Pup (16w) terug naar fokker?
Sinds 2 maanden hebben wij een labradorpup. Zeer goed ingelezen en over nagedacht. De kinderen vinden het fantastisch. Maar man en ik...?
Ik durf het bijna niet te zeggen, maar eigenlijk hebben we spijt. Dit gevoel sluimert al even, maar na weer zo'n shitnacht en een niet meelopende pup vanmorgen wil ik het van me aftypen.
De eerste weken waren natuurlijk extra heftig. En ook nu is hij nog bewerkelijk. Hij komt niet in de buurt van zindelijk, hij wordt nog 2x per nacht wakker, hij wil absoluut niet meelopen buiten.
Ik heb 2x per week puppycursus met hem, waarvan 1x privé les. Gedragstherapeut een keer langsgekomen. Om dat bovenstaande allemaal aan te leren. Maar het gaat niet.
Hij krijgt heel veel liefde en aandacht, hij is nooit alleen. Maar het blijft zo moeizaam gaan.
Ik begrijp dat af en toe spijt hebben erbij hoort, maar de laatste week overheerst het. Ik denk dat het de verkeerde keuze is geweest...
De fokker zou hem zo terugnemen. Bij dat idee wordt ik stiekem een beetje blij, m'n rust en vrijheid terug.
De kinderen (10 en 13) zouden dat natuurlijk vreselijk vinden. Maar zij hebben enkel de lusten van 10 minuten per dag met hem spelen, en vertederd naar hem kijken als hij slaapt. De andere 23u en 50 minuten doe ik.
Voor Dexter zal het niet uitmaken, als hij een goed huisje krijgt is alles best.
Ik ben benieuwd naar jullie reacties.
Fem
Pfff...heftige reacties dus. Het zal inderdaad even tijd nodig hebben, maar het komt ongetwijfeld goed. Heel veel sterkte.
Kaaskopje, ik zal me eens in dat traject verdiepen, maar volgens mij moeten die woorden een soort van ingeburgerd zijn en ik denk niet dat bekendheid van een woord op OO daar voldoende voor is.
Meegelezen
en ik denk dat het een jarenlange issue wordt.
Ten eerste natuurlijk rouw en verdriet. Wat wil je: kinderen hebben pup natuurlijk in hun hart gesloten. En ineens wordt dat van ze afgenomen en moeten ze het weer loslaten.
Dat is de korte termijn. Op de lange termijn: wat je ze leert is dat je een levend wezen kan wegdoen als het niet bevalt.
Maar ja, als je inderdaad aan de pup denkt, is het hopelijk beter zo. Wel zielig vind ik het. Arm beestje. Ik denk dat pup wellicht te vroeg bij de moeder is weggehaald. Acht weken is eigenlijk te jong, ook al willen fokkers dat meestal graag.
mirreke
"Dat is de korte termijn. Op de lange termijn: wat je ze leert is dat je een levend wezen kan wegdoen als het niet bevalt."
Serieus? Zeg je nu dat TS haar kinderen heeft meegegeven dat ze later hun partner zou weg kunnen doen of een kind het huis uitzetten? Heb je trouwens psychologie gestudeerd of zo dat je zulke boude uitspraken meent te kunnen doen?
Serieus
Jazeker. Kom we nemen een pup, kinderen blij. Goed ingelezen. Maar valt toch tegen.
Hup, pup weer weg (twee maanden is niks natuurlijk).
Denk je nou serieus dat dat geen effect heeft?
Waarmee ik niet zeg dat het voor TS niet lastig is. Maar dit gaat even om de kinderen...
Ik vrees
Dat mijn jongste me zo'n actie niet snel zou vergeven. Misschien wel nooit. Ik denk dat ik het mijn ouders ook niet zou hebben vergeven. Hij lijkt op mij en wij zijn heel snel verknocht aan zo'n beestje.
Maar misschien zijn de kinderen van FemH makkelijker in dit soort dingen. Ik hoop het voor haar.
Eens
Met Mirreke dus.
Heftig
Onze pup was van ons, de ouders. Kinderen waren ouder. Het heeft ons veel verdriet gekost, nu nog hebben we het er moeilijk mee, voelde als falen. De reactie van jullie kinderen was heftig en zal dat nog wel even blijven. Heel vervelend maar trauma? Kom op, er is niemand dood en ze hielden zich tien min per dag met hem bezig.
Jij hebt geen spijt. Dan was het de juiste beslissing. Tip voor het vertellen aan anderen: pup was niet op zijn plek bij ons, vertoonde teveel stresssignalen en fokker gaat op zoek naar een beter huis.
