Partner alimitatie

> Het punt is dat je met alimentatie gewoon nooit van elkaar afkomt.

> Even over de 70% dit heb ik als optie genomen omdat ik behalve in de ziektewet ook boventallig ben verklaard op mn 60e.

Jolay, wanneer gaat je partner met pensioen? Want vanaf dat moment heb je sowieso recht op de helft van het pensioen dat je partner heeft opgebouwd tijdens jullie huwelijk. Als het huwelijk lang geduurd heeft, zal dat een fors bedrag zijn. Die uitbetaling, dat regel je rechtstreeks met zijn pensioenfonds en daarmee ben je "van elkaar af". 

En over uiterlijk 7 jaar heb jij ook recht op de helft van het pensioen dat je zelf hebt opgebouwd tijdens het huwelijk.

Het lijkt me verstandig dat je eerst gaat uitrekenen hoe je pensioensituatie eruit gaat zien. Alleen het pensioen wat je zelf nog op gaat bouwen door werk in de komende jaren, dat stukje is nog onzeker. Maar het grootste deel staat al vast. En dat vaste deel, daar zal je je woonsituatie en andere vaste lasten op moeten aanpassen.

En als je dan door ziekte nu niet komt aan dat bedrag waar je over 7 jaar recht op hebt, gebruik dan gewoon je recht op partneralimentatie. Ik snap het bezwaar niet zo van "gedoe" en "afhankelijkheid" als je de lange termijnsituatie helder voor ogen hebt. 

> Mijn man wil in het huis blijven wonen en kan het huis net betalen.

Nee, dat ziet hij verkeerd. Hij heeft verplichtingen waardoor hij dit huis niet kan betalen.

 

Izza schreef op 11-12-2024 om 16:54:

[..]

Uiteindelijk draait iemand zelf op voor zijn eigen keuzes. En de situatie is na de scheiding natuurlijk anders. Dus van eerder gemaakte afspraken is geen sprake meer. 

Als 1 van de partners niet gaat werken is dat meestal een gezamenlijke beslissing, omdat dat het beste past bij hoe de partners samen hun leven in willen richten. 

Aangezien het meestal een keuze is van beide partners, draaien dus ook beide partners er voor op. Ook na de scheiding, dat is de consequentie van die keuze. En als je daar samen voor gekozen hebt is daar niets mis mee.

'Ik krijg een beetje de indruk dat emoties en de situatie van degene waarvan de wereld 2 maanden geleden in 1 keer instort er niet toe doet.' Maar daar is helaas geen berekening voor. Wie zei dat ook alweer, het leven is wat je overkomt terwijl je andere plannen had. Soms ten gunste van jezelf, maar soms ook negatief. Je kunt boos zijn op het negatieve, of dankbaar voor het positieve, of nog beter, accepteren dat het allebei bij het leven hoort.

Tsjor

Izza schreef op 11-12-2024 om 19:35:

In de basis is er geen samen meer. Geen afspraken of toekomst. En ja de toekomst gaat er financieel totaal anders uitzien in sommige gevallen. Natuurlijk is dat zuur. Maar geen reden om daarom in het verleden te blijven hangen. Wat ga je na die 5 jaar dan doen? Dan is de geldkraan dicht en kom je wellicht in de problemen want dat geld is op. En dan? Beter pak je alles nu aan nu je leven toch moet veranderen.

In die 5 jaar bouw je je zelfstandige leven op.

Ach, ik ken ook een stel waarbij in gezamenlijk overleg de vrouw een aantal jaren thuis was toen de (drie) kinderen klein waren. Zij heeft daar erg van genoten, en haar man indirect ook, hij genoot van de rust en harmonie thuis. Toen er toch een scheiding kwam, heeft de vrouw een aantal jaren pa gehad. Zo kon ze rustig zichzelf weer bij elkaar rapen, zich zonder paniek orienteren op de arbeidsmarkt en vervolgens heeft ze heel veel jaar met plezier gewerkt. De staat hoefde haar niet te onderhouden, ze kreeg ruimte om te herstellen dus geen hand ophouden ivm burn out of heftige psychische klachten, helemaal goed.

Ik ga onderhand over mn nek van dat maar inpeperen dat je vooral 'onafhankelijk' moet zijn,'niet in de 'slachtofferrol' moet blijven als je maar even ergens over klaagt, niet 'erin moet blijven hangen' (en dat een maand na de aankondiging vd scheiding bv), alsof iedereen maar toch vooral alleen maar STERK moet zijn en alsof er maar 1 lijnrechte weg bestaat die bepaalt wat dan STERK  wel niet is. 
Sterk kun je op heel veel manieren zijn, en je kunt ook gewoon NIET STERK zijn soms, en je kunt ook tijdelijk niet sterk zijn. Hoe erg is dat nou helemaal? Het leven is niet 100% maakbaar, en de menselijke geest is zéker niet 100% maakbaar en kneedbaar. We zijn niet allemaal altijd maar kordaat, besluitvaardig, in staat alle ballen hoog te houden. Hou toch op. Doe in vredesnaam eens wat rustiger. 

Jolay schreef op 11-12-2024 om 20:32:

[..]

Ik krijg een beetje de indruk dat emoties en de situatie van degene waarvan de wereld 2 maanden geleden in 1 keer instort er niet toe doet. Daarbij zit ik niet voor niets in de ziektewet. ( en ook daar kunt u niet over oordelen) Ik ben een mens en geen robot. Ik vind u nogal star. Ik begrijp eerlijk gezegt niet waarom? blijkbaar heeft u iets naars meegemaakt en heeft het iets met uw oud zeer te maken. Maar ik stel uw antwoorden die overigens mijn vraag niet beantwoorden niet op prijs.

