ADHD staat fout in de kinderboeken

Miriam

Ik moet raden dat je het vervelend vind dat er met argumenten als armoede e.d. gestrooid wordt. Daar kan ik me wel iets bij voorstellen, maar ondertussen is het natuurlijk zo dat armoede stress veroorzaakt. Bij het hele gezin.

Dan sla je de plank toch mis. Dat armoede genoemd wordt, neem ik voor kennisgeving aan.

Jij: Overigens begrijp je de crux kennelijk nog steeds niet blijkt ook hier uit "Adhd is er al en omgevingsfactoren kunnen de symptomen meer zichtbaar maken."
Nee. ADHD zit niet in je lijf. ADHD is een stempel, een beschrijving van gedrag. Het zit in een protocol.
Je kunt aanleg hebben om bepaald gedrag te ontwikkelen. Door omstandigheden kan dat nog eens extra getriggerd worden. Zodanig dat het binnen de beschrijving ADHD valt.===

Zolang jij blijft vasthouden aan dat adhd/add niet veroorzaakt wordt door hoe de hersens zijn aangelegd, is dit gesprek zinloos. Ik ben er namelijk, door héél veel te lezen, van overtuigd dat men daar inmiddels voldoende aanwijzingen voor heeft gevonden om daarvan uit te mogen gaan. We zullen het dus niet eens worden. Hoe het precies zit, zal nog veel onderzoek vergen.

Kaaskopje

""Ik zie in de uitspraken van Batstra niet veel wetenschappelijk bewijs terug."

"Ik ben er namelijk, door héél veel te lezen, van overtuigd dat men daar inmiddels voldoende aanwijzingen voor heeft gevonden om daarvan uit te mogen gaan."

Nieuwsgierig: heb je het boek van Batstra gelezen, of andere publicaties van haar? En zo nee, waarom zou je dat dan niet doen? Niet dat ik je per se wil overtuigen, maar het kan toch helemaal geen kwaad om iets toe te voegen aan de berg die je al gelezen hébt? Ik begrijp de weerstand niet. En ik zou ook echt benieuwd zijn of er wel of niet iets schuift in je visie wanneer je het gelezen hebt.

ijsvogeltje

Ik heb boek van Batstra gelezen en wat mij bijstaat is dat zij niet alleen druk maakt over misdiagnoses en overdiagnotisering (ben ik helemaal met haar eens) maar dat ze ook stelt dat ADHD niet bestaat, in ieder geval niet als aandoening in de hersenen. Ik vind dat twee verschillende dingen.

probleem is:

mensen lezen vaak niet goed. Als Batstra dus beweert dat er teveel diagnoses worden gegeven, terwijl er ook andere oorzaken voor de symptomen kunnen zijn, dan duikt iedereen er bovenop en roept: zie je wel, het ligt aan de ouders!

Misschien is dat boek prima, ik ga alleen af op interviews. Maar het effect is helemaal niet prima. Als ouders nou eens echte hulp kregen en verder met rust gelaten werden, en de scholen flink op de schop gingen, zou dat zeker wat uitmaken. Maar daarvoor maakt het helemaal niet uit of het wel of niet in de hersens aan te tonen is. Helaas gebeurt dit niet.

Daarom denk ik dat dit onderzoek sowieso zinloos is. Medicatie helpt, dat is aangetoond. De omgeving veranderen zou ook kunnen helpen, maar dat gaat niet gebeuren, want dat kost een heleboel geld.

Hulde Li

Niets meer aan toe te voegen.

Aleid

Nee, nog niet gelezen. Ik lees al 16 jaar überhaupt nog amper een boek. Ik probeer zoveel mogelijk informatie van internet te halen.

Ik heb een aantal uitspraken van haar bekeken/beluisterd. Dat is net zoveel waard als hoe ze het in haar boek zegt en misschien ook minder voor onduidelijkheid vatbaar.

