Gebitsellende dochter...het houdt niet op
Niet dat jullie hier iets mee kunnen, maar ik moet het gewoon even kwijt.
In de nacht van zondag op maandag kwam dochter bij ons dat ze pijn had in haar mond aan 'kiezen die er niet meer waren'. Pijnstiller gegeven en bij ons gelegd, maar maandagochtend zat er een flink abces, dus met spoed naar de tandarts. Foto's gemaakt en er bleek een fikse ontsteking te zitten onder haar nieuwe kiezen die nog in haar kaakbeen zitten en aan de andere kant ook een beginnende ontsteking. Uiteindelijk met spoed doorgestuurd naar de kaakchirurg want dit hadden ze nog niet eerder gezien. Gistermiddag is dochter geopereerd en naast de ontstekingen zijn ook alle vier haar kleine volwassen kiezen in de bovenkaak verwijderd. Deze waren dusdanig slecht van kwaliteit dat ze niet meer te redden waren volgens de kaakchirurg. We wisten al van eerdere foto's dat deze kiezen ook geen goed glazuur hadden, maar hadden wel nog goede hoop dat ze te redden zouden zijn. Niet dus...Was een flinke klap voor ons, zelfs mijn man heeft flink gevloekt en gehuild.
Dochter had uiteraard veel pijn en was ontzettend boos dat ze alweer zoveel pech heeft. En bang voor de operatie, dikke paniek vooraf en ze viel terug op zichzelf pijn doen.
Na de operatie was het niet veel beter. Heel veel boosheid, paniek, zichzelf slaan en knijpen. Ze heeft veel pijn aan haar mondje, huilt veel, wil niks, weigert te eten en drinkt wel heel minimaal omdat ze anders een infuus moet.
Vanochtend kwam de kaakchirurg bij haar om uit te leggen dat haar volwassen kiezen helaas verwijderd zijn en haar reactie was heel heftig. Ze begon te huilen en te schreeuwen en zichzelf pijn te doen en riep dat hij beter gewoon alle tanden uit haar mond had gehaald zodat ze een kunstgebit kreeg en nooit meer naar de tandarts hoefde en nooit meer beugels hoefde te dragen. Sindsdien is er geen land meer met haar te bezeilen. En dat snap ik, ze is pas acht en heeft al zo veel ellende doorstaan. Maar wij weten het ook gewoon niet meer. Niet wat te zeggen, niet wat te doen. Ze zit ontzettend met zichzelf en alle ellende in de knoop, maar ondertussen wil ze helemaal niks. Bij alles wat wel écht even moet, is het weerstand en intens huilen. Ze krijgt wel pijnstilling maar ze geeft niet goed aan wat het doet. Als je er naar vraagt wordt ze boos.
Ze voelt zich ook heel schuldig dat onze vakantie nu niet doorgaat. Ze heeft ook al gezegd dat we maar gewoon moeten gaan en haar maar gewoon achter moeten laten, omdat ze toch alleen maar boos is. Ik vind het heel verdrietig dat ze zo naar over zichzelf denkt. Echt iedereen zou hier het heen en weer en erger van krijgen, de moed verliezen en het even compleet niet meer weten.
Ik weet eigenlijk niet hoe hiermee om te gaan. Ik ben zelf moe en verdrietig, maar voor haar moet ik sterk zijn. Ik ben zo bang dat we terugvallen op onze oude, giftige dynamieken, dat we elkaar kwijtraken in onze emoties. Ik weet ook wel dat dochter nu geenszins toerekeningsvatbaar moet zijn, dat ik begrip moet hebben voor haar en voor alles wat ze voelt en uit, maar ik ben bang dat het me niet lukt. En waar mijn man normaal altijd het vertrouwen houdt dat we er samen wel doorheen komen als gezin, zie ik nu dat hij het ook niet meer weet en dat vertrouwen even kwijt is.