Ras
Vergissen in ras vind ik veel erger, je kunt veel makkelijker aan info komen over de verzorging dan aan wat de impact van een hond is in je gezin.
De reden bij ons lag veel ingewikkelder dan bij Femh of ras maar het was de juiste beslissing ook al was de hond maar 16 wk.
2 maanden
Vond ik erg lang... Nu is het nog te behappen, maar grote kans dat ik nog steeds spijt zou hebben gehad na 1 jaar.
Ik heb 2 maanden lang jaloers gekeken naar mensen zonder hond. Geen moment ben ik in de buurt gekomen van hoe gelukkig ik ervoor was.
Ik vind dat dan tijdig een besluit nemen beter is voor mij en pup dan maar blijven doorgaan voor de kinderen.
Jongste vind me alweer lief, en hebben de hele avond geknuffeld. Oudste heeft steun gezocht bij haar bff en logeert daar. Ik krijg redelijk neutrale appjes van haar.
Duidelijk
Echt de goede beslissing maar waar is het nu fout gegaan? Hond was hier ook voor acht weken en dat is juist prima. Iets later en je schiet een angstfase in. Zindelijk worden was hier geen probleem. Waarom duurde dat zo lang? Ik vermoed omdat jij vanaf dag 2 al spijt had. Dan is het de juiste beslissing. Wel jammer dat het nog dagen duurt. Bij ons twee dagen na de beslissing, leek veel te kort maar was toch heel zwaar.
Mirreke
Kinderen leren dat het normaal is om levende wezens in huis te halen en ze weer nonchalant te dumpen, doe je pas als het een vast patroon wordt. Lijkt mij. Daar is bij Femh neem ik aan geen sprake van. Wij hadden heel lang geleden alweer, wel buren waar het zo ging en daar vroeg ik me toen ook over af wat deze kinderen daar aan over zouden houden. De kinderen leerden erdoor dat ze zich niet aan de hond moesten hechten, want hij ging waarschijnlijk toch weer weg. Ik vond dat erg sneu. Die mensen deden er veel te gemakkelijk mee en over.
Als kinderen weten dat dit patroon ergens goed voor is, een doel heeft, weten ze ook dat ze zich niet téveel aan een hond moeten hechten, naar dan heeft het geen negatieve lading. Ik denk nu aan gezinnen waar een hulphond in wordt grootgebracht, of een adoptiehond wordt opgevangen. Dat zijn tijdelijke logés, dat is anders dan een eigen hond. Een hond waarvan je dacht dat het je maatje mocht worden, was geen logé, naar "familie".
Nou Anke
Ik geloof dat je de duur van zindelijk worden niet op Femh kunt schuiven zonder er meer van te weten. De ene pup pakt het eerder op dan de andere.
Wat een onzin van die 8 weken en de angstfase. Die is pas een maand later en er volgen er later nog meer. Je hoort volgens de huidige opvattingen een pup met 8 weken mee te krijgen. Niet eerder. Een week later is geen ramp. Meer is niet ideaal.
Ik ben pas de laatste jaren bekend geraakt met die angstfases omdat wij daar mee te maken hadden. Als er in die periode iets misgaat, kan dat levenslang merkbaar blijven. Wij hebben onze eerste pup in die periode gekregen, de fokker had onze pup eerst zelf willen houden en die had nergens last van. Een latere hond extreem veel.
Onze huidige hond was binnen 1 maand zindelijk, maar daar had ik dan ook alle tijd voor om er bovenop te zitten. Deze hond was al wat ouder, 4 masnden. Bij andere honden, heeft het (veel) meer tijd gekost.
asiel of herplaatser
Het is mosterd na de maaltijd maar ook ik kan slecht tegen puppygedrag. Ik vind dat ik veel teveel in moet leveren van nijn eigen rust om zo'n klein hondje groot te krijfen. Wel 1 keer gehad maar daarvan ook geleerd. Het werd na een jaar ook gewoon een rustigere hond maar dat eerste hasr was heftig vond ik. Vandaar dus altijd oudere honden in huis genomen en dat bevalt heel erg goed. We gaan ook hierbij niet over 1 nacht ijs.
Wat betreft pupaanschaf: ik hoor het zo vaak, dat tegenvallen. Het is gewoon zwaar voor veel mensen en dat wordt echt onderschat.
