ADHD staat fout in de kinderboeken

Taalfouten

hopelijk kun je over taalfouten heenlezen

te snel op enter

Als je iets citeert doe het dan wel volledig: Ik denk alleen dat je niet kunt verwachten dat de groep die ervan uit gaat dat het wel een ontwikkelingsstoornis is, dat laat varen omdat jij en medestanders wat anders aanhangen." vervolgde ik met "En ik moet accepteren dat het omgekeerde ook geldt. Wie weet zullen we ooit ontdekken wie er gelijk heeft. Tot die tijd moeten we het in het midden houden. Ik dus ook ."

Tenzij

het nog meerwaarde heeft om er iets over te zeggen, wil ik mijn aandeel in deze topic afsluiten. Miriam heeft een artikel geplaatst die haar gelijk kennelijk bevestigt. Ik heb een ander 'gelijk'. Voorlopig is er geen 100 procent zekerheid over de ware toedracht. Ik heb al aangegeven dat ik dat vanuit mijn gevoel van 'gelijk hebben' ook moet accepteren. Extra tekst wordt alleen maar een herhaling van zetten.

"omdat wat zij zegt hulp juist kan tegenhouden. Schuld van de ouders, die zijn arm. Geen medicatie, want ADHD bestaat niet."

Schuld? Wie heeft het over schuld? En wie schrijft dat er geen hulp mag zijn voor kinderen? Dat is toch allemaal interpretatie van jouzelf? Je verwijt Batstra steeds nuance, maar volgens mij zit het gebrek aan nuance juist bij jou. Ik vind je reacties erg zwart-wit, en niet inhoudelijk. Je komt erg defensief over. Lees nou eens een paar artikelen die ze zelf heeft geschreven en veroordeel iemand niet op basis van een kort berichtje op nu.nl (dat ook nog door een journalist is geschreven).

nou

dit draadje ging over dat berichtje he, niet over de verzamelde werken van mevrouw Batstra. En ik heb het over een RISICO. Een risico is iets anders dan een verbod. Volgens mij ben jij dus degene die het zwart-wit maakt.

Maar gezien het feit dat jij alleen nog ad hominem argumenten kan vinden houd ik er ook mee op. Mijn argumentatie vind je in mijn eerdere posts.

Miriam

Wat de wedstrijd betreft, ja ik kan me voorstellen dat je het zo ziet. Ik wil er geen wedstrijd van maken, vandaar dat ik ook heb heb proberen duidelijk te maken dat ik moet accepteren dat er andere opvattingen zijn.

Je meent kennelijk dat de term ontwikkelingsstoornis is verbonden aan biomedische kwalen===

Ik denk dat "adhd" is verbonden aan "neurologische stoornis/aandoening" aangevuld met die aangeboren is hetzij erfelijk hetzij door schadelijke stoffen via de moeder.

Maar goed, het lijkt me echt niet zo zinvol om alles nog eens dunnetjes over te doen.

Vandaag in de Volkskrant

Vandaag staat een interview met Laura Batstra in de Volkskrant:
https://www.volkskrant.nl/wetenschap/psycholoog-adhd-is-als-problematisch-ervaren-gedrag-geen-ziekte-dus-maar-gedrag~a4535986/

Lastig

Wat mij zo tegenstaat aan Batstra is dat zij ADHD neerzet als lastig gedrag. Dat bevestigt de stereotypen en daar zijn ADHD’ers helemaal niet bij gebaat. Zij zou bij uitstek moeten weten dat ADHD zich helemaal niet altijd zo uit. Dat de onrust van binnen zit, dat het kind degene is die er last van heeft. Ik heb de braafste puber die ik ken en hij heeft echt wel ADHD en er veel last van gehad. Hijzelf, ik niet en geen leerkracht die ooit over hem klaagde. En hij is geen uitzondering. Ik vind het kwalijk dat een wetenschapper meewerkt aan het stigmatiseren van een groep kwetsbare kinderen.

Inhoudelijk ben ik het verder wel met haar eens trouwens.

