Gebitsellende dochter...het houdt niet op

Morgen heeft dochter haar eerste PMT sessie. Na de turntraining vanavond kroop ze op de bank tegen me aan. Verdrietig snoetje, trillend lipje. Ze wilde niet, want ze vindt het heel spannend. Toen ik haar knuffelde kwamen er tranen en sloeg ze zichzelf omdat ze moest huilen. Ik heb echt met haar te doen. Ze had zich er min of meer bij neergelegd dat dit nodig was, maar ze vindt het echt wel moeilijk. Bang voor vragen uit de klas, voor oordelen, voor de confrontatie met alles waar ze het moeilijk mee heeft.
Ik snap het en wil haar met liefde over de drempel tillen. Maar de rest zal ze toch zelf moeten doen. Met hulp van therapeuten en ons, dat wel. 

Mijn man verloor even zijn geduld toen er ook een paar tranen over mijn wangen rolden. Hij vond dat ik 'niet zo dramatisch moest doen' en dat ik 'al genoeg tranen had gelaten om dochter en alles wat ze heeft meegemaakt' en dat ik 'gvd dankbaar moest zijn dat we haar nog hebben'. Dat ik volwassen moest worden en er voor haar zijn.
Daarop werd dochter boos op hem en zei dat hij lief moest doen tegen mama en zelf een therapeut nodig had. Toen mijn man het met dochter goed wilde maken stuurde ze hem resoluut naar mij om excuses te maken. Ze heeft een groot rechtvaardigheidsgevoel en we zijn het er wel over eens dat dat een mooie eigenschap is. En mijn man vond achteraf ook dat hij niet zo naar tegen me had moeten doen en dat hij het lastig vind dat hij de laatste tijd minder geduld heeft met dochter en mij en sneller geïrriteerd en boos wordt. Hij heeft heel lang heel veel gedragen en opgevangen. Ik snap het ook wel ergens. Ik kan niet boos op hem zijn. Als we elkaar in onze onmacht en ons eigen verwerkingsproces maar niet verliezen, daar zit mijn grootste angst.

Flanagan schreef op 14-09-2023 om 11:43:

Wat heb je toch een bijzondere dochter dat ze haar vader de waarheid durfde te vertellen.

Ik heb laatste dagen het optreden van Emma Kok met André Rieu bekeken. Ze raakte zoveel mensen die naar haar vechtlust en acceptatie aanschouwden. Als ik die verdrietige mensen zag, zag ik mensen met ieder zijn eigen pijn mogelijk om de meest uiteenlopende redenen. Jij bent ook een gevoelig mens. Je kan wrs huilen om verdriet van je dochter, maar ook om een beladen gedeelte in een boek wat je aan het lezen bent of juist een happy end in een film. Dat hoort bij je, koester dat.

Dochter is zeker een bijzonder meisje. Ze blijft ons af en toe verbazen met haar veerkracht en wijsheid. Dat maakt de afwisseling met haar emotionele buien misschien ook wel lastig om te schakelen, voor mij dan. 

Ze durft ons beide de waarheid te vertellen. Dat geeft ook wel aan dat ze een zekere veiligheid ervaart thuis en dat vind ik fijn. Voor haar en voor ons.
Wat wel helpt, denk ik, is dat wij beiden bereid zijn om ook naar ons eigen aandeel te kijken in aanvaringen en ruzies. Man heeft het woensdagavond ook nog goed gemaakt met dochter en uiteindelijk is dochter tegen hem aan in slaap gevallen.

Ik huil normaal helemaal niet vaak. Bij boeken en films weet ik dat het niet echt is of in ieder geval op dat moment gespeeld. Bij een nieuwsbericht kan ik dingen heel erg vinden, maar omdat dat niet om bekenden gaat, staat het dan toch verder weg.
Dochter staat heel dicht bij me. We hebben grote zorgen gehad, met name in het begin, maar ook nu nog. Dingen die ik haar niet gun, maar die ze wel allemaal heeft moeten doorstaan. Soms kan ze daar heel berustend en volwassen mee omgaan, soms helemaal niet. Het is nu allemaal heel veel in relatief korte tijd. Voor ons allemaal. Dat is belastend, niet alleen voor dochter zelf. Mijn man geeft zelf ook aan dat 'alle gedoe' veel van hem vraagt. En waar hij eerder nog het idee had van 'het gaat voorbij', komt nu vooral het besef dat een gedeelte van de problematiek blijvend is. Dat doet ook iets met hem. 

Dochter vond het gisteren écht heel spannend om naar therapie te gaan, maar de eerste sessie was nog met ons erbij. We hebben besproken waar dochter moeite mee heeft en ook wat er allemaal in haar rugzak zit. Ze had het af en toe echt wel even moeilijk, maar herpakte zich wel weer. Daarna was ze was heel erg moe. Het lukte met moeite om een half bordje gepureerd eten naar binnen te krijgen en tanden te poetsen en daarna heeft ze aan één stuk door geslapen tot we haar vanochtend wakker maakten voor school. 

Het zal niet altijd makkelijk worden, maar ik hoop enorm dat dit de sleutel naar betere tijden gaat zijn.

Ik weet even niet zo goed wat ik hiermee moet...ik ben heel boos momenteel. Gisteren lukte het me niet eens dit te schrijven.
De juf van dochter heeft blijkbaar donderdagmiddag aan de klas verteld dat dochter autisme heeft en daarvoor naar therapie moet om haar boze buien af te leren. Dat was niet overlegd en daarom vind ik dat ze dat niet had mogen doen. 
Dochter hoorde dat vrijdag terug van haar klasgenoten, raakte in paniek en werd boos. Daarop heeft de juf tegen haar gezegd dat 'normaal zijn begint met normaal doen'.

Dochter kwam compleet overstuur uit school gisteren en geeft aan dat ze de juf niet meer vertrouwt. De nacht was voor het eerst sinds weken weer heel onrustig, met huilbuien en zichzelf pijn doen, heel veel boosheid over 'hoe ze is' en alles wat ze mankeert. En vanmorgen veel verdriet omdat ze ons tot last was geweest en haar boosheid had afgereageerd op ons. 

Hoe dit nu op te lossen met school? Wat is redelijk? 

Bij directie denk ik zelf aan de directeur van de school. Dat is momenteel een interim die net begonnen is, omdat de directrice met zwangerschapsverlof is. 
Het koepelbestuur lijkt me voor nu een stap te ver. Normaal gesproken ga je daar pas heen als je er met de school zelf niet uit komt.

Waarom de juf dat nodig vond om te vertellen weten we nu niet. Het kan best zijn dat kinderen hebben gevraagd waar dochter naartoe was, maar dan nog hoeft dat niet tot in detail. Uiteraard maakt de toon de muziek, maar dochter was echt overstuur en diep gekwetst. Dit vertellen zonder toestemming en zonder medeweten van ons, neemt ook een stukje autonomie en eigenaarschap van haar diagnose en traject van dochter af. En dat laatste is juist heel belangrijk voor haar.