Gebitsellende dochter...het houdt niet op
Niet dat jullie hier iets mee kunnen, maar ik moet het gewoon even kwijt.
In de nacht van zondag op maandag kwam dochter bij ons dat ze pijn had in haar mond aan 'kiezen die er niet meer waren'. Pijnstiller gegeven en bij ons gelegd, maar maandagochtend zat er een flink abces, dus met spoed naar de tandarts. Foto's gemaakt en er bleek een fikse ontsteking te zitten onder haar nieuwe kiezen die nog in haar kaakbeen zitten en aan de andere kant ook een beginnende ontsteking. Uiteindelijk met spoed doorgestuurd naar de kaakchirurg want dit hadden ze nog niet eerder gezien. Gistermiddag is dochter geopereerd en naast de ontstekingen zijn ook alle vier haar kleine volwassen kiezen in de bovenkaak verwijderd. Deze waren dusdanig slecht van kwaliteit dat ze niet meer te redden waren volgens de kaakchirurg. We wisten al van eerdere foto's dat deze kiezen ook geen goed glazuur hadden, maar hadden wel nog goede hoop dat ze te redden zouden zijn. Niet dus...Was een flinke klap voor ons, zelfs mijn man heeft flink gevloekt en gehuild.
Dochter had uiteraard veel pijn en was ontzettend boos dat ze alweer zoveel pech heeft. En bang voor de operatie, dikke paniek vooraf en ze viel terug op zichzelf pijn doen.
Na de operatie was het niet veel beter. Heel veel boosheid, paniek, zichzelf slaan en knijpen. Ze heeft veel pijn aan haar mondje, huilt veel, wil niks, weigert te eten en drinkt wel heel minimaal omdat ze anders een infuus moet.
Vanochtend kwam de kaakchirurg bij haar om uit te leggen dat haar volwassen kiezen helaas verwijderd zijn en haar reactie was heel heftig. Ze begon te huilen en te schreeuwen en zichzelf pijn te doen en riep dat hij beter gewoon alle tanden uit haar mond had gehaald zodat ze een kunstgebit kreeg en nooit meer naar de tandarts hoefde en nooit meer beugels hoefde te dragen. Sindsdien is er geen land meer met haar te bezeilen. En dat snap ik, ze is pas acht en heeft al zo veel ellende doorstaan. Maar wij weten het ook gewoon niet meer. Niet wat te zeggen, niet wat te doen. Ze zit ontzettend met zichzelf en alle ellende in de knoop, maar ondertussen wil ze helemaal niks. Bij alles wat wel écht even moet, is het weerstand en intens huilen. Ze krijgt wel pijnstilling maar ze geeft niet goed aan wat het doet. Als je er naar vraagt wordt ze boos.
Ze voelt zich ook heel schuldig dat onze vakantie nu niet doorgaat. Ze heeft ook al gezegd dat we maar gewoon moeten gaan en haar maar gewoon achter moeten laten, omdat ze toch alleen maar boos is. Ik vind het heel verdrietig dat ze zo naar over zichzelf denkt. Echt iedereen zou hier het heen en weer en erger van krijgen, de moed verliezen en het even compleet niet meer weten.
Ik weet eigenlijk niet hoe hiermee om te gaan. Ik ben zelf moe en verdrietig, maar voor haar moet ik sterk zijn. Ik ben zo bang dat we terugvallen op onze oude, giftige dynamieken, dat we elkaar kwijtraken in onze emoties. Ik weet ook wel dat dochter nu geenszins toerekeningsvatbaar moet zijn, dat ik begrip moet hebben voor haar en voor alles wat ze voelt en uit, maar ik ben bang dat het me niet lukt. En waar mijn man normaal altijd het vertrouwen houdt dat we er samen wel doorheen komen als gezin, zie ik nu dat hij het ook niet meer weet en dat vertrouwen even kwijt is.
Nick90 schreef op 25-11-2024 om 18:19:
[..]
