Angst om op vakantie te gaan

Kikki39 schreef op 13-05-2023 om 13:19:

kan dat ook midden in de zomervakantie met die airnb, dat is dan wel een idee. Is er genoeg plek?

Ja hoor, er is altijd nog wel ergens plek. Ligt er maar net aan hoe hoog of laag je de lat legt. Het zal dan of goedkoop en niet best zijn of erg duur. Mik niet op toeristische plekken maar juist daarbuiten, dan heb je meer kans.

Vandaar dat wij kiezen voor annuleerbaar. Kost meer bij boeken maar is veel goedkoper dan op het laatste moment boeken. En toch flexibel.

Rij bijvoorbeeld naar Luxemburg, mooie heuvelachtige omgeving. Dan na een paar dagen naar de Eiffel, ook prachtig. En dan naar huis. Kun je 10 dagen weg om mee te beginnen, dat voelt echt wel als een vakantie. 
Of naar Bretagne, mooie kust als je graag naar het strand gaat en ook prima aan te rijden. De noordkust van Duitsland is trouwens ook mooi.

Maar ik vind Luxemburg en de Eiffel, met genoeg mooie beekjes en meren waar je kunt zwemmen, een prima startplaats.

Ik denk niet dat mijn stress vergelijkbaar is met die van jou, maar ik herken wel een deel van wat je schrijft.

Als kind ben ik nooit wezen vliegen en met mijn ouders ben ik nooit veel verder dan de grens geweest. Als jongere vloog ik wel en had ik nergens problemen mee. De laatste keer dat ik echt zonder stress op vakantie ging, was toen ik mijn ex net kende en we naar Griekenland zijn gevlogen. Daarna door financiële problemen jarenlang niet gevlogen en toen de kinderen jonger waren, bleven we ook altijd in Nederland.
Toen de kinderen de middelbare school leeftijd hadden, begonnen zij er toch steeds vaker over  dat zij ook wel eens naar het buitenland wilden. Wij hadden geen rijbewijs, dus een autovakantie was geen optie. Ex had vliegangst en zag vliegen eigenlijk niet zitten en we hadden nog steeds die financiële problemen. Ouders van ex gaven ons toen een vliegvakantie en we konden er dus eigenlijk niet onderuit. Kinderen verheugden zich niet erop, maar ik vond het doodeng. Nadat die vakantie al geboekt was, dumpte ex mij, maar de vakantie zouden we wel door laten gaan. De aanloop naar die vakantie was voor mij heel stressvol, los van de scheiding, zag ik ook heel erg tegen die vakantie op. Net alsof ik een ander mens was nu ik moeder was, ik was echt zo bang voor van alles en nog wat. 
We zijn wel gegaan en ik ben die vakantie flink gestresst geweest. Wel was het bij mij zo dat de stress eigenlijk op zijn heftigst was in aanloop naar de vakantie en in het vliegtuig. Op locatie lukte het me beter om te genieten.

Het jaar daarna ging ik weer vliegen. Nu alleen met 3 jonge kinderen en weer diezelfde stress. Ik kon me niet verheugen op die vakantie. Wat als er onderweg wat mis zou gaan? Wat als er ter plekke iets zou gebeuren? Of misschien wel iets hier in Nederland als wij daar waren. Je bent immers niet zomaar terug. Maar ook gewone stomme stress. Hoe ga ik dat in vredesnaam doen alleen met 3 kinderen? Moet ik dan zelf de hele tijd op 1 plek blijven, voor als een van de kinderen me nodig heeft? En wat als ik net even met het ene kind ergens ben, straks raken dan ze anderen mij kwijt. Ik was zo bang voor die vakantie…

In het vliegtuig werd het alleen maar erger. Nog steeds heb ik dat vaak als ik het vliegtuig in stap, dat ik aan Final Destiation denk en dat ik eigenlijk niet meer uit kan stappen als ik in ben gestapt. Dat gevoel geeft mij echt angst. Er is geen weg meer terug. En die keer was ik dus ook nog eens alleen met 3 kinderen. Kinderen die ook gespannen waren. De een ging aan de piloot vragen of er echt wel genoeg getankt was en begon allemaal technische vragen aan mij te stellen. De ander vroeg bij ieder geluidje en iedere beweging aan mij of dat wel goed was. Ik probeerde rustig te blijven voor hen, maar heb uiteindelijk de hele weg zitten hyperventileren. 

Ook de jaren daarna heb ik daar vaker last van gehad tijdens vliegreizen. De weken of zelfs maanden voor de vakantie zag ik er enorm tegenop om op vakantie te gaan. Dat liep dan op tot de heenreis en ik zat echt meer dan eens te hyperventileren in het vliegtuig. De kinderen vonden het gewoon grappig hoe bang ik was.

