Angst om op vakantie te gaan
Ik heb in mijn tienerjaren denk ik 10 keren gevlogen. Op mijn 20e paniekaanvallen gehad en thuis gezeten. Toen ik een jaar of 27 was ook weer overspannen/veel paniek, maar had al een vakantie naar Portugal geboekt, dus wel moeten gaan en hele nare ervaring omdat ik het eigenlijk niet kon, wilde alleen maar naar huis. Daarna nooit meer ver op vakantie gegaan omdat ik nooit meer durfde, altijd bang voor paniek, durf sowieso alleen niet ver weg. We zijn altijd in nederland gebleven. Nu mijn kinderen wat ouder zijn gaat het wel mijn leven beheersen, ik wil zo graag een keer met ze verder weg, wat zou ik graag een vliegreis maken, maar als ik zou boeken lig ik er 2 maanden wakker van, dus dat kan ik niet gaan doen. Iedereen heeft het maar over vakantie's en ik merk dat het mijn leven beheerst, ik kan er soms niet van slapen. Misschien overdreven, want het is wel een luxe probleem. Ook met de auto is een probleem omdat ik dan ook niet 1,2,3 terug ben, die hele rit maakt me ook angstig. Ik volg nu een programma over angst, maar ook dat lukt niet om rust te krijgen. Ik denk dat een psycholoog me hier ook niet mee kan helpen, ben ik vroeger al vaker geweest. Heeft iemand ook deze ervaring of een tip wie me hiermee zou kunnen helpen?
Het ergste is dat ik het niet vol hou, in een overlevingsstand daar ben en het liefst de hele tijd wil janken, constant de paniek voel
Ik hou er juist net zoveel van, daarom wil ik zo graag, maar niet meer met angst, maar lekker ontspannen. Het is een wens en ondertussen een groot probleem geworden
Kikki39 schreef op 11-07-2024 om 09:25:
Het ergste is dat ik het niet vol hou, in een overlevingsstand daar ben en het liefst de hele tijd wil janken, constant de paniek voel
Ik hou er juist net zoveel van, daarom wil ik zo graag, maar niet meer met angst, maar lekker ontspannen. Het is een wens en ondertussen een groot probleem geworden
Maar die paniek heb je nu thuis dus ook. Helpt het dan misschien om een knoop door te hakken. Dus ofwel; je blijft thuis omdat je er niet van kan genieten. Ofwel; je boekt een vakantie en je gaat. Omdat het goed is om er even uit te zijn en er geen garantie is dat je je thuis beter voelt.
Dan heb je wel de rust van een keuze gemaakt te hebben.
Heel jammer dat je die therapie niet hebt kunnen volgen. Ik krijg het idee dat je je eigen probleem niet echt serieus neemt. Speelt al jaren, waarom onderzoek je niet met hulp wat de triggers zijn van deze paniek, of er een traumatische ervaring onderzit en wat je helpt om dit probleem kleiner te krijgen.
Als je het niet volhoudt dan is er toch maar 1 antwoord mogelijk, dat je niet gaat, zolang je niet echte therapie hiervoor hebt gekregen. Stop de energie 'het zo graag willen' in zo snel mogelijk goede hulp krijgen. Denk je echt dat je op afstand forumschrijvers je hier vanaf kunnen helpen. Wees eens nuchter en zet je tanden in je probleem.
Kikki39 schreef op 11-07-2024 om 09:25:
Het ergste is dat ik het niet vol hou, in een overlevingsstand daar ben en het liefst de hele tijd wil janken, constant de paniek voel
Ik hou er juist net zoveel van, daarom wil ik zo graag, maar niet meer met angst, maar lekker ontspannen. Het is een wens en ondertussen een groot probleem geworden
Weet je van jezelf waar je angst in zit? Zijn er concrete zaken waar je bang voor bent? Bv angst dat het vliegtuig neerstort of is het uitsluitend paniekgevoel zonder duidelijke reden?
Heb je al meditatie geprobeerd?
Sporten?
Kan de huisarts je niet door deze periode helpen? Desnoods een kalmeringsmiddel?
neerstorten ben ik niet bang voor,maar paniek zonder reden. Maar dit heeft misschien te maken met vroeger, toen ik in een periode in tienerjaren ook volop angsten kreeg en niemand dit begreep wat dit was/huisarts enz. Dat is heel akelig geweest, bang dat ik doordraaide en in een inrichting zou komen. Ik heb het idee dat dat toen ook nog niet zo bekend was zo'n burnout enz. Ik ben denk ik bang om gek te worden/controle te verliezen en ook heel bang om me zo vreselijk te voelen. Ik sta al op en denk dan, voel ik al iets, ben ik weer zo zenuwachtig, niemand kan me helpen.