Nou liever niet lijkt mij, wie weet waar die verhaaltjes precies over gaan. Dit is wel echt next level, zelfs voor een autist.
Ja voor mij hoeft het niet hoor, m'n dochter heeft daar verder niks aan. Maar ik kan het een ander niet verbieden.
Krijg er wel een beetje vreemde vibes bij, zeker dat je speciaal een account aanmaakt om dit te melden en te vragen.
Deze week erg druk geweest met dochter haar gebit. Ze wilde eigenlijk alles in één afspraak, maar dat lukte agendatechnisch niet. Dinsdag naar de tandarts geweest en dat ging heel goed. Ze werkte heel netjes mee, was heel even verdrietig toen de metalen plaatjes geplaatst moesten worden, maar ze raakte niet in paniek of overstuur, herpakte zich snel en had geen pijn. In de avond even een moeilijk momentje, maar dat was snel te kantelen door haar gewoon even vast te houden.
Vandaag naar de ortho geweest en we hadden goede hoop, maar het viel toch tegen.
Ze deed echt haar best om goed mee te werken en dat lukte ook heel goed, totdat er schroefjes in haar kaak geboord werden. Het was verdoofd, maar het voelde heel naar voor haar en toen was het pijn, paniek, tranen. Het duurde gelukkig niet lang en het lukte haar om het toe te laten, maar daarna was het bij alles auw, boos en toch een klap. Ze moet de hele boel met elastieken vastzetten en dat is even enorm wennen en geeft ook pijn, naast de haakjes en schroefjes die extra prikkels geven. Ze mag van de ortho wel opbouwen met het dragen van de elastieken. Tot nu toe is het vooral enorm veel huilen en gigantisch boos doen. Gelukkig een rustig weekend voor de boeg.
MamaE schreef op 13-12-2024 om 15:25:
Deze week erg druk geweest met dochter haar gebit. Ze wilde eigenlijk alles in één afspraak, maar dat lukte agendatechnisch niet. Dinsdag naar de tandarts geweest en dat ging heel goed. Ze werkte heel netjes mee, was heel even verdrietig toen de metalen plaatjes geplaatst moesten worden, maar ze raakte niet in paniek of overstuur, herpakte zich snel en had geen pijn. In de avond even een moeilijk momentje, maar dat was snel te kantelen door haar gewoon even vast te houden.
Vandaag naar de ortho geweest en we hadden goede hoop, maar het viel toch tegen.
Ze deed echt haar best om goed mee te werken en dat lukte ook heel goed, totdat er schroefjes in haar kaak geboord werden. Het was verdoofd, maar het voelde heel naar voor haar en toen was het pijn, paniek, tranen. Het duurde gelukkig niet lang en het lukte haar om het toe te laten, maar daarna was het bij alles auw, boos en toch een klap. Ze moet de hele boel met elastieken vastzetten en dat is even enorm wennen en geeft ook pijn, naast de haakjes en schroefjes die extra prikkels geven. Ze mag van de ortho wel opbouwen met het dragen van de elastieken. Tot nu toe is het vooral enorm veel huilen en gigantisch boos doen. Gelukkig een rustig weekend voor de boeg.
Het valt goed te begrijpen dat ze het moeilijk heeft, ze heeft al zoveel gedoe gehad met haar gebit en ook met haar ogen. En dat op die leeftijd.
Poezekat schreef op 13-12-2024 om 15:33:
[..]
Het valt goed te begrijpen dat ze het moeilijk heeft, ze heeft al zoveel gedoe gehad met haar gebit en ook met haar ogen. En dat op die leeftijd.
Ja, ik weet het. Ik snap haar ook wel. Ze heeft het moeilijk, al voor de zoveelste keer. Ze doet het niet expres en het is nu aan ons om rustig te blijven, mee te veren en te bieden wat ze nodig heeft. En vooral heel liefdevol en genadig te zijn.
Dikke knuffel voor jullie!