Over die angst in aanloop naar de reis kan ik je dus niet adviseren. Wel wil ik benoemen dat mijn angst eigenlijk steeds weg ging zodra ik op locatie was. Ik genoot van de vakantie en ook tijdens de terugreis was ik veel minder gespannen.
Overigens kwam die angst toch ook toen ik mijn rijbewijs had gehaald en voor het eerst met de auto op vakantie ging naar Denemarken. Toen was het gelukkig alleen die angst in de weken vooraf en zodra we in de auto zaten was het weg. 

Dit jaar ben ik in de meivakantie met alleen de jongste op vakantie geweest. En weer die stress en angst vooraf. De dagen voor de vakantie telde ik af hoe lang het nog duurde voor we thuis waren. Vliegreis ging prima en ook nu was alle stress verdwenen toen we er waren. 
Wat mij helpt is mezelf uitleggen dat mijn angst nergens op slaat. Dat het gewoon niet rationeel is. En nee dat maakt niet dat ik de stress vooraf los kan laten, maar wel dat ik de stap toch zet en ik merk dat de angst wel minder wordt door die stap te zetten.

Kiki,
 lees het bericht van Sinilind, dat is het verstandigste wat ik hier gelezen heb.
Het gaat niet om de vakantie, het gaat om je hele wezen.

Ik las het bij je moeder, met je dochter en het groepje jongeren en bij al je topics eigenlijk. Altijd maar angst, voor wat misschien zou kunnen gebeuren en je dan mentaal vastdraaien.

Je hebt een angststoornis en zoals Sinilind al zegt die zijn goed behandelbaar. Ga naar je huisarts of de poh en laat je doorverwijzen.

Ysenda schreef op 13-05-2023 om 17:27:

Kiki,
lees het bericht van Sinilind, dat is het verstandigste wat ik hier gelezen heb.
Het gaat niet om de vakantie, het gaat om je hele wezen.

Ik las het bij je moeder, met je dochter en het groepje jongeren en bij al je topics eigenlijk. Altijd maar angst, voor wat misschien zou kunnen gevroren en je dan mentaal vastdraaien.

Je hebt een angststoornis en zoals Sinilind al zegt die zijn goed behandelbaar. Ga naar je huisarts of de poh en laat je doorverwijzen.

Precies dit. Jij bent overal angstig voor, dat is toch niet prettig leven zo. En ik gun het je zo een leven te hebben zonder al die angst. Ik zou als ik jou was echt actie gaan ondernemen.

Hoe gaat je man om met jouw angsten? 

Kikki39 schreef op 14-05-2023 om 01:34:

ik heb er in het dagelijkse leven eigenlijk geen last van en hoop dus ook dat man en kind er geen last van hebben.
Het is meer dat als er iets gebeurd ik snel van slag ben en over de vakantie dus.

Even kritisch en oprecht niet lullig bedoeld; voor jou zijn bepaalde zaken al zo " gewoon" geworden dat in jouw beleving je er " geen last" van hebt. Maar normaal is het natuurlijk niet. Je leeft waarschijnlijk al zo lang met een angststoornis dat dit voor jouw " gewoon" is. Overal snel van slag van raken is niet gewoon maar echt iets om aan te gaan pakken. En iets gaan aanpakken kan ook angstig en confronterend zijn maar niet minder nodig.

Heb je er weleens met man en dochter over gesproken? Jij "hoopt" dat ze er geen last van hebben, zij durven er misschien niks over te zeggen omdat ze weten dat je dan van slag raakt. Kan me persoonlijk niet voorstellen dat het ze nooit is opgevallen.

Maar los van dat alles; zou je het zelf niet prettig vinden om relaxter met gebeurtenissen om te kunnen gaan? Zie je ook zelf in dat hulp je veel kan opleveren? Gebeurtenissen komen toch wel op je pad of je het leuk vind of niet.

Kinderen voelen vaak dingen best aan. En als het er op aankomt, dan zijn ze vaak juist heel lief en doen ze dingen voor je. Dus als jouw dochter aanvoelt dat jij niet met haar alleen gaat winkelen in Amsterdam, kan ze best voorstellen om dat met vader erbij te doen, of met vriendinnen. 
Voor kinderen is hoe hun ouders zijn ook wel gewoon een status quo en niet iets waar ze een waardeoordeel aan hangen.

mijn moeder heeft al heel haar leven paniekaanvallen. 
En ook als jong kind kreeg ik dat mee, zelfs nu ze de 80 ruim gepasseerd is beweerd ze nog dat ik er niets van mee kreeg. Maar helaas voor haar is dat beeld volkomen verkeerd.
 Want wij gingen dus ook niet langer dan een weekje van huis, ik mocht wel bij familie logeren maar met mijn ouders een weekje max.
Als we naar het buitenland gingen (2x gedaan) gingen we met een busreis naar Duitsland. 6 dagen. Fijn als enige puber tussen de volwassenen.

