Met de nieuwe vriendin kan ineens alles wel.... herkenbaar?
Na 20 jaar huwelijk heb ik er een punt achter gezet. Mijn ex was jaren thuis voor de kinderen, trok zich echter meer en meer terug. Hij was huisman, maar huishouden had hij eigenlijk weinig zin in al die jaren. Regelmatig kon ik in mijn vrije dagen het huishouden runnen, ondanks mijn drukke alleenverdienersbaan, waarvoor ik dagenlang van huis was. De opvoeding van de kinderen liet te wensen over; de kids zaten dagenlang in hun kamer te gamen. Dit werd niet begrenst en ze werden niet gestimuleerd buiten te spelen of op sport te gaan. Er kwam van mijn kant meer en meer ergernis; het niet gedaan worden van het huishouden, opeenstapeling van klussen in huis, het niet willen werken toen de kinderen naar school gingen.
De scheiding verliep in het begin goed. We hadden overeenstemming over de opvoeding van de kinderen dmv co ouderschap, we zouden bij elkaar in de buurt blijven wonen. Tot mijn ex tegen het einde van de scheiding aan ging dringen op vrijheid en verhuizing naar het midden van het land. Ik vermoedde niets, vond het wel vreemd. Het ouderschapsplan waar eigenlijk al voor 90% overeenstemming was, moest aangepast worden want mijn ex wilde ineens de kinderen niet meer samen opvoeden maar het was "of jij of ik". Waarbij "ik" voor de hand lag, want ik had een betaalde baan en zou in het koophuis blijven wonen. Ik bood aan om de kinderen zo lang op te vangen tot hij een baan had gevonden, met de verwachting dat we over zouden gaan op het afgesproken co ouderschap.
April 2024 was de scheiding definitief. Van snel een baan zoeken kwam weinig; mijn ex genoot van de vrijheid en kocht nieuwe kleren, ging uitgebreid op vakantie. Van mijn verdiende spaargeld, wat hij na de scheiding royaal meenam (want helaas getrouwd in gemeenschap van goederen). Ik had het daarentegen krap; mijn deel van het geld zat in het huis wat diende als stabiele basis voor de kinderen. De kinderalimentatie betaalde ik in mijn eentje. In juli werd mij per email meegedeeld dat hij al sinds januari een nieuwe vriendin had met wie hij ging samenwonen. Maar liefst 100 km verderop. Het co ouderschap wat op papier was afgesproken trok hij zich weinig van aan, ook de verhuisregels werden geschonden. Reactie op mijn telefoontjes of email om een nieuwe regeling af te spreken kwam er nauwelijks. Een nieuwe regeling voor de kinderen staat overigens nog steeds ter discussie. Zelf neemt hij daar geen initiatief in; hij ziet de kinderen 4 dagen per maand waar hij vrede mee heeft.
Inmiddels zijn we 7 maanden verder na de scheiding. Mijn ex heeft sinds korte tijd een baan; iets waar hij tijdens het huwelijk geen enkele zin in had. Hij heeft gekozen voor zijn nieuwe leven en de afspraken uit het ouderschapsplan worden slechts nagekomen als het voor hem past. De kinderen regelmatig zien, wat tijdens de scheiding prioriteit nummer 1 was, is niet meer belangrijk. Hij ziet ze 4 dagen per maand en dat is voldoende. Tussendoor wordt er niet of nauwelijks gebeld of geappt met de kinderen. Het co ouderschap is er niet en gaat er ook niet komen. Mijn ex is ineens een leuke vader geworden; waar hij de laatste 10 jaar van het huwelijk nors, boos en horkerig omging met ons gezin is hij nu de vrolijkheid zelve. Winkelen, waar hij nooit zin in had, wordt met de nieuwe vriendin en de kinderen maandelijks gedaan. De kinderen gaan elk bezoek mee naar een leuke activiteit, waar mijn ex tijdens het huwelijk geen zin in had. Er wordt blijkbaar elke avond een spelletje gespeeld als mijn kinderen daar zijn, iets wat mijn exman tijdens het huwelijk met grote tegenzin deed. Met de nieuwe vriendin zit hij gezellig samen in de tuin bij de vuurkorf, waar hij tijdens ons huwelijk ervoor koos om zich achter zijn computer te verschuilen. In de tuin zat hij nooit.