Ik heb de mijne met 7 weken gehaald
Met heel goede redenen maar dat is dus echt een baby waar ik meer dan twee weken naast gelegen heb... puppentijd is gewoon echt zwaar maar bij deze pup is het gewoon iets wat ik doe omdat ik van haar houd. Dat is dus echt anders geweest...
Mijk die.de babyfoon al weer aan heeft...
leeftijd pup
Kaaskopje, net zoals dat er tig verschillende denkwijzen zijn over een pup opvoeden zijn er ook meerdere denkwijzen over de ideale leeftijd van verhuizen.
zaterdagochtend
kan ik hem terugbrengen. Het doet me pijn, natuurlijk vind ik zijn verschijning schattig en koddig. Maar ik wil niet nog 13 jaar voor hem zorgen. Ik kan dat niet.
Kinderen zijn verdrietig maar aanspreekbaar, man is ook heel verdrietig. Hoe zwaar hij het ook vond, zijn plaatje van een gezin met rustige hond (over een paar jaar) is uiteengespat.
Zal blij zijn als het zaterdagmiddag is en we alles kunnen gaan verwerken.
Triva
Oké 
, hier wordt dus inderdaad een nog jongere leeftijd genoemd. Bij veel informatie hebben ze het over pas met 9 maanden de eerste, maar ik was er al achter dat dat niet klopt. Wij vermoeden, maar zeker weet je het niet, dat er teveel mis is gegaan juist in de periode waarin het zo belangrijk is dat de situatie een beetje stabiel moet zijn, bij een hond van ons. Niet voldoende gesocialiseerd met het oog op een leven in een stad, met kinderen, auto's etc.. Dat gecombineerd met toch juist in die weken verhuisd worden en dan niet zomaar, maar een hele reis. Het is allemaal (waarschijnlijke) achteraf kennis.
Femh
Maar wat ik dan toch niet snap van je man, is dat hij zich er zo weinig voor in heeft gezet. De hond was dus kennelijk wel degelijk een wens van je man. Waarom liet hij jou dan alles doen?
dat
vind ik dus ook irritant. Misschien was het dan anders gelopen, maar misschien ook niet. Maar dit is mijn man, en ik zag dus ook precies hoe het in de toekomst zou lopen. Ik die me overal verantwoordelijk voor zou voelen, en hij vooral de lusten.
Maar de eerste week ( 
) heeft hij veel gedaan, en toch begon bij mij toen al de twijfel. Dus het zal geen verschil hebben gemaakt. Misschien alleen wat later en minder heftig.
Schuldig (ik)
Ik ben ook wel een beetje zo. Elke dag twee uur lopen, zit er gewoon niet in, man doet dat wel (tussen de 1 en 2 uur meestal). Als hond 's nachts onrustig is gaat man met hond in de huiskamer verder slapen. Lief dat hij het doet, maar dat gaat mij te ver. Ik zou in mijn eentje dus echt geen hond moeten die veel energie kwijt moet en daar veel afstand voor nodig heeft. Met een chihuahua een rondje door de wijk, dat lukt vast wel, maar laat ik nou niet op chihuahua's vallen . (in letterlijke zin zou dat vast lukken met die ogen van mij, haha)
Maar in de puppy-tijd draai ik juist weer overuren. Dan heb ik ogen op steeltjes. Dat vraagt best wat van je, maar mijn, maar ook ónze, inzet met het zindelijk worden werd met de huidige hond zeer beloond.
Moeilijk hoor
Ik lees deze post nu pas. Nu maar hopen dat het goed komt met de pup. Bij ons in de omgeving zijn er best veel "vergishonden" de laatste tijd. Ik heb er moeite mee, hoewel ik begrijp dat je het niet zomaar doet en er veel moeite en tijd in hebt gestoken. Ik vind het goed van je dat je duidelijk hebt dat je niet weer een hondje gaat kopen. De moeite die ik ermee heb zit in het feit dat alles gelijk perfect moet zijn en moet klikken en zo niet, dan weg of een andere, dat voorbeeld zou ik niet graag aan mijn kinderen geven. Ik weet waar ik over praat toen ik klein was hadden we een pup die valse trekken had, mijn oom had een pup uit het zelfde nest en heeft het beestje weggedaan. Mijn moeder vond wegdoen geen optie want dan zou het beest in een asiel komen of afgemaakt worden. Wij hebben dus zo'n 10 jaar een moeilijke hond gehad met alle risico's vandien, misschien geen goede keuze geweest. Jullie hondje gaat niet weg omdat hij niet lief is maar omdat hij pup is.
