Met de nieuwe vriendin kan ineens alles wel.... herkenbaar?
Na 20 jaar huwelijk heb ik er een punt achter gezet. Mijn ex was jaren thuis voor de kinderen, trok zich echter meer en meer terug. Hij was huisman, maar huishouden had hij eigenlijk weinig zin in al die jaren. Regelmatig kon ik in mijn vrije dagen het huishouden runnen, ondanks mijn drukke alleenverdienersbaan, waarvoor ik dagenlang van huis was. De opvoeding van de kinderen liet te wensen over; de kids zaten dagenlang in hun kamer te gamen. Dit werd niet begrenst en ze werden niet gestimuleerd buiten te spelen of op sport te gaan. Er kwam van mijn kant meer en meer ergernis; het niet gedaan worden van het huishouden, opeenstapeling van klussen in huis, het niet willen werken toen de kinderen naar school gingen.
De scheiding verliep in het begin goed. We hadden overeenstemming over de opvoeding van de kinderen dmv co ouderschap, we zouden bij elkaar in de buurt blijven wonen. Tot mijn ex tegen het einde van de scheiding aan ging dringen op vrijheid en verhuizing naar het midden van het land. Ik vermoedde niets, vond het wel vreemd. Het ouderschapsplan waar eigenlijk al voor 90% overeenstemming was, moest aangepast worden want mijn ex wilde ineens de kinderen niet meer samen opvoeden maar het was "of jij of ik". Waarbij "ik" voor de hand lag, want ik had een betaalde baan en zou in het koophuis blijven wonen. Ik bood aan om de kinderen zo lang op te vangen tot hij een baan had gevonden, met de verwachting dat we over zouden gaan op het afgesproken co ouderschap.
April 2024 was de scheiding definitief. Van snel een baan zoeken kwam weinig; mijn ex genoot van de vrijheid en kocht nieuwe kleren, ging uitgebreid op vakantie. Van mijn verdiende spaargeld, wat hij na de scheiding royaal meenam (want helaas getrouwd in gemeenschap van goederen). Ik had het daarentegen krap; mijn deel van het geld zat in het huis wat diende als stabiele basis voor de kinderen. De kinderalimentatie betaalde ik in mijn eentje. In juli werd mij per email meegedeeld dat hij al sinds januari een nieuwe vriendin had met wie hij ging samenwonen. Maar liefst 100 km verderop. Het co ouderschap wat op papier was afgesproken trok hij zich weinig van aan, ook de verhuisregels werden geschonden. Reactie op mijn telefoontjes of email om een nieuwe regeling af te spreken kwam er nauwelijks. Een nieuwe regeling voor de kinderen staat overigens nog steeds ter discussie. Zelf neemt hij daar geen initiatief in; hij ziet de kinderen 4 dagen per maand waar hij vrede mee heeft.
Inmiddels zijn we 7 maanden verder na de scheiding. Mijn ex heeft sinds korte tijd een baan; iets waar hij tijdens het huwelijk geen enkele zin in had. Hij heeft gekozen voor zijn nieuwe leven en de afspraken uit het ouderschapsplan worden slechts nagekomen als het voor hem past. De kinderen regelmatig zien, wat tijdens de scheiding prioriteit nummer 1 was, is niet meer belangrijk. Hij ziet ze 4 dagen per maand en dat is voldoende. Tussendoor wordt er niet of nauwelijks gebeld of geappt met de kinderen. Het co ouderschap is er niet en gaat er ook niet komen. Mijn ex is ineens een leuke vader geworden; waar hij de laatste 10 jaar van het huwelijk nors, boos en horkerig omging met ons gezin is hij nu de vrolijkheid zelve. Winkelen, waar hij nooit zin in had, wordt met de nieuwe vriendin en de kinderen maandelijks gedaan. De kinderen gaan elk bezoek mee naar een leuke activiteit, waar mijn ex tijdens het huwelijk geen zin in had. Er wordt blijkbaar elke avond een spelletje gespeeld als mijn kinderen daar zijn, iets wat mijn exman tijdens het huwelijk met grote tegenzin deed. Met de nieuwe vriendin zit hij gezellig samen in de tuin bij de vuurkorf, waar hij tijdens ons huwelijk ervoor koos om zich achter zijn computer te verschuilen. In de tuin zat hij nooit.
Ik voel me heel erg verscheurd. Enerzijds ben ik voor de kinderen enorm blij dat ze nu een vader hebben die goed gehumeurd is en die leuke dingen met ze doet. Ik had daar 15 jaar tevergeefs voor geknokt tijdens het huwelijk. Ik gun de kinderen maandelijks een leuk en gezellig weekend met hun vader.
Boos ben ik ook; hij maakt nu alle verwachtingen waar, die ik tijdens het huwelijk aan hem had maar waaraan hij geen enkele invulling gaf. Met de nieuwe vriendin kan het ineens allemaal wel; werken, winkelen, gezellig doen, spelletjes doen, op vakantie gaan naar een warm land, activiteiten met de kinderen ondernemen. Maar wat vooral opvalt: hij is nu blij, vrolijk en gelukkig. Tijdens het huwelijk was hij gefrustreerd, nors en had een enorm kort lontje. Hij is nu de man/echtgenoot waar ik al die jaren naar heb verlangd en dat doet pijn. Begrijpen kan ik het ook niet; de nieuwe vriendin en haar kinderen staan nu op plek 1 en zijn eigen kinderen zijn minder belangrijk.
Als vader komt hij zijn verplichtingen nauwelijks na; wat betreft opvoeding, school, alimentatie sta ik er grotendeels alleen voor.