Ze zegt bijvoorbeeld:

- de farmaceutische industrie zegt dat het fout afloopt met een kind zonder behandeling met medicatie.

= dat de farmaceutische industrie er belang bij heeft, dat kun je wel als feit zien. Dat het fout afloopt valt niet hard te maken. Mijn indruk is dat psychiaters medicatie niet voorschrijven onder vermelding van dat soort dreigende taal. Ze schrijven het voor zover mijn kennis gaat sowieso niet dwingend voor. Het mag, eigen keus. Ze leggen wel heel duidelijk uit, wat medicatie doet. Ik ken wel verhalen van ouders die zich gedwongen zagen om hun kind aan de medicatie te zetten, onder druk van school. Dat vind ik uiteráárd geen goede gang van zaken.

- Als je goed functioneert mag de diagnose niet gesteld worden

= Als je goed functioneert, is medicatie onzin, dat kun je dan wel stellen. Mensen die goed functioneren, zullen de stap naar een psychiater waarschijnlijk ook niet maken. Mensen gaan naar de psychiater of psycholoog als er al problemen zijn, die normaal functioneren in de weg staan. Het is dan aan de psychiater, om eruit te filteren wat er aan de hand is.

- Je legt de oorzaak zuiver bij het kind

= daar ben ik het niet mee eens. Je legt de oorzaak bij de hersenen. Als je de kennis hebt dat een kind ad(h)d heeft, kun je wel na gaan denken over de omstandigheden waar een kind zich in bevindt. Een kind die zich niet kan concentreren in een volle klas, kan erbij gebaat zijn als het apart mag zitten met een opdracht. Een leraar hoeft niet met een liniaal op de tafel van een leerling te kletsen om de aandacht terug te krijgen als hij weet dat de leerling niet wegdroomt omdat hij geen zin heeft om te luisteren. Ouders die kwaad worden omdat hun kind zit te draaikonten tijdens het eten, zouden daar anders mee om kunnen (leren) gaan als ze weten dat het niet aan het kind ligt. Ouders die zelf altijd hyper door het huis stuiteren, moeten niet raar opkijken als hun kind daar niet altijd goed op reageert. Ik noem maar wat. Ik ben dus van mening dat je met de diagnose de oorzaak van het probleem juist bij het kind kan weghalen, door het te verplaatsen naar gedrag wat hij niet expres zo aanstuurt, maar zijn hersenen zo aansturen en mógelijk door de omgeving wordt versterkt.
Tijdens het opgroeien en opvoeden, kun je het kind trainen om er zo goed mogelijk mee om te gaan. Eenmaal volwassen kan dat schelen bij het functioneren. De conclusie dat kinderen ervan 'genezen', is als je het zo bekijkt onzin. Iemand die zijn grote teen mist, geneest daar ook niet van. Hij weet dat hij altijd een steuntje nodig zal hebben om in evenwicht te blijven als hij op die voet staat, of ziet kans om toch in balans te blijven door zich daarin te trainen.

Ik begrijp dat Batstra niet tegen medicatie is, ze geeft aan dat het kan helpen om een kind door een fase heen te krijgen. Het wordt rustiger, kan daardoor beter informatie tot zich nemen e.d.. Wat ik dan wel verrassend vindt, is dat ze door dat te zeggen dus wel aanneemt dat medicatie wérkt. Als je dat erkent, neem je dus kennelijk toch aan er een tekort is aan natuurlijke dopamine/neurotransmitters waardoor informatie in de hersenen niet goed wordt verwerkt. Ze ontkent ook niet dat adhd bestaat, als soortnaam van gedrag, maar ze ontkent naar mijn idee wel wat heel veel wetenschappers als oorzaak zien. Waarom zou ik haar wel geloven en de rest niet? Jij zult misschien zeggen, waarom zul je de rest wel geloven en haar niet? Dat is dus een keuze.

