Met de nieuwe vriendin kan ineens alles wel.... herkenbaar?
Na 20 jaar huwelijk heb ik er een punt achter gezet. Mijn ex was jaren thuis voor de kinderen, trok zich echter meer en meer terug. Hij was huisman, maar huishouden had hij eigenlijk weinig zin in al die jaren. Regelmatig kon ik in mijn vrije dagen het huishouden runnen, ondanks mijn drukke alleenverdienersbaan, waarvoor ik dagenlang van huis was. De opvoeding van de kinderen liet te wensen over; de kids zaten dagenlang in hun kamer te gamen. Dit werd niet begrenst en ze werden niet gestimuleerd buiten te spelen of op sport te gaan. Er kwam van mijn kant meer en meer ergernis; het niet gedaan worden van het huishouden, opeenstapeling van klussen in huis, het niet willen werken toen de kinderen naar school gingen.
De scheiding verliep in het begin goed. We hadden overeenstemming over de opvoeding van de kinderen dmv co ouderschap, we zouden bij elkaar in de buurt blijven wonen. Tot mijn ex tegen het einde van de scheiding aan ging dringen op vrijheid en verhuizing naar het midden van het land. Ik vermoedde niets, vond het wel vreemd. Het ouderschapsplan waar eigenlijk al voor 90% overeenstemming was, moest aangepast worden want mijn ex wilde ineens de kinderen niet meer samen opvoeden maar het was "of jij of ik". Waarbij "ik" voor de hand lag, want ik had een betaalde baan en zou in het koophuis blijven wonen. Ik bood aan om de kinderen zo lang op te vangen tot hij een baan had gevonden, met de verwachting dat we over zouden gaan op het afgesproken co ouderschap.
April 2024 was de scheiding definitief. Van snel een baan zoeken kwam weinig; mijn ex genoot van de vrijheid en kocht nieuwe kleren, ging uitgebreid op vakantie. Van mijn verdiende spaargeld, wat hij na de scheiding royaal meenam (want helaas getrouwd in gemeenschap van goederen). Ik had het daarentegen krap; mijn deel van het geld zat in het huis wat diende als stabiele basis voor de kinderen. De kinderalimentatie betaalde ik in mijn eentje. In juli werd mij per email meegedeeld dat hij al sinds januari een nieuwe vriendin had met wie hij ging samenwonen. Maar liefst 100 km verderop. Het co ouderschap wat op papier was afgesproken trok hij zich weinig van aan, ook de verhuisregels werden geschonden. Reactie op mijn telefoontjes of email om een nieuwe regeling af te spreken kwam er nauwelijks. Een nieuwe regeling voor de kinderen staat overigens nog steeds ter discussie. Zelf neemt hij daar geen initiatief in; hij ziet de kinderen 4 dagen per maand waar hij vrede mee heeft.
Inmiddels zijn we 7 maanden verder na de scheiding. Mijn ex heeft sinds korte tijd een baan; iets waar hij tijdens het huwelijk geen enkele zin in had. Hij heeft gekozen voor zijn nieuwe leven en de afspraken uit het ouderschapsplan worden slechts nagekomen als het voor hem past. De kinderen regelmatig zien, wat tijdens de scheiding prioriteit nummer 1 was, is niet meer belangrijk. Hij ziet ze 4 dagen per maand en dat is voldoende. Tussendoor wordt er niet of nauwelijks gebeld of geappt met de kinderen. Het co ouderschap is er niet en gaat er ook niet komen. Mijn ex is ineens een leuke vader geworden; waar hij de laatste 10 jaar van het huwelijk nors, boos en horkerig omging met ons gezin is hij nu de vrolijkheid zelve. Winkelen, waar hij nooit zin in had, wordt met de nieuwe vriendin en de kinderen maandelijks gedaan. De kinderen gaan elk bezoek mee naar een leuke activiteit, waar mijn ex tijdens het huwelijk geen zin in had. Er wordt blijkbaar elke avond een spelletje gespeeld als mijn kinderen daar zijn, iets wat mijn exman tijdens het huwelijk met grote tegenzin deed. Met de nieuwe vriendin zit hij gezellig samen in de tuin bij de vuurkorf, waar hij tijdens ons huwelijk ervoor koos om zich achter zijn computer te verschuilen. In de tuin zat hij nooit.
Ik voel me heel erg verscheurd. Enerzijds ben ik voor de kinderen enorm blij dat ze nu een vader hebben die goed gehumeurd is en die leuke dingen met ze doet. Ik had daar 15 jaar tevergeefs voor geknokt tijdens het huwelijk. Ik gun de kinderen maandelijks een leuk en gezellig weekend met hun vader.
Boos ben ik ook; hij maakt nu alle verwachtingen waar, die ik tijdens het huwelijk aan hem had maar waaraan hij geen enkele invulling gaf. Met de nieuwe vriendin kan het ineens allemaal wel; werken, winkelen, gezellig doen, spelletjes doen, op vakantie gaan naar een warm land, activiteiten met de kinderen ondernemen. Maar wat vooral opvalt: hij is nu blij, vrolijk en gelukkig. Tijdens het huwelijk was hij gefrustreerd, nors en had een enorm kort lontje. Hij is nu de man/echtgenoot waar ik al die jaren naar heb verlangd en dat doet pijn. Begrijpen kan ik het ook niet; de nieuwe vriendin en haar kinderen staan nu op plek 1 en zijn eigen kinderen zijn minder belangrijk.
Als vader komt hij zijn verplichtingen nauwelijks na; wat betreft opvoeding, school, alimentatie sta ik er grotendeels alleen voor.
