Pup (16w) terug naar fokker?

Wat heeft dexter gekost?

Hoeveel teruggave is er als hij teruggebracht wordt?

Anke

Het gedrag van jullie hond, doet mij aan mijn eerste hond denken. Hij begon zich gefrustreerd te gedragen en dat kwam in mijn situatie door verveling en te weinig beweging. Maar kán dat bij jullie ook gespeeld hebben? Te weinig uitdagingen voor dit type hond?

Ook goede fokkers,

aangesloten bij van alles en nog wat (bij wat precies?), gaan weleens stiekem pups ophalen in Polen of Bulgarije.
En ook bonafide kopers sjoemelen weleens.

Lekker dan

Dan zou ik nu toch wel heel boos zijn geworden op manlief... hij laat je lekker opdraaien voor de hele boel. Heeft zelf geen geduld, wordt chagrijnig op de pup, waardoor jij alles in je eentje moet doen en legt ook nog de verantwoordelijkheid voor zowel de aanschaf als het wegdoen bij jou neer?

Ik

Ik zou denk ik manlief een paar weken vrij laten nemen en dan kan hij er lekker 's nachts uit en de pup leren aan een lijntje te lopen en hem zindelijk maken. En dan mag hij ook de beslissing nemen dat het hem niet lukt en dat de pup weg moet.

Mmhh

Toch wat (relatie) werk aan de winkel, lijkt me Femh. In die zin kan dit voorval met hond zinvol zijn.
Je klinkt wat verongelijkt, alsof alles op jou neerkomt. Is dat echt zo, of zorg je daar zelf voor?
Je schreef nl ook dat je 'man ontzag, om sfeer goed te houden'.Een structureel probleem? Neem je iedereen alles uit handen? (houd je de regie) En neem je vervolgens iedereen kwalijk dat alles op jou neerkomt?

Verder snap ik de sentimenten in dit draadje best.
(niet voor niets was het voor mij geen vraag of spijthond zou blijven, en uiteindelijk toch ook geen spijt van gehad ) Maar toch ook wat wrang. Iemand anders stipte dat al aan. (Tamar?) Er gaan nonstop dieren naar de slachtbank. Veel dieren worden mi echt zwaar mishandeld en zwaar verwaarloosd, opdat wij ons stukje 'betaalbaar' vlees hebben.
Ik vraag me toch wel stiekem af of de personen die het hardst roepen in dit draadje niet stiekem ook het hardst gaan voor de kiloknallers 'vlees' in supermarkt.

Alkes/ontopic ongeduld

Dat met dat nekvel enz omhoog is niet echt de manier, dat kan echt zonder dat soort dingen te doen. Het is niet oke om een hond met angst of pijn te leren gehoorzamen. Niet slim ook.

Ontopic: nou is je echtgenoot boos en verongelijkt en nu vind jij dat dat met een paar dagen wel over moet zijn. Dat samen met de lengte van proberen zegt mijns inziens misschien ook iets over jouw karakter: iets lastigs mag vooral niet te lang duren?

Verveling en weinig uitlaten

Dat was absoluut niet de reden. Wij wisten goed wat we in huis haalden, twee soorten puppytraining en bij beiden vonden ze onze hond best heftig. Veel naar buiten en ook veel puzzelspelletjes binnen en ja ook veel verplichte benchrust. Daar was hij een groot deel vd dag zeer alert, snel wakker. Heel soms een diepe slaap.

Verongelukte man.

Hij was het eens met de aanschaf van de pup en hij was het ermee eens dat de pup teruggaat. Terwijl de pup er was, kreeg je bar weinig steun bij de opvoeding en mopperde hij wat af.

De beslissing is genomen en alsnog kruipt hij nu in een slachttofferrol. Hoe zielig wat "mij, de hond en de kinderen overkomt en dat is jou schuld".

Eerlijk gezegd zou ik er flink van balen, net of het voor jou een pretje is. Balen is zachtjes uitgedrukt.
Ik zou best kwaad zijn en ik herken het niet. Misschien begrijp ik het daarom ook niet goed. Het klinkt zo puberaal...in voor -en tegenspoed was het toch?

Verongelukt...

Nou, dat dan weer niet...

Rebecca

Ik vind dat je deze topic vervuilt door er andere situaties aan te koppelen. Het gaat nu niet om welk vlees je eet, het gaat om huisdieren en dan spelen andere emoties dan bij welk vlees dan ook toch een grotere rol. De dood van een eigen familielid is toch ook verdrietiger dan van een meneer uit een andere stad die je niet kent? Zo werkt dat nu eenmaal.

Anke

Het was ook maar een vraag hoor 😊

Extra sneu dus dat het niet goed ging. Helaas hebben wij daar ook ervaring mee. Ook deskundigen erbij gehaald en dan is het ontzettend verdrietig om afscheid te moeten nemen.