Het besproken boek en de uitspraken die ik van haar kan vinden zijn van een aantal jaar geleden. Stel dat we nu een publicatie uit 2013 van oncologen over borstkanker zouden lezen waarin totaal nog niet gerept wordt over operaties en behandelingen zoals ze nu met succes kunnen worden uitgevoerd of zoals die in de nabije toekomst mogelijk zullen zijn, wat houden we dan aan? De publicaties die 4 jaar geleden verschenen zijn, of die van dit jaar? Geldt dat niet voor alles op medisch gebied? Dus ook als het over de geestelijke gezondheidszorg gaat? Ik heb eerder een link geplaatst met een video waarin adhd uitgelegd wordt. Dit filmpje komt van het King's College London. Dit is hun video, die in Nederland van Nederlandse tekst en voice-over is voorzien.

https://youtu.be/4r3XWj269_g. Ook vier jaar oud, dus daar zou je ook van kunnen zeggen, dat nieuwe inzichten daar al weer een aanvulling op kunnen bieden. Maar waarom zou je de bevindingen gedaan door wetenschappers van zo'n gerenommeerde universiteit niet geloven en waarom die van dr. Batstra wel? Daar kies je voor, of die keuze terecht is weet je niet absoluut zeker. Nog niet. Je kunt elkaar daarbij wel de tent uit probereen te discussiëren, waartoe ik heel erg geneigd ben en anderen in deze discussie ook, maar dat is nog steeds gebaseerd op die keuze. Ik heb daarom de conclusie getrokken dat zo'n discussie niet zoveel zin heeft. Ik moet accepteren dat anderen een andere mening hebben, dat gaat niet van harte, maar zo is het nu eenmaal. Ik zal proberen die gedachte vast te houden.

Bovenstaande

Ik zeg dat er sinds kort toch af en toe maar bij, heb ik na lang denken en zoeken geplaatst, waardoor ik tussenliggende reacties nog niet heb gelezen en dus heb meegenomen in mijn reactie.

Vreemd

De nijging lijkt te zijn er moet maar geen onderzoek worden gedaan naar de hoeveelheid diagnoses en/of het ontstaan van ADHD want:
a) mensen interpreteren het onderzoek verkeerd want ze lezen alleen de headlines
b) de omgevingsfactoren kan je toch niet zo makkelijk veranderen dus medicatie is veel handiger en die hebben we al
c) journalisten maken onjuiste artikelen op basis van het onderzoek
d) er is voldoende bewijs dat ADHD komt door de verkeerde aanleg van de hersenen en daarom mag er geen onderzoek meer gedaan worden naar het ontstaan want misschien nuanceert en weerlegt dit deze mooie hypothese die we nu allemaal zo fijn hebben aangenomen
e) het bestaan van ADHD als afwijking in twijfel trekken is een soort hoogverraad want daar kan je mensen mee kwetsen en dat moeten we niet willen

Jillian

Ga jij dan lobbyen bij de Tweede kamer voor een sterke verkleining van de schoolklassen, zodat er kans kan zijn op echt passend onderwijs? Daar zou ik erg blij mee zijn en volgens mij iedereen. Daarvoor hoef je helemaal niet naar ouders te wijzen, die doen allang hun best. Daar zit hem de pijn bij velen.

Die hersenen kunnen me eigenlijk niet schelen. Medicijnen werken, dat lijkt erop te wijzen dat daar wel degelijk iets aan de hand is. Astma wordt veroorzaakt door luchtvervuiling. Daar zouden we dus mee moeten stoppen, maar totdat dat gebeurt ben ik blij met medicijnen. Ik vind het allemaal een non-discussie.

IJsvogeltje

wat betekent het voor een kind om een diagnose te krijgen?===

Volwassenen die op latere leeftijd alsnog de diagnose krijgen verzuchten vaak: had ik dat als kind maar geweten, hadden mijn ouders, mijn leraren etc. het maar geweten. Het ontbreken van een diagnose kan nadelig zijn.

