Cabin fever (of: ik ben corona-moe)...
Eerst een disclaimer: ik doe niets dat mijn gezondheid of van andere mensen in gevaar kan brengen. Maar... ik begin het zat te worden. Waar ik een week geleden nog enorm kon genieten van de rust, begin ik kriegel te worden. Niet zo zeer van het thuiswerken hoewel ik het heel erg leuk zou vinden om leerlingen weer in het echt te zien. Maar van de sociale distancing, de moeite dat het kost, het nadenken over alles. Voorbeeld: ik ging gisteren naar de winkelstraat van mijn dorp een paar echt nodige dingen te halen: neusdruppels want verstopte neus door hooikoorts, gist (broodbakken) etc. Goed en dan begint het ballet. De meeste mensen doen voorzichtig waardoor een soort van menselijk Tetris ontstaat op de stoep. Jij links ik langs iemand anders rechts... in de winkel heb je duidelijk degene die sch hebben aan de maatregels en door gaan en het arme meisje van 16 die daar werkt gaat er natuurlijk niets van zeggen.
Ik mis mijn vrienden en de activiteiten: bioscoop en pizza met vriendin X elke week in de leuke bioscoop van Haarlem, sportschool en kletsen met vriendin U. Het studeren en samen eten met medecursisten elke donderdag. Ik voel me eenzaam doordat ik geen partner heb en in de weken dat zoon bij zijn vader is zit ik of te videobellen met een paar vrienden of te werken. Maar ik heb er nog geen modus vivendi in gevonden waarin ik me compleet senang voel. En nogmaals het is eenzaam.
Kortom: de eerste weken kwam ik tot rust en nu is het vooral een oefening in zen blijven. Blijkbaar ben ik er niet zo goed in. Hoe ervaren jullie het allemaal, en zijn er nog meer gevallen van cabin fever?
Sini
Laetitia
Al vier weken, bah, wat ellendig. Wat duren de dagen en nachten dan lang. Ik hoop dat herstel niet ver meer is. Sterkte !
Sterkte
Laetitia, en Bestdruk, en, nou ja, eigenlijk iedereen. We komen hier wel doorheen!
Tsjor
Nieuwe dingen geleerd
Ondertussen heb ik ook nieuwe dingen geleerd. Video-appen kan met 4 tegelijk, dus eergisteren voor het eerst met kinderen tegelijk. Was leuk, leuk omdat ieder weer snel in de eigen rol vervalt, patronen heel herkenbaar zijn, vreugde om elkaar te zien.
Voor mijn online-lessen leer ik nog steeds bij. Deze week 'forms' ontdekt. Leuk om zo kleine, quiz-achtige vragen te maken. Werkt prima.
Zoom krijg ik nog niet helemaal onder de knie, maar ook dat gaat al beter.
Onbereikbare cursist kaartje gestuurd en zowaar, een reactie en weer contact.
Waar ik helemaal bloednerveus en teneergeslagen van word zijn de 'handreikingen' van zogenaamde deskundigen, die blijven doen alsof afstandsonderwijs hetzelfde is als les geven. Terwijl een huiskamer geen klas is, kinderen lopen rond, een vaas valt om, kind komt binnen met een bloedneus, baby huilt. En dan wordt het ook nog de slechtste vorm (in mijn geval): klassikaal, docent geeft instructies, cursisten voeren het kunstje uit (online, liefst), zonder dat nagedacht wordt welke mogelijkheden je hebt voor correctie. Bovendien hebben veel ouders kinderen die 'online' lessen moeten volgen. En hebben docenten al lang mogelijkheden gevonden die voor hen het beste werken. Daarna krijg je de beleidsmakers die luisteren naar de deskundigen: zo moet het. Gruwel. Om een of andere reden komen die 'aanwijzingen' ook altijd binnen op vrijdag, waarmee mijn weekend is verpest.
