Met de nieuwe vriendin kan ineens alles wel.... herkenbaar?
Na 20 jaar huwelijk heb ik er een punt achter gezet. Mijn ex was jaren thuis voor de kinderen, trok zich echter meer en meer terug. Hij was huisman, maar huishouden had hij eigenlijk weinig zin in al die jaren. Regelmatig kon ik in mijn vrije dagen het huishouden runnen, ondanks mijn drukke alleenverdienersbaan, waarvoor ik dagenlang van huis was. De opvoeding van de kinderen liet te wensen over; de kids zaten dagenlang in hun kamer te gamen. Dit werd niet begrenst en ze werden niet gestimuleerd buiten te spelen of op sport te gaan. Er kwam van mijn kant meer en meer ergernis; het niet gedaan worden van het huishouden, opeenstapeling van klussen in huis, het niet willen werken toen de kinderen naar school gingen.
De scheiding verliep in het begin goed. We hadden overeenstemming over de opvoeding van de kinderen dmv co ouderschap, we zouden bij elkaar in de buurt blijven wonen. Tot mijn ex tegen het einde van de scheiding aan ging dringen op vrijheid en verhuizing naar het midden van het land. Ik vermoedde niets, vond het wel vreemd. Het ouderschapsplan waar eigenlijk al voor 90% overeenstemming was, moest aangepast worden want mijn ex wilde ineens de kinderen niet meer samen opvoeden maar het was "of jij of ik". Waarbij "ik" voor de hand lag, want ik had een betaalde baan en zou in het koophuis blijven wonen. Ik bood aan om de kinderen zo lang op te vangen tot hij een baan had gevonden, met de verwachting dat we over zouden gaan op het afgesproken co ouderschap.
April 2024 was de scheiding definitief. Van snel een baan zoeken kwam weinig; mijn ex genoot van de vrijheid en kocht nieuwe kleren, ging uitgebreid op vakantie. Van mijn verdiende spaargeld, wat hij na de scheiding royaal meenam (want helaas getrouwd in gemeenschap van goederen). Ik had het daarentegen krap; mijn deel van het geld zat in het huis wat diende als stabiele basis voor de kinderen. De kinderalimentatie betaalde ik in mijn eentje. In juli werd mij per email meegedeeld dat hij al sinds januari een nieuwe vriendin had met wie hij ging samenwonen. Maar liefst 100 km verderop. Het co ouderschap wat op papier was afgesproken trok hij zich weinig van aan, ook de verhuisregels werden geschonden. Reactie op mijn telefoontjes of email om een nieuwe regeling af te spreken kwam er nauwelijks. Een nieuwe regeling voor de kinderen staat overigens nog steeds ter discussie. Zelf neemt hij daar geen initiatief in; hij ziet de kinderen 4 dagen per maand waar hij vrede mee heeft.
Inmiddels zijn we 7 maanden verder na de scheiding. Mijn ex heeft sinds korte tijd een baan; iets waar hij tijdens het huwelijk geen enkele zin in had. Hij heeft gekozen voor zijn nieuwe leven en de afspraken uit het ouderschapsplan worden slechts nagekomen als het voor hem past. De kinderen regelmatig zien, wat tijdens de scheiding prioriteit nummer 1 was, is niet meer belangrijk. Hij ziet ze 4 dagen per maand en dat is voldoende. Tussendoor wordt er niet of nauwelijks gebeld of geappt met de kinderen. Het co ouderschap is er niet en gaat er ook niet komen. Mijn ex is ineens een leuke vader geworden; waar hij de laatste 10 jaar van het huwelijk nors, boos en horkerig omging met ons gezin is hij nu de vrolijkheid zelve. Winkelen, waar hij nooit zin in had, wordt met de nieuwe vriendin en de kinderen maandelijks gedaan. De kinderen gaan elk bezoek mee naar een leuke activiteit, waar mijn ex tijdens het huwelijk geen zin in had. Er wordt blijkbaar elke avond een spelletje gespeeld als mijn kinderen daar zijn, iets wat mijn exman tijdens het huwelijk met grote tegenzin deed. Met de nieuwe vriendin zit hij gezellig samen in de tuin bij de vuurkorf, waar hij tijdens ons huwelijk ervoor koos om zich achter zijn computer te verschuilen. In de tuin zat hij nooit.