Ik voel me heel erg verscheurd. Enerzijds ben ik voor de kinderen enorm blij dat ze nu een vader hebben die goed gehumeurd is en die leuke dingen met ze doet. Ik had daar 15 jaar tevergeefs voor geknokt tijdens het huwelijk. Ik gun de kinderen maandelijks een leuk en gezellig weekend met hun vader.
Boos ben ik ook; hij maakt nu alle verwachtingen waar, die ik tijdens het huwelijk aan hem had maar waaraan hij geen enkele invulling gaf. Met de nieuwe vriendin kan het ineens allemaal wel; werken, winkelen, gezellig doen, spelletjes doen, op vakantie gaan naar een warm land, activiteiten met de kinderen ondernemen. Maar wat vooral opvalt: hij is nu blij, vrolijk en gelukkig. Tijdens het huwelijk was hij gefrustreerd, nors en had een enorm kort lontje. Hij is nu de man/echtgenoot waar ik al die jaren naar heb verlangd en dat doet pijn. Begrijpen kan ik het ook niet; de nieuwe vriendin en haar kinderen staan nu op plek 1 en zijn eigen kinderen zijn minder belangrijk.
Als vader komt hij zijn verplichtingen nauwelijks na; wat betreft opvoeding, school, alimentatie sta ik er grotendeels alleen voor.
Er is ook een deel in mij wat bang is dat de kinderen uiteindelijk voor mijn exman kiezen; gevoeld ben ik degene die nu structuur en strengheid bied, terwijl het bij mijn exman leve de lol is; het is daar gezellig, ze gaan veel uit en weg. Terwijl ik in mijn eentje knok om het koophuis met enorm veel achterstallig onderhoud (waar mijn ex geen zin in had tijdens het huwelijk) op te knappen, financieel rond te komen (want doordat hij geen werk had betaalt hij nauwelijks wat aan alimentatie, mijn hypotheek is veel hoger door hem uit te moeten kopen), de opvoeding van de kinderen op poten te krijgen (want in opvoeding had mijn ex de laatste jaren weinig zin, net zoals het huishouden). Ik probeer een goede moeder te zijn, maar door mijn boosheid, teleurstelling en verdriet in combinatie met de zware taak om alles alleen te moeten doen ben ik niet altijd de vrolijkheid zelve.
Het voelt heel oneerlijk, deze scheiding, ook al koos ik er zelf voor en ben ik onder de streep blij dat ik er een punt achter heb gezet.
Is dit verhaal voor iemand herkenbaar? En dan vooral het stukje dat met de nieuwe partner ineens alles kan, waar tijdens het huwelijk geen zin/tijd/energie voor was? Hoe pakken jullie de boosheid en teleurstelling aan die daardoor ontstaat? Ik zou graag ervaringen delen met lotgenoten.
Vliegerd schreef op 30-11-2024 om 11:11:
Bedankt voor de reacties. Goede vragen worden er gesteld.
Het is een goede beslissing geweest; de sfeer in huis is enorm verbeterd en mijn kinderen en ik hebben ons evenwicht gevonden. Er kan weer muziek worden gedraaid; we dansen en zingen weer in huis. Het is gezellig en langzamerhand helpen de kinderen ook mee in huis. Alleen werk ik nog steeds niet; ik zit nog in de ziektewet. Ik ben er bang voor om straks fulltime te gaan werken en dan nog een hele huishouding en opvoeding in mijn eentje te gaan draaien. In mijn oude baan kan ik niet terug: 3 weken weg van huis is niet te combineren met de kids van 12 en 16: zij hebben nog flink wat begeleiding nodig. Ze hebben voor de scheiding niet geleerd om huiswerk te maken, in huis mee te helpen of brood te smeren; daar zit ik nu flink achteraan. Een nieuwe baan verdient stukken minder; ik zal een startersbaan moeten accepteren. Of ik het dan financieel nog allemaal red weet ik niet.
Even over dit stukje, je deed het toen je getrouwd was toch ook allemaal al alleen omdat hij niets deed? Ik denk dat het nu zelfs scheelt, je doet het nu ook alleen maar nu zonder je constant te ergeren aan de ander die niets doet.
