Angst om op vakantie te gaan
Ik heb in mijn tienerjaren denk ik 10 keren gevlogen. Op mijn 20e paniekaanvallen gehad en thuis gezeten. Toen ik een jaar of 27 was ook weer overspannen/veel paniek, maar had al een vakantie naar Portugal geboekt, dus wel moeten gaan en hele nare ervaring omdat ik het eigenlijk niet kon, wilde alleen maar naar huis. Daarna nooit meer ver op vakantie gegaan omdat ik nooit meer durfde, altijd bang voor paniek, durf sowieso alleen niet ver weg. We zijn altijd in nederland gebleven. Nu mijn kinderen wat ouder zijn gaat het wel mijn leven beheersen, ik wil zo graag een keer met ze verder weg, wat zou ik graag een vliegreis maken, maar als ik zou boeken lig ik er 2 maanden wakker van, dus dat kan ik niet gaan doen. Iedereen heeft het maar over vakantie's en ik merk dat het mijn leven beheerst, ik kan er soms niet van slapen. Misschien overdreven, want het is wel een luxe probleem. Ook met de auto is een probleem omdat ik dan ook niet 1,2,3 terug ben, die hele rit maakt me ook angstig. Ik volg nu een programma over angst, maar ook dat lukt niet om rust te krijgen. Ik denk dat een psycholoog me hier ook niet mee kan helpen, ben ik vroeger al vaker geweest. Heeft iemand ook deze ervaring of een tip wie me hiermee zou kunnen helpen?
Bij een paniekaanval een grotere oorzaak gaan zoeken is niet erg helpend. Een paniekaanval komt meestal door angst voor een paniekaanval, aangezien ze best vervelend zijn. Je lichaam schiet in paniekmodus en je geest gaat daar dan allerlei redenen bij zoeken, maar eigenlijk is het een fysiek probleem. Veroorzaakt door verkeerd ademen omdat je iets spannend vindt, en voor je het weet zit je te hyperventileren en ja, dat voelt heel naar.
Wat helpt is naar jezelf kijken, constateren dat je een paniekaanval hebt (dat ook gewoon zeggen tegen mensen en niet gaan zitten doen alsof er niks aan de hand is, want dan wordt het erger) en proberen je ademhaling naar een rustig niveau te brengen door je erop te focussen en rustig en diep te ademhalen. Zoals je ook doet bij een meditatieoefening.
Paniek is volkomen redelijk (hoewel ook dan niet helpend) als je in een vreselijke toestand zit zoals een brand, ongeluk, aanslag etc maar in een normale situatie waar in feite niks bedreigend is, kun je jezelf prima vertellen dat er helemaal niks aan de hand is en dat je gewoon je ademhaling verkloot hebt en dat moet herstellen. Dat geeft grip op de situatie. Jezelf (of haar) zielig vinden helpt totaal niet. Enige strengheid (aansturen hoe ze moet ademen) helpt wel.
maar erover nadenken hoe het zou kunnen komen heeft dus geen zin? Want daar ben ik zelf dus altijd mee bezig, zo van ben ik weer teveel bezig wat met andere van me vinden? Dat doe ik nu ook bij haar, dit komt misschien omdat je teveel op je tenen loopt voor andere, denk aan jezelf wat jij wilt enz. Ze kan ook niet goed voelen, bij alles zegt ze "ik weet het niet", ik weet niet wat ik wil, ik weet niet wat ik ervan vindt enz. Maar heeft dus niet zoveel zin om daarover na te denken? Want ik heb het dan over een psycholoog en dan zegt ze ook, ik weet niet wat ik moet bepraten, er is niks. Dus dan heeft een psycholoog ook niet veel zin, wel om te kijken hoe ze met de angst om kan gaan. Klopt dat wat ik zeg?
Ze kan naar fysiotherapeut die haar kan leren beter te ademen.