Er is ook een deel in mij wat bang is dat de kinderen uiteindelijk voor mijn exman kiezen; gevoeld ben ik degene die nu structuur en strengheid bied, terwijl het bij mijn exman leve de lol is; het is daar gezellig, ze gaan veel uit en weg. Terwijl ik in mijn eentje knok om het koophuis met enorm veel achterstallig onderhoud (waar mijn ex geen zin in had tijdens het huwelijk) op te knappen, financieel rond te komen (want doordat hij geen werk had betaalt hij nauwelijks wat aan alimentatie, mijn hypotheek is veel hoger door hem uit te moeten kopen), de opvoeding van de kinderen op poten te krijgen (want in opvoeding had mijn ex de laatste jaren weinig zin, net zoals het huishouden). Ik probeer een goede moeder te zijn, maar door mijn boosheid, teleurstelling en verdriet in combinatie met de zware taak om alles alleen te moeten doen ben ik niet altijd de vrolijkheid zelve.
Het voelt heel oneerlijk, deze scheiding, ook al koos ik er zelf voor en ben ik onder de streep blij dat ik er een punt achter heb gezet.
Is dit verhaal voor iemand herkenbaar? En dan vooral het stukje dat met de nieuwe partner ineens alles kan, waar tijdens het huwelijk geen zin/tijd/energie voor was? Hoe pakken jullie de boosheid en teleurstelling aan die daardoor ontstaat? Ik zou graag ervaringen delen met lotgenoten.
'Tot de kinderen beiden op de basisschool zaten liep het huwelijk ook best goed. Mijn ex besteedde tijd aan huishouden en de kids, in mijn vrije dagen deden we samen leuke dingen.
Mijn frustratie nam toe omdat mijn overnachtingen en werktijden toenamen en ik daar geen invloed op had. En ik het contact met mijn kinderen enorm miste. Mijn ex moest ineens in zijn eentje het huishouden en de kinderen runnen en was dagenlang alleen met alles. (...) Mijn ex vond dat hij dan nog steeds te weinig tijd en gelegenheid had om een betaalde baan te accepteren'
Toen de kinderen nog klein waren en thuis zal het hem zeker goedkeuring hebben opgeleverd, een vader die als thuisman voor de kinderen zorgt. Als de kinderen naar school gaan wordt het anders, het alleen zijn wordt anders, maar ook zijn de kinderen dan eigenlijk geen argument om niet te werken. Dus komt de vraag op: wat voor werk? Hij had nog nooit ergens met plezier gewerkt. En het merkwaardige is dat je vanuit je thuissituatie geen voorstelling kunt maken van hoe dat allemaal dan geregeld moet worden als jij werkt. Ik heb mezelf altijd voorgenomen: eerst werk zoeken, dan de praktische zaken regelen. Maar veel mensen struikelen al over de praktische zaken voordat ze werk gevonden hebben ("ik kan alleen maar werken onder schooltijden" bijvoorbeeld).
Ondertussen word jij moe-er door je werk, hij ongelukkiger en jullie allebei chagrijniger. Een sneltrein op weg naar een ramp. Ik vraag me af of dit ergens te stoppen was.
Hij heeft nu alle trossen losgegooid, is uit zijn zelfgesponnen net gekropen en hopelijk zal hij gelukkiger worden. Jij valt uit een toch wel comfortabele positie, jij had het niet aan zien komen, je zat er ook niet hele dagen middenin. Dus voor jou is er nu meer te verwerken. Dat kost tijd.
Er is in elk geval één ding waarmee je moet stoppen en dat is voor hem bepalen hoe hij zijn betrokkenheid bij de kinderen moet uiten. Het dagelijkse logboek vind ik nogal wat. Misschien dat de kinderen het later leuk vinden om terug te lezen, maar ik zou zelf meer ruimte willen om te bepalen hoe en wat en wanneer ik iets wil weten of hoe ik met de kinderen om wil gaan. Hij kan het zelf vragen als hij zoiets wil. Idem voor vakanties. Wellicht wilde je laten zien dat je serieus de kinderen niet bij hem weg wil houden, dan is het aardig als gebaar en zeker ook zinnig. Maar dat hoeft niet. Het kan wel zijn (overkwam mij) dat het soms teveel is, hele dagen met de kinderen, en dat je dan liever een extra weekend rust wil hebben, of zelfs een week rust. Zoiets zou ik wel bespreken. Ik denk dat rust voor jou nu heel belangrijk is.
Tsjor
Mij komt dit gedrag van de ex heel bekend voor. Nou ben ik geen piloot en mijn man is geen huisman, maar het gedrag was verder hetzelfde. Niets aan het huishouden doen, niets aan de tuin, niets aan onderhoud van het huis, niets aan sociale contacten of activiteiten. En dan niet een paar weken, maar 11 jaar. Het is makkelijk om hierbij te stellen dat dit wel het verhaal zal zijn van de perfectionistische vrouw. Maar zo lag het niet. Bij ons stond het gras kniehoog, sprong de verf van de kozijnen, reparaties werden niet gedaan etc. Wij hadden geen kinderen. Hij had ook dat teruggetrokken gedrag, alleen met dit verschil dat mijn man heel veel werkte. Daardoor heb ik ook heel lang gedacht dat het allemaal kwam doordat hij zo hard werkte. Ik heb alles gedaan wat ik kon bedenken. Ik heb gesprekken gevoerd, schema’s gemaakt, het met humor geprobeerd, ruzie gemaakt, therapie gevolgd, alles een tijd zelf gedaan etc, maar niets hielp uiteindelijk. En het chagrijn inderdaad. Heel erg naar.
