Angst om op vakantie te gaan
Ik heb in mijn tienerjaren denk ik 10 keren gevlogen. Op mijn 20e paniekaanvallen gehad en thuis gezeten. Toen ik een jaar of 27 was ook weer overspannen/veel paniek, maar had al een vakantie naar Portugal geboekt, dus wel moeten gaan en hele nare ervaring omdat ik het eigenlijk niet kon, wilde alleen maar naar huis. Daarna nooit meer ver op vakantie gegaan omdat ik nooit meer durfde, altijd bang voor paniek, durf sowieso alleen niet ver weg. We zijn altijd in nederland gebleven. Nu mijn kinderen wat ouder zijn gaat het wel mijn leven beheersen, ik wil zo graag een keer met ze verder weg, wat zou ik graag een vliegreis maken, maar als ik zou boeken lig ik er 2 maanden wakker van, dus dat kan ik niet gaan doen. Iedereen heeft het maar over vakantie's en ik merk dat het mijn leven beheerst, ik kan er soms niet van slapen. Misschien overdreven, want het is wel een luxe probleem. Ook met de auto is een probleem omdat ik dan ook niet 1,2,3 terug ben, die hele rit maakt me ook angstig. Ik volg nu een programma over angst, maar ook dat lukt niet om rust te krijgen. Ik denk dat een psycholoog me hier ook niet mee kan helpen, ben ik vroeger al vaker geweest. Heeft iemand ook deze ervaring of een tip wie me hiermee zou kunnen helpen?
Kikki39 schreef op 11-07-2024 om 12:22:
wat voor behandeling denken jullie aan? Wat ik al zei ik heb vroeger gedragstherapeut gehad. Dan moet je in stapjes ergens heen gaan, ik denk niet dat dat echt de oplossing is. Ik moest dan zeggen wat ik van 1 tot 10 eng vond. Dan begon ik met stap 10 en dan positief denken. Ik weet niet zo goed of dat het is wat zou werken. Als de vakantie voorbij is zakt mijn hele angst weer af. Verder ben ik als de dood dat ik ooit geopereerd moet worden (onder narcose moet) en ik ben angstig dat er iemand overlijdt, maar dat heeft iedereen toch wel. Verder leef ik mijn leven en heb ik er niet echt last van geloof ik, dus zo door het jaar heen ben ik er niet zo mee bezig.
Het lijkt mij niet aan ons om een behandeling voor te stellen, ik in ieder geval ben geen therapeut. Begin bij de huisarts. Die zal je vast een richting kunnen voorstellen.
Voor wat voor therapie sta je nu ingeschreven, en hoe ben je daar terecht gekomen?
En nee, ik ben niet bang voor een eventuele operatie en ik ben niet bang dat er iemand overlijdt. Zeker niet doorlopend. En dat terwijl man toch een paar keer op het randje heeft gebalanceerd en recent nog te horen heeft gekregen dat een van zijn kransslagaders helemaal dicht zit. Daar schrik ik van, maar dat parkeer ik net zo snel weer. De cardioloog ziet nog geen reden om in te grijpen en hij mag gewoon op vakantie, sporten en dat soort zaken. Dus dan maak ik me ook geen zorgen (meer). Dus nee, dat is niet 'normaal' en dat heeft niet iedereen, in ieder geval niet in die mate.
Inderdaad, ga naar je huisarts en leg uit hoeveel impact dit nu al weer wekenlang op je heeft!
Overigens: "...en ik ben angstig dat er iemand overlijdt, maar dat heeft iedereen toch wel"
Nee dus. Ik heb dat echt totaal niet
Ben er ook niet dagelijks mee bezig, maar als het zou gebeuren dan ga ik daar niet heel luchtig mee om denk ik.
Kikki39 schreef op 11-07-2024 om 12:43:
Ben er ook niet dagelijks mee bezig, maar als het zou gebeuren dan ga ik daar niet heel luchtig mee om denk ik.
Nee, daar gaat niemand luchtig mee om, als er iemand overlijdt. En ook een operatie vinden de meeste mensen wel spannend. Maar in beide gevallen: als het gebeurt, niet als algemene angst. Wat jij schrijft klinkt als een angststoornis en daar zijn behandelingen voor - ook medicatie. Ga naar je huisarts. En zeg tegen je man en kinderen dat je stress krijgt van het idee dat jij verantwoordelijk bent voor de daginvulling en dat graag wil delegeren. Ik ben zelf ook een piekeraar die graag overal controle over heeft. Gek genoeg is dat een heel stuk minder geworden toen er echt een paar hele nare dingen gebeurden die ik niet aan zag komen. Toen realiseerde ik me beter: controle is een illusie, en als er nare dingen gebeuren kun je daar ook wel weer mee om gaan. Ik heb wel therapie gehad, ook EMDR voor iets heel traumatisch. Liever geen details.
wat vervelend dat je al zo lang op therapie wacht, een jaar is echt extreem lang. Terug naar de huisarts dus. En dat therapie vroeger niet afdoende geholpen heeft zegt niet dat het nu niet helpt; er zijn zat ontwikkelingen en nieuwe inzichten. En soms maakt het ook uit welke therapeut je treft.
