Angst om op vakantie te gaan
Ik heb in mijn tienerjaren denk ik 10 keren gevlogen. Op mijn 20e paniekaanvallen gehad en thuis gezeten. Toen ik een jaar of 27 was ook weer overspannen/veel paniek, maar had al een vakantie naar Portugal geboekt, dus wel moeten gaan en hele nare ervaring omdat ik het eigenlijk niet kon, wilde alleen maar naar huis. Daarna nooit meer ver op vakantie gegaan omdat ik nooit meer durfde, altijd bang voor paniek, durf sowieso alleen niet ver weg. We zijn altijd in nederland gebleven. Nu mijn kinderen wat ouder zijn gaat het wel mijn leven beheersen, ik wil zo graag een keer met ze verder weg, wat zou ik graag een vliegreis maken, maar als ik zou boeken lig ik er 2 maanden wakker van, dus dat kan ik niet gaan doen. Iedereen heeft het maar over vakantie's en ik merk dat het mijn leven beheerst, ik kan er soms niet van slapen. Misschien overdreven, want het is wel een luxe probleem. Ook met de auto is een probleem omdat ik dan ook niet 1,2,3 terug ben, die hele rit maakt me ook angstig. Ik volg nu een programma over angst, maar ook dat lukt niet om rust te krijgen. Ik denk dat een psycholoog me hier ook niet mee kan helpen, ben ik vroeger al vaker geweest. Heeft iemand ook deze ervaring of een tip wie me hiermee zou kunnen helpen?
Kikki, anders typ je in google gewoon 'Honfleur' in en dan klik je op 'afbeeldingen'. Lijkt het je leuk? Ik denk het wel
Kikki39 schreef op 20-07-2023 om 12:39:
Tiener wilt graag naar frankrijk. Iemand een ideetje voor ons? Honfleur heb ik een keer voorbij zie komen, is dat leuk? Of eerst een plekje van jou Jonagold en dan doorrijden. Dank je voor het meedenken allemaal.
Kies gewoon iets en doe dat.
Dat klinkt stom, maar uiteindelijk weet je nooit zeker van tevoren of iets leuk is. Je moet het zelf leuk maken, en er zullen altijd dingen tegenvallen en er zullen altijd dingen onverwacht weer op hun pootjes terecht komen. Je gaat met mensen die je kent en vertrouwt en met elkaar komen jullie er wel doorheen, en gaat het lukken om het leuk en gezellig te hebben. En eenmaal onderweg is het lang zo eng niet als van tevoren, want van tevoren kun je niks anders doen dan piekeren en eenmaal onderweg is er van alles te doen en te beleven. Af en toe een paniekaanval is vervelend, maar ook overkomelijk. En hoe minder druk je je er over maakt, hoe minder ze optreden.
Is het een idee om de tiener zelf dingen uit te laten zoeken waar hij/zij heen wil, met wat criteria ten aanzien van comfort (bv niet kamperen), prijs, wijze van vervoer?
En het kan ook leuk zijn om langs de route bij kleine hotels te overnachten in een plaatsjewaar wat te zien of te doen is.
AnnaPollewop schreef op 21-07-2023 om 14:15:
[..]
Kies gewoon iets en doe dat.
Dat klinkt stom, maar uiteindelijk weet je nooit zeker van tevoren of iets leuk is. Je moet het zelf leuk maken, en er zullen altijd dingen tegenvallen en er zullen altijd dingen onverwacht weer op hun pootjes terecht komen. Je gaat met mensen die je kent en vertrouwt en met elkaar komen jullie er wel doorheen, en gaat het lukken om het leuk en gezellig te hebben. En eenmaal onderweg is het lang zo eng niet als van tevoren, want van tevoren kun je niks anders doen dan piekeren en eenmaal onderweg is er van alles te doen en te beleven. Af en toe een paniekaanval is vervelend, maar ook overkomelijk. En hoe minder druk je je er over maakt, hoe minder ze optreden.
