Pup (16w) terug naar fokker?

ik snap het niet

Als je een puppy in huis haalt, dan weet je toch dat je een aantal maanden 's nachts wakker gemaakt wordt. Je weet dat zindelijkheid weken of zelfs maanden kan duren. Je weet dat een puppy dingen kapot bijt. Je weet dat een puppy niet makkelijk wandelt. Enzovoort enzovoort. Dus het spijt me, nee ik snap het niet.

Ik heb zelf de puppytijd net achter de rug (onze husky is 11 maanden). Nu begint ze eindelijk redelijk mee te wandelen (zonder te trekken aan de lijn, zonder lukraak alle kanten uit te huppelen) maar als ze iets interessants ziet kan ze nog steeds onverwachts een flinke ruk aan de liljn geven. Zindelijkheid is 90% ok (deze morgen nog een grote plas opgekuist omdat mevrouw gisterenavond geen zin had om nog te plassen). Elke avond een rondje door het huis om te kijken dat er ligt wat ze kan stelen.

Ik steek er heel veel tijd in: 's morgens een uur wandelen, 's avonds nog een half uur wandelen (we hebben een grote tuin waar ze tussendoor veel in loopt), schoonmaken, dingen aanleren. Dat duurt lang.

Maar puur praktisch: je kinderen zijn toch oud genoeg om een deel van de zorg voor de puppy op zich te nemen? Nee, ik ben niet naïef, je zal het moeten zeggen en herhalen en herhalen, maar uiteindelijk lukt dat wel hoor. Elke dag na school een kwartiertje naar buiten met de hond. En in de loop van de avond nog eens een kwartiertje (een pup van 4 maanden mag niet langer dan 20 min na elkaar wandelen he, maar dat weet je waarschijnlijk wel). Dan blijft er voor jou enkel de ochtendwandeling over. Zindelijkheid: maak je gebruik van een bench? Normaal gezien gaat een hond nooit zijn eigen nest bevuilen, dus in een bench worden honden vaak iets sneller zindelijk. Zonder is het volgens mij echt perfect normaal dat je hond op 4 maanden nog niet zindelijk is hoor. Die van ons was 8 maanden!

En het slapen ... tja ... pups slapen niet te hele nacht door, net zoals baby's. Dat is vervelend ja, dat vind ik ook. Maar ze leren het wel. Een bench met een deken over, om de zaak een beetje donker te houden, helpt soms. En iets om lekker op te kauwen.

Dus als het mijn gezin zou zijn, zo ik met iedereen aan tafel gaan zitten, en zeggen: op deze manier lukt het niet. Iedereen moet zijn deel doen, anders gaat het niet. Kinderen moeten helpen, man moet helpen. Als er een baby bij zou komen, zou het ook zo zijn. Met een puppy is het niet anders

dit os zo ongelooflijk

mosterd na de maaltijd! En daarnaast Fem Is jouw niet. Ik ben ook dolgelukkig met mijn pup maar ik heb een vriendin die haar pup ook net herplaatst heeft en haar snap ik ook heel goed. Je weet pas of het bij je past als je het doet Maar als je de rest van deze draad gelezen had had je gezien dat het allemaal al voorbijbgekomen is.

Mijk

femh

Je kunt 'eroverheen stappen' niet afdwingen. Dat zou net zoiets zijn als 'nu heb je lang genoeg gerouwd' na een overlijden.

Reactie

Ik vind echt dat je de juiste beslissing hebt genomen Dexter is nu op een fijnere plek.
Tja en je kunt je zelf blijven verwijten dat je de er niet aan had moeten beginnen, maar dingen gaan soms zoals ze gaan. Als je het iedere keer goed aan je kinderen kunt uitleggen, zullen ze dat uiteindelijk wel begrijpen.

