Angst om op vakantie te gaan
Ik heb in mijn tienerjaren denk ik 10 keren gevlogen. Op mijn 20e paniekaanvallen gehad en thuis gezeten. Toen ik een jaar of 27 was ook weer overspannen/veel paniek, maar had al een vakantie naar Portugal geboekt, dus wel moeten gaan en hele nare ervaring omdat ik het eigenlijk niet kon, wilde alleen maar naar huis. Daarna nooit meer ver op vakantie gegaan omdat ik nooit meer durfde, altijd bang voor paniek, durf sowieso alleen niet ver weg. We zijn altijd in nederland gebleven. Nu mijn kinderen wat ouder zijn gaat het wel mijn leven beheersen, ik wil zo graag een keer met ze verder weg, wat zou ik graag een vliegreis maken, maar als ik zou boeken lig ik er 2 maanden wakker van, dus dat kan ik niet gaan doen. Iedereen heeft het maar over vakantie's en ik merk dat het mijn leven beheerst, ik kan er soms niet van slapen. Misschien overdreven, want het is wel een luxe probleem. Ook met de auto is een probleem omdat ik dan ook niet 1,2,3 terug ben, die hele rit maakt me ook angstig. Ik volg nu een programma over angst, maar ook dat lukt niet om rust te krijgen. Ik denk dat een psycholoog me hier ook niet mee kan helpen, ben ik vroeger al vaker geweest. Heeft iemand ook deze ervaring of een tip wie me hiermee zou kunnen helpen?
Dag Kikki
Je hebt een angststoornis en daar zijn goede behandelingen voor. Maar doe er wat aan voordat het je hele leven en die van je gezin beheerst. Mijn moeder had het ook, en het heeft ons leven als gezin ook ontzettend moeilijk gemaakt. Doe het voor jezelf maar ook voor je man en kinderen.
Meestal combineert een psychiater pillen (AD die goed op de angst werken) en cognitief gedragstherapie. Ik wens je heel veel sterkte, je kan er echt uit komen maar het zal hard werken zijn.
Sini
Nu is een vakantie natuurlijk geen verplichting, dat kan ook prima in Nederland.
Maar je geeft aan dat je het wel heel graag wil, maar het niet durft.
Je kunt in Nederland ook een paniekaanval krijgen. En dan ben je ook niet zomaar thuis. En ook dan is het voor je dochter niet leuk om de vakantie te moeten afbreken. Maar ergens zitten met een moeder in paniek is ook niet leuk. Of dat nu in Nederland of in Italië of in Portugal is.
Ik denk dat het wel kan helpen als je man een vakantie regelt en jou dan gewoon voor een voldongen feit stelt. Dat hebben wij bij mijn moeder ooit gedaan. Die stapt never nooit niet in een vliegtuig, maar alles wat verder dan drie uur rijden is, is al te ver en als ze bijvoorbeeld ergens heen gaan een dagje wat meer dan een uur rijden is, dan kan ze daar al weken tegenop zien dat het zo lang is. Haar wereld is op deze manier wel heel klein. Alleen heeft ze daar geen last van, want ze is graag thuis en vermaakt zich in de eigen omgeving ook wel. We zijn wel ooit op vakantie geweest op vijf uur rijden. We hadden gezegd dat het drie uur was omdat ze anders niet zou instappen, en pas halverwege, toen ze dacht dat we er wel bijna zouden zijn, dat we net over de helft waren. Ging uiteindelijk ook prima, dat zit echt tussen haar oren.
Ik merk bij mezelf dat ik soms dingen wel spannend kan vinden, maar als ik dingen gewoon doe zonder alles eerst duizend keer te overwegen, dan gaat het prima. Dan schop ik mezelf even over die drempel heen.
Ik ben jarenlang in mijn eentje op vakantie gegaan en dat vond ik heerlijk.
Er bestaan hier wel therapieën voor. Ik zou dat wel overwegen als dit zo je leven beheerst in dingen die je heel graag wil, maar die niet lukken.
