Pup (16w) terug naar fokker?

Doen!

Ik heb ondanks gebroken nachten nooit spijt gehad van mijn pups. Ontelbare plasjes heb ik opgeruimd, er zijn schoenen gesneuveld en ook een stoel.
Inmiddels zijn ze al ruim volwassen, de oudste is bijna 11. Die krijgt kwaaltjes nu. De jongste is 6 en heeft epilepsie. Daar hebben we soms ook zorgen en troep van. Maar het hoort erbij.

Als je nu al spijt hebt zou ik de pup zeker teruggeven. Als je het niet doet heb je nog jaren de zorg voor hem.

Maar waarom hebben jullie in hemelsnaam voor een labrador gekozen? Leuk ras hoor, maar reuze bewerkelijk.

Ik heb er 1 van 16 weken

En ik zeg ook doen. Wij hebben het met een eerdere pup ook eens gedaan. Weliawaar al met 10 weken maar het lukte niet. Ze paste niet bij ons... Het klikte niet en dan is het ook moeilijk ze iets aan te leren...

Mijk

Kinderen

Door m terug te geven laat je aan de kinderen zien dat je aan de hond denkt en niet aan jezelf.
Dat is in mijn ogen een heel belangrijke les.

Een hond heeft recht op een baas die alle zorgen voor lief neemt. Als jij nu na een paar weken al spijt hebt is hij beter af bij een ander.
En verder mag een mens zich vergissen, zaak is dat op tijd in te zien.

Hangt er van af

Het wordt echt makkelijker. Het eerste jaar met een pup kan heel vermoeiend zijn. Niet elke pup is even 'moeilijk' natuurlijk maar het kan echt zwaar zijn. Zeker zaken als zindelijk maken, alleen thuisblijven, alles vernielen... daar kan je soms wanhopig van worden. En inderdaad het kan ontzettend veel moeite kosten om ze te leren luisteren. Een band opbouwen kost ook tijd. Soms heb je die klik meteen, soms kost het tijd.

Ik zou het dus niet perse van deze weken af laten hangen. Ik zou goed nadenken over waarom je een pup wilde, wat nu precies de probleempunten zijn, hoe je zou denken over de pup als die punten opgelost zouden zijn.... dat soort dingen. Misschien helpt dit om je meer inzicht te geven.

Het is inderdaad nu nog niet zielig voor de pup om hem weg te brengen. Hij zal nog niet echt aan jullie gehecht zijn en zich elders ook wel thuis voelen. Dus ik zou wel de beslissing vlug nemen.

Voor de kinderen zal het natuurlijk heel verdrietig zijn. Er is geen manier om dat soort nieuws leuker te maken. Ze zullen ongetwijfeld heel boos op jullie zijn en er veel verdriet van hebben. Als ik aan mijn kinderen denk dan zou dat heel wat drama veroorzaken. Dat is natuurlijk niet een reden om de pup te houden maar het is niet iets dat mijn kinderen makkelijk zouden aanvaarden. En heel begrijpelijk natuurlijk. Zij zijn nu al dol op het beestje en hebben zich sowieso langere tijd verheugd op een hond in de familie.

Ik weet niet wat je moet beslissen. Het is gewoon ook zwaar en het kan best zijn dat als je doorzet het over 3 maanden er weer heel anders uitziet en het wel heel gezellig is met de pup. Wij hebben meerdere pups gehad en de een was een stuk makkelijk dan de ander. Bij allemaal vond ik het een stuk makkelijker worden als ze eenmaal zindelijk waren, ze alleen thuis konden zijn en ze de routine hier goed kenden. Bij een van onze pups heb ik ook regelmatig gedacht dat het echt nooit goed zou komen en dat er iets met de hond of met ons was. Maar het kwam wel goed het is nu een super leuke hond. Dat omkeerpunt zal ergens bij de 6 maanden of zo. Dus ik ben blij dat we door hebben gezet. Het kan natuurlijk ook zijn dat je alsnog spijt blijft houden.

trauma

Ik vind het eerlijk gezegd wel een beetje naief. Dacht je dan dat een pup zo makkelijk was en dat niet vrijwel alles op jou neer zou komen? Het is natuurlijk wel wat anders dan een gehandicapt kind, maar daar moet ik de hele tijd aan denken.
Nouja, een pup kan je teruggegeven, een kind is wat lastiger , maar dan zou ik ook niet meer aan een jonge hond beginnen. Neem een kat, die hoef je niet op te voeden.
Een beetje trauma is best wel goed voor een kind, mits gedoseerd.