Ik voel me heel erg verscheurd. Enerzijds ben ik voor de kinderen enorm blij dat ze nu een vader hebben die goed gehumeurd is en die leuke dingen met ze doet. Ik had daar 15 jaar tevergeefs voor geknokt tijdens het huwelijk. Ik gun de kinderen maandelijks een leuk en gezellig weekend met hun vader.
Boos ben ik ook; hij maakt nu alle verwachtingen waar, die ik tijdens het huwelijk aan hem had maar waaraan hij geen enkele invulling gaf. Met de nieuwe vriendin kan het ineens allemaal wel; werken, winkelen, gezellig doen, spelletjes doen, op vakantie gaan naar een warm land, activiteiten met de kinderen ondernemen. Maar wat vooral opvalt: hij is nu blij, vrolijk en gelukkig. Tijdens het huwelijk was hij gefrustreerd, nors en had een enorm kort lontje. Hij is nu de man/echtgenoot waar ik al die jaren naar heb verlangd en dat doet pijn. Begrijpen kan ik het ook niet; de nieuwe vriendin en haar kinderen staan nu op plek 1 en zijn eigen kinderen zijn minder belangrijk.
Als vader komt hij zijn verplichtingen nauwelijks na; wat betreft opvoeding, school, alimentatie sta ik er grotendeels alleen voor.
Er is ook een deel in mij wat bang is dat de kinderen uiteindelijk voor mijn exman kiezen; gevoeld ben ik degene die nu structuur en strengheid bied, terwijl het bij mijn exman leve de lol is; het is daar gezellig, ze gaan veel uit en weg. Terwijl ik in mijn eentje knok om het koophuis met enorm veel achterstallig onderhoud (waar mijn ex geen zin in had tijdens het huwelijk) op te knappen, financieel rond te komen (want doordat hij geen werk had betaalt hij nauwelijks wat aan alimentatie, mijn hypotheek is veel hoger door hem uit te moeten kopen), de opvoeding van de kinderen op poten te krijgen (want in opvoeding had mijn ex de laatste jaren weinig zin, net zoals het huishouden). Ik probeer een goede moeder te zijn, maar door mijn boosheid, teleurstelling en verdriet in combinatie met de zware taak om alles alleen te moeten doen ben ik niet altijd de vrolijkheid zelve.
Het voelt heel oneerlijk, deze scheiding, ook al koos ik er zelf voor en ben ik onder de streep blij dat ik er een punt achter heb gezet.
Is dit verhaal voor iemand herkenbaar? En dan vooral het stukje dat met de nieuwe partner ineens alles kan, waar tijdens het huwelijk geen zin/tijd/energie voor was? Hoe pakken jullie de boosheid en teleurstelling aan die daardoor ontstaat? Ik zou graag ervaringen delen met lotgenoten.
Zelf heb ik geen ervaring, want niet gescheiden, maar een vriendin van mij had precies dezelfde klacht: alles wat ex voor haar niet had willen doen, kon hij ineens wel voor de nieuwe vlam. Overigens hield die relatie uiteindelijk ooķ geen stand.
Ook geen ervaring uit eigen hand maar mijn vader heeft dit ook gedaan. Mijn moeder is er lang boos over geweest maar beseft nu dat hij meer is verloren dan zij. Door een aantal keuzes die hij heeft gemaakt heeft hij nog nauwelijks een band met zijn kinderen en kleinkinderen
Maar het gaat toch niet om een concurrentiestrijd tussen ouders?
Kinderen kijken er heus wel doorheen, als zij maar ervaren wie er voor hen is als het er echt op aan komt. En liefst dan allebei. Kinderen zitten niet in het relatiedrama van een ongelijke verdeling van werk en inkomen. Met de gevolgen die jij beschrijft: bij een scheiding wordt alles verdeeld wat gemeenschappelijk opgebouwd is, de een door te werken, de ander door de zorg voor de kinderen en het huishouden te doen. Daarna is de helft van alles voor ieder en kan het zijn dat de verdienende partij de andere ouder met alimentatie moet onderhouden.