Er is ook een deel in mij wat bang is dat de kinderen uiteindelijk voor mijn exman kiezen; gevoeld ben ik degene die nu structuur en strengheid bied, terwijl het bij mijn exman leve de lol is; het is daar gezellig, ze gaan veel uit en weg. Terwijl ik in mijn eentje knok om het koophuis met enorm veel achterstallig onderhoud (waar mijn ex geen zin in had tijdens het huwelijk) op te knappen, financieel rond te komen (want doordat hij geen werk had betaalt hij nauwelijks wat aan alimentatie, mijn hypotheek is veel hoger door hem uit te moeten kopen), de opvoeding van de kinderen op poten te krijgen (want in opvoeding had mijn ex de laatste jaren weinig zin, net zoals het huishouden). Ik probeer een goede moeder te zijn, maar door mijn boosheid, teleurstelling en verdriet in combinatie met de zware taak om alles alleen te moeten doen ben ik niet altijd de vrolijkheid zelve.
Het voelt heel oneerlijk, deze scheiding, ook al koos ik er zelf voor en ben ik onder de streep blij dat ik er een punt achter heb gezet.
Is dit verhaal voor iemand herkenbaar? En dan vooral het stukje dat met de nieuwe partner ineens alles kan, waar tijdens het huwelijk geen zin/tijd/energie voor was? Hoe pakken jullie de boosheid en teleurstelling aan die daardoor ontstaat? Ik zou graag ervaringen delen met lotgenoten.
Vliegerd schreef op 13-12-2024 om 19:46:
[..]
Dat zie ik anders. Ik reageer niet uit boosheid maar uit praktische overwegingen. Ik denk niet alleen aan nu maar ook vooruit. Ervoor kiezen om thuis te blijven zitten is problemen verschuiven; ziektegeld eindigt een keer en als ik over een jaar geen vast inkomen heb moet ik het huis verkopen. Een hypotheek kun je niet afsluiten in de ziektewet: ik heb een vast contract en een goed inkomen nodig. Van een verhuizing zouden de kids nog veel meer last en verdriet hebben. Want dan moeten ze ook een lange periode naar vader, zodat ik de verhuizing kan regelen en daarna wennen aan een nieuw huis en nieuwe omgeving.
Je hebt zeker gelijk dat het ver is naar school. We zullen het "avontuur" zoals mijn ex het noemt, gewoon aan moeten gaan en onderweg zien wat we ervan kunnen maken. De reistijd naar mijn ex scheelt trouwens niet heel veel met wat ze nu moeten fietsen. Zoon is dagelijks 50 minuten onderweg, dochter 35. Naar mijn ex zijn ze 50-60 minuten met de trein onderweg.
Verhuizen komt vaker voor in een kinderleven dat moet je ook niet te groot maken.
Daarvoor hoeven ze ook niet langere tijd ergens anders te zijn. In het ene huis woon je tot de dag van verhuizing. En dan verhuis je.
Een verhuizing regelen kun je prima van achter je buro en in de weekenden of verloren uurtjes.
Tenzij je de hele verbouwing zelfstandig wil doen. Maar voor behangen en een muurtje schilderen, laminaatvloertje leggen kun je ook een paar dagen vrienden om hulp vragen.
Wat willen je kinderen to ? Waar staat jullie huis voor? want zoals gezegd verhuizen hoeft echt geen trauma te zijn, kun je goedkoper wonen en een minder drukke opleiding/baan kiezen?
Het verhaal gaat verder;
Mijn ex en ik hebben een live afspraak gehad. Het scheelde enorm dat mijn boosheid een stuk gezakt was en ik het verleden kon laten rusten. We hebben in een gezamenlijk gesprek afspraken kunnen maken over de toekomst. De toon was prettig en constructief.
Ik was blij om te merken dat mijn ex er serieus mee bezig is en ook verantwoording lijkt te willen nemen voor de kinderen.
Niet op alle vlakken trouwens; in het ouderschapsplan zijn afspraken opgenomen over de betaling van extra reiskosten voor de kinderen, die betaald worden door degene die verhuisd is. Mijn ex-man vond dat ik toch wel een gedeelte kon meebetalen, want een opleiding was immers mijn eigen keuze. Hij geeft hier wederom snel de verantwoording af voor zijn gemaakte keuzes. Hij is verhuisd en dat heeft tot consequentie dat er jarenlang meer reiskosten ontstaan die voor zijn rekening komen. Ik heb deze keer de verantwoording bij mijn ex laten liggen en er vriendelijk op gewezen dat hij de keuze maakte om te gaan verhuizen; dit had bepaalde financiële voordelen (o.a. geen huurwoning meer hoeven te betalen en de kosten voor levensonderhoud met de nieuwe vriendin kunnen delen) en ook nadelen; meer reiskosten voor de kinderen. Hij begreep het toen ik meedeelde dat ik het niet terecht vond om voor extra reiskosten te betalen, gezien ik niet achter de verhuizing stond en dat uitsluitend zijn keuze is geweest. Had hij in de buurt gewoond (wat volgens het ouderschapsplan de afspraak was) dan waren er geen reiskosten ontstaan. Daarnaast heeft mijn ex inmiddels een (zeer) goed inkomen en is er geen sprake van financiële problemen die een aanpassing van de afspraken noodzakelijk maken.
Verder lijkt het erop dat we de scheiding op een positieve manier achter ons kunnen laten; in elk geval is een normaal gesprek weer mogelijk en is mijn ex bereid om aan afspraken tegemoet te komen (al is het met tegenzin). Dit geeft goede hoop voor de toekomst! Ook ben ik blij dat ik anders kan omgaan met het thema faciliteren; het wordt mij meer en meer duidelijk hoe dit als een patroon is ontstaan tijdens het huwelijk. Ik kan nu beter mijn grenzen aangeven en dat lijkt positief te werken (voor mijzelf).
