Cabin fever (of: ik ben corona-moe)...
Eerst een disclaimer: ik doe niets dat mijn gezondheid of van andere mensen in gevaar kan brengen. Maar... ik begin het zat te worden. Waar ik een week geleden nog enorm kon genieten van de rust, begin ik kriegel te worden. Niet zo zeer van het thuiswerken hoewel ik het heel erg leuk zou vinden om leerlingen weer in het echt te zien. Maar van de sociale distancing, de moeite dat het kost, het nadenken over alles. Voorbeeld: ik ging gisteren naar de winkelstraat van mijn dorp een paar echt nodige dingen te halen: neusdruppels want verstopte neus door hooikoorts, gist (broodbakken) etc. Goed en dan begint het ballet. De meeste mensen doen voorzichtig waardoor een soort van menselijk Tetris ontstaat op de stoep. Jij links ik langs iemand anders rechts... in de winkel heb je duidelijk degene die sch hebben aan de maatregels en door gaan en het arme meisje van 16 die daar werkt gaat er natuurlijk niets van zeggen.
Ik mis mijn vrienden en de activiteiten: bioscoop en pizza met vriendin X elke week in de leuke bioscoop van Haarlem, sportschool en kletsen met vriendin U. Het studeren en samen eten met medecursisten elke donderdag. Ik voel me eenzaam doordat ik geen partner heb en in de weken dat zoon bij zijn vader is zit ik of te videobellen met een paar vrienden of te werken. Maar ik heb er nog geen modus vivendi in gevonden waarin ik me compleet senang voel. En nogmaals het is eenzaam.
Kortom: de eerste weken kwam ik tot rust en nu is het vooral een oefening in zen blijven. Blijkbaar ben ik er niet zo goed in. Hoe ervaren jullie het allemaal, en zijn er nog meer gevallen van cabin fever?
Sini
Pasen
Afgelopen nacht mocht hij bij een vriend buitenaf naar een kampvuur met biertje, ALS hij en zn vrienden zich aan regels hielden===
En toch en toch.... snap ik dit níet. Jongeren bij elkaar met een biertje bij een kampvuur? Dat klinkt naar meer dan 2 die onder invloed van die biertjes geraakt zullen zijn. Ik was er niet bij, maar ik betwijfel of ze 1,5 meter van elkaar af zaten. Komt er een agent langs dan is dat 95 euro per persoon. En hij kón het Corona-virus mee naar huis nemen.
Bij ons moest de burgemeester ingrijpen bij een skateparkje. Hij was er mee aan dat jongeren het tóch niet konden laten, nu staat er een verbodsbord. Ik zie bij ons huis hetzelfde, jongeren die zich té vaak niet aan de regels houden. Ik luister nu naar Op1. Jongeren die Boa's mishandeld hebben. Fijn dat je veel vertrouwen in je zoon hebt. Ik noem het de kat op het spek binden.
Jongeren
Voor jongeren is deze periode het moeilijkst, denk ik. Niet raar dus dat zij het meest de fout in gaan. Mijn kinderen mogen ook afspreken. Met max 3 anderen (telkens dezelfden) en afstand houden. Ik ben daar niet bij, dus of ze echt zo ver uit elkaar zitten weet ik niet. Ik weet el dat die andere ouders ook niet meer dan 3 kinderen over de vloer willen. dat scheelt.
Groep
Ik zie dat er een misverstand is over de groepsgrootte.
Tegen groepen van meer dan 2 personen die niet 1,5 meter afstand tot elkaar houden, kan worden opgetreden.
Buiten
Dat klopt, dat is buiten, thuis mag je max drie bezoekers hebben. Officieel mag je dus best met tien anderen rond en kampvuur zitten mits je 1,5 meter afstand houd. Ik vind dat zelf niet goed, omdat ik denk dat het lastig is om dat vol te houden. En het geeft een verkeerde indruk. Ik merk ook wel dat de kinderen er niet in de buurt om niet naar talen. Je ziet niet helemaal geen groepen. Maar ik denk wel dat dat weer gaat komen. Nu gaat het al vier erken goed. Ik vind dat knap. Ik had dat flink moeilik gevonden als tiener of jongere.
tijd
Skik zei: 'Ik zag ergens een quote: if you don't come out of this with a new skill, time was never the excuse'. Ik vind niet dat ik nou zoveel tijd over heb. Naast mijn werk, school en stage (pabo) blijft er niet heel veel tijd over. Bij jullie wel dan? Mijn pubers vervelen zich wel: eentje heeft een tussenjaar en is nu noodgedwongen weer thuis en de ander zit in haar examenjaar. Heeft deze week nog een paar schoolexamens en dan is ze ook vrij.