Dat Batstra andere opvattingen negeert is misschien niet het juiste woord. Ze spreekt ze tegen. En ik zie net als Li dat daar conclusies uit getrokken worden, die ik schadelijker voor een kind en de ouders vind dan dat een kind door het leven gaat met de diagnose. Vind ik, mijn mening dus.

Er wordt volop gediscussierd over of er meer geld bij het onderwijs moet en zo ja op welke onderdelen. persoonlijk ben ik een zeer grote voorstander van kleine klassen en kleine scholen. Maar wetenschappelijk onderzoek (!) lijkt uit te wijzen dat hoe groot de klas is minder effect op de leerprestaties lijkt te hebben dan sommige andere factoren. In elk geval lijkt het me inderdaad zeer zinvol om hierover de discussie gaande te houden. Dat zal zeker niet meteen resultaat hebben maar dat is geen reden om die discussie niet aan te gaan. En als we dankzij het werk van dr Batstra of andere wetenschappers ook bewijs hebben dat er andere maatregelen noodzakelijk zijn dan is dat alleen maar goed.

de vergelijking met astma is een interessante. ja, inderdaad medicijnen maken het leven dragelijk. Maar als astma patient pas je ook je omgeving zoveel mogelijk aan. Omgevingsfactoren spelen een belangrijke rol. Bijvoorbeeld huidieren, hoe vaak je schoonmaakt, welk linnen je gebruikt voor het bed...
overgang tussen warmte en kou kan ook een aanval veroorzaken en dan helpt een gelijdelijke overgang.
Ook een verhuizing naar een andere omgeving (dichter bij de kust, buiten de stad) kan invloed hebben.
Bepaalde huizen hebben schimmels en zijn heel vochtig en daarom niet geschikt voor astma patienten (en sowieso niet echt gezond om in te leven)
Een verhuzing naar een milder klimaat of hoger in de bergen kan ook helpen.
En daarnaast speelt medicatie uiteraard een rol.

Maar het zou natuurlijk niet slim zijn om je omgeving niet zoveel mogelijk aan te passen zodat je zo min mogelijk last hebt. Dat is niet altijd mogelijk en niet elke aanpassing is even makkelijk maar er zijn wel degelijk zaken waar je invloed op hebt.

Precies zoals met ADHD. Voor onze zoon was een verhuizing naar een rustigere omgeving positief (al was dat niet de reden dat we verhuisd zijn, we hadden toen nog helemaal gen diagnose). De verandering van school was zeer positief en had een goede uitwerking op hem. Ook kleine veranderingen zoals het handhaven van bepaalde regels en het loslaten van andere regels werkte goed.
En medicatie kan daarin ook een rol spelen.

Maar het is goed dat er onderzoek wordt gedaan naar het belang van die omgevingsfactoren.

maar volgens mij is ook niemand daar tegen. Want zelfs al heb je medicatie, het blijft lastig. Geldt ook voor astma trouwens...

Het jammere is dat Batstra haar stellingen nogal onnauwkeurig en polemiserend poneert. Dat is de reden dat ze weerstand oproept. Ik ben niet arm en ook niet overbelast.

Jillian

overgang tussen warmte en kou kan ook een aanval veroorzaken en dan helpt een gelijdelijke overgang.===

Ik vraag me wel af hoe je dat moet doen. Ik ga in de winter niet de hele avond in een te koele kamer zitten, omdat ik om twaalf uur de hond nog moet uitlaten. Ik merk ook dat bepaalde weertypen, luchtvochtigheid in combinatie met de temperatuur bijvoorbeeld, invloed heeft, daar kun je je niet echt op aanpassen.

Soms is het ook een afweging wat je erger vindt, de kwaal of wat je ervoor weg moet laten. Stel dat huisdieren bij mij invloed zouden hebben, dan neem ik dat ongemak voor lief. In mijn situatie is dat geen vreselijk slechte keus. Dat zal het voor sommigen misschien wel zijn.