Ik denk dat verhuizen een goed begin kan zijn van het loslaten van de verbittering. Dan hoef je niet elke dag geconfronteerd te worden met de oude herinneringen en hoef je ook niet verbitterd te zijn als je iets aan het huis laat doen. Bij een ander huis kun je blij zijn als je iets laat doen, terwijl bij je oude huis dit steeds het verleden oprakelt. Mijn man en ik zijn indertijd uit elkaar gegaan. Ik ben nog 3 jaar in ons oude huis blijven wonen. Maar ik voelde me pas beter toen ik verhuisd was en mijn energie kon steken in een nieuw leven voor mezelf ipv het opknappen van alles waar hij al die jaren geen zin in had gehad en we zoveel ruzie om hadden gemaakt.
To begrijp ik nou goed dat jij 1 week per maand thuis was en dan alles moest doen voor je gevoel? Ik zeg niet dat je geen gelijk hebt maar ik kan mijn kind zijn was en die van mezelf echt geen 3 weken opsparen dan kom ik toch echt kleding tekort... ben je niet boos op jezelf dat je zoveel van je kinderen hun jeugd gemist hebt want sommige dingen klinken wel onredelijk
S.ndra schreef op 30-11-2024 om 19:13:
Mij komt dit gedrag van de ex heel bekend voor. Nou ben ik geen piloot en mijn man is geen huisman, maar het gedrag was verder hetzelfde. Niets aan het huishouden doen, niets aan de tuin, niets aan onderhoud van het huis, niets aan sociale contacten of activiteiten. En dan niet een paar weken, maar 11 jaar. Het is makkelijk om hierbij te stellen dat dit wel het verhaal zal zijn van de perfectionistische vrouw. Maar zo lag het niet. Bij ons stond het gras kniehoog, sprong de verf van de kozijnen, reparaties werden niet gedaan etc. Wij hadden geen kinderen. Hij had ook dat teruggetrokken gedrag, alleen met dit verschil dat mijn man heel veel werkte. Daardoor heb ik ook heel lang gedacht dat het allemaal kwam doordat hij zo hard werkte. Ik heb alles gedaan wat ik kon bedenken. Ik heb gesprekken gevoerd, schema’s gemaakt, het met humor geprobeerd, ruzie gemaakt, therapie gevolgd, alles een tijd zelf gedaan etc, maar niets hielp uiteindelijk. En het chagrijn inderdaad. Heel erg naar.
Ik denk dat verhuizen een goed begin kan zijn van het loslaten van de verbittering. Dan hoef je niet elke dag geconfronteerd te worden met de oude herinneringen en hoef je ook niet verbitterd te zijn als je iets aan het huis laat doen. Bij een ander huis kun je blij zijn als je iets laat doen, terwijl bij je oude huis dit steeds het verleden oprakelt. Mijn man en ik zijn indertijd uit elkaar gegaan. Ik ben nog 3 jaar in ons oude huis blijven wonen. Maar ik voelde me pas beter toen ik verhuisd was en mijn energie kon steken in een nieuw leven voor mezelf ipv het opknappen van alles waar hij al die jaren geen zin in had gehad en we zoveel ruzie om hadden gemaakt.
Heeft je ex man iets in het spectrum?
Dat is niet vastgesteld, maar ik denk het wel.
Ik denk dat als iemand zo lang zo geleefd heeft, dat met een nieuwe vlam door de verliefdheid al dat leuks hem 4 dagen per maand misschien wel lukt, maar dat het de vraag is of dat zo blijft. 4 dagen per maand is toch heel iets anders dan 24/7 papa zijn. Ik denk ook dat de nieuwe vlam het op den duur toch ook wat minder leuk gaat vinden als zij altijd de zooi van de vuurkorf moet opruimen… Als je ook schrijft dat de kinderen van zijn nieuwe vrouw wel belangrijk zijn, dan krijg ik erg het gevoel dat hij zich enorm aanpast aan zijn nieuwe vrouw en het is de vraag hoe lang hij dat volhoudt. Maar dat hangt idd een beetje af waar dat gedrag in het verleden door veroorzaakt is. Er zijn ook mensen die ineens met een ander gelukkig zijn en ineens van alles wel kunnen.
Je lijkt een beetje last te hebben van het fenomeen dat hoe langer en hoe meer je geïnvesteerd hebt in de relatie hoe moeilijker het is om ermee op te houden ondanks dat je wel weet dat het niet gaat werken. Ik ben even de term kwijt. Jij hebt heel veel geïnvesteerd, moeite, geld. Het voelt oneerlijk, dat snap ik heel goed. Wees toch maar blij dat je van hem af bent. 20 jaar knokken zonder resultaat is toch wel lang genoeg. Je hebt alles eraan gedaan. Neem je verlies, huil uit om wat niet heeft mogen zijn en laat het dan achter je.
S.ndra schreef op 30-11-2024 om 21:05:
Dat is niet vastgesteld, maar ik denk het wel.
Ik denk dat als iemand zo lang zo geleefd heeft, dat met een nieuwe vlam door de verliefdheid al dat leuks hem 4 dagen per maand misschien wel lukt, maar dat het de vraag is of dat zo blijft. 4 dagen per maand is toch heel iets anders dan 24/7 papa zijn. Ik denk ook dat de nieuwe vlam het op den duur toch ook wat minder leuk gaat vinden als zij altijd de zooi van de vuurkorf moet opruimen… Als je ook schrijft dat de kinderen van zijn nieuwe vrouw wel belangrijk zijn, dan krijg ik erg het gevoel dat hij zich enorm aanpast aan zijn nieuwe vrouw en het is de vraag hoe lang hij dat volhoudt. Maar dat hangt idd een beetje af waar dat gedrag in het verleden door veroorzaakt is. Er zijn ook mensen die ineens met een ander gelukkig zijn en ineens van alles wel kunnen.