Wat een fantastisch en herkenbaar bericht! Ik snap je helemaal! Wij hebben sinds drie maanden een pup overgenomen van een andere eigenaar. Hij is nu 10 maanden en het is eigenlijk een en al ellende. Volgende week gaat hij naar nieuwe baasjes, die om hem staan te springen inclusief alles wat nog niet goed gaat. Eerlijk gezegd is het een ontzettende opluchting, zelfs voor onze kinderen! Onze nachtrust en vrijheid terug! 

DeMuur schreef op 28-05-2021 om 22:11:

Wat een fantastisch en herkenbaar bericht! Ik snap je helemaal! Wij hebben sinds drie maanden een pup overgenomen van een andere eigenaar. Hij is nu 10 maanden en het is eigenlijk een en al ellende. Volgende week gaat hij naar nieuwe baasjes, die om hem staan te springen inclusief alles wat nog niet goed gaat. Eerlijk gezegd is het een ontzettende opluchting, zelfs voor onze kinderen! Onze nachtrust en vrijheid terug!

Dan hoop ik dat de pup nu eindelijk een forever home krijgt, die alle liefde en tijd aan hem besteden. Die hem helpen om op te groeien tot een fijne lieve hond. Want in 10 maanden tijd al je derde baasje... Ik zou voor minder vervelend doen!

DeMuur schreef op 29-05-2021 om 02:44:

Wat een fantastisch en herkenbaar bericht! Ik snap je helemaal! Wij hebben sinds drie maanden een pup overgenomen van een andere eigenaar. Hij is nu 10 maanden en het is eigenlijk een en al ellende. Volgende week gaat hij naar nieuwe baasjes, die om hem staan te springen inclusief alles wat nog niet goed gaat. Eerlijk gezegd is het een ontzettende opluchting, zelfs voor onze kinderen! Onze nachtrust en vrijheid terug!

ik hoop dat je bij het kiezen van dit nieuwe baasje hulp hebt gehad. Dat het mensen zijn die snappen dat ze een puber in huis krijgen, en weten wat ze met een herplaatser moeten doen? Dat je gezien hebt waar het hondje terecht komt, of hem misschien zelf gaat brengen?

Anders gezegd; dat je, om die vrijheid te krijgen, wel even nog verstandig bent geweest en niet voor de eerste bieder op marktplaats bent gegaan, zodat het beestje echt goed terecht komt!

Biebel schreef op 29-05-2021 om 07:00:

[..]

ik hoop dat je bij het kiezen van dit nieuwe baasje hulp hebt gehad. Dat het mensen zijn die snappen dat ze een puber in huis krijgen, en weten wat ze met een herplaatser moeten doen? Dat je gezien hebt waar het hondje terecht komt, of hem misschien zelf gaat brengen?

Anders gezegd; dat je, om die vrijheid te krijgen, wel even nog verstandig bent geweest en niet voor de eerste bieder op marktplaats bent gegaan, zodat het beestje echt goed terecht komt!

hoi Biebel, 

Dat hebben we zeker. Het zijn kennissen van ons en zij hebben al 22 jaar ervaring met het ras. Wij waren nog niet op zoek naar nieuwe baasjes, zij boden zich aan en na een pijnlijke maar zorgvuldige afweging zijn wij ervan overtuigd dat dit voor iedereen het beste is. Zij hebben ervaring met herplaatsters en kunnen veel meer rust en voorspelbaarheid bieden dan wij.  

In tegenstelling tot anderen vind ik dit wel heftig klinken, ik herken het niet. Wij hebben nu onze tweede labrador. De eerste is niet oud geworden helaas. De eerste kregen we met 8 weken, de tweede met 11. 

Beide sliepen de nacht wel door op die leeftijd en waren zo goed als zindelijk. Het niet willen meelopen aan de lijn, deden ze wel beide in het begin slecht. De eerste is eigenlijk altijd blijven trekken. De tweede leerde het wel vrij snel aan, door altijd een snoepje in de hand te houden en hem om de paar stappen eentje te geven. Maar dat 2x per nacht wakker worden en nog niet in de buurt zijn van zindelijk vind ik dus wel bijzonder. Een labrador blijft wel vrij lang een 'jonge hond', pas met twee jaar wordt het echt makkelijker vind ik. Ze kunnen dan ook vrij oud worden, soms wel 14 of 15 jaar. De onze is nu 9 en soms vragen mensen nog op straat: "Hij is zeker nog jong he?" Omdat hij altijd springt, huppelt en kwispelt. 