Jullie waren in elk geval in een sleur terecht gekomen die niet goed was: jij altijd chagrijnig, hij blijkbaar ook niet echt gelukkig met hoe hij bezig was. En beiden niet in staat om uit te vicieuze cirkel te stappen. Ergens op het verkeerde spoor gekomen. Hij is nu gelukkig, nu jij nog, wat zou jou gelukkig maken, wat heb je willen bereiken met de scheiding?
Tsjor
Tja... ik denk dat het zo werkt dat een mens toch kan leren van situaties. Hij pakte het met de nieuwe vriendin anders aan, omdat hij ín jouw tijd' ervaren had dat het zo niet gaat.
Maar ZUUR is het wel zeg! Ik voel plaatsvervangende boosheid als ik het lees. Je leest ook nogal eens van mannen die jarenlang hun vrouw die graag kinderen wil aan het lijntje houden en met een nieuwe ineens.... GRrrrr
Dit herken ik heel erg TO. Mijn ex was precies zoals de jouwe. Hij had nergens zin in. Deed niks in het huishouden. Alleen als hij er iets voor terugkreeg. Altijd nors en ongelukkig op de bank. Naar de kinderen keek hij niet om. Als ik n paar uur in het centrum terug was, vond ik de kinderen in een speelgoed bezaaide kamer terug en hij voor de PlayStation. Elke dag zat hij achter dat scherm. Hele avonden te gamen. Hij was er niet voor mij en ook niet voor de kinderen. Hij was totaal niet geïnteresseerd in de kinderen.
Ik heb geaccepteerd dat hij gewoon niet gelukkig was. Als hij gelukkig was, had hij al die dingen wel gedaan. Ik was trots op mijn kinderen en mijn huwelijk en wilde graag mijn leven zo delen. Maar het was voor hem anders. Hij was niet gelukkig en koos ervoor om er geen verandering aan te brengen. In plaats daarvan wilde hij scheiden en zag dat het gras groener was aan de overkant. Dat bleek niet zo te zijn achteraf. Hoe kan het ook anders, want die verandering zit in jezelf. Maar hij had het wel zo kunnen treffen. Dan had hij er wel zijn ziel en zaligheid in kunnen investeren. Want als je gelukkig bent dan doe je dat. Dan steek je ergens energie in. En dat is denk ik wat je ex nu doet.
Maar ipv naar je ex te kijken, richt je focus op jezelf. Ja het is erg zuur idd en je zult door een rouw fase heen moeten, maar blijf wel vooruit kijken. Want je hebt er alleen jezelf en je kids mee als je blijft hangen erin.
Even een vraag; Hoe is het zo gekomen dat jij ft werkte en hij ft thuis. Was dat iets wat hij ook echt zelf wilde?
Ach weet je, ik denk dat het over een jaar ook over is hoor, al die veranderingen en de leuke vent uit hangen. Als dat niet in je karakter zit, kan je dat even doen bij een nieuwe relatie maar dat gaat hij toch niet volhouden.
Ja het is heel zuur en ergerniswekkend maar zijn nieuwe vlam gaat over een tijdje nog wel aan jou terug denken vermoed ik zo.
Bedankt voor de reacties. Goede vragen worden er gesteld.
Wat wilde ik bereiken met de scheiding? Een einde maken aan de onbalans. En aan de slechte sfeer; ik en mijn kinderen liepen al jaren op eieren om te voorkomen dat mijn ex boos werd. Ik liep er al jaren tegenaan dat ik ontevreden was met het alleen verdienerschap, terwijl thuis de boel naar mijn mening niet goed gerund werd. Hem erop aanspreken was nauwelijks mogelijk; of hij werd boos of hij deed nog minder in het huishouden. Ik wilde al jarenlang een nieuwe situatie; ik minder werken en meer tijd hebben voor de kinderen/huishouden en ik wilde dat mijn toenmalige echtgenoot ging werken. Om in elk geval financieel ook bij te gaan dragen. En in de hoop dat hij dan wel gelukkig en actief zou worden. Hij beloofde van alles, maar het kwam er niet van. Het hoofddoel van de scheiding was zelfbescherming; voorkomen dat er nog jaren iemand op mijn zak teerde waarmee ik niet gelukkig was.
