Pup (16w) terug naar fokker?
Sinds 2 maanden hebben wij een labradorpup. Zeer goed ingelezen en over nagedacht. De kinderen vinden het fantastisch. Maar man en ik...?
Ik durf het bijna niet te zeggen, maar eigenlijk hebben we spijt. Dit gevoel sluimert al even, maar na weer zo'n shitnacht en een niet meelopende pup vanmorgen wil ik het van me aftypen.
De eerste weken waren natuurlijk extra heftig. En ook nu is hij nog bewerkelijk. Hij komt niet in de buurt van zindelijk, hij wordt nog 2x per nacht wakker, hij wil absoluut niet meelopen buiten.
Ik heb 2x per week puppycursus met hem, waarvan 1x privé les. Gedragstherapeut een keer langsgekomen. Om dat bovenstaande allemaal aan te leren. Maar het gaat niet.
Hij krijgt heel veel liefde en aandacht, hij is nooit alleen. Maar het blijft zo moeizaam gaan.
Ik begrijp dat af en toe spijt hebben erbij hoort, maar de laatste week overheerst het. Ik denk dat het de verkeerde keuze is geweest...
De fokker zou hem zo terugnemen. Bij dat idee wordt ik stiekem een beetje blij, m'n rust en vrijheid terug.
De kinderen (10 en 13) zouden dat natuurlijk vreselijk vinden. Maar zij hebben enkel de lusten van 10 minuten per dag met hem spelen, en vertederd naar hem kijken als hij slaapt. De andere 23u en 50 minuten doe ik.
Voor Dexter zal het niet uitmaken, als hij een goed huisje krijgt is alles best.
Ik ben benieuwd naar jullie reacties.
Femh, ga het gesprek aan
Hoe dan ook is dit iets wat niet tussen jullie in moet blijven hangen...
Zoals je het beschrijft, wordt dit niet op een goede manier afgehandeld. Iets kan triestig eindigen, op een manier die niemand ooit had durven voorzien, maar als het eenmaal zo is, moet je het allemaal onder ogen zien.
Maar ik heb het gevoel dat er bij jullie iets anders aan de hand is, klopt dat? Kan het wellicht zijn dat de pup (onbewust) is genomen om problemen binnen het gezin of de relatie op te lossen?
Of de pup werkt als een katalysator en problemen die al langer onderhuids aanwezig waren komen nu naar boven...
Mirreke
We waren erg gelukkig met zn vieren. Ook in de relatie. Hij is wel zeer principieel, wat hem/ons nu dus nekt.
In beide gevallen
is het dan logisch dat de pup niet kan aarden en dat jij er niet mee kunt dealen, femh.
Maar eerst zou ik echt willen voorkomen dat dit (met name vwb de kinderen) blijft etteren. Ik zou ook echt een soort afscheid willen voor de kinderen. Als jullie nu allemaal gaan zitten mokken, ieder boos en verscholen achter z'n eigen gelijk en z'n eigen verdriet, helpt dat niet.
Sorry femh, tegelijk geschreven
Ok, als jullie als gezin gelukkig waren, overleven jullie dit wel.
Maar ga het aan! Zie het onder ogen. Benoem het verdriet voor de kinderen. Ze moeten er doorheen, en dan komen ze er ook wel weer bovenop... Maar wegstoppen of jezelf verstoppen (ik heb het nu over de kinderen) werkt niet...
PS femh
ik vind het echt vreselijk sneu, voor alle partijen.
Onderschat niet hoe verdrietig kinderen hiervan kunnen zijn. Maar kinderen zijn ook erg pragmatisch. Je kunt goed uitleggen dat dit hondje een beter thuis verdient.
En echt (sorry voor het aandringen) ik zou iedereen meenemen bij het terugbrengen, ook als ze dat niet willen (als dat lukt dan...). Het is echt beter voor de verwerking.
Mirreke
ze lijken het idd te snappen, ze zijn lief en ontspannen. Maar morgen als het daadwerkelijke afscheid er is zal het pittig zijn.
Man is down en zeer zwaar op de hand, hij walgt van zichzelf. Principiële man met jeugdtrauma, die z'n kinderen nooit zoiets aan had willen doen.
geen trauma
Dit is geen trauma. Dit is een heel klein traumaatje. En kleine traumaatjes zijn goed eens om mee te maken, teleurstellingen horen bij het leven. Je kan je kind niet tegen alle tegenvallers beschermen. Het is zoals het is.
Probeer er een ritueel van te maken, ga met z'n allen naar de bioscoop, haal patat, huil allemaal even.