Je kinderen worden groter, ze gaan steeds meer dingen van je leren v.w.b. het huiswerk maken en helpen met het huishouden. Laat ze zelf kiezen wat ze leuk vinden om te doen in het huishouden waar ze je mee kunnen helpen. Soms blijkt een kind het erg leuk te vinden om 1x in de week te koken bijvoorbeeld (de mijne trouwens niet, maar na toch een paar keer mijn poot stijf te houden kookt hij nu 1 dag in de week) of misschien heeft er eentje een klus-talent. In ieder geval, jullie moeten het samen rooien, dat zal op een gegeven moment steeds beter gaan.
Jesse_1 schreef op 30-11-2024 om 11:34:Ik ga nu iets zeggen wat misschien vervelend overkomt, maar wat ik niet zo bedoel. Maar op zich is dit toch logisch? Hij vond jou blijkbaar niet meer zo leuk, waardoor hij die dingen ook niet leuk vond. Op zijn nieuwe vriendin is hij verliefd, dus doet hij graag dingen samen mee.
Het lijkt als dat er meer aan de hand is. TO vertelde dat haar man toendertijd stopte met zijn baan want hij was daarin niet gelukkig. Daarna werd hij een huisman en was niet gelukkig. Wellicht zat er al langere tijd een bepaalde zwaarmoedigheid bij hem maar heeft hij hier nooit iets mee gedaan.
Het zou zomaar net kunnen, wat iemand eerder al benoemde, dat de nieuwe vriendin wat opbeuring representeert voor hem maar wat niet kan duren. Als iets bij hem op de achtergrond speelt. Je kunt het buiten jezelf blijven zoeken maar uiteindelijk word je toch met jezelf geconfronteerd.
1 maandelijks leuk uitje klinkt in mijn ogen als een leuke oom , geen vader , nu even leuk voor de kinderen dat ze 1 keer per maand het leuk hebben met papa later zullen ze waarschijnlijk anders erover denken
@Rosamontana: dankjewel voor je reactie en voor het meedenken. Ik snap je gedachtengang, ik zie ook dat je reactie baseert op missende informatie van mijn kant.
Betreft de werksituatie: Ik was piloot in Duitsland. Toen ik begon met werken was ik veel thuis, maar vanaf 2010 kwam daar verandering in door een verandering in de bedrijfsstrategie en ik was alleen nog weg. Het klopt zeer zeker dat het in het begin een keuze van ons beiden was dat ik zou werken en mijn ex thuis zou blijven voor de kinderen. Ik had sowieso de leukste baan van ons beiden; mijn ex had daarentegen nog nooit ergens met plezier gewerkt. Tot de kinderen beiden op de basisschool zaten liep het huwelijk ook best goed. Mijn ex besteedde tijd aan huishouden en de kids, in mijn vrije dagen deden we samen leuke dingen.
Mijn frustratie nam toe omdat mijn overnachtingen en werktijden toenamen en ik daar geen invloed op had. En ik het contact met mijn kinderen enorm miste. Mijn ex moest ineens in zijn eentje het huishouden en de kinderen runnen en was dagenlang alleen met alles. Helaas werkt de luchtvaart (nog) niet met werknemervriendelijke werktijden. 3 of 4 dagen in de week werken was voor mij zeker een goede oplossing geweest, maar daar ging mijn werkgever niet mee akkoord. Ik kon wel 50% gaan werken, maar was dan alsnog 2 volle weken van huis. Mijn ex vond dat hij dan nog steeds te weinig tijd en gelegenheid had om een betaalde baan te accepteren.
Zijn frustratie nam toe en hij trok zich terug; ging zich meer en meer op hobbies richten en minder op huishouden en kids.
Ik vermoedde op een gegeven moment een depressie bij mijn ex, maar hij stond helaas niet open voor diagnose en behandeling. Praten over zijn eigen gedrag vond hij lastig; het ging meestal over mijn gedrag. Ik stelde te veel eisen, ik zeurde teveel, ik had te weinig waardering voor hem. Met hem was niets aan de hand. Zelf vond hij ook niet dat hij boos, onredelijk of wrokkig was; dat lag allemaal aan mijn waarneming. Het huis was schoon genoeg met wekelijks stofzuigen en een jaarlijkse afstofbeurt. Toilet en douche spoelden zichzelf schoon want iedereen gebruikt dagelijks water. Geen noodzaak om schoon te maken. Als ik het beter wilde, dan kon ik het toch gewoon zelf doen? Ik heb vijf paartherapie pogingen op touw gezet en die liepen op niets uit; 1 dag ging het beter en de dag daarna zat mijn ex weer in zijn eigen patroon van passiviteit. Hij is ooit 1 keer voor hoofdpijn en slaapgebrek naar de huisarts geweest, maar toen de medicatie niet hielp bevestigde dat zijn gedachtengang "zie je wel, er is niets aan te doen".