Ik zou hem dus eerlijk gezegd ook terugbrengen. Dit is gewoon een wat lastige hond volgens mij. Dat ligt niet aan het ras, is gewoon pech. Is het wel een erkende fokker? 

Nou ja zeg, ik zie nu dat het een hele oude draad is. Excuus, ik weet niet hoe ik een reactie moet verwijderen.

Hele draad gelezen en ik vind jouw beslissing dapper en komt ook vast goed met je kinderen! Mijn man en ik hebben sinds 2 weken een lieve kleine pup in huis en het geeft mij zoveel stress, echt letterlijk zweet in mijn handen van de spanning, dat ik al een paar keer moest huilen. Wilde al heel lang een hond en nu ben ik kapot van de gebroken nachten. Waar ik vooral niet tegen kan is het drukke gedrag van de pup, bijten, bijten en bijten, de hele avond keihard heen en weer rennen. Waar een normale pup de dolle 5 minuten heeft, heeft deze het een paar uur. Negeren, aandacht, niets helpt. Ze is nu 10 weken en ik denk dat ik morgen de fokker ga bellen of ze nog terug mag, maar ik twijfel, ze is zo lief. Maar haar energie is echt veel te hoog voor mij, ik heb zoiets nog nooit gezien.

"Waar een normale pup de dolle 5 minuten heeft, heeft deze het een paar uur. Negeren, aandacht, niets helpt. Ze is nu 10 weken en ik denk dat ik morgen de fokker ga bellen of ze nog terug mag, maar ik twijfel, ze is"

Waarom denk je dat een ( en wat is een) normale pup ?) pup 5 minuten druk is?
Heb je je voorbereid, ingelezen over het ras zelf,  hondengedrag, hondentaal, of heb je er wellicht te makkelijk over gedacht dat je na 2 weken al zegt dat het teveel is? ( geen oordeel maar een oprechte vraag)
Mijn pup was een spring in het veld maar is uitgegroeid tot een stabiele rustige hond. Ik heb enorm veel tijd gestoken in coaching met gedragsdeskundigen en heb nu de tools om elk gedrag om te buigen. Je pup is hoogstwaarschijnlijk overprikkeld door de nieuwe situatie en al zou het een drukke pup zijn dan moet je zorgen voor rust en niet continue blootstelling aan prikkels. Dat betekent niet opsluiten in een dichte bench maar rekening houden met drukte in huis en buiten...veel laten snuffelen..niet meetrekken als hij gaat zitten ( dat is een teken van verwerken van indrukken) en geen drukke spelletjes doen, gillende kinderen enz. Turid Rugaas volgt de coaching op de nieuw verkregen inzichten. Via youtube of boekjes kun he al veel leren als baas.

Inderdaad, als een pup te wild gaat spelen, rennen en wel een dolle lijkt is hij echt heel moe, rust geven. Juist die eerste weken slapen ze nog heel veel omdat alles wat voor ons normaal is, voor hen een indruk is.