Ook een verhuizing naar een andere omgeving (dichter bij de kust, buiten de stad) kan invloed hebben.===

Smog is voor iedereen slecht, maar voor longpatiënten natuurlijk nóg vervelender. Dus ik kan me voorstellen dat een verhuizing naar een schonere omgeving gunstig is.

Vroeger werden 'bleekneusjes' naar de kust gestuurd, waar ze in kinderkolonies werden ondergrbracht en gezonde dingen moesten doen. Veel pap eten en vaak naar buiten. Mijn man was zo'n bleekneusje. Achteraf kun je je afvragen of dat werkelijk nodig was. Ik als kustplaats-burger had ze in de klas. Het was naar mijn idee niet altijd makkelijk voor deze kinderen. Daar zit je dan, zonder je ouders. Soms waren het kinderen met een dialect en dan zijn kinderen niet altijd aardig voor elkaar.

"Het jammere is dat Batstra haar stellingen nogal onnauwkeurig en polemiserend poneert. Dat is de reden dat ze weerstand oproept. Ik ben niet arm en ook niet overbelast."

Ik ben oprecht benieuwd waar je op doelt. Je lijkt zo boos te zijn. Waar poneert Batstra dan die onnauwkeurige stellingen? En waar schrijft ze dat jij arm en overbelast zou zijn? Ik probeer echt telegrijpen waar je boosheid vandaan komt. Ik lees blijkbaar andere artikelen dan jij. In de artikelen die ik lees, legt ze de nadruk op het belang van een goede omgeving. Dat is volgens mij precies wat wij als ouders hier op OOL ook herkennen bij onze eigen kinderen. En waar bij jou volgens mij ook frustratie zit. Want het onderwijs biedt die goede omgeving onvoldoende. Batstra pleit voor laagdrempelige hulp (aan kind, ouder en leerkracht) in plaats van een automatische doorverwijzing naar een psychiater. Ze pleit voor eerlijke informatie over wat ADHD (of beter gezegd: een diagnose) nu eigenlijk is.

Kaaskopje, je noemt terecht dat het het voor veel volwassen die een diagnose krijgen, een opluchting is. Dat hoor je vaak, ik ken ook ene paar mensen voor wie dat geldt.
Maar dat maakt de andere werkelijkheid (kinderen krijgen ten onrechte een diagnose en/of slikken ten onrechte medicatie) niet minder waar. Het is belangrijk dat daar aandacht voor is.

Om maar eens een voorbeeld te geven: hier heeft de psychiater een diagnose gesteld zonder mijn zoon gezien te hebben. Ik heb geen twijfel aan de juistheid van de diagnose, maar de werkwijze laat natuurlijk alle ruimte voor misdiagnoses. Bovendien zijn we vrijwel direct daarna weer 'overgedragen' aan de huisarts. Zoon heeft medicatie, maar heeft al zeker 5 jaar geen psychiater meer gezien.

De media denk ik

Als ze zelf niet polariseert, en daar ben ik nog niet van overtuigd dan is het in ieder geval laakbaar zoals dit weer wordt weggezet in de media. En ook daar heeft zij een rol in en een belang bij.

Enne IJsvogeltje: jij denkt dat jij de enige nadenkende ouder bent? Denk je dat al die andere ouders het wel best vinden met die diagnose? Jij bent slim genoeg om te kunnen doorzien dat ondanks het onzorgvuldige diagnosetraject de diagnose toch klopt en al die andere mensen niet?

Ijsvogeltje

Dit is een discussieforum hè....ik ben dus niet boos, maar ik discussieer. Met argumenten. Lees even de link in de eerste post van dit draadje. Dan weet je waar ik het over heb. Ik vind dat dat veel teveel naar ouders wijst, dat is mijn punt. En iemand die alleen dat item leest gaat niet denken: OK, dus we moeten passend onderwijs op orde brengen, ik snap het!.