De rest van de draad ook gelezen?
Want je reactie slaat mijns inziens niet echt mwer ergens op..
poeh
dit is wel lastig hoor.
zoon gaat wel goed, dochter snift maar is niet boos, man heeft rode oogjes. Die laatste vind ik nog het lastigst, houd je even in voor mij, je steunt me toch. Maar die drie verdrietige gezichten... Dexter is vandaag naar de crèche omdat we thuis werken. Dus het is na 2 maanden opeens heel raar om met z'n vieren in huis te zijn, om zijn speeltjes en slaapplek te zien, z'n schattige hoofdje voor je te zien... Maakt dan bijna dat ik spijt krijg. En vooral om wat ik ze aandoe. Maar ik weet dat dat is omdat die nu op de crèche is, dus dat ik geen werk aan hem heb.
femh
Ik heb je verhaal en de reacties hier gevolgd
femh en ik wil graag zeggen dat ik je heel dapper en verstandig vind. De beslissing om de pup terug te brengen is zeker zwaar maar wel het beste voor de hond én voor jou.
Hier ongeveer hetzelfde verhaal maar ik ben al anderhalf jaar verder. Hond is nog steeds heel bewerkelijk en moeilijk en ik sta er nog steeds alleen voor. Ondanks alle afspraken en donderpreken is er qua hulp en ondersteuning niets veranderd.
Ik heb er voor gekozen om haar te houden maar het is zwaar en het beïnvloed mijn leven behoorlijk tot mijn relatie aan toe.
Heel veel sterkte zaterdag en hou voor ogen dat je het beste doet in een miserabele situatie.
alison
dank, dit steunt.
Ik heb ook niet het geloof dat man structureel gaat bijdragen, daarvoor werkt hij ook teveel en heeft hij teveel slaap nodig.
Ik wil die beperking idd niet. Dus dan liever nu door deze heeeeele zure appel heen.
ik kan niet in de toekomst kijken. Hoe gaat en loopt het dan? Hoe voel ik me dan? Ik moet dus maar doen wat ik nu voel. Waarbij meespeelt dat ik geen vertrouwen erin heb dat ik me over een jaar anders zal voelen.
Zoals Alison.
Ook van mij een hart onder de riem en een schop onder de kont van je man.
Ook ik heb mijn "wij hebben geen klik pup" nog lang gehouden uit schuldgevoel, maar alsnog dus laten herplaatsen. Beloftes van "nu gaat alles anders, wij helpen" duurden een paar dagen en ik kon het weer alleen opknappen.
Het is ook lastig, ik ga je enkele kant op pushen.
Hoe zou het nu geweest zijn als de pup gisteren weggebracht zou zijn? Tot zaterdag is ook wat lang er tegen aan hikken.
Jammer vandaag, dat thuiswerken en die sippe gezichten. Je gezin neemt je vanavond vast alles uit handen, "kijk dan hoe lief hij is"....sterkte.
Dit heb ik dus niet gehad. Mijn besluit samen met man genomen en die steunde mij in mijn beslissing, wetende dat hij de kar ook niet wilde trekken.
hij steunt
me ook. Hij weet dat ik degene ben die alles moet doen, omdat ik ook gewoon veel thuis ben. Hij weet dat hij het zelf niet zou trekken in z'n eentje. Maar toch vindt hij het vreselijk.
daardoor voel ik me eigenlijk helemaal niet gesteund... Wel in woorden, maar z'n blik...
Kaaskopje
Maar dat is precies wat ik bedoel: als het vantevoren duidelijk is dat iets tijdelijk is, zo'n hondje in huis, kunnen ook kinderen dat prima handelen. Maar in dit geval mochten ze die liefde wel toelaten, ga je als kind er onbevangen in. Misschien was het ook wel een grote wens van de kinderen. En dan nu dit... Dat lijkt me verschrikkelijk moeilijk.
Voor de kinderen, en ook voor het hondje trouwens. En ja, ik denk dat dan impact kan hebben die een leven lang duurt. Ik praat niet perse over een trauma, maar dit vergeet je volgens mij niet, en kan invloed hebben op hoe je zelf een dier later wellicht gemakkelijker wegdoet. Daarvoor hoef je helemaal geen psychologie gestudeerd te hebben trouwens.
Voor de volwassenen is het ook lastig, maar die zijn volwassen en hebben de macht, maken de beslissing. Dus daar heb ik toch minder medelijden mee.
Nogmaals, ik begrijp dat het voor TS niet te harden is, en dan moet je het niet doen.