Dus nee, ik heb nog niet het gevoel dat ik zeeen van tijd overhoud.
Wadje
Nee, ik ook niet. Ik word een tikje kregel van al die berichten over mensen die nu huis en tuin onderhanden nemen en een nieuwe taal gaan leren. Ik werk gewoon de uren die ik normaal gesproken ook werk: 4 x 9 uur. Mijn corona-tijdwinst beloopt niet meer dan een ruime twee uur in de week, de tijd die ik in die 4 dagen anders met heen en weer fietsen kwijt zou zijn geweest (ja, ik heb mazzel en werk dichtbij). Maar aangezien ik vrijwel dagelijks in elk geval een van mijn kinderen uitlaat (uit zichzelf gaan ze meestal niet) is de totale tijdwinst nul.
Nou ja, de tijd die anders aan familiebezoek zou zijn besteed kan nu gestoken worden in tuinonderhoud, maar dat heb je met een dagje per maand ook wel bekeken. Nee, die algehele verbetering van huis, haard, en zelf zit er voorlopig nog niet in.
Groeten,
Temet
Wadje en Temet
Ik sluit me daarbij aan. Het werk gaat gewoon door. Is deels zelfs een stuk vermoeiender met de zoom-overleggen en misverstanden via de mail. Niks vreemde taal leren, niks zolder verbouwen. Wel minder hectiek rond het avondeten omdat er niemand vroeg moet sporten of juist later thuiskomt (fijn). Maar daardoor ook minder afleiding en bijtanken.
Afhankelijk van het soort werk dat je doet.
Man werkt normaal 4x8 en 1x4 uur. Daar komt nog wel eens een uurtje bij, omdat er iets af moet maar met nul uur reistijd geeft dat niet, binnen 1 minuut is hij beneden een kan gewoon op tijd mee aan de maaltijd en dan blijft er ook nog tijd over voor een klein klusje. Die vrije middag kan ten volle besteed worden aan een klus die wat groter is. Computer uit en het is klaar. Geen reistijd van 75 minuten als alle treinen op tijd rijden of meer als het allemaal niet zo vlot gaat.
Mijn vrijwilligers werk en sport ligt helemaal stil. Ik heb dus inclusief de reistijd zo'n 10 uur extra om te besteden aan huishoudelijke klussen en hobby.
Ik kan mij voorstellen dat iemand die in de horeca werkt en nu volledig thuis is dit een uitgelezen moment vindt om die zolder eens op te ruimen of zijn verzakte terras op te hogen.
De ene van is de andere niet en dat kan er voor zorgen dat de een met aan klussen toe komt dan de ander, ook of vooral tijdens de corona tijd.
Maar maar...
Ik heb alle tijd en vind de verhalen van thuiswerkende msnsen alleen maar bewonderenswaardig. Daar word op tv en online ook ruimschoots aandacht aan besteed. Die verschillende werelden zijn er nu eenmaal, maar nu zichtbaarder.
Mijn leven ligt compleet stil. Dat is best saai. Als ik naar de tuin ga zeg ik weleens "nou, even zuurstof opsnuiven hoor!". In de tuin bezig zijn, klussen, een cursus volgen (doe ik niet), is toch ook belangrijk om zowel fysiek als mentaal fris en in conditie te blijven.
Kaaskopje
'In de tuin bezig zijn, klussen, een cursus volgen (doe ik niet), is toch ook belangrijk om zowel fysiek als mentaal fris en in conditie te blijven.'
Tuurlijk. Maar er wordt, ook hier op het forum, blijkbaar vanuit gegaan dat iedereen nu ineens zeëen van extra tijd heeft. Ik kreeg in een ander draadje ook een bepaald advies 'want daar had ik nu toch genoeg tijd voor'. Dat stoort me. Hoezo genoeg tijd, ik ben gewoon aan het werk!