ik zie dat t een oud topic is, maar voor mij super-actueel...Hemf ik zit in exact zelfde situatie als jij een paar jaar geleden. Sinds 4 weken een pup (pepper) in huis, en ondanks eindeloos inlezen en voorbereiden voel ik me alleen maar ellendig. Onze labradoodle van 13 weken doet t op zich prima. Uiteraard heeft ze haar issues, maar ze is nog klein. Het gaat om mijn gevoel, wat ik echt niet aan voelde komen. Het negatieve gevoel waardoor ik elke dag doorworstel. Ik kan er nul van genieten. Ben moe, down, voel geen affectie, inmiddels vier kilo afgevallen, huilbuien.... En wat ik ook niet heb, wat ik bij andere hondeneigenaren zie, die onvoorwaardelijke liefde. Ik heb 3 kinderen die dol op haar zijn. En ze laten Pepper echt wel uit. Maar ik voel geen enkele klik. Mijn man heeft hetzelfde. Dus we maken ons enorm zorgen. Komt het gevoel ooit? En wanneer verdwijnt deze grijze deken? Ik kan het toch niet eindeloos blijven faken?
Kinderen weten inmiddels dat ik niet happy ben (understatement), en zijn als de dood dat Pepper weg moet. Maar nu raken ze langzaam aan hun moeder kwijt. Want in de afgelopen weken ben ik een schim van mezelf geworden....En wat nu: doorzetten of opgeven? 

En ja ik heb me goed ingelezen, half jaar voorbereid, we volgen puppycursus enz enz. Maar het zit in mijn gevoel, en nee dat had ik vooraf niet zien aankomen. Dat overvalt je.

annastraat schreef op 24-09-2021 om 10:44:

ik zie dat t een oud topic is, maar voor mij super-actueel...Hemf ik zit in exact zelfde situatie als jij een paar jaar geleden. Sinds 4 weken een pup (pepper) in huis, en ondanks eindeloos inlezen en voorbereiden voel ik me alleen maar ellendig. Onze labradoodle van 13 weken doet t op zich prima. Uiteraard heeft ze haar issues, maar ze is nog klein. Het gaat om mijn gevoel, wat ik echt niet aan voelde komen. Het negatieve gevoel waardoor ik elke dag doorworstel. Ik kan er nul van genieten. Ben moe, down, voel geen affectie, inmiddels vier kilo afgevallen, huilbuien.... En wat ik ook niet heb, wat ik bij andere hondeneigenaren zie, die onvoorwaardelijke liefde. Ik heb 3 kinderen die dol op haar zijn. En ze laten Pepper echt wel uit. Maar ik voel geen enkele klik. Mijn man heeft hetzelfde. Dus we maken ons enorm zorgen. Komt het gevoel ooit? En wanneer verdwijnt deze grijze deken? Ik kan het toch niet eindeloos blijven faken?
Kinderen weten inmiddels dat ik niet happy ben (understatement), en zijn als de dood dat Pepper weg moet. Maar nu raken ze langzaam aan hun moeder kwijt. Want in de afgelopen weken ben ik een schim van mezelf geworden....En wat nu: doorzetten of opgeven?

Wat formuleer je dit enorm heftig Annastraat: je ellendig voelen, de dag doorworstelen, moe, down, geen affectie, niet genieten, huilbuien, kilo’s afvallen, grijze deken, je kinderen die hun moeder kwijtraken, schim van jezelf. Als ik dat ‘los’ zou lezen, zou ik denken: je hebt een depressie. Nu gaat het over vier weken leven met een nieuwe pup in huis. En ik wil je gevoelens helemaal niet bagatelliseren, integendeel! Maar hoe komt het dat het opvoeden van een veeleisende pup jou en kennelijk je man ook direct in zo’n diep dal storten? Wat denk jij daar allemaal bij? Hoe komt het dat je kennelijk helemaal geen licht meer ziet aan het eind van de tunnel? Geen mogelijkheden om hier wat mee te doen? 

Wat ik zou doen: met de fokker en/of een ervaren hondengedragstherapeut in gesprek gaan om het perspectief helder te krijgen: Is de aandacht die de pup vraagt normaal? Hoe lang gaat dat duren? Wat kan ik doen om hier meer/sneller grip op te krijgen? Kan de hond ook wat van een ander leren? Al dan niet tijdelijk een dagje naar de ‘hondenopvang’? Wanneer/hoe kan ik de dingen met de pup/hond gaan doen die ik voor me zag als ‘fijn’ toen ik ervoor ging? 

