Gebitsellende dochter...het houdt niet op
Niet dat jullie hier iets mee kunnen, maar ik moet het gewoon even kwijt.
In de nacht van zondag op maandag kwam dochter bij ons dat ze pijn had in haar mond aan 'kiezen die er niet meer waren'. Pijnstiller gegeven en bij ons gelegd, maar maandagochtend zat er een flink abces, dus met spoed naar de tandarts. Foto's gemaakt en er bleek een fikse ontsteking te zitten onder haar nieuwe kiezen die nog in haar kaakbeen zitten en aan de andere kant ook een beginnende ontsteking. Uiteindelijk met spoed doorgestuurd naar de kaakchirurg want dit hadden ze nog niet eerder gezien. Gistermiddag is dochter geopereerd en naast de ontstekingen zijn ook alle vier haar kleine volwassen kiezen in de bovenkaak verwijderd. Deze waren dusdanig slecht van kwaliteit dat ze niet meer te redden waren volgens de kaakchirurg. We wisten al van eerdere foto's dat deze kiezen ook geen goed glazuur hadden, maar hadden wel nog goede hoop dat ze te redden zouden zijn. Niet dus...Was een flinke klap voor ons, zelfs mijn man heeft flink gevloekt en gehuild.
Dochter had uiteraard veel pijn en was ontzettend boos dat ze alweer zoveel pech heeft. En bang voor de operatie, dikke paniek vooraf en ze viel terug op zichzelf pijn doen.
Na de operatie was het niet veel beter. Heel veel boosheid, paniek, zichzelf slaan en knijpen. Ze heeft veel pijn aan haar mondje, huilt veel, wil niks, weigert te eten en drinkt wel heel minimaal omdat ze anders een infuus moet.
Vanochtend kwam de kaakchirurg bij haar om uit te leggen dat haar volwassen kiezen helaas verwijderd zijn en haar reactie was heel heftig. Ze begon te huilen en te schreeuwen en zichzelf pijn te doen en riep dat hij beter gewoon alle tanden uit haar mond had gehaald zodat ze een kunstgebit kreeg en nooit meer naar de tandarts hoefde en nooit meer beugels hoefde te dragen. Sindsdien is er geen land meer met haar te bezeilen. En dat snap ik, ze is pas acht en heeft al zo veel ellende doorstaan. Maar wij weten het ook gewoon niet meer. Niet wat te zeggen, niet wat te doen. Ze zit ontzettend met zichzelf en alle ellende in de knoop, maar ondertussen wil ze helemaal niks. Bij alles wat wel écht even moet, is het weerstand en intens huilen. Ze krijgt wel pijnstilling maar ze geeft niet goed aan wat het doet. Als je er naar vraagt wordt ze boos.
Ze voelt zich ook heel schuldig dat onze vakantie nu niet doorgaat. Ze heeft ook al gezegd dat we maar gewoon moeten gaan en haar maar gewoon achter moeten laten, omdat ze toch alleen maar boos is. Ik vind het heel verdrietig dat ze zo naar over zichzelf denkt. Echt iedereen zou hier het heen en weer en erger van krijgen, de moed verliezen en het even compleet niet meer weten.
Ik weet eigenlijk niet hoe hiermee om te gaan. Ik ben zelf moe en verdrietig, maar voor haar moet ik sterk zijn. Ik ben zo bang dat we terugvallen op onze oude, giftige dynamieken, dat we elkaar kwijtraken in onze emoties. Ik weet ook wel dat dochter nu geenszins toerekeningsvatbaar moet zijn, dat ik begrip moet hebben voor haar en voor alles wat ze voelt en uit, maar ik ben bang dat het me niet lukt. En waar mijn man normaal altijd het vertrouwen houdt dat we er samen wel doorheen komen als gezin, zie ik nu dat hij het ook niet meer weet en dat vertrouwen even kwijt is.
O ja, en dit hoef ik vast niet op te merken maar ik doe het toch: trap niet in de val dat als juf iets heel anders beweert dan wat je van dochter hebt gehoord, je iets roept als "o dus jij zegt dat mijn kind liegt!'
Zeg dan liever iets als 'goh, heb je een idee hoe dochter kan hebben begrepen dat je...."
Ga uit van de goede trouw van de juf, en als je dat niet lukt (daar kunnen goede redenen voor zijn), doe dan net alsof je uitgaat van de goede trouw van juf, totdat ze dingen zegt in het gesprek met jou waaruit duidelijk blijkt dat ze er geen snars van snapt, en dan kan je dat benoemen.
Dankjewel voor je tips Temet. We hebben een mail gestuurd dat we graag een gesprek willen omdat dochter erg overstuur uit school kwam vrijdag en we graag opheldering willen hebben over hetgeen er precies is gebeurd.
