Met de nieuwe vriendin kan ineens alles wel.... herkenbaar?
Na 20 jaar huwelijk heb ik er een punt achter gezet. Mijn ex was jaren thuis voor de kinderen, trok zich echter meer en meer terug. Hij was huisman, maar huishouden had hij eigenlijk weinig zin in al die jaren. Regelmatig kon ik in mijn vrije dagen het huishouden runnen, ondanks mijn drukke alleenverdienersbaan, waarvoor ik dagenlang van huis was. De opvoeding van de kinderen liet te wensen over; de kids zaten dagenlang in hun kamer te gamen. Dit werd niet begrenst en ze werden niet gestimuleerd buiten te spelen of op sport te gaan. Er kwam van mijn kant meer en meer ergernis; het niet gedaan worden van het huishouden, opeenstapeling van klussen in huis, het niet willen werken toen de kinderen naar school gingen.
De scheiding verliep in het begin goed. We hadden overeenstemming over de opvoeding van de kinderen dmv co ouderschap, we zouden bij elkaar in de buurt blijven wonen. Tot mijn ex tegen het einde van de scheiding aan ging dringen op vrijheid en verhuizing naar het midden van het land. Ik vermoedde niets, vond het wel vreemd. Het ouderschapsplan waar eigenlijk al voor 90% overeenstemming was, moest aangepast worden want mijn ex wilde ineens de kinderen niet meer samen opvoeden maar het was "of jij of ik". Waarbij "ik" voor de hand lag, want ik had een betaalde baan en zou in het koophuis blijven wonen. Ik bood aan om de kinderen zo lang op te vangen tot hij een baan had gevonden, met de verwachting dat we over zouden gaan op het afgesproken co ouderschap.
April 2024 was de scheiding definitief. Van snel een baan zoeken kwam weinig; mijn ex genoot van de vrijheid en kocht nieuwe kleren, ging uitgebreid op vakantie. Van mijn verdiende spaargeld, wat hij na de scheiding royaal meenam (want helaas getrouwd in gemeenschap van goederen). Ik had het daarentegen krap; mijn deel van het geld zat in het huis wat diende als stabiele basis voor de kinderen. De kinderalimentatie betaalde ik in mijn eentje. In juli werd mij per email meegedeeld dat hij al sinds januari een nieuwe vriendin had met wie hij ging samenwonen. Maar liefst 100 km verderop. Het co ouderschap wat op papier was afgesproken trok hij zich weinig van aan, ook de verhuisregels werden geschonden. Reactie op mijn telefoontjes of email om een nieuwe regeling af te spreken kwam er nauwelijks. Een nieuwe regeling voor de kinderen staat overigens nog steeds ter discussie. Zelf neemt hij daar geen initiatief in; hij ziet de kinderen 4 dagen per maand waar hij vrede mee heeft.
Inmiddels zijn we 7 maanden verder na de scheiding. Mijn ex heeft sinds korte tijd een baan; iets waar hij tijdens het huwelijk geen enkele zin in had. Hij heeft gekozen voor zijn nieuwe leven en de afspraken uit het ouderschapsplan worden slechts nagekomen als het voor hem past. De kinderen regelmatig zien, wat tijdens de scheiding prioriteit nummer 1 was, is niet meer belangrijk. Hij ziet ze 4 dagen per maand en dat is voldoende. Tussendoor wordt er niet of nauwelijks gebeld of geappt met de kinderen. Het co ouderschap is er niet en gaat er ook niet komen. Mijn ex is ineens een leuke vader geworden; waar hij de laatste 10 jaar van het huwelijk nors, boos en horkerig omging met ons gezin is hij nu de vrolijkheid zelve. Winkelen, waar hij nooit zin in had, wordt met de nieuwe vriendin en de kinderen maandelijks gedaan. De kinderen gaan elk bezoek mee naar een leuke activiteit, waar mijn ex tijdens het huwelijk geen zin in had. Er wordt blijkbaar elke avond een spelletje gespeeld als mijn kinderen daar zijn, iets wat mijn exman tijdens het huwelijk met grote tegenzin deed. Met de nieuwe vriendin zit hij gezellig samen in de tuin bij de vuurkorf, waar hij tijdens ons huwelijk ervoor koos om zich achter zijn computer te verschuilen. In de tuin zat hij nooit.