Wij hebben, los van gebitsproblemen, hier ook wel eens problemen met eten gehad die opgelost konden worden door bv de chili te pureren of niet met rijst maar met wraps te eten. Soms is iets eigenlijk maar een klein probleem, als je als ouder bereid bent een klein beetje out of the box te denken. Lekker pureren dat eten, tot ze zelf weer gewoon wil. Echt, ze gaat niet tot haar achttiende gepureerd eten eten. En wat dan nog.
Dit voelt even alsof ik heel moeilijk doe en misschien is dat ook wel zo, maar waar ik bang voor ben is dat de drempel steeds hoger wordt. Want ze kan het dus wel, maar het kost - vooral mentaal - heel veel moeite.
Maar misschien is dit ook wel zo'n ding waarbij de regie en de verantwoordelijkheid bij haar gelegd moeten worden. Ik ben nu op het punt dat ik denk 'laten we dat in vredesnaam dan maar proberen'.
Jullie hebben gelijk; herstellen kost energie en die moet ze dan wel binnenkrijgen. De manier waarop is dan niet zo belangrijk.
Dit is waarschijnlijk vooral mijn probleem. Teveel denken, problemen zien, daar verdrietig van worden en dat afreageren op mijn meisje.
En dan moeten we haar dit weekend ook nog vertellen dat ze therapie gaat volgen en dat we daarvoor op school wel openheid moeten geven over haar autisme. Ik merk dat ik dat spannend vind en er tegenop zie, want dit gaat echt weer een drempel zijn waar ze overheen moet en die gepaard zal gaan met flink wat weerstand, boosheid en tranen.
ze gaat begeleiding krijgen voor haar autisme dat is goed want deze strijd zit daar gewoon in. Noem het ook geen therapie, therapie geeft de illusie dat het over gaat en dat gaat het niet. Het blijft, je leert er mee omgaan maar het verdwijnt niet.
Jullie maken het een heel beladen onderwerp dat gaat ook over op jullie dochter, die schiet in de weerstand. Dat kost enorm veel energie.
Ik denk dat de beladenheid ook komt door hoe er met jouw eigen diagnose is omgegaan, dat neem je mee.
Krijgen jullie als ouders ook begeleiding hoe hier mee om te gaan en jij ook voor jezelf?
Bij ons is het juist geen beladen onderwerp maar een gegeven waar ook grappen over gemaakt kunnen worden. Dat maakt mij niet minder autistisch maar het voor mij en mijn omgeving wel helder dat ik niet altijd reageer zoals verwacht of dat ik dingen niet of juist wel doe.
Door de openheid en de luchtigheid hoef ik niet op mijn tenen te lopen en dat scheelt bakken aan energie.
MamaE schreef op 01-09-2023 om 23:46:
Dit voelt even alsof ik heel moeilijk doe en misschien is dat ook wel zo, maar waar ik bang voor ben is dat de drempel steeds hoger wordt. Want ze kan het dus wel, maar het kost - vooral mentaal - heel veel moeite.
Maar misschien is dit ook wel zo'n ding waarbij de regie en de verantwoordelijkheid bij haar gelegd moeten worden. Ik ben nu op het punt dat ik denk 'laten we dat in vredesnaam dan maar proberen'.
Jullie hebben gelijk; herstellen kost energie en die moet ze dan wel binnenkrijgen. De manier waarop is dan niet zo belangrijk.
Dit is waarschijnlijk vooral mijn probleem. Teveel denken, problemen zien, daar verdrietig van worden en dat afreageren op mijn meisje.
En dan moeten we haar dit weekend ook nog vertellen dat ze therapie gaat volgen en dat we daarvoor op school wel openheid moeten geven over haar autisme. Ik merk dat ik dat spannend vind en er tegenop zie, want dit gaat echt weer een drempel zijn waar ze overheen moet en die gepaard zal gaan met flink wat weerstand, boosheid en tranen.
Waarom maak je het zo zwaar en beladen? Als je alles zo zwaar en beladen maakt is het ook geen wonder dat de reactie veel weerstand en boosheid opleverd.
Net wat Ysenda zegt; noem het geen therapie maar bv training.
