Pup (16w) terug naar fokker?

Wat ik alleen niet begrijp

Hoe hij gedacht had van de hond te gaan genieten als hij er zo weinig tijd voor heeft. Om een band met een hond te hebben zul je er toch iets mee moeten doen. Ook als jullie hem gehouden had, had hij vermoedelijk niet de hond gekregen die hij wilde..

Mijk

Niks arme Dexter.

Vervelend en verdrietig, voor jullie.
Beetje flauw van mij, maar Dexter is niet bezig met het kijken naar foto's van jullie gezinnetje. Dit zijn menselijke gevoelens.
Dexter speelt, eet, slaapt en gaat wandelen vandaag.

Sterkte en probeer toch wat afleiding te vinden. Om van dit nu een depressie over te houden help je jezelf ook niet mee.

Ik herken je gevoel en toen kreeg ik over de mail vrolijke berichten van de nieuwe eigenaar en een dartele hond op de foto. Bezig op de hondenclub met zijn nieuwe vrienden. Hij was me, vermoed ik, al vergeten..

Anke

Wij hebben ook een buitenlandse hond, we hadden er twee. Daardoor is mijn kennis hierover en -van wel vergroot. Ik zou het op zich zo weer doen, maar wel kritischer dan ik het sowieso bij de eerste heb gedaan. De manier waarop deze honden volwassen zijn geworden als het om volwassen honden gaat, of opgegroeid zijn als pup tot het moment van hun vondst, opgevangen zijn en vervolgens overgebracht worden naar hun adoptiebazen, kan veel 'kapot' maken in de hersens van zo'n hond. Dat uit zich dan vaak in angst. Of gedrag waaraan je kunt merken dat hond als pup niet genoeg is gecorrigeerd door de moederhond. "Wat nou je een grote mond, grrrr.... ".

Je zou kunnen stellen dat een verhuizing als ze 'al' 16 weken zijn een erg verkeerd moment is. Maar vanwege de vaccinatieregels kan het niet eerder...

Dexter is hoe dan ook nu niet slecht af, omdat hij weer terug is bij de fokker. Dat kent hij nog en hij zal waarschijnlijk dol van vreugde hebben gereageerd op zijn oude baasjes en moeder. Ik hoop wel dat de fokker nu iemand kiest die al ervaring heeft.

verhuizing

Ik bedoelde te zeggen dat er heel veel pups met 15/16 wk van omgeving veranderen en die hadden stuk voor stuk een slechtere basis dan Dexter. Het komt dus heus wel goed.

blijnvende schade?

Je man vindt dat jij de kinderen blijvende schade hebt aangericht? Hmm, het gaat hier nog steeds over een hond. Ondertussen hebben we een volwassen man die zijn vrouw doodzwijgt. Nee, dat zullen de kinderen leuk vinden zeg

15/16 weken

Als dat gaat om verhuizingen vanuit het nest is dat erg laat. Het luistert in de puppytijd best nauw wanneer wat gebeurt.

femh

ik hoop dat jullie (jijzelf ook) hier samen goed uitkomen.

Dit is een leermoment voor jou en je man.

Ondertussen kan ik me heeel erg goed voorstellen hoe je je voelt...

Maar wat ik eerder zei is dus toch wel waar; dit legt iets bloot waar jullie (jij) wat mee moeten. Ervan uitgaan dat een ander spontaan helpt (dus eigenlijk, dat de ander gedachten kan lezen) is een soort vrouwelijke, romantische gedachte. Mannen zijn juist heel concreet. ('had dat dan gezegd...')

Ik zou hier als ik jou was wel aan gaan werken, want dit is namelijk ook wat je je kinderen voorleeft. Bovendien gaat het uit van aannames... Nooit doen. Wees concreet, zeg wat er speelt...

Eerlijk gezegd zou ik dat veel eerder zijn gaan doen met Dexter, maar ja, no use crying over spilt milk. Nu moet je gaan puinruimen.

Kijk niet naar je man, kijk alleen naar jezelf. Ik bedoel, ga hem niet stilletjes iets zitten verwijten, maar wees duidelijk en praat/denk vanuit jezelf.
Er is nu iets toch vrij 'gruwelijk' (want een levend wezen betreffend op een manier die je nooit had gewild) misgegaan. Ga jezelf nu niet iets zitten verwijten, want dat heeft geen zin en is niet constructief. Ga wel kijken wat er mis ging, en hoe dat zover heeft kunnen komen.

Het lijkt op een patroon in jullie relatie (dat maken al je berichtjes vrij goed duidelijk). Ga dit aan! Dan heeft het tenminste nog een goed effect.

Even verder 'psychologiserend': ik denk dat jij (achteraf gezien) niet met Dexter in je maag zat, maar met waar Dexter voor stond; enorme verantwoordelijkheid voor een nieuw levend wezen, terwijl je al zoveel andere dingen op je nek had. Dus eigenlijk boosheid naar man en naar jezelf...