Hoe het kwam dat hij niet werkte; toen we kinderen kregen hadden we allebei een goedbetaalde baan. Ik was voor mijn werk veel van huis (3 weken per maand) en mijn ex werkte 8 uur per dag plus 3 uur filetijd. We hebben overlegd wie thuis zou blijven voor de kinderen; dat was mijn ex, want die was in zijn baan niet gelukkig. Hij wilde niet thuis blijven zitten en we hadden dus de afspraak dat hij zou gaan werken als de kinderen naar school gingen. Om hem toch eerder wat vrije tijd te geven voor projecten is er voor de kinderen 2 dagen per week opvang geregeld voordat ze naar school gingen. Mijn ex gebruikte dat met name als tijd voor hobbies, niet om geld te verdienen. Toen beide kids op de basisschool zaten ging het bij mij knagen; ik was veel weg en mijn ex maakte geen aanstalten om te gaan werken. Het huishouden was toen al versloft; badkamer en toilet werden niet door hem gedaan, stofzuigen eens per week, ramen zemen eens per jaar, koken alleen als ik niet thuis was, wasgoed werd opgespaard voor als ik weer thuis was zodat ik dat kon doen. Daar waren herhaaldelijk discussies over. In 2019 kreeg ik een burnout waarin ik opnieuw aangaf dat ik de lasten van een baan en het huishouden eerlijker over ons beiden wilde verdelen. Ook toen deed mijn exman, behalve wat loze beloftes, geen serieuze moeite om een baan te vinden. In 2023 kwam ik arbeidsongeschikt thuis te zitten en heb toen meteen de knoop doorgehakt dat ik wilde scheiden.
Het is een goede beslissing geweest; de sfeer in huis is enorm verbeterd en mijn kinderen en ik hebben ons evenwicht gevonden. Er kan weer muziek worden gedraaid; we dansen en zingen weer in huis. Het is gezellig en langzamerhand helpen de kinderen ook mee in huis. Alleen werk ik nog steeds niet; ik zit nog in de ziektewet. Ik ben er bang voor om straks fulltime te gaan werken en dan nog een hele huishouding en opvoeding in mijn eentje te gaan draaien. In mijn oude baan kan ik niet terug: 3 weken weg van huis is niet te combineren met de kids van 12 en 16: zij hebben nog flink wat begeleiding nodig. Ze hebben voor de scheiding niet geleerd om huiswerk te maken, in huis mee te helpen of brood te smeren; daar zit ik nu flink achteraan. Een nieuwe baan verdient stukken minder; ik zal een startersbaan moeten accepteren. Of ik het dan financieel nog allemaal red weet ik niet.
Wat ik graag had gewild is een evenredige verdeling van de opvoeding; onze kinderen hebben naar mijn mening zowel een vader als een moeder nodig. Zelf had ik het wel fijn gevonden om wat dagen per week tijd voor mezelf te hebben. Ook had ik graag gewild dat afspraken nagekomen worden; daar is een ouderschapsplan voor. Dat mijn ex het ouderschapsplan beroerd vond in combinatie met zijn nieuwe vriendin snap ik, maar ik vind het niet okee om dan zelf maar het recht in eigen hand te nemen en te doen wat je zelf wilt. En ver weg te verhuizen buiten de cirkel van de afgesproken 15 km, daarbij de opvoeding, zorg en kosten voor je kinderen zonder overleg voor 90% blijvend bij je arbeidsongeschikte exvrouw neer te leggen. Met een scheiding heb ik financieel ook concessies moeten doen; het door mij verdiende geld ging voor de helft naar hem. Inclusief de schenkingen van mijn ouders. Niet leuk, maar ik betaal nog steeds maandelijks braaf mijn deel af om aan die verplichting te voldoen. Ik kom zelf mijn verplichting na, maar andersom gebeurd dat niet. Daar ben ik boos over. Terecht, denk ik.