Ook even rationeel; hoeveel paniekaanvallen heb je nu werkelijk? Hoe lang duren die? En komt het echt vaker voor als je verder van huis bent? Het is een keer mis gegaan op vakantie. Dat is heel vervelend, maar het kan gebeuren. Net als ziek worden of jezelf verwonden.
ik heb ooit 1 hele heftige paniekaanval gehad, daarna eigenlijk nooit meer, wel angst. Ik denk dat dochter niet eens weet dat ik het heb, want heb dit altijd heel goed verborgen gehouden. Ik zal eens met man over hebben of hij kan boeken.Maar het moet inderdaad iets ontspannends zijn en geen kwelling. Maar op dit moment is het ook een kwelling omdat ik er zoveel mee bezig ben. Zal eens kijken naar een therapeut.
mama e, en jij hebt er dus niet heel veel last van gehad dat je moeder het heeft? Ik ben namelijk altijd bang dat als ik iets laat merken, kind dit zelf ook krijgt.
Kikki39 schreef op 13-05-2023 om 11:29:
ik heb ooit 1 hele heftige paniekaanval gehad, daarna eigenlijk nooit meer, wel angst. Ik denk dat dochter niet eens weet dat ik het heb, want heb dit altijd heel goed verborgen gehouden. Ik zal eens met man over hebben of hij kan boeken.Maar het moet inderdaad iets ontspannends zijn en geen kwelling. Maar op dit moment is het ook een kwelling omdat ik er zoveel mee bezig ben. Zal eens kijken naar een therapeut.
Ik begrijp dat dat heel angstig was, maar laat die angst je alsjeblieft niet belemmeren om dingen te doen die je graag wil. Als je één keer hard valt met de fiets, ga je dan ook niet meer fietsen? Eén botsing en je gaat niet meer autorijden?
Misschien moet je gewoon even over de drempel heen. Je hebt jezelf nu al heel lang gegijzeld in je eigen angsten. Dat patroon moet je zien te doorbreken.
toch is dat anders, ik heb al keer best heftig auto ongeluk gehad en stap gewoon weer in, ook met fiets gevallen enz. Maar die paniek is gewoon beangstigend. Maar je hebt gelijk hoor!
Kikki39 schreef op 13-05-2023 om 11:31:
mama e, en jij hebt er dus niet heel veel last van gehad dat je moeder het heeft? Ik ben namelijk altijd bang dat als ik iets laat merken, kind dit zelf ook krijgt.
Nou, we gingen dus nooit ver weg op vakantie, laat staan met het vliegtuig. Maar ik heb in Nederland en Duitsland ook wel fijne jeugdvakanties gehad, dus in die zin kan ik niet zeggen dat ik daar echt last van had. Ja, ik had graag een keer naar Frankrijk gewild of zo, maar mijn moeder was daar heel duidelijk in dat ik dat dan maar moest doen 'als ik later groot was'.
Ik moet eerlijk bekennen dat ik in mijn depressieve periode wel last had van paniekaanvallen en heel af en toe nog steeds. Maar voor mijn is dat een tijd-, plaats- en contextonafhankelijk gevoel van allesoverheersende onveiligheid. Alsof ik wil vluchten uit mijn eigen lichaam. Ik kan het goed verbloemen, dus er zijn maar heel weinig mensen die dit weten. Ik word dan vooral heel stil en teruggetrokken en het is heel vermoeiend. Dat gevoel kan een paar uur duren, maar ook een paar dagen.
Mijn moeder had in een periode dat ze veel last had van de overgang ook depressieve klachten en paniek en toen was een rit van drie kwartier al een uitdaging. Voor haar gevoel begreep niemand dat. Voor mijn gevoel begreep ik het wel, maar ik kon er ook niet over praten omdat ik wist dat ik haar veel verdriet zou doen als ze zou weten wat er zich op donkere momenten en periodes in mijn hoofd afspeelde.
Je kunt niet voorkomen dat je als kind op je eigen ouders gaat lijken en ook niet dat je eigen kinderen op je gaan lijken. Hoe graag je het ook anders ziet, genetica is een ding hoor. Beter accepteer je hoe je in elkaar zit en leer je daar op de best mogelijke manier mee om te gaan. Ook als voorbeeld voor je kind. En daarmee wil ik niet zeggen dat dat makkelijk is. Het is nog altijd work in progress en kinderen kunnen een enorme spiegel zijn. Dus ja, een bepaalde aanleg voor dingen kan je doorgeven aan je kind. Dat is niet te voorkomen en daar heb je geen invloed op. Hoe je daarmee omgaat wel.