Ik kan me enorm goed voorstellen dat het jou nu heel veel zeer doet...

femh

Is je man inmiddels een beetje bijgetrokken? Of zwijgt hij je nog steeds dood en beseft hij niet dat zoiets traumatischer voor kinderen kan zijn dan afscheid nemen van een hond?

Dat zeg ik toch niet Kaaskopje

Ik zeg dat er heel veel honden van die leeftijd verhuizen doordat het zo populair is om een pup uit het buitenland te halen. Niet uit een nest maar van zo'n stichting. Die honden hebben een veel slechtere start dan Dexter. Ben ik werkelijk zo onduidelijk?

Mirreke

“Er is iets vrij gruwelijks misgegaan” . Echt, je blijft maar dramatiseren. Volgens mij hebben de kinderen van femh niet te horen gekregen dat een van hun ouders ongeneeslijk ziek is, is er geen vriendje verongelukt of een huis afgebrand. Dan gaat er inderdaad iets gruwelijks mis.
De les die femh hieruit kan leren is dat haar gezin ogenschijnlijk verwachtingen van haar heeft die misschien wel niet zo realistisch zijn.

Mirreke

Die aanhalingstekens die je gebruikt maken je overdrijving niet minder erg. Echt er zijn genoeg kinderen die de narigheid die hen treft zo zouden willen inruilen voor een hondje dat ze nauwelijks kennen dat gezin weer verlaat.

Anke

Voor mij kennelijk wel . Maar dan zijn we het eens.

schuldgevoel

"De halve wereld heeft een hond en ik vind het weer teveel. Watje."

En de andere helft van de wereld heeft geen hond, vaak ook omdat het hen teveel is

Maar serieus, het is onnodig om jezelf een schuldgevoel aan te praten.

Als ik niet hoteldebotel voor

Haar was gevallen deed ik het echt niet. Ik vind deze fase echt heel zwaar.. en de 3e keer valt het weer tegen

Je hoeft je niet te schamen

Schamen is echt niet nodig, het hebben van een pup is gewoon zwaar en veel. En als je pup dan ook nog in de nacht wakker wordt en nog niet zindelijk is, is het nog zwaarder. Ik heb af en toe ook best van die momenten dat ik terug verlang naar een huis zonder pup, maar bij mij was het gevoel gelijk goed en onze pup was in een paar dagen zindelijk en sliep snel door, dan kun je ook veel meer hebben. Ook speelt mee dat ik het niet alleen doe, vanmiddag was ik bezig en pup was erg vervelend, als ik dan vraag of iemand pup mee naar buiten wil nemen is er altijd wel één die opstaat. Als ik het alleen moest doen, was pup hier misschien ook niet meer, want ook ik trek dat niet alleen. Dus een beetje lief zijn voor jezelf mag best hoor en gelukkig is je man weer bijgetrokken, de kinderen zullen het ook wel overleven. Hier één kind die al heel vaak afscheid moest nemen van een vriendinnetje, door verhuizing, andere school of scheiding, elke keer is ze een poosje verdrietig, maar het gaat dan na een paar dagen snel beter. Dat zal bij jullie vast ook zo zijn.

haal die aap van je schouder

"Het verschil hier is dat ik degene ben die ze zoveel verdriet heeft gedaan."

Haal die aap van je schouder. Je hebt voor je zelf een grens getrokken, en dat was nodig en verstandig. Dat de rest van de familie daar nu wat verdriet van heeft, is vervelend en niet zo verwonderlijk. Maar het is HUN verdriet, jij bent daar niet verantwoordelijk voor, jij hebt ze dat al helemaal niet 'aangedaan'.

"Ze hebben nog nooit wat ergs mee hoeven maken, dus ik ken ze nog niet wat dat betreft. En nu dan gelijk dit..."

Ik sluit mij aan bij Alkes: stop met dramatiseren. Ik vind dat je het veel te groot maakt. Je spreekt over trauma's, over iets wat kinderen de rest van hun leven bij zich dragen. Toe zeg! Als dit al een trauma oplevert, wat dan als een hond doodgaat? Of als een familielid overlijdt? De hond is twee (!) maanden bij jullie geweest, en gaat gewoon een prima leven tegemoet. Dat voelt nu even naar, natuurlijk. Maar relativeer!

Femh (ot)

Wat leuk, boulderen.

joh

"Zoveel verdriet" - wat ik al eerder zei, zo erg is dit niet. Tel je zegeningen. Echt.

Het is ergens juist goed voor je kinderen om dit mee te maken, ze zullen nog wel veel meer teleurstellingen krijgen in hun leven en te maken krijgen met 'echt verlies' en zien nu hoe je er mee om moet gaan: er wat van maken dus, afleiding zoeken, huilen en weer opstaan.
Voor jullie relatie en voor je zelf ook een eyeopener. Jij weet nu ook dat je eerder aan de bel moet trekken en dat je niet gelukkig wordt van alle verantwoordelijkheid te dragen.

