Pup (16w) terug naar fokker?

Trauma

is misschien een groot woord, maar ik vind het toch niet iets kleins. Althans, het hoeft het niet te zijn dan. (voor betreffend kind) (Is het dat wel dan is dat ook helemaal oké)
Maar ik kan me er alles bij voorstellen.
Het gaat niet alleen om die paar weken contact.
Het gaat ook over de betekenis van de hele komst van hond, en over je verwachtingen naar de toekomst.
Misschien mag ik deze vergelijking niet maken maar de meeste ouders houden al na 1 uur (of 1 seconde, of 1 week...) zielsveel van hun kind.
Ik wil maar zeggen dat het met hoeveelheid tijd niets te maken heeft...

Of je ontmoet je grote liefde, het gebeurt toch echt regelmatig dat mensen al heel snel heel verliefd zijn. Als dan al snel de verwachting over en weer uitgesproken wordt dat het serieus kan worden dan doet het natuurlijk toch pijn als eea plotseling afgebroken wordt. Zeker als je het niet ziet aankomen en/of het niet snapt.

Bij de komst van pup stel je je er op in dat je tijd zat hebt om van deze pup te gaan houden en ervan te gaan genieten, je doet een commitment voor een jaar of 15.

Ik vind het allemaal niet echt klein dus. Nogmaals, ik kan me wel voorstellen dat het voor sommige mensen wel klein is.
Voor sommige honden is het overigens ook niet klein.

Ik zou iig tijd geven, veel tijd. Volgens mij wil je altijd snel met vanalles?
Ik hoop ook dat je er van leert, ik blijf toch leermogelijkheden lezen. En dan vooral voor jou. Je hebt aangegeven je man te hebben 'ontzien', heb je hem dan een eerlijke kans gegeven? En jezelf?

Rebecca

Het kan nu net lijken of ik alles meegemaakt wil hebben, maar het zal maar zo zijn dat het soms echt zo is. Toen ik 22 was kreeg ik verkering met een collega. Ik was nog nooit zo verliefd geweest. Het geluk bruiste gewoon vanuit mijn tenen naar mijn hoofd toen hij mij zijn liefde verklaarde. Dit geluk was helaas wel van héél korte duur. Een paar weken later biechtte hij op dat hij er niet mee door kon gaan, omdat hij toch eigenlijk nog heel veel last had van de breuk met zijn voorgaande vriendin. Daar zat ik dan 5 minuten later in een bushokje voor de rit naar huis. Wat voelde ik me ellendig. En wat was het vervelend dat we elkaar op het werk nog tegenkwamen.

Wat je reactie over hoe je met je kinderen praat betreft, begint het er op te lijken dat je uit principe oneens met mij wilt zijn. Hmmm... komt me bekend voor. Als Femh niet vanuit haar hart voor Dexter kon zorgen, is het beter voor Dexter dat hij naar een baas gaat die dat wel voor elkaar krijgt. Twee vliegen in een klap in één waarheid. Ook dit kan een les zijn voor de kinderen: bezint eer ge begint.

Tsja

Mijn kinderen zouden er, nogmaals, niet blij mee zijn als ik mijn gedrag zou verontschuldigen door net te doen alsof dit beter is voor hond. Dit is niet beter voor hond, alleen maar voor ts. En dat is voldoende.

Dat doe je toch ook niet?

Je zegt a. dat je eigen gevoelens niet zijn wat ze hoorden te zijn als je een hond in huis haalt en b. dat het voor een hond dan beter is om niet op te groeien bij iemand die er niet vol voor kan gaan. Honden voelen veel aan. Net als mensen. Mensen waarvan een ouder geen liefde kon geven, bevestigen vaak dat ze dat hebben aangevoeld.