Ik voel me heel erg verscheurd. Enerzijds ben ik voor de kinderen enorm blij dat ze nu een vader hebben die goed gehumeurd is en die leuke dingen met ze doet. Ik had daar 15 jaar tevergeefs voor geknokt tijdens het huwelijk. Ik gun de kinderen maandelijks een leuk en gezellig weekend met hun vader.
Boos ben ik ook; hij maakt nu alle verwachtingen waar, die ik tijdens het huwelijk aan hem had maar waaraan hij geen enkele invulling gaf. Met de nieuwe vriendin kan het ineens allemaal wel; werken, winkelen, gezellig doen, spelletjes doen, op vakantie gaan naar een warm land, activiteiten met de kinderen ondernemen. Maar wat vooral opvalt: hij is nu blij, vrolijk en gelukkig. Tijdens het huwelijk was hij gefrustreerd, nors en had een enorm kort lontje. Hij is nu de man/echtgenoot waar ik al die jaren naar heb verlangd en dat doet pijn. Begrijpen kan ik het ook niet; de nieuwe vriendin en haar kinderen staan nu op plek 1 en zijn eigen kinderen zijn minder belangrijk.
Als vader komt hij zijn verplichtingen nauwelijks na; wat betreft opvoeding, school, alimentatie sta ik er grotendeels alleen voor.
Er is ook een deel in mij wat bang is dat de kinderen uiteindelijk voor mijn exman kiezen; gevoeld ben ik degene die nu structuur en strengheid bied, terwijl het bij mijn exman leve de lol is; het is daar gezellig, ze gaan veel uit en weg. Terwijl ik in mijn eentje knok om het koophuis met enorm veel achterstallig onderhoud (waar mijn ex geen zin in had tijdens het huwelijk) op te knappen, financieel rond te komen (want doordat hij geen werk had betaalt hij nauwelijks wat aan alimentatie, mijn hypotheek is veel hoger door hem uit te moeten kopen), de opvoeding van de kinderen op poten te krijgen (want in opvoeding had mijn ex de laatste jaren weinig zin, net zoals het huishouden). Ik probeer een goede moeder te zijn, maar door mijn boosheid, teleurstelling en verdriet in combinatie met de zware taak om alles alleen te moeten doen ben ik niet altijd de vrolijkheid zelve.
Het voelt heel oneerlijk, deze scheiding, ook al koos ik er zelf voor en ben ik onder de streep blij dat ik er een punt achter heb gezet.
Is dit verhaal voor iemand herkenbaar? En dan vooral het stukje dat met de nieuwe partner ineens alles kan, waar tijdens het huwelijk geen zin/tijd/energie voor was? Hoe pakken jullie de boosheid en teleurstelling aan die daardoor ontstaat? Ik zou graag ervaringen delen met lotgenoten.
Lexus schreef op 02-12-2024 om 10:11:
[..]
Maar wel veel en ze gaf het al toe.
Dat ik niet altijd alles in 1 lang bericht stop is dat nou echt zo'n probleem?
Ik vind het grappig hoe letterlijk sommigen mijn tekst nemen. En daarmee zich concentreren op nutteloze details in plaats van het geheel of de kern van het verhaal te snappen. Natuurlijk KUNNEN mijn kids wel brood smeren; ze kunnen ook koken. Alleen heeft vader dit jarenlang voor ze gedaan en loop ik er nu tegenaan dat de kids er geen tijd en zin in hebben/maken. Ze zijn verwend is misschien een betere omschrijving. Zelfstandigheid is weinig getraind en dat kan ik nu in een puberleeftijd bijsturen, waar ik niet altijd even blij mee ben. Geldt ook voor fietsen naar school; ze vragen om de haverklap of ik ze met de auto breng als er een druppel regen valt "want dat deed papa ook.....". In grote lijnen vond ik dat er teveel van de taken op mijn bordje terecht kwamen en dat mijn ex zich er makkelijk van af maakte. Ik had inderdaad zelf al aangegeven dat het klopt dat ik teveel faciliteerde.
