Gebitsellende dochter...het houdt niet op

Ik hoop vooral ook dat de juf er wat van geleerd heeft. En dat haar klasgenoten haar gewoon blijven zien als het meisje dat ze altijd al was. Ze deden in ieder geval niet flauw of heel raar erover. 

Ik heb de diagnose en het therapietraject afgelopen week ook met mijn ouders gedeeld. Ik wil niet dat ze het op straat van iemand anders horen. Die merkten er niks van en vonden het allemaal wel vergezocht en onnodig om haar te belasten met meer behandeling dan strikt genomen medisch noodzakelijk is, zeker omdat dochter er zelf niet op zit te wachten en het onder schooltijd is. Ik heb ze gemeld dat het een mededeling was en geen discussie en dat dochter het helemaal prima vindt om er niet over te praten en behandeld te worden alsof er niks aan de hand is, dus wat dat betreft hoeven ze niks te veranderen. 
Wel verdrietig omdat het voelde alsof ze boos op/teleurgesteld in me waren dat we deze keuzes hebben gemaakt.
Maar toen dochter aan me zag dat ik het moeilijk had, kwam ze heel lief koffie met koekjes brengen en met me knuffelen en toen moest ik huilen en veegde ze mijn tranen van mijn wangen en zei ze dat ik niet verdrietig moest zijn, want we hebben elkaar we doen het samen.

Biebel schreef op 22-09-2023 om 15:43:

Wat een dapper setje zijn jullie. Zij dat ze het op school bespreekt, jij dat het bij je ouders neerlegt.

Je weet overigens dat wat je ouders vinden ‘ze naar de politie kunnen brengen’? Dat is een thuis uitdrukking waarmee we zoiets willen zeggen dat het netjes van je was dat je je ouders informeerde, maar hun mening er totaal niet toe doet. Echt niet. Hun wijze van omgaan met een dikkere handleiding is ‘voor de bühne net doen of alles ok is’ en daarmee totaal negeren wat jij nodig hebt. Of wat je dochter nu nodig heeft.
En dat is niet ok. Dat was het toen niet en dat is het nu ook niet. Dus een trotse pluim voor jezelf, dat jij stappen zet. En voor dochter, die meestapt

Als hij wil, ook een pluim voor je man. Al mag hij ook hij best eens zeggen dat hij het niet meer redt en externe hulp aanvaarden.

Wat een lief berichtje Biebel, dankjewel. 

Mijn ouders kunnen wat ze vinden inderdaad naar de politie brengen. Het was geen vraag, het was een mededeling. Omdat ik niet wil dat ze het van iemand anders zouden horen. 

Ze negeerden vroeger mijn behoeften niet overigens. Ze probeerden echt wel te bieden wat ik nodig had, maar dan zonder labeltje of therapie. Het moest vooral niet te veel opvallen. Eigenlijk precies wat dochter graag wil. En ze dwingt af wat ze nodig heeft.
Mijn ouders zijn wel altijd lief voor dochter.
Wij hebben ook gedaan wat wij nodig achtten en daarbij andere keuzes gemaakt dan mijn ouders vroeger. Dat mag. Ander kind, andere tijd. 

Ik ben eerlijk gezegd toch ook wel voorzichtig trots op mijn geweldige gezin. Op dochter, op man én op mezelf. Want we zijn een sterk team en er is steeds meer vertrouwen dat we het samen wel redden, met goede hulp van professionals.

Mijn man en ik krijgen ouderbegeleiding. Ik merk soms wel dat mijn man het even lastig heeft. Dat hij heel lang heel veel heeft opgevangen waar het mij niet lukte en ik steken liet vallen. Dat zijn begrip soms ook even op is, zowel voor mij als voor dochter.
Dat vindt hij zelf ook lastig en verdrietig en dat merk ik wel aan hem. Gelukkig kunnen we daar goed over praten en elkaar aanvullen. Hij durft wel kwetsbaar te zijn. Hij zoekt en vindt ook veel steun in het geloof. Samen met dochter. Ik kan daar zelf op moeilijke momenten juist niet zo veel mee, maar die ruimte geven we elkaar.

S.ndra schreef op 23-09-2023 om 08:03:

[..]

Het is idd wat je zegt, ander kind andere tijden. Vroeger kon makkelijker vaag gedaan worden over dit soort dingen. Maar in de huidige tijd krijg je gewoon niet de hulp die je nodig hebt als je niet precies de juiste diagnose hebt. Het zou fijn zijn als je ouders dat kunnen begrijpen.

