Angst om op vakantie te gaan
Ik heb in mijn tienerjaren denk ik 10 keren gevlogen. Op mijn 20e paniekaanvallen gehad en thuis gezeten. Toen ik een jaar of 27 was ook weer overspannen/veel paniek, maar had al een vakantie naar Portugal geboekt, dus wel moeten gaan en hele nare ervaring omdat ik het eigenlijk niet kon, wilde alleen maar naar huis. Daarna nooit meer ver op vakantie gegaan omdat ik nooit meer durfde, altijd bang voor paniek, durf sowieso alleen niet ver weg. We zijn altijd in nederland gebleven. Nu mijn kinderen wat ouder zijn gaat het wel mijn leven beheersen, ik wil zo graag een keer met ze verder weg, wat zou ik graag een vliegreis maken, maar als ik zou boeken lig ik er 2 maanden wakker van, dus dat kan ik niet gaan doen. Iedereen heeft het maar over vakantie's en ik merk dat het mijn leven beheerst, ik kan er soms niet van slapen. Misschien overdreven, want het is wel een luxe probleem. Ook met de auto is een probleem omdat ik dan ook niet 1,2,3 terug ben, die hele rit maakt me ook angstig. Ik volg nu een programma over angst, maar ook dat lukt niet om rust te krijgen. Ik denk dat een psycholoog me hier ook niet mee kan helpen, ben ik vroeger al vaker geweest. Heeft iemand ook deze ervaring of een tip wie me hiermee zou kunnen helpen?
Vorig jaar, op 20 augustus, schreef je in dit topic dat je met de trein weg was geweest en dat hoe verder van huis je komt hoe onbehaaglijker je je voelde. En dat je dat ook wel op de fiets had. Dat je je alleen bij je ouders of je man weer veilig voelt. Dat je bang bent dat niemand je kan helpen, dat je jezelf niet kunt helpen. Dat is echt niet gezond!
En nee opent regelmatig topics over je kinderen die op vakantie willen. Ik vermoed dat dat ook een stukje zorgen of hun vakantie wel goed gaat achter zit, ookal ben je je daar misschien niet van bewust.
To ga dit aanpakken ipv erover te schrijven!
Kikki39 schreef op 11-07-2024 om 17:33:
ja, ik wil het juist wel en dat maakt het probleem. Als ik niet zou willen is het veel makkelijker. Mijn man hoeft niet perse, die heeft echt geen stress.
Maar ik snap zeker dat het niet normaal is, want ik heb nu vakantie, maar voor mij is de vakantie altijd drama, nooit eens ontspannen en leuk, terwijl al mijn collega's een gat in de lucht springen. Eigenlijk tel ik de dagen af dat de vakantie voorbij is en dan ben ik bekaf als ik weer moet werken. En ik voel me gewoon verdrietig omdat ik voel dat dit heel raar is en ik juist moet genieten. Ik voel me hier heel alleen in, terwijl ik van jullie hoor dat ik niet de enigste ben. Ook voel ik me heel onzeker en schaam me dat ik me hierom druk maak terwijl er natuurlijk vele ergere dingen zijn.
Kiki, ik schrik hier gewoon van hoor als ik je post zo lees😱, dat is echt wel heel heftig. Ik ben geen deskundige op het gebied van angst maar ik vermoed dat je problematiek veel heftiger is dan je zelf door hebt. Hopelijk ben je vlot aan de beurt voor therapie.
nou, ik schrik ook van jullie reactie. Dan ben ik bang dat het echt heel abnormaal is en komt het dan wel goed.
Tel voor je eigen beeld eens hoe vaak je "bang" (of angstig, of een ander synoniem) schrijft. (Dit trucje heb ik niet zelf verzonnen, komt van de psycholoog van mijn zoon)
Snap je zelf hoe angstig je in het jeven staat? Ik ben geen specialist, maar ik kan al op een kilometer afstand zien dat angst jou in een wurggreep heeft.
Ja hoor, daar is prima wat aan te doen. Vaak met een combinatie van medicatie en therapie. Weer: praat met je huisarts. Doe daar je hele verhaal, bagatelliseer de situatie niet, verzwijg niets. Vraag hoe je huisarts je nu meteen kan helpen, en hoe op langere termijn. Kan die jou bv. naar voren schuiven op de wachtlijst voor therapie?
Maak maar snel een afspraak, want je leven gaat zoveel makkelijker en leuker worden.
medicatie heb ik jaren gehad in de tienerjaren toen het niet goed ging. Oh, die zou ik echt niet meer willen, voelde me er nooit goed bij, dus hoop dat dat echt niet nodig is
de therapie kan misschien wel eerder als ik het gewoon onder werktijd ga doen, maar omdat ik vond dat ik dat niet kon maken heb ik beperkte dagen/tijden opgegeven. Geen idee of het onder werktijd zou kunnen.
Ik moet trouwens zeggen dat ik al zoveel meer doe als dat ik ooit heb gedaan. Ga weer alleen naar de stad, breng kind naar plekken als ze uitgaat met de auto, ik fiets weer een eind weg, allemaal dingen die ik jaren niet gedaan heb, dus het is mogelijk alleen het vliegen of de verre autorit kan ik niet oefenen, een operatie kom je niet onderuit.