Zo’n gesprek kan bij jou twee kanten opgaan: of je ziet weer perspectief en vindt wat van je oorspronkelijke enthousiasme terug, je ziet aanknopingspunten om mee aan de slag te gaan en ervaart meer controle over je leven met hond. Of je denkt: We hebben ons vergist. Dit kunnen en willen we niet. Deze hond past niet in ons leven. En dan zou ik er zsm actie op ondernemen. Dan zou ik me tot de fokker wenden. Die hebben vaker met dit bijltje gehakt. 

Goede tips van Mija, even nu snel stappen zetten om er uit te komen. Probeer niet te veel de kinderen mee te nemen in je beslissing. Dit is te heftig om daar ook nog rekening mee te moeten houden. Jullie zijn de ouders en als jullie het allebei niet zien zitten zie ik het zwaar in. De heftigste tijd moet nog komen. Maak de juiste beslissing. Voor de hond maakt het niet uit, jullie hebben daar nu nog niets verpest, die is zo weer elders gewend als de fokker een goede plek kan vinden. 

Dat zijn goede tips van Mija. Maar ik heb er ook nog eentje: houd nog even vol. Echt, ik spreek uit ervaring!

Wij hebben sinds mei een pup. Net als jij heel goed ingelezen, cursussen gedaan, privétraining, etc. Dus wat kon er misgaan? Nou… van alles.

Net al jij had ik al heel snel spijt. Ik had iedere dag stress, at niet meer, sliep slecht en voelde in het geheel geen affectie. Mijn man wel, dus dat knelde behoorlijk. Kinderen ook helemaal gek op de hond, alleen ik niet. Wat ik ook probeerde. Hoe vaak ik wel niet heb overwogen om haar terug te brengen naar de fokker!

Maar we zijn inmiddels een paar maanden verder, en het gevoel is helemaal omgedraaid. Ik ben gek op de hond geworden en zij op mij. Het is echt een maatje en ik zou haar voor geen geld meer willen missen
Bij mij heeft het ermee te maken dat ik het vaak lastig vind om om te gaan met veranderingen. Ik moet echt wennen aan de nieuwe situatie. En dat kost tijd. Wat mij enorm geholpen heeft, is dat ik (toen mijn man voor zijn werk een week naar het buitenland moest) echt de zorg alleen had. De hond was op mij aangewezen en ik op haar. Dat heeft ons allebei enorm goed gedaan. We konden (moesten) aan elkaar wennen en gaandeweg leerden we elkaar vertrouwen.

En nu dus heel veel liefde en plezier. Natuurlijk hoeft het bij jou niet ook zo te gaan, maar ik wilde je mijn verhaal toch vertellen. Want zoals jij je nu voelt, heb ik me ook gevoeld. Echt waar! 

Dank voor jullie begrip, dat is echt fijn. poeh dat er iets moet gebeuren is me inmiddels wel duidelijk. Waar het gevoel vandaan komt weet ik niet precies. Feit is wel dat ik 2 flinke huilbabies heb gehad, daardoor mezelf verloor (machteloosheid en gevoel v falen). En deze situatie lijkt dat weer te triggeren ofzo. En net als Oog kan ik moeilijk tegen dergelijk grote veranderingen… 
Ik moet me even over mentale barrière heen zetten om met fokker te praten. We hebben vooraf al vele gesprekken gehad omdat zij zeker wilde zijn dat we een goed thuis zouden zijn voor Pepper. Komt toch wat schaamte bij kijken dat dat misschien niet zo is. Maar het moet natuurlijk wel voor alle partijen een gezonde situatie blijven. En tja….dat is het nu niet.
Oog, ik heb nu met mijn man afgesproken dat we tot de herfstvakantie (nu nog 4wk) er voor gaan. Dan hebben we het wel een serieuze kans gegeven (2 mnd). Dus ik zet echt nog ff door. Maar zal al wel bij fokker aangeven hoe het hier gaat.
 

Hemf schreef op 16-10-2018 om 09:35:

de kinderen?

hebben jullie ervaring met de reactie van kinderen? Is het echt traumatisch voor ze?