Je lijkt een beetje last te hebben van het fenomeen dat hoe langer en hoe meer je geïnvesteerd hebt in de relatie hoe moeilijker het is om ermee op te houden ondanks dat je wel weet dat het niet gaat werken. Ik ben even de term kwijt. Jij hebt heel veel geïnvesteerd, moeite, geld. Het voelt oneerlijk, dat snap ik heel goed. Wees toch maar blij dat je van hem af bent. 20 jaar knokken zonder resultaat is toch wel lang genoeg. Je hebt alles eraan gedaan. Neem je verlies, huil uit om wat niet heeft mogen zijn en laat het dan achter je.
Sunk cost fallacy
Heel veel herkenning.
Toen de kinderen hier jonger waren, had ik een goede baan en mijn toenmalige partner, de vader van de kinderen had steeds wisselend werk en verdiende ook minder. Vervolgens kregen wij te maken met wat nu bekend staat als de toeslagenaffaire: grote terugvorderingen en om die reden moesten wij de kinderen van de opvang halen. De keuze wie bij de kinderen thuis zou blijven was makkelijk, omdat ik meer verdiende en meer zekerheid had. Zo werd ook mijn toenmalige partner huisman.
Hij was echter totaal geen type huisman en dat begon je al snel te merken. Feitelijk deed hij niets in huis. Op een gegeven moment was het zo dat ik in de ochtend de kinderen deed, terwijl hij nog sliep. Ik ging vervolgens door naar mijn werk. Meestal werd hij dan ergens tussen de middag wakker en als ik hem dan niet appte, dacht hij niet eens aan de boodschappen. Hij liet de kinderen na schooltijd naar binnen, gaf ze vast ook wel wat te drinken, maar daar hield het ook zo’n beetje mee op. Zodra in na mijn werk thuis kwam, was hij er helemaal klaar mee en vertrok richting zijn spelcomputer. Ik kon eten gaan maken, kinderen naar sport of zwemles, kinderen naar bed werken, gesprekken op school, huishouden, alles. Ook van mijn kant heel veel frustratie. Op een gegeven moment zocht ex niet eens meer naar werk.
Onze relatie eindigde toen ex een ander had. Ook hij verhuisde behoorlijk ver weg en daar was hij opeens de ideale partner. Relatie daar heeft maar een paar jaar geduurd, maar wel een kind opgeleverd en ik denk dat daar voor mij misschien nog wel de meeste frustratie zat. Dat kind was echt een schatje en ik gunde hem ook echt wel een leuke vader, maar het deed mij pijn dat ex voor dat kindje wel de vader was die mijn kinderen niet hadden. In ons geval is er zelfs nooit een omgangsregeling of was dan ook geweest. En ik had mij kinderen gewoon ook gegund wat hun halfbroertje wel heeft.
In jouw verhaal lees ik dat je nog steeds veel doet om toch voor die band tussen je kinderen en je ex te zorgen. Ook dat heb ik tot in het extreme gedaan. Mensen verklaarden me vaak voor gek. Ik heb wel eens een huisje in centerparcs voor ex plus vriendin en zoontje gehuurd met kerst, terwijl wij in hetzelfde park waren, zodat mijn kinderen toch ook hun vader in de buurt hadden. Wat ik al zei, velen verklaarden me voor gek, maar heb er geen spijt van.
Inmiddels zijn de kinderen hier volwassen en wat iemand anders hier al beschreef, mijn kinderen zien hun vader meer als een soort oom of buurman. Leuk om af en toe iets leuks mee te doen, maar niet iemand waar je op kunt bouwen. Dat is overigens voor de kinderen wel een heel proces geweest, voor ze dat konden accepteren. Uiteraard hebben zij ook veel periodes gehad dat ze dit anders wilden en natuurlijk was ik dan de persoon waar ze dat het meest op af reageerden. En ook hier was ik de persoon die uiteindelijk met een burn-out en arbeidsongeschikt thuis kwam te zitten en daardoor kon ik er ook niet altijd even goed tegen, maar je kunt gewoon niet anders dan accepteren.
Lexus schreef op 30-11-2024 om 14:21:
Nou alles in aanmerking genomen vind ik dat TS best mag balen. Het klinkt alsof zij het leeuwendeel van de opvoeding en zorgen voor de kinderen mag nemen, (als in 26 van de 30 dagen waar eerst co- ouderschap was afgesproken). Hij woont 100 km verderop waardoor veel dingen als tandarts, dokter, kapper, sport, schoolgesprekjes etc, meestal op haar bordje zullen komen. Zij zit met een hogere hypotheek. Hij hangt de leuke vent uit met een nieuwe geliefde terwijl haar kans op een nieuwe relatie door drukte van baan en kinderen veel minder zijn. Mag ze alsjeblieft even daarvan balen? Ik begrijp het wel. Het op haar eigen keuzes en verantwoordelijkheid wijzen kan logischerwijs nog zo terecht zijn, maar daar heeft ze even niks aan. Ja natuurlijk had ze niet in gemeenschap van goederen moeten trouwen etc. Ik vind het ook zo een beroep doen op 'je zal als moeder alles op moeten knappen, hup je schouders eronder en niet zeuren'. Zo'n versleten narratief. Ja waar maar ze heeft daar geen keuze in hè? Het wordt haar opgedrongen door houding van ex. En opnieuw: daar mag ze wat mij betreft flink de ziekte over in hebben.
Blijft dat het leuker en meer ontspannen is zonder je ex, je kinderen meer rust en gezelligheid in hun leven hebben en ze ongetwijfeld later gaan inzien hoe de vork in de steel steekt want geloof me, hij is niet echt veranderd hoor. (ik denk eerder dat zoń totale 180 in gedrag wijst op dieper liggende problematiek) Dus naast je terechte balen zal je daar je lol en vreugde uit kunnen gaan halen (de kids bedoel niet zozeer hoe je ex is). Maar meid, het is niet leuk gegaan zo. Ik snap je hoor.