Ik heb er weleens over nagedacht of ik jaloers ben op mijn "gelukkige" ex; nee, niet echt. Ik zou niet gelukkig worden om bij iemand anders in te trekken, mijn kinderen aan mijn exman overlaten en een gelukkig leven voeren van zijn verdiende geld. Voor mij zou dat vroeger of later voor schuldgevoel zorgen omdat dat niet past bij mijn normen en waarden en ook niet bij mijn gevoel van verantwoording nemen. Ik zou het rot vinden om op die manier een relatie te beeindigen van 20 jaar en dat zou mijn geluk in de weg staan.
Ik ben het 100% ermee eens dat het niet goed is om in deze boosheid te blijven hangen, maar ik weet ook niet hoe ik ervan af kom. In mijn hoofd maalt het telkens zodra ik in contact moet met mijn ex: "hij heeft me bestolen, hij weigert verantwoording te nemen. Alles komt op mijn bordje terecht; achterstallig onderhoud, opvoeding voor de kids, alimentatie".
Heeft er iemand een gouden tip?
Wat ik zelf zou willen is een goede vraag. Ik ben nu zo enorm druk met de regelmodus; ik heb nauwelijks tijd voor rouwen. Ik denk dat dat een goede eerste stap is; tijd nemen voor rouw en daarna bewust tijd te maken voor mezelf.
Het klinkt rot en ik schaam me voor deze gedachten, maar stiekum hoop ik dat het inderdaad een tijdelijke fase is voor mijn exman. Ik vind het niet te verkroppen dat hij bij mij in huis jarenlang de sfeer heeft lopen verzieken, nergens verantwoording voor heeft willen nemen, nauwelijks liefde en tijd in de kinderen heeft gestoken. Jarenlang op mijn kosten heeft geleefd en na de scheiding als kers op de taart nog de helft van de overwaarde meenam. Mijn hart zegt dat hij geen recht heeft op geluk en dat het tijd wordt dat hij wat terug gaat doen in ruil voor de jaren leven op mijn kosten.
En juist deze gedachten en gevoelens wil ik kwijt raken, want voor mijn kids gun ik ze een gelukkige vader. Voor mijzelf gun ik me een vrede hebben met de scheiding en blijdschap voelen dat er eindelijk een punt achter deze relatie is gezet......
'het door mij verdiende geld ging voor de helft naar hem.' Tsja, dat is het gevolg van een beslissing die jullie indertijd genomen hebben, waarbij jij voor jouw gevoel het beste hebt gekozen, namelijk de baan waarvoor je drie van de vier weken van huis was.
Ik had ooit een stagiaire die ook altijd fulltime gewerkt had, met een man als huisman die nooit gewerkt had. Zij raakte daarover ook verbitterd.Ik vind het dan toch vreemd, want het omgekeerde (man verdient het meeste, of alles en vrouw kan werken al naar gelang het zo uitkomt) komt vaker voor en ik lees niet veel verbitterde mannen die klagen dat het zijn verdiende geld is waarmee zij nu voor de helft vandoor gaat.
Dus stop met die verbittering: je hebt indertijd gekozen en jullie hebben gekozen toen voor wat voor jou ook het beste leek te zijn. Wat hem gaandeweg bewogen heeft weet je niet, wellicht was hij jaloers op jouw positie, of had hij het gevoel dat hij daar nooit tegenop kon, of kwam hij tot de ontdekking dat alleen thuis zitten en huishouden doen inderdaad geestdodend kan zijn.
Nu is de ballon geknapt, de spanning is teveel geworden. Je kunt nu weer opnieuw jouw leven opbouwen, op een andere leest dan tot nu toe. Maar wel met veel meer ervaring en wijsheid.
Tsjor
tsjor; jij beschrijft exact wat ik graag zou willen, maar niet voor elkaar krijg. De hulpvraag is dus; hoe kom ik tot deze acceptatie en berusting?