Ik stop er zoveel tijd in, maar het gevoel van spijt blijft sluimeren. Juist omdat dit maar zo blijft sluimeren ben ik idd bang dat dat niet meer overgaat.
Iedereen zegt dat het makkelijker en leuker wordt, maar ik merk ook verschil in mezelf en andere hondeneigenaren. Die zijn echt helemaal wild van hun pup.
Ik vind hem lief, en geef veel liefde en geduld.
Maar de overgave die andere pupeigenaren hebben ontbreekt. Ik ben idd bang dat ik het een gedoe blijf vinden

Maar hoe breng ik dit in godsnaam naar de kinderen. Ik heb al voorzichtig ter sprake gebracht dat Dexter wel heel anders is dan andere pups, dat het wel heel zwaar voor ons is, dat hij misschien ergens anders (op een boerderij ipv een Vinex wijk) gelukkiger zou zijn.

Het uitlaten vind ik leuk, als hij 1x per 10 dagen meeloopt. Ik lees dat dit een issue kan blijven...

Ik denk dat traumatisch wat overdreven is. Erg overdreven zelfs. Natuurlijk gaan ze het 'n tijdje niet leuk vinden.

Maar een hond, dat betekent ook verplichtingen. Ik heb zelf ook op het punt gestaan om de hond weg te doen. 

De kinderen wilden graag 'n hond, maar in de praktijk betekende dat dat ik 'm altijd uit moest laten, als ik thuis kwam hij standaard geen eten en water in z'n bakjes had zitten, hij vaak binnen z'n behoefte had gedaan, etc. 

Uiteindelijk heb ik ze voor de keuze gesteld of de hond weg of er zelf ook wat meer energie in steken. Ze willen graag een hond? Prima, maar daar komt meer bij kijken dan 'm af en toe aaien. 

Nu gaat dat wel beter. 

annastraat schreef op 25-09-2021 om 12:00:

Dank voor jullie begrip, dat is echt fijn. poeh dat er iets moet gebeuren is me inmiddels wel duidelijk. Waar het gevoel vandaan komt weet ik niet precies. Feit is wel dat ik 2 flinke huilbabies heb gehad, daardoor mezelf verloor (machteloosheid en gevoel v falen). En deze situatie lijkt dat weer te triggeren ofzo. En net als Oog kan ik moeilijk tegen dergelijk grote veranderingen…
Ik moet me even over mentale barrière heen zetten om met fokker te praten. We hebben vooraf al vele gesprekken gehad omdat zij zeker wilde zijn dat we een goed thuis zouden zijn voor Pepper. Komt toch wat schaamte bij kijken dat dat misschien niet zo is. Maar het moet natuurlijk wel voor alle partijen een gezonde situatie blijven. En tja….dat is het nu niet.
Oog, ik heb nu met mijn man afgesproken dat we tot de herfstvakantie (nu nog 4wk) er voor gaan. Dan hebben we het wel een serieuze kans gegeven (2 mnd). Dus ik zet echt nog ff door. Maar zal al wel bij fokker aangeven hoe het hier gaat.

Dat je hetzelfde gevoel hebt als destijds bij je huilbabies verklaart voor mij wel de heftigheid van het gevoel! Misschien voel je je enorm verantwoordelijk voor het welzijn van die hond en ervaar je nog te weinig dat je weet hoe je daarvoor moet zorgen? Ik zou proberen je te realiseren dat jij dit ook moet leren! Er is geen perfecte manier. Je hebt wat aanknopingspunten, doet een cursus en dan klooi je verder maar wat aan. Je krijgt het heus wel een keer in de vingers als je dat dier beter leert kennen. Pick your battles en na de puberteit zal het wel een keer goed komen 😂. 

Weet je, je bent bang om te falen maar mijn gok is dat je het juist veel te goed wil doen! Hoe heb je uiteindelijk met je kinderen de stress wat kunnen loslaten? Hoe lukte het je toen om te relativeren en de druk op jezelf te verminderen? 

