Pup (16w) terug naar fokker?
Sinds 2 maanden hebben wij een labradorpup. Zeer goed ingelezen en over nagedacht. De kinderen vinden het fantastisch. Maar man en ik...?
Ik durf het bijna niet te zeggen, maar eigenlijk hebben we spijt. Dit gevoel sluimert al even, maar na weer zo'n shitnacht en een niet meelopende pup vanmorgen wil ik het van me aftypen.
De eerste weken waren natuurlijk extra heftig. En ook nu is hij nog bewerkelijk. Hij komt niet in de buurt van zindelijk, hij wordt nog 2x per nacht wakker, hij wil absoluut niet meelopen buiten.
Ik heb 2x per week puppycursus met hem, waarvan 1x privé les. Gedragstherapeut een keer langsgekomen. Om dat bovenstaande allemaal aan te leren. Maar het gaat niet.
Hij krijgt heel veel liefde en aandacht, hij is nooit alleen. Maar het blijft zo moeizaam gaan.
Ik begrijp dat af en toe spijt hebben erbij hoort, maar de laatste week overheerst het. Ik denk dat het de verkeerde keuze is geweest...
De fokker zou hem zo terugnemen. Bij dat idee wordt ik stiekem een beetje blij, m'n rust en vrijheid terug.
De kinderen (10 en 13) zouden dat natuurlijk vreselijk vinden. Maar zij hebben enkel de lusten van 10 minuten per dag met hem spelen, en vertederd naar hem kijken als hij slaapt. De andere 23u en 50 minuten doe ik.
Voor Dexter zal het niet uitmaken, als hij een goed huisje krijgt is alles best.
Ik ben benieuwd naar jullie reacties.
Nou
Zolang er nog elke dag dieren massaal naar de slacht gaan, vind ik het overdreven om moeilijk te doen over een hond die een prima leven elders tegemoet gaat.
Zo snel mogelijk
Ik kan het mij best voorstellen dat het tegenvalt, ik ben opgegroeid met een hond, maar de impact van een pup in een gezin, dat heb ik toch onderschat. Eigenlijk wel zoiets als met ons eerste kind, dat was ook heel erg wennen. Voor ons geen reden om hem weg te doen, ik blijf pup geweldig leuk vinden en kijk er echt naar uit dat we lange wandelingen kunnen maken. We hebben het ook heel erg met hem getroffen denk ik, maar misschien is het ook wel de klik tussen pup en ons gezin, die was vanaf het eerste moment goed en dan kun je veel hebben en is geduld ook makkelijker op te brengen.
Voor je kinderen zal het lastig zijn, maar als ze nu alleen maar 10 minuten per dag met hem bezig zijn, dan vind ik dat ook erg weinig, bij ons is er onderling zelfs strijd wie hem uit mag laten en wie wanneer met hem speelt, ik moet de kinderen daar echt in afremmen, anders krijgt pup nooit rust.
Ik zou zo snel mogelijk de beslissing nemen en met de fokker afspreken wanneer je hem terug kunt brengen en het daarna aan de kinderen vertellen.
Mwah
Dat dramatische voor je kinderen zou ik niet te zwaar maken. Goede les voor hun dat je over het nemen van een huisdier goed moet nadenken. En dat vergissen menselijk is.
Wij hebben ooit eens degoes gehad, kleine knagertjes. Werden mij aangeboden en omdat ik toch nog een passende kooi had heb ik ze genomen. Ondoordacht. Na een jaar hebben we ze naar een opvang gebracht, gelukkig zijn ze van daaruit vrij snel doorverhuisd naar de HAS in Den Bosch. Ik heb me daar niet zozeer schuldig over gevoeld, maar wel een stevige les geleerd. En die onze kinderen ook meegegeven.
Onze kinderen leren hier dat je in het belang van het dier moet denken en handelen. Dat dat je verantwoordelijkheid is. Dat je soms een dier moet herplaatsen of moet laten inslapen, terwijl je daar zelf nog helemaal niet aan toe bent en het graag nog even zou willen rekken.
Jeetje Kaaskopje
Wat is er met jou aan de hand zeg? Wat doe je bitchy!