Ik ook
Zo is het hier ook, Sydney. Werk is drukker dan ooit en dan ook nog kinderen begeleiden, zowel qua schoolwerk als qua geestelijke en lichamelijke gezondheid. Ik draai overuren op alle vlakken. Ik ben iedere keer zo blij als het weekend is en bid op vrijdagavond al zachtjes dat er op zaterdagochtend geen noodklussen binnenkomen, wat tot nu toe helaas steeds wel zo is. Corona zit niet stil in het weekend.
Als iemand nog één opmerking maakt over luie ambtenaren, ga ik gillen (en alleen omdat ik niet kan slaan op 1,5 m afstand).
Hier ook niet
Okee ik win ruim een uur reistijd per dag, maar qua werk is het drukker dan ooit.
En bovendien heb ik er ook nog één die ik permanent aan het werk moet houden.
Dus nee ik heb het niet rustiger. Al die achterstallige klussen, tja dat blijft nog wel even zo...
Extra tijd
Heb ik, 8 uur per week, omdat ik niet meer op en neer naar mijn werk hoef te pendelen. Maar verder dat "valt tegen". Lesuren gaan door, voorbereidingen duren langer omdat ik andere lessen nodig heb voor online dan wat ik in de klas zou doen. Ik heb wel mijn slaapkamer opgeknapt maar ik hpef geen gezin draaiend te houden, dat scheelt.
Sini
Extra tijd
Heb ik ook helemaal niet. Mijn werk is drukker dan ooit. Allemaal Corona gerelateerd extra werk, dat naast de gewone dingen moet gebeuren. Overleggen kost veel meer tijd en veel meer energie. Mijn werkdagen worden langer, mijn vrije woensdag schiet erbij in. Collega’s werken opeens s avonds en s ochtends vroeg, waardoor ik elke ochtend begin met een enorme berg aan berichten.
Daarnaast wil ik ook steun zijn van uit- en inwonende kinderen.
Vooral onze puber heeft het zwaar (en is Corona moe), zwaar doordat ze vrienden nog maar beperkt ziet, schoolwerk alleen doet (weinig lessen), de crisis net voor een spannende proefwerkweek uitbrak en ze nu de moed begint te verliezen dat ze ooit nog haar cijfers op kan halen en zwaar door de onzekerheid (hoe lang nog, en wat als mama ziek wordt, wanneer mag ik weer naar zus b enz.). En wij man en ik proberen ondanks alle drukte haar ook te geven wat ze nodig heeft. Vertrouwen, liefde en soms de ruimte om boos en verdrietig te zijn, om de onmacht letterlijk uit te kunnen schreeuwen. Ook al botst dat met mijn consensusmentaliteit.
Kortom, fijn om het hier ook even uit te kunnen spreken. Wij zijn aan het werk en aan het steunen. Wij hebben geen leuk Corona-projectje. En wij willen ook graag terug naar meer bewegingsruimte.
Extra tijd.
Wij zijn ook gewoon aan het werk, beide buiten de deur. Ik hou wel wat tijd over omdat er geen sociale contacten zijn. Koffie leuten, terrasje, winkelen, dagje weg, verenigingsleven, verjaardagen, bioscoop, theater, lunchen, boodschapje doen inclusief babbeltje en zelfs appen wordt minder, er is weinig te melden
Ik word wat luier, komt het vandaag niet, dan komt het morgen, naast werken is de agenda leeg. Maar ik hoef geen kinderen thuis te begeleiden, werk niet online thuis, geen huisdieren, als ik thuis kom ben ik klaar. Verder mag er toch niet veel buiten de deur, dus ik heb wel hier en daar wat extra aangepakt thuis om de dag te vullen.
Fijn deze herkenning
Van mensen die het ook drukker hebben. Sinilind, ik zou gelukkig zijn met 8 uur minder. Een complete werkdag.
Doordat wij gewoon nog allebei werken, buitenshuis en meer uren dan normaal, en daarnaast gewoon het huishouden moeten doen met de extra tijd en energie die we nu kwijt zijn met het doen van boodschappen zijn wij gewoon heel erg moe.
Moeten wij gewoon een klusser inhuren voor een klusje . Moeten wij een vakantiedag opnemen om even rust te kunnen nemen.
Van de 31 dagen die maart telde werkte ik er 28. Niet elke dag 8 uur. De ene dag slechts 5.5 uur ( zonder pauze uiteraard), de andere dag 11 uur.
En dat tegen een uurtarief dat vanaf juni omhoog gaat naar 18.98 bruto per uur (fwg 40, maximale periodieken) en 20.86 bruto (fwg 45 max periodieken) voor mijn andere baan. Opleiding: verpleegkundige.