Het gaat me juist om het "in plaats van de psychiater". Dat vinden Onno-achtige types prachtig. Je zegt dat jouw zoon ook medicatie gebruikt, dus ik snap niet dat je dat zegt.

Onnauwkeurig is dat ze steeds over zaken heen huppelt. Natuurlijk moet je liever geen onterechte diagnoses hebben, maar dat betekent niet dat ADHD als stoornis niet bestaat. Je kan het (nog) niet aantonen in de hersenen, maar dat geldt voor meer stoornissen. En natuurlijk moet de omgeving aangepast worden, maar dan hoef je nog niet alle medicatie uit het raam te gooien.

Voor iemand die zelf geen neuroloog is en hier geen onderzoek naar heeft gedaan, vind ik het sweeping statements. Maar goed, ze heeft een trouwe schare gelovigen om zich heen verzameld.

Overigens

Was het niet ook zo dat Ritalin alleen werkt als je echt AD(H)D hebt en dat het bij andere mensen juist contraproductief werkt?

https://www.startpagina.nl/v/gezondheid/vraag/159476/gevolgen-ritalin-slikken-adhd
https://www.jellinek.nl/vraag-antwoord/wat-is-ritalin/
http://www.addonline.nl/add-en-medicatie/ritalin-2/

Mag ik dan stellen dat je ADHD hebt als Ritalin werkt?
En hebben we het dan over 70% goeie diagnoses en 30% missers?
Vast niet, maar er speelt wel veel meer dan nu in een notendop gesteld wordt. Het feit dat het niet aan te tonen is in een scan wil nog niet zeggen dat het er niet is.
Je doet ouders en kinderen echt te kort als je het gooit op armoede en stress. Al was het maar omdat oorzaak en gevolg niet duidelijk is.
Komt er misschien ook nog een keer een onderzoek naar de schadelijke gevolgen van dit stigma?

IJsvogeltje (weer met vertraging)

Maar dat maakt de andere werkelijkheid (kinderen krijgen ten onrechte een diagnose en/of slikken ten onrechte medicatie) niet minder waar. Het is belangrijk dat daar aandacht voor is. ===

Zeker, dat ben ik met je eens.

Dat de diagnose bij je zoon zonder persoonlijk contact is gesteld, vind ik bijzonder kwalijk. Ik zou dan wél mijn vraagtekens bij de juiste diagnostiek zetten. De vragenlijsten zijn één middel om tot een diagnose te komen, maar door bij elkaar te zitten, krijg je wel een completer beeld.

De huisarts neemt het inderdaad over als er geen veranderingen nodig zijn. Ik weet ook niet of het echt zin heeft om, net als bij een oogarts bijvoorbeeld, jaarlijks op controle te moeten komen.

Je richt het aan Li, maar als ik even niet de letterlijke tekst van Batstra herhaal, maar mijn interpretatie ervan, dan was mijn indruk dat ze er omstandigheden als armoede bij haalde als omgevingsfactor waar je adhd-kenmerken van zou kunnen gaan vertonen. Dat vind ik een 'stigmatiserende' conclusie. Waarom uitgerekend armoede benoemen? Waar denkt ze dan aan? Is daar een statistiek van die daar een duidelijk verschil met 'geen armoede' in weergeeft? Miriam lijkt te denken dat ik mij dat persoonlijk aantrek, dat heb ik al tegengesproken. Het is niet van toepassing.

Ik vind het zeker nuttig dat het onderwerp uit alle hoeken die je erbij kunt betrekken wordt onderzocht. Dat is nog lang niet afgerond. Ondertussen is het wel ingewikkeld voor ouders en volwassenen in het algemeen welke positie ze in moeten nemen. Vanuit mijn gezichtspunt gezien, mijn keuze hoe ik het wil zien dus, vind ik dat Batstra téveel richting 'het zit niet in de hersens' stuurde met wat ze gepubliceerd heeft en mondeling heeft toegelicht.