Femh.

Het was niet mijn eerste pup dus ik wist dat het anders kon. Pup had niks met ons en daardoor ontbrak het ook aan hechting bij ons.... Half jaar later was er nest bij fokker van onze eerste hond en dat was 10 jaar lang geweldig. Nummer 3 (4) valt gewoon weer vies tegen. Ik vind de puppytijd iedere keer weer zwaarder dan de babytijd omdat het nog intenser is op de een of andere manier. Maar ik ben ook halsoverkop verliefd dat ook. Zonder dat red ik het niet..

Jullie pup klinkt ook als lastig. Hier ging/ gaat het zindelijk worden ook niet makkelijk maar ze had blaasontsteking komt minder maar ook bij reuen voir. Dat zou ik geloof ik toch nog wel eens doen bij dierenarts. Goeie check up..

De pup die niet lukte waren kinderen 3 en 5 dus we hebben dat als gegeven gebracht. Maar zelfs de kinderen zagen wel dat ze niet blij was. Nu vind vooral dochter (13) de pup vooral lastig. Ze mist haar stabiele volwassen hond maar langzamerhand zie ik haar ook voor de bijl gaan..

Mijk

Overigens is niet meelopen

Echt volkomen normaal puppengedrag. Het eigen territoriium verlaten is eng. Als je met de auto ergens heen ridjt is ie dan op vreemd terrein wel vrij? Dat helpt hier enorm. Verder hol ik stukjes en doe ik veel hoge juichstemmetjes en huppeltjes vooruit ( en dansjes en brokejs bij iedere plas op de wandeling). Speeltjes mee en sosm gewoon riem loslaten en doorlopen holt ze meteen weer achter me aan.

Je vroeg niet om tips natuurlijk en wellicht doe je dit allemaal al of wil je dilat gewoon niet leg het rustig naaast je neer dan.

Laatste ding: ik vind het hebben van een volwassen hond niet te vergelijken met het hebben van een pup. Dat je deze fase niet leuk vind, betekend niet dat je het nooit leuk gaaat vinden..

Mijk

Hmm...

om eerlijk te zijn is mijn eerste reactie verbijstering, wat had je dan gedacht??

Ik was vroeger het kind van ouders die met een hond begonnen zijn, maar vooral van vaderskant tegenviel en na anderhalf jaar besloten dat het teveel gedoe was. Afschúwelijk! Ik was een rustig kind, maar ik heb door de kamer lopen schreeuwen en huilen dat het niet eerlijk was. Ik was 11 jaar.

Als je na twee maanden al beslist dat het niets voor jullie is, zeg ik met grote weerzin, dat je de hond dan inderdaad maar terug moet brengen, maar dat je er rekening mee moet houden dat de kinderen je dit nog lang zullen verwijten. Ik vind het getuigen van te weinig inzet om er iets van te maken. Het kán even duren voor een hond zindelijk is, het kán even duren voor een hond doet wat je zegt. Als een hond als een labrador zo'n 3 jaar oud is, is het min of meer klaar, tussen de anderhalf jaar en 3 jaar kom je in rustiger vaarwater. Een labrador is een energieke hond, die niet voor niets vaak wordt gebruikt als hulphond, dus intelligent, leergierig en een uitstekende gezelschapshond. Dit alles wel met de juiste opvoeding. Als je dat niet wist, heb je je niet voldoende ingelezen, ingeleefd en over de toekomst nagedacht. Ik zeg erbij dat dit iedereen een keer kan gebeuren, wij hebben ons ook weleens vergist in een ras (niet in het fenomeen hond) maar ik hoop dan wel dat een volgende beslissing met een dier zorgvuldiger tot stand komt.

Trouwens... 16 weken??

Zeg je nu echt dat de pup pas 16 weken is? Mijn kaak valt steeds verder naar beneden. Misschien had je deze reactie niet van mij verwacht, maar ik ben echt sprakeloos. Jullie hebben Dexter dus minder dan twee volle maanden in huis?

En natuurlijk is het zo dat een pup weer aan een nieuw baasje kan wennen, beter dat dan een baas die er geen zin in heeft, maar ook natuurlijk is het voor een pup niet zomaar wat. Je pup zit in een fase waarin hij kwetsbaar is. Wat nu verkeerd gaat, kan zijn hele leven van invloed blijven. ik noem als voorbeeld angst. Ga je verkeerd om met angst, dan kan dat een blijverdje worden. Een eerste periode die je angstfase kunt noemen begint zo'n beetje met 12 weken, daar zitten jullie overheen, maar dan nog is je pup momenteel in een fase dat een verkeerde/onhandige aanpak veel invloed heeft op hoe pup zich daarna verder ontwikkelt.