Kaaskopje

Tsja, als het gaat om de emoties van baasje zelf die verdriet heeft vanwege het verlies van een huisdier zul je mij nooit horen miepen om 'ergere dingen'.

Maar de toch wel veroordelende toon in dit draadje van mn jou betreft een stukje moraal (dit doe je een dier niet aan) Ik vind dat nogal ongepast als dierenliefde verder niet zoveel om het lijf heeft.

Controle

Misschien heeft je man het gevoel dat de beslissing buiten hem om is genomen? Dat hij er weinig controle over had? Ik weet niet in hoeverre je de afgelopen 2 maanden je gevoel met hem hebt gedeeld of dat het voor hem toch een verrassing was de beslissing. Dat hij het idee heeft dat hij geen kans heeft gehad om te laten zien dat hij er wel voor wil gaan en dat hij zich gedwongen voelt akkoord te gaan?

En inderdaad het kan ook meer bij hem triggeren. Dat zou bij mijn kinderen ook zou zijn. Mijn oudste kinderen hebben hun vader verloren en een aantal rommelige jaren meegemaakt met meerdere verhuizingen, wisselingen van school en dergelijke. Mijn pleegkinderen zijn al meerdere keren in de steek gelaten en hebben al heel verloren. Hierdoor zijn mijn kinderen extra gevoelig voor elke kleine verandering. Daarom zou zoiets hier heel dramatisch zijn. Er zit gewoon veel meer achter. Ik denk wel dat het bij kinderen die geen moeilijker verleden hebben wel een stuk minder dramatisch is. Die kinderen zullen natuurlijk ook super verdrietig en boos zijn maar kunnen wat makkelijker meeveren en omgaan met zulke situaties.

Sterkte

Vervelende situatie, ik kan me voorstellen dat iedereen verdrietig is , maar ik zou wel van mijn partner begrip en steun verwachten . Dat hij ook duidelijk hier in is naar de kinderen. Dus teleurgesteld en verdrietig zijn mag maar ook dat het een gezamenlijk besluit is. Dat ze ook goed de reden weten en ( misschien later) kunnen begrijpen. Ik zou niet zo bang zijn voor een trauma, een teleurstelling ja maar een trauma .,,,

Rebecca

Ik vind een pup al binnen twee maanden weg doen wat mij zelf betreft ondenkbaar. Dat zit gewoon niet in mijn karakter. Ik geef niet gemakkelijk op. Als puntje bij paaltje komt, zal de pup van Femh dit echt wel weer overleven, de pup gaat terug naar de fokker, dus dat is vertrouwd terrein. Dat zou anders kunnen gaan als het om een totaal nieuwe eigenaar gaat, als een pup in deze fase schrikt of angstig wordt van nieuwe ervaringen, kan dat blijvende effecten hebben. Daarom moet je zoveel mogelijk met een pup ondernemen zodra hij bij je komt wonen. Breng hem mee naar de stad, het openbaar vervoer, in de auto, bij de buren, bij kinderen, enzovoorts. Doe je dat later, dan kan dat teveel van het goeie worden en dus angst opleveren. De vergishond van ons was merkbaar nog nooit een trap opgelopen. Hij was een jaar toen we hem kregen. De eerste eigenaren woonden op de begane grond, hadden een auto en waren nog nooit een trap op geweest met hond. Dus toen wij dat opeens wel deden keek hond alsof hij water zag branden. Ik heb me in deze hond vergist omdat ik de vachtverzorging heb onderschat (maar dat was uiteraard niet de hoofdreden) en we hebben op de een of andere manier niet stilgestaan bij het waakse karakter van de hond. De combinatie dikke vacht en onze (voor hond te warme) woonplek zorgde ervoor dat het een hyperhijgerige zenuwpees was die niet schroomde om het 'erf' met een tandje te bewaken. Onze kinderen waren nog klein en toen hond een vriendinnetje dusdanig had beetgepakt dat er toch een tandje door het vel was gegaan, vond ik dat we het lang genoeg hadden geprobeerd. Ons huis was in die tijd een soort zoete inval en dat wilde ik graag zo houden. Dat kon gewoon niet met zo'n fanatieke waakhond.

Ik zeg niet dat je nooit een hond mag weg doen, want dat zou inderdaad hypocriet zijn. Wat ik wel zeg is dat ik de gang van zaken bij Femh niet begrijp. Maar dat is inmiddels genoeg uitgekauwd. Het is nu niet anders, de beslissing is gevallen en het is nu een verdrietige ingewikkelde situatie die nu maar zo snel mogelijk afgelopen moet zijn. Dan kan het leven weer verder gaan, met een zwart stipje op de herinneringen aan deze tijd. Afhankelijk van de aard van de kinderen zal het niet meer dan dat stipje zijn. Zijn ze als ik, dan krijgen ze later een hok vol huisdieren om dat stipje te compenseren .