Precies wat ik wilde horen, thanks. Dat doet goed.
Lexus schreef op 30-11-2024 om 14:25:
"
Ik hou hem via een online dagboek op,de hoogte en dat is voor hem voldoende.
Ik stimuleer het contact met de kinderen zoveel ik kan; tweede kerstdag gaan ze naar mijn ex. Omdat ik van mening ben dat onze kinderen beide ouders nodig hebben. Hij was daar verbaasd over, want volgens afspraak zouden ze beide dagen bij mij zijn.
Waarom doe je dit? Het is zijn band met de kinderen die hij moet onderhouden. Ik begrijp dat je het voor de kinderen wil maar het is toch schroot met chroom bedekken over gedrag dat niet van jou maar van vader is. Nu ben je hem aan het faciliteren.
Misschien wel ja. Ik ga er eens over nadenken.
Voor mij voelde het beroerd om de kinderen de hele kerstweek te hebben; ik vul dan automatisch in dat de kinderen wel 1 dag naar papa zullen willen. Ik faciliteer inderdaad wel erg veel; zowel mijn ex als mijn kinderen, als ik erover nadenk.
Mijn ex doet dit niet; die heeft van de week op mijn verjaardag de kinderen stipt om 20:00 opgehaald. Hij had ook kunnen aanbieden om ze een dag later op te halen. Dat laatste zou ik uit mezelf aangeboden als het zijn verjaardag was geweest.
Maar heb je als ouder niet de plicht om het contact met de andere ouder te stimuleren? Hoe ziet de rest dit? Zouden jullie stoppen met een online dagboek als je ex zich er niet aan houdt? (Dagboek was overigens een afspraak uit het ouderschapsplan die ik netjes nakom....). Zouden jullie de kids lekker voor jezelf houden op beide kerstdagen en de kinderen op de verjaardag van je ex stipt om 20:00 ophalen?
tsjor schreef op 30-11-2024 om 14:52:
[..]
Een groot deel van de ergernis zit toch in dat stukje dat jij alleenverdiener was en hij niet deed wat jij van hem verwachtte (de afspraken niet nakwam).
Over dat alleenverdienerschap zou je nog wat meer kunnen filosoferen en navragen, bijvoorbeeld bij mannen die helemaal of grotendeels alleenverdiener zijn. Hoe ervaren zij dat 'van hun geld'. Hoe ervaren zij dat hun partner daardoor niet te zwaar belast hoefde te worden met werkuren? Is dit wat de emancipatiebeweging voor ogen had met 'gelijkheid van mannen en vrouwen', of is het een onvermijdelijke, maar niet wenselijke uitkomst?
Voor jezelf, ik zou mezelf een compliment geven, ik vind dat zorg dragen voor het financiële deel van een gezin een zware zorgtaak die veel van je vraagt. Die taak heb je met vlag en wimpel volbracht, inclusief de echtscheiding.
Nu staan je financiën er anders voor, dat is onvermijdelijk met een echtscheiding. Ik heb indertijd mijn huis verkocht en ben kleiner gaan wonen, met de kinderen, zodat de maandelijkse lasten lager waren. Vooral omdat ik het onderhoud niet aankon (ook uitgevallen op het werk rond de echtscheiding. Ik weet niet of dat een optie voor je is.
Ik heb een boek aangereikt gekregen over loopbaancoaching. Ik had niet alleen mijn relatie verloren, maar ook mijn werk en in mijn werk zat heel veel wat belangrijk voor mij was. Wat ik daarvan overgehouden heb is, dat er voor mij op verschillende vlakken een heroriëntatie nodig had. Mijn werk was bijvoorbeeld inkomen. Inkomen had ik nodig, maar dat kon ook op een andere manier, met ander werk. Dus het primaire doel van werk was nu niet iets wat ik leuk vond, maar inkomen genereren. Daarnaast was religie voor mij belangrijk, maar dan op een andere manier, als vrijwilliger. Verder mijn gevoel voor rechtvaardigheid, dat kon ik kwijt in een actiegroep. En dan natuurlijk mijn relaties. Vooral belangrijk was mijn ambities weghalen van mijn werk, uit elkaar halen (wat vind ik belangrijk om me voor in te zetten) en dan kijken hoe ik dat op welke manier kon doen. Ik ben daarna begonnen met werk in de fabriek en de wasserij etc.; uiteindelijk via een opleiding van een jaar en daarna nog een opleiding terecht gekomen in het werk dat ik nu al met veel plezier 17 jaar doe en waarin ik veel van mijn interesses en ambities kwijt kan.
Met behulp van een goede advocaat/mediator is de echtscheiding goed afgerond en hebben we elkaar allebei een nieuw leven gegund. Dat was klaar.
Alles bij elkaar heeft het wel ongeveer 7 jaar geduurd voordat ik het weer een beetje naar mijn zin had, dus verwacht geen snelle doorstart. Maar het is wel een zinvolle periode.
Tsjor
Dank voor je openheid en je tips.
Verhuizen lijkt me wel een optie, maar niet meteen. Huizen zijn nu enorm duur; als ik wat nieuws koop ga ik er hoe dan ook op achteruit in ruimte. De kids hebben aangegeven absoluut niet te willen verhuizen. Voor mezelf is de verandering op dit moment te groot; ik zou dan mijn echtgenoot, baan en huis kwijt zijn (inclusief leuke buren en vertrouwde omgeving). Dat trek ik psychisch niet. Naast de enorme klus om te verhuizen, schilderen, renoveren etc. Maar voor de ergernis binnen in huis die ik merk en het achterstallig onderhoud zou het beter zijn om met een schone lei te beginnen in een ander huis. Wellicht doe ik dat over 2-3 jaar.