Dat je het op school nu moet melden is alleen maar wenselijk; zo kan school ook rekening met haar houden en beter begeleiden zoals bv bij de woedeaanval van eerder deze week. Dat hoef je echt niet vooraf uitgebreid met dochter te bespreken. Laat je man het gewoon aangeven op school dat ze op dag X iets eerder weg moet ivm begeleiding voor autisme en de school zal dat prima begrijpen. Of je er verder met school over in gesprek gaat kun je altijd nog beslissen.
Wederom eens met Ysenda; aan je posts te lezen is het wellicht wenselijk om zelf ook met je autisme aan de slag te gaan. Doordat jij het allemaal zo moeilijk te accepteren vindt maak je het zwaar voor dochter, zij krijgt daar veel boosheid om, dat doet weer wat met jou etc. Jullie blijven in een kringetje draaien zo. Je hebt een coach schreef je eerder waarvan je al aangaf dat het vooral veel achteraf gepraat is. Waarom probeer je niet wat anders? Tuurlijk er zal altijd een drempel zijn, maar behalve drempels kan het ook zoveel opleveren...en dat gun ik je zo 
Openheid geeft ook echt een stukje vrijheid. Zonder openheid hou je ook een stukje waarheid achter...the truth will set you free..
Opvoeden is geen rechte lijn, van als ik hier een bepaald pad in ga dan komen we automatisch ooit daar uit dus ik moet nu heel goed kijken wat ik doe anders eindigen we over vijf jaar in de sloot…
Zo werk het niet. Je doet nu dingen, die je nu goed lijken. En dan kijk je hoe het uitpakt, en daar leer je van en dan verandert de situatie (want dat doen ze altijd, situaties, dat heet leven) en dan doe je weer wat. Bekijk het veel meer in het nu, er zijn geen scenario’s. Als het nu helpt om te pureren, dan doe je dat. En later zie je wel verder. Kies voor wat nu werkt, je mag het daarbij best een beetje makkelijk en vooral leuk maken voor iedereen, en verderop kun je altijd nog kijken. En vertrouw nou ook wat meer op je dochter, zij doet mee. Het is geen ding, zij is een mens net als jij en het is haar leven en zij heeft daar ideeën over. Jij weet wel iets meer omdat je volwassen bent, maar jij kunt net zo min in de toekomst kijken en je weet sowieso ook lang niet alles. Dus doe het samen, en kijk niet zo ver vooruit, want dan zie je niet wat er nu is.
Je zou de podcast Omdenken 24 eens kunnen lezen, over Gamende zoon, die gaat ook over opvoeden en vooruitkijken en vooral over hoe je jezelf daarin vast kan denken. Mocht je het luisteren en het er allemaal razend mee oneens zijn, dan geeft het in ieder geval stof tot nadenken.
Therapie is voor jou zwaar en beladen. De diagnose delen is voor jou ingewikkeld, want het is in jouw verleden altijd met geheimen omkleed.
En je dochter voelt dat haarfijn aan. Die reageert misschien wat minder op de pure boodschap en meer op wat jij uitstraalt.
Het geen therapie noemen kan je echt helpen. Hulp bij het schrijven en begrijpen van haar eigen handleiding, dat is wat het is. En dat is handig als school dat weet, want handleidingen hebben het meeste effect als ze gebruikt worden, ook door de juf van groep 5. Die kan ook geen Ikea kast in elkaar zetten zonder de handleiding. Dat kan bijna niemand. Voor iedereen is is het fijn als die handleiding er is, want dan weet iedereen wat ze kunnen doen om het leven voor je dochter fijner te maken. (Geheime tip; eigenlijk zou iedereen zijn eigen handleiding moeten hebben. Dan waren er veel minder misverstanden!)
Probeer echt je eigen zwaarte te verminderen. Wat minder te moeten omdat ‘het hoort’, maar eigenlijk van jou moet omdat je te veel nadenkt over wat er zou kunnen gebeuren. De beren die je het meest vreest, blijken van dichtbij vaak teddyberen te zijn. Als het gaat over dan maar even gepureerd eten, leuke dingen doen of een gesprek op school; door er te veel over na te denken maak je het te zwaar en ingewikkeld.