Opmerkingen zoals die van Anoniemvoornu en Moree sterken mij het meest.
Te weten dat de huidige situatie van mijn ex niet blijvend is en dat hij uiteindelijk toch weer met zichzelf geconfronteerd wordt. Ik zit zelf nog steeds in de rouw en kan niet begrijpen dat je na de scheiding geen enkele traan laat, je stort in een nieuwe relatie en je kinderen op de derde plek zet. Het voelt voor mij alsof de 20 jaar huwelijk en de kinderen helemaal niets waard waren. Ondanks bovenstaand verhaal hield ik van mijn ex en heb er nu nog steeds verdriet van dat het mis is gelopen tussen ons. Dit gaat voor mij prima samen met de opluchting die ik voel dat het huwelijk is beëindigd.
Het klopt dat mijn ex nu geen echte vader is; hij bemoeit zich nergens mee. School interesseert hem niet; hij komt niet op oudergesprekken of informatie avonden.
Hij belt nooit om te vragen hoe het met de kids gaat of hoe het op school loopt.
Ik hou hem via een online dagboek op,de hoogte en dat is voor hem voldoende.
Ik stimuleer het contact met de kinderen zoveel ik kan; tweede kerstdag gaan ze naar mijn ex. Omdat ik van mening ben dat onze kinderen beide ouders nodig hebben. Hij was daar verbaasd over, want volgens afspraak zouden ze beide dagen bij mij zijn.
Ik laat de situatie voor nu hoe hij is. Hoe meer ik opschrijf, hoe meer de boosheid weer komt opzetten. Bah, mannen.... ik ben er klaar mee.....
Nou alles in aanmerking genomen vind ik dat TS best mag balen. Het klinkt alsof zij het leeuwendeel van de opvoeding en zorgen voor de kinderen mag nemen, (als in 26 van de 30 dagen waar eerst co- ouderschap was afgesproken). Hij woont 100 km verderop waardoor veel dingen als tandarts, dokter, kapper, sport, schoolgesprekjes etc, meestal op haar bordje zullen komen. Zij zit met een hogere hypotheek. Hij hangt de leuke vent uit met een nieuwe geliefde terwijl haar kans op een nieuwe relatie door drukte van baan en kinderen veel minder zijn. Mag ze alsjeblieft even daarvan balen? Ik begrijp het wel. Het op haar eigen keuzes en verantwoordelijkheid wijzen kan logischerwijs nog zo terecht zijn, maar daar heeft ze even niks aan. Ja natuurlijk had ze niet in gemeenschap van goederen moeten trouwen etc. Ik vind het ook zo een beroep doen op 'je zal als moeder alles op moeten knappen, hup je schouders eronder en niet zeuren'. Zo'n versleten narratief. Ja waar maar ze heeft daar geen keuze in hè? Het wordt haar opgedrongen door houding van ex. En opnieuw: daar mag ze wat mij betreft flink de ziekte over in hebben.
Blijft dat het leuker en meer ontspannen is zonder je ex, je kinderen meer rust en gezelligheid in hun leven hebben en ze ongetwijfeld later gaan inzien hoe de vork in de steel steekt want geloof me, hij is niet echt veranderd hoor. (ik denk eerder dat zoń totale 180 in gedrag wijst op dieper liggende problematiek) Dus naast je terechte balen zal je daar je lol en vreugde uit kunnen gaan halen (de kids bedoel niet zozeer hoe je ex is). Maar meid, het is niet leuk gegaan zo. Ik snap je hoor.
"
Ik hou hem via een online dagboek op,de hoogte en dat is voor hem voldoende.
Ik stimuleer het contact met de kinderen zoveel ik kan; tweede kerstdag gaan ze naar mijn ex. Omdat ik van mening ben dat onze kinderen beide ouders nodig hebben. Hij was daar verbaasd over, want volgens afspraak zouden ze beide dagen bij mij zijn.
Waarom doe je dit? Het is zijn band met de kinderen die hij moet onderhouden. Ik begrijp dat je het voor de kinderen wil maar het is toch schroot met chroom bedekken over gedrag dat niet van jou maar van vader is. Nu ben je hem aan het faciliteren.
