Gebitsellende dochter...het houdt niet op
Niet dat jullie hier iets mee kunnen, maar ik moet het gewoon even kwijt.
In de nacht van zondag op maandag kwam dochter bij ons dat ze pijn had in haar mond aan 'kiezen die er niet meer waren'. Pijnstiller gegeven en bij ons gelegd, maar maandagochtend zat er een flink abces, dus met spoed naar de tandarts. Foto's gemaakt en er bleek een fikse ontsteking te zitten onder haar nieuwe kiezen die nog in haar kaakbeen zitten en aan de andere kant ook een beginnende ontsteking. Uiteindelijk met spoed doorgestuurd naar de kaakchirurg want dit hadden ze nog niet eerder gezien. Gistermiddag is dochter geopereerd en naast de ontstekingen zijn ook alle vier haar kleine volwassen kiezen in de bovenkaak verwijderd. Deze waren dusdanig slecht van kwaliteit dat ze niet meer te redden waren volgens de kaakchirurg. We wisten al van eerdere foto's dat deze kiezen ook geen goed glazuur hadden, maar hadden wel nog goede hoop dat ze te redden zouden zijn. Niet dus...Was een flinke klap voor ons, zelfs mijn man heeft flink gevloekt en gehuild.
Dochter had uiteraard veel pijn en was ontzettend boos dat ze alweer zoveel pech heeft. En bang voor de operatie, dikke paniek vooraf en ze viel terug op zichzelf pijn doen.
Na de operatie was het niet veel beter. Heel veel boosheid, paniek, zichzelf slaan en knijpen. Ze heeft veel pijn aan haar mondje, huilt veel, wil niks, weigert te eten en drinkt wel heel minimaal omdat ze anders een infuus moet.
Vanochtend kwam de kaakchirurg bij haar om uit te leggen dat haar volwassen kiezen helaas verwijderd zijn en haar reactie was heel heftig. Ze begon te huilen en te schreeuwen en zichzelf pijn te doen en riep dat hij beter gewoon alle tanden uit haar mond had gehaald zodat ze een kunstgebit kreeg en nooit meer naar de tandarts hoefde en nooit meer beugels hoefde te dragen. Sindsdien is er geen land meer met haar te bezeilen. En dat snap ik, ze is pas acht en heeft al zo veel ellende doorstaan. Maar wij weten het ook gewoon niet meer. Niet wat te zeggen, niet wat te doen. Ze zit ontzettend met zichzelf en alle ellende in de knoop, maar ondertussen wil ze helemaal niks. Bij alles wat wel écht even moet, is het weerstand en intens huilen. Ze krijgt wel pijnstilling maar ze geeft niet goed aan wat het doet. Als je er naar vraagt wordt ze boos.
Ze voelt zich ook heel schuldig dat onze vakantie nu niet doorgaat. Ze heeft ook al gezegd dat we maar gewoon moeten gaan en haar maar gewoon achter moeten laten, omdat ze toch alleen maar boos is. Ik vind het heel verdrietig dat ze zo naar over zichzelf denkt. Echt iedereen zou hier het heen en weer en erger van krijgen, de moed verliezen en het even compleet niet meer weten.
Ik weet eigenlijk niet hoe hiermee om te gaan. Ik ben zelf moe en verdrietig, maar voor haar moet ik sterk zijn. Ik ben zo bang dat we terugvallen op onze oude, giftige dynamieken, dat we elkaar kwijtraken in onze emoties. Ik weet ook wel dat dochter nu geenszins toerekeningsvatbaar moet zijn, dat ik begrip moet hebben voor haar en voor alles wat ze voelt en uit, maar ik ben bang dat het me niet lukt. En waar mijn man normaal altijd het vertrouwen houdt dat we er samen wel doorheen komen als gezin, zie ik nu dat hij het ook niet meer weet en dat vertrouwen even kwijt is.
Ysenda schreef op 06-07-2024 om 02:24:
ik vind je dochter maar een knapperd hoir, dat ze zichzelf en haar handleiding al zo goed kent en dat het uit kan spreken.
Ik heb daar toch jaren langer over gedaan en mijn 83 jarige moeder met autisme kan het nog steeds helemaal niet want herkent het niet.
En wat fijn voor haar dat jij en je man haar de ruimte geven en naar haar luisteren.
Er klinkt zoveel warmte en liefde uit je berichten. Dat is een stevige basis die jullie haar meegeven. Ze komt er wel. En natuurlijk gaat het wel eens minder goed, maar omdat de basis goed is vinden jullie elkaar altijd weer terug.
En wat een fijne ortho heeft ze.
Absoluut hoor. Tegelijkertijd drukt het me ook weer met de neus op de feiten dat haar ontwikkeling nogal disharmonisch verloopt, wat weer hoort bij autisme.
Jouw moeder heeft heel lang niet geweten dat ze autisme heeft, toch? Op die leeftijd lijkt het me lastig te leren. En dan moet ze er ook nog voor open staan. Hersenen zijn op die leeftijd vaak minder flexibel. En hersenen met autistische bedrading al helemaal denk ik.
Dochter weet nu een jaar van zichzelf dat ze autisme heeft en heeft daar ook therapie voor gevolgd (en na de zomer nog een traject). Daar leert ze ook die dingen te herkennen en te benoemen. Wij luisteren naar haar omdat we het belangrijk vinden om haar te zien, te horen en haar ruimte te geven. Ze heeft heel veel behoefte aan autonomie en tegelijkertijd overkomen haar ook heel veel situaties waarin dat niet kan. Al die medische dingen die gewoon moeten omdat het nodig is. Haar behandelaars denken ook echt wel goed mee om het voor haar zo min mogelijk belastend te maken. Die hebben stiekem toch ook wel met haar te doen.
We merken ook dat dochter even ruimte geven om het zelf op te lossen vaak goed werkt. Ook al kan ze ons dan even afwijzen. Dat is niet persoonlijk, maar onvermogen om het anders, beter, liefdevoller te doen. Dat kan ze nog leren. En zo niet, dan is dit ook een manier waar mee te leven valt.