Vandaag is het studiedag. Ik hoop dat we morgen terecht kunnen voor een gesprek.
Vanmiddag gesprek gehad op school. We zijn bepaald niet gecharmeerd van de houding van de juf. Ze heeft dus daadwerkelijk gezegd dat normaal zijn begint met normaal doen en dat meende ze ook. De juf vindt dat als dochter graag gezien en behandeld wil worden als een normaal meisje, dat ze dan ook normaal gedrag moet vertonen en niet om het minste of geringste uit haar slof schieten naar mensen die ook niks aan haar situatie kunnen doen. Het was volgens de juf een beetje alsof je je haar blauw verft en het dan gek vindt dat iedereen naar je kijkt.
De IB'er was het gelukkig niet met de juf eens en stelde dat blauw haar een keuze is en dingen als autisme, trauma's, therapie, een half ontbrekend gebit met allerlei beugels en zulke zaken meer niet. En daarbij had zij nooit zonder onze toestemming deze informatie over dochter mogen delen. Ze moet daarvoor haar excuses aanbieden aan dochter. Maar we betwijfelen of dat gemeend gaat zijn.
Wij hebben uitgelegd dat we nog zoekende zijn naar dochters handleiding. Dat ze veel heeft meegemaakt en dat de emoties nog erg aan de oppervlakte liggen. Dat ze soms heftig kan reageren, maar daar niet voor kiest. Het overkomt haar en ze vindt het zelf ook vervelend. Het is een soort kortsluiting in haar hoofd die vooral lijkt te ontstaan op het moment dat je haar regie en controle ontneemt. We hebben aangeboden dat we graag samen met dochter in de klas uitleggen wat er is. De uitleg van de juf vonden we te beperkt en geen recht doen aan de werkelijkheid. Die therapie is niet om boze buien af te leren, maar om te leren omgaan met haar autisme en trauma's en gezonde alternatieven aan te leren om haar emoties te kanaliseren en te duiden. Dus niet het afleren van onwenselijk gedrag, maar het duurzaam aanleren van gezonde gewoontes.
De juf vond dat niet zo nodig, omdat er dan juist nog meer aandacht aan haar 'anders zijn' wordt gegeven en 'dat wilde dochter toch juist niet?', maar de IB'er vond het wel een goed idee en mijn man gaat dit vrijdag met dochter samen doen.
Dochter wil eigenlijk niet en vindt het heel spannend, maar man heeft haar voorgehouden dat het ook een kans is om zelf aan te kunnen geven wat voor haar fijn is in de benadering van andere kinderen en toen draaide ze enigszins bij.
Klinkt goed MamaE. Ik denk dat jullie het goed hebben opgepakt.
Zo zie je maar weer dat een diagnose niet altijd vooruitgang biedt. Helaas gaan mensen ermee aan de haal.
Ik zou de interactie tussen dochter en juf goed in de gaten houden.
Klinkt als een goede oplossing om dat zo vrijdag te gaan doen. Fijn dat de IB-er erbij zat. De juf weet er duidelijk nog te weinig van. Hopelijk kan de IB-er haar begeleiden daarin.
Fijn dat jullie in elk geval de IB'er achter jullie hebben. Ik zou dit ook nog melden bij de functionaris gegevensbescherming van school (het is een school, dus die moeten ze verplicht hebben). Dan kan die vanuit haar functie wellicht leerkrachten er nog eens op wijzen dat gezondheidsgegevens bijzondere persoongegevens zijn en dat die niet mogen worden gedeeld zonder toestemming. https://www.autoriteitpersoonsgegevens.nl/fg-informatie/de-fg-in-uw-organisatie
Daglichtlamp schreef op 19-09-2023 om 18:47:
Fijn dat jullie in elk geval de IB'er achter jullie hebben. Ik zou dit ook nog melden bij de functionaris gegevensbescherming van school (het is een school, dus die moeten ze verplicht hebben). Dan kan die vanuit haar functie wellicht leerkrachten er nog eens op wijzen dat gezondheidsgegevens bijzondere persoongegevens zijn en dat die niet mogen worden gedeeld zonder toestemming. https://www.autoriteitpersoonsgegevens.nl/fg-informatie/de-fg-in-uw-organisatie
Goede tip; zou ik zeker doen MamaE.
Pas dan wel op met de woordkeuze; woorden als kortsluiting kan weer aanleiding zijn tot vermaak van sommige leerlingen. Dan kunnen ze in de les of op schoolplein van die djzzzz kortsluiting geluiden nabootsen als je dochter voorbij loopt.