Bedankt voor de opmerking JULLIE hebben de opvoeding verknald in plaats van HIJ heeft de opvoeding verknald. Ik heb inderdaad de neiging om met het vingertje naar mijn ex te wijzen. Ik vind het zelf wel terecht om met het vingertje te wijzen in de opvoeding, omdat de taken bij ons door mijn afwezigheid als piloot strikt gescheiden waren. Ik was drie weken per maand weg en had weinig invloed op de opvoeding. Ik was immers de meeste tijd niet thuis. Uiteraard had ik 1 vrije week per maand waarin ik kon bijsturen, maar dan liep ik tegen 2 problemen aan; de kids raakten verward want als mama thuis was moest alles ineens anders. Ten tweede was mijn echtgenoot laaiend van woede, want blijkbaar was wat hij deed niet goed (genoeg). Communicatie over de opvoeding was moeilijk, omdat ex zich constant bekritiseerd voelde. Hij had de insteek "my way or the highway", wat betekende dat er voor mijn mening geen ruimte was. Ik heb me na verloop van tijd uit de opvoeding terug getrokken om verdere conflicten te vermijden en het bij hem gelaten. Als je elke dag samen thuis bent voor je kids dan is de situatie gewoon heel anders, als dat een van de ouders drie weken van huis is. Ik moest me aanpassen aan wat hij belangrijk vond en dat botste. Het zal een combinatie geweest zijn van ik-te hoge eisen stellen en hij- niet kunnen omgaan met kritiek. Onder de streep pasten mijn ex en ik gewoon niet bij elkaar omdat we andere normen en waarden hadden. Zowel betreft opvoeding als schoonmaken. Dit klopt overigens niet helemaal, want mijn kinderen vertellen de laatste weken dat ze bij papa de handdoeken netjes op moeten hangen en dat de telefoon aan tafel weg moet. Dit zijn dingen waar ik tijdens het huwelijk talloze malen op hamerde, maar wat hij totaal onbelangrijk vond (en dus niet corrigeerde). Eventueel speelde er bij mijn ex iets van autisme, adhd of depressie (nooit laten onderzoeken want dat wilde hij niet). En daarom is het prima dat we nu uit elkaar zijn. Misschien is het zelfs prima dat we nu geen co ouderschap (meer) hebben, want dan zouden we tegen dezelfde problemen aanlopen.
Zo langzaam raakt wel de kern van het topic zoek; het ging mij er in eerste instantie om dat ik me eraan ergerde dat mijn ex na de scheiding alle activiteiten met de kinderen onderneemt, waar hij tijdens het huwelijk geen tijd/zin/energie voor had. Dat was bv winkelen, museum bezoeken, boswandeling maken, spelletjes doen aan tafel, op vakantie met het vliegtuig. Ik heb me er jarenlang voor ingezet om mijn toenmalige echtgenoot zover te krijgen dat hij deze activiteiten samen met mij en de kinderen zou doen, maar hij had nergens zin in. Nu kan het ineens wel met de nieuwe vriendin. Ik baal daarvan.
Ik zit me te bedenken dat hetzelfde misschien wel geldt voor schoonmaken en opvoeden; bij de nieuwe vriendin hamert hij wel op telefoongebruik en opruimen. Ik snap er niets meer van, haha.
Ik heb inmiddels al mooie opmerkingen verzameld:
1) ex heeft door zijn nieuwe relatie de roze bril op; alles is leuk en spannend samen met haar. waarschijnlijk maakt hij op dit moment zelfs met plezier de wc schoon wat hij tijdens het huwelijk nooit deed (zeg ik met een knipoog).
2) ex is bij vriendin ingetrokken en past zich waarschijnlijk aan haar aan. Misschien heeft hij ook wel bewijsdrang om te laten zien hoe leuk hij is?
3) ik kan er blij om zijn dat hij zo goed in zijn vel zit en leuke dingen met de kinderen onderneemt. Hier heb ik jaren voor gestreden en eindelijk doet hij dit. Het is jammer dat het niet met mij is, maar de kinderen hebben nu wel een vader die goed in zijn vel zit en leuke dingen met ze doet. Mijn tijd komt nog wel; ik zit eerst nog met een stukje verwerking. Deze opmerking vind ik heel mooi en koester ik.
iemand verder nog tips of opmerkingen? Of hetzelfde meegemaakt wat je wil delen?
Vliegerd schreef op 02-12-2024 om 15:20:
Ik vind het grappig hoe letterlijk sommigen mijn tekst nemen. En daarmee zich concentreren op nutteloze details in plaats van het geheel of de kern van het verhaal te snappen. Natuurlijk KUNNEN mijn kids wel brood smeren; ze kunnen ook koken. Alleen heeft vader dit jarenlang voor ze gedaan en loop ik er nu tegenaan dat de kids er geen tijd en zin in hebben/maken. Ze zijn verwend is misschien een betere omschrijving. Zelfstandigheid is weinig getraind en dat kan ik nu in een puberleeftijd bijsturen, waar ik niet altijd even blij mee ben. Geldt ook voor fietsen naar school; ze vragen om de haverklap of ik ze met de auto breng als er een druppel regen valt "want dat deed papa ook.....". In grote lijnen vond ik dat er teveel van de taken op mijn bordje terecht kwamen en dat mijn ex zich er makkelijk van af maakte. Ik had inderdaad zelf al aangegeven dat het klopt dat ik teveel faciliteerde.