Eens met Mijntje ea

Dit is echt geen traumatische ervaring. Nou ja als je man en jij hier heel onvalwsssen mee om gaan kan t wel een naarder randje krijgen maar dat staat dan los van Dexter. Ik zou het meer proberen om te denken naar een levensles en aangrijpen om bepaalde dynamiek in je relatie aan te pakken.
Zolang jij jezelf vast denkt in een soort overtuiging dat dit een ramp is, is er geen ruimte voor wie dan ook om er anders mee om te gaan. Zou zelfs kunnen dat de kinderen dan (onbewust) juist verdrietig blijven omdat ze bij jou lezen dat dat blijkbaar de bedoeling is.
Niet dat je nou als een blij ei door t huis moet stuiteren maar wees er neutraler in; het leven heeft ups & downs en die hebben (bijna) altijd ook randjes van t ander: downs hebben soms voordelen, ups verdrietig kanten, zo is t nou eenmaal. Dan ontstaat er weer ruimte bij jullie onderling, schat ik zo in

Trauma

Je kunt niet bepalen vanuit de verte of dit een trauma kan worden voor iemand of niet. Ik heb het als kind meegemaakt en ik zeg eerlijk dat het woord trauma op mij ook niet van toepassing is, maar het was voor mij als kind wel een van de ergste dingen die ik had meegemaakt. Ik heb het gevoel dat mijn leven tot dat moment net zo weinig echte drama's kende als van de kinderen van Femh. Nou ja... er speelden andere dingen, maar die hebben tot daar ook niet tot trauma's geleid. Dus trauma... mwah, maar een vervelende herinnering is het wel. Ik kan het verdriet van toen zo weer uit een geheugenlaadje trekken en zoals gezegd ben ik het later gaan compenseren met eigen dieren. Lekker van mezelf... Ik was nog net niet 22, tien jaar na het vertrek van de hond.

Waar mijn ouders niet echt goed in waren, is begripvol met de situatie omgaan en ik denk dat dat een stuk kan schelen in hoe kinderen dit soort dingen verwerken. Kinderen mogen hier nog een poosje verdrietig om zijn, daar ook over praten en dus niet het gevoel krijgen dat dat verdriet er niet hoort te zijn, dat het op een dag klaar moet zijn met die gevoelens. Ik opperde eerder om een huisdier in huis te halen wat wél kan slagen, ik snap dat dat niet zo'n goed idee werd gevonden (echt ), maar het zou misschien wel leuk zijn om iets met ze te doen waar een nieuwe herinnering mee gekweekt wordt. Een uitstapje wat nog niet eerder gedaan is, ik noem maar wat. En gewoon altijd luisteren als ze toch even weer een stukje gemis kwijt moeten.

Wat mij trouwens wel getroost heeft was de wetenschap dat onze hond zo'n fijn leven had bij de boer. Later kwam het ook nog 'goed uit' dat hond niet meer bij ons woonde. Heel sneu voor hond én nieuwe eigenaar, werd hond al vrij snel ziek. Een typische ziekte die bij dit ras hoort, een hersentumor. Ik ben stiekem blij dat ik niet bij dit proces heb hoeven zijn. Ik herinner me nu de leuke lieve hond zoals ze bij ons thuis was.

verdriet en schuldgevoel

Heel herkenbaar en dat blijft nog heel lang. Ook door de vragen van anderen. Gelukkig hebben wij geen nare ervaringen van anderen gehad maar wij waren er wel veel voller in gegaan met dus wel veel foto's delen en dat de pup weg ging kwam dus voor bijna iedereen als een donderslag bij heldere hemel. Ook wij hadden vooraf onze vragen als we hoorden dat iemand een pup wegdeed. We lazen eens van een stel wat dat al na twee weken deed omdat ze geen tijd voor de pup hadden, het was toch meer werk dan ze dachten met twee banen. Ons kon dat niet overkomen. Wij waren al ruim een jaar met de voorbereiding bezig. Toch gebeurde het wel en dat kwam hard aan. De fokker nam de pup zonder problemen terug en bij het eerste gesprek gaf ze aan dat wij wel eens gelijk konden hebben in onze signalen maar later niet meer. Gelukkig niet andersom.

Het blijft jou en je kinderen nog lang overspoelen, houd daar rekening mee. Het overspoelde mij hier ook weer door jouw verhaal.

Femh

Ik neem aan dat je volslagen open bent tegen je kinderen over de reden dat Dexter terug moest? Meer kun je niet doen. Benadruk dat het voor Dexter beter is dat hij naar een baasje gaat die gewend is aan honden en het niet zwaar vindt om altijd rekening te houden met hem. Dexter wordt daar gelukkiger dan bij baasjes die daar minder tijd voor (willen) hebben. Ik zou er ook eerlijk bij blijven zeggen dat jij je er ernstig op verkeken hebt en dat dit voor jou, ja zelfs een moeder kan dat overkomen, een hele wijze les is geweest.