te zwaar

"te zwaar" is abstract. Ik zou het duidelijker uitleggen en ook je het naar vindt dat je dit niet eerder wist. Maar dat je sommige dingen vantevoren niet goed kan weten. Dat je het hondje wilde voor hen, de kinderen, maar dat je er zo mee bezig was de hele dag dat je er zenuwachtig/ongelukkig van werd en dat is voor niemand goed.
Je hebt het wel goed gedaan door het snel te erkennen en het hondje terug te doen. Het beestje werd er misschien zelf ook nerveus van (weet dit niet zeker)
Maar ik blijf erbij dat het wel naar is voor de kinderen, maar geen trauma. Het is bv geen overlijden van een familielid. Hier komen ze echt wel overheen. Als jij dat tenminste komt (en je man)

Mosterd na de maaltijd

Als het goed gaat bij de fokker is er misschiem voor de pup ook te veel stress geweest bij jullie. Honden kunnen mensen ook “lezen” he, zonder dat ik in pseudo psycho babbel val. Mijn volwassen hond is soms vervelend, altijd op dagen dat ik zelf niet lekker in mijn vel zit.
Sterkte, want het lijkt me heel erg verdrietig
Sini

Eens met Sini

Ik denk dat de hond teveel stress ervaren heeft.

Hier een heel gevoelig hondje waarbij ik echt zn steun en toeverlaat ben om " het leven" aan te kunnen. Als ik stress ervaar merk ik dat aan de hond, zelfs al heb ik mijn eigen stress niet door.

De hond is nu gewoon weer thuis na een lange logeerpartij..het nest is ontspanning. Misschien mag hij wel blijven?

Fem

Dat was bij mijn hond ook, was ook veel rustiger na de verhuizing en daardoor leerbaar. Het was echt een verkeerde wisselwerking met mij, hoe ik ook mijn best deed. Bepaalde hechting die ontbrak?
Waar ik alles 100x moest oefenen, met weinig resultaat, pikte hond bij de nieuwe baas alles super snel op. Ze zei later heel lief dat ik toch een goede basis had gelegd. Nou, daar had ik niet veel van gemerkt. Verpest had ik hem dus niet....
Sterkte met alles een plekje geven. Komt echt goed, vooral als er berichten komen dat het goed gaat met de hond.

Hier kan ik zien hoe de stress is

In het gezin aan hoeveel ik moet dweilen. Lullige is natuurlijk dat als ik te veel dweil ik daar mopperig van wordt en de hond gestresst raakt. Gelukkig hebben we zo langzamerhand vooral goeie dagen. Het beter voor de pup verhaal gaat volgens mij echt wel op. Een hond met stress kan niet leren...

Mijk

Precies Sinilind

Dat bedoelde ik ook met dat een hond meer aanvoelt dan je denkt .

femh

het is zoals het is...

Gelukkig er wel van geleerd. Ook over jezelf en je relatie.

En wat je schrijft over de pup (daar wel zindelijk): het klikte dus duidelijk wederzijds niet. In het Engels hebben ze er een mooie term voor: 'irreconcilable differences'.

Mirreke offtopic

Vind je de Nederlandse variant niet mooi?😁

Alkes

Ik denk dat je onder ogen moet het zien wat het is. femh doet dat zelf goed: maanden verheugen, dan genieten en dan weer weg. En ook het toekomstbeeld... Dit doet wat bij kinderen, bij mensen. Vooral omdat je er onbevangen ingaat. Puppies zijn adorable, je hart gaat ervan open.
Je kunt dit soort verdriet veel beter benoemen dat eroverheen huppelen (oh, het is toch maar een hond, iets wat ik bij jou bespeur).

En je argument: 'er zijn veel ergere dingen...

Dat is echt een argument van niks. Als je zo redeneert mag je nergens verdrietig over zijn. Er is altijd wel iets ergers.

Eigenlijk is dit een goede oefening voor later. Dit IS erg, maar het gebeurt. Dat is nou eenmaal zo. Leer ervan, ga erdoorheen.

Kinderen krijgen hier veerkracht van, als het idd goed begeleid wordt. Ik denk ook best dat kinderen mogen zien dat hun ouders hier ook verdriet van hebben. Man van femh mag best mokken vind ik, en femh mag best haar machteloosheid hierin laten zien.