Dit is een forum en daar krijg je verschillende antwoorden. Je kunt vooraf niet aangeven hoe anderen mogen reageren. Dat staat iedereen volledig vrij. Speculatie over mijn situatie is begrijpelijk vanuit eigen pijn. Maar zegt niets over mij. Van oud zeer is geen sprake en van alimentatie zeker niet. Ik wijs alleen op die andere kant (afhankelijkheid in emotionele zin door financiële afhankelijkheid). En de problemen die spelen rondom alimentatie. Je bouwt niet zelf op maar blijft verbonden aan die ander. 

Izza schreef op 12-12-2024 om 11:37:

[..]

Dit is een forum en daar krijg je verschillende antwoorden. Je kunt vooraf niet aangeven hoe anderen mogen reageren. Dat staat iedereen volledig vrij. Speculatie over mijn situatie is begrijpelijk vanuit eigen pijn. Maar zegt niets over mij. Van oud zeer is geen sprake en van alimentatie zeker niet. Ik wijs alleen op die andere kant (afhankelijkheid in emotionele zin door financiële afhankelijkheid). En de problemen die spelen rondom alimentatie. Je bouwt niet zelf op maar blijft verbonden aan die ander.

Je blijft wel een beetje onnodig doordrammen. Je hebt je punt al eerder kenbaar gemaakt toch? Je hoeft niet in herhaling te blijven vallen. 
Daarnaast bestaat partneralimentatie niet voor niets. Fijn dat jij zo bovenop zelfstandigheid zit, maar respecteer ook gewoon dat het voor anderen anders zit. 

'Maar zolang je met verdriet in 1 huis zit is het wel lastig je te focussen.' Toch is dat nu belangrijk. Probeer je zoveel mogelijk los te maken en te oriënteren op de komende jaren. Wat wil je nog, wat kun je nog,je kunt nog iets gaan studeren (heerlijke afleiding), hoe ga je vrije tijd doorbrengen, nu maar ook over een aantal jaren etc. etc. Kortom: je hebt nog een heel nieuw leven te plannen, en daarin kun je heel veel zelf gaan bepalen en heb je hopelijk minder zorgen zorgen.

Tsjor

tsjor schreef op 12-12-2024 om 18:15:

'Maar zolang je met verdriet in 1 huis zit is het wel lastig je te focussen.' Toch is dat nu belangrijk. Probeer je zoveel mogelijk los te maken en te oriënteren op de komende jaren. Wat wil je nog, wat kun je nog,je kunt nog iets gaan studeren (heerlijke afleiding), hoe ga je vrije tijd doorbrengen, nu maar ook over een aantal jaren etc. etc. Kortom: je hebt nog een heel nieuw leven te plannen, en daarin kun je heel veel zelf gaan bepalen en heb je hopelijk minder zorgen zorgen.

Tsjor

Volledig mee eens. Zorg dat je alles zo snel mogelijk gaat afhandelen en richt je op de toekomst! Verdriet is heel normaal. Maar Blijven hangen in oud zeer en afhankelijkheid is dat niet. Je hebt nog jaren te gaan en jouw geluk is nu je eigen keuze. 

Het kan echt wel een tandje minder, met jullie gedram. TO ligt in scheiding, misschien wel vanuit een huwelijk van 35 jaar én ze is herstellende van een burn-out. Dat is nogal wat. Dan staat je wereld echt wel even op de kop. 

Deze herhaling van zetten is onnodig, jullie mening is nu echt wel duidelijk en dit is niet helpend voor TO (zoals ze ook al meermaals heeft aangegeven). 
Woorden als “niet blijven hangen in oud zeer” (Pardon? Scheiding is nog niet eens uitgesproken) en maar blijven benadrukken dat TO afhankelijk is (meer regel dan uitzondering in huwelijken van mensen van de leeftijd van TO) helpen haar écht niet verder. 

Als je 60 jaar bent en zo'n 35 jaar getrouwd maak je samen plannen over de tijd na je pensioen en de vrije tijd die je dan samen gaat doorbrengen. 

Jolay zit in een burn- out, haar man wil scheiden, dat weet ze net 2 maanden, ze wonen nu nog samen in één huis waar zij uit gaat en vraagt tips over partneralimentatie. 
Maar ze moet snel fulltime aan het werk, een huis zoeken, een opleiding gaan doen en hobby's gaan zoeken voor haar vrije tijd. 

Ik vind het al knap dat ze net na de mededeling dat haar man wil scheiden probeert na te denken over een eerlijke verdeling wat betreft de partneralimentatie en hoe ze daar samen uit kunnen komen. 
Ze vraagt alleen waar ze recht op heeft, de helft vd overwaarde van hun woning en een redelijke partneralimentatie. Hoe dan ook is hij niet zielig, het huis is meer dan de overwaarde, het is je thuis. Waarschijnlijk gaat Jolay een stuk minder riant wonen als er überhaupt een woning voor haar is. 

Het antwoord op de vragen over partneralimentatie etc. worden deels bepaald door de wijze waarop Jolay haar eigen leven en toekomst op kan pakken. Niet letterlijk in bedragen (dat kunnen wij niet bepalen) maar wel in het gevoel of iets voldoende is, of ze daarmee de rest van haar leven gaat redden, of het eerlijk is. Daarom is die 'mindset' belangrijk. Het is geen verwijt aan Jolay dat ze dat nu niet doet, het is wel een poging om een perspectief te bieden waarmee ze verder kan. 
Bij een scheiding verliezen beiden.

Tsjor