Anoniemvoornu schreef op 30-11-2024 om 13:26:
1 maandelijks leuk uitje klinkt in mijn ogen als een leuke oom , geen vader , nu even leuk voor de kinderen dat ze 1 keer per maand het leuk hebben met papa later zullen ze waarschijnlijk anders erover denken
Nee hoor, de kinderen hadden ook een mamma die drie van de vier weken afwezig was, en mogelijk chagrijnig en streng was als ze wel thuis kwam, maar dat is nog net zo goed hun moeder. De kinderen hebben jarenlang dagelijks hun vader over de vloer gehad. En die herinneringen kunnen heel anders zijn dan de observatie en de ergernis van Vliegerd. Mogelijk zijn ze gewoon blij dat hun vader weer blij is.
Tsjor
tsjor schreef op 30-11-2024 om 14:34:
[..]
Nee hoor, de kinderen hadden ook een mamma die drie van de vier weken afwezig was, en mogelijk chagrijnig en streng was als ze wel thuis kwam, maar dat is nog net zo goed hun moeder. De kinderen hebben jarenlang dagelijks hun vader over de vloer gehad. En die herinneringen kunnen heel anders zijn dan de observatie en de ergernis van Vliegerd. Mogelijk zijn ze gewoon blij dat hun vader weer blij is.
Tsjor
Daarom zeg ik waarschijnlijk he..ik vind voor allebei de ouders 1 keer in de maand je kids zien bar weinig
Vliegerd schreef op 30-11-2024 om 11:30:
tsjor; jij beschrijft exact wat ik graag zou willen, maar niet voor elkaar krijg. De hulpvraag is dus; hoe kom ik tot deze acceptatie en berusting?
Een groot deel van de ergernis zit toch in dat stukje dat jij alleenverdiener was en hij niet deed wat jij van hem verwachtte (de afspraken niet nakwam).
Over dat alleenverdienerschap zou je nog wat meer kunnen filosoferen en navragen, bijvoorbeeld bij mannen die helemaal of grotendeels alleenverdiener zijn. Hoe ervaren zij dat 'van hun geld'. Hoe ervaren zij dat hun partner daardoor niet te zwaar belast hoefde te worden met werkuren? Is dit wat de emancipatiebeweging voor ogen had met 'gelijkheid van mannen en vrouwen', of is het een onvermijdelijke, maar niet wenselijke uitkomst?
Voor jezelf, ik zou mezelf een compliment geven, ik vind dat zorg dragen voor het financiële deel van een gezin een zware zorgtaak die veel van je vraagt. Die taak heb je met vlag en wimpel volbracht, inclusief de echtscheiding.
Nu staan je financiën er anders voor, dat is onvermijdelijk met een echtscheiding. Ik heb indertijd mijn huis verkocht en ben kleiner gaan wonen, met de kinderen, zodat de maandelijkse lasten lager waren. Vooral omdat ik het onderhoud niet aankon (ook uitgevallen op het werk rond de echtscheiding. Ik weet niet of dat een optie voor je is.
Ik heb een boek aangereikt gekregen over loopbaancoaching. Ik had niet alleen mijn relatie verloren, maar ook mijn werk en in mijn werk zat heel veel wat belangrijk voor mij was. Wat ik daarvan overgehouden heb is, dat er voor mij op verschillende vlakken een heroriëntatie nodig had. Mijn werk was bijvoorbeeld inkomen. Inkomen had ik nodig, maar dat kon ook op een andere manier, met ander werk. Dus het primaire doel van werk was nu niet iets wat ik leuk vond, maar inkomen genereren. Daarnaast was religie voor mij belangrijk, maar dan op een andere manier, als vrijwilliger. Verder mijn gevoel voor rechtvaardigheid, dat kon ik kwijt in een actiegroep. En dan natuurlijk mijn relaties. Vooral belangrijk was mijn ambities weghalen van mijn werk, uit elkaar halen (wat vind ik belangrijk om me voor in te zetten) en dan kijken hoe ik dat op welke manier kon doen. Ik ben daarna begonnen met werk in de fabriek en de wasserij etc.; uiteindelijk via een opleiding van een jaar en daarna nog een opleiding terecht gekomen in het werk dat ik nu al met veel plezier 17 jaar doe en waarin ik veel van mijn interesses en ambities kwijt kan.