Nieuwe baan zit er voor mij ook in; ik ben nog arbeidsongeschikt als piloot en de baan is niet met het alleenstaande moederschap te combineren. 2 januari begin ik aan een nieuwe baan. Mijn contract als piloot heb ik gelukkig nog. Ik hoop ook op meer zingeving in een nieuwe baan.
Ik zou mijn ex graag een goed leven gunnen, maar emotioneel ben ik niet zo ver. Op dit moment gun ik hem niets en al zeker niet het warme mandje waar hij in terecht is gekomen na de scheiding. Wij hadden een goede mediator/advocaat en een ouderschapsplan waar ik 100% achter stond. De ergernis begon bij mij toe te nemen toen hij de afspraken uit het ouderschapsplan vrijwel direct na de scheiding eenzijdig en zonder overleg aan ging passen en in principe doet waar hij zin in heeft.
Ik wens iedereen een goede scheiding toe waar je vrede mee kunt hebben; ik denk dat dat begint met je te houden aan de gemaakte afspraken en in overleg nieuwe afspraken te maken als de oude afspraken niet meer passen. Fijn dat jou dat is gelukt, Tsjor. Ik had dat voor mezelf ook graag gewild. Ik wens niemand een ex toe zoals ik heb en de manier waarop de scheiding bij ons is gegaan.
tsjor schreef op 30-11-2024 om 18:10:
'Tot de kinderen beiden op de basisschool zaten liep het huwelijk ook best goed. Mijn ex besteedde tijd aan huishouden en de kids, in mijn vrije dagen deden we samen leuke dingen.
Mijn frustratie nam toe omdat mijn overnachtingen en werktijden toenamen en ik daar geen invloed op had. En ik het contact met mijn kinderen enorm miste. Mijn ex moest ineens in zijn eentje het huishouden en de kinderen runnen en was dagenlang alleen met alles. (...) Mijn ex vond dat hij dan nog steeds te weinig tijd en gelegenheid had om een betaalde baan te accepteren'
Toen de kinderen nog klein waren en thuis zal het hem zeker goedkeuring hebben opgeleverd, een vader die als thuisman voor de kinderen zorgt. Als de kinderen naar school gaan wordt het anders, het alleen zijn wordt anders, maar ook zijn de kinderen dan eigenlijk geen argument om niet te werken. Dus komt de vraag op: wat voor werk? Hij had nog nooit ergens met plezier gewerkt. En het merkwaardige is dat je vanuit je thuissituatie geen voorstelling kunt maken van hoe dat allemaal dan geregeld moet worden als jij werkt. Ik heb mezelf altijd voorgenomen: eerst werk zoeken, dan de praktische zaken regelen. Maar veel mensen struikelen al over de praktische zaken voordat ze werk gevonden hebben ("ik kan alleen maar werken onder schooltijden" bijvoorbeeld).
Ondertussen word jij moe-er door je werk, hij ongelukkiger en jullie allebei chagrijniger. Een sneltrein op weg naar een ramp. Ik vraag me af of dit ergens te stoppen was.
Hij heeft nu alle trossen losgegooid, is uit zijn zelfgesponnen net gekropen en hopelijk zal hij gelukkiger worden. Jij valt uit een toch wel comfortabele positie, jij had het niet aan zien komen, je zat er ook niet hele dagen middenin. Dus voor jou is er nu meer te verwerken. Dat kost tijd.
Er is in elk geval één ding waarmee je moet stoppen en dat is voor hem bepalen hoe hij zijn betrokkenheid bij de kinderen moet uiten. Het dagelijkse logboek vind ik nogal wat. Misschien dat de kinderen het later leuk vinden om terug te lezen, maar ik zou zelf meer ruimte willen om te bepalen hoe en wat en wanneer ik iets wil weten of hoe ik met de kinderen om wil gaan. Hij kan het zelf vragen als hij zoiets wil. Idem voor vakanties. Wellicht wilde je laten zien dat je serieus de kinderen niet bij hem weg wil houden, dan is het aardig als gebaar en zeker ook zinnig. Maar dat hoeft niet. Het kan wel zijn (overkwam mij) dat het soms teveel is, hele dagen met de kinderen, en dat je dan liever een extra weekend rust wil hebben, of zelfs een week rust. Zoiets zou ik wel bespreken. Ik denk dat rust voor jou nu heel belangrijk is.
Tsjor
Mooi verwoord. En vermoedelijk wel kloppend met de situatie. Dit was ook niet te stoppen; voor mij was het huwelijk al langer niet meer houdbaar. We sliepen al jaren in aparte kamers.
Zoals ik al eerder schreef was het dagboek een afspraak uit het ouderschapsplan. Misschien is nu een goed moment om het los te laten, gezien de moeite om het bij te houden voor 95% van mijn kant komt.
Ik zou er op dit moment niet zo snel voor kiezen om andere afspraken met mijn ex te maken als ik meer rust wil; enerzijds omdat mijn ex onbetrouwbaar en grillig is in het nakomen van afspraken en anderzijds omdat de communicatie beroerd loopt. Hij neemt de telefoon meestal niet op, belt nooit terug en op de appjes en emails komt slechts in de helft van de gevallen een antwoord. Ik heb mijn ex 15 jaar achterna gelopen om dingen voor elkaar te krijgen; ik kan het niet langer opbrengen om telkens weer met dezelfde wispelturigheid en gebrekkige communicatie geconfronteerd te worden. Voor een weekend rust zou ik eerder familie of vrienden inschakelen maar niet mijn ex.