Is het een idee om de tiener zelf dingen uit te laten zoeken waar hij/zij heen wil, met wat criteria ten aanzien van comfort (bv niet kamperen), prijs, wijze van vervoer?
En het kan ook leuk zijn om langs de route bij kleine hotels te overnachten in een plaatsjewaar wat te zien of te doen is.
Helemaal eens met AnnaPollewop. Je wéét niet van tevoren hoe het gaat zijn. Tenzij je er al eens bent geweest. En dan nog kunnen er dingen veranderd zijn.
Ik kijk om te beginnen naar wat er te zien en te doen is om te bepalen of het iets voor ons is (tripadvisor en de vvv van de stad/omgeving). Ik kijk altijd naar de reviews en kras de jubelendste en negatiefste weg. De eerste kunnen eigen fabrikaat zijn en er zijn altijd azijnpissers. Dan blijft wel een ongeveer objectief verhaal over. En ik vergelijk op prijs. Dan komt er altijd wel iets uit.
Normandië lijkt me wel wat voor jullie obv wat je vermeld. Maar over Luxemburg rijden is dan niet logisch. Dan is een trip langs de Belgische/Noordfranse kust beter. Met een tussenstop in bijvoorbeeld Duinkerke (WO II) of Dieppe (WO I) voor wat indrukwekkende historie. Dieppe is trouwens een leuke kustplaats, en eromheen is ook genoeg te beleven. Prachtige kustlijn met kalksteenkliffen. Er zitten daar ook veel campings en hotels. Is nog iets minder ver dan Honfleur, vanuit mijn woonplaats 4 uurtjes rijden. Je kunt dan ook nog overwegen om in Antwerpen of Gent een tussenstop te maken. Of de een heen en de ander terug.
Jonagold schreef op 19-07-2023 om 16:20:
[..]
Wij zijn in Duitsland nu in Bernkastel geweest, hartstikke leuk dorpje, maar dat vind ik echt meer iets voor belegen lui zoals ikzelf 😜.
Hou je van wandelen en veel plekjes met water/beekjes dan zit je in de Eifel echt goed. Er is een prachtig wildpark in Daun, je kunt de steden Bitburg en Trier bekijken maar ook lieflijke dorpjes als Monschau en Monreal met de vakwerkhuizen. Ik vind Cochem aan de Moezel en omgeving ook prachtig. Er zijn prachtige stuwmeren (bijvoorbeeld bij Bitburg) waar je soms ook in kunt zwemmen.
Die omgeving is inderdaad erg mooi, veel kans dat we volgend jaar weer die richting uit gaan na jaren alleen maar in Nederland of thuis (ook niks mis mee, we zijn graag thuis) gebleven te zijn.
Parijs is 5 uur rijden.
we zijn weer terug en ik ben zoo blij, want we zijn 9 uur hier vandaag geweest en in stukken, wat erg leuk was. Ik had makkelijker verder gekund, maar we zaten niet in het gebied waar ik nog verder wilde reizen anders hadden we het zeker gedaan. Maar bijna nergens last van gehad! Dus helemaal super, want dit is ook zeker goed voor mijn zelfvertrouwen,Dank jullie wel voor de tips..
Alleen helaas bizar, de laatste dag kreeg kind een heftige paniekaanval waarbij ze zei dat we 112 moesten bellen en ze bang was om dood te gaan. Ze heeft sinds haar jonge jaren al angst voor overgeven, maar dat kon er dus jaren niet meer zijn en dan als ze ziek was kwam het weer. Nu was ze dus ziek en zeer misselijk en kwam het overgeven weer aan de orde. Maar nu zijn we thuis en blijft de angst hangen voor die paniekaanval, zo bang ze die weer krijgt. Zelf gaat ze ook nog een week weg dus ik heb mijn zorgen wel of het niet aanhoudt. Iemand nog tips?
