Gebitsellende dochter...het houdt niet op
Niet dat jullie hier iets mee kunnen, maar ik moet het gewoon even kwijt.
In de nacht van zondag op maandag kwam dochter bij ons dat ze pijn had in haar mond aan 'kiezen die er niet meer waren'. Pijnstiller gegeven en bij ons gelegd, maar maandagochtend zat er een flink abces, dus met spoed naar de tandarts. Foto's gemaakt en er bleek een fikse ontsteking te zitten onder haar nieuwe kiezen die nog in haar kaakbeen zitten en aan de andere kant ook een beginnende ontsteking. Uiteindelijk met spoed doorgestuurd naar de kaakchirurg want dit hadden ze nog niet eerder gezien. Gistermiddag is dochter geopereerd en naast de ontstekingen zijn ook alle vier haar kleine volwassen kiezen in de bovenkaak verwijderd. Deze waren dusdanig slecht van kwaliteit dat ze niet meer te redden waren volgens de kaakchirurg. We wisten al van eerdere foto's dat deze kiezen ook geen goed glazuur hadden, maar hadden wel nog goede hoop dat ze te redden zouden zijn. Niet dus...Was een flinke klap voor ons, zelfs mijn man heeft flink gevloekt en gehuild.
Dochter had uiteraard veel pijn en was ontzettend boos dat ze alweer zoveel pech heeft. En bang voor de operatie, dikke paniek vooraf en ze viel terug op zichzelf pijn doen.
Na de operatie was het niet veel beter. Heel veel boosheid, paniek, zichzelf slaan en knijpen. Ze heeft veel pijn aan haar mondje, huilt veel, wil niks, weigert te eten en drinkt wel heel minimaal omdat ze anders een infuus moet.
Vanochtend kwam de kaakchirurg bij haar om uit te leggen dat haar volwassen kiezen helaas verwijderd zijn en haar reactie was heel heftig. Ze begon te huilen en te schreeuwen en zichzelf pijn te doen en riep dat hij beter gewoon alle tanden uit haar mond had gehaald zodat ze een kunstgebit kreeg en nooit meer naar de tandarts hoefde en nooit meer beugels hoefde te dragen. Sindsdien is er geen land meer met haar te bezeilen. En dat snap ik, ze is pas acht en heeft al zo veel ellende doorstaan. Maar wij weten het ook gewoon niet meer. Niet wat te zeggen, niet wat te doen. Ze zit ontzettend met zichzelf en alle ellende in de knoop, maar ondertussen wil ze helemaal niks. Bij alles wat wel écht even moet, is het weerstand en intens huilen. Ze krijgt wel pijnstilling maar ze geeft niet goed aan wat het doet. Als je er naar vraagt wordt ze boos.
Ze voelt zich ook heel schuldig dat onze vakantie nu niet doorgaat. Ze heeft ook al gezegd dat we maar gewoon moeten gaan en haar maar gewoon achter moeten laten, omdat ze toch alleen maar boos is. Ik vind het heel verdrietig dat ze zo naar over zichzelf denkt. Echt iedereen zou hier het heen en weer en erger van krijgen, de moed verliezen en het even compleet niet meer weten.
Ik weet eigenlijk niet hoe hiermee om te gaan. Ik ben zelf moe en verdrietig, maar voor haar moet ik sterk zijn. Ik ben zo bang dat we terugvallen op onze oude, giftige dynamieken, dat we elkaar kwijtraken in onze emoties. Ik weet ook wel dat dochter nu geenszins toerekeningsvatbaar moet zijn, dat ik begrip moet hebben voor haar en voor alles wat ze voelt en uit, maar ik ben bang dat het me niet lukt. En waar mijn man normaal altijd het vertrouwen houdt dat we er samen wel doorheen komen als gezin, zie ik nu dat hij het ook niet meer weet en dat vertrouwen even kwijt is.
Ysenda schreef op 22-08-2023 om 22:18:
ze is de kubus in de ballenbak. Maar zonder bijzondere kubusjes zou de wereld maar heel saai zijn.
Kubussen in een ballenbak voegen de mooiste dingen toe omdat ze net iets anders denken en tot andere oplossingen komen.
Ja. En onze allerleukste, liefste en favorietste kubus. 'Ons soort mensen' heeft vaak wat meer tijd nodig voor bepaalde dingen, zoals het vinden van je plekje in de samenleving. En te zien wat we te bieden hebben en dat we er mogen zijn.