Grappig genoeg was het in het gezin van de ouders van man zo dat mensen wisten dat ze een gevonden dier bij hun konden brengen. Wij hebben ook zo'n periode gehad dat we opeens een kat toegestopt kregen die hier rondzwierf en een konijn omdat die de boel verstierde bij de andere eigenaar. Die kat is overigens wel weer bij de eigenaar terug geraakt. We hadden een oproepje op de kabelkrant gezet (ja heel antiek dit verhaal) en dat is aangekomen. Kat had een flink stuk gelopen, maar fantastisch dat het goedgekomen is. We hebben in totaal 3 zwerfkatten blijvend in huis gehad.

Ondenkbaar

Een pup wegdoen is in jouw ogen ondenkbaar maar ik vind het ondenkbaar dat je zo lang blijft aanmodderen met een hond die te waaks is waardoor die een kind grijpt. Wie zit hier nu echt helemaal fout? Wie heeft hier zo hard geoordeeld?

Voor Femh

Bedenk dat als je kinderen hier lang last van krijgen jouw man de oorzaak is. Bespreek dat met hem. Hij maakt het momenteel nog veel erger dan nodig en dat doe hij helemaal zelf.

Anke

Gelukkig was de moeder van dit kind milder, omdat de moeder ons kent. Daar was ik zelfs verbaasd over. Maar ze had alle begrip en oordeelde dat dochter dit wel te boven zou komen. Ze hadden zelf later ook een hond. Opa had een hond, dus ze was bekend met honden. Spaniels, golden retriever, dat werk. Onze hond is naar een gezin gegaan, die al bekend was met het ras en een dichte achtertuin had. Dat werd een succes.

Ik vind het, vanuit hoe ik ben, normaal dat je alles in het werk stelt om het te laten slagen. Bij ons heeft dat een jaar geduurd. Dat voelt voor mij al als 'snel'. Na dat jaar telde ik het een en ander bij elkaar op, ook mijn eigen gemoedstoestand met deze hond in huis en toen werd de knoop doorgehakt. Nogmaals... het wordt nu een soort herkauwen, maar ik vind minder dan twee maanden proberen met zo'n kleine pup nog steeds apart. Veel mensen leven toe naar het moment dat een pup in huis komt. Zeker als het om een rashond gaat, waar je toch even op hebt moeten wachten. Ik begrijp van Femh, dat ze in die fase eigenlijk al het gevoel had dat dit eigenlijk niet haar 'peace of cake' was. Het was handiger geweest (maar ja, dat is dus achteraf en gemakkelijk praten) als ze dat toen al had gezegd. Dan waren man en kinderen ook teleurgesteld geweest, maar nog niet daadwerkelijk gehecht aan de pup.

Op mijn beurt (soort van ot)

Kan ik er met mijn pet niet bij dat iemand zo hard oordeelt en blijft vitten over iemand anders die je niet persoonlijk kent, op basis van een geschreven stuk tekst. En dat terwijl je zelf blijkbaar ook nou niet bepaalt altijd de perfecte inschattingen weet te maken.

Daarbij vind ik doorzetten helemaal geen eenduidig positieve strategie. Mijn moeder zei altijd ‘beter ten halve gekeerd dan ten hele gedwaald’. Wat ik er uit heb meegenomen is dat doorzetten vaak goed is maar zeker niet altijd en al helemaal geen heilig goed.

Last but not least zie ik absoluut het nut niet om er zo over door te gaan en je eigen keuzes er de hele tijd naast te leggen in een positiever daglicht terwijl femh heel duidelijk aangeeft de situatie al verdrietig en lastig genoeg te vinden. Waar zit de toegevoegde waarde daarvan?

(Het mag niet maar ik wil er bij zeggen dat ik hierin niet de kaaskopje (her)ken uit andere draadjes. Gaat het wel goed met je want ik vind dit echt niet des kaaskopjes.... en dat meen ik oprecht)

Jeetje Kaaskopje

Ik word niet echt blij van je berichten.
Hier vertrouw ik de hond ook niet volledig (begint na jaren te komen)
Met kinderen in huis plus bezoek daarvan niet makkelijk, nee.
Maar geen haar op mijn hoofd dat ik een vriendje van de kinderen in gevaar zou laten komen!!
Ik zit er enorm bovenop en neem geen enkel risico. Zwaar ja, kost veel tijd en energie.
Mijn kinderen mogen ook absoluut niet de hond los laten lopen in huis met vreemd bezoek als ik er niet bij ben. Dan moet hond in de bench.(kinderen hebben inmiddels leeftijd dat dat kan)
Kent de hond een vriendje goed dan kan vriendje niet meer stuk en is gevaar geweken. Maar vreemden blijven lastig en zeker als ze wat bang voor honden zijn. Jammer dan, blijft hond lekker in bench.