Kikki39 schreef op 02-08-2023 om 10:06:
we zijn weer terug en ik ben zoo blij, want we zijn 9 uur hier vandaag geweest en in stukken, wat erg leuk was. Ik had makkelijker verder gekund, maar we zaten niet in het gebied waar ik nog verder wilde reizen anders hadden we het zeker gedaan. Maar bijna nergens last van gehad! Dus helemaal super, want dit is ook zeker goed voor mijn zelfvertrouwen,Dank jullie wel voor de tips..
Alleen helaas bizar, de laatste dag kreeg kind een heftige paniekaanval waarbij ze zei dat we 112 moesten bellen en ze bang was om dood te gaan. Ze heeft sinds haar jonge jaren al angst voor overgeven, maar dat kon er dus jaren niet meer zijn en dan als ze ziek was kwam het weer. Nu was ze dus ziek en zeer misselijk en kwam het overgeven weer aan de orde. Maar nu zijn we thuis en blijft de angst hangen voor die paniekaanval, zo bang ze die weer krijgt. Zelf gaat ze ook nog een week weg dus ik heb mijn zorgen wel of het niet aanhoudt. Iemand nog tips?
Nou in elk geval de zorgen bij haar laten want het is niet jouw angst maar haar angst.
En de angst voor paniekaanvallen is erg maar als ze dit soort angsten vaker heeft zou ook voor je dochter psychische hulp kunnen helpen want dit is goed behandelbaar. En als het nog niet te erg is hoeft dat niet eens heel lang te duren.
Geef je dochter het vertrouwen dat paniekaanvallen ook weer voorbij gaan en dat niks meer ondernemen geen oplossing is maar een probleem erbij. Voor mij is het sowieso een tijd-, plaats- en contextonafhankelijk gevoel van allesoverheersende onveiligheid. Dus het kan overal gebeuren (gelukkig niet vaak meer) en inmiddels doorleef ik het in de wetenschap en het vertrouwen dat het ook weer voorbij gaat. Hoewel ik er nooit echt bang voor ben geweest en het enorm goed kan camoufleren, maakte dat besef het wel heel veel draaglijker.
dus bij jou maakte het niet uit, je wilde niet perse naar huis. Bij mij is het gevoel dus paniek is naar huis, maar dit ervaren jullie dus niet zo? Ik moet er mee uitkijken dat ik denk dat zij dan beter thuis kan blijven. Ze gaat op vakantie, dus gewoon proberen te stimuleren om te gaan.
Kikki39 schreef op 02-08-2023 om 14:27:
dus bij jou maakte het niet uit, je wilde niet perse naar huis. Bij mij is het gevoel dus paniek is naar huis, maar dit ervaren jullie dus niet zo? Ik moet er mee uitkijken dat ik denk dat zij dan beter thuis kan blijven. Ze gaat op vakantie, dus gewoon proberen te stimuleren om te gaan.
Nee, paniek zeker niet koppelen aan " naar huis gaan" of " thuisblijven", dan durft ze straks nergens meer heen. Je weet van jezelf al hoe belemmerend dat is in het leven.
Een paniekaanval, hoe vervelend ook, gaat weer over, beter is om daar op te focussen. Een paniekaanval gaat niet alleen thuis over. En als zij vaker last heeft / snel last heeft van angsten en paniek, laat ze dan hulp zoeken, het is goed te behandelen.
angststoornissen zijn vaak erfelijk. Mijn opa had het, mijn moeder, een van haar zussen en en broer van haar ook, ik en een nichtje, en mijn zoon. Er zitten net zo goed genetische patronen (OCD is bij voorbeeld erfelijk) als doorgegeven levenshoudingen. Ik hoop voor je dochter dat het eenmalig was, maar mocht het vaker gebeuren hoop ik dat je haar zal helpen om een therapeut te vinden.
Het is een van dingen in mijn leven die ik super naar vind, dat mijn zoon mijn angststoornis heeft meegekregen.