Het is een bijzonder meisje. Meer dan ik lange tijd heb willen zien. Haar en onze gevoelens daarover mogen er zijn. Want het is ook niet altijd makkelijk. Maar ik heb wel steeds meer vertrouwen dat ze er wel gaat komen in het leven. En dat hoeft ze niet alleen te doen.
Temet schreef op 22-08-2023 om 20:14:
Een bakje volvette yoghurt met iets van fruit erdoor is misschien ook nog een optie? En ik vermoed dat de pauze zelf langer is (deel binnen, deel buiten), misschien kan je dochter gewoon meer tijd krijgen om te eten dan andere kinderen. Of vindt ze het vervelend om anders behandeld te worden dan klasgenoten?
Misschien wordt ze wel een trendsetter met haar bakje yoghurt met fruit want zo is ze wel snel klaar met haar lunch. Menig klasgenoot gaat haar na doen waardoor ze niet ‘anders’ zal zijn.
Mijn dochter heeft ook moeite met een kwartier eetpauze. Ook met alle kiezen is het erg kort 
.
Als je goed om je heen kijkt is (bijna) iedereen een kubus in de ballenbak. Niemand is gemiddeld, tenminste bijna niemand. Van onze vier kinderen is er niet één gemiddeld, maar toch zijn ze niet hetzelfde. Ze hebben meermaals verzucht 'waarom ben ik niet net als die of die?' maar dan kwamen ze er later achter dat diegene ook niet zo was als zij dachten. Wij zeggen altijd niemand is normaal al zie je dat niet op het eerste gezicht.
Yaron schreef op 23-08-2023 om 20:50:
Als je goed om je heen kijkt is (bijna) iedereen een kubus in de ballenbak. Niemand is gemiddeld, tenminste bijna niemand. Van onze vier kinderen is er niet één gemiddeld, maar toch zijn ze niet hetzelfde. Ze hebben meermaals verzucht 'waarom ben ik niet net als die of die?' maar dan kwamen ze er later achter dat diegene ook niet zo was als zij dachten. Wij zeggen altijd niemand is normaal al zie je dat niet op het eerste gezicht.
Dat snap ik. Een gemiddelde bestaat immers alleen als daar mensen aan alle kanten omheen zitten. Dochter wil niet specifiek zijn zoals één persoon, maar wel 'normaal'. Whatever that may be. Ze is, hoe je het ook wendt of keert, wel in heel veel opzichten op de een of andere manier 'anders' dan de kinderen in haar omgeving.
En als je al die dingen bij elkaar optelt dan snap ik haar wel hoor. Het is niet niks en het doet ook wat met haar zelfbeeld. Langzaam maar zeker komt het vertrouwen wel terug dat ze hier wel weer bovenop komt en haar weg er in gaat vinden. Maar vanmiddag was er wel weer groot verdriet over haar gebit. Iets was qua eten nog net te hard, dat deed pijn en daar kwam een hele golf aan frustraties, onzekerheden en andere issues achteraan. En dan is er eigenlijk weinig wat je kunt zeggen of kunt doen, want het ís ook gewoon heel erg klote, vooral voor haar.
MamaE schreef op 23-08-2023 om 22:18:
[..]
Dat snap ik. Een gemiddelde bestaat immers alleen als daar mensen aan alle kanten omheen zitten. Dochter wil niet specifiek zijn zoals één persoon, maar wel 'normaal'. Whatever that may be. Ze is, hoe je het ook wendt of keert, wel in heel veel opzichten op de een of andere manier 'anders' dan de kinderen in haar omgeving.
En als je al die dingen bij elkaar optelt dan snap ik haar wel hoor. Het is niet niks en het doet ook wat met haar zelfbeeld. Langzaam maar zeker komt het vertrouwen wel terug dat ze hier wel weer bovenop komt en haar weg er in gaat vinden. Maar vanmiddag was er wel weer groot verdriet over haar gebit. Iets was qua eten nog net te hard, dat deed pijn en daar kwam een hele golf aan frustraties, onzekerheden en andere issues achteraan. En dan is er eigenlijk weinig wat je kunt zeggen of kunt doen, want het ís ook gewoon heel erg klote, vooral voor haar.
MamaE, maar wat maakt haar zo anders? Is ze echt zo anders of is het haar beleving?
Dochter hier heeft ook flink wat kwalen en kwaaltjes en vond zichzelf ook best vaak zielig, had echt het idee dat ze veel meer pech had dan anderen. Ik vond dat altijd wel meevallen, iedereen heeft wel wat. Je ziet en weet natuurlijk ook lang niet alles bij iedereen.