Ik ben even een beetje hard in mijn commentaar, maar ik doe dat om je te laten inzien dat je het niet over een warm kussen hebt wat van bank gaat verwisselen, maar een hond die wel degelijk schade kan oplopen door menselijke keuzes. Die neem je niet 'even in huis' en doe je ook niet weer 'even weg'.

Tot slot

Twee maanden is niks, dan kun je werkelijk niet stellen dat je opvoeding niet aankomt. Dexter is gewoon nog te jong. Een baby snapt ook niet op een leeftijd van 12 maanden dat hij sluitspieren heeft die je bewust kunt gebruiken, die snapt ook niet dat eten op de grond gooien niet zo'n goed idee is. Waarom moet een pup van 16 weken dat allemaal wel begrijpen? Je wilt teveel, te snel.

Samen

Waarom doe je het niet samen met je kinderen? Zo'n kleine pup kunnen zij ook prima uitlaten toch? En waarom niet één van de kinderen naar puppytraining? Dat zie je veel meer hier in de buurt. En je man, daar zou ik even flink boos op worden. Hij is toch geen kind? Hij kan gewoon normaal met die pup gaan wandelen als het zijn beurt is, ook al is het niet leuk. En dat hoeft ie zeker niet op jou af te reageren.

Hebben jullie geen losloopgebied in de buurt? Ik liet mijn pup met 9 weken al los lopen in het bos (niet bij verkeer). Ging meteen heel goed en nog steeds vind ik uitlaten met riem niet zo leuk, maar een losloopwandeling wel. Kan ik gewoon doorlopen en de hond komt vanzelf achter me aan.

ik zou hem terugbrengen

Het is duidelijk dat jullie spijt hebben. De fokker wil hem graag terug en de hond wordt er waarschijnlijk ook blijer van. Ik zelf heb weinig met de vergelijking van hond met een kind, die ik hier ergens tussen de regels las.
Maar ik ben nu eenmaal niet zo'n dierenliefhebber. (hoewel ik wel twee katten heb, waar ik na 7 jaar natuurlijk ook wel aan gehecht ben).

Herkenbaar

Ik heb na de komst van onze pup wel 6 keer een huisvergadering belegd met de mededeling dat ik het écht niet meer trok. Mijn kinderen hadden destijds precies dezelfde leeftijd en het ging om een soortgelijke hond.
Ik had het in mijn eentje écht niet gekund. Als je man na een goed gesprek zich niet constructief opstelt en de kinderen niet meehelpen, zou ik de pup denk ik terugsturen.
Maar hier was de ervaring dat de kinderen er heel wat voor over hadden om de hond te houden, en ze doen na 6 jaar nog steeds hun best. Ondertussen is het beest zo rustig als wat natuurlijk. Ook heb ik hem al vrij jong af en toe een weekend naar het pension gedaan, dat gaf ook rust.
Mensen zeggen dat je beter had moeten nadenken, maar zo’n drukke eigenzinnige pup kun je je niet voorstellen tot je er een in huis hebt genomen hoor. Wat je ook doet, veel sterkte!

Waarschijnlijk

waarschijnlijk zijn jullie dan sowieso niet echt geschikt voor een pup. Hij klinkt als een hele normale pup. En ja die zijn soms ook heel vervelend. En de hele nacht doorslapen doen ze op die leeftijd vaak nog niet. Dus dat hoort er allemaal wel bij. Jammer dat je van te voren je dat niet echt realiseerde.

De kinderen kunnen inderdaad ook wel wat meer doen. Hier wandelen mijn dochter en pleegzoon elke dag met de honden (de ene dag de een, de andere dag de ander.) Dat is een van hun taken en doen ze al meerdere jaren. Natuurlijk hebben ze niet altijd zin maar ze beseffen hierdoor wel beter hoe veel werk heb hebben van een hond is. Het is uiteindelijk ook goed voor de band tussen de kinderen en de honden.

Inderdaad

Als je eerlijk tegen de kinderen zegt hoeveel werk het is en dat je niet weet of jullie dit vol kunnen houden dan geef je hun de kans om ook wat te doen en te voorkomen dat de hond weg moet. Daardoor voorkom je deels ook wat drama als de hond weg moet want je hebt immers de kinderen de kans gegeven om te helpen om de hond te houden.