Kikki39 schreef op 11-07-2024 om 21:54:
medicatie heb ik jaren gehad in de tienerjaren toen het niet goed ging. Oh, die zou ik echt niet meer willen, voelde me er nooit goed bij, dus hoop dat dat echt niet nodig is
Er zijn tientallen soorten medicatie tegen angst. Dat één daarvan jou niet beviel, betekent absoluut niet dat er geen fijne medicatie voor jou is.
Kikki39 schreef op 11-07-2024 om 21:54:
medicatie heb ik jaren gehad in de tienerjaren toen het niet goed ging. Oh, die zou ik echt niet meer willen, voelde me er nooit goed bij, dus hoop dat dat echt niet nodig is
Kikki39 schreef op 11-07-2024 om 21:56:
de therapie kan misschien wel eerder als ik het gewoon onder werktijd ga doen, maar omdat ik vond dat ik dat niet kon maken heb ik beperkte dagen/tijden opgegeven. Geen idee of het onder werktijd zou kunnen.
Ik moet trouwens zeggen dat ik al zoveel meer doe als dat ik ooit heb gedaan. Ga weer alleen naar de stad, breng kind naar plekken als ze uitgaat met de auto, ik fiets weer een eind weg, allemaal dingen die ik jaren niet gedaan heb, dus het is mogelijk alleen het vliegen of de verre autorit kan ik niet oefenen, een operatie kom je niet onderuit.
Je krabbelt bij voorbaat al terug. Therapieën en medicijnen zijn de afgelopen jaren flink in ontwikkeling. Dat is echt niet meer te vergelijken.
En dat je vooruit bent gegaan in jouw optiek kan best waar zijn, maar je bent er duidelijk nog lang niet. Kijk gewoon hoe het bevalt, je kunt er altijd weer mee stoppen, zowel therapie als medicatie.
de therapie ga ik zeker volgen. Ik ben ook nog aan het kijken naar andere therapieën, waar ik misschien eerder terecht kan, maar dan weet ik weer niet zo goed wat goed kan zijn, ik lees over psychometrische fysio en hypnotherapie. En er zit natuurlijk ook vanalles tussen, je moet net de goede hebben.
Maar waarom wil jij zelf bepalen welke therapie het beste is? Daar zijn specialisten voor. Je bepaalt toch ook niet zelf hoe een gebroken been het beste behandeld kan worden? Je bent rookgordijnen aan het leggen..! Op naar de huisarts, dat is echt de eerste stap!
huisarts heb ik vorig jaar besproken om naar ipzo te gaan
Dan kun je bij je verzekeraar om wachttijd bemiddeling vragen zodat je eerder aan de beurt kint zijn.
Je onrustig en gestressed voelen als je überhaupt vakantie hebt is echt niet goed. Jij werkt in het onderwijs toch? Dan heb je 12 weken per jaar vakantie. Dat is een kwart van alle tijd in een jaar. Dat is véél. Niet dat ik daarmee wil zeggen dat docenten te veel vakantie hebben, maar ik vind het gewoon écht heel veel tijd om niet gelukkig, onrustig en gestressed te zijn.
En het is ook zeker niet zo dat heel veel mensen dat hebben of dat dat 'normaal' is, erbij hoort of weet ik wat. Tijdens je vakantie zou je moeten bijkomen van je werk, uitrusten, leuke dingen doen. Jou lukt dat blijkbaar niet. Daar mag je echt hulp bij vragen.
Als je al een jaar op de wachtlijst staat voor therapie en je hebt nu een probleem. Misschien kun je een paar gesprekken met de POH hebben, ter overbrugging.
Het is goed dat je al weer veel meer dingen doet dan een aantal jaar geleden. Daar mag je zeker trots op zijn. Maar toch...er zijn nog steeds dingen die je graag wil maar nog niet lukken. En die constante spanning en stress tijdens vakantieperiodes.
TO k ik heb niet het hele topic gelezen, dus misschien is dit achterhaald of overbodig.
Maar je schreef op pagina 1 dat je dacht dat een camper misschien wel leuk zou zijn omdat je dan meer vrijheid hebt, alleen je denkt dat je vooraf moet weten wat je heen gaat. Maar dat hoeft dus niet. Wij hebben een camper en een ding is zeker… elk jaar maak ik vooraf plannen voor dingen die leuk zijn om te doen of waar we heen zouden kunnen en uiteindelijk gaan we altijd ergens anders heen dan gepland. Wij reserveren nooit iets en zien wel waar we uit komen. Als we het ergens leuk vinden blijven we er een tijdje, als het niks is zijn we ook zo weer weg. Het meest extreme was de keer dat we onderweg naar Zweden in noord Duitsland rechtsaf zijn geslagen en in Italië belandden omdat het zulk slecht weer was, haha.
En onze kinderen doen dit ook al vanaf jongs af aan en dat gaat prima hoor. Voor kinderen hoef je toch niet per se vooraf alles vast te leggen, die vinden het al gauw goed. Als er maar wat te zwemmen valt (en er af en toe wifi ergens is als ze wat ouder worden).
Ik zou het je zeker aanraden. Begin gewoon met een weekje of lang weekend een camper huren en desnoods blijf je in Nederland. Gewoon kijken hoe het bevalt en als het niks is ben je met een paar uur weer thuis.
Oh en de basis: er is natuurlijk geen regel die zegt dat jij of je kinderen per se op vakantie moeten om gelukkig te kunnen zijn. Als je liever thuis blijft is dat prima. Maar als je eigenlijk graag weg wilt , dan zou ik het zeker een keer laagdrempelig proberen
