Gebitsellende dochter...het houdt niet op

Pinokkio schreef op 18-08-2023 om 11:24:

[..]

Dat bedoel ik niet. Ik bedoel dat de meeste ouders goed afstand kunnen voelen tov de emoties van hun bijv peuter. Oa ook omdat een peuter nog niet goed kan aangeven wat er nu precies speelt. Dan lijkt het voor ons zo onbenullig; peuter huilt omdat ‘ie zijn zin niet krijgt.
Dat helpt ouders afstand te houden en er emotioneel buiten te blijven. Meestal laat je een peuter even uitrazen en daarna weer verder.
De pijn van je dochter is voor jullie en voor iedereen veel beter invoelbaar. Dat maakt dat het jullie ook zo raakt.
Ik vroeg me gewoon af of het helpend zou kunnen zijn haar buien in dit licht te bezien. Dat doet niets af aan de validiteit van haar pijn. (Maar dat geldt voor de peuter ook) Het helpt mogelijk er wat neutraler in te staan.

Oh zo. Ja, dat is dus heel lastig. Het is geen kwestie van haar zin niet krijgen maar van heel begrijpelijk verdriet. Als het mij zou overkomen zou ik me ook onmogelijk gedragen denk ik. Het raakt ons inderdaad ook. Het is de fysieke pijn en last en een stukje hoop op betere tijden dat wegvalt. De mentale klap is minstens zo groot.

Emoties zijn niet altijd te voorkomen, zeker niet in de situaties waarin dochter heftig reageert. Dat is ook niet de insteek van onze opvoeding. Soms reageert ze wel ogenschijnlijk te heftig op situaties, maar daar ligt dan iets onder. 
Die disharmonische ontwikkeling herken ik wel van mezelf. Ik kon heel boos worden om hele kleine dingen. Achteraf gezien was dat opgestapelde frustratie die ik niet had geuit omdat ik niet wist hoe of zo. Bij dochter herken ik dat minder. 
Maar ik zou ook oprecht niet weten of in kunnen schatten hoe een normaal kind van acht reageert als het zo ontzettend veel pech heeft en zo veel pijn en ellende moet doorstaan. 
Wel is het zo dat de pijnbeleving van dochter anders is, er veel extra prikkels zijn door de pijn en alle behandelingen en ze een groot fysiek bewustzijn heeft, aldus de therapeuten. Ze ervaart én ontlaadt prikkels heel lichamelijk. Maar tegelijkertijd loopt fysieke en mentale pijn (verdriet en frustratie) ook enorm door elkaar op een manier die eigenlijk (nog) niemand echt begrijpt. Ik vind dat verdrietig voor mijn meisje. Want ze zegt dat af en toe ook, dat niemand haar begrijpt, dat we het niet snappen en dat ze het zelf ook niet snapt.

Ze is vanochtend naar de kindervakantieweek geweest. Mijn man heeft haar groepje even kort uitgelegd wat er met dochter aan de hand is en dat ze daardoor nog erg moe is en niet overal bij zal zijn deze week. En ook, op verzoek van dochter, dat ze er liever niet te veel over wil praten omdat ze daar verdrietig van wordt. 
Ze heeft het wel echt naar haar zin gehad, maar ze vond het toch lastig dat ze met de lunchpauze werd opgehaald. Het gevoel dat iedereen iets leuks gaat doen en zij daar dan op dat moment geen deel van uitmaakt, dat vindt ze moeilijk en oneerlijk en daar heeft ze ook echt wel wat tranen om gelaten vanmiddag. 
Morgen zal ze er de hele dag niet bij zijn omdat ze naar de kaakchirurg moet en donderdag gaan ze de hele dag met de bus naar een grote speeltuin en daar wilde ze heel graag mee naartoe. Het zijn keuzes die we samen gemaakt hebben en waar dochter zich ook wel in kon vinden, maar niet van harte zeg maar. 

De eigen verantwoordelijkheid voor de medicatie en spoelen gaat echt verrassend goed. Ze is daar heel stellig in dat we ons daar niet mee mogen bemoeien en hoewel er soms echt wel even weerstand en tranen zijn, lukt het haar keer op keer toch om zich aan die verantwoordelijkheid te conformeren. Ik vind dat echt heel knap van haar. 