Met behulp van een goede advocaat/mediator is de echtscheiding goed afgerond en hebben we elkaar allebei een nieuw leven gegund. Dat was klaar.
Alles bij elkaar heeft het wel ongeveer 7 jaar geduurd voordat ik het weer een beetje naar mijn zin had, dus verwacht geen snelle doorstart. Maar het is wel een zinvolle periode.
Tsjor
Lexus schreef op 30-11-2024 om 14:21:
Nou alles in aanmerking genomen vind ik dat TS best mag balen. Het klinkt alsof zij het leeuwendeel van de opvoeding en zorgen voor de kinderen mag nemen, (als in 26 van de 30 dagen waar eerst co- ouderschap was afgesproken). Hij woont 100 km verderop waardoor veel dingen als tandarts, dokter, kapper, sport, schoolgesprekjes etc, meestal op haar bordje zullen komen. Zij zit met een hogere hypotheek. Hij hangt de leuke vent uit met een nieuwe geliefde terwijl haar kans op een nieuwe relatie door drukte van baan en kinderen veel minder zijn. Mag ze alsjeblieft even daarvan balen? Ik begrijp het wel. Het op haar eigen keuzes en verantwoordelijkheid wijzen kan logischerwijs nog zo terecht zijn, maar daar heeft ze even niks aan. Ja natuurlijk had ze niet in gemeenschap van goederen moeten trouwen etc. Ik vind het ook zo een beroep doen op 'je zal als moeder alles op moeten knappen, hup je schouders eronder en niet zeuren'. Zo'n versleten narratief. Ja waar maar ze heeft daar geen keuze in hè? Het wordt haar opgedrongen door houding van ex. En opnieuw: daar mag ze wat mij betreft flink de ziekte over in hebben.
Blijft dat het leuker en meer ontspannen is zonder je ex, je kinderen meer rust en gezelligheid in hun leven hebben en ze ongetwijfeld later gaan inzien hoe de vork in de steel steekt want geloof me, hij is niet echt veranderd hoor. (ik denk eerder dat zoń totale 180 in gedrag wijst op dieper liggende problematiek) Dus naast je terechte balen zal je daar je lol en vreugde uit kunnen gaan halen (de kids bedoel niet zozeer hoe je ex is). Maar meid, het is niet leuk gegaan zo. Ik snap je hoor.
Helemaal eens met deze post, ook ik begrijp de frustratie erg goed!
Ik lees dat TO piloot is, dus niet ‘zomaar’ een baan die vergelijkbaar is met andere banen. Vaak gepaard gaande met een hoge studieschuld en dus aflossing, waarvan ex duidelijk heeft geprofiteerd. Daarnaast ook 2 dagen per week kinderopvang, dus ex heeft letterlijk een luizenleven gehad! Snap heel goed dat TO voelt wat zij voelt, losstaand van het feit of het hier een man/vrouw betreft!
Wees vooral trots hoe je het hebt gedaan Vliegerd, je kinderen zo weinig te hebben gezien zal ook niet bijdragen aan je schuldgevoel over ‘wat als ik het anders/eerder had aangepakt’. Wees vooral ook wat liever voor jezelf en probeer juist ook de positieve kanten van je beslissing tot scheiden te zien en te voelen.
Samen dansen in de woonkamer met de kinderen ipv het op eierschalen lopen door de aanwezigheid van een boze nukkige ex-man die zeer waarschijnlijk verstrikt is geraakt in zijn eigen frustraties en onvolkomenheden. Nu lijkt dit misschien als sneeuw voor de zon verdwenen, maar dat is enkel schijn lijkt mij. Je verleden is gewoonweg niet zo makkelijk uit te gummen, ook hij krijgt ooit de ‘rekening van….’
Zoek wel naar een manier om je boosheid te kunnen uiten, want het is een lege, maar energieslurpende, emotie. Sterkte! 