Wat goed van je dochter dat ze haar verhaal heeft gehouden voor de klas. Het is fijn dat ze er nu haar eigen draai aan heeft kunnen geven. Hoe is het gegaan met de excuses van de juf aan je dochter? Hebben ze nog gepraat?

Wat ik nog dacht, voor situaties zoals de juf die bij haar kwam tijdens het eten wat ze niet wilde, misschien kun je voor zulke situaties een zinnetje met haar bedenken en oefenen wat geschikt is en ze kan zeggen in zo’n situatie. Dan hoeft ze niet boos te worden, maar kan gewoon dat zinnetje zeggen.

Ik had geen externe hulp. Alleen op school minimale aanpassingen, maar dus niet zodanig dat ik of andere kinderen daar vragen bij stelden. 

Juf heeft sorry gezegd tegen dochter en dochter was zich ook bewust van haar eigen houding en felle reacties en dochter stelde zelf voor 'zullen we aan onszelf en elkaar laten zien dat we het beter kunnen?' en dat vond juf een goed idee.
Dochter zei thuis wel dat ze twijfelde aan de oprechtheid van de juf maar dat ze dan maar moest laten zien dat het wel zo was.

We hebben wel eens vooraf een situatie besproken en wat dochter dan uit kan leggen of kan zeggen, maar niet bij alles. Ik had niet verwacht dat dochter hierom zou ontploffen en dochter zelf ook niet. Die ontploffingen kunnen je ook echt overvallen, dat het opeens gebeurt. Dat herken ik wel van mezelf als kind. Ze heeft nu afgesproken met de juf en de klas dat ze zelf aangeeft als iets niet lukt of als ze ergens hulp of een andere benadering bij nodig heeft. Die verantwoordelijkheid is groot, maar ze mag laten zien dat ze die aan kan.
Heel vaak als ze zelf stelt dat ze iets kan, dan kan ze het ook. Want ze heeft zich op deze manier regie en controle over situaties toegeëigend en daar heeft ze veel behoefte aan.

Vanmorgen nacontrole gehad bij de kaakchirurg en die was tevreden. De wonden zijn mooi genezen. Het kaakbot nog niet, maar dat kost tijd. Dochter heeft op dit moment geen last meer van haar mond, maar af en toe wel nog even verdriet over alles wat haar overkomen is. Meestal als ze toch al gefrustreerd is over het een of ander, dan kan ze er van alles bij gaan halen. De kaakchirurg gaf haar complimenten dat ze zo ontzettend dapper is geweest en zoveel verantwoordelijkheid heeft genomen voor haar herstel. 

Gisteren bij de therapie kregen we wel het voorstel om dochter in de herfstvakantie een soort therapiemarathon te laten volgen. Ze krijgt dan vijf hele dagen therapie in verschillende vormen. Om even flink stappen te gaan zetten en ook aan het verwerken van alle ellende afgelopen zomer toe te komen. Op zich lijkt me dat heel nuttig, maar dat betekent wel dat we dan wederom niet op vakantie kunnen en ze weer een niet-leuke vakantie gaat hebben, terwijl we dat haar (en onszelf) dat zo gunnen.

Jonagold schreef op 06-10-2023 om 13:52:

Even out of the box denken: kan die therapie dan niet gewoon in een schoolweek? Wij hebben ooit toestemming gehad om een deel van de zomervakantie in te halen aansluitend aan de herfstvakantie, omdat in de zomervakantie schoonmoeder ziek werd en overleed in de week na de vakantie. De kinderen en wij hadden toen echt behoefte aan iets meer dan een weekje herfstvakantie en daar kregen we dus toestemming voor. Ik kan me voorstellen dat zoiets ook voor jullie dochter geregeld kan worden. Ga gewoon het gesprek aan op school. Wie weet wat er kan.

Dat zou kunnen, mits de therapie in een schoolweek kan. Want op vakantie in een schoolweek gaat helaas niet vanwege het feit dat mijn man docent is. 

Bedankt voor de tip en het meedenken!

Op school komt dochter vrij makkelijk mee, dus een week school missen is niet meteen een ramp. Dat is zeker de overweging waard. Toch merk ik bij mezelf nog wel een beetje frictie met mijn principes. Maar die vakantie gun ik ons meisje gewoon ontzettend na alle pech en ellende. En die therapie is ook echt hard werken voor haar. Na zo'n sessie eet ze met moeite een half bordje eten en dan slaapt ze de hele avond en nacht aan één stuk door. 
Momenteel is ze ook in een wat emotionele bui en vindt ze zichzelf maar lastig.