De laatste hechtingen zijn vanmorgen verwijderd uit dochter haar mondje en de ijzertjes die tijdens de operatie tijdelijk verwijderd moesten worden zijn weer teruggeplaatst. Dochter vond het wel spannend, maar ze liet alles toe en heeft niet gehuild tijdens de behandeling. Ze had zelfs een glittertekening voor de kaakchirurg gemaakt omdat ze zo vaak boos had gedaan. Over zes weken moet ze nog een keertje terug voor de laatste nacontrole. Antibiotica is vanaf nu klaar, spoelen moet ze nog een week, maar nu alles zo'n beetje genezen is, lijkt ze dat minder erg te vinden.
Toen we het ziekenhuis uit liepen kwamen er wel even wat tranen omdat de spanning eruit moest. We zijn even de stad in geweest voor wat dingetjes die we nog moesten hebben en hebben een lekker ijsje gegeten samen. En ze heeft nieuwe schoenen gekregen. Die had ze niet nodig, maar ze vond deze heel mooi en het maakt de in het water gevallen vakantie misschien nog een beetje goed.

Het was niet mijn bedoeling om mensen in verwarring te brengen, maar dit zijn nu eenmaal de taalregels.

Dochter is zeker een topper. Zoveel verdriet en pijn doorstaan, maar ook zo ontzettend veel veerkracht laten zien. Hoewel ze het met momenten echt nog wel moeilijk heeft, zien we ook vaker weer haar levenslust terugkomen. Dat ze weer dingen wil doen, blij wordt van kleine dingen, uitkijkt naar de leuke dingen in het leven. En dat ze weer iets van wederkerigheid laat zien. Heel klein voorbeeld, maar dat ze een ijsje bestelt met een hoorntje ondanks dat ze dat nog niet kan eten, zodat ze dat aan mij kan geven omdat ik dat lekker vindt. Dat ze als een van ons het even moeilijk heeft een knuffel komt brengen. Dat ze een tekening maakt voor de arts die haar zoveel pijn heeft gedaan, omdat ze weet dat het noodzaak was en met de beste bedoelingen. 

Maar ze heeft ook wel zorgen. Eten vindt ze nog spannend, bang dat het pijn doet of dat dingen te hard zijn. Dat betekent bij elk ding waar ze op moet kauwen en kleine drempel over en dat vraagt best wat van haar. Op school gaan ze over op een continurooster waardoor ze nog maar een kwartier heeft om te eten. Daar was ze voor de zomer al boos over, want ze kan gewoon niet snel eten omdat ze zo weinig kiezen heeft. Alles gaat met kleine hapjes. Ze wilde eerst 'uit principe' niks meer eten op school (ja, tis een kind van haar moeder, acht jaar en ze staat al stijf van de principes), maar later bedacht ze dat iets van fruit en een ei ook wel kon en dan brood na schooltijd. 

Bijtje82 schreef op 22-08-2023 om 19:59:

[..]

Ik snap haar helemaal! Zelfs met kiezen.

Een kwartier om te eten is toch ook veel te weinig? Het enige wat kinderen daarvan leren is dat ze moeten schrokken en stouwen en dat eten een noodzaak is.

Ik ben er zelf ook niet blij mee. Was de laatste school in de wijde omtrek die nog een traditioneel rooster had. Het is niet anders, maar wel vervelend. Dochter heeft een klein mondje met weinig kiezen en een hoop ijzerwerk er in. 
Maar ze vindt haar weg wel, daar ben ik van overtuigd.

Temet schreef op 22-08-2023 om 20:14:

Een bakje volvette yoghurt met iets van fruit erdoor is misschien ook nog een optie? En ik vermoed dat de pauze zelf langer is (deel binnen, deel buiten), misschien kan je dochter gewoon meer tijd krijgen om te eten dan andere kinderen. Of vindt ze het vervelend om anders behandeld te worden dan klasgenoten?

Ja. Niet alleen anders behandeld worden, alleen al anders zijn vindt ze heel moeilijk. 
Ze moet en gaat wel leren om daar een weg in te vinden, want op een aantal gebieden is ze nu eenmaal wel anders dan 'het gemiddelde kind'.