Gebitsellende dochter...het houdt niet op

lovessss schreef op 29-07-2024 om 18:21:

MamaE ben begonnen met lezen van topic ben nu op pagina 6

Maar wil even een paar dingen zeggen
Mygod wat is jullie dochter een topper zeg echt fantastisch
Het lijkt me echt een schatje van wat ik allemaal over haar lees en ze komt heel lief en zorgzaam over
Lees nu ook het stukje over dat jullie een ijsje gingen halen en dat ze dan met een hoorntje nam ook al mocht ze dat op dat moment niet puur omdat ze wist dat jij het heel lekker vind ZOOO LIEF🥰

Dochter is ook heel lief hoor. Alleen niet altijd voor haarzelf. Daar werken we aan.

Ik vind het echt ontzettend lief dat jullie haar ergens mee willen verrassen, maar ik vind mijn adres delen met mensen toch echt te kwetsbaar. Ik heb ontzettend veel aan dit forum, ik leer er veel en vind er veel steun, maar de afstand ervaar ik wel als veilig. 
Maar nogmaals, het idee/initiatief vind ik ontzettend lief en hartverwarmend en het raakt me ook. Zoveel lieve en behulpzame mensen die altijd ontzettend meeleven en ook bereid zijn mij dingen te leren met heel veel geduld en begrip. Dat raakt me en dat doet veel met me. Echt heel lief!

Het gevoel van 'haal alles er maar uit' snap ik vanuit dochter wel. En als ze al royaal volwassen was, was dat misschien ook wel de beste optie. Maar nu niet. Uiteindelijk zal ze sowieso op jonge leeftijd al gedeeltelijke protheses krijgen voor de elementen die ze definitief moet missen en het zou me ook niet per se verbazen als de rest van haar gebit geen heel mensenleven meegaat, maar voor nu is het zaak om haar kaakgroei goed te reguleren en de tanden en kiezen die ze voorlopig wel gaat houden op de juiste plek te krijgen. Dat gaat allemaal niet zonder slag of stoot en ook niet zonder telkens tegenslag, maar het zal op de een of andere manier toch moeten en tot nu toe heeft ze telkens opnieuw genoeg veerkracht om het allemaal te dragen.
Neemt niet weg dat het haar zo ontzettend niet gegund is allemaal.

Vandaag een redelijke dag gehad. Dochter had nog wel wat last en pijn, maar met pijnstillers wel te doen. Samen lekker geknutseld vanmiddag en naar de teamfinale van damesturnen gekeken. Richting de avond toch wel weer meer pijn, tot huilen aan toe. 
We hebben haar een extra pijnstiller gegeven voor de nacht en dochter slaapt nu. 

Pfff...wat een ontiegelijke klotedag vandaag. Begon vannacht al met dochter die wakker werd van de pijn, huilen huilen huilen. Aan één kant was er een flinke ontsteking ontstaan met een abces. Dus wederom met spoed naar de tandarts vanochtend. Dochter in paniek, want bang voor trekken en pijn (door een eerdere ervaring). 
De tandarts kwam al snel tot de conclusie dat er niks anders op zat dan beide hoektandjes te trekken, omdat ook de andere kant steeds meer pijn gaf. Dochter zei boos 'had dat niet meteen gekund' en toen heeft de tandarts heel eerlijk erkend dat als hij alles van tevoren had geweten, dat hij dan inderdaad meteen te trekken in plaats van tot twee keer toe een zware behandeling uitvoeren. En dat hij in de hoop haar tandjes te kunnen behouden de situatie misschien ook wat te positief heeft ingeschat, zeker eergisteren. Hij erkende naar dochter toe dat het terecht was als ze daar boos over was op hem en wilde daar ook excuses voor aanbieden. Dat vond ik eerlijk en oprecht van hem, ook al maakt het de situatie niet beter. Hij zei ook eerlijk dat het door de ontsteking lastiger te verdoven was en dat het waarschijnlijk ondanks extra verdoving toch even heel veel pijn ging doen, maar dat het daarna ook écht klaar was. En dat ze boos mocht zijn, verdrietig, huilen, gillen, schreeuwen, vloeken, dat was allemaal niet erg.
Voor dochter was die erkenning belangrijk en ze werd wat rustiger en ging dapper weer in de stoel liggen. Uiteindelijk viel de niet ontstoken kant mee; zowel bij de prikken als het trekken gaf ze geen kik. De kant met de ontsteking was een ander verhaal; bij het zetten van de prikken was het al brullen, maar bij het trekken kwam er een ijselijke gil vanuit haar tenen die door merg en been ging. En daarna een onbedaarlijke huilbui die zeker een uur heeft geduurd. Ik heb haar vastgehouden, maar wist niks te zeggen wat haar kon troosten. Ze heeft zichzelf helaas enorm geknepen, haar hele onderarmen stonden vol met afdrukken van haar nagels. En eigenlijk kon ik me daar niet eens druk over maken. Dat ze zoveel pijn had, vond ik vele malen erger.

Thuis hebben we haar eerst even laten rusten en later geprobeerd haar af te leiden door haar te laten meehelpen met inpakken voor de vakantie. Eerst was er weerstand, ze wilde niet op vakantie en had er geen zin in. Wat wil je dan? Vroeg mijn man. Thuis blijven zitten en verdrietig en boos zijn en dan net zo'n klotevakantie hebben als vorig jaar? 'Die heb ik al', snauwde dochter. Toen ik haar een knuffel gaf brak ze en snikte dat ze het waarschijnlijk heus wel leuk zou gaan vinden, maar dat het nu nog even niet lukte om zin te maken. En toen moest ik ook huilen omdat ik zo met haar te doen heb.

Uiteindelijk heb ik haar haren geborsteld en gevlochten en mocht ik haar masseren.
Er zat heel veel spanning in haar lijfje. Wel wilde ze vanavond eten. Uit de blender, maar ze heeft twee volle borden op. 
Zo trots op ons lieve, dappere, stoere meisje. Maar ik heb ook zo vreselijk met haar te doen. Hopelijk is de ellende nu eindelijk écht voorbij en kunnen we de rest van de vakantie aan leuke dingen besteden voordat na de zomer de operatie aan haar ogen op het programma staat.