Google ook eens op hyperventilatie, dan vind je wel trucjes om eruit te komen. Bijvoorbeeld in een zakje ademen, daardoor voel je je al snel opknappen. Ze kan gewoon een papieren of plastic zakje in haar handtas doen. Gewoon even zeggen: ik ben aan het hyperventileren, geef me even een paar minuten. Het probleem niet wegstoppen, mensen snappen het heus wel.
Maar vooral leren beter te ademen dus. Ze kan vandaag al zelf een beetje beginnen met een ademhalingsapp of een meditatieapp (en misschien wil je zelf wel meedoen). Maar het is beter als er even een professional meekijkt of je het wel goed doet. Hup, aan de slag.
dit gaat bij haar de hele dag door zegt ze, kan dat ook met hyperventilatie?
Kikki39 schreef op 19-08-2023 om 09:22:
maar erover nadenken hoe het zou kunnen komen heeft dus geen zin? Want daar ben ik zelf dus altijd mee bezig, zo van ben ik weer teveel bezig wat met andere van me vinden? Dat doe ik nu ook bij haar, dit komt misschien omdat je teveel op je tenen loopt voor andere, denk aan jezelf wat jij wilt enz. Ze kan ook niet goed voelen, bij alles zegt ze "ik weet het niet", ik weet niet wat ik wil, ik weet niet wat ik ervan vindt enz. Maar heeft dus niet zoveel zin om daarover na te denken? Want ik heb het dan over een psycholoog en dan zegt ze ook, ik weet niet wat ik moet bepraten, er is niks. Dus dan heeft een psycholoog ook niet veel zin, wel om te kijken hoe ze met de angst om kan gaan. Klopt dat wat ik zeg?
Nee dat klopt niet. Er zijn psychologen die gespecialiseerd zijn in angstproblematiek en die hebben er echt wel methodes voor om door gedrag heen te prikken en een client aan het praten te krijgen. Tevens zijn zij er in opgeleid om samen met de client te achterhalen waar de problematiek vandaan komt / wat de oorzaak is. Om vervolgens te kijken hoe de problemen aangepakt kunnen worden.
Met alle respect en dat meen ik echt oprecht;
Ik lees je posts in diverse topics en angstproblemen spelen een grote rol in jouw leven wat je telkens oplost met dingen uit de weg te gaan. Prima natuurlijk als je geen professionele hulp wilt, het is immers jouw leven. Maar hoe fijn zou het voor je dochter zijn als zij wel van de angst af kan komen? Gun haar dat ( die kans) en zoek hulp. Niet geschoten is altijd mis...
Kikki39 schreef op 19-08-2023 om 09:40:
dit gaat bij haar de hele dag door zegt ze, kan dat ook met hyperventilatie?
Ja sommige mensen hyperventileren de hele dag. Ademhalingstherapie kan helpen.
Inderdaad, ga samen ademhalingstherapie doen. En daarnaast kun je dan het mentale deel aanpakken met een psycholoog.
gingerail, dan heb je dit topic niet helemaal goed gelezen, want ik ben juist net verder weg op vakantie gegaan en ben in het verleden al bij verschillende therapeuten geweest. Het ging nu juist net heel veel beter bij mij.
Ik ben juist net ooit bij gespecialiseerde angstpsycholoog geweest, maar daar werd niet verder op ingegaan waarom ik angsten had, alleen hoe we dit in stappen aan gingen pakken. Dus wat vind je het minst eng en wat zijn je gedachtes en dat opbouwen.
Maar annapollewop en imx2 geven juist net aan niet naar het verleden te kijken maar juist net alleen naar de angst.
Kikki39 schreef op 19-08-2023 om 10:15:
gingerail, dan heb je dit topic niet helemaal goed gelezen, want ik ben juist net verder weg op vakantie gegaan en ben in het verleden al bij verschillende therapeuten geweest. Het ging nu juist net heel veel beter bij mij.
Ik ben juist net ooit bij gespecialiseerde angstpsycholoog geweest, maar daar werd niet verder op ingegaan waarom ik angsten had, alleen hoe we dit in stappen aan gingen pakken. Dus wat vind je het minst eng en wat zijn je gedachtes en dat opbouwen.