Hier was op de basisschool een boeken bespreking over een boek dat over pesten ging. Het ‘popi- jopi’ meisje dat de boekbespreking hield, zei achteraf dat ze niet wist hoe pesten aanvoelde want ze werd zelf nooit gepest. Dus wees alert voor bijdehandjes.
Vraag anders wat advies aan haar psycholoog. Misschien ziet de psycholoog zo’n uitleg vanwege minder positieve ervaringen andere cliënten niet zo zitten.
Daglichtlamp schreef op 19-09-2023 om 18:47:
Fijn dat jullie in elk geval de IB'er achter jullie hebben. Ik zou dit ook nog melden bij de functionaris gegevensbescherming van school (het is een school, dus die moeten ze verplicht hebben). Dan kan die vanuit haar functie wellicht leerkrachten er nog eens op wijzen dat gezondheidsgegevens bijzondere persoongegevens zijn en dat die niet mogen worden gedeeld zonder toestemming. https://www.autoriteitpersoonsgegevens.nl/fg-informatie/de-fg-in-uw-organisatie
De ouders kunnen de leerkracht ook eerst een kans geven te laten zien dat ze de boodschap begrepen heeft. Een melding zou zin hebben als dit weer gebeurd.
Flanagan schreef op 19-09-2023 om 19:03:
[..]
De ouders kunnen de leerkracht ook eerst een kans geven te laten zien dat ze de boodschap begrepen heeft. Een melding zou zin hebben als dit weer gebeurd.
Dit is geen klachtenfunctionaris, daar zou ik inderdaad heen gaan als het nog een keer gebeurd. In feite zou school dit zelf moeten melden, omdat het gewoon een datalek is, en daar hebben ze verantwoordelijkheid voor. (maar goed ik heb een werkgever die datalekken wel serieus neemt, zelfs voor een verloren telefoon moet ik hier al een formulier invullen voor de functionaris gegevensbescherming).
MamaE schreef op 19-09-2023 om 18:09:
Vanmiddag gesprek gehad op school. We zijn bepaald niet gecharmeerd van de houding van de juf. Ze heeft dus daadwerkelijk gezegd dat normaal zijn begint met normaal doen en dat meende ze ook. De juf vindt dat als dochter graag gezien en behandeld wil worden als een normaal meisje, dat ze dan ook normaal gedrag moet vertonen en niet om het minste of geringste uit haar slof schieten naar mensen die ook niks aan haar situatie kunnen doen. Het was volgens de juf een beetje alsof je je haar blauw verft en het dan gek vindt dat iedereen naar je kijkt.
De IB'er was het gelukkig niet met de juf eens en stelde dat blauw haar een keuze is en dingen als autisme, trauma's, therapie, een half ontbrekend gebit met allerlei beugels en zulke zaken meer niet. En daarbij had zij nooit zonder onze toestemming deze informatie over dochter mogen delen. Ze moet daarvoor haar excuses aanbieden aan dochter. Maar we betwijfelen of dat gemeend gaat zijn.
Wij hebben uitgelegd dat we nog zoekende zijn naar dochters handleiding. Dat ze veel heeft meegemaakt en dat de emoties nog erg aan de oppervlakte liggen. Dat ze soms heftig kan reageren, maar daar niet voor kiest. Het overkomt haar en ze vindt het zelf ook vervelend. Het is een soort kortsluiting in haar hoofd die vooral lijkt te ontstaan op het moment dat je haar regie en controle ontneemt. We hebben aangeboden dat we graag samen met dochter in de klas uitleggen wat er is. De uitleg van de juf vonden we te beperkt en geen recht doen aan de werkelijkheid. Die therapie is niet om boze buien af te leren, maar om te leren omgaan met haar autisme en trauma's en gezonde alternatieven aan te leren om haar emoties te kanaliseren en te duiden. Dus niet het afleren van onwenselijk gedrag, maar het duurzaam aanleren van gezonde gewoontes.
De juf vond dat niet zo nodig, omdat er dan juist nog meer aandacht aan haar 'anders zijn' wordt gegeven en 'dat wilde dochter toch juist niet?', maar de IB'er vond het wel een goed idee en mijn man gaat dit vrijdag met dochter samen doen.
Dochter wil eigenlijk niet en vindt het heel spannend, maar man heeft haar voorgehouden dat het ook een kans is om zelf aan te kunnen geven wat voor haar fijn is in de benadering van andere kinderen en toen draaide ze enigszins bij.
Wat een draak van een leerkracht. Ik heb echt meelij met je dochter.
Volgens mij hebben jullie het goed aangepakt. Spannend om het vrijdag in de klas uit te leggen maar ik denk dat het wel kan helpen om de regie weer wat terug te pakken, en dat is voor jullie dochter belangrijk. Fijn dat jullie steun hebben van de IB’er, hopelijk kan zij ook helpen om de leerkracht wat bij te scholen. Ik zou de situatie met de leerkracht goed in de gaten houden want dit klinkt niet heel behulpzaam. Wat zij heeft gedaan kan echt niet.