Ja, ik voel me soms bitter wanneer ik weer onbeschermd de wijk in moet.
Temet
Ik heb ook geen extra tijd over. Ik heb normaal een reistijd van 5 minuten fietsen, dus daar zit ook al geen winst in 
Dit is in mijn werk normaal al een hele drukke periode en nu met videocalls en toch nodige informatie missen omdat je elkaar niet even op de gang treft is het nog drukker.
Verder herken ik ook wat skik zegt, in begin had ik goede voornemens (avondwandeling, in weekend binnen uurtje sporten nu bootcamp niet kan) maar die zijn allemaal verdwenen onder mom "ok straks als het weer kan doe ik wel meer"
Alle begrip
Ik heb alle begrip voor alle gevoelens over waar het nu níet lekker gaat. Echt... ik benijd de extra taken, verplichtingen, onveilige situaties absoluut niet! Ik verzucht dat ook weleens tegen man. Ik ben blij dat wij geen schoolkinderen meer hebben! Of thuis moeten werken. Ik heb in een grijs verleden thuis gewerkt, met kleine kinderen om me heen. Nou... geen doen! Ik had geen apart kantoortje, dus in de huiskamer, op de computer. Dus ik ken het principe.
Off-day
Zoon is gisteren naar zijn pa gegaan. Ben dus voor een week weer alleen. Ik maak er het beste van, maar vrolijk ben ik niet. Ik werk hard, ben ook de tuin aan het aanpakken, maar ben somber.
Zit ook te kijken naar het nieuws met de prognose van de IMF over de economie. Als docente is mijn baan redelijk zeker, maar het wordt een zware tijd, ook voor mijn kinderen. Daar maak.ik me zorgen over.
Sini
Heel veel drukker hier
Werk in zorg. (niet ziekenhuis, psychiatrie)
Ik werk heel veel meer. (en dat kan nog wel eens erger worden)
Het werk voelt ook dubbel zo zwaar en is totaal niet meer leuk, ik kom stikkapot thuis.
Het werk is ook vies, onveilig (heel slecht beschermd) waardoor ik thuis enorm veel meer tijd kwijt ben wassen en poetsen.
En dan nog extra werk en energie omdat pubers thuis zijn.
Bij partner is niet veel veranderd, die werkte al meer dan fulltime en doet dat nog. (niet thuis)
Ik ben alleen maar moe!!
Moe
Ook ik werk gewoon door en thuis. Wel een uur per dag (4dg) minder reistijd, maar werk meer uren dan voorheen. Dus inderdaad die verhalen over ‘lekker tijd hebben om allerlei klussen aan te pakken” vind ik soms ook wat vervelend. Ik heb helemaal geen zeeën van tijd.
In zijn algemeenheid hoor ik veel mensen zeggen dat ze moe zijn. Een huisarts gaf aan dat hij dat van iedereen hoort. Het leven is nu gewoon vermoeiend omdat alles anders is en we allemaal aldoor moeten nadenken bij de meest simpele dingen (afstand houden, handen wassen, hoesten/niezen, boodschappen etc). Je moet aldoor nadenken over niet leuke dingen en dat kost enorm veel energie.
Daarom, luister naar je lichaam. Als je moe bent, neem rust (als het even kan). Het kost tijd en energie om aan de nieuwe (en veranderende) regels te wennen.
En laten we niet te boos zijn op mensen die zich eens niet aan de regels houden. Vaak is het geen kwade wil, maar vergeet iemand het gewoon een keer (ik laatst ook). Een beetje begrip voor alle goedwillende mensen en de mensen die proberen te ‘overleven’ met minimale sociale contacten zou goed zijn.
Ik probeer zelf regelmatig te sporten, elke dag te wandelen en regelmatig met een vriendin te wandelen om live bij te praten of ik borrel of lunch met videobellen om het een beetje te benaderen. Leuke dingen geven het leven sjeu, ook in coronatijd. Dan hou je het langer en beter vol.
Sterkte iedereen.
Alleen
Ik vind het ook moeilijk. Qua woonsituatie zit ik goed, huis met tuin, maar het alleen zijn zonder partner of andere medebewoners vind ik best zwaar. Merk dat ik steeds vaker onbewust denk "beter een slechte relatie dan geen"... En dan word ik weer boos op ex die gezellig bij zijn truus is ingetrokken. Heel wat stof om over te mediteren dus weer. Accepteren dat het is zoals het is, ben er (nog) niet zo goed in helaas.