Maar stel nu eens dat het andersom was: Man werkt ft en is ivm z’n beroep ook nog eens langdurig volledig afwezig. Hij is degene die het geld verdient. Vrouw is ft huismoeder. Zou de vader zich dan afvragen hoe vaak moeder stofzuigt of de ramen lapt? Of daar überhaupt op let? Hij gaat er dan toch gewoon vanuit dat moeder haar ding doet en bemoeit zich daar niet mee. Ik denk dat dit toch typisch een vrouwen/mannen dingetje is. Vrouwen hebben een soort van automatisch idee hoe het huishouden gerund moet worden. En als dat overgelaten wordt aan de man, dan is dat niet goed (even los van de vraag wat wel of niet goed of goed genoeg is). Andersom speelt dat meestal niet.
bieb1963 schreef op 30-11-2024 om 16:18:
Maar stel nu eens dat het andersom was: Man werkt ft en is ivm z’n beroep ook nog eens langdurig volledig afwezig. Hij is degene die het geld verdient. Vrouw is ft huismoeder. Zou de vader zich dan afvragen hoe vaak moeder stofzuigt of de ramen lapt? Of daar überhaupt op let? Hij gaat er dan toch gewoon vanuit dat moeder haar ding doet en bemoeit zich daar niet mee. Ik denk dat dit toch typisch een vrouwen/mannen dingetje is. Vrouwen hebben een soort van automatisch idee hoe het huishouden gerund moet worden. En als dat overgelaten wordt aan de man, dan is dat niet goed (even los van de vraag wat wel of niet goed of goed genoeg is). Andersom speelt dat meestal niet.
Dit is wel echt zo voor mij , ik storte bijna in omdat ik aan mijn eigen eisen van hoe schoon mijn huis hoort te zijn enz als huismoeder wilde voldoen, terwijl mijn man het huis meer dan opgeruimd vond/vind en een heel ander ideaal beeld had van een vrouw thuis hebben heeft/had, nu heb ik een moestuintje , schaapjes , een gang vol modder en een huiskamer vol liefde en 2 gelukkige ouders die allebei voor de tv kunnen hangen/hobby's kunnen uitvoeren als de kleine op bed ligt 😂
Mwa Bieb, zo'n man zou 1x per jaar afstoffen waarschijnlijk ook wat karig vinden.
Vliegerd, jouw situatie lijkt op heel wat vlakken op de mijne ten tijde van mijn scheiding. Toen mijn "huisman" (hij deed ook bar weinig) het huis uit ging, vertrok mijn moeilijkste kind. Mijn leven is sindsdien alleen maar makkelijker geworden, niet moeilijker.
En eindelijk ongedwongen dansen in de woonkamer, dat herken ik! Ik koester die momenten. 😀
Vliegerd schreef op 30-11-2024 om 11:19:
Het klinkt rot en ik schaam me voor deze gedachten, maar stiekum hoop ik dat het inderdaad een tijdelijke fase is voor mijn exman. Ik vind het niet te verkroppen dat hij bij mij in huis jarenlang de sfeer heeft lopen verzieken, nergens verantwoording voor heeft willen nemen, nauwelijks liefde en tijd in de kinderen heeft gestoken. Jarenlang op mijn kosten heeft geleefd en na de scheiding als kers op de taart nog de helft van de overwaarde meenam. Mijn hart zegt dat hij geen recht heeft op geluk en dat het tijd wordt dat hij wat terug gaat doen in ruil voor de jaren leven op mijn kosten.
En juist deze gedachten en gevoelens wil ik kwijt raken, want voor mijn kids gun ik ze een gelukkige vader. Voor mijzelf gun ik me een vrede hebben met de scheiding en blijdschap voelen dat er eindelijk een punt achter deze relatie is gezet......
Misschien moet je dat loslaten. Voor hetzelfde geld is hij juist nu helemaal niet gelukkig, maar moet dat richting de buitenwereld zo lijken. Terwijl jij je druk maakt om " zijn gelukkig zijn" kan hij wel hardstikke ongelukkig zijn van binnen. En buiten dat: je hebt er geen invloed op, je schetst een situatie die compleet onhoudbaar was voor jezelf en daarin heb je dan toch de goede keuze gemaakt? Op wat je ex verder doet, heb je totaal geen invloed en hij zal vanzelf inzien wat die kwijt is.
Ik heb er hier eentje die het nu voor de 2e keer geprobeerd heeft en het leek deze keer echt allemaal zo gelukkig en goed. En toch had ik haar hier maandag weer huilend in huis staan, relatie beëindigd en het bleek toch allemaal niet zo rooskleurig als bedacht. Jammer joh.
IMI-x2 schreef op 30-11-2024 om 17:50:
Mwa Bieb, zo'n man zou 1x per jaar afstoffen waarschijnlijk ook niet oké vinden.
de vraag is natuurlijk is het echt 2x per jaar is ….. zal ook Bas iets wat overdreven zijn