Sini
Kikki39 schreef op 02-08-2023 om 10:06:
we zijn weer terug en ik ben zoo blij, want we zijn 9 uur hier vandaag geweest en in stukken, wat erg leuk was. Ik had makkelijker verder gekund, maar we zaten niet in het gebied waar ik nog verder wilde reizen anders hadden we het zeker gedaan. Maar bijna nergens last van gehad! Dus helemaal super, want dit is ook zeker goed voor mijn zelfvertrouwen,Dank jullie wel voor de tips..
Alleen helaas bizar, de laatste dag kreeg kind een heftige paniekaanval waarbij ze zei dat we 112 moesten bellen en ze bang was om dood te gaan. Ze heeft sinds haar jonge jaren al angst voor overgeven, maar dat kon er dus jaren niet meer zijn en dan als ze ziek was kwam het weer. Nu was ze dus ziek en zeer misselijk en kwam het overgeven weer aan de orde. Maar nu zijn we thuis en blijft de angst hangen voor die paniekaanval, zo bang ze die weer krijgt. Zelf gaat ze ook nog een week weg dus ik heb mijn zorgen wel of het niet aanhoudt. Iemand nog tips?
Hartstikke fijn om te lezen dat je het zo naar je zin hebt gehad! De mens lijdt dikwijls het meest, door het lijden dat hij vreest. Een heel oud gezegde, maar zo ontzettend waar!
Ik zou voor je dochter kijken of je iets van therapie kunt vinden hiervoor. Cognitieve gedrags therapie bijvoorbeeld. Het is angst voor de angst, en dus niet realistisch, maar het kan haar heel erg beperken, zoals het ook bij jou heeft gedaan. Ik zou haar willen helpen hier zo snel mogelijk vanaf te komen.
ja, doe ik Jonagold. Sinilid, mag ik vragen waar je angst zit. Ik lees namelijk je andere topic en wat je meemaakt en je komt juist heel rustig over ondanks de ellende en vliegt zelfs heen en weer. Waar uit het zich dan in als ik vragen mag? Of heb je er iets aangedaan zodat je het nu niet meer ervaart?
toch zitten we nog met het volgende. Dochter heeft dus nu toch al weken dat ze zich niet goed voelt, de paniekaanvallen. Ze gaat naar een nieuwe opleiding en weet totaal niet wat ze moet kiezen. Het is uiteindelijk een opleiding geworden (ze twijfelt enorm) wat een uur en 20 minuten reizen is. Maar ze moet nog op intake, is echt last minute gegaan. Er zijn genoeg opleidingen in de buurt met 20 minuten reizen. Ik twijfel of we dit moeten doen op dit moment qwa reistijd omdat ze niet lekker in haar vel zit. Het is ook niet zo dat ze perse deze opleiding wilt doen, maar is voor haar denk ik wel de leukste. Maar ja, voorop staat nu dat ze goed in haar vel moet zitten. Ik denk dat dit misschien nu teveel gevraagd is en dan zitten we dadelijk met de problemen. Ze begint zelf ook wel hele tijd over de reistijd. (Ik heb niks met haar besproken over angst en reizen, anders wakker ik het misschien aan)Lastig, want de keuze moet nu gemaakt worden. Wat zouden jullie doen?
Als dit mijn kind zou zijn, zou ik zeggen dat ze zelf mag kiezen, maar dat ik haar wel kan helpen de voor- en nadelen op een rijtje te zetten.
Ik heb mijn kinderen op het hart gedrukt dat als je niet meteen goed kiest, er geen man overboord is, dat kan gebeuren. Dan maak je dit jaar zo goed mogelijk af, dat is nooit weggegooide kennis en ervaring (en studiepunten!), en dan ga je het jaar daarna wat anders doen.
Bij meer dan een uur reistijd zou ik haar aanmoedigen op kamers/kot te gaan. Anders houdt ze nauwelijks tijd genoeg over om te studeren/sporten/werken.