Bedankt voor de opmerking JULLIE hebben de opvoeding verknald in plaats van HIJ heeft de opvoeding verknald. Ik heb inderdaad de neiging om met het vingertje naar mijn ex te wijzen. Ik vind het zelf wel terecht om met het vingertje te wijzen in de opvoeding, omdat de taken bij ons door mijn afwezigheid als piloot strikt gescheiden waren. Ik was drie weken per maand weg en had weinig invloed op de opvoeding. Ik was immers de meeste tijd niet thuis. Uiteraard had ik 1 vrije week per maand waarin ik kon bijsturen, maar dan liep ik tegen 2 problemen aan; de kids raakten verward want als mama thuis was moest alles ineens anders. Ten tweede was mijn echtgenoot laaiend van woede, want blijkbaar was wat hij deed niet goed (genoeg). Communicatie over de opvoeding was moeilijk, omdat ex zich constant bekritiseerd voelde. Hij had de insteek "my way or the highway", wat betekende dat er voor mijn mening geen ruimte was. Ik heb me na verloop van tijd uit de opvoeding terug getrokken om verdere conflicten te vermijden en het bij hem gelaten. Als je elke dag samen thuis bent voor je kids dan is de situatie gewoon heel anders, als dat een van de ouders drie weken van huis is. Ik moest me aanpassen aan wat hij belangrijk vond en dat botste. Het zal een combinatie geweest zijn van ik-te hoge eisen stellen en hij- niet kunnen omgaan met kritiek. Onder de streep pasten mijn ex en ik gewoon niet bij elkaar omdat we andere normen en waarden hadden. Zowel betreft opvoeding als schoonmaken. Dit klopt overigens niet helemaal, want mijn kinderen vertellen de laatste weken dat ze bij papa de handdoeken netjes op moeten hangen en dat de telefoon aan tafel weg moet. Dit zijn dingen waar ik tijdens het huwelijk talloze malen op hamerde, maar wat hij totaal onbelangrijk vond (en dus niet corrigeerde). Eventueel speelde er bij mijn ex iets van autisme, adhd of depressie (nooit laten onderzoeken want dat wilde hij niet). En daarom is het prima dat we nu uit elkaar zijn. Misschien is het zelfs prima dat we nu geen co ouderschap (meer) hebben, want dan zouden we tegen dezelfde problemen aanlopen.
Zo langzaam raakt wel de kern van het topic zoek; het ging mij er in eerste instantie om dat ik me eraan ergerde dat mijn ex na de scheiding alle activiteiten met de kinderen onderneemt, waar hij tijdens het huwelijk geen tijd/zin/energie voor had. Dat was bv winkelen, museum bezoeken, boswandeling maken, spelletjes doen aan tafel, op vakantie met het vliegtuig. Ik heb me er jarenlang voor ingezet om mijn toenmalige echtgenoot zover te krijgen dat hij deze activiteiten samen met mij en de kinderen zou doen, maar hij had nergens zin in. Nu kan het ineens wel met de nieuwe vriendin. Ik baal daarvan.
Ik zit me te bedenken dat hetzelfde misschien wel geldt voor schoonmaken en opvoeden; bij de nieuwe vriendin hamert hij wel op telefoongebruik en opruimen. Ik snap er niets meer van, haha.
Ik heb inmiddels al mooie opmerkingen verzameld:
1) ex heeft door zijn nieuwe relatie de roze bril op; alles is leuk en spannend samen met haar. waarschijnlijk maakt hij op dit moment zelfs met plezier de wc schoon wat hij tijdens het huwelijk nooit deed (zeg ik met een knipoog).
2) ex is bij vriendin ingetrokken en past zich waarschijnlijk aan haar aan. Misschien heeft hij ook wel bewijsdrang om te laten zien hoe leuk hij is?