Ik heb zelf ooit een cursus online gevolgd en een van de grote voordelen was, dat je dat kon doen op een moment dat het jou schikt: voor mij was dat zondagmorgen, voordat de pubers wakker werden. Dus ja, bij mij mogen opdrachten ingeleverd worden wanneer de cursist klaar is. En ik kijk ze na wanneer ik daar tijd voor heb. Ik blijf individueel gericht opdrachten verstrekken, correcties en adviezen en heb een paar 'les' momenten. Ik blijf gebruik maken van het bestaande materiaal en ga niet compleet nieuwe lesprogramma's bedenken (ook een advies van 'deskundigen': ga niet uit van het bestaande materiaal, maar organiseer vooral lessen rond een bepaalde vaardigheid).
De gezamenlijke lesmomenten wil ik wel graag uitbouwen, maar het zal nooit een klassikale les worden voor de hele groep, waarbij de docent instructies geeft. Kan ook niet bij mij, cursisten werken met verschillende boeken en zijn bij verschillende hoofdstukken en hebben verschillende eindtermijnen.
Ondertussen wisselen de maatregelen van de overheid ook steeds, en die maatregelen hebben gevolgen voor de financiering. Kramp.....
Ik vind het wel leuk om wat te experimenteren. Maar ik denk ook na over mogelijkheden voor onderwijs op op 1,5 meter afstand.
Maar nu even twee dagen niet.
Tsjor
Heel klein leed
Ik las van vanmorgen de kop van een krant over jongeren , kampvuur en corona. Mijn eerste gedachte was bij mijn zoon, had hij zich nu toch niet aan de afspraak gehouden?
Mijn man en ik redden ons wel. We zijn allemaal thuis en worden steeds beter in plannen. Zelfs het boodschaplijstje maak ik op loopvolgorde van de winkel en ga als de rest niet gaat.
Ik heb wel medelijden met mijn zoon, zijn zus woont niet thuis en heeft contact met haar huisgenoten, maar hij moet het doen met ons en wat gamen. Tuurlijk gaat zijn studie thuis door en we proberen wat regelmaat er in te houden, hij moppert niet, maar ik merk wel dat hij niet lekker gaat. Waar hij normaal grootverbruiker is van douchewater en de 3/4 van de wasmand bestaat uit zijn kleding, loopt hij nu ongeschoren en ongewassen in camping outfit. Hoewel hij redelijk sportief is, komt hij nu niet in beweging, niet even buiten rondje lopen, in de tuin wat vit d tanken, niet vooruit te branden.
Afgelopen nacht mocht hij bij een vriend buitenaf naar een kampvuur met biertje, ALS hij en zn vrienden zich aan regels hielden. Er kwam een snap van een grote kring met volgens mij wel 3 mtr. Afstand. Pffff, zij waren het dus niet. Ik hoop dat ze lekker bijgekletst en gelachen hebben en dat hij daar weer even op kan teren.
Ja mijn zoon ook
Uit een soort "wanhoop" dat me overigens goed uitkomt heeft hij het terras compleet aangepakt (onkruid tussen de tegels wieden en egaliseren met zand) maar ik zou hem zo een andere laatste jaar op de middelbare school gegund hebben: met stress voor de eindexamens, examenstunt en reis met vrienden. In plaats daarvan moet hij het doen met de ene week ma en de andere week pa en vrouw van pa. Ik heb er plaatsverfangend verdiet van, ook al pakt hij het redrlijk sportief op.
Sini
Ik mis de kerk, en
En in het bijzonder de viering van de Paaswake op zaterdagavond. Zo’n mooi symbolisch samenzijn in de eerst donkere kerkruimte waarin de Paaskaars wordt binnengedragen en alle aanwezigen het licht aan elkaar doorgeven.
Ik mis het samen zingen, het samen teksten uitspreken, de stilte in gezamenlijk gebed, het je gedragen voelen door het samenzijn, het samen delen van de mooie en moeilijke gebeurtenissen in het leven.
Ik mag me gelukkig prijzen dat ik niet alleen woon maar met degene die me zo lief en vertrouwd is.
Het lijkt me heel zwaar deze lange weken in je eentje en op afstand van je geliefden te moeten volhouden.
Ik mis
“De normale rituelen” rondom een overlijden.
Mijn schoonvader is overleden aan het virus en wordt nu in stilte gecremeerd.
Ik wil rouwen met de familie, ik wil samen rouwen met de naasten, ik had bij zijn sterfbed willen zijn.....