Een hond in huis halen is ook echt wel een enorme impact. Toen wij in 2018 onze pup kregen vond ik het ook niet altijd leuk. Dat irritante bijten continue, die rare dolle buien in de avond, weet ik het hoe lang midden in de nacht achter op het veldje staan en dan vervolgens bij binnenkomst op het laminaat te plassen. Nu wordt onze hond bijna 4 jaar en het is een geweldig beest en zou hem echt niet willen missen maar een hond hebben is wel iets dat alle leden binnen een gezin leuk moeten vinden want anders werkt het gewoonweg niet. Mijn man en ik zeggen het ook weleens tegen elkaar van stel dat 1 van ons 2 B niet leuk zouden vinden dan heb je toch echt wel een serieus probleem en daarom is het ook helemaal niet zo gek dat wanneer mensen een hond willen aanschaffen maar eigenlijk weinig ervaring hebben om eens een week lang een leenhond in huis te halen. Dan krijg je een beetje een idee hoe het is. Mijn man is nu voor een periode naar het buitenland en ik vind het best wel pittig om nu 7 dagen per week 3/4 x per dag met de hond te moeten lopen maar omdat ik hem zo leuk vindt doe ik het met alle liefde van de wereld maar anders zou het echt een enorme opgave worden.

Ik weet t ook nog hoor dat ik pup echt wel zo weer in wilde ruilen. Ging echt over. Ik zei dat naderhand tegen andere collega dat t acht zou komen dat je m even een poosje vervloekt en denkt waar ben ik aan begonnen? Andere collega vond t belachelijk dat ik dat zei. Maar collega met pup zei naderhand.je had gelijk wat ben ik blij dat t "normaal"is

Ingrid18 schreef op 26-09-2021 om 04:46:

Een hond in huis halen is ook echt wel een enorme impact. Toen wij in 2018 onze pup kregen vond ik het ook niet altijd leuk. Dat irritante bijten continue, die rare dolle buien in de avond, weet ik het hoe lang midden in de nacht achter op het veldje staan en dan vervolgens bij binnenkomst op het laminaat te plassen. Nu wordt onze hond bijna 4 jaar en het is een geweldig beest en zou hem echt niet willen missen maar een hond hebben is wel iets dat alle leden binnen een gezin leuk moeten vinden want anders werkt het gewoonweg niet. Mijn man en ik zeggen het ook weleens tegen elkaar van stel dat 1 van ons 2 B niet leuk zouden vinden dan heb je toch echt wel een serieus probleem en daarom is het ook helemaal niet zo gek dat wanneer mensen een hond willen aanschaffen maar eigenlijk weinig ervaring hebben om eens een week lang een leenhond in huis te halen. Dan krijg je een beetje een idee hoe het is. Mijn man is nu voor een periode naar het buitenland en ik vind het best wel pittig om nu 7 dagen per week 3/4 x per dag met de hond te moeten lopen maar omdat ik hem zo leuk vindt doe ik het met alle liefde van de wereld maar anders zou het echt een enorme opgave worden.

Dat ligt er natuurlijk maar aan. Als het erop uitdraait dat degene die geen hond wilde, er uiteindelijk mee gaat lopen, omdat 'ie anders niet buiten komt, dan wel. 

Ik ben bang dat je er toch niet goed genoeg over nagedacht hebt. Een hond slaapt in het begin 's nachts zeker nog niet door en moet elke dag uitgelaten worden.

En met kinderen die een hond willen, is het vaak zo dat de ouders uiteindelijk 99% van de zorg ervoor op moeten nemen, omdat de meeste kinderen er niet 3 keer per dag mee gaan lopen.

En dan zijn ze nu 10 en 13. Als ze straks wat ouder zijn, kijken ze er waarschijnlijk helemaal niet naar om en als ze uit huis gaan, dan nemen ze 'm ook vast niet mee. 

Je krijgt een melding dat je op een oude discussie reageert en toch doe je het? Dit is van 2018!