Verdriet doormaken en goed verwerken is gezond.

Blijven roepen dat het niet erg is want het is maar een dier, en bovendien zijn er veel ergere dingen is totaal niet constructief.

verdriet vs trauma

Verdriet is er zeker, maar het ging erover om het een trauma te noemen. Dat vind ik overdreven.
En het is niet erg voor het hondje zelf, maar voor het gezin.

Je hebt mokken en mokken

Ja Mirreke, het is naar en het is logisch dat de kinderen verdrietig zijn.
De kinderen hebben zich op zo'n snoezig puppietje verheugd, ze krijgen hem, en hij gaat weer weg. De kinderen hebben ook niets van de verzorging op zich genomen terwijl hun moeder dat wel gevraagd heeft.
De vader wist van de worsteling van femh en wist dat ze er om de haverklap uit moest en dat ze het loodzwaar vond. Hij heeft nooit gezegd 'blijf maar liggen, ik kijk wel even' of iets anders om het wat makkelijker te maken.
Femh heeft het besproken met haar man en hij was het ermee eens, desondanks gaat hij haar initieel doodzwijgen en verwijt hij haar dat zij de kinderen een enorm trauma bezorgt. Dat doodzwijgen is mishandeling en haar verwijten maken terwijl hij zelf niets gedaan heeft om te helpen en het er zelf mee eens was is volledig onterecht.

De kinderen hebben verdriet en ze leren er wel mee leven. Het is fijn dat dit het grootste trauma tot nu toe is, dan hebben ze een gelukkige onbezorgde jeugd gehad, dat is een groot compliment aan femh.
Het is goed dat manlief nu aan het bijdraaien is, maar dat daar een externe partij voor nodig was is geen goed teken. Blijkbaar was hij anders doorgegaan met zich als bullebak te gedragen. Ik denk dat femh, als het stof neergedaald is, toch nog eens goed moet overwegen of ze deze houding wel wil. Dit is een kleine crisis die een groot probleem blootgelegd heeft. Aan haar de keuze wat ze ermee wil doen.

Groot probleem blootgelegd

Fransien schreef: "Het is goed dat manlief nu aan het bijdraaien is, maar dat daar een externe partij voor nodig was is geen goed teken. Blijkbaar was hij anders doorgegaan met zich als bullebak te gedragen. Ik denk dat femh, als het stof neergedaald is, toch nog eens goed moet overwegen of ze deze houding wel wil. Dit is een kleine crisis die een groot probleem blootgelegd heeft. Aan haar de keuze wat ze ermee wil doen."

Hier ben ik het helemaal mee eens.

Daar wil ik aan toevoegen: klopt het dat je vaker zo'n schuldgevoel krijgt aangepraat door je man? Daarmee kan hij je mooi in bedwang houden. Hij gaat tekeer, verwijt je van alles en gaat vervolgens in de doodzwijgstand. Dit kan wel eens een heel groot probleem zijn dat blijft doorduren zolang jullie deze rollen blijven spelen: de schuldige versus de beschuldiger (eventueel benadrukt met doodzwijgen).

Ik zou hier eens heel goed over na gaan denken.

Patroon

Ik vind het patroon ook heel vreemd. Van de kant van man, maar ook van Femh zelf. Hier werd door veel mensen gezegd: geef duidelijk aan dat het zo niet gaat lukken. Dat jullie het echt samen moeten doen. De nachten kunnen gedeeld worden met man. Hij kan ook in de ochtend voor het werk uitlaten. Tussen de middag of na thuiskomst uit school kunnen de kinderen ieder een paar keer naar buiten. Na het werk man weer. Was Femh alleen tussen half negen en drie uur alleen met hen geweest. Dan is het een heel ander verhaal, zeker als je bedenkt dat zo'n pup niet zo heel lang klein blijft. Over een half jaar had ze tussen de middag een uur kunnen gaan wandelen en had de rest van de familie de andere wandelingen op zich kunnen nemen.