Ik zou ook boos zijn als ik haar was, het is nogal wat voor zo’n jong meisje dat ook nog verhoogd prikkelgevoelig is. Knuffel voor jullie allemaal.
Ik snap dochter ook wel hoor. Maar ik vind het ook echt wel zwaar om te zien dat ze het zo moeilijk heeft. Dat ze pijn heeft, in paniek raakt, zichzelf onwaardig behandelt terwijl ze dat niet wil. Ik zie soms een flinke sprong en heel veel groei en dan op een kritiek moment een terugval en dan ben ik toch een soort van teleurgesteld of verdrietig of zo. En soms denk ik ook wel eens 'wat doen we ons meisje in vredesnaam aan en tegen welke prijs?'
Vrijdagavond en de nacht van vrijdag op zaterdag waren heel zwaar. Alsof we een kind met ernstige gedragsproblemen hebben. Zo zie ik haar normaal niet. Terwijl internaliserende agressie ook agressie is. Het lukt haar ook niet alleen om uit zo'n enorme woede- en huilbui te komen. Zaterdagochtend heeft ze wel geturnd, in de middag geslapen (zonder beugel) en later nog met mijn man gewandeld. In de avond is ze na het eten meteen naar bed gegaan en heeft zestien uur aan één stuk geslapen (met beugel en elastieken). Blijkbaar was ze dus echt zó moe dat ze dat nodig had. Vandaag ging het wel weer heel redelijk. Paar korte momentjes dat ze de beugel en elastieken even uit wilde en even moest huilen om alle gedoe met haar gebit, maar voor de rest hebben we goede hoop dat we door de ergste pijn en weerstand heen zijn.
Ach toch, wat zwaar voor jullie!!
Het is me ook nogal wat allemaal. Het zijn ook niet de minste plekken waar ze geholpen moet, ogen en mond, en dat steeds weer…ook voor iemand zonder verhoogde prikkelgevoeligheid al niet niks.
Staat er nog meer op de planning?
Pinokkio schreef op 16-12-2024 om 00:29:
Ach toch, wat zwaar voor jullie!!
Het is me ook nogal wat allemaal. Het zijn ook niet de minste plekken waar ze geholpen moet, ogen en mond, en dat steeds weer…ook voor iemand zonder verhoogde prikkelgevoeligheid al niet niks.
Staat er nog meer op de planning?
Nou, andere lichaamsdelen zijn niet minder vervelend of belastend als daar wat mee is. Ze heeft voor de variatie ook al eens een blindedarmontsteking en een brandwond aan haar been gehad. Toen was ik er overigens nog wel heilig van overtuigd dat ze geen autisme had. Maar als ik daar nu op terugkijk zie ik overduidelijk autistisch gedrag in die situaties.
Voorlopig vind ik het allemaal wel even mooi geweest. Ik gun haar zo de rust aan haar lijfje en in haar hoofd zodat ze haar energie aan andere dingen kan besteden.
Haar ogen is voorlopig wel weer even klaar. Operatie is geslaagd, ogen staan mooi recht en ze heeft net een nieuwe bril. Haar gebit is een traject van de lange adem. Er moet ook nog een kaakbot hersteloperatie gedaan worden, zo rond haar tiende. Maar dat mag van mij ook wat later.
Nouja, kan aan mij liggen, maar ik vind bijv mond toch erg…intiem ofzo, ik weet het niet precies. Geldt ook wel voor buikgebied trouwens. Ik denk dat ook niet voor niets zoveel mensen angst hebben voor de tandarts, maar misschien verzin ik zelf dat verband.
En ogen ergens ook, maar dat vind ik gewoon ook extra akelig.
Poeh, dan hebben jullie nog flink wat in petto. Dat maakt het vast ook anders. Misschien voelt het voor haar ook wel alsof er geen einde aan komt.
Hoop dat de rust snel wat terug keert bij jullie.
En dat dochter er uiteindelijk ook juist sterker uit kan komen, je weet het niet.