Flanagan schreef op 01-09-2023 om 17:10:
Al eet ze nog drie weken gepureerd eten, wat maakt dat nu uit?
Tandvlees moet herstellen; het ‘normaal eten’ komt vanzelf wel.
Zoals je weet is bij mij vorig jaar mijn hele gebit in 1 keer getrokken en mijn tandvlees was ook ontstoken. Wat bij mij goed ging was een omelet op brood (wel korstjes eraf), lekker zacht en ook voedzaam. Pasta is ook zacht en dan met een lekkere gepureerde saus erbij. Misschien doet ze dit al maar ik at veel dingen met een lepel ipv een vork, dit voelde veiliger aan zolang er hechtingen zaten.
Wat de therapie betreft, gewoon op school melden dat ze op bepaalde dagen eerder weg is ivm therapie. Er zijn vast wel meerdere kinderen die soms eerder opgehaald worden voor het een of ander.
Het teveel denken komt voort om de angst te controleren die situaties bij je oproepen. Het invullen van de toekomst. Ja maar, wat als. De argusogen waar je mee kijkt. Het tegengif: vertrouwen, vertrouwen, vertrouwen... naar je buik sturen. Die argusogen sluiten of richten op andere zaken. Ik beoefen dit ook nog elke dag 
In een klein gezin, met 1 kind, gaat er veel aandacht naar dat ene kind. Heel begrijpelijk. Even een hele rare move nu: voegen huisdieren niets iets toe, die redelijk wat aandacht behoeven (een hond of een kat) die ook deel zijn van het gezin.
Poezekat schreef op 02-09-2023 om 11:46:
[..]
Zoals je weet is bij mij vorig jaar mijn hele gebit in 1 keer getrokken en mijn tandvlees was ook ontstoken. Wat bij mij goed ging was een omelet op brood (wel korstjes eraf), lekker zacht en ook voedzaam. Pasta is ook zacht en dan met een lekkere gepureerde saus erbij. Misschien doet ze dit al maar ik at veel dingen met een lepel ipv een vork, dit voelde veiliger aan zolang er hechtingen zaten.
Wat de therapie betreft, gewoon op school melden dat ze op bepaalde dagen eerder weg is ivm therapie. Er zijn vast wel meerdere kinderen die soms eerder opgehaald worden voor het een of ander.
Hier waren in klas van de kinderen diverse klasgenoten die tijdens schooltijd de les eerder verlieten. Dat kan om diverse redenen; logopedie, orthopedagogie speltherapeut assertiviteitstraining fysiotherapie, Rt’er. Ik vergeet er wrs nog een paar. Allemaal begeleiding waar wachtlijsten voor staan. Ons kind had er ook mee te maken, maar die vond het niet erg eerder weg te moeten. Een ander kind was cliënt van de schoolbus; speciale rt-begeleiding in een busje tegenover de klas. De klasgenoten zagen vanuit hun schoolbank hoe dat kind die bus instappen. Dat was wat minder.
Vraag aan de leerkracht of er meerdere kinderen opgehaald worden voor wat dan ook. Je kan er ook niets aan doen dat er wachtlijsten zijn waardoor of dat behandeling enige reistijd vergt.
Je kan je evt. afvragen of je kiest voor de wachttijd voor tijdstip buiten de les en haar de tijd geven om eerst tot rust te komen. Misschien zeg ik iets geks, maar ze is pas 8. Misschien zou een behandeling beter aanslaan als kind een jaar of 10 is.
Een leerkracht die bij tijds bemerkt dat de spanningsboog gespannen staat en hier goed mee kan om gaan, is als een baken waar ze elk moment op de dag naartoe kan gaan. De therapeut ziet ze maar een uurtje per week. Kijk de eerste bezoeken maar aan. Als er een klik is, en je dochter het fijn vind om met de therapeut te praten of spelen, kan je door gaan. Zo niet , geef haar dan wat meer tijd om te groeien.
Mijn kind wilde een bepaalde training per se niet, dan heeft het geen zin kind ‘bij de haren te trekken’. Kind vond een eigen werkwijze en vond rust in het lezen van fijne boeken.