Maar annapollewop en imx2 geven juist net aan niet naar het verleden te kijken maar juist net alleen naar de angst.
Let even op mijn nickname die is Gingergirl en niet Gingerail 
lol.
De vakantie is ook hartstikke goed!!! En je hoeft zoals andere forummers ook aangeven niet terug te kijken naar het verleden waarom het ooit op vakantie mis ging.
Ik bedoelde het meer in de context dat je gedurende je leven op heel veel fronten angsten hebt / hebt gehad in diverse situaties. Angst is dus iets wat telkens weer terug komt bij jou voor het een of voor het ander. Daar kan genetische inslag mee te maken hebben, je persoonlijkheid, gebeurtenissen in het verleden etc. Als je weet waar het vandaan komt / hoe het ontstaat kun je het ook voor zijn. Dus structureler aanpakken en niet alleen de angstklachten zelf op het moment dat ze spelen. Er zijn genoeg die daar wel op ingaan en kun je ook om vragen.
Anders is het ook zonde; dan lukt het een ( bv de vakantie) en hoe goed dat ook is 
dan ontstaat de angst voor het volgende. Hoe fijn zou het zijn om eens geen angst te hebben?
ja, ik heb nu weer erge angst, of zijn het zorgen? Dat mijn dochter dit heeft. Mijn man is heel rustig en zegt ahhh komt wel goed. Angst heeft mijn leven enorm beïnvloed en daardoor maak ik me heel veel zorgen voor mijn dochter. Hulp is er niet 1,2,3. Ik weet zelf niet wat ik tegen haar moet zeggen en ik ben bang omdat de school weer begint, dat ze dadelijk niet naar school kan en dan?
Ja, het kan genetisch zijn bij dochter, moet ik haar dan maar aan gaan praten van, je hebt je te druk gemaakt om school en om mensen, je bent te vaak een pleaser, maak ik haar alleen maar onzeker mee, terwijl er misschien niets ten grondslag ligt omdat het genetisch is. Daarom raak ik zelf wel in de war.
Wat je nu doet is zo wroeten dat ze het gevoel krijgt niet goed te zijn. Want ze is te druk/grote afstand enz. Dat versterkt haar angst om bang te worden en dat zou zomaar de volgende paniekaanval kunnen opleveren.
Wat je ook zou kunnen doen is haar en jezelf vertellen dat zo’n aanval heel heftig voelt, maar eigenlijk vals alarm is. Zoals een brandalarm dat maar blijft loeien terwijl er niets aan de hand is. Wat doe je dan? Je trekt de batterij eruit of je negeert het.
De batterij uit je paniekaanval trekken is door even iets totaal anders te doen. Zoals de 5-4-3-2-1 methode;
Benoem 5 dingen die je ziet
Benoem 4 dingen die je voelt
Benoem 3 dingen die je hoort
Benoem 2 dingen die je ruikt
Benoem 1 ding dat je proeft.
Of zoek 6 blauwe, 5 rode, 4 oranje, 3 groene, 2 gele en 1 gestippeld ding in de ruimte om Je heen. Op die manier haal je de focus van het bang zijn af.
Laat haar doorgaan met doen wat ze denkt leuk te vinden. Ook al is het spannend, of lang reizen; ze heeft ervoor gekozen en ze kan er een succes van maken door het te doen. Ga haar vooral niet aanmoedigen om jouw voorbeeld ( alles ontwijken wat ook maar in de buurt van spannend is) te volgen.
Ervaring? Mijn moeder was ook bang voor alles. En ik heb ervoor gekozen om me door niets tegen te laten houden omdat ik haar wereld benauwd en klein vindt, ook al vond ik dingen doodeng en heb ook ik de nodige paniekaanval doorstaan. Bij mijn kind zag ik ook een aanleg tot angstig gedrag en die heb ik daarom vanaf peuter gestimuleerd om haar angsten in de ogen te kijken en te doorstaan. Zo is zij van een peuter die bang was voor alles behalve eten, naar een volwassen vrouw gegroeid die inmiddels al heeft parachute gesprongen/ in haar eentje aan een studie is begonnen/haar droom bijbaan gecreëerd heeft en al een paar grote reizen achter de rug heeft. Vindt ze het nog spannend? Zeker wel. Maar ze heeft geleerd om die spanning om te zetten in actie en te weten dat na die spanning er vaak iets tofs wacht.