Troost
Een wijs (..) iemand zei ooit 'elk nadeel heb z'n voordeel' (of was t andersom..?). Dat geldt ook voor jouw situatie Elledoris.. ik weet zeker dat heel wat mensen nu graag in jouw schoenen zouden willen staan cq in jouw huis zouden willen wonen. Lekker alleen, zonder die #@!! om zich heen . Een partner hebben is inderdaad gezellig. Maar kan het leven ook een stuk minder aangenaam maken. Het geeft problemen die je in je eentje niet had. Zeker samen 24/7 opgehokt. Maar daar weet je al alles van geloof ik... En wie weet wat je zag als je vlieg op de muur kon zijn nu bij ex en Truus thuis ...
Het is een kwestie van niet verheerlijken wat je niet hebt en blij zijn met wat je wel hebt. Dat verzucht ik elke dag als ik mijn buren hun gillende kinderen in de tuin hoor corrigeren . De mijne zijn volwassen en de deur uit. Resultaat is dat ik ze al weken alleen online zie. Maar je kunt niet alles hebben.
Elledoris
Tja ik mediteer al 30 jaar en er zit best een streng stemmetje in mijzelf dat vind dat ik het alleen ook leuk moet hebben. Nou lukt dat ook best aardig, ik ben heel veel alleen geweest in mijn leven en kan heel goed de zingeving uit mijzelf halen.
En toch... als ik drie dagen geen mensen heb gesproken word ik depri en verdrietig. Het hoeft geen relatie te zijn maar gewoon menselijke uitwisseling kan ik gaan missen. Ik stond vandaag, na drie dagen geen mensen gesproken te hebben (en ik zit in isolatie dus dat zou sowieso alleen maar over de telefoon zijn) depri op. pff mediteren, schrijven, trainen, iets van mijn werk doen: ik bleef verdrietig. Toen belde een vriendin, maar een kwartiertje gesproken maar ik voelde me zoveel beter.
Mensen die niet in zo'n situatie zitten, weten vaak niet wat het is of hoe het voelt en doen vaak suggesties voor dingen die ik allang gedaan heb. Dat zal jij ook wel ervaren. Goedbedoeld natuurlijk maar soms heb ik meer aan erkenning.
Kinderen thuis zou geweldig zijn, maar kan nu niet. Maar als ik er aan denk nog met mijn vroegere partner te zijn kies ik toch voor dit. En ik weet ook zeker dat ik in die situatie gedacht zou hebben " oh ik wou dat ik lekker alleen was". Soms zou ik willen dat het niet uit had moeten gaan. Maar dan lees in een dagboek wat beschrijft hoe ik me toen voelde, en onveranderlijk denk ik dan 'naaah, nou nee hoor, dit voelt toch beter". Dat hoop ik voor jou ook.
Gisteren
Hier gisteren even een baaldag. Zoon die niet aan huiswerk te krijgen was, opgestapelde huishoudelijke klussen omdat ik daar op werkdagen echt de tijd niet voor heb etc. Het idee dat je zo geleefd wordt. Zoon wil geen, of zeer beperkt huiswerk maken, maar verwacht dan wel dat ik 's avonds gezellig met hem ga voetballen op het veldje in de buurt.
Na een preek tegen zoon (als jij niet naar mij wil luisteren dan doe ik vanavond ook niet wat jij wil) ging zoon ineens toch zelf aan de slag.
Het huishouden kwam ook redelijk af en ben 's middags op de fiets gestapt om wat boodschapjes verder weg te doen. Was ook geen succes. Een deel van wat ik nodig had vond ik niet en het was veel te druk in het centrum.
Daarna nog naar de supermarkt waar een persoon het nodig vond zijn kar achter zich aan te trekken en daarbij diverse andere karren van mensen te raken...
Maar goed, het zijn allemaal kleine ergernissen en bij het lezen van andere verhalen kan ik alleen maar zeggen dat het hier reuze meevalt.
Vandaag weer helemaal opgeladen. Vanmiddag komt mijn neefje van 7 hier omdat mijn alleenstaande zus het veel zwaarder heeft met een zoontje met PDD-Nos de hele week thuis. Ook dat relativeert weer.