Anoniemvoornu schreef op 30-11-2024 om 19:52:
To begrijp ik nou goed dat jij 1 week per maand thuis was en dan alles moest doen voor je gevoel? Ik zeg niet dat je geen gelijk hebt maar ik kan mijn kind zijn was en die van mezelf echt geen 3 weken opsparen dan kom ik toch echt kleding tekort... ben je niet boos op jezelf dat je zoveel van je kinderen hun jeugd gemist hebt want sommige dingen klinken wel onredelijk
Ik was 5 dagen van huis en dan 2 dagen vrij. Dat drie keer achter elkaar. In de twee vrije dagen moest ik afspraken plannen met familie/vrienden, post uitzoeken die een week was blijven liggen, leuke dingen met de kids doen en het opgehoopte wasgoed wegwerken inclusief mijn eigen koffer in-en uitpakken en wassen. Ik moest ook bijkomen van de lange werkdagen van 12-15 uur en de onregelmatigheid van nachtdiensten en jetlags. Het is heel moeilijk voor te stellen wat een leven als piloot of stewardess inhoudt als je dit zelf niet hebt meegemaakt. Je mist telkens 4 avonden thuis; kunt dus niet even naar de buurvrouw om thee te drinken, even snel tussendoor een was draaien, een avondje theater plannen, een sport uitoefenen, een rekening betalen, een boodschapje doen etc. Je moet alles in je 2 vrije dagen plannen en dat is pittig.
Je kunt het je voorstellen als een terugkomen van je vakantie waarbij je een nacht van 12 uur aan 1 stuk autorijden achter de rug hebt; bij thuiskomst zie je overal stofwolken en kruimels liggen omdat er een week niet is gestofzuigd, ook liggen er nog drie wassen op je te wachten (plus je eigen vakantie was) moeten er boodschappen gedaan worden en hebben de kinderen de volgende dag een toets waarvoor ze aan het werk gezet moeten worden. Je echtgenoot gaat lekker met een kop koffie in zijn kantoor zitten in de tuin en concentreert zich vol energie op zijn hobbies, of is ineens urenlang superdruk met het uitzoeken van een energiecontract voor zijn vader. Jij staat met je koffer in je hand in je rommelige huis met een blik op de bergen wasgoed, ziet je man relaxed in zijn kantoor zitten en denkt.......???
Ik overdrijf het nu, maar misschien heb je een begrip hoe mijn leven de laatste 5-8 jaar eruit zag? En dan had ik geen vakantie achter de rug, maar een week werken 😁😉.
Ik ben niet boos op mezelf dat ik veel van de kinderen heb gemist in hun jeugd, ik vind het wel jammer.
Anoniemst schreef op 30-11-2024 om 23:11:
Heel veel herkenning.
Toen de kinderen hier jonger waren, had ik een goede baan en mijn toenmalige partner, de vader van de kinderen had steeds wisselend werk en verdiende ook minder. Vervolgens kregen wij te maken met wat nu bekend staat als de toeslagenaffaire: grote terugvorderingen en om die reden moesten wij de kinderen van de opvang halen. De keuze wie bij de kinderen thuis zou blijven was makkelijk, omdat ik meer verdiende en meer zekerheid had. Zo werd ook mijn toenmalige partner huisman.
Hij was echter totaal geen type huisman en dat begon je al snel te merken. Feitelijk deed hij niets in huis. Op een gegeven moment was het zo dat ik in de ochtend de kinderen deed, terwijl hij nog sliep. Ik ging vervolgens door naar mijn werk. Meestal werd hij dan ergens tussen de middag wakker en als ik hem dan niet appte, dacht hij niet eens aan de boodschappen. Hij liet de kinderen na schooltijd naar binnen, gaf ze vast ook wel wat te drinken, maar daar hield het ook zo’n beetje mee op. Zodra in na mijn werk thuis kwam, was hij er helemaal klaar mee en vertrok richting zijn spelcomputer. Ik kon eten gaan maken, kinderen naar sport of zwemles, kinderen naar bed werken, gesprekken op school, huishouden, alles. Ook van mijn kant heel veel frustratie. Op een gegeven moment zocht ex niet eens meer naar werk.
Onze relatie eindigde toen ex een ander had. Ook hij verhuisde behoorlijk ver weg en daar was hij opeens de ideale partner. Relatie daar heeft maar een paar jaar geduurd, maar wel een kind opgeleverd en ik denk dat daar voor mij misschien nog wel de meeste frustratie zat. Dat kind was echt een schatje en ik gunde hem ook echt wel een leuke vader, maar het deed mij pijn dat ex voor dat kindje wel de vader was die mijn kinderen niet hadden. In ons geval is er zelfs nooit een omgangsregeling of was dan ook geweest. En ik had mij kinderen gewoon ook gegund wat hun halfbroertje wel heeft.
In jouw verhaal lees ik dat je nog steeds veel doet om toch voor die band tussen je kinderen en je ex te zorgen. Ook dat heb ik tot in het extreme gedaan. Mensen verklaarden me vaak voor gek. Ik heb wel eens een huisje in centerparcs voor ex plus vriendin en zoontje gehuurd met kerst, terwijl wij in hetzelfde park waren, zodat mijn kinderen toch ook hun vader in de buurt hadden. Wat ik al zei, velen verklaarden me voor gek, maar heb er geen spijt van.
Inmiddels zijn de kinderen hier volwassen en wat iemand anders hier al beschreef, mijn kinderen zien hun vader meer als een soort oom of buurman. Leuk om af en toe iets leuks mee te doen, maar niet iemand waar je op kunt bouwen. Dat is overigens voor de kinderen wel een heel proces geweest, voor ze dat konden accepteren. Uiteraard hebben zij ook veel periodes gehad dat ze dit anders wilden en natuurlijk was ik dan de persoon waar ze dat het meest op af reageerden. En ook hier was ik de persoon die uiteindelijk met een burn-out en arbeidsongeschikt thuis kwam te zitten en daardoor kon ik er ook niet altijd even goed tegen, maar je kunt gewoon niet anders dan accepteren.