Je wilt je grenzen verleggen, wat ik snap, maar het komt over alsof je je meteen vastlegt door ver weg te gaan met een van de meest inflexibele vorm van reizen, het vliegtuig. Je vertelde juist dat de eerste keer dat je met het vliegtuig ging, het je angsten heeft verergert.
hoe bedoel je precies, ik wil ook best met de auto, graag zelfs. Ik heb al 10 keer gevlogen, maar de laatste keer dat ik ging was ik overspannen, niet echt een fijne ervaring dus.
het rare is, wat is er thuis anders? Ik zit hier tussen 4 muren en in Italië ook. Dat is niet te snappen.
Kikki39 schreef op 12-05-2023 om 22:51:
ja, zoiets zie ik wel zitten. Alleen we zitten met het boeken. Als we boeken zit ik eraan vast. Ik denk dat het misschien allemaal best wel meevalt, maar het de angst vooraf is. Als ik niet hoef te boeken kan ik zelf bepalen, maar we zitten ook met de kinderen, die dit niet weten. Ik zit er ook aan te denken een camper te huren, dan hebben we veel meer de vrijheid, maar ook dan moet je wel weten waar je naartoe wilt, kan ook niet zomaar ergens naartoe rijden. Dat had alleen met man wel gekund, maar met de kinderen niet.
Maar met de auto is wel veel gemakkelijker als met een camper
Neem je angst serieus en boek dan geen vakantie die vastligt. Die zijn ook mogelijk. Wij zijn een vakantie met de auto weggegaan en ter plekke (via de app) steeds gezocht op een Airbnb.
De angst beteugel je niet door een keurslijf. Je angst kan juist toenemen waarmee de kans op een (fijne) vakantie juist afneemt. Waarmee ik niet wil zeggen dat een strandvakantie in Spanje geen prima doel is maar voor iets later. Ik zou zeggen, ervaar eerst eens wat kleine successen nèt buiten je comfort zone met behulp van een therapeut.
Kikki39 schreef op 13-05-2023 om 12:22:
het rare is, wat is er thuis anders? Ik zit hier tussen 4 muren en in Italië ook. Dat is niet te snappen.
Ja en nee. De geuren, smaken, geluiden en omgeving is anders.
MamaE schreef op 13-05-2023 om 11:34:
[..]
Ik begrijp dat dat heel angstig was, maar laat die angst je alsjeblieft niet belemmeren om dingen te doen die je graag wil. Als je één keer hard valt met de fiets, ga je dan ook niet meer fietsen? Eén botsing en je gaat niet meer autorijden?
Misschien moet je gewoon even over de drempel heen. Je hebt jezelf nu al heel lang gegijzeld in je eigen angsten. Dat patroon moet je zien te doorbreken.
Het is die angst (en paniek) die de belemmering is. Je kan niet zeggen dat die angst er niet is. Hij is er en gaat niet zomaar weg. Het gaat om vertrouwen, denk ik. Mijn moeder had vroeger straatvrees en als je had gezegd dat ze niet meer angstig moest zijn, had dat de boel verergerd. Heb maar vertrouwen, is er ook zo een.
kan dat ook midden in de zomervakantie met die airnb, dat is dan wel een idee. Is er genoeg plek?
Kikki39 schreef op 13-05-2023 om 13:19:
kan dat ook midden in de zomervakantie met die airnb, dat is dan wel een idee. Is er genoeg plek?
Dat ligt er aan waar je heen wilt. Wij waren in Tsjechië (Praag) en dat is op sommige plekken toeristisch en verder valt het mee. Zo hebben wij ook een rondreis door het noorden va Italië gemaakt maar dan zit je dus niet in een grote stad maar ergens op het platteland in de buurt van een provincie stadje. Ook prachtig. En elke dag stelden we een voorlopig plan op en dan keken we wat er in de buurt te boeken viel. In Italië hebben we Rome links laten liggen vanwege het toerisme (heel lastig iets op de bonnefooi te vinden), maar Praag hebben we wel bezocht. Italië kende ik alwel maar Tjechië heeft mijn hart wel gestolen.
Maar voordat jij dat ook doet; waar gaat jouw bloed van stromen? Waar krijg jij zin van? Misschien is Tjechië nog iets te ver. Als je nu eens die strandvakantie in Spanje loslaat, voor een andere keer, wat zou jij eens willen zien en proeven voor stel, drie dagen met je man? Gewoon om ontspannen te oefenen?