Ps. Er bestaan ook speciale therapeutische paardrijlessen nu we het over dieren hebben..
Ik heb jullie reacties gelezen en het moest even bezinken. We hebben, toen ze zichzelf pijn begon te doen bij heftige emoties die ze niet kon kanaliseren, dat ook veel te lang goedgepraat totdat er een nieuw probleem was ontstaan. Daar zit ook mijn angst, hoewel gepureerd eten an sich natuurlijk veel minder problematisch is dan jezelf pijn doen.
We eten sowieso al weinig harde dingen, want we eten thuis geen vlees. Alleen als een bepaald stukje net te hard is of vervelend prikt, doet dat wat met haar vertrouwen.
En ze eet al voornamelijk met een lepel omdat ze dat fijner vindt.
Er gaat inderdaad veel aandacht uit naar ons ene kind. Omdat we er niet meer hebben én omdat ze het nu even nodig heeft. Ik wil het graag loslaten, maar ja, die zorgen over mogelijke scenario's zijn er wel. Ik weet dat het me nergens brengt, maar het is heel, heel lastig om dat los te laten, want het is van jongs af aan al hoe mijn brein functioneert.
Wij krijgen ook een stukje ouderbegeleiding bij het therapietraject van dochter. Dat is heel fijn, ik denk dat ik daar veel van kan leren, ook over mezelf.
Dochter voelt mijn spanningen inderdaad genadeloos aan en dat interacteert heel vaak niet zo goed met elkaar. Dat maakt me verdrietig. Want we doen dat beide niet expres, maar we hebben er wel last van.
Vanmiddag hebben we dochter verteld dat ze binnenkort wekelijks naar iemand toe gaat om te leren hoe ze met zichzelf en bepaalde situaties om kan gaan en dat wij dat ook gaan leren voor en over haar. Zodat iedereen en ook zijzelf haar beter leert begrijpen en kan helpen bij dingen die ze nog lastig vindt. Maar dat ze daarvoor wel wekelijks een middag school moet missen en dat dat dus ook kan inhouden dat ze af en toe iets leuks mist op school of iets moet inhalen op een later moment.
Dochter ging aanvankelijk enorm in de weerstand. Ze vond het stom en niet nodig en ze wilde niet en ze ging niet, ze sloeg en kneep zichzelf omdat ze boos was op zichzelf. Riep dat ze een stom kind was en dat ze er beter niet had kunnen zijn. Pas toen mijn man haar in de houdgreep nam en in haar armen kneep werd ze rustiger en is ze huilend in slaap gevallen. Het blijft heel gek om je eigen kind te knijpen als vorm van troost. Toen ze wakker werd was ze rustig maar wel verdrietig. Ze kwam bij ons zitten en gaf aan dat ze spijt had van haar boze gedrag en dat ze het allemaal wel snapte, maar dat ze het stom vond dat het nodig is en dat ze het spannend vindt. Ik vind het knap dat ze dat zo kan benoemen en dat heb ik haar ook gezegd. En dat we dat begrijpen en er altijd voor haar zullen zijn.
Ik merkte dat jullie reacties me raakten. Ik heb ook een heel stuk gewandeld om uit mijn spanning te raken en daar ook wel tranen bij gelaten. En dat is niet voor het eerst. Ooit, toen ik hier net op het forum schreef, ben ik eens heel boos geweest op Biebel.
Zij haalde iets uit mijn posts en toen dacht ik 'wie is zij nou om daarover te oordelen, ze kent mij en ons gezin niet eens'. Maar daarna dacht ik 'maar blijkbaar komt het wel zo op haar en misschien ook wel op anderen over'. Het centrale thema was, uiteraard, acceptatie van dingen. Het is daarna ook nog wel vaker voorgekomen dat bepaalde posts van jullie me raakten, weerstand opriepen, hebben geschuurd en soms ook echt pijn deden. Dat zorgde er meestal wel voor dat er in mijn hoofd iets gebeurde, dat dingen aan de oppervlakte kwamen, dat er kwartjes vielen en dat ik ook stapjes heb kunnen zetten. Dus dankjewel daarvoor.