Oef, dat is pittig en is inderdaad heel herkenbaar met mijn verhaal.
Ik ben bang dat het in mijn geval ook accepteren is. Knap dat je dat hebt gedaan en fijn dat je je verhaal wilde delen. Het is fijn om te lezen dat er meerdere mensen in eenzelfde soort situatie zitten. Het maakt de pijn/teleurstelling op de een of andere manier toch draaglijker.
Vliegerd schreef op 01-12-2024 om 03:53:
[..]
Ik was 5 dagen van huis en dan 2 dagen vrij. Dat drie keer achter elkaar. In de twee vrije dagen moest ik afspraken plannen met familie/vrienden, post uitzoeken die een week was blijven liggen, leuke dingen met de kids doen en het opgehoopte wasgoed wegwerken inclusief mijn eigen koffer in-en uitpakken en wassen. Ik moest ook bijkomen van de lange werkdagen van 12-15 uur en de onregelmatigheid van nachtdiensten en jetlags. Het is heel moeilijk voor te stellen wat een leven als piloot of stewardess inhoudt als je dit zelf niet hebt meegemaakt. Je mist telkens 4 avonden thuis; kunt dus niet even naar de buurvrouw om thee te drinken, even snel tussendoor een was draaien, een avondje theater plannen, een sport uitoefenen, een rekening betalen, een boodschapje doen etc. Je moet alles in je 2 vrije dagen plannen en dat is pittig.
Je kunt het je voorstellen als een terugkomen van je vakantie waarbij je een nacht van 12 uur aan 1 stuk autorijden achter de rug hebt; bij thuiskomst zie je overal stofwolken en kruimels liggen omdat er een week niet is gestofzuigd, ook liggen er nog drie wassen op je te wachten (plus je eigen vakantie was) moeten er boodschappen gedaan worden en hebben de kinderen de volgende dag een toets waarvoor ze aan het werk gezet moeten worden. Je echtgenoot gaat lekker met een kop koffie in zijn kantoor zitten in de tuin en concentreert zich vol energie op zijn hobbies, of is ineens urenlang superdruk met het uitzoeken van een energiecontract voor zijn vader. Jij staat met je koffer in je hand in je rommelige huis met een blik op de bergen wasgoed, ziet je man relaxed in zijn kantoor zitten en denkt.......???
Ik overdrijf het nu, maar misschien heb je een begrip hoe mijn leven de laatste 5-8 jaar eruit zag? En dan had ik geen vakantie achter de rug, maar een week werken 😁😉.
Ik ben niet boos op mezelf dat ik veel van de kinderen heb gemist in hun jeugd, ik vind het wel jammer.
Maar je weet toch niet of hij al die dingen nu wel doet zoals dus de was en stoffen want jullie wonen niet meer samen en de zorg voor de kinderen heeft hij ook niet meer , je weet eigenlijk niet of alles nu wel kan toch?
Dat ouderschapsplan, veel te vaak draait het uit op een berg ergernis, het schijnt ook een van de oorzaken te zijn waardoor echtscheidingen nu vaker in een vechtscheiding eindigen, of zelfs erin overgaan. Dat is ook logisch. De gedachte dat je elkaars leven na een scheiding kunt regelen via 'afspraken' is wel bijzonder optimistisch, zeker als je bedenkt hoe lang een periode tot het volwassen worden van de kinderen kan duren en hoeveel er in een mensenleven kan veranderen. Als de een dan de flexibiliteit van een wilgetak heeft en de ander de vastheid van een eik dan gaat dat mis.
Ja, ik heb zeker van alles gedaan om ervoor te zorgen dat de kinderen kontakt hielden met ex, dus ook ze daar naartoe sturen als ze dat niet wilden. Totdat ze ergens in de puberteit meer zelf konden bepalen en ook een tijd niet wilden, later weer wel. En de afspraak dat ex de kinderen op vrijdag zou doen is er niet van gekomen, omdat ex snel verhuisde naar ongeveer 50 km verder, voor zijn werk.
Nu redeneer je nog veel eigenlijk vanuit je ex: ex moet leren zich aan afspraken te houden en als hij dat niet doet, dan doe ik.... En de behoefte om hem op een of andere manier betaald te zetten. Maar ook om te regelen hoe en wanneer hij de kinderen ziet. Je mag ook meer redeneren vanuit jezelf: bijvoorbeeld als je nu rust nodig hebt dan kun je ex daarvoor inschakelen. Tweede kerstdag doet hij toch ook. De afspraken uit het ouderschapsplan kunnen de kast in, maar je kunt wel kijken naar jezelf: wat vindt jij belangrijk? Vind je het leuk om elke dag een logboek bij te houden en dat op te sturen? Voor kinderen is het belangrijk dat er kontakt is met de andere ouder, zodat zij de kans krijgen op hun manier een relatie op te bouwen met die andere ouder. Maar daar mag ook je eigen behoefte aan rust bijvoorbeeld een rol in spelen. Probeer alleen het rancuneuze en boze eruit te halen, want het stompt je elke keer in de maag. Als je toch dingen vast wil leggen in afspraken zul je opnieuw om de tafel moeten gaan zitten.
Bedenk de goede dingen: met ex heb je een gezin gesticht. Ex heeft je afgelopen jaren ook gefaciliteerd met de zorg voor de kinderen. Hij deed zijn best, zeker in de eerste jaren toen de kinderen klein waren, jij zag vooral wat er niet gebeurd was, hij kreeg het niet meer voor elkaar om zijn leven anders in te vullen. Het is uit elkaar gespat.
Fijn dat je vanaf 2 januari een andere baan hebt. Hopelijk ben je voldoende hersteld om weer te beginnen.
Tsjor