Een letterlijke uitspraak (althans hij staat als geciteerd in een tekst): "Verreweg de meeste kinderen met ADHD hebben geen afwijkende hersenen," gaat Batstra verder.
"Het is een misvatting te denken dat Attention Deficit/Hyperactivity Disorder een stoornis is in de hersenen.
Er is niet te weinig aan een bepaald stofje en er zijn ook geen hersengebieden kleiner."

Ik verval nu vrees ik toch weer een beetje in mijn overtuigingsmodus, bij voorbaat sorry , maar onderzoek heeft uitgewezen dat haar laatste opmerking niet juist is.

http://www.ru.nl/nieuws-agenda/nieuws/vm/donders/cognitive-neuroscience/2017/adhd-vijf-plekken-hersenen/

Zou Batstra nog steeds zeggen dat haar uitspraak juist was? En zo nee, wat zegt dat dan over haar daarop gebaseerde uitspraken? Zoals: “Zolang we kinderen, ouders en leerkrachten blijven vertellen dat het gaat om een chronische hersenstoornis, en we proberen kinderen met medicatie in te passen in een maatschappij die niet deugt, zal er weinig veranderen aan de maatschappij.” Volgens de nieuwste resultaten van groot onderzoek is er dus wel sprake van een ontwikkelingsstoornis. Waar ik het wel met haar over eens ben, is dat het niet (vrij vertaald) eerlijk is dat kinderen zich met medicatie moeten aanpassen bij een maatschappij die niet bij de kinderen past. Maar dat is van een zelfde oneerlijkheid als dat ik zonder bril niet goed kan meedraaien, of een ander zonder gehoorapparaat. Als je er baat bij hebt, zou je jezelf te kort doen door het niet te gebruiken. De maatschappij houdt helaas geen rekening met allerlei uitzonderingen, als de belangen om dat wel te doen niet groot genoeg zijn.

Ritalin

schijnt wel te werken bij mensen zonder ADHD, maar andersom. Ze worden er juist hyper van. Dat wijst er inderdaad wel op dat er echt iets aan de hand is in die hersenen.

Bij ons werd de diagnose in eerste instantie ook niet heel zorgvuldig gesteld. We kwamen de spreekkamer binnen en terwijl mijn zoon de inhoud van alle kasten eruit aan het gooien was, zei de psychiater kalm (nou ja, wel wat hard om boven het lawaai uit te komen): hij gaat heel veel hebben aan Ritalin.

Gelukkig kwamen daarna toch de vragenlijsten voor ons en de juf. En ja hoor.

Mede dankzij de Ritalin doet mijn zoon een goede opleiding en zit hij goed in zijn vel. Hij zit nu op een heel lage dosis en ik hoop dat hij binnenkort gaat stoppen. Maar hij zou zonder medicatie totaal verkeerd terecht zijn gekomen.

ijsvogeltje

Ok. Misschien dat ik mij wat erger aan de stelligheid van Batstra omdat ik lange tijd ook geloofde dat ADHD niets meer was dan een misplaatst etiket. En pas toen mijn kind compleet vastliep, hulp ben gaan zoeken. Eerst bij de huisarts, toen naar een kinderpsychologe die na enkele maanden concludeerde dat ADHD een optie zou kunnen zijn en ons daarom doorverwees naar een kinderpsychiater. Dat hele traject duurde hier toch echt iets langer dan Batstra suggereert.
Overigens heb ik mijn zoon wel meegegeven dat er altijd mensen zullen zijn die zullen twijfelen aan zijn diagnose of zeggen dat het alleen de omgeving is, zijn school of zijn ouders die het verkeerd hebben aangepakt.