En zelfs bij zoon, die ook echt ontiegelijke pech heeft gehad en het zeer zeker veel zwaarder had dan gemiddelde leeftijdgenoten en die overduidelijk erg ‘anders’ is, zie ik momenteel toch vooral ook zijn pluspunten, sterktes, kansen en mogelijkheden.
(eerlijk is eerlijk, bij zoon was eea zo heftig (zijn pech vooral) dat ik daar behoorlijk wat tijd voor nodig heb gehad om dat een beetje te accepteren en mijn gebroken hart een beetje te helen
Pinokkio schreef op 24-08-2023 om 02:17:
[..]
MamaE, maar wat maakt haar zo anders? Is ze echt zo anders of is het haar beleving?
Dochter hier heeft ook flink wat kwalen en kwaaltjes en vond zichzelf ook best vaak zielig, had echt het idee dat ze veel meer pech had dan anderen. Ik vond dat altijd wel meevallen, iedereen heeft wel wat. Je ziet en weet natuurlijk ook lang niet alles bij iedereen.
En zelfs bij zoon, die ook echt ontiegelijke pech heeft gehad en het zeer zeker veel zwaarder had dan gemiddelde leeftijdgenoten en die overduidelijk erg ‘anders’ is, zie ik momenteel toch vooral ook zijn pluspunten, sterktes, kansen en mogelijkheden.
(eerlijk is eerlijk, bij zoon was eea zo heftig (zijn pech vooral) dat ik daar behoorlijk wat tijd voor nodig heb gehad om dat een beetje te accepteren en mijn gebroken hart een beetje te helen
Een gedeelte zal ook haar beleving zijn. Ik zou het echter niet willen framen als zichzelf zielig vinden. Ze wil ook geen medelijden, aandacht of aanpassingen, maar ze wil 'normaal zijn'.
Haar sterke kanten zien we ook wel hoor, maar je hebt wel gelijk dat acceptatie van dingen niet mijn en ook niet haar grootste talent is en dat daar absoluut nog stappen te zetten zijn. En dat kost tijd. Maar alles bij elkaar zijn er toch best wat dingen waarin ze 'de enige' is/was in haar klas/omgeving en daar is ze zich echt wel bewust van.
De kindertherapeute heeft het daar een tijdje terug met haar over gehad en het gespiegeld naar 'stel dat een klasgenootje of een vriendinnetje al deze dingen zou hebben, zou je die dan anders gaan zien of anders gaan behandelen of is het dan nog steeds dezelfde pietje met zijn leuke grapjes of dezelfde truusje waarmee je allerlei nieuwe kunstjes bedenkt?' Toen heeft ze wel gezegd dat anders zijn niet erg is, maar met momenten ervaart ze dat toch wel zo. Dat is denk ik deels ook wel omdat het soms ook gewoon even lastig ís voor haar.
Gezellig...dochter heeft op dag één in groep 5 al ruzie gemaakt met de juf en een boze uitbarsting gehad in de klas. Het gebeuren met haar gebit heeft wel een heel duidelijk negatief stempel op de vakantie gedrukt, ook al heeft ze daarvoor wel een heleboel leuke dingen gedaan. De juf vroeg haar tijdens de lunch of het lukte met eten en toen werd dochter boos en heeft ze geroepen dat de juf zich met haar eigen zaken moest bemoeien en dat ze de nieuwe regels qua overblijven/lunchen op school idioot vindt en daarna is ze overstuur de klas uitgelopen. Groot verdriet omdat ze zo naar had gedaan en ze haar zelfbeheersing verloor. Schaamte tegenover haar klasgenoten voor haar gedrag.
Gelukkig ging het vandaag beter, maar ze is nog wel moe en prikkelbaar van alles wat er gebeurd is en daar baalt ze zelf enorm van. 'Ik vind mezelf helemaal niet meer leuk, mama'.
MamaE schreef op 29-08-2023 om 21:20:
Gezellig...dochter heeft op dag één in groep 5 al ruzie gemaakt met de juf en een boze uitbarsting gehad in de klas. Het gebeuren met haar gebit heeft wel een heel duidelijk negatief stempel op de vakantie gedrukt, ook al heeft ze daarvoor wel een heleboel leuke dingen gedaan. De juf vroeg haar tijdens de lunch of het lukte met eten en toen werd dochter boos en heeft ze geroepen dat de juf zich met haar eigen zaken moest bemoeien en dat ze de nieuwe regels qua overblijven/lunchen op school idioot vindt en daarna is ze overstuur de klas uitgelopen. Groot verdriet omdat ze zo naar had gedaan en ze haar zelfbeheersing verloor. Schaamte tegenover haar klasgenoten voor haar gedrag.