Even je eigen woorden:
"Als je dat niet wist, heb je je niet voldoende ingelezen, ingeleefd en over de toekomst nagedacht. Ik zeg erbij dat dit iedereen een keer kan gebeuren, wij hebben ons ook weleens vergist in een ras (niet in het fenomeen hond)"
Als je zegt dat het iedereen een keer kan overkomen, waarom doe je dan zo?
En...
"Wij hebben ons inderdaad een keer vergist. Maar dat ging niet om Hond, maar om Ras. Ik heb me teveel laten leiden door het uiterlijk van het ras van die bewuste hond en dat viel ontzettend tegen. De verzorging van die vacht was enorm arbeidsintensief en zijn karakter botste met hoe wij wonen. Daar ben ik dan ook niet trots op."
Op een ras had je je toch ook in kunnen lezen. Ik kan niet begrijpen dat je een hond neemt omdat hij er zo leuk uitziet. En dat honden met bepaalde soorten vacht enorm arbeidsintensief zijn is ook algemeen bekend. En dat niet alle honden geschikt zijn voor ieder type woning is ook niks nieuws.
Gelukkig zeg je dat je er niet trots op bent, maar ik heb niet de indruk dat femh trots op de situatie is waar ze nu in zit, dus wat dat betreft zit ze er niet anders in dan jij. Volgens mij heb ik ook nog gelezen dat het je 2x gebeurd is, dus oordeel niet zo hard over femh.
Ik heb bewondering voor het feit dat ze er eerlijk voor uitkomt en niet nog een jaar aan blijft modderen, om er na dat jaar achter te komen dat de hond toch beter af is bij een ander baasje.
Van
Mij mogen mensen boos zijn. De hond komt prima terecht. Ik vind het erg wat ik mijn kinderen ga aandoen.
Draadje
gevolgd, maar ik had nog niet eerder gereageerd.
@femh, als ik jouw bijdragen hier zo lees, denk ik dat je een goede keuze hebt gemaakt. Het is niet makkelijk, maar wellicht kun je aan de fokker vragen om over een paar maanden een foto of filmpje te krijgen, zodat de kinderen kunnen zien dat het goed gaat met de pup.
Natuurlijk is het niet makkelijk voor je kinderen, maar er schuilt ook een mooie les in. Het is voor alle partijen beter. Je man wordt weer gezelliger, jij krijgt weer meer slaap enz.
Mocht je toch nog wel een hond willen, kijk eens naar herplaatsers. Zeker als je een hond overneemt van tussen de 1 en 2 jaar heb je die moeilijke puppy tijd niet meer. Daarnaast is het dan makkelijker om te kijken of de hond bij je past. Ik heb momenteel 2 herplaatsers in huis. Het zijn beide schatten. We hebben de tijd genomen voordat we ze mee naar huis namen. Eerst een keer elkaar ontmoeten, dan een keer de andere hond mee, dan nog een keer de kinderen mee en dan pas mee naar huis.
Een puppy is gewoon echt heel erg bewerkelijk, veel mensen onderschatten het. Schaam je er niet voor. Wees trots op jezelf dat je ervoor kiest om de pup een ander huis te gunnen. In mijn ogen is dat een teken dat jij echt het beste voor hebt met de hond.
Heel veel succes met de komende tijd. Het zal verdrietig zijn, maar uiteindelijk slijt het.
Kaaskopje offtopic
Een zeldzame bijwerking van een zenuwblokkade in mn rug: ipv een paar uur kon ik 2 dgn mn been niet meer bewegen. Inmiddels weer thuis. Jij ook sterkte!
femh
"Ervaring met hoeveel impact dit gaat hebben op de kinderen? Blijft dit een jarenlang issue? Of een paar dagen rouw en weer door?"
Ik mag toch werkelijk hopen dat dit niet jarenlang een issue blijft. Het is toch niet dat hun beste vriendinnetje overlijdt of een van de ouders plotseling met de noorderzon vertrekt?
Ik zou het gewoon uitleggen zoals het is. Je hebt je vergist in de impact. Je ziet dat jij de hoofd/alleen verzorger wordt. En dat jij daar ongelukkig van wordt. De fokker wil de hond terug en de hond krijgt een nieuw baasje.
Ze mogen dan een paar dagen boos op je zijn en dan weer verder met het leven zou ik zeggen.