Of ze belde mijn vader op zijn werk dat hij thuis moest komen want er was wat aan de hand. Er is in al die jaren nog nooit wat gebeurd van wat zij allemaal in haar hoofd zag gebeuren. 
Dat ik met hun auto in Duitsland ging rijden was al genoeg om zwaar in de stress te schieten. Let wel, ik woonde op 2km van de grens.Dat de snelste route van mij naar mijn vriendin over de Duitse snelweg was ging er echt niet in. Ook nu zegt ze dan tegen vrienden en familie dat ze het er moeilijk mee heeft dat ik zomaar in het buitenland rijd want straks krijg ik een ongeluk en wat dan? Maar ook daarover zegt ze dat ik dat niet meekrijg.

Je zegt zelf dat je niet veel meemaakt, dat komt omdat je jezelf dus al beperkt om de enge situaties te vermijden. Niet zonder je man in een stad verder dan de jouw bekende stad te gaan winkelen is een beperking van je dochter door jouw angsten. Want samen een nieuwe stad ontdekken met z'n 2 is een vrij standaard moeder dochter activiteit. 

Dus voor je gezin: doe er wat aan, zoek hulp.

Kikki39 schreef op 14-05-2023 om 10:37:

ja, dat doe ik ook. Ik heb net mijn man gevraagd, hij zegt; nee dat heeft ze niet in de gaten en maak je niet druk. Dat is zijn standaard zin; maak je niet druk. Maar goed, ik heb haar altijd heel vrij gelaten, toen ze 13 was ging ze al naar een concert alleen met trein (en vriendin) ver weg, Ook ging ze met die leeftijd alleen naar stad met vriendin hier ver vandaan, doen ze nu ook nog heel vaak. Ze is op uitwisseling geweest Spanje, ze heeft zelf gevlogen met mijn man, we zijn ooit naar Frankrijk geweest. We gaan overal naar toe in Nederland (ja verder weg met 3, maar is dat erg?) Ze mag altijd uitgaan tot middernacht, ook fietst ze weleens een stuk alleen in woonplaats in nacht. Dus nee, denk niet dat ik haar heel angstig opvoed.

Je dochter mag dus veel alleen. Prima, maar samen is ook heel belangrijk en dan niet alleen samen met z'n 3en verder weg maar ook alleen met jou.

Kikki39 schreef op 14-05-2023 om 10:37:

ja, dat doe ik ook. Ik heb net mijn man gevraagd, hij zegt; nee dat heeft ze niet in de gaten en maak je niet druk. Dat is zijn standaard zin; maak je niet druk. Maar goed, ik heb haar altijd heel vrij gelaten, toen ze 13 was ging ze al naar een concert alleen met trein (en vriendin) ver weg, Ook ging ze met die leeftijd alleen naar stad met vriendin hier ver vandaan, doen ze nu ook nog heel vaak. Ze is op uitwisseling geweest Spanje, ze heeft zelf gevlogen met mijn man, we zijn ooit naar Frankrijk geweest. We gaan overal naar toe in Nederland (ja verder weg met 3, maar is dat erg?) Ze mag altijd uitgaan tot middernacht, ook fietst ze weleens een stuk alleen in woonplaats in nacht. Dus nee, denk niet dat ik haar heel angstig opvoed.

In de regel zijn uitstapjes en vakanties een luxe probleem dus erg...nee niet perse.

Het gaat er denk ik ( puur mijn visie hoor) vooral om; je bent zelf de eigenaar van je eigen leven. Daarbij is het prima dat partners elkaar helpen als de een iets moeilijk of angstig vindt. Zo help je elkaar en vul je elkaar aan. Echter weet je nooit hoe het leven loopt. Blijf investeren in je eigen leven en pak problemen en angsten aan.

Ik had een tante die veel angsten had en weinig zelf durfde te doen. Nu viel dat niet zo op omdat zij mijn oom had en haar 2 kinderen en zich altijd omringde met veel vriendinnen/ kennissen die haar wel op sleeptouw namen / ze kom meerijden etc. Toen mijn oom en deze tante begin 50 waren werd mijn oom ziek en overleed binnen een paar weken en mijn neef en nicht leerden de liefdes van hun leven kennen wat als gevolg had dat mijn neef naar Australie verhuisde en mijn nicht in zuid- Amerika ging wonen. Mijn tante heeft een heel beperkt leven gehad tot haar overlijden 25 jaar later omdat ze zichzelf ook moeizaam kon vermaken en altijd bij veel dingen afhankelijk was van anderen of dingen niet durfde. 

Hoe fijn is het om niet van anderen afhankelijk te zijn? 

Kijk je angst aanpakken werkt alleen als je het zelf echt wilt. Maar is ook spannend en misschien ook wel angstig. Pas op voor de valkuil dat je het afzwakt terwijl het toch best een probleem is.

Ik