Ik ben ook bang dat een therapie niet helpt. Ben vroeger ook bij psych geweest en dan opschrijven waar ben je bang voor en ga eerst naar de winkel en dan naar grotere stad enz. en schrijf positieve punten op . Ik zit zo in mijn hoofd te piekeren dat ik dat er niet zo uit krijg met een andere denkwijze, op zo'n moment kun je niet anders denken, de angst is te heftig.
Het is ook zo dat na een vakantie ik mijn leven weer ga leiden meestal zonder die angst, alleen als er dan weer iets gebeurd steekt het enorm de kop op en denk ik weer dat ik er zeker iets aan moet doen.
Sporten doe ik al. Ja een kalmeringsmiddel omdat ik op vakantie wil, is toch ook niet normaal. Wie heeft dat nou? Iedereen is blij als hij op vakantie kan, dat maakt me ook wel dat ik me alleen voel.
Kikki39 schreef op 11-07-2024 om 10:43:
neerstorten ben ik niet bang voor,maar paniek zonder reden. Maar dit heeft misschien te maken met vroeger, toen ik in een periode in tienerjaren ook volop angsten kreeg en niemand dit begreep wat dit was/huisarts enz. Dat is heel akelig geweest, bang dat ik doordraaide en in een inrichting zou komen. Ik heb het idee dat dat toen ook nog niet zo bekend was zo'n burnout enz. Ik ben denk ik bang om gek te worden/controle te verliezen en ook heel bang om me zo vreselijk te voelen. Ik sta al op en denk dan, voel ik al iets, ben ik weer zo zenuwachtig, niemand kan me helpen.
Ik ben ook bang dat een therapie niet helpt. Ben vroeger ook bij psych geweest en dan opschrijven waar ben je bang voor en ga eerst naar de winkel en dan naar grotere stad enz. en schrijf positieve punten op . Ik zit zo in mijn hoofd te piekeren dat ik dat er niet zo uit krijg met een andere denkwijze, op zo'n moment kun je niet anders denken, de angst is te heftig.Het is ook zo dat na een vakantie ik mijn leven weer ga leiden meestal zonder die angst, alleen als er dan weer iets gebeurd steekt het enorm de kop op en denk ik weer dat ik er zeker iets aan moet doen.
Sporten doe ik al. Ja een kalmeringsmiddel omdat ik op vakantie wil, is toch ook niet normaal. Wie heeft dat nou? Iedereen is blij als hij op vakantie kan, dat maakt me ook wel dat ik me alleen voel.
O zo veel mensen hoor, niks mis mee. Je zou bv een de anti stress pilletjes van het kruidvat kunnen proberen; die werken bij Gingerman heel goed', hij heeft flinke vakantiestress.
Gingergirl schreef op 11-07-2024 om 11:36:
[..]
O zo veel mensen hoor, niks mis mee. Je zou bv een de anti stress pilletjes van het kruidvat kunnen proberen; die werken bij Gingerman heel goed', hij heeft flinke vakantiestress.
Oh, wat slim, echt nog nooit aan gedacht?! Mag je auto rijden met die pillen?
Kikki39 schreef op 11-07-2024 om 10:43:
neerstorten ben ik niet bang voor,maar paniek zonder reden. Maar dit heeft misschien te maken met vroeger, toen ik in een periode in tienerjaren ook volop angsten kreeg en niemand dit begreep wat dit was/huisarts enz. Dat is heel akelig geweest, bang dat ik doordraaide en in een inrichting zou komen. Ik heb het idee dat dat toen ook nog niet zo bekend was zo'n burnout enz. Ik ben denk ik bang om gek te worden/controle te verliezen en ook heel bang om me zo vreselijk te voelen. Ik sta al op en denk dan, voel ik al iets, ben ik weer zo zenuwachtig, niemand kan me helpen.
Ik ben ook bang dat een therapie niet helpt. Ben vroeger ook bij psych geweest en dan opschrijven waar ben je bang voor en ga eerst naar de winkel en dan naar grotere stad enz. en schrijf positieve punten op . Ik zit zo in mijn hoofd te piekeren dat ik dat er niet zo uit krijg met een andere denkwijze, op zo'n moment kun je niet anders denken, de angst is te heftig.Het is ook zo dat na een vakantie ik mijn leven weer ga leiden meestal zonder die angst, alleen als er dan weer iets gebeurd steekt het enorm de kop op en denk ik weer dat ik er zeker iets aan moet doen.
Sporten doe ik al. Ja een kalmeringsmiddel omdat ik op vakantie wil, is toch ook niet normaal. Wie heeft dat nou? Iedereen is blij als hij op vakantie kan, dat maakt me ook wel dat ik me alleen voel.
Ja sorry hoor, maar als je hier nou al zo lang mee rondloopt, dan probeer je het toch gewoon? Waarom schrijf je hier uitgebreid op hoe je je voelt, maar doe je je verhaal niet aan de huisarts? Waarom blijf je zo afwachtend, je wentelend in je angsten?