En dat huiswerk, dat gaat even op een laag pitje. Kwam erachter dat zoon vanaf woensdag al meivakantie heeft, dus geen nieuwe aanvoer van huiswerk. Genoeg tijd om dan nog wat in te halen.
hier
Gisteren een topdag omdat ik mijn zoon van bijna negentien voor het eerst in zes weken weer zag. In een parkje, op drie meter afstand.
Dan voel ik ook pas echt hoe allenig ik ben geweest. Normaliter heeft iedere moeder wel wat hartzeer als het kind uit huis gaat. Maar in mijn geval zou ik dan allerhande wegen zoeken om mijn alleenstaande leven weer op te pakken: afspreken met vrienden/ vriendinnen , naar het theater, reisjes, daten muziek met anderen maken. Nu: ... niets. Een telefoontje af en toe.
Versoepeling
Hier zijn we toch overgegaan op enige versoepeling van de maatregelen voor onze zoon (17). Zijn vriendin en hij houden geen 1,5 meter afstand meer en ze komen bij haar thuis over de vloer.
Ik neem maar van ze aan dat zij en haar gezin verder net zo voorzichtig zijn als wij. Dat was zo'n beetje de overweging die we samen hebben gemaakt. Ons 'cohort' is nu dus verruimd met mensen die we niet kennen en op wie we geen invloed hebben.
Ik sta dus niet te juichen, maar aan de andere kant gun ik het zoon wel heel erg. Het risico dat we nu nemen schat ik niet heel hoog in, maar het is t.o.v. eerst wel meer dan verdubbeld. En als iedereen dit zo gaat doen dan loopt het aantal besmettingen natuurlijk weer op.
En als ik dan lees over Maro op haar kleedje met haar zoon op afstand, dan voel ik me alweer slap, omdat we het goed hebben gevonden.
Zoon is nu een stuk vrolijker, maar het zit mij eigenlijk niet zo lekker.
Emmawee
Nou ja, ik ben ook zo streng omdat ik tot een risicogroep hoor moet ik je zeggen. Maar ik begrijp zooo je dilemma: hier is er voor gekozen dat zoon bij vriendin en haar ouders tijdelijk in woont omdat daar verschijnselen waren en ik een risico heb.
Maar dat is vijf weken geleden. Inmiddels heeft niemand daar verschijnselen, al drie weken niet dus zou hij terug kunnen. Ik vind het ook geen fijn gevoel dat hij daar maar op kosten van hen leeft. Ik heb gezegd dat hij huishoudgeld moet bijdragen maar dat willen ze niet.
Hij zou dus eigenlijk terug kunnen. Maar wat dan? Dan komen we in de situatie waar jij in zit. En ik vind het gezin van zijn vriendin nou niet heel zorgvuldig met de maatregelen omgaan. Toen er verschijnselen waren bood ik aan boodschappen voor ze te bestellen via de ah omdat ik dat altijd doe, nee hoefde niet.
Ik ben daarentegen dus heel streng: behalve mijn zoon gisteren zag ik al zes weken niemand. Ja de bezorger van de ah en dan heb ik een mondkapje op en een heel protocol van hoe ik met de boodschappen omga.
Ik vind het fijn voor hem dat hij bij zijn vriendin is. Hoewel irritatie daar ook af en toe opsteekt. Logisch natuurlijk. Maar hij wil ook wel weer én hier op zijn eigen kamer zijn én haar zien de helft van de tijd of zo. Zij beiden hier zie ik niet zitten en zij waarschijnlijk ook niet: te raar en klein huis.
Dilemma dus. Ik weet het ook niet. Begrijp jullie keuze dus wel.
Iets trivialers
Iets trivialers dan: als ik nog een paar keer van die reclamespotjes zie waarin met net iets te warme, net iets te invoelende stem wordt gerefereerd aan "deze moeilijke tijd" dan vrees ik dat ik dingen naar de tv ga gooien...
Groeten,
Temet
Nou en of Temet
Maar er zijn in elk geval reclamejongens en meiden die werk hebben aan deze spotjes 
En sowieso beleeft ieder deze tijd anders. We zitten op dezelfde woelige zee in heel verschillende schuitjes.
Ik sprak net onderweg naar de brievenbus een weduwe die zich nu juist minder alleen voelt. Mensen die normaal kort groeten stappen van de fiets en maken een praatje - buiten, op afstand. Iets wat ze anders niet doen.