Ik hoop dat je man bijtrekt. Dit is niet leuk voor jou. Voor jou is het ook moeilijk.
Eens met mijntje
Je man máákt er zo een trauma van. Dit is verdriet, dat mag best een paar weken metveb en vloed gaan en daarna doet het soms nog pijn ( als een vriendje een pup krijgt). Een normaal ontwikkeld kind overleefd dit wel. Misschien te vergelijken met het overlijden van iemand qua verwerken.
man
is nu thuis en gedraagt zich goed 
Ik vind idd ook dat hij zich gister teveel liet gaan bij de kinderen. Wie weet komt het goed.
Het doet me pijn als ik Dexter zie met z'n schattige hoofdje, en hoe die naar me kijkt. Maar tegelijkertijd gun ik hem dan ook nog meer een baasje die helemaal voor hem gaat en niet 's ochtends denkt: "gaan we weer".
Femh
Ik wens jullie vandaag sterkte,want hoe graag je dit ook wil. ..het afscheid nemen zal niet leuk zijn.
Daar sluit ik me bij aan
Door jouw verhaal kwam het hier ook weer boven. Ik voel met je mee. Kijk of je ziet dat dexter het nog kent. Laat de fokker je vertellen wanneer hij een nieuw huisje heeft. Daarna geen verdere informatie meer is mijn tip.
Onze tweede hands hond
Een van onze honden hebben wij als 4 maanden oude pup in huis genomen van iemand die het ook teveel werd. Via Facebook sturen wij af en toe een foto en iedere keer is ze daar blij mee.
Het is 100 % mijn overtuiging dat de hond bij deze mensen een minder gelukkig leven zou hebben gehad, dan bij ons. Dus ik denk dat je een goede keus maakt voor de hond en over een poosje ook voor je gezin.
Sterkte vandaag!
Sterkte vandaag
Ik wens jullie veel sterkte vandaag!
Ook van mij
sterkte.
Van mij ook sterkte
Ik hoop ook dat je man blijvend bijtrekt.
Misschien is het idd mogelijk om later af en toe een berichtje van een nieuwe familie te krijgen (als jullie dat fijn vinden). Het zou alles uiteindelijk toch nog 'goed' kunnen laten voelen.
Sterkte
van mij ook. Soms moet je iets doen wat eigenlijk te zwaar is maar wat gewoon nodig is. Het vergt moed om dan toch door te zetten en te doen wat juist is.
Hou vast aan wat het beste is voor de hond én voor jou.
Knuffel
Sterkte voor jullie! Nooit leuk zoiets.
{{{{{}}}}}
En van mij ook
Sterkte vandaag
hij
is weg. En ik ben onwijs verdrietig. Ik dacht dat ik opgelucht zou zijn, maar bij elk snoepje en speeltje en haartje dat ik vind draait mijn hart om. Opeens ben ik vergeten hoe zwaar het was.
Mijn dochter haar verwijtende verdrietige blik, mijn man die me doodzwijgt, wat heb ik er een zooi van gemaakt. Zulke domme dingen zouden mij nooit gebeuren, daar was ik te sterk en bedachtzaam voor. Helemaal mis.
Nu puinruimen.
Doodzwijgen?
Ja, je kinderen vinden het naar en mogen zich nog naar hun leeftijd gedragen, maar je man?!
Hij stak geen poot uit en nou verwijt hij jou alles en zwijgt je dood?!
Dit klinkt alsof de pup een katalysator was waardoor bestaande problemen zichtbaar worden. Dit gedrag van je man kan niet!
knuffel
Knuffel voor jou.
Je hebt het echt geprobeerd. En ja, misschien had je naar je gevoel moeten luisteren en er niet aan begonnen zijn, maar een mens mag ook fouten maken en ieder mens maakt die (ook al is ie sterk en bedachtzaam) Je man zou moeten ophouden jou de kwaaie pier toe te spelen want hij stak geen poot uit. En als hij boos is op zichzelf dan kan dat, maar dan mag hij wel wat liever doen tegen jou.
Met de puppy komt het goed, je hebt het niet te lang aangemodderd.
Fransien
het zou zo maar kunnen Fransien. Hij verwijt me dat ik er zo op gehamerd heb dat je een hond nooit meer weg doet, dat heb ik idd gezegd. Om zeker te weten dat hij het wilde, ik had nl verwacht dat hij het niet aan zou kunnen. En nu ben ik degene die het niet aankan, en mijn grote mond over een hond nooit wegdoen....