Langer wachten op therapie en dan een moment dat wel uitkomt gaan we niet doen.
Ze heeft nu zelf ook regelmatig last van haar eigen gedrag en het niet kunnen handelen van haar emoties. Of er meerdere kinderen iets hebben waar ze af en toe heen moeten vind ik persoonlijk niet zo belangrijk en ik vind ook niet dat de juf dat met mij moet delen, net zoals dat ze de informatie die wij geven over dochter ook niet met iedereen dient te delen.
MamaE, als je ooit het gevoel hebt (gehad) dat ik je veroordeel, dan voeg ik nu een pagina aan mijn eigen handleiding toe. Ik lees wat je schrijft, geef aan welke indruk het op me maakt maar weet blijkbaar niet goed uit te leggen dat daar geen enkel oordeel inzit.
Omdat ik sws vind dat veroordelen alleen maar kan als je alles weet en ik geen talent heb voor het zijn van rechter.
Maar ook omdat ik er van overtuigd ben dat wie hier komt en haar/zijn verhaal doet, weliswaar mag worden aangesproken op gedrag of gewezen op bepaalde overtuigingen. Maar dat betekent niet dat ik diegene veroordeel. Want dat zou betekenen dat ik de hele mens afwijs, en dat is echt niet mijn intentie.
Je bent zo hard aan het werk om het goed te doen, dat er echt geen enkel oordeel inzit. Ik zal proberen er volgende keer op te letten dat ik het dan ook zo opschrijf dat het er ook niet op lijkt.
En, omdat ik best hardleers ben, gun je dat jezelf ook? Dat je ziet dat je hard je best doet en soms even gierend uit de bocht vliegt, om toch weer terug te komen?
Lieve Biebel, ik weet dat je me niet veroordeelt. We kennen elkaar inmiddels wat beter dan destijds. Ik weet dat jouw posts uit een goed hart komen en dat je het goed bedoelt. Als een bepaald schrijven bij mij weerstand oproept, pijn doet, schuurt, etc. zit daar meestal een kern van waarheid in. Dan betekent dat dat ik nog ergens stapjes te zetten heb. Dat is soms confronterend en werpt drempels op, maar is daarmee niet minder waar.
Ga vooral niet jezelf aan mijn gevoeligheden aanpassen. Ik heb al meer dan eens er achteraf veel aan gehad. En ik zie ook dat ik best al heel veel heb geleerd in de afgelopen jaren. Mede dankzij dit forum.
Ter relativering; ik ben ook al vaker heel boos geweest op mijn man omdat hij niet mee ging in mijn dramatiek over dingen die gewoon gegeven zijn. Meestal zet hij me dan eerst met twee benen op de grond en vertelt waar het op staat en daarna slaat hij zijn armen om me heen en geeft woorden aan mijn gevoel. Want vaak is het gewoon verdriet en gebrek aan acceptatie die ergens onder liggen.
Of er meerdere kinderen iets hebben waar ze af en toe heen moeten vind ik persoonlijk niet zo belangrijk en ik vind ook niet dat de juf dat met mij moet delen, net zoals dat ze de informatie die wij geven over dochter ook niet met iedereen dient te delen.
Voor jou is het niet belangrijk, voor je dochter deste meer, zij wil niet anders dan de anderen zijn. Dit laat juist zien dat zij niet anders is, dat er veel meer leerlingen zijn die hulp krijgen bij dingen die ze niet zo goed kunnen. De juf hoeft niet te zeggen waarvoor ze hulp krijgen, alleen dat ze hulp krijgen. Die hulp kan op school zijn: logopedie, ander groepje voor rekenen, of buiten school: fysio, de dokter, de orthodontist (in groep 7/8 heel gebruikelijk). En waarschijnlijk kan je dochter ze al feilloos aanwijzen in haar en de andere klassen.
Hoewel je dochter op veel gebieden vooruit is qua zelfstandigheid en je daar ook prima op kan acteren is dat hier niet. Ook jouw verleden zit hier dwars want door het open te gooien krijg je juist de ruimte voor wat jij en zij nodig heeft. Waardoor het juist makkelijker wordt.