Ik krijg geen fijn beeld van juf. En er zijn nu eenmaal ook niet fijne juffen. Laten we niet net doen of alle juffen altijd welwillend zijn, ik heb genoeg andere voorbeelden meegemaakt toen onze kinderen nog op de basisschool zaten.
Is het nou echt zo moeilijk om te accepteren dat er allerlei soorten mensen zijn en dat er niet maar twee categorieën zijn, nl normale en niet-normale? De Meester Jaap boekjes geven toch een duidelijk beeld van hoe het ook kan en dan zou ik graag van deze leerkracht horen waarom het zo absurd is om kinderen in hun waarde te laten en ruimte te geven om zichzelf te zijn. Maar goed, wat mij betreft is deze juf niet normaal en dan maak ik me aan hetzelfde schuldig.
Tot nu toe is er niet echt een klik tussen dochter en de juf. En ook niet tussen de juf en ons. Heel eerlijk; we hebben geen hoge pet van haar op.
Maar goed, dat heb je soms met mensen en dan heb je het er desondanks mee te doen. Je kunt niet altijd uitkiezen met wie je in het leven te maken hebt. We willen haar de kans geven om het vertrouwen te herstellen, aan haar om te laten zien dat ze dat vertrouwen waard is.
We hebben al eerder eens iets uitgelegd in de klas en daar was altijd veel begrip voor vanuit klasgenoten. Wat dat betreft heeft dochter het wel getroffen. Voor haarzelf is het wel spannend, want het is toch een soort van bekennen dat ze 'anders' is en dat vindt ze lastig.
Nou ja, op de eerste dag na de vakantie begon dochter wel meteen boos te worden en te schreeuwen tegen de juf omdat ze vroeg of het lukte met eten. Voor dochter voelt dat als nadruk leggen op een niet leuke situatie en haar anders behandelen dan andere kinderen, terwijl het goed bedoeld was en onnodig om daar zo heftig op te reageren.
Dus daarin heeft dochter ook nog wel dingen bij te leren. Ze heeft er niet bepaald punten mee gescoord bij de juf.
Hoewel ik nog steeds wel boos ben op de juf, vooral omdat ze niet oprecht spijt leek te hebben van wat ze geflikt heeft, heb ik er wel begrip voor dat ze niet op dag één meteen een meisje kan lezen dat recent veel op haar bordje heeft gehad en daar zelf ook nog niet altijd even goed mee om kan gaan. Ik denk dat dat ook wel een te hoge verwachting is. We hebben de afgelopen jaren ook thuis regelmatig gebotst en daarin hebben we zelf ook onze fouten gemaakt. De kansen die wij hebben gehad om te leren, moeten we een ander ook gunnen vind ik. Maar de dynamiek en de handelingen en uitspraken van de juf zullen we zeker in de gaten houden.
Man heeft vanochtend samen met dochter in de klas tekst en uitleg gegeven over autisme. Dochter vond het ontzettend spannend, maar ze heeft het, ondanks de nodige tranen, goed gedaan.
De IB'er was er ook bij. Veel kinderen kenden wel één of meer kinderen/mensen met autisme en herkenden wel wat dingen, zoals plotsteling heel boos kunnen worden of dat alles op hun manier moet. Ze hebben ook uitgelegd dat niet iedereen dezelfde kenmerken heeft en wat je er bij dochter van kan merken en dochter heeft aangegeven dat ze het fijn zou vinden om gewoon hetzelfde behandeld te worden als iedereen en dat ze het zelf aangeeft als ze iets anders nodig heeft of dingen even lastig vindt. Dus eigenlijk niet anticiperen, maar reageren op signalen. Dat legt een grote verantwoordelijkheid bij haarzelf neer, ook om dat aangeven van wat ze lastig vindt of nodig heeft op een nette en normale manier te doen en niet boos, kortaf en snauwerig. Maar ze is ervan overtuigd dat ze dat aan kan. Dat mag ze dan laten zien.
Verder heeft man ook nog uitgelegd dat dochter medisch gezien veel op haar bordje heeft gehad en dat ze het daar soms nog even moeilijk mee heeft en dan heftiger reageert dan nodig/wenselijk/te verwachten is. Dat snapten haar klasgenoten wel gelukkig. En dat ze bij de therapie leert om beter om te gaan met heftige emoties en hoe haar hoofd werkt. Dat gaat niet van de ene op de andere dag, dat kost veel tijd en energie. Dochter wil daar liever niet over praten, maar gaandeweg zullen ze op school hopelijk ook de effecten merken.