Dat, en hij vindt dat hij de kinderen onherstelbare schade heeft aangericht hiermee. Of eigenlijk ik dus.
heb ook heel slecht aangegeven dat ik wel wat meer hulp wilde. Ik vind altijd dat dat uit jezelf moet komen, dat hij zelf had moeten zeggen "ga jij lekker vroeg naar bed, dan doe ik dit keer het late loopje". Dat zei ik niet, en hij ook niet, in plaats daarvan ontzag ik hem maar weer als hij weer eens geeuwde. Heel heel dom.
Als ik uit mijn werk kwam nam ik hem direct alles uit handen, als hij uit zijn werk kwam speelde hij 5 min met Dexter en ging daarna op de bank zitten.
Ik vroeg niks, hij bood niks aan.
Nooit een probleem geweest, lekker zelf de regie, prima. Maar in dit geval had ik heel wat hulp willen hebben. Het resultaat daarvan was dan weer een chaggo moeie man geweest. Maar dan hadden we uiteindelijk het misschien wel helemaal samen besloten, ipv alleen ik.
femh
Heeft je man wel eerder dit soort onredelijke gedrag getoond?
Doodzwijgen is mishandeling en absoluut niet te tolereren.
Femh
Ja, dat is wat ik ook denk. Je hebt waarschijnlijk niet goed aangegeven de eerste maanden hoe zwaar het je viel en dat je veel meer hulp nodig hebt gehad. Je man zal nu misschien het idee hebben dat de beslissing voor hem is genomen en dat geeft hem een machteloos gevoel. Het was beter geweest om het hele gezin meer te betrekken in de zorg en dan samen tot de conclusie te komen dat het te lastig is en de hond terug te brengen. Nu is het toch vooral jouw beslissing geweest. Dus dan is het ook logisch dat hij je dat verwijt. Dat kan je hem ook niet kwalijk nemen.
Kyana
dat had niet geholpen. Ik ben 5 van de 7 dagen thuis. Man en kinderen dan op school. Dus dan moest ik sowieso alles doen en was alleen ik er voor hem. Dat is wat ik zwaar vond. En niet te veranderen.
Op zich heeft dit wel voordelen
Het komt nu naar boven door een hond. Maar het is een startpunt voor jou en voor hem om naar meer openheid en gelijkwaardigheid te gaan zoeken. Wie weet zijn jullie 'op tijd' en kun je dit gebruiken als wake up call
Gr Angela
Herkenbaar
Je bent meteen alle vervelende dingen vergeten en dan denk je ook dat het zo erg niet was. Pas later komt dat weer terug. Jammer van je man, wel goed dat je ook ziet dat jij meer had moeten vragen ook al had het niet geholpen omdat jij gewoon vijf volle dagen alleen verantwoordelijk was voor de pup en precies dat kun jij niet aan. Dat kun je niet vooraf weten. Ik had dat gevoel ook wel hoor. Jemig die pup gaat niet meer weg, zit de hele tijd naar mij te kijken, ik vond dat niks. Mijn kinderen waren ouder en daarom wilden we de hond maar dat die hond jou de hele dag in de gaten houdt vond ik zwaar.
In de gaten houden
Onze vergishond liep ook constant achter mij aan en liep snel te hijgen. Warmte en mogelijk stress. Ik werd daar ontzettend nerveus van. Omdat hond het zo snel warm had , deed ik hem maar in de tuin. Maar goed daar sloeg hij aan door de vele passanten, dus stond ik aldoor in de deuropening, of riep hem maar weer naar binnen. Dat werd mij te veel van het goede.
Dat staren van een hond, kun je denk ik beter verdragen als je echt "verliefd" bent op de hond, maar dan nog kun je er wel eens iebelig van worden. Als onze hond dat doet is er meestal echt wat. Dan kun je maar beter even meelopen om te kijken wat de bedoeling is. Soms probeer ik wat tijd te rekken en gaat hond mopperend liggen.
Femh
Ja, dus het was vooral jouw verantwoordelijkheid en nu dus ook vooral jouw beslissing. Dus je man heeft het gevoel dat het allemaal buiten hem om is gebeurd? En dat kinderen nu verdriet hebben is jouw schuld en ook zijn schuld omdat hij heeft toegegeven of zo? Ik kan me daar wel iets bij voorstellen. Hij heeft de nadelen niet op dezelfde wijze als je ervaren (ook omdat jij hem daar tegen beschermde) en dus is de beslissing voor hem misschien moeilijker te begrijpen.