Bah. Bah. Bah.
Sinilind
Ik snap jouw gevoel wel. En tuurlijk komen er dan allemaal mensen hier zeggen dat het ze juist goed bevalt/fijne tuin hebben/dat verveling beter te verdrijven is dan een uitbraak. Maar ik denk dat je daar niet veel beter door voelt. Ik mis mijn sociale leven ook. Ik mis het om mijn vriendinnen weer in echt te kunnen ontmoeten, uit eten te gaan, naar de film, om onbekommerd een eind te kunnen fietsen, naar het strand te gaan etc. En nee ook een tuin ter grootte van een voetbalveld zou dat gemis niet goedmaken.
En voordat iemand roept dat het belangrijk is dat we ons aan de regels houden en zoveel mogelijk binnenblijven. Dat doe ik. Echt. Maar het gemis is er wel. Geen tips Sinlind, maar wel gedeelde smart
Nou, vreselijk !!!
Zo’n eenzame uitvaart. Zo verdrietig, zo onrechtvaardig, zo triest.
Veel sterkte Sinbads vrouw, het is afschuwelijk elkaar te moeten missen.
Sinbad.
O wat triest je bericht. Gecondoleerd. Wij redden ons hier prima rondom huis, maar mijn vrees is ook dat er een dierbare zou overlijden in deze periode.
Sterkte.
De kop is eraf
Hier is ook wel wat veranderd. Eerst is het allemaal nogal nieuw en je wilt het graag goed doen en denkt mee en gaat er voor want we zitten allemaal in hetzelfde schuitje.
Nu begint het toch wel te schrijnen. Zoon mist zijn vrienden en we hebben al eens echte herrie gehad omdat hij, naast de twee min of meer 'veilige' contacten die hij nog heeft buiten de deur, de kring probeerde uit te breiden.
Dochter is haar fijne parttime baan kwijt waar ze waarschijnlijk lang niet meer terecht zal kunnen. Ze is bezig een studie te zoeken die haar aanstaat en weet niet of ze dit jaar of volgend jaar verder wil studeren.
De stemmetjes in haar hoofd zijn er nu dagelijks vanwege alle onzekerheid. En je wil ook niet 'verdoofd' door het leven. Ze gebruikt al medicatie.
Ik vind het online vrijwilligerswerk helemaal niet zo leuk als ik had verwacht. Ik vind het maar gedoe.
Maar goed, er komen vast wel betere tijden en het idee dat het leven nu eenmaal zo is en dat je daar ook weer je weg vanzelfsprekend in vind en tevreden mee kunt zijn is er nog niet.
Sinbad
Wat verdrietig!
skik
Een stempel.
Ik ben niet alleen, we werken beide gewoon door, buiten de deur, we hebben het gezellig samen en zijn gezond. Maar op alles ligt een stempel, alles en iedereen op afstand en geen sociaal verkeer. Ik wil zeker niet klagen, ik maak me meer zorgen om anderen. Dierbaren met zwakke gezondheid in onze kring.
Hoe je woont, met grote tuin of klein balkonnetje, naar mijn idee doet dat er allemaal niet toe. De onrust en zorgen zitten er toch wel.
Sinbads vrouw
Het moet vreselijk pijnlijk zijn om nu iemand zo te verliezen en niet samen te kunnen rouwen en troosten.
Gecondoleerd en heel veel sterkte.
Natuurlijk wel
Natuurlijk maakt het uit of "je een tuin als een voetbalveld hebt" of 3 hoog achter woont.
Het gevoel van opsluiting is er toch minder. Zie Ad in de duinen.
Of het allemaal te gek en fantastisch wordt al naar gelang je een betere woonsituatie hebt? Natuurlijk niet. Maar het helpt echt wel.
Wij hoeven ook niet met 4 man aan de eettafel te zitten werken, dat maakt echt uit. Zie andere topics.
Dat betekent niet dat ik dat beklemmende gevoel niet heb hoor.
Sinbads vrouw
Wat afschuwelijk zo. Gecondoleerd en heel veel sterkte.
Dank jullie wel
Dank jullie wel voor alle beterschapswensen. Het is een naar en taai proces. Maar ik heb er vertrouwen in dat het goed komt.