(nogmaals we hebben het hier over een hond)
Alkes
nou ja, ze houden van hem, zeggen ze regelmatig.
ik houd niet van hem, dus ik kan me even niet inleven.
M'n man heeft net ook gehuild, hij had er toch mee verder willen gaan. Maarja, als je 60u pw op kantoor zit is het makkelijker.
Ik voel me nu even de bitch van het gezin, maar het idee dat m'n leven over een paar dagen weer is als vanouds maakt me heel blij. (de fokster spreek ik vanavond uitgebreider, ze gaat even kijken wanneer ik hem kan terugbrengen).
Maar eerst nog door flink wat zure appels heen w.b. vertellen en terugbrengen.
niet leuk dit, als ik het van tevoren had geweten.
Zoals man zei, dit is het enige rationele besluit. Een ervaring rijker en een illusie armer.
Zeetakje ( na een ochtend andere verplichtingen pas verzonden)
Dat ik nog eens het predicaat bitchy zou krijgen...😉
Zoals je kunt lezen heb ik al van alles over mijn toon gezegd tegen Femh zelf.
Ik heb uitgelegd, eerder al, dat er voor mij onderscheid is tussen vergissen in het fenomeen hond en in het fenomeen ras. Mijn vergis hond heeft een jaar bij mij gewoond en toen heeft iemand anders mij overgehaald om hond naar een gezin te laten verhuizen. Ik wilde daar eigenlijk nog niet aan. Veel later hadden wij samen een vergis ras en die is ook na een jaar verhuisd. Vanuit die achtergrond zeg ik dat ik het onvoorstelbaar vind dat je na minder dan 2 maanden al concludeert dat je je vergist hebt. Dan geef je jezelf niet de tijd om een band te smeden met de pup. Zoals ik het lees was de wil er aanvankelijk wel bij Femh, maar totaal niet bij haar man. Vanuit hoe ik ben, met groot inlevingsvermogen en al, snap ik dat niet.
Femh
Een oprecht gemeende sterkte voor jullie samen. Mijn gemopper staat niet in de weg dat ik snap dat dit moeilijk dit voor jullie is.
Een dit teveel
...
Maar een dier
Het hangt erg van je kinderen af, denk ik. Het zou hier behoorlijk rampzalig zijn, denk ik. Heel eerlijk (en niet om het je moeilijker te maken) denk ik dat ik het mijn leven lang terug zou horen. Trauma weet ik niet, maar ze zouden het heel erg vinden. Mijn kinderen rouwden ook heel lang om onze dode kat. Maar ik ken ook kinderen die er na drie dagen klaar mee zijn.
Ach
als ik lees dat femh sinds dag 2 niet meer blij is geweest, omdat ze zich heeft vergist in de impact, dan heeft ze het nog lang vol gehouden. Het lijkt me de juiste vergissing. Hopelijk komt het nog goed met de hond. Ik ken ook een hond die wat langer bij de fokker is gebleven en die is toch wat minder goed gesocialiseerd.
vergissing = beslissing
zie kop.
reactie van de kinderen
de reactie van de kinderen heeft ook veel te maken met de reactie van de ouders in dit geval.
Als je als ouder aangeeft dat je het hebt geprobeerd, dat je snapt dat ze het vervelend vinden maar dat er helaas geen andere keuze is maar verder gewoon doorgaat en er niet elke keer weer naar vraagt (is iets anders dan ze geen ruimte geven om het er over te hebben) dan zal het wel meevallen.
Kaaskopje
Ik geloof niet dat het goed gaat komen met de band tussen mij en pup. Ik vind het hebben van een hond nu al zo bewerkelijk, en alles in mij voelt zo duidelijk dat ik dit niet wil in mijn leven. Dan hak ik liever nu de knoop door dan nog een paar weken afwachten. Waarbij ik het antwoord al weet. Zelfs als die slaapt voel ik me onrustig.
Ik heb geleerd dat je altijd moet luisteren naar sluimerende twijfel, en dit niet moet wegdrukken omdat de rest zo enthousiast is. Waar ik tegenaan loop, is precies waar ik stiekem over twijfelde toen we Dexter wilden aanschaffen.
Het is heartbreaking zoals hij naar me kijkt met zo'n schuin koppie, maar dat maakt niet dat ik er anders over denk. Het maakt het alleen zo vreselijk moeilijk om aan de kinderen te verkopen.
