Gebitsellende dochter...het houdt niet op

Het zien lijden van ons meisje is inderdaad echt heel naar. Ze heeft veel pijn gehad de afgelopen dagen en eigenlijk ook nog 'voor niks'. Maar goed, het was gisteren nog wat gevoelig allemaal. Er zat veel spanning en er zijn veel tranen gevloeid, maar het lukte ons om er gewoon voor haar te zijn en haar vast te houden.

Ze lijkt vandaag een stuk opgewekter te zijn. Ze vindt eten wel nog spannend en lijkt daar op een bepaalde manier ook in te blokkeren. De vraag wat ze vanochtend wilde eten werd beantwoord met 'weet ik niet'. Toen ik voorstelde om yoghurt of pap te eten was dat wel oké. 
Wat ik heel knap van haar vind is dat ze vannacht heeft geslapen met haar beugel in.
Dat had ik eigenlijk nog niet verwacht en ik had het ook niet erg gevonden als ze het nog even gelaten had. Ze was daar zelf niet van onder de indruk. 'Ja, dat moet toch gewoon?' 

We zitten inmiddels in de auto. Dochter is nog wel wat stil en moe. Maar we zijn op vakantie. Dit jaar wél. En we gaan er vast een fijne en waardevolle tijd met zijn drietjes van maken.

Ik vind het zeker in het voordeel van de tandarts spreken dat hij eerlijk was naar dochter over zijn verkeerde inschatting en het niet goed ging praten waarom het wel een goed idee was en dat het gewoon pech was. Natuurlijk heeft ze pech gehad (al voor de zoveelste keer), maar deze erkenning, dat hij als hij alles vooraf had geweten anders had gehandeld en dat eigenlijk sowieso beter had kunnen doen, is voor dochter en haar vertrouwen heel belangrijk. De tandarts is ook maar een mens. En mensen maken fouten. Maar op het moment dat je een kind daarmee onnodig pijn laat lijden en zeker een kind dat al zo veel heeft doorstaan, dan moet je eerlijk zijn. Dochter voelt dat ook wel aan bij mensen. Het vertrouwen dat ze telkens moet hebben, tegen beter weten in, zou ze niet kunnen opbrengen als ze aanvoelt dat iemand niet oprecht is of niet het beste met haar voor heeft. Ze lijkt ook niet boos te zijn op de tandarts, wat ik heel knap vindt. 

Zojuist belde de tandarts om te vragen hoe het nu ging en heeft ook even met dochter gepraat. 'Ik heb nu geen pijn meer, maar ik vind eten nog spannend en ik ben soms nog even verdrietig om alles'. Dat snapte hij en hij gaf haar mee dat haar verdriet heel begrijpelijk is en dat ze het meer dan verdiend heeft om lekker van de vakantie te genieten.

De behandelaren van dochter zijn erg met haar begaan. Haar situatie is complex en ook wel belastend voor haar, zeker omdat haar gebit niet de enige belasting in haar rugzak is. Het is continu zoeken naar de juiste balans tussen medische noodzaak, het welzijn van dochter en de vooruitzichten voor de toekomst.
Wat voor ons belangrijk is; alles mag gevraagd en bevraagd worden, artsen denken mee om het voor dochter zo min mogelijk belastend te maken, keuzes worden onderbouwd.
Worden er nooit fouten of verkeerde inschattingen gemaakt? Natuurlijk wel. Weet je altijd 100% zeker dat een keuze de juiste is? Ook niet. 
Iedereen handelt naar eer en geweten. 

Normaal gesproken zou een tandarts deze melktandjes gewoon trekken en er überhaupt geen ingewikkelde behandelingen op uitvoeren. Maar dochter mist al heel veel elementen, daarom wilde de tandarts ze heel graag behouden. Misschien iets te graag. Maar begrijpelijk is het wel. 

En dat geldt ook voor het hele beugeltraject, de oogoperatie en de therapietrajecten voor haar autisme. Dat is ook continu afwegingen maken tussen een keuze die nu even niet leuk en belastend is voor dochter, maar wel grotere problemen in de toekomst kan voorkomen. Dochter is intelligent genoeg om dat te begrijpen, maar gevoelsmatig zit er vaak wel weerstand waar ze doorheen moet.
Wij hebben de wijsheid ook niet pacht en handelen net zo goed naar eer en geweten.

Wat ik veel erger vind, zijn mensen die overal een oordeel over hebben zonder de situatie te kennen. Er moet al zo veel gebeuren, het traject duurt al jaren, dochter heeft al meer dan genoeg pijn en verdriet zonder de oordelen van anderen. 

Inmiddels een aantal dagen op vakantie en we genieten van elkaar en van de dingen die we ondernemen. 
Dochter is ontspannen, heeft zin in dingen en geniet er ook van. Ze heeft geen pijn of last meer van de getrokken tandjes. Eet ook weer gewoon. 
De eerste avond was ze even heel verdrietig over hoe ze eruit ziet en met name haar gebit. Maar na een goed gesprek en de nodige troost heeft ze zichzelf weer bij elkaar geraapt.

Gisteravond wel een vervelende opmerking van een medewerkster in een restaurant.
Na het eten zei ze tegen ons 'ik zal haar maar geen lolly geven hè, met zo'n gebit'. 
Waarop dochter heel boos tegen haar sneerde 'ik mankeer een hoop, maar niet aan mijn oren. En als u die lolly in uw reet steekt, ervaart u misschien een heel klein beetje van de pijn die ik allemaal heb gehad'

Kan natuurlijk niet, maar ik vond het nog best diplomatiek verwoord. 
Achteraf zat dochter er toch wel even mee dat mensen erover oordelen, dat vindt ze lastig.

We hebben haar zéker niet gecorrigeerd hoor. Ik was trots. Niet huilen, niet boos, wel duidelijk. 
Mensen moeten inderdaad niet oordelen, maar daar heb je geen invloed op.
We leren haar ook dingen uit te leggen, maar dat doe je niet bij jan en alleman die je een keer in je leven ziet en waarmee het contact enkel zakelijk is.