En dat gun ik jouw dochter ook, dat bevrijdende gevoel als de beer die je op de weg ziet, uiteindelijk een troetelbeertje blijkt te zijn!
ja het klopt. Maar ik denk ook dat je moet kijken wat je aan kan. Kijk ze zit vandaag achter de kassa, ze krijgt dat gevoel en kan niet weg, ze blijft zitten, dit is denk ik niet goed. Je gaat dan toch een grens over of zie ik dat verkeerd? Ze gaat vandaag ook 2 uur met de trein. Dus ze heeft veel spanning opgebouwd bij het werk, want ze kreeg paniek, dan in de trein paniek en dat gevoel blijft, dit is een hele drukke dag en dan amper geslapen. Dan ga je toch van alle kanten over grenzen heen en kom je thuis te zitten en kun je dadelijk niks meer als je dit weken zo doet?
Ze heeft op vakantie zo'n heftige aanval gehad die maar niet op hield, die heeft er zo ingehakt dat ze kei bang is geworden op dat moment nog een keer. En die duurde niet even, maar een paar uur. Ik ben er ook echt van geschrokken, want dat uren aanhoudt ken ik helemaal niet.
Ik heb zelf lang geleden aan een gegeneraliseerde angststoornis (je altijd zorgen maken en piekeren) die nu met therapie en medicatie prima onder controle is. Ik ben nog steeds zorgelijk van aard maar ik heb in ieder geval afgeleerd om steeds te proberen mezelf gerust te stellen door dwangmatig informatie te zoeken, alle mogelijke scenario’s alvast te bedenken en oplossingen door te nemen. Wat stom genoeg ook heeft geholpen is dat bepaalde dingen in mijn leven ook echt stevig mis zijn gegaan en je dan ontdekt dat je daar eigenlijk prima mee om kunt gaan als het moet.
Maar er is zeker wel behandeling mogelijk voor angstproblematiek.
ja, fijn voor je zeg. Ik moet zeggen dat het bij mij de laatste tijd zoveel beter gaat, ik heb echt dingen overwonnen die ik jaren niet gedaan heb. Maar ik schrik wel weer van dochter, ze is zo jong en ik weet dan niet goed hoe hiermee om te gaan. Dat ze dus niet over de grens heen gaat. Maar zoals ik van jullie begrijp moet ik dat loslaten en kan ze niet over de grens heen gaan. Ik heb namelijk zelf heel lang geleden wel maanden thuis gezeten van het werk omdat ik zo bang was geworden van de aanvallen. Ik wil niet dat ze dat krijgt, maar die aanval heeft haar zo bang gemaakt en dat kan ik heel goed begrijpen, dat heeft haar zo onzeker gemaakt, je bent het vertrouwen kwijt.
Ik vind het echt fijn om tips te krijgen hoor.
wat je zegt over je dochter, goed dat ze dat doet Biebel. Maar ik moet zeggen dat ik juist ook net dochter heb gestimuleerd alles te doen. Ging al jong met vriendin ver weg met trein, alleen in gastgezin in Spanje met school heb ik juist net aangemoedigd, ook achtbanen heb ik altijd gezegd ga erin en dat vind ze ook leuk. Ik heb tegen man gezegd ga met haar vliegen en dat hebben ze ook gedaan, ze mag altijd tot laat uit, ik laat haar gaan enz.... Omdat ik zo graag wilde dat ze dit nooit zou krijgen. Nooit heb ik ook maar iets gezegd van mijn angst. Nee, ik kan niet zeggen dat ik angstig ben naar haar toe.