Sterkte
Ik neem toch aan dat deze beslissing niet uit de lucht komt vallen voor de kinderen, je hebt vast wel met ze besproken dat het jullie zwaar valt , een puppy in huis. Bovendien vertel je dat de sfeer in huis daardoor minder goed is. Dat zullen ze ongetwijfeld gevoeld hebben. Ik denk niet dat kinderen hierdoor een trauma oplopen. Boos en verdrietig voor een tijdje ,maar dat mag toch?
Jaren geleden hadden wij 2 poezen gekregen, 2 zusjes. Ze konden absoluut niet met elkaar, veel ruzie. Een van de poezen sproeide overal tegenaan. We hebben van alles geprobeerd, naar de dierenarts, druppeltjes etc. Na een jaar had ik het helemaal gehad, ieder keer als deze poes door de kamer liep hield ik haar in de gaten en ik kon ieder keer alles opruimen. We hebben toen besloten haar naar een asiel te brengen. Dit goed aan de kinderen uitgelegd. Ze waren wel heel verdrietig maar dat duurde maar een paar dagen. Deze poes was heel snel alweer geplaatst. Haar zus loopt hier nog steeds rond.
bloempot
ja, ik bereid ze al lichtelijk voor. Zoon lijkt het te snappen en weet dat het niet zeker is dat hij blijft (dat was de situatie een paar dagen terug). Hij moest daarom huilen, geen drama, maar zit nu wel vaak stilletjes bij hem als Dexter slaapt.
Dochter riep gelijk dat die echt niet weg mag en zij alles gaat doen qua uitlaten. Dat is het issue niet, dus dat helpt niet. Toen was het nog niet aan de orde. Maar ik heb ze dus al lichtelijk gekneed.
Alkes
Een hond is voor de meeste mensen een lid van het gezin en als die weggaat kan dat heel veel pijn doen. En ook echt traumatisch zijn. Wij zijn met zijn 5en en niet met zijn 4en als we hond zouden kwijtraken zou dat echt erger zijn dan een vriendin die verhuisd...
Ik kan niet inschatten of dat bij Fem ook al zo is....(bij haar niet maar bij de rest van het gezin..)
Mijk
mijk
Ik was al bang dat er een verschil is tussen mensen die een hond als (gelijkwaardig?) lid van het gezin beschouwen en mensen die een dier ook een huisdier als dier beschouwen. Zal duidelijk zijn dat ik tot de laatste categorie behoor.
Het is voor mij ook echt verschillend
Wij hebben allerlei soorten huisdieren gehad. Katten, cavia's, konijnen en dat valt inderdaad onder de categorie verdrietig maar het leven gaat door. Met een hond vind ik dat echt anders. Er is veel en veel meer wederkerigheid in mijn relatie met de hond. Ik praat tegen haar maar zij vertelt me ook heel veel. Mijn vorige hond had ook haar eigen relaties met onze vrienden, familie en buren (er is ook buiten ons gezin wat afgehuild om dat beest..). Met onze hond werken we ook nog dus de band is heel heel sterk.. Maar om dat te snappen moet je er heen hebben vermoed ik.
Mijk
Dramatisch
Het zou hier wel dramatisch zijn. Mijn kinderen zijn heel erg dol op dieren en zeker op onze huisdieren. Bovendien zijn ze sowieso niet zo makkelijk met veranderingen. En we hebben ook 2 pleegkinderen en voor hun ligt dit sowieso veel lastiger want die hebben veel meer moeite met zich hechten en hebben altijd een onbewuste angst voor het weg moeten (want ze zijn al meerdere keren van huis gewisseld). Dus dat zou wel traumatisch zijn maar dat is ook een unieke situatie. Voor onze andere kinderen zou het geen trauma zijn maar gewoon enorm verdrietig en ik weet zeker dat ze me nog lang verwijten zouden maken.