Verschillende schuitjes op dezelfde zee
Ik las op LinkedIn een mooie tekst van iemand die in de jeugdzorg werkt. Ik kan het even niet terug vinden. Zij schreef zoiets als:
We zitten niet allemaal in hetzelfde schuitje. De een heeft een luxe jacht en de ander een schamele roeiboot. We varen allemaal wel over dezelfde woelige zee, in dezelfde verraderlijke storm.
Iedereen heeft last van de situatie. Maar er is wel degelijk verschil.
Onze boot is fijn. Ik ben steeds heel blij dat ik niet meer woon waar ik 5 jaar geleden woonde (met tokkie-bovenbuurman) en dat mijn kinderen een zekere leeftijd hebben, zodat ze niet meer zo afhankelijk zijn van ons en dat ze gezegend zijn met een bepaald karakter, waardoor de sfeer in huis gewoon goed te noemen is. Ook hebben wij beiden het geluk dat onze banen voorlopig nog redelijk zeker zijn.
Maar ik heb wel de pech van een vader van 82 die aan de andere kant van het land woont. Ik weet niet wanneer ik hem weer zie, want hij wil niet dat ik dat hele eind ga reizen om alleen maar een uurtje in de achtertuin te gaan zitten. En ik vind het ook echt sneu dat er van alles niet doorgaat. Zoals onze vakantie. Waarschijnlijk. Vooral voor mijn kinderen. Maar voor mijzelf ook. Ik heb 3 jaar flink geworsteld met mijn energie (door een traagwerkende schildklier) waardoor ik heel veel leuke dingen niet kon doen en nu het weer veel beter met me gaat, gaat opnieuw overal de rem op.
Maar al met al tel ik vooral mijn zegeningen en hoop ik dat we allemaal gezond blijven.
Pirata
Het maakt zeker uit waar je woont. Maar dan nog zijn er mensen zoals ik voor wie het gemis aan sociaal leven - ik ben gewoon vaak uithuizig - en fysieke sociale contacten best lastig is. En ja ik kan gezellig in tuin zitten met partner en ja ik heb een ruim huis. En toch lost dat niet alles op. Maar ik heb idee dat wij op andere golflengte zitten.
Aanvulling
En ik ga ervan uit dat dit nog maanden zo blijft. En ik heb kinderen die helaas niet karakter hebben dat ze dat idee vrolijk trekken.
Alkes
Oh, dat hoop ik niet. Ondanks mijn ruime eengezinswoning met tuin mis ik de lunches met mijn collega's, de etentjes met mijn vriendinnen, het kletsen in de kantine na de paardrijles, de bezoekjes aan mijn schoonouders, ... gewoon alle sociale contacten. Ik word hier erg in mezelf gekeerd van en dat voelt niet lekker.
Sidney
Moge duidelijk zijn dat ik dat ook niet hoop. Maar zonder vaccin en zonder noemenswaardige immuniteit zie ik het somber in.
Juist als introvert heb ik cabin fever
Mag ik even hier afblazen? Zodat ik straks weer verder kan? Sinds ik met Nah thuis zit, ben ik een introvert geworden. Ik heb mijn rust en ruimte nodig, en met die wetenschap red ik de weekenden, blij als het weer maandag is en ik mijn huis weer voor mezelf heb.
Nu is het elke dag weekend. Zitten er elke dag mensen op mijn lip. Met hun geluid, vraag om eten of drinken, commentaar op hoe ik dat eten of drinken vervolgens klaar maak, dan wel serveer. Die overal kritiek op hebben en alles wat mis gaat bij mij neer leggen. Of ze dat nou rechtstreeks doen (‘had dan dat brood uit de oven gehaald’) of met een omweg (‘ik zou wel cola lusten’). Die het nodig vinden om te oreren over hun werk of school maar amper de beleefdheid hebben om te horen hoe het met mij gaat en mijn herstel. Los van de hoeveelheid prikkels die ik niet verwerkt krijg, levert het ook veel negativiteit op wat ik niet gehandeld krijg.