't Is maar hoe je het leest

Ik vind dat ze zich behoorlijk genuanceerd uitspreekt in het interview. Ze zegt ook "knetternormaal", "problematisch OF als problematisch ervaren gedrag" en heeft het verder over kwetsbare kinderen die niet aangepraat moet worden dat ze een hersenziekte hebben. En als ik de kop goed lees, is dat "lastig" niet eens een citaat en slaat dat op hyperactief gedrag. Dus niet op alle kinderen met adhd in het algemeen.

Verder vind ik haar voorbeeld met alcohol (als je verlegen bent, word je vaak losser van alcohol - dit is geen teken dat je een tekort aan alcohol in je bloed hebt of dat verlegenheid een ziekte is) heel illustratief. Dat ritalin werkt, wil niet zeggen dat er een cerebrale stoornis aanwezig is.

Nou vooruit

ik probeer wat Batstra zegt positiever uit te leggen: ik denk niet dat ze zélf vindt dat het lastig gedrag is, maar dat het vaak zo gezien wordt en er daarom té snel een pilletje in gestopt wordt om dat de kop in te drukken, ongeacht of de noemer adhd terecht is of niet. Dat was dus precies wat ons vroeger sceptisch maakte tegenover het fenomeen adhd en medicatie. Medicatie als oplossing voor opvoedproblemen gebruiken is niet de bedoeling. Daar ben ik het volledig mee eens. Als een kind of volwassene beter functioneert op medicatie, doet het zijn werk en vind ik het gebruik ervan verdedigbaar.

Ik blijf erbij, dat ik het nogal wat vind dat Batstra wetenschappelijk onderzoek zomaar aan de kant schuift omdat zij het beter denkt te weten. Wie is zij dan helemaal dat we haar opvattingen wél voor waar moeten aannemen? Maar goed, mijn conclusie is dat daarover discussiëren niet zoveel zin heeft, omdat het bij welles/nietes blijft .

Batstra wordt bij haar strijd geholpen uit onverwachte hoek (hoewel onverwacht... de vergoedingen worden steeds verder uitgekleed). De vergoeding voor een aantal medicijnen die voorgeschreven wordt bij adhd/add in de aanvullende verzekering gaat flink naar beneden. Wil je nog een beetje uit de kosten geholpen worden, dan is de premie voor het pakket waaruit dat vergoed wordt zo hoog, dat je het net zo goed uit eigen zak kunt betalen, tenzij je een flinke kinderschare hebt die allemaal adhd/add heeft. Dus wat ga je krijgen: mensen stoppen ermee, of adhd'ers krijgen voor hun minder geschikte medicatie, wat niet altijd het gewenste resultaat heeft of voor vergeten in te nemen vatbaar is, óf men neemt toch maar de kosten voor de andere middelen op zich, maar dat moet dan ergens anders op uitgespaard worden, wat voor de bekende kale kip niet zo eenvoudig is. Ik ben benieuwd wat ik daar volgend jaar over tegenkom. Hopelijk zie ik het te somber in.

Wie Batstra is

“Wie is zij dan helemaal dat we haar opvattingen wél voor waar moeten aannemen?”
Nou, ook een wetenschapper. En ze heeft argumenten. Ze zegt niet alleen “nietes”, ze onderbouwt het. En schrijft daar artikelen en boeken over. Dan hoef je het niet met haar eens te zijn, maar ik vind het opmerkelijk dat je haar zo wil diskwalificeren ( “wie is zij dan helemaal”).

Aleid

Ik bedoel ook eigenlijk 'wie is Batstra nu helemaal in het geheel van alle wetenschappers?'.

Tja

Ik blijf het een weinig inhoudelijke reactie vinden. Je gaat niet in op haar argumenten, maar zet haar weg als een waarschijnlijk onbeduidende wetenschapper. Terwijl je haar werk niet kent.

De verschillen die gevonden zijn in onderzochte hersenen zijn minimaal. Zijn lang niet bij alle respondenten gevonden. Zeggen niets over het individu. Er kunnen volksstammen kinderen zijn die voldoen aan de adhd-criteria, maar géén "hersenafwijking" hebben.
Bovendien hebben veel onderzoekers die afwijkingen in de hersenen bestuderen en vaststellen, banden met de farmaceutische industrie. Dat is niet verboden, maar zeker ook niet wenselijk.

Aleid

Ik ga wel degelijk in op wat ze zegt, maar dat herken jij niet als zodanig. Er zijn wetenschappers die hebben aangetoond dat er, ja oké kléine, verschillen te vinden zijn tussen adhd hersens en 'normale' hersens. Batstra veegt dat aan de kant als 'onzin', 'niet waar'. Dus zij mag die wetenschappers wél wegzetten als 'jullie vertellen onwaarheden', maar je mag haar oordeel niet bekritiseren? Dat er wetenschappers bij zijn die banden met de farmaceutische industrie hebben, kun je zorgelijk noemen, maar het maakt hun bevindingen daarmee niet dús onwaar. Ik sluit het niet uit, dat kan ik niet vanuit mijn positie. Dat moeten vakgenoten die geen banden hebben met de farmaceutische industrie beoordelen en dat kan volgens mijn niet wetenschappelijke gevoel alleen door een onderzoek volledig over te doen. Als Batstra dat met medestanders doet en daarna kan aantonen dat de 'afwijkingen' niet bestaan, wordt het een ander verhaal. Tot die tijd is haar verhaal een opvatting, maar geen bewijs van haar gelijk.

Nee

"Batstra veegt dat aan de kant als 'onzin', 'niet waar'."
Dat zegt ze niet.

"maar je mag haar oordeel niet bekritiseren?"
Natuurlijk wel. Ik vind het alleen weinig inhoudelijk zoals jij dat hierboven doet ("Wie is zij dan wel niet")

"kun je zorgelijk noemen, maar het maakt hun bevindingen daarmee niet dús onwaar"
Zegt Batstra ook niet.

Het is allemaal te vinden in haar publicaties en voor degenen die een samenvatting willen, in het hierboven genoemde interview. Dat je volgens mij ook niet gelezen hebt.

En nog even over dat "ja, oké, kleine verschillen". Dat is relevant. Dat die verschillen heel klein zijn. En vooral: dat ze lang niet bij iedereen vóórkomen. Dat je dergelijke statistische vindingen niet op individuen betrekking mag laten hebben. Maar dat zet jij even weg als "ja, oké, kleine verschillen". Ook geen inhoudelijke reactie dus. Gewoon opzij schuiven is dat.

Kaaskopje, snap jij hoe statistiek werkt?

Want je blijft maar zeggen dat er aangetoond is door wetenschappers dat er verschillen in hersenen zijn tussen ADHD hersenen en normale hersenen. Dat is dus niet correct.

autisme

Autisme kan ook niet in de hersens aangetoond worden. Maar volgens mij is er niemand die vindt dat autisme niet bestaat.

Ik vind het geruzie over hersenscans dus een non-discussie. Er zijn wel meer zaken waar mensen ernstig last van kunnen hebben, zoals depressies, die ook niet in een hersenscan kunnen worden aangewezen.

Als Batstra vindt dat er teveel diagnoses worden gesteld, of dat scholen best eens wat meer hun best mogen doen, prima. Maar dat vinden wel meer mensen, ik ook. Daarvoor hoef je niet te zeggen dat ADHD niet bestaat.

In het artikel lijkt het eerst ook of de ouders de schuld krijgen, want die moeten ermee om leren gaan (met wat, als er niks is?). Maar vervolgens zegt ze dat ze dat natuurlijk niet bedoelt. Tja, wat is het nou? Volgens mij is dat de reden dat ze zoveel weerstand oproept.

wetenschap versus individu

Wetenschap gaat over grote groepen, dat maakt deze discussie denk ik het meest lastig. Want ondertussen heb je thuis een kind zitten waar je gewoon een oplossing voor zoekt (of het gaat om je zelf). Een paar jaar geleden had ik ook behoorlijk wat moeite met de uitspraken van Laura Batstra. Ik las haar beweringen als een ontkenning voor de problemen die wij hadden.

Inmiddels kan ik er met veel meer afstand naar kijken, met minder emotie. En zie ik de nuance die ik eerder gewoon niet zag. Ze ontkent de problemen van gezinnen niet, en komt nadrukkelijk op bres voor ouders.

En ik voel mij helemaal niet (meer) persoonlijk aangesproken door wat ze schrijft. Ze heeft het namelijk niet over mijn kind (dat zou ook niet kunnen, ze kent hem niet). Ze heeft het over grote groepen en doet op basis daarvan uitspraken. Daarvoor is ze namelijk wetenschapper. En het interessant wat ze schrijft, en volgens mij voor iedereen herkenbaar. Nee, misschien niet voor jezelf of voor je eigen kind, maar hé: dat is nou net waar het om gaat. Het geeft wederom aan hoe divers de groep mensen is die een diagnose krijgt. En wat voor de een geldt, geldt dus niet automatisch ook voor de ander.

De steun van Batstra

Eigenlijk is ze op de hand van de ouders.

"Er werd niet eerst gekeken of het kind misschien ook geholpen kon worden door een andere aanpak op school of thuis..........

.........Ouders zijn de laatsten die ik als schuldigen zou willen aanwijzen. Ze hebben het ontzettend zwaar met een druk en dwars kind in deze intolerante maatschappij, waarin steeds meer kinderen buiten de boot vallen omdat ze afwijken van de norm. We maken elkaar wijs dat het opvoeden van kinderen altijd leuk en gezellig is, zoals in de Blue Band-reclame. En als je niet aan dat plaatje voldoet, heeft iedereen zijn mening over je klaar. Zeker als je even de controle over je kroost verliest. Soms kunnen we ouders daarbij helpen.'

Hun opvoedvaardigheden verbeteren?
'Nee. Als je een temperamentvol kind opvoedt, verlies je sneller je geduld, word je vaker boos, straf je sneller. Het is logisch dat ouders dan soms hulp nodig hebben om uit die negatieve spiraal te komen of om te leren gaan met kritiek van buitenstaanders.'"

Jammer dat die hele discussie gewoon bijdraagt aan het wespennest dat jeugdhulpverlening toch al is.

Ik kan niet oordelen over de hoeveelheid kinderen en of er daarvan teveel medicatie slikken.

En bovendien dacht ik dat je toch eerst psycho educatie krijgt en cognitieve therapie voor een kind aan de pillen gaat?

Maar meer aandacht voor de begeleiding van een druk kind op school en thuis lijkt me evengoed van belang. Hoewel ze aangeeft in haar artikel dat daar ook geen wondermiddelen van zijn te verwachten. Hoewel er wel steeds meer bekend is wat je zou kunnen doen en kunnen ouders elkaar daarover ook steeds beter tippen. En sommige scholen doen wel mee in het denken over oplossingen zonder pillen.

Maar een wespennest blijft het.

pillen

Ook weer zoiets: vrijwel alle zorgverzekeraars gooien ineens de langwerkende medicatie uit hun pakket. We moesten toch al van de pillen af he. Iedereen wijst naar elkaar: onderwijs, loverheid, ouders en zorgverzekeraars. En uiteindelijk lossen de ouders het op.

Ik weet niet hoe het bij anderen is, maar hier is langwerkende medicatie het enige dat werkt. Bij ons heeft het trouwens niks met druk gedrag te maken: een doorgaans rustig autistje (behalve in nieuwe situaties) met ernstige concentratieproblemen. Maar inderdaad, niet vastgesteld met een hersenscan. Dat niet.

het punt maken

Ik denk dat Batstra haar punt (als ze dat heeft) veel beter zou kunnen maken zonder controverses op te roepen. Je kan ook gewoon zeggen dat pillen maar een deel van het verhaal zijn en dat scholen en jggz er alles aan moeten doen om kinderen en ouders te ondersteunen. En daar tips voor geven. Maar ja, daarmee genereer je natuurlijk geen aandacht.

Ik hou me maar aan wat een kinderarts ooit zei: "Het is een stoornis als het stoort". Daarmee bedoelde hij niet dat het de leerkracht of de buurman stoort, maar dat het het kind zelf stoort en in de weg zit bij zijn ontwikkeling. Dat zal ongetwijfeld minder naar voren komen in een goede omgeving, maar het gaat niet weg. Helaas.

Niet om me ervan af te maken

maar ik ben het gewoon eens met Li.

Marianne

Dit is de inleiding van een artikel in de Volkskrant: Vijf belangrijke hersengebieden zijn bij de gemiddelde persoon met ADHD iets kleiner dan mensen zonder die diagnose. Dit blijkt uit een studie van de Radboudumc, gepubliceerd in The Lancet Psychiatry. Zie verder hier: https://www.volkskrant.nl/wetenschap/adhd-ers-hebben-echt-ander-brein-belangrijke-hersengebieden-zijn-kleiner~a4463323/

Uit het vervolg blijkt dat het niet zo simpel is als in deze inleiding lijkt. Het gaat om een 'gemiddelde', met varianten die daarvan afwijken. Verder onderzoek is dus nodig. Dat is mijn probleem ook niet. Mijn probleem ligt bij de ontkenning van resultaten van onderzoek door Batstra. Die trekt ze in twijfel, of sterker nog, die spreekt ze tegen, dat bewijs is er niet.

AnneJ

En bovendien dacht ik dat je toch eerst psycho educatie krijgt en cognitieve therapie voor een kind aan de pillen gaat?===

Mijn ervaring is dat dat niet per se zo is. Mijn dochter heeft wel een paar keer een gesprek gehad bij een therapeut, maar toen had ze het recept voor medicatie al binnen. Ik heb een training gedaan deze zomer. De keus om met medicatie te beginnen lag geheel bij mij. Met of zonder die training. Maar wij waren en zijn allebei volwassen toen de diagnose gesteld werd. Ik weet niet hoe het bij minderjarigen gaat.

Niet

Toen mijn zoon een diagnose kreeg werden ons meteen pillen aangeboden. Er was geen standaard traject van eerst psycho educatie en cognitieve therapie. Dat moesten wel zelf regelen als we dat wilden maar de pillen konden we meteen meekrijgen (wat we overigens toen hebben geweigerd.)

Kaaskopje

"Die trekt ze in twijfel, of sterker nog, die spreekt ze tegen, dat bewijs is er niet."
Je doet nu voorkomen alsof ze de wet van Pythagoras probeert te weerleggen. Dit soort onderzoek is geen wiskunde, geen fysica waarin wetten vastliggen. Dit soort data zijn multi-interpretabel. Zeker omdat het over zulke grote groepen en zulke minieme verschillen gaat.

Ik probeer je niet van Batstra's visie te overtuigen, dat zal nooit lukken want je mening ligt duidelijk vast. Maar ik vind het gek dat je haar werk met zoveel minachting bejegent op niet-inhoudelijke gronden.

"Ik denk dat Batstra haar punt (als ze dat heeft) veel beter zou kunnen maken zonder controverses op te roepen. Je kan ook gewoon zeggen dat pillen maar een deel van het verhaal zijn en dat scholen en jggz er alles aan moeten doen om kinderen en ouders te ondersteunen. En daar tips voor geven. Maar ja, daarmee genereer je natuurlijk geen aandacht."

Ik ben het hier deels wel mee eens. Maar het gaat haar natuurlijk ook om die kinderen die het ook zonder medicatie, maar mét aanpassingen zouden redden. Die nu dus wellicht ten onrechte medicatie krijgen. Die zijn er. En dat zegt dus niks over de medicatiebehoefte van de kinderen wier ouders nu zo tegen Batstra ageren.

"Ik hou me maar aan wat een kinderarts ooit zei: "Het is een stoornis als het stoort". Daarmee bedoelde hij niet dat het de leerkracht of de buurman stoort, maar dat het het kind zelf stoort en in de weg zit bij zijn ontwikkeling." Helemaal eens. Maar dat geldt wmb voor álle stoornissen/ontwikkelingsproblemen.

Aleid

Je citeert in het tweede deel Li. Het streven hoort natuurlijk in eerste instantie te zijn dat kinderen en volwassenen handvatten krijgen voor hoe ze met hun eigenschappen om moeten gaan en niet om ze aan de medicijnen te krijgen. De medicijnen kunnen daarbij wel verschil maken tussen 'het lukt niet' of 'het lukt wel'.