Ik zou ook vragen bij de huisarts of je direct al bij de praktijkondersteuner terecht kan, om de wachttijd de overbruggen en de weken voor de vakantie draaglijk te maken.
alishon wat voor therapie heb je gehad en heeft dat geholpen?
ik sta nu ingeschreven bij ipzo
Kikki39 schreef op 11-07-2024 om 12:22:
wat voor behandeling denken jullie aan? Wat ik al zei ik heb vroeger gedragstherapeut gehad. Dan moet je in stapjes ergens heen gaan, ik denk niet dat dat echt de oplossing is. Ik moest dan zeggen wat ik van 1 tot 10 eng vond. Dan begon ik met stap 10 en dan positief denken. Ik weet niet zo goed of dat het is wat zou werken. Als de vakantie voorbij is zakt mijn hele angst weer af. Verder ben ik als de dood dat ik ooit geopereerd moet worden (onder narcose moet) en ik ben angstig dat er iemand overlijdt, maar dat heeft iedereen toch wel. Verder leef ik mijn leven en heb ik er niet echt last van geloof ik, dus zo door het jaar heen ben ik er niet zo mee bezig.
Nee hoor dat heeft niet iedereen. Natuurlijk vinden veel mensen een operatie eng en is het erg verdrietig als er iemand overlijdt. Maar angstig ben ik er niet voor in de zin dat ik daar/ medische dingen mee bezig ben; komt het op mijn pad dan ga ik me er dan wel druk over maken. En een overlijden is naar en verdrietig maar ook een onderdeel van het leven waarvan je weet dat het op je pad komt, maar ik ben er niet mee bezig. Je omschrijft echt een enorme angstproblematiek in al je topics. Je baggetaliseerd het vervolgens ook weer; misschien ook een stukje angst om het echt goed aan te pakken?
ik ben er nu ook niet mee bezig, maar weet als het zover is de paniek enorm zal toeslaan, omdat ik al een keer geopereerd moest worden, maar dat niet doorging door een fout.
Maar klopt, ik ben zeker wel angstig. Ik herken dat niet van de mensen om me heen. (Of ze zeggen het niet).
Maar wil ook niet zeggen dat ik in alles angstig ben. Mijn kind is op vakantie ver weg vliegen en daar maak ik me geen seconde druk om. Ik kan soms ook weer heel makkelijk zijn.
Kikki, je hebt een angststoornis. Dat blijkt heel duidelijk uit je berichten. En daar zijn heel goede behandelingen voor.
Hup, naar de huisarts!
Een angst hoeft niet te betekenen dat je daar de hele dag mee bezig bent, maar het kan wel degelijk je leven beheersen. Je kunt je leven zo inrichten dat je het kunt vermijden (bijvoorbeeld lang autorijden of vliegen), maar soms zijn dingen onvermijdelijk.
Natuurlijk is het verdrietig als iemand dood gaat, maar de meeste mensen moeten wel ooit hun opa's en oma's en ook hun ouders gaan missen. Als dat niet zo is, is dat ook niet goed. Ik weet dat mijn ouders ooit dood zullen gaan en ik hoop dat dat nog lang duurt, maar ik ben er niet continu bang voor en ik zou ook niet willen dat ze bepaalde dingen niet meer doen vanwege mijn angst.
Een operatie is nooit fijn en ik zou daar ook niet naar uitkijken, maar soms is het wel wat het is. Mijn dochter reageert heel slecht op narcose en wil daarom ook geen operaties. Als het toch nodig is, zorgt dat voor spanning en ziet ze er tegenop. Maar tegelijkertijd is ze daar echt niet hele dagen continu mee bezig.
Jij wil graag op vakantie, maar tegelijkertijd heb je grote angsten ervoor. Dus belemmert het je leven. Vorig jaar, nu weer. Zelfs een tweedaagse trip met overnachting binnen Nederland zorgt voor onrust. Dat is best belemmerend. Ook voor je man en je kind.
Dat je je kind nu ze naar Spanje (?) vliegt wel los kan laten is heel fijn, maar daar ben jij nog niet mee geholpen. Je wil namelijk zelf ook weg, maar op de een of andere manier bedenkt je brein 1000 redenen waarom dat niet kan of een slecht idee is.
Ook in het belang van je kinderen zoek je hulp voor deze angsten. Het vormt een belemmering en geeft ook het voorbeeld dat je problemen aan kunt en moet pakken.
nee, die 2 dagen in Nederland ben ik niet bang voor. Ik zit met mijn gedachte bij het buitenland reisje en dat belemmerde mij die 2 dagen
Kikki39 schreef op 11-07-2024 om 15:49:
nee, die 2 dagen in Nederland ben ik niet bang voor. Ik zit met mijn gedachte bij het buitenland reisje en dat belemmerde mij die 2 dagen
Maar dan beïnvloedt die angst wel enorm je leven en overschaduwt het ook leuke dingen en uitjes dichterbij.
Je hoeft niet op vakantie, als je dat niet wil. Vakantie moet leuk zijn. Op deze manier is het dat niet. En ook heel veel andere dingen zijn niet meer leuk door de stress.
Dat is echt niet gezond hoor en ook niet normaal in de zin van dat heel veel mensen daar last van hebben.
ja, ik wil het juist wel en dat maakt het probleem. Als ik niet zou willen is het veel makkelijker. Mijn man hoeft niet perse, die heeft echt geen stress.
Maar ik snap zeker dat het niet normaal is, want ik heb nu vakantie, maar voor mij is de vakantie altijd drama, nooit eens ontspannen en leuk, terwijl al mijn collega's een gat in de lucht springen. Eigenlijk tel ik de dagen af dat de vakantie voorbij is en dan ben ik bekaf als ik weer moet werken. En ik voel me gewoon verdrietig omdat ik voel dat dit heel raar is en ik juist moet genieten. Ik voel me hier heel alleen in, terwijl ik van jullie hoor dat ik niet de enigste ben. Ook voel ik me heel onzeker en schaam me dat ik me hierom druk maak terwijl er natuurlijk vele ergere dingen zijn.