Daarom nogmaals ook voor jou zou een goede autisme coach je ruimte kunnen geven in het stuk zelf acceptatie, niet alleen als onderdeel van de begeleiding van je dochter.
Ik wil ook nog zeggen dat ik ook van jou leer, de stappen die je zet, de reflectie die je laat zien. Ik pas dat nu ook meer toe.
Ysenda schreef op 03-09-2023 om 14:09:
Of er meerdere kinderen iets hebben waar ze af en toe heen moeten vind ik persoonlijk niet zo belangrijk en ik vind ook niet dat de juf dat met mij moet delen, net zoals dat ze de informatie die wij geven over dochter ook niet met iedereen dient te delen.
Voor jou is het niet belangrijk, voor je dochter deste meer, zij wil niet anders dan de anderen zijn. Dit laat juist zien dat zij niet anders is, dat er veel meer leerlingen zijn die hulp krijgen bij dingen die ze niet zo goed kunnen. De juf hoeft niet te zeggen waarvoor ze hulp krijgen, alleen dat ze hulp krijgen. Die hulp kan op school zijn: logopedie, ander groepje voor rekenen, of buiten school: fysio, de dokter, de orthodontist (in groep 7/8 heel gebruikelijk). En waarschijnlijk kan je dochter ze al feilloos aanwijzen in haar en de andere klassen.
Hoewel je dochter op veel gebieden vooruit is qua zelfstandigheid en je daar ook prima op kan acteren is dat hier niet. Ook jouw verleden zit hier dwars want door het open te gooien krijg je juist de ruimte voor wat jij en zij nodig heeft. Waardoor het juist makkelijker wordt.
Daarom nogmaals ook voor jou zou een goede autisme coach je ruimte kunnen geven in het stuk zelf acceptatie, niet alleen als onderdeel van de begeleiding van je dochter.
Ik wil ook nog zeggen dat ik ook van jou leer, de stappen die je zet, de reflectie die je laat zien. Ik pas dat nu ook meer toe.
Voor dochter is het belangrijk om niet 'anders' te zijn. De wetenschap dat ze dat weliswaar wel is, maar dat ze daar niet de enige in is, helpt haar wel, maar alsnog heb ik wel moeite ermee als de juf tegen haar gaat benoemen wie er allemaal op enige manier hulp krijgt ergens voor. Niet omdat dat geheim is of zou moeten zijn, maar de regie over wat daarover met wie wel en niet gedeeld wordt en wanneer hoort niet bij de juf te liggen maar al die afzonderlijke kinderen/hun ouders zelf. Andersom zou dochter het ook niet oké vinden als de juf haar naam noemt als kind dat ergens hulp bij krijgt zonder daar toestemming voor te vragen.
Het lijkt me voor dochter fijn als die lading van 'anders zijn' eraf kan. Dat ze dat ziet als een gegeven en dat ze daar niet per se een waardeoordeel aan moet hangen en iets van moet vinden. Daar zit mijn verleden en de houding van mijn ouders waarschijnlijk ergens wel in de weg. Het was er wel, maar het mocht er niet echt zijn. Het moest allemaal verborgen, stiekem, niet over praten, niemand mocht het weten, vage smoesjes etc. Dat wil ik absoluut niet voor dochter en daarom zijn wij er wel open over. De struggle die daar voor haar bij komt kijken gaan we aan, hoe moeilijk het soms ook is.
Wij leren dochter wel dat openheid geven vaak wel helpt om begrip te creëren en ervoor zorgt dat mensen niet zelf dingen gaan invullen. Ze zet daarin ook wel stapjes, maar heeft vaak wel nog een zetje over de drempel nodig.
En ik vind het echt heel fijn en mooi dat we hier op het forum wederzijds van elkaar leren en wat aan elkaar hebben, zonder dat we elkaar in het echte leven kennen.
Laten we dat vooral blijven doen, opdat we allemaal mogen blijven leren en groeien.