Maar hond heeft een prima leven hier en we zouden hem niet meer willen missen.

Ongelofelijk dat jij, in mijn ogen erg laks met dieren omgaand, zo blijft oordelen over iemand anders en dat breed uitmeten.

Kaaskopje

In # 171 schrijf je: "Wat ik wel zeg is dat ik de gang van zaken bij Femh niet begrijp. Maar dat is inmiddels genoeg uitgekauwd. "

Daarin geeft je voor de zoveelste keer aan dat je het nu genoeg uitgekauwd hebt.

In # 174 ga je gewoon weer lekker door met uitkauwen met: "Nogmaals... het wordt nu een soort herkauwen, maar ik vind minder dan twee maanden proberen met zo'n kleine pup nog steeds apart."

En dan ook nog al die keren eerder in dit topic. Je standpunt is meer dan duidelijk. Kennelijk kan of wil je niet begrijpen dat er ook mensen zijn die de stap van femh wel begrijpen. En tegelijkertijd kan of wil je niet begrijpen dat er mensen zijn die vergissen op basis van uiterlijk, ras en bewerkelijke vacht zeker niet anders of beter vinden dan de vergissing van femh.

Misschien is het een idee om nu echt stoppen met uitkauwen. We weten dat je het niet begrijpt, maar femh heeft het er moeilijk genoeg mee en dat jij het niet begrijpt en het veroordeelt hoef je haar niet in elk stukje dat schrijft opnieuw in te wrijven.

Doorzetten.

Doorzetten is zeker niet altijd iets positiefs. Doorzetten in mijn geval met de pup was meer een kwestie van :"ik kan het niet maken om hem weg te doen", "het arme beest heeft niet voor ons gekozen maar wij voor hem".
Dat heeft dus eigenlijk lang geduurd, zo lang dat de nieuwe eigenaar een volwassen hond kreeg waar ik nog steeds geen klik mee had. Achteraf gezien had ik de zelfde gevoelens als Fem, al heel snel had ik spijt.

Dus doorzetten om je eigen schuldgevoel te rechtvaardigen is nog al zinloos en gaat zeker niet ten goede van de hond.

Alles moet worden geprobeerd om project pup te laten slagen, maar wanneer is dat dan en wat is geslaagd? Wanneer doe je het goed in de ogen van anderen?
Ik durf te zeggen dat ik me door die gevoelens toen zo heb laten beïnvloeden dat ik er mijn hond geen goed mee heb gedaan. Ik had hem ook binnen enkele maanden weg moeten brengen. Ik werd nerveus en geïrriteerd door de hond en de hond door mij.

in mijn omgeving 2x

Bij een vriend van mijn jongste kregen ze een pup (labradoodle) en die was na een week of 2 weg. Het precieze ervan weet ik niet. En de hond die wijzelf hebben, hebben we overgenomen van een vriendin van 1 van mijn dochters. Die had goed uitgezocht wat voor ras ze wilde, was ook meerdere keren daar op bezoek geweest, wist welke puppycursus ze wilde enz. Toch had ze al na een paar dagen dat dit niet was wat ze had gedacht/ wilde. Wijzelf hadden eigenlijk nooit serieus over een hond nagedacht, maar zijn al ruim 4 jaar blij met onze hond. Puppytijd viel niet echt mee, niet echt snel zindelijk en toch wel wat kapotgebeten. Niet iedereen was meteen enthousiast, ne mer dan toen.

Kaaskopje

Het lijkt mij (geen verstand van honden, en dat zal waarschijnlijk zo blijven) dat het voor een hond veel erger is om na een jaar van huis te moeten wisselen dan na 2 maanden. Qua wennen, hechten, uit een vertrouwde omgeving halen enzo denk ik dat dat na een jaar veel meer impact op het beestje heeft dan na 2 maanden.

En dan kun je wel al die tijd krampachtig blijven proberen, om ivm je eigenwaarde niet op te willen geven, maar uit wat-is-fijn-voor-het-dier-oogpunt vind ik het zielig. Zeker als je als baasje er ongelukkig van wordt, dan heeft zo’n hond ook geen echt fijne tijd je.

Het lijkt me een goed idee

Dat ik me niet verder in span om me te verklaren en uitleg te geven. Het lijkt ons niet nader tot elkaar te brengen, eerder integendeel.

Alleen nog: onze vergishond is tot het eind hartelijk verzorgd. Zo'n hond kan er ook niks aan doen. En dat het téveel ging schuren was ook niet direct in de eerste maanden aan de orde. Dat gevoel neemt in de loop van de maanden toe.

De les die ik geleerd heb, is dat ik alleen nog pups wil. Met alle toeters en bellen die daar bij horen.