Dat bedoelde ik ook te zeggen Li

' Mag ik dan stellen dat je ADHD hebt als Ritalin op de juiste wijze werkt?'

ouders

Ik vind de discussie over omgevingsfactoren prima, maar wat me wel stoort is wanneer als er over omgevingsfactoren wordt gesproken (zoals in het nu.nl artikel) dat dat dan alleen over ouders gaat. Alsof armoede en andere ouder-factoren belangrijker zijn dan school-factoren. En schoolfactoren zouden ook nog eens een stuk simpeler op te lossen moeten zijn.

Ik heb zelf omgekeerde ervaring mbt ouderinvloed: ik had een gestructureerd thuis vroeger, en liep op de basisschool helemaal niet vast. Maar uiteindelijk was dat toch niet genoeg. Op de middelbare school ging het uiteindelijk helemaal niet goed meer - en dat lag deels aan mijn hersens, maar als school iets minder star was geweest had dat toch een boel geholpen. Dat ik op latere leeftijd toch vastliep geeft voor mij aan dat de invloed van ouders toch maar beperkt is. Ik vind het nog steeds lastig om het echt een stoornis te noemen. Als ik geen werk zou hebben, en een huishoudhulp die ook eten kookt, en iemand die administratie doet, dan had ik ook geen noemenswaardige symptomen. Gebrek aan concentratie- en organisatievermogen is niet zo erg als er niks is wat je moet organiseren. Maar zo zijn er inderdaad zoveel ziektes en stoornissen die afhankelijk zijn van omgeving.

add'er

Het is een ontwikkelingsstoornis in je hersens (daar ga ik vanuit). Ik heb de indruk dat jij bij het woord stoornis het idee krijgt dat je daardoor 'gestoord' zou zijn en dan denk ik dat je voor de spiegel moet gaan staan met 'ik ben de stoornis niet, ik héb het' .

Persoonlijk

Het lijkt mij heel logisch dat armoede een grote invloed kan hebben. Armoede zorgt vaak voor veel stress in het gezin, bij zowel de ouders als bij de kinderen. Er is daardoor misschien minder ruimte in huis, meer ruzie, minder rust, minder structuur, meer spanning... allemaal factoren die het kind negatief beinvloeden.

Ik snap niet zo goed waarom je dat je persoonlijk aan zou trekken. Als je niet in armoede leeft dan is dat dus geen oorzaak bij jouw kind (maar kan het zijn bij andere kinderen)

Kaaskopje

"Zou Batstra nog steeds zeggen dat haar uitspraak juist was?"

Dit zegt Batstra erover:

https://www.trouw.nl/home/peperdure-hersenstudie-adhd-levert-niks-op~a78e5ac7/

De verschillen zijn te klein om dergelijke conclusies te rechtvaardigen.

Aleid

Ik weet niet wat ik ervan moet vinden. Het lijkt er in mijn ogen een beetje op dat alle geleerden kunnen bewijzen dat 1 + 9 10 is, maar Batstra halsstarrig blijft volhouden dat ze een rekenfout maken. Maar goed, het lijkt mij een goed idee om dat te laten rusten.

Omdat Jilian

Het dan nog niet duidelijk is of armoede en stress AHDH klachten veroorzaakt of dat ADHD armoede en stress veroorzaakt.
En je zult maar arm zijn en een kind met ADHD hebben.

Het zou mooi zijn als deze stelligheid voor een verbod op armoede zou zorgen, maar zolang ik dat nog niet zie gebeuren zie ik alleen maar meer aanleidingen om met een vingertje te wijzen naar arme ouders.

O en diagnose op grond van statistiek

Woon je in een huurhuis in een vogelaarwijk, ben je gescheiden, geen of laagbetaald werk, een te klein huis vanwege de wachtlijsten, dan valt je kind je in de categorie ADHD door stress.
Ben je hoogopgeleid, met zijn tweeen, beiden een baan, koopwoning, dan is het ADHD.