"Mijn ex is ineens een leuke vader geworden; waar hij de laatste 10 jaar van het huwelijk nors, boos en horkerig omging met ons gezin is hij nu de vrolijkheid zelve. Winkelen, waar hij nooit zin in had, wordt met de nieuwe vriendin en de kinderen maandelijks gedaan. De kinderen gaan elk bezoek mee naar een leuke activiteit, waar mijn ex tijdens het huwelijk geen zin in had. Er wordt blijkbaar elke avond een spelletje gespeeld als mijn kinderen daar zijn, iets wat mijn exman tijdens het huwelijk met grote tegenzin deed. Met de nieuwe vriendin zit hij gezellig samen in de tuin bij de vuurkorf, waar hij tijdens ons huwelijk ervoor koos om zich achter zijn computer te verschuilen. In de tuin zat hij nooit."
Ik ga nu iets zeggen wat misschien vervelend overkomt, maar wat ik niet zo bedoel. Maar op zich is dit toch logisch? Hij vond jou blijkbaar niet meer zo leuk, waardoor hij die dingen ook niet leuk vond. Op zijn nieuwe vriendin is hij verliefd, dus doet hij graag dingen samen mee.
Dit los van de zaken en de tijd voor kinderen, het ging mij alleen op het punt dat hij nu dingen doet die hij eerst niet leuk leek te vinden.
Ik denk dat er een verschil is, als je een huisman/huisvrouw hebt die thuis de boel goed regelt. Die voor de kinderen zorgt, het huishouden doet. De oneerlijkheid zit hem voor mij vooral in het nakomen van afspraken. Ik zorgde jarenlang netjes voor het binnenbrengen van net geld, terwijl mijn ex zich jarenlang in toenemende mate onttrok aan zijn plicht om voor de kinderen en het huishouden te zorgen. Ik had minder problemen met de scheiding en verdeling van het geld gehad, als mijn ex zijn taak netjes had uitgevoerd. Aan de andere kant; dan waren we waarschijnlijk niet gescheiden, haha.
Je boosheid is heel invoelbaar. Maarrr... ben je niet eigenlijk boos op jezelf? Boos dat je dit hebt laten gebeuren? Boos dat je niet eerder grenzen hebt gesteld? Zo ja: vergeef jezelf. Je hebt gedaan wat je toen dacht dat het beste was. Achteraf heeft dat ongewenste gevolgen gekregen, maar toen wist je dat niet. Wees lief voor jezelf. En richt je blik naar voren. Je bent eindelijk van die hutseklutser af. 
De sfeer in huis is een stuk beter. Je kinderen zullen je dankbaar zijn.
Tsja het is begrijpelijk dat je negatief bent over de keuzes van je ex, maar uiteindelijk waren dat ook jouw keuzes. Waarom niet de taken gelijk verdeeld toen er kinderen kwamen, waarom niet allebei een andere baan zoeken en vier dagen gaan werken, waarom drie weken per maand van huis als je kinderen hebt, ik ben zelfs benieuwd wat je überhaupt van het moederschap verwachtte als je zoveel tijd in je werk bleef stoppen en zo weinig voor je priveleven over bleef. Het klinkt ook niet als een gezellig gezinsleven allemaal met al de verwijten over wat je ex allemaal niet goed deed.
Desondanks is het natuurlijk een vervelende situatie voor je. Ik denk dat het de kunst is om te stoppen met je ex van alles te verwijten en je te richten op de toekomst met je kinderen. Zorg dat je een gezellig thuis voor je kinderen hebt, stop met je ex te willen veranderen, ga wat relaxter met de opvoeding om, zoek een leuke baan die goed te combineren is... en waarom zou je een startersfunctie moeten accepteren in deze overspannen arbeidsmarkt? Ik denk dat er veel meer mogelijk is dan je nu voor ogen hebt. Vooruit kijken ipv achterom kijken en je richten op wat wel mogelijk is ipv wat er niet kan, en met verloop van tijd wordt het vast allemaal weer luchtiger en beter.