En ik snap eerlijk gezegd ook niet hoe je nou 4 weken voor de vakantie nog niks geboekt hebt. En waarom ligt de druk van het iedere dag iets bedenken bij jou? Mankeren je man en kinderen wat? Die zijn toch gewoon ook verantwoordelijk voor het organiseren van hun eigen leuke vakantie? Hier zijn man en ik altijd minstens een half jaar van tevoren plannen aan het maken. Vroeger ook samen met de kinderen. Waar willen we heen? Wie wil wat? En dan moest er altijd wat geschipperd worden, man en zoon houden van warm en actie, dochter en ik meer van niet zo heel warm en vooral ook lekker niks doen. Hadden we dan een land, dan gingen we samen op zoek naar de 'top 25' of zo, en kwam er een lijst met dingen om te doen/zien/beleven. Die zetten we op een kaartje, en dan prikken we plekken om te verblijven (altijd rondreis hier). Dan gingen man en ik op zoek naar vluchten, accommodaties, huurauto's. En dan alles boeken. Zo hebben we altijd lekker veel voorpret, is voor ons ook al een beetje vakantie. En weet je dat het allemaal goed geregeld is, dat geeft rust, naast voorpret. Dat heb je helemaal zelf in de hand. Achterover leunen tot een week voor vertrek, ja, daar zou ik ook enorme paniekaanvallen van krijgen.
TineWinkel schreef op 11-07-2024 om 11:38:
[..]
Oh, wat slim, echt nog nooit aan gedacht?! Mag je auto rijden met die pillen?
Dat hangt er vanaf welke stof erin zit. Ik zou even naar de drogist gaan en kijken/advies vragen.
de druk van iedere dag iets bedenken, wat bedoel je daarmee?
Ik wil juist niet vantevoren boeken omdat ik dan nog meer stress krijg, anders hadden we dat wel gedaan.
Ik heb me ook ingeschreven voor therapie.
Oh die ga ik dan eens halen die tabletten, dank je
Kikki39 schreef op 11-07-2024 om 09:25:
Het ergste is dat ik het niet vol hou, in een overlevingsstand daar ben en het liefst de hele tijd wil janken, constant de paniek voel
Ik hou er juist net zoveel van, daarom wil ik zo graag, maar niet meer met angst, maar lekker ontspannen. Het is een wens en ondertussen een groot probleem geworden
To wat jij beschrijft is een angststoornis en daar zijn behandelingen voor. Of je pakt het goed of grondig aan. Of je laat de paniek je leven beheersen. Ik ken overigens mensen in mijn nabije omgeving die dat hebben met andere locaties. In beide gevallen gaat de partner met de kinderen op vakantie en naar uitstapjes ver weg. Die kinderen werden echt de dupe van het gedrag van de ouder. En hadden daar last van. Ouder mist wel wat maar er kan niet continu rekening worden gehouden met 1 persoon in een gezin die anderen belemmert.
En ik wil eigenlijk het ook niet zo doen als vorig jaar, toen kon ik iedere dag gaan zoeken waar we heen konden gaan.
Dit bedoelde ik. Waarom jij? Laat het lekker aan je man en kinderen over. Of boek juist (ruim) van tevoren. Ik denk als ik jouw verhalen zo lees dat de oorzaak voor een groot deel zit in (geen) controle hebben. Dus als alles al vast ligt, inclusief een aantal uitstapjes/excursies, dan hoef je je daar in ieder geval niet meer druk over te maken.
Een jaar op de wachtlijst voor therapie is wel heel lang. Bel er achteraan, zet je verzekering en/of je huisarts aan het werk, of betaal het zelf, dan kun je vast sneller ergens terecht. Het gaat volgens mij bij jou om meer angsten, niet alleen angst voor vakantie. Dus zo moet je het ook niet insteken, dan denkt iedereen dat het wel losloopt en gaan anderen voor. Je wordt ernstig beperkt in je hele leven, al heel lang. Daar moet je echt wat aan doen, zeker omdat het ook erger lijkt te worden.
TineWinkel schreef op 11-07-2024 om 11:38:
[..]
Oh, wat slim, echt nog nooit aan gedacht?! Mag je auto rijden met die pillen?
Geen idee, eerlijk gezegd. Maar stast ongetwijfeld in de beschrijving.
wat voor behandeling denken jullie aan? Wat ik al zei ik heb vroeger gedragstherapeut gehad. Dan moet je in stapjes ergens heen gaan, ik denk niet dat dat echt de oplossing is. Ik moest dan zeggen wat ik van 1 tot 10 eng vond. Dan begon ik met stap 10 en dan positief denken. Ik weet niet zo goed of dat het is wat zou werken. Als de vakantie voorbij is zakt mijn hele angst weer af. Verder ben ik als de dood dat ik ooit geopereerd moet worden (onder narcose moet) en ik ben angstig dat er iemand overlijdt, maar dat heeft iedereen toch wel. Verder leef ik mijn leven en heb ik er niet echt last van geloof ik, dus zo door het jaar heen ben ik er niet zo mee bezig.