Gelukkig ging het vandaag beter, maar ze is nog wel moe en prikkelbaar van alles wat er gebeurd is en daar baalt ze zelf enorm van. 'Ik vind mezelf helemaal niet meer leuk, mama'.
Maar dat mag ook. Soms zijn mensen gewoon even niet leuk. Het is niet anders.
AnnaPollewop schreef op 29-08-2023 om 22:02:
[..]
Maar dat mag ook. Soms zijn mensen gewoon even niet leuk. Het is niet anders.
Dat klopt. Ik ben zelf ook niet altijd even gezellig. Hoort bij het leven. Maar als je kind dat over zichzelf zegt, raakt het me wel. Gisteravond had ze nog een heftige huilbui omdat ze 'gewoon heel verdrietig was om alles' en omdat ze zich schuldig voelde naar ons toe omdat ze 'veel te veel gedoe' zou zijn. Terwijl het leven eigenlijk gewoon veel te veel gedoe op haar bordje heeft gelegd.
We hebben volgende week een gesprek op school. De therapie kan qua planning niet volledig buiten schooltijd, dus we zullen wel iets van openheid moeten geven over de situatie van dochter. We moeten haar dat nog vertellen, dus dat wordt nog een dingetje.
Hoewel het op zich de goede kant uit gaat hier, merken we wel dat dochter nog erg moe en prikkelbaar is en daardoor is eten soms echt een uitdaging. Dochter vindt kauwen (voor zover mogelijk) nog eng. Bang dat het pijn doet. Verdriet en boosheid over de situatie spelen vermoedelijk ook een rol. Het lukt met veel geduld en begrip wel, maar als ze moe is, heeft ze de energie niet om zichzelf bij elke hap over die drempel te duwen. Dan is het al snel huilen en weerstand. Gepureerd voedsel gaat dan wel. Maar dat is voor de lange termijn ook geen oplossing.
Ik merk dat ik haar gedrag vermoeiend vind en tegelijkertijd weet ik dat ze het niet expres doet. Ik wil niet met haar botsen en ruzie maken, maar ik zoek wel naar een balans tussen meeveren met haar behoeftes en haar stimuleren om telkens weer die drempel over te gaan zodat ze haar vertrouwen terugkrijgt dat ze wel gewoon normaal voedsel kan eten.
Al eet ze nog drie weken gepureerd eten, wat maakt dat nu uit?
Tandvlees moet herstellen; het ‘normaal eten’ komt vanzelf wel.
Flanagan schreef op 01-09-2023 om 17:10:
Al eet ze nog drie weken gepureerd eten, wat maakt dat nu uit?
Tandvlees moet herstellen; het ‘normaal eten’ komt vanzelf wel.
dit. Wat nou als je haar de komende week het allerlekkerste gepureerde eten laat kiezen? Wat zij wil. Of het nou zachte aardappelpuree, appelmoes uit de magnetron of gemousseerde boontjes zijn, zij mag even kiezen. Dan krijgt ze in elk geval iets van energie binnen wat ze nodig heeft voor haar herstel.
Kun je over een week of twee eens beginnen zoals je met kleine kinderen doet; dat ze iets van eten mag proberen als ze er zin in heeft. Dus een boontje ‘pitsen’ zoals wij hier in de regio zeggen, of een stukje rookworst proberen. Alles om het langzaam op te bouwen in haar tempo. Want ze heeft steeds laten blijken dat ze dat nodig heeft en er goed mee om kan gaan.
Ik zou ook gewoon uitsluitend voedsel aanbieden in een vorm waarin zij dat het makkelijkst eet.
Ik denk echt dat de rest vanzelf wel weer komt!
Ik denk dat je hier ook best de verantwoordelijkheid bij de dochter kunt neerleggen: zij eet gepureerd tot ze aangeeft weer wat meer structuur te willen eten. Met medicatie en tandenpoetsen laat ze zien dat ze dit aankan, dan waarom met eten niet? Dan haal je ook de strijd weg, lijkt me voor jullie als gezin ook veel prettiger. Zou hier nu echt geen punt van maken.