Wat ik bij jullie jammer vind is dat het nooit echt een gezamenlijke project lijkt te zijn geweest maar dat het meer jouw hond is en dat jij het nu te zwaar vindt en de hond dus weg moet. Ik kan me voorstellen dat dit voor de kinderen ook veel moeilijker is daardoor. Ze hebben geen kans te gehad om ook mee te helpen en samen zorg te dragen en daardoor misschien samen tot de conclusie te komen dat het te zwaar is. Als je zelf een bijdrage hebt kunnen leveren en daardoor zelf ook een beetje controle hebt over de situatie is het makkelijker om de uitkomst te accepteren dan als je compleet machteloos bent. Een hond is deel van het gezin en daarom zou dit eigenlijk ook een beslissing van het gezin moeten zijn. Maar dat kan alleen als het hele gezin betrokken is bij de hond en samen de zorg draagt.
Kaaskopje
Om eerlijk te zijn vind ik echt niet zo veel verschil tussen jullie situatie en die van Fem zitten. Zij heeft zich vergist in hoe zwaar de zorg voor een pup is. Jij hebt je vergist in hoe een bepaald ras is. Daar zit niet echt veel verschil in. Jij wist al hoe het was om een hond te hebben en toch heb je ook een vergissing gemaakt en het niet volgehouden. Fem heeft nog nooit een hond gehad en theorie is anders dan praktijk.
Hond
Een hond is voor mij anders dan een cavia of een konijn. Een hond is een sociaal dier die zich hecht aan een roedel. Voor mij is een hond een gezinslid. Het is niet 'maar' een hond. Het is een dier die afhankelijk is van mijn zorg. Een hond heeft daarbij naast eten en drinken ook nog uitdaging en sociale activiteiten nodig.
Katten zijn weer een ander verhaal. Sommige huiskatten zijn ook sociaal en hechten zich ook aan mensen. Andere katten hechten zich alleen aan een territorium.
@Femh, vervelend dat jij je nu de bitch van het gezin voelt. In mijn ogen ben jij juist degene die het beste voor heeft met de hond.
Tijd
Hoeveel tijd je het moet geven is een lastige vraag. Ik weet dat tijd enorm veel kan brengen. Niet voor niets is er een gezegde dat je liefde spelt als TIJD. Gevoelens ontwikkelen zich soms pas na langere tijd. Niet alleen voor dieren maar ook voor mensen. Het heeft ook lang gekost voor mijn pleegkinderen zich hier thuis voelden. Het heeft ook veel tijd gekost voordat ik echt van hun heb gehouden. Een wijze adoptie en pleegmoeder zei tegen mij: fake it till you make it. En ja, dat werkt echt. Tijd maakt veel verschil, zowel voor de kinderen als voor ons. Liefde is fragiel en heeft tijd nodig om te groeien.
Dat geldt ook voor beesten. De moeilijke pup waar ik eerder over vertelde is nu een zeer gewaardeerde en geliefde huisgenoot.
Aan de andere kant we hebben hier over een jonge pup die zich nog vrij makkelijk elders kan hechten. Dus dan kan je inderdaad beter de beslissing nu nemen dan nog maanden te wachten. Moeilijk.
Fake it till you make it
Doe ik nu 2 maanden. Bij een hond geef je dat toch sneller op dan bij een pleegkind denk ik. Dexter krijgt een liefdevol thuis zonder hechtingsproblemen. Daar is hij gewoon nog te jong voor. De gevolgen bij het herplaatsen van een kind zijn natuurlijk andere koek.
Kaaskopje
"Dat ik nog eens het predicaat bitchy zou krijgen...😉"
Haha, ik had ook niet gedacht dat jij dat predicaat nog eens zou krijgen. 😂😂
Ik blijf het verschil in vergishond of vergisras echt niet zien, maar we hoeven het natuurlijk ook niet altijd met elkaar eens te zijn.
Ik vind vergishond trouwens mooi als nominatie voor het woord van het jaar.
Prettig oneens
Lijkt me een goede afsluiter😊
Stuur jij 'm in? 😃
kinderen verteld
want over een paar dagen gaat hij terug.
complete hysterie. Dood, pleeggezin zoeken, weglopen, nooit meer van jullie houden, liever jij weg dan Dexter etc etc kreeg ik om m'n oren.
Deze zure appel hebben we gehad. Hij was heel zuur. En dit wordt nog wel een paar dagen flink drama. Dit valt niet mee.
Vreselijk, maar ik heb geen twijfel. Ik wil dit echt niet de komende 12 jaar.