Dus de grote vraag is vooral: waarom heeft Femh niet heel duidelijk aangegeven dat ze echt de verantwoordelijkheid wilde delen en dat ze anders de pup terug zou brengen. Met concrete afspraken erbij. Dan had de rest van het gezin de kans gehad er iets aan te doen. En was het dan toch tot dit einde gekomen, dan is het heel helder dat het iedereen te zwaar was. Gedeelde verantwoordelijkheid.

Dus: waarom heeft Femh dit niet gedaan? Omdat ze vindt dat ze als vrouw overal verantwoordelijk voor is? Omdat ze dit soort dingen niet durft te bespreken met man? Omdat ze altijd alleen alle beslissingen neemt en niet zit te wachten op gedeelde verantwoordelijkheid? Zo kunnen er allerlei redenen zijn.

Wat betreft de pup: die is nu duidelijk beter af. De kinderen van Femh overleven dit wel, maar vergeten dit nooit. Ik denk dat Femh een stempel heeft nu. En die heeft ze vooral te danken aan bovenstaand patroon. Werk aan de winkel dus.

hmmm bullebak...

femh schreef ergens dat ze pre-hond erg gelukkig waren, als gezin en als stel.

Deze situatie heeft iets in beiden naar boven gebracht waar ze niet mee om konden gaan en wat ze duidelijk niet hadden voorzien.
Beiden zien ze elkaar nu ook op een manier die wellicht niet eerder zo duidelijk was.

Kortom: het maakt was los, een hondje...

femh, misschien kunnen jullie af en toe nog eens een foto krijgen van de fokker. Ik denk dat het je verdrietige hart goed doet, als je hondje gezellig gelukkig ziet zijn.

Begrip

Ik vind het overdreven om te spreken van mishandeling. De man van Fem was/is boos. Hij is boos op zichzelf en op Fem. Dat is toch best te begrijpen? Hij verwijt zichzelf en haar dat ze de kinderen verdriet hebben gedaan. hij had waarschijnlijk helemaal niet zo door hoe zwaar het Fem viel om voor de hond te zorgen. Zij heeft dat ook niet voldoende gedeeld (zowel de zorg als hoe zwaar het was). Dus zijn gedrag vind ik best te begrijpen. Het heeft uiteindelijk maar een paar dagen geduurd en nu gaat het al weer beter.

Femh

Onze kinderen waren al ouder, juist omdat ze minder afhankelijk waren van ons zochten wij een nieuwe hobby. De reden dan onze pup weg ging is dat die niet altijd even lief was en dat zagen zij ook wel.

Praat die mensen nou geen relatiecrisis aan

Ik denk dat we kunnen constateren, dat het gedrag van zowel Femh als haar man geen schoonheidsprijs verdient, maar gun ze om hier overheen komen. Ze hebben geknuffeld, dat was hoognodig denk ik. Dat man een gesprek met een vriend nodig had, vind ik heel menselijk. Net alsof wij vrouwen nooit druk gaan bellen of Whatsappen met een vriendin, zus, of moeder als we met een situatie in de maag zitten. Het leven moet weer doorgaan. Hopelijk wordt deze ervaring gebruikt bij een eventuele volgende. Zo moet het dus niet.

Vergeten

"De kinderen van Femh overleven dit wel, maar vergeten dit nooit."

Daarmee maak je het dus erg groots en dramatisch. Ze vergeten het nooit, pfff... Ja, als volwassene kunnen ze zich dit misschien nog wel herinneren. Als je er naar vraagt. Want de kans is groot dat ze het over een paar weken alweer zo goed als vergeten zijn. Het leven gaat namelijk gewoon door. En de pup is er maar kort geweest he, niet hun halve of hele leven.

Door deze draad herinner ik mij plots weer dat wij ooit een pup hadden die na een paar maanden onder een auto kwam. Dood. Even een hart onder de riem van Fem: ik heb er werkelijk niets aan over gehouden. Ik denk er nu voor het eerst in meer dan 30 jaar weer even aan, en zonder emoties.