweest kunnen zijn. Ik weet het niet, dat is niet gebeurd.
Juist omdat ik niet de indruk wilde wekken dat ik het tot een persoonlijk verhaal wilde maken, twijfelde ik of ik moest toevoegen dat ik zelf de diagnose ook heb. Ik heb er nu spijt van dat ik het wél heb gedaan. Ik ben altijd bereid om mijn mening bij te stellen, ik geef toe soms met moeite, maar ik baseer me zelden uitsluitend/volledig op mijn eigen situatie. Bij twijfel, of als ik er niet goed uitkom hoe ik iets moet onderbouwen, gooi ik een situatie, probleem of vraag regelmatig uit naar andere ervaringsgenoten, ik zoek informatie op websites die ik niet verdenk van vage theorieën.
Is het gek dat ik verklaringen nodig heb voor bepaald gedrag?
'niks aan de hand'
'Niks aan de hand' kun je natuurlijk op verschillende manieren uit leggen. Ik denk dat er met de meeste kinderen die een diagnose krijgen écht wel wat aan de hand is. Ik geloof niet dat kinderen een diagnose krijgen omdat ze alleen maar een beetje druk zijn. De beroepsgroep zal daar zelf ook kritisch op zijn. Ik geloof dus zeker dat het gros van de kinderen gewoon voldoet aan de criteria, namelijk x kruisjes op de lijst. Maar wat Miriam ook aangeeft: bllijvendheid is geen criterium. Ik kan mij van de vragenlijsten herinneren da ze gingen over 'het afgelopen half jaar'. En er wordt geen individueel onderzoek gedaan naar mogelijke oorzaken/verklaringen.
Een discussie over mogelijke oorzaken doet helemaal niets af aan de aard en de ernst van de problemen die kinderen (en volwassenen) hebben. Sommigen interpreteren dat blijkbaar wel zo. Alsof iemand die stelt dat veel kinderen geen defect aan de hersenen zullen hebben, beweert dat het kind geen problemen ervaart. Dat is niet zo. Ook Laura Batstra beweert dat niet. Ze pleit juist voor (ik herhaal het nog maar eens) laagdrempelige hulp aan kinderen, ouders en leerkrachten. Ik snap niet zo goed waarom het juist ouders zijn die van zo'n boodschap in de kramp schieten.
omdat
wat zij zegt hulp juist kan tegenhouden. Schuld van de ouders, die zijn arm. Geen medicatie, want ADHD bestaat niet.
Dat het handig is om de omgeving aan te passen ontkent helemaal niemand. Nou ja scholen, maar die zullen van dit hele verhaal ook niet warm of koud worden, maar blijven gewoon naar SO verwijzen als ze daar mee wegkomen.
Miriam
Waarbij je je moet afvragen of je het vroeger al had.
De enige reden dat je dat denkt is omdat je hardnekkig vasthoudt aan een niet bestaand onderdeel van de diagnose: eens een ADHD-er, altijd een ADHD-er.
Bij de diagnostiek voor epilepsie of diabetes wordt dat wel zo benaderd. Bij ADHD niet.===
De rest sla ik over. Misschien kan ik zeggen dat we allebei in zeker opzicht aannames doen over oorzaken van adhd, die nog niet potdicht bewezen zijn. Dus hoewel ik een standpunt inneem, is dat standpunt niet absoluut waar.
Wat bovenstaande betreft, zou het een beetje raar zijn om te twijfelen of ik het vroeger al had als juist de combinatie van vroeger met nu voor mij reden was om er toch eens achteraan te gaan. Er vielen zoveel puzzelstukjes op hun plek dat ik het bijna zonder diagnose durfde te doen, maar zo zit ik niet in elkaar. Daarvoor twijfel ik teveel aan mijn eigen waarneming. Zo dacht ik vorig jaar dat ik mogelijk met hooikoorts te maken had, maar na een week besloot ik toch maar naar de huisarts te gaan omdat ik daar toch niet zo zeker van was. Gelukkig maar, want ik lag wederom een etmaal in het ziekenhuis ivm longembolieën. Ik baseer me dus liever op wat de medische wereld zegt, dan dat ik blijf hangen in wat ik zelf verzin.
Als je loslaat dat adhd een ontwikkelingsstoornis is, kun je inderdaad accepteren dat adhd over kan gaan. Dan is adhd geen ontwikkelingsstoornis, maar zuiver een 'gedragsstoornis' die je kunt bijsturen met voeding en therapieën en trainingen, of zelfontwikkelde oplossingen. Ik denk alleen dat je niet kunt verwachten dat de groep die ervan uit gaat dat het wel een ontwikkelingsstoornis is, dat laat varen omdat jij en medestanders wat anders aanhangen. En ik moet accepteren dat het omgekeerde ook geldt. Wie weet zullen we ooit ontdekken wie er gelijk heeft. Tot die tijd moeten we het in het midden houden. Ik dus ook .
Nadat ik voorgaande geschreven heb, schiet mij te binnen, maar dat is zuiver een gedachte, dat het ook mógelijk zou kunnen zijn, dat hersens bepaalde tekortkomingen compenseren door nieuwe wegen te zoeken, waardoor ontstane problemen alsnog de 'goede' kant op gestuurd kunnen worden en daardoor afnemen of schijnbaar verdwijnen. Dat gebeurt ook bij een herseninfarct als je geluk hebt. Verschil met adhd en een infarct is wel dat een infarct hersenschade veroorzaakt en adhd al in aanleg aanwezig is (als je dát dus voor waar aanneemt). Dus wie weet, maar laten ze zich eerst maar richten op stap 1: het absoluut aantonen van adhd in de hersenen. Wie weet komen we elkaar dan nog tegen hier ihkv overgrootmoeder vertelt en beginnen we overnieuw ).
arhg... toch een bijstelling
Dan is adhd geen ontwikkelingsstoornis, maar zuiver een 'gedragsstoornis' die je kunt bijsturen met voeding en therapieën en trainingen, of zelfontwikkelde oplossingen.' ===
Ik lees dit opnieuw en vind het zelf niet helemaal goed. Het moet naar mijn idee zijn: "dan is adhd niet een stoornis die al in de aanleg is ontstaan, maar kan de oorzaak liggen bij dat de hersens negatief of positief reageren op voedingsstoffen, vitamines e.d. en/of omgevingsfactoren, wat je met de juiste voeding, of therapieën, trainingen of zelfontwikkelde oplossingen iets aan kunt doen."