3) ik kan er blij om zijn dat hij zo goed in zijn vel zit en leuke dingen met de kinderen onderneemt. Hier heb ik jaren voor gestreden en eindelijk doet hij dit. Het is jammer dat het niet met mij is, maar de kinderen hebben nu wel een vader die goed in zijn vel zit en leuke dingen met ze doet. Mijn tijd komt nog wel; ik zit eerst nog met een stukje verwerking. Deze opmerking vind ik heel mooi en koester ik.
iemand verder nog tips of opmerkingen? Of hetzelfde meegemaakt wat je wil delen?
Je ex verwaarloosde de kinderen en heeft ze gepamperd , je spreekt jezelf soms echt tegen.. wat deed hij wel goed? Wat hebben jullie wel goed gedaan als ouders in jouw ogen? Je verteld elke week deed jij de was en poetste je huis, je spreekt over stofwolken in huis maar in een week vervuilt het echt niet zo en dan kun je zeggen het wordt verkeerd gelezen maar schrijf dan gewoon op hoe het echt zit
je kinderen zijn 12 en 16, zo'n logboek op die leeftijd nog in een ouderschapsplan opnemen is heel ongebruikelijk. Dat doe je als kinderen nog niet zelf goed kunnen vertellen wat ze gedaan hebben.
Wij hebben het gedaan van 0 tot 10, daarna vonden we dat zoon toch wel zelf het verhaal kon vertellen. En zo af en toe doen we over en weer wat checks. En dat is dan: x verteld dit en dit over tante sus en so, klopt dat. Of: ik hoor dat jullie dat en dat weekend iets gepland hebben is het handig dat x dan wat eerder komt of later weggaat?
Maar met die verjaardag zou ik idd al ruim van te voren hebben gevraagd: zeg ik ben die dag jarig, we gaan met het gezin uit eten is het goed als ik ze een dag later breng ipv dat jij ze op mijn verjaardag ophaalt.
En alsjeblieft laten we stoppen met diagnoses stellen op een forum, niet elke ex is een narcist/autist/borderliner , we kunnen ook roepen dat de obsessie over handoeken ophangen wel autistisch lijkt ...
Anoniemvoornu schreef op 02-12-2024 om 17:53:
En alsjeblieft laten we stoppen met diagnoses stellen op een forum, niet elke ex is een narcist/autist/borderliner , we kunnen ook roepen dat de obsessie over handoeken ophangen wel autistisch lijkt ...
Het valt mij op dat je herhaaldelijk negatief ingaat op berichten. Zou je daarmee willen stoppen want het voegt weinig toe aan deze discussie.
Ik wil in contact komen met mensen die een soortgelijke ervaring hebben of mensen die tips en adviezen hebben hoe ik met de huidige situatie om kan gaan. Meer niet.
Anoniemvoornu schreef op 02-12-2024 om 13:18:
[..]
Dat ik niet altijd alles in 1 lang bericht stop is dat nou echt zo'n probleem?
Nou het is wel exemplarisch voor de kruistocht die je blijkbaar vindt te moeten voeren: "oh ja,hier kan ik ook nog op nitpicken", dat werk.
Vliegerd schreef op 02-12-2024 om 18:10:
[..]
Het valt mij op dat je herhaaldelijk negatief ingaat op berichten. Zou je daarmee willen stoppen want het voegt weinig toe aan deze discussie.
Ik wil in contact komen met mensen die een soortgelijke ervaring hebben of mensen die tips en adviezen hebben hoe ik met de huidige situatie om kan gaan. Meer niet.
Ik ga negatief in op berichten omdat ik als kind van gescheiden ouders jouw houding van mijn moeder heel erg herken, mijn vader had ook in haar ogen de opvoeding van de kinderen verpest en ik kan je als zeggen dat zulke opmerkingen je als kind verscheuren , niet alleen valt ze de helft van je af maar ook jezelf als kind want je bent niet goed genoeg, zelfs jaren na zijn dood bleef haar boosheid en ze is zelf ontzettend verbitterd geraakt ook al was zij degene die vreemd ging en het gezin opbrak, nu was er bij mijn moeder sprake van psychische en verslavingsproblematiek.
Je ex is een lul dat hij zijn kinderen nu zo laat zitten 1000% maar hem kwalijk nemen dat je kinderen proberen of ze gebracht naar school kunnen worden (echt geloof me de meeste kinderen blijven dat proberen mijn man zijn nichtje deed het tot het mbo en ze haar eigen rijbewijs had) is gewoon zoeken en zo blijf je zoeken. Tot over handoeken die nu wel opgehangen worden en als je alleen maar wilt horen dat je gelijk hebt kun je beter bij vriendinnen spuien dan op een forum