Dus ja, gevalletje cabin fever hier. En ik kan ze de deur niet uitzetten. Want ‘blijf thuis’. Of zelf weggaan - dat gaat in normale tijden al niet dankzij dat hersenletsel. Maar goed. Ik mag blij zijn dat ik een huis heb, een tuin, wc papier en een beetje bloem. Dat er een zonnetje is. Dat het lijkt of ik Corona heb gehad, maar er niet doodziek van ben geweest. En dat ik mijn ouders nog heb, al kan ik ze niet zien.
Maar dat blij zijn is voor straks. Voor ‘Nu. Even. Niet’.
En dan hoop ik dat jullie de cup a soup reclame can honderd jaar terug herkennen
.
Biebel
Jee, ik snap het.
Misschien kun je tijden met ze afspreken dat je niet gestoord wilt worden? Of is er nog ergens een privéhoekje te regelen voor jou?
Oef Biebel
Ik denk dat je heel snel zult moeten werken aan grenzen. In tijd en ruimte. Stilte-uren inlassen én een plek waar jij je kunt terugtrekken en waar je echt niet gestoord mag worden.
Bekijk wat jij nodig hebt om 1 à 2 uur gezamenlijk in één ruimte te kunnen zijn en dwing dat af. Wederkerigheid van interesse is niet af te dwingen, helaas. Dus daar moet je echt zelf mee komen. "Het gaat niet goed met mij en dít is nodig om ervoor te zorgen dat ik het kan volhouden." En dan zou ik hoog inzetten zodat je evt. wat los kunt laten zodra het goed gaat.
Ik weet niet of je een partner hebt en in hoeverre die bij de energievreters hoort. Maar als je alleen staat en het moeilijk vindt om het bespreekbaar te maken, zet het dan evt. op papier.
Sorry, ik ben wel erg directief nu, maar ik vermoed dat dit alles nog wel even gaat duren en ik lees in jouw bericht dat je het lijkt te zien als een soort status quo. Het benauwt mij om het te lezen. Veel sterkte gewenst en zorg ajb goed voor jezelf.
Pirata.
"Natuurlijk maakt het uit of "je een tuin als een voetbalveld hebt" of 3 hoog achter woont.
Het gevoel van opsluiting is er toch minder. Zie Ad in de duinen."
Dat hoeft niet "natuurlijk" iets uit te maken. Het maakt voor jou misschien verschil, voor mij niet. Voor mij telt de sfeer in huis en het veilige gevoel. Ik word niet blij van dat voetbalveld en van een groot huis. Ook niet van wonen in de duinen, heerlijk in de vakantie, verder niet.
Ik word blij van mijn huis dat een echt thuis is. Ik heb "groot" gewoond en ook "klein", het had geen invloed op mijn woongenot.
Da's waar Wil
Daar heb je een punt, Wil, maar voor veel mensen maakt het (denk ik) wel uit.
Ik ben o.a. groter gaan wonen om minder op elkaars lip te zitten. Mijn oudste kost me anders te veel energie. Die tuin, jeugddroom van mij maar voor sommigen een gruwel qua onderhoud.
Maar ik zal pogen hier meer de nuance te zoeken. 👍🏻
mis
Ik mis mijn jongste kind, We mogen niet op bezoek en hem ook niet een dagje thuis halen. We hadden angstige weken toen mijn hoogbejaarde vader (doodziek in het ziekenhuis werd opgenomen en we moesten vrezen dat ook mijn moeder en broer besmet konden zijn. Nu zij nog l(steeds) geen klachten hebben en mijn vader weer thuis is kan ik met de dag wat rustiger ademen. Elke dag niemand ziek is er weer 1.. Nouja even stilte voor de volgende storm, want het houdt maar niet op.
Intussen probeer ik er maar het beste van te maken.
wil
"Ik word blij van mijn huis dat een echt thuis is. Ik heb "groot" gewoond en ook "klein", het had geen invloed op mijn woongenot."
Ik deed ooit - op vakantie - een rondleiding in een kasteel met enorme kamers. Op een gegeven moment kwamen we in een kleiner kamertje. Volgens de gids was dat de kamer waar de kasteelheer het liefste verbleef. Meer de menselijke maat 
Wat niet wegneemt dat het wel eens prettig is als je een kamer voor jezelf alleen kunt hebben.