Toen mijn kinderen graag konijnen wilden heb ik meteen gezegd dat dit alleen kon als ze er 100% zelf voor zouden zorgen. Ze hebben eerst samen met mijn man een ren in de tuin gebouwd. Samen ontwerpen en materiaal gekocht. Ze hebben een boek gelezen over de verzorging. Daarna de konijnen gekocht en ze hebben een rooster opgesteld voor de verzorging. Dat gaat echt heel goed. Ze maken er zelden ruzie over en de konijnen worden goed verzorgd. Ze weten ook dat ik niet voor de konijnen ga zorgen dus als ze de konijnen verwaarlozen dan ga ik een ander en beter thuis voor ze zoeken. Konijnen hechten zich toch niet echt aan bepaalde mensen dus voor de beestjes is dat niet zielig. Ik meen het ook oprecht want ik ben lichtelijk allergisch voor konijnen. Ik wil dus best een keer voeren als iedereen weg is maar ik ga geen hokken schoonmaken bijvoorbeeld. Het zijn hele lieve en grappige beestjes en ik ben echt wel op ze gesteld dus uiteraard kijk ik wel af en toe mee voor het geval er een ziek wordt en we naar de dierenarts moeten bijvoorbeeld. De verantwoordelijkheid is ook heel goed voor de kinderen. Ze leren veel van het zorgen voor dieren.

Wij

zijn natuurlijk heel benieuwd wat je nu gaat doen! Laat je het nog even weten? Sterkte met de beslissing.

Lastig

Lastige keuze.
Ik denk zelf dat je gedrag van partner niet had kunnen voorzien. Daar had jij toch niet op hoeven te anticiperen?

Wat dat betreft is deze hond wellicht een mooie spiegel voor jullie gezinsleven, voel je je altijd zo verantwoordelijk voor alles??

Maar ook herkenbaar.
Hier ook een moeilijke hond, is wel gebleven. (zowel de hond als bepaalde moeilijke aspecten)
Partner hier bleek ook niet zo'n hondenmens, en daar ben ik wel ook boos op geworden. Maar het blijft niet erg makkelijk, al is hij wel dol op hond.
De kinderen kunnen hier niet betrokken bij wandelen oid, daar is de hond te moeilijk voor.
Achteraf bezien weet ik nog steeds niet wat ik zou doen als ik weer terug in de tijd kon Ik zou de hond ook echt niet willen missen, maar heeft wel enorme impact op mijn leven.

Ik heb wel moeite met het makkelijke oordelen hierover, zeker als mensen zich zelf ook al eens 'vergist' hebben.

recht

Als ik er alleen voor stond, zoals jij, dan zou ik dit ook niet willen. En dan heb jij ook het recht om te beslissen vind ik. Je kan beter de pup zo jong mogelijk terug brengen, ook al zal het je kinderen wel verdriet doen.
Bij ons moesten vroeger de poesjes weer weg ivm allergie van een van ons. Tranen met tuiten gehuild. Maar ik heb het overleefd

Femh

Met de aanvulling dat je man er eigenlijk nooit achter heeft gestaan, doet dit me volledig denken aan hoe dat bij ons thuis is gegaan. Je moet dit soort dingen echt allebei willen en anders niet. Ik zou als alleenstaande nooit aan een hond beginnen, omdat ik mezelf ken. Dus jij had ook geen hond moeten beginnen als alles op jou alleen aankomt. Het is makkelijk om achteraf te praten en ik voel me (uiteraard) al weer schuldig omdat ik zo streng doe, maar jullie zijn in mijn ogen nu echt een (wel heel eerlijk) voorbeeld van waarom honden in asiels belanden.

Ik denk dat als je er nu echt teveel tegenop ziet om dit voort te zetten, je na moet gaan denken of je je kinderen 'om kunt kopen' met een alternatief. Is er een huisdier waar je man wel meer voor voelt? Ga dat eerst na, daarna pas de kinderen iets vertellen. Dus alleen als een ander soort huisdier wél echt in het hart gesloten zal worden door je man en jou.

Ik vind het niet leuk als mijn reacties ervoor zorgen dat jij je nog vervelender gaat voelen, dan je vast al deed, maar ik vind dat ik eerlijk moet blijven over hoe ik hier naar kijk.

Correctie

Ik lees nu dat het niet duidelijk is of hij er nooit achter heeft gestaan. Misschien dus wel, maar feit is dat jullie er nu beiden al klaar mee zijn.

Nogmaals Kaaskopje

Waar komt jouw reactie vandaan?
Je hebt toch zelf ook een hond weg gedaan?