Pup (16w) terug naar fokker?

mirreke

Nu heb je het over een soort verdriet. Eerder sprak je over gruwelijk misgegaan en trauma's op langere termijn. Dan vergelijk ik het inderdaad met verdriet dat je kunt hebben als dingen gruwelijk misgaan.
Tuurlijk kun je verdriet hebben om een dier. Hier waren de kinderen - en ik zelf ook - best van slag toen de kat doodgereden werd. Maar de de scheiding van hun ouders en de dood van hun opa het jaar daarvoor hakten er toch echt stuk zwaarder in.

Alke

Ik zat even na te denken over je reactie en daar heb je gelijk in hoor. Er is verschil in 'gewicht' van wat je meemaakt. En tóch heb ik geleerd, dat je nooit vanuit je eigen beleving kunt oordelen over hoe zwaar een zelfde ervaring voor andere personen is. Antoinnette Scheulderman en Barry Hay hebben samen een boek geschreven en waren daarvoor bij DWDD te gast. Van Antoinnette wist ik al dat ze het verlies van haar hond als bijna onoverkomelijk verdrietig heeft ervaren, van Barry... ik weet het niet zeker meer. Ik wist wel dat hij hondjes had. Het boek heet "Dan neem je toch gewoon een nieuwe'. Dat is een opmerking die mensen inderdaad nogal makkelijk maken als je hond doodgaat. Een hond staat op een ander plan dan een mens, dus veel makkelijker inwisselbaar, zo lijkt het voor veel mensen. Maar zo werkt dat voor een andere 'veel mensen' toch niet. Vanuit mijn nuchtere inborst snap die grote smart over het verlies van een hond niet helemaal. Ik ben ook erg verdrietig, huil voor, tijdens en na het gebeuren een serie traantjes, maar dan kan ik er toch weer redelijk mee voort. Ik heb ook totaal geen behoefte aan een uitvaart voor een dier, de laatste eer vindt plaats in de spreekkamer van de dierenarts of in de huiskamer en dan gaat 'dier' na overlijden mee met de dierenarts. Als ik nu achteraf de vergelijking maak tussen hoe ik als volwassene terugkijk op het vertrek van onze hond vroeger en het overlijden van latere dieren, voel ik (als volwassene dus) dat het verdriet van het vertrek van de hond toch harder was en ik denk ook te weten waarom. Dood door ziekte kun je accepteren onder de noemer 'zo is het beter', het dier lijdt niet meer, maar ook 'het is definitief, er was geen keus'. Als een dier naar een andere eigenaar gaat, is die keus er wél. Het had niet gehoeven, het dier had in je beleving best kunnen blijven als....

Het zal mijn reputatie misschien niet goed doen op het gebied van honden 'wegdoen', maar we hebben ooit ook een hond aan een man gegeven, terwijl we daar eigenlijk helemaal niet mee bezig waren van te voren. Deze man had een net iets andere kruising dan wij hadden en hij vond onze hond toch een partij prachtig! (was het ook), dus als ik in de tuin stond maakten we altijd een praatje. Op een dag kwam hij bijna huilend langs de tuin... hond was dood. (De hond had de naam van een kleur, zeg ik nu alvast.) Hij was wél het type die dat als het einde van de wereld ervoer. Heel sneu natuurlijk. Na weer een rondje langs onze tuin stelde hij de vraag of wij misschien wilden overwegen om een nestje met onze hond te fokken. Nou nee, daar was ik nogal resoluut in, puppy's grootbrengen tot ze weg mogen is een hele klus. Met katten vind ik het prima, die regelen alles zo goed als allemaal zelf, maar puppy's is een ander verhaal. Dat was een tegenvaller, maar hij begreep het. Een korte tijd daar weer na, kwam ik hem tegen toen ik onderweg was van de trein naar huis. Hij keek me aan en opeens "en als ik júllie hond zou mogen hebben?". Mijn eerste reactie was er een van verontwaardiging. Hoe haal je het in je hoofd om dat te vragen? Ik reageerde in vriendelijker bewoordingen, maar dus wel 'nee'. En toch liep ik tegen dat ik bijna thuis was te twijfelen. Ik was zwanger van de jongste, liep daardoor toch minder stabiel over straat en had bij het uitlaten toch zo'n beetje 60 kilo aan mijn armen hangen. Het was ook een iets grotere onderneming met twee honden als ik met de kinderwagen over straat moest, dat soort zaken. De honden konden goed met elkaar overweg, maar op straat waren ze samen meer mans dan alleen, dus dat uitlaten vroeg ook echt om een stevig stand op straat. Er speelde nog iets, waardoor ik in de loop van de middag steeds minder stellig zijn vraag afwees. Het komt erop neer dat we het toch gedaan hebben. Niet omdat we op dat moment dus zelf van de hond afwilden, maar de vraag kwam eigenlijk toch op een goed moment en we wisten dat we de man er oneindig veel plezier mee zouden doen. Zo is dat ook gegaan. Onze hond kreeg dezelfde naam als zijn voorgaande honden, allebei de kleur zoals ik tussen haakjes heb gezet. Zolang de hond leefde heeft vooral de man het contact aangehouden. Toen jongste geboren was kregen we twee enorme beren als kraamcadeau, een reus voor jongste, een slagje kleiner voor de oudste. We zijn daar ook op bezoek geweest en dergelijke. Heel triest voor de man en indirect voor ons ook, is het deze hond net zo vergaan als de hond van mijn ouders. Niet heel erg veel later werd ook deze hond ziek. Door hetzelfde als de hond vroeger bij mijn ouders. Wederom was de man er kapot van. Wat wel wat bizar in dit verhaal is, is dat de man op hoge leeftijd nog een baby gekregen heeft met zijn veel jongere vrouw. Dat gunde hij zijn vrouw en hij vond het ook leuk, anders was hij er niet aan begonnen mag ik hopen. Wij zijn toen op onze beurt bij hen op kraamvisite geweest, het stel was ontzettend gelukkig zo met elkaar, kind en hond. Dát (baby) durfde hij dus wel aan, maar over een nieuwe hond zei hij "Ik begin er niet meer aan. Ik kan het verdriet over het verlies niet nog een keer aan."

Ik bedenk me overigens dat we onze huidige hond ook de naam van die kleur gegeven hebben, haha. Maar dan in een andere taal, waardoor het opeens veel minder saai is. Schoonzoon plaagt ons altijd door hond toch met de Nederlandse vertaling te begroeten ).

60 kilo

van de honden samen.

Kaaskopje.

"Ik heb ook totaal geen behoefte aan een uitvaart voor een dier, de laatste eer vindt plaats in de spreekkamer van de dierenarts of in de huiskamer en dan gaat 'dier' na overlijden mee met de dierenarts. "

Het achterlaten bij de dierenarts kon ik nadat mijn hond na bijna 18 jaar is overleden dan weer niet. Dat ging niet om een afscheid met bloemen en liederen van Marco Borsato. Ik moest er gewoon niet aan denken dat mijn hond op een kar werd gegooid met andere dode dieren en afgevoerd naar een destructiebedrijf.
Ik heb hem zelf weggebracht naar een dierencrematorium en daar dus laten cremeren.
Ik moest het netjes afronden met de mogelijkheden die er zijn. Het was een hond die altijd was waar ik was, dus dat laatste stukje wilde ik ook doen.
Ook bij overleden mensen die mij dierbaar waren bewaar ik de regie, het zal wel bij mijn verwerkingsproces horen vermoed ik. De laatste eer.

18 jaar of twee maanden

Ik snap heel goed dat mensen die 18 jaar een hond hebben gehad of misschien ook wel een kat, daar een emotionele band mee krijgen. Absoluut en zo'n beest is ook in verschillende fases in je leven erbij geweest.
Maar hier ging het over een pup die 2 maanden in het gezin was geweest. En met name mirreke plakt aan dat afscheid een aantal kwalificaties waarvan ik denk, nou als dit het ergste is waarvan je meent op langere termijn een trauma op te lopen, dan mag je jezelf gelukkig prijzen.

Wil,

onze eerste hond is wel gecremeerd en ik merk dat ik daar zelf niet de toegevoegde waarde van heb kunnen voelen. Door de deur is door de deur en daar moet ik verder niet te diep over nadenken.

Alkes

Ja, dat ben ik met je eens.

Alkes.

Fem heeft de juiste beslissing genomen, daar was ik het, al eerder in dit topic, helemaal mee eens.
En daaromheen je een drama en zelfs levenslange trauma's en relatieproblemen aan te laten praten, zeker niet. Ja, je ziet een kant van je partner en kinderen die je niet dagelijks meemaakt, maar idd, als dit het ergste is wat je overkomt of gaat overkomen, tel je zegeningen.
Het kan je ook nader tot elkaar brengen, gedeelde smart is halve smart.

Kaaskopje

Nav je laatste verhaal vind ik je felle reactie op Fem eigenlijk heel onbegrijpelijk. Je verwijt haar de hond zomaar weg te doen na 2 maanden proberen maar zelf heb je ook al meerdere malen een hond weggegeven. Dus ik snap het verschil echt niet goed. Ik vind zeker de reden in je laatste verhaal helemaal niet zo sterk. Dus nee ik snap die felle reactie niet.

Begrafenis

Onze hond hebben we laten creemeren en de as uitgestrooid. Daar hebben we een kleine ceremonie van gemaakt voor de kinderen. Dat vinden ze heel prettig. We hebben de as op een plekje in de tuin uitgestrooid waar ook de kat en twee konijnen begraven liggen. Voor de kinderen is dat een plekje waar ze kunnen herdenken. Voor mezelf hoeft dat niet zo maar ik zou inderdaad ook niet een dier via de dierenarts laten afvoeren.

Dat doet me denken aan toen jaren geleden het geliefde paard van een vriendin was gestorven en ze het dier perse wilde begraven op haar eigen land. Dat mag natuurlijk niet dus we hebben midden in de nacht met een tractor een enorm gat laten graven zodat ze toch haar paard kon begraven. Dat was voor haar heel belangrijk.

Kyana

Ik accepteer dat je het niet begrijpt. Ik laat het hierbij.

onze cavia

is een jaar of 12 geleden doodgebeten door de tekkel van een vriendin toen hij daar logeerde. Kinderen namen t meer voor lief aan dan ik
OO hij was dood. ik had wel gezegd dat ie zich doodgeschrokken was toen de hond m vast had ipv dat ie doodgebeten was.( maar dat was mijn eigen gemoedsrust denk ik. Hij is begraven achter ons tuinhuis onder de tegels, wil m niet ineens met spitten tegenkomen. Onze honden hebben we laten cremeren in groepsverband. Gewoon omdat ik dat zelf wilde en hem en haar niet via zon destructiebedrijf af wilde voeren.

Off topic
Nu ging ik met onze pup daar op visite en ondertussen heeft ze 2 hele grote honden. Zegt dochter ondertussen 21 ...... ben je wel zuinig op m ik ben meer gehecht aan m dan aan de cavia he?

kaaskopje

Wat een mooi verhaal!

18 jaar of 2 maanden

Juist na 18 jaar zou ik het verdriet heel anders ervaren. Het is onvermijdelijk, je leeft er naar toe.
Natuurlijk kan het dan nog gewoon pijnlijk zijn maar wel gewoon een fact of life.
En behve pijnlijk ook wel mooi en 'zoals het hoort'.

Na 2 maanden is allesbehalve 'zoals het hoort'. (in deze situatie dan)
En voor ts wrs een situatie waar ze naar toe geleefd heeft, maar de rest van het gezin niet.
Het gaat vooral om verwachting, een toekomstdroom die in duigen valt. Hoe groot dit verlies is hangt ook af van je verwachtingen en hoe belangrijk die voor je zijn.
Nu kan ik zelf best zonder hond leven maar kan me goed voorstellen dat zeker kinderen zich erg verheugen op komende jaren met hond. Voor sommige kinderen is een hond gewoon erg belangrijk en kan veel belangrijke (emotionele) functies vervullen.
Het is ook gewoon een uitbreiding van het gezin, voor sommigen gewoon erg betekenisvol. Ik mag thuis ook nooit zeggen dat we met 4 zijn, dochter corrigeert me altijd en zegt dat we met 5 zijn.

Ik ben het er dan ook niet mee eens dat man van ts niet mag 'mokken'. (verdriet hebben, openlijk)
Misschien niet aardig om boos te doen, maar ik zou mezelf ook niet erg in de hand hebben als partner eenzijdig zou besluiten hond even weg te doen.

Femh

Dat vermoedde ik al . Als je huwelijk hierdoor op de klippen zou lopen, zou er inderdaad iets ernstig mis zijn.

Een toekomstdroom in duigen?

Ook dat vind ik dan weer sterk uitgedrukt. Er had ook een iemand allergisch kunnen blijken te zijn he, dingen gebeuren ....

Ps: konijnen zijn ook heel leuk en knuffelig, zindelijk te maken op de kattenbak en minder veeleisend. Misschien alternatief?

Konijnen

Konijnen zijn niet altijd makkelijk. Ook daar heb je 'valse' exemplaren, of hele kwetsbare. We hadden een Vlaamse Reus waar ik een beetje bang voor was. We hadden deze 'geadopteerd' van buren, omdat dit konijn en een andere altijd oorlog hadden met elkaar.

Nou konijn kan echt ook vals zijn.Wij hadden 2 konijnen

En 1 was een superslim k.t konijn. Anders kan t niet noemen. Hij Was echt zo vals. Niet te aaien,met voeren hapte hij etc. Niet in zijn hok te krijgen savonds. Terwijl de andere als je riep netjes terug ging moest je deze vangen en meteen een klap voor zijn kont geven anders beet en krabte hij je finaal open. Ontsnapte overal uit en is zelfs onder ons hek door bij de volkstuinen beland. Hij heeft zelfs krijsend en wel eksters etc uit de tuin gejaagd terwijl hij op zijn achterpoten erachteraan rende. Je wist niet wat je hoorde zo hard ging hij te keer. Onze hond durfde niet in de buurt te komen. Toen collega van man konijnen zocht zie los konden lopen in hun tuin was ik snel om....mee die handel.
De andere is mee gegaan omdat ik 1 konijn zielig vond.

Femh

Jouw schuldgevoel houdt mogelijk langer aan dan het verdriet van je kinderen. Het is misschien een idee om op een zaterdagochtend, dus vroeg op de dag, toch eens te polsen hoe ze zich nu voelen. Hou het luchtig, dus gewoon informeren. Mocht er dan toch wel verdriet uit komen, dan hebben ze nog een hele dag om dat weer even te verwerken.

De cavia's

oh, die heb je ook! Kom ik aan met 'misschien een ander beestje voor troost' ).

femh

door steeds maar aan je eigen schuldgevoel aandacht te geven zoals hier, blijft het aanwezig en kan het niet slijten.

Everything you feed grows.

Je hebt je best gedaan, een goede oplossing gezocht, verdrietig mag maar blijf er niet in hangen, neem een voorbeeld aan je kinderen.

Hoe is het nu

FemH, ik ben even benieuwd hoe het nu is bij jullie.