Met de nieuwe vriendin kan ineens alles wel.... herkenbaar?
Na 20 jaar huwelijk heb ik er een punt achter gezet. Mijn ex was jaren thuis voor de kinderen, trok zich echter meer en meer terug. Hij was huisman, maar huishouden had hij eigenlijk weinig zin in al die jaren. Regelmatig kon ik in mijn vrije dagen het huishouden runnen, ondanks mijn drukke alleenverdienersbaan, waarvoor ik dagenlang van huis was. De opvoeding van de kinderen liet te wensen over; de kids zaten dagenlang in hun kamer te gamen. Dit werd niet begrenst en ze werden niet gestimuleerd buiten te spelen of op sport te gaan. Er kwam van mijn kant meer en meer ergernis; het niet gedaan worden van het huishouden, opeenstapeling van klussen in huis, het niet willen werken toen de kinderen naar school gingen.
De scheiding verliep in het begin goed. We hadden overeenstemming over de opvoeding van de kinderen dmv co ouderschap, we zouden bij elkaar in de buurt blijven wonen. Tot mijn ex tegen het einde van de scheiding aan ging dringen op vrijheid en verhuizing naar het midden van het land. Ik vermoedde niets, vond het wel vreemd. Het ouderschapsplan waar eigenlijk al voor 90% overeenstemming was, moest aangepast worden want mijn ex wilde ineens de kinderen niet meer samen opvoeden maar het was "of jij of ik". Waarbij "ik" voor de hand lag, want ik had een betaalde baan en zou in het koophuis blijven wonen. Ik bood aan om de kinderen zo lang op te vangen tot hij een baan had gevonden, met de verwachting dat we over zouden gaan op het afgesproken co ouderschap.
April 2024 was de scheiding definitief. Van snel een baan zoeken kwam weinig; mijn ex genoot van de vrijheid en kocht nieuwe kleren, ging uitgebreid op vakantie. Van mijn verdiende spaargeld, wat hij na de scheiding royaal meenam (want helaas getrouwd in gemeenschap van goederen). Ik had het daarentegen krap; mijn deel van het geld zat in het huis wat diende als stabiele basis voor de kinderen. De kinderalimentatie betaalde ik in mijn eentje. In juli werd mij per email meegedeeld dat hij al sinds januari een nieuwe vriendin had met wie hij ging samenwonen. Maar liefst 100 km verderop. Het co ouderschap wat op papier was afgesproken trok hij zich weinig van aan, ook de verhuisregels werden geschonden. Reactie op mijn telefoontjes of email om een nieuwe regeling af te spreken kwam er nauwelijks. Een nieuwe regeling voor de kinderen staat overigens nog steeds ter discussie. Zelf neemt hij daar geen initiatief in; hij ziet de kinderen 4 dagen per maand waar hij vrede mee heeft.
Inmiddels zijn we 7 maanden verder na de scheiding. Mijn ex heeft sinds korte tijd een baan; iets waar hij tijdens het huwelijk geen enkele zin in had. Hij heeft gekozen voor zijn nieuwe leven en de afspraken uit het ouderschapsplan worden slechts nagekomen als het voor hem past. De kinderen regelmatig zien, wat tijdens de scheiding prioriteit nummer 1 was, is niet meer belangrijk. Hij ziet ze 4 dagen per maand en dat is voldoende. Tussendoor wordt er niet of nauwelijks gebeld of geappt met de kinderen. Het co ouderschap is er niet en gaat er ook niet komen. Mijn ex is ineens een leuke vader geworden; waar hij de laatste 10 jaar van het huwelijk nors, boos en horkerig omging met ons gezin is hij nu de vrolijkheid zelve. Winkelen, waar hij nooit zin in had, wordt met de nieuwe vriendin en de kinderen maandelijks gedaan. De kinderen gaan elk bezoek mee naar een leuke activiteit, waar mijn ex tijdens het huwelijk geen zin in had. Er wordt blijkbaar elke avond een spelletje gespeeld als mijn kinderen daar zijn, iets wat mijn exman tijdens het huwelijk met grote tegenzin deed. Met de nieuwe vriendin zit hij gezellig samen in de tuin bij de vuurkorf, waar hij tijdens ons huwelijk ervoor koos om zich achter zijn computer te verschuilen. In de tuin zat hij nooit.
Ik voel me heel erg verscheurd. Enerzijds ben ik voor de kinderen enorm blij dat ze nu een vader hebben die goed gehumeurd is en die leuke dingen met ze doet. Ik had daar 15 jaar tevergeefs voor geknokt tijdens het huwelijk. Ik gun de kinderen maandelijks een leuk en gezellig weekend met hun vader.
Boos ben ik ook; hij maakt nu alle verwachtingen waar, die ik tijdens het huwelijk aan hem had maar waaraan hij geen enkele invulling gaf. Met de nieuwe vriendin kan het ineens allemaal wel; werken, winkelen, gezellig doen, spelletjes doen, op vakantie gaan naar een warm land, activiteiten met de kinderen ondernemen. Maar wat vooral opvalt: hij is nu blij, vrolijk en gelukkig. Tijdens het huwelijk was hij gefrustreerd, nors en had een enorm kort lontje. Hij is nu de man/echtgenoot waar ik al die jaren naar heb verlangd en dat doet pijn. Begrijpen kan ik het ook niet; de nieuwe vriendin en haar kinderen staan nu op plek 1 en zijn eigen kinderen zijn minder belangrijk.
Als vader komt hij zijn verplichtingen nauwelijks na; wat betreft opvoeding, school, alimentatie sta ik er grotendeels alleen voor.
Er is ook een deel in mij wat bang is dat de kinderen uiteindelijk voor mijn exman kiezen; gevoeld ben ik degene die nu structuur en strengheid bied, terwijl het bij mijn exman leve de lol is; het is daar gezellig, ze gaan veel uit en weg. Terwijl ik in mijn eentje knok om het koophuis met enorm veel achterstallig onderhoud (waar mijn ex geen zin in had tijdens het huwelijk) op te knappen, financieel rond te komen (want doordat hij geen werk had betaalt hij nauwelijks wat aan alimentatie, mijn hypotheek is veel hoger door hem uit te moeten kopen), de opvoeding van de kinderen op poten te krijgen (want in opvoeding had mijn ex de laatste jaren weinig zin, net zoals het huishouden). Ik probeer een goede moeder te zijn, maar door mijn boosheid, teleurstelling en verdriet in combinatie met de zware taak om alles alleen te moeten doen ben ik niet altijd de vrolijkheid zelve.
Het voelt heel oneerlijk, deze scheiding, ook al koos ik er zelf voor en ben ik onder de streep blij dat ik er een punt achter heb gezet.
Is dit verhaal voor iemand herkenbaar? En dan vooral het stukje dat met de nieuwe partner ineens alles kan, waar tijdens het huwelijk geen zin/tijd/energie voor was? Hoe pakken jullie de boosheid en teleurstelling aan die daardoor ontstaat? Ik zou graag ervaringen delen met lotgenoten.
Ik zit me nu af te vragen hoe de gemiddelde lezer erover zou denken als wij in een klassiek traditioneel rolpatroon hadden gezeten. Dus mijn exman zou de moeder zijn geweest en "zij" zou thuis gebleven zijn voor de kinderen en het huishouden. Maar ze had geen trek in de vervelende klusjes, dus ramen zemen, stofzuigen, de was doen bleef grotendeels liggen. Als haar man de piloot thuis kwam van 5 dagen lange vluchten met een jetlag, kon hij de rotklusjes en het stofzuigen-wassen-zemen nog even voor zijn rekening nemen. Dat lukte immers makkelijk in die 2 dagen die hij vrij had en zij had het al druk genoeg met de kinderen.
Zij, de moeder, had uiteraard wel de creditcard van haar pilotenman en nam het er goed van tijdens het huwelijk; ze ging lekker shoppen van zijn geld. En ze ging heerlijk naar de sauna, met vriendinnen uit eten, workshops sieraden maken. De kids vermaakten zich wel achter de nintendo en de playstation; geen enkele noodzaak om daar voor thuis te blijven. Werken had ze wel aan gedacht, maar dat was veel te lastig; de piloten-man was namelijk elke dag weg, dus voor betaald werk zoeken was absoluut geen tijd.
Ze koos liever voor wat hobbies, want dat was makkelijker te combineren met de kinderen. Daar paste ze namelijk dagelijks op, in zoverre dat mogelijk was met haar hobbies.
Huiswerk schoot er weleens bij in, want in de middagen had ze vaak afspraken (nagels laten doen, kleding uitzoeken, naar de kapper en schoonheidsspecialiste).
Nadat meneer de piloot de scheiding in had gezet kon de man/piloot voor de kinderen zorgen, ondanks zijn drukke baan waarbij hij veel van huis was. En mevrouw ging er lekker vandoor met de helft van zijn verdiende centen en 100km verderop samenwonen met een nieuwe vriend. Haar argument: "ik heb 15 jaar voor het huishouden en de kids gezorgd, nu is het jouw beurt schat. Zie maar hoe je het redt met de kids en je nieuwe baan. Doeiiiiiii".....
Is de strekking van dit verhaal anders? Komen er nu wel negatieve oordelen over de moeder naar voren? Laat het me even weten, haha 
(ik heb het een beetje aangedikt, hihi)
Vliegerd schreef op 07-12-2024 om 18:03:
Ik zit me nu af te vragen hoe de gemiddelde lezer erover zou denken als wij in een klassiek traditioneel rolpatroon hadden gezeten. Dus mijn exman zou de moeder zijn geweest en "zij" zou thuis gebleven zijn voor de kinderen en het huishouden. Maar ze had geen trek in de vervelende klusjes, dus ramen zemen, stofzuigen, de was doen bleef grotendeels liggen. Als haar man de piloot thuis kwam van 5 dagen lange vluchten met een jetlag, kon hij de rotklusjes en het stofzuigen-wassen-zemen nog even voor zijn rekening nemen. Dat lukte immers makkelijk in die 2 dagen die hij vrij had en zij had het al druk genoeg met de kinderen.
Zij, de moeder, had uiteraard wel de creditcard van haar pilotenman en nam het er goed van tijdens het huwelijk; ze ging lekker shoppen van zijn geld. En ze ging heerlijk naar de sauna, met vriendinnen uit eten, workshops sieraden maken. De kids vermaakten zich wel achter de nintendo en de playstation; geen enkele noodzaak om daar voor thuis te blijven. Werken had ze wel aan gedacht, maar dat was veel te lastig; de piloten-man was namelijk elke dag weg, dus voor betaald werk zoeken was absoluut geen tijd.
Ze koos liever voor wat hobbies, want dat was makkelijker te combineren met de kinderen. Daar paste ze namelijk dagelijks op, in zoverre dat mogelijk was met haar hobbies.
Huiswerk schoot er weleens bij in, want in de middagen had ze vaak afspraken (nagels laten doen, kleding uitzoeken, naar de kapper en schoonheidsspecialiste).
Nadat meneer de piloot de scheiding in had gezet kon de man/piloot voor de kinderen zorgen, ondanks zijn drukke baan waarbij hij veel van huis was. En mevrouw ging er lekker vandoor met de helft van zijn verdiende centen en 100km verderop samenwonen met een nieuwe vriend. Haar argument: "ik heb 15 jaar voor het huishouden en de kids gezorgd, nu is het jouw beurt schat. Zie maar hoe je het redt met de kids en je nieuwe baan. Doeiiiiiii".....
Is de strekking van dit verhaal anders? Komen er nu wel negatieve oordelen over de moeder naar voren? Laat het me even weten, haha
(ik heb het een beetje aangedikt, hihi)
Je vergeet dat de piloot nu zijn ex een borderliner vind 
Ik zou nog steeds denken wat zielig voor de kids dat hun ouders er zo'n puinhoop van hebben gemaakt , dat het jammer is dat de piloot en zijn vrouw beiden niet het besef hadden dat je die rotklussen grotendeels kunt uitbesteden of een robotstofzuiger voor de kerst niet in hun op kwam. Haha, hihi
Ik hoor je zeggen dat je vredelievend op de scheiding wil terugkijken en niet wil oordelen.
Tegelijkertijd lees in één grote stroom aan oordelen. Over je ex, over de schrijvers op dit topic.
Ik zou zeggen: laat die trouwfoto nog maar een tijdje staan, want je bent er nog láng niet als je gaat om vrede te hebben met je situatie. Je bent vooral bezig met hoe het niet had moeten zijn. Hoe hij dingen anders in het verleden had moeten doen. Hoe hij nu de dingen anders had moeten doen. Hoe wij anders hadden moeten reageren op je topic. Kortom: één groot gevecht tegen de werkelijkheid.
Pas op, want met deze houding steven je recht op een vechtscheiding af, althans een vecht-omgangsregeling. De trouwfoto neerzetten is echt niet voldoende.
Courage schreef op 07-12-2024 om 19:05:
Ik hoor je zeggen dat je vredelievend op de scheiding wil terugkijken en niet wil oordelen.
Tegelijkertijd lees in één grote stroom aan oordelen. Over je ex, over de schrijvers op dit topic.
Ik zou zeggen: laat die trouwfoto nog maar een tijdje staan, want je bent er nog láng niet als je gaat om vrede te hebben met je situatie. Je bent vooral bezig met hoe het niet had moeten zijn. Hoe hij dingen anders in het verleden had moeten doen. Hoe hij nu de dingen anders had moeten doen. Hoe wij anders hadden moeten reageren op je topic. Kortom: één groot gevecht tegen de werkelijkheid.
Pas op, want met deze houding steven je recht op een vechtscheiding af, althans een vecht-omgangsregeling. De trouwfoto neerzetten is echt niet voldoende.
Wat zou jouw advies zijn om met de huidige situatie om te gaan? Hoe had jij het gedrag van mijn ex-man geinterpreteerd en hoe zou jij zelf zorgen dat er vrede tussen jullie komt?
Courage, je kan je ex gewoon een flapdrol (m/v) vinden zonder dat dat meteen tot een vechtscheiding leidt. Niet zo doemdenken.
Ik blijf het bijzonder vinden;
De man is 100km verderop verhuisd en wil niet voor de kinderen zorgen ondanks een 2 maanden oud ondertekend ouderschapsplan met co-ouderschap en een verhuisafspraak van maximaal 15 km rondom de school van de kinderen. Hij is ook niet bereid tot het maken van nieuwe afspraken. Hij steekt alle tijd en moeite in een nieuwe relatie en niet in de kinderen (die hun vader nodig hebben, want hij zorgde 15 jaar elke dag voor ze).
De vrouw zorgde tijdens het huwelijk voor 100% van het inkomen en voor 50% van het huishouden. Na de scheiding financiert zij zowel de volledige kinderalimentatie als het huis voor de kinderen. Ze heeft tegelijkertijd 90% van de zorg en opvoeding van de kinderen op zich genomen. Ze is haar goedbetaalde baan kwijt en is bezig met nieuw werk; ze had het wel fijn gevonden als de afspraken uit het ouderschapsplan waren nagekomen. Dan had zij ook de kans om haar leven in te richten na de scheiding (want die kans heeft ze haar ex-man ook gegeven doordat zij aan had geboden om tijdelijk de volledige zorg voor de kinderen op zich te nemen).
Daarnaast is zij bezig met werken aan haar boosheid die ze heeft ten opzichte van haar ex-man. En zet ze zich actief in om de band tussen vader en kinderen te bevorderen (want de man heeft daar niet zoveel tijd en zin in vanwege de nieuwe vriendin).
En dan zeg je tegen de vrouw dat ze bezig is met afstevenen op een vechtscheiding? Wat is hier de reden van? Wat lees jij in voorgaande berichten dat je met zo'n opmerking aan komt zetten?
En wat denk je dat ik als TO met deze opmerking opschiet? Ik had gevraagd om tips en adviezen en niet om oordelen. Lezen blijft moeilijk 
Als je had gezegd dat mijn ex-man bezig was om op een vechtscheiding aan te stevenen had ik je opmerking nog begrepen. Of mischien bedoelde je dat wel?
Vliegerd schreef op 07-12-2024 om 19:46:
[..]
Wat zou jouw advies zijn om met de huidige situatie om te gaan? Hoe had jij het gedrag van mijn ex-man geinterpreteerd en hoe zou jij zelf zorgen dat er vrede tussen jullie komt?
Ik zou inzetten op leren om elk oordeel te laten varen. Oordeel over hem, en over jezelf. En daarbij uit te gaan van liefde. Als het helpt, begin met de liefde en zorg voor je kinderen voorop te stellen. Zij zijn gebaat bij een moeder die innerlijke rust en vrede ervaart. En die met mededogen naar de vader van haar kinderen kan kijken.
Jullie hebben het geprobeerd, hebben allebei fouten gemaakt. Het is niet gelukt. Heel verdrietig, niemands schuld.
Dat hij zich niet aan het ouderschapsplan houdt: jammer. Maar opnieuw: proberen niet te oordelen. Leer kijken met zachte ogen. Door bijvoorbeeld te zien dat hij tijdens de gesprekken al niet helemaal achter co-ouderschap bleek te staan. Maar geen van jullie beiden het inzicht had om dat op dát moment al op tafel te leggen.
Dus: zachtheid, zachtheid, zachtheid. Voor jouzelf, voor je kinderen, voor hem. Er is geen goed of fout, er is alleen wat IS.
Courage schreef op 07-12-2024 om 21:03:
[..]
Ik zou inzetten op leren om elk oordeel te laten varen. Oordeel over hem, en over jezelf. En daarbij uit te gaan van liefde. Als het helpt, begin met de liefde en zorg voor je kinderen voorop te stellen. Zij zijn gebaat bij een moeder die innerlijke rust en vrede ervaart. En die met mededogen naar de vader van haar kinderen kan kijken.
Jullie hebben het geprobeerd, hebben allebei fouten gemaakt. Het is niet gelukt. Heel verdrietig, niemands schuld.
Dat hij zich niet aan het ouderschapsplan houdt: jammer. Maar opnieuw: proberen niet te oordelen. Leer kijken met zachte ogen. Door bijvoorbeeld te zien dat hij tijdens de gesprekken al niet helemaal achter co-ouderschap bleek te staan. Maar geen van jullie beiden het inzicht had om dat op dát moment al op tafel te leggen.
Dus: zachtheid, zachtheid, zachtheid. Voor jouzelf, voor je kinderen, voor hem. Er is geen goed of fout, er is alleen wat IS.
Bedankt voor het meedenken. Het klinkt als een mooie oplossing. Ik heb, gezien je antwoorden, wel mijn twijfels of je uit eigen ervaring spreekt. Kun je daar iets over vertellen?
Ik zou dus graag willen weten of je dit advies geeft omdat je zelf in een soortgelijke situatie stond; ben je gescheiden met kinderen en een ex-partner die zich aan alles onttrekt? En is het advies wat je mij geeft jouw manier van omgaan met de situatie geweest? Hoe heb jij precies de omslag gemaakt van boos naar zacht en mededogend? Of heb je je ex-man altijd al zacht, met liefde en mededogen bekeken? Trok hij zich wel wat aan van de kinderen en hebben jullie samen voor een stabiele basis gezorgd na de scheiding? Of was er strijd tussen jullie?
Of schrijf je dit advies als buitenstaander, die zelf nooit zoiets heeft meegemaakt? Misschien zelfs wel vanuit de comfortabele positie gelukkig getrouwd te zijn? Heb je eigenlijk wel kinderen?
Dubbel
Ik ben het in principe eens met vergeving en zachtheid. Maar als je door het gedrag van je ex je geliefde en goedbetaalde beroep moet opgeven, waarschijnlijk voor altijd want je maakt niet genoeg vlieguren om je brevet te houden, dan is dat wel heel veel gevraagd.
Vliegerd schreef op 08-12-2024 om 09:38:
[..]
Bedankt voor het meedenken. Het klinkt als een mooie oplossing. Ik heb, gezien je antwoorden, wel mijn twijfels of je uit eigen ervaring spreekt. Kun je daar iets over vertellen?
Ik zou dus graag willen weten of je dit advies geeft omdat je zelf in een soortgelijke situatie stond; ben je gescheiden met kinderen en een ex-partner die zich aan alles onttrekt? En is het advies wat je mij geeft jouw manier van omgaan met de situatie geweest? Hoe heb jij precies de omslag gemaakt van boos naar zacht en mededogend? Of heb je je ex-man altijd al zacht, met liefde en mededogen bekeken? Trok hij zich wel wat aan van de kinderen en hebben jullie samen voor een stabiele basis gezorgd na de scheiding? Of was er strijd tussen jullie?Of schrijf je dit advies als buitenstaander, die zelf nooit zoiets heeft meegemaakt? Misschien zelfs wel vanuit de comfortabele positie gelukkig getrouwd te zijn? Heb je eigenlijk wel kinderen?
Jeetje kinderen van gescheiden ouders waarvan 1 er echt een diagnose had die jij je ex toedeeld mogen geen advies geven , mensen die niet gescheiden zijn ook niet en die zin" heb je eigenlijk wel kinderen" geeft die indruk dat je dan al helemaal niets mag zeggen
Vliegerd schreef op 08-12-2024 om 09:38:
[..]
Bedankt voor het meedenken. Het klinkt als een mooie oplossing. Ik heb, gezien je antwoorden, wel mijn twijfels of je uit eigen ervaring spreekt. Kun je daar iets over vertellen?
Ik zou dus graag willen weten of je dit advies geeft omdat je zelf in een soortgelijke situatie stond; ben je gescheiden met kinderen en een ex-partner die zich aan alles onttrekt? En is het advies wat je mij geeft jouw manier van omgaan met de situatie geweest? Hoe heb jij precies de omslag gemaakt van boos naar zacht en mededogend? Of heb je je ex-man altijd al zacht, met liefde en mededogen bekeken? Trok hij zich wel wat aan van de kinderen en hebben jullie samen voor een stabiele basis gezorgd na de scheiding? Of was er strijd tussen jullie?Of schrijf je dit advies als buitenstaander, die zelf nooit zoiets heeft meegemaakt? Misschien zelfs wel vanuit de comfortabele positie gelukkig getrouwd te zijn? Heb je eigenlijk wel kinderen?
Ja ik heb dat meegemaakt, vader van kinderen vertrok omdat ik ziek was, ik mocht alles opknappen en mijn mooie leuke baan opgeven. Hij gooide alles over de schutting wat eerder afgesproken was want moest bij nieuwe vriendin zijn. Als ik er iets van zei (per mail want altijd weggehouden van de kinderen) werd hij agressief.
De zachtheid waar Courage over spreekt was er in het begin ook echt niