Pup (16w) terug naar fokker?
Sinds 2 maanden hebben wij een labradorpup. Zeer goed ingelezen en over nagedacht. De kinderen vinden het fantastisch. Maar man en ik...?
Ik durf het bijna niet te zeggen, maar eigenlijk hebben we spijt. Dit gevoel sluimert al even, maar na weer zo'n shitnacht en een niet meelopende pup vanmorgen wil ik het van me aftypen.
De eerste weken waren natuurlijk extra heftig. En ook nu is hij nog bewerkelijk. Hij komt niet in de buurt van zindelijk, hij wordt nog 2x per nacht wakker, hij wil absoluut niet meelopen buiten.
Ik heb 2x per week puppycursus met hem, waarvan 1x privé les. Gedragstherapeut een keer langsgekomen. Om dat bovenstaande allemaal aan te leren. Maar het gaat niet.
Hij krijgt heel veel liefde en aandacht, hij is nooit alleen. Maar het blijft zo moeizaam gaan.
Ik begrijp dat af en toe spijt hebben erbij hoort, maar de laatste week overheerst het. Ik denk dat het de verkeerde keuze is geweest...
De fokker zou hem zo terugnemen. Bij dat idee wordt ik stiekem een beetje blij, m'n rust en vrijheid terug.
De kinderen (10 en 13) zouden dat natuurlijk vreselijk vinden. Maar zij hebben enkel de lusten van 10 minuten per dag met hem spelen, en vertederd naar hem kijken als hij slaapt. De andere 23u en 50 minuten doe ik.
Voor Dexter zal het niet uitmaken, als hij een goed huisje krijgt is alles best.
Ik ben benieuwd naar jullie reacties.
Na wat googlen ivm onze pup, kwam ik terecht bij deze topic.
Ik heb alles gelezen. En echt bijna alles is zo herkenbaar.
Spijt van mijn pup. Ik denk dat ik het heel erg geromantiseerd heb in mijn hoofd. Al heel mijn leven wilde ik een pup/hond.
Nu zijn mijn kinderen wat ouder, 12 en 15 en wij dachten nu kan het wel. Het klopt allemaal.
Bijna een jaar op een wachtlijst gestaan voor een Tollentler pup. Ons goed ingelezen en alles wat erbij hoort.
Maar man, wat is een pup pittig! Ik snap bijna alle reacties hier wel.
Mijn emoties vliegen dus ook alle kanten op.
Onze pup is nu bijna 16 weken. Nog niet zindelijk en bijt zooooo ontzettend veel. En iedereen om ons heen; nou bij ons was de pup binnen 2 weken zindelijk hoor.
Nee onze pup beet echt niet zoveel.
Echt ik word gek!
Soms roep ik wel eens dat ik haar terug ga brengen naar de fokker. Gewoon om even mijn gal te spugen of ik roep dat ik het een rothond vind.
Maar ook alles in mij wil er voor gaan, ik wil niet opgeven, want ik hou ook heeeeel veel van haar.
Een vriendin van me zei; geloof me ik had dit ook, maar na 1,5/2 jaar kon ik pas zeggen, ik heb een hartje op pootjes.
Toen dacht ik ; Nee dan pas!😭
Opgeven is geen optie.
Maar dat het zo pittig/zwaar was, daar hebben we ons heel erg in vergist.
En echt ik heb alle reacties hier gelezen en wat ik al zei, ik snap ze (bijna) allemaal.
Ik kan met mijn verhaal/gevoelens eigenlijk bij niemand terecht, want zodra ik er wat over probeer te zeggen, word lt het weggewuifd, dus dan lach ik het maar weer weg. Maar vanbinnen ga ik kapot.
Ook van schaamte. Omdat ik al heel mijn leven een hond wilde en nu heb ik er eindelijk een en dan voel ik dit.
Misschien lachen ze me achter mijn rug om wel uit, geen idee.
Maar daarom ben ik blij dat ik dese topic tegen kwam.
poeh ja vreselijk vond ik het. Maar jij wil er tenminste nog voor gaan en houdt van je pup. Ik deed dat niet, vond het enkel een last. Wat vinden je kinderen en man?
Ik ben benieuwd hoe het er nu voor staat? Mijn man had er ook spijt van dat we een pup hadden gekocht. Inmiddels zijn ze beste vrienden en mijn man zei dat het vooral door de drukte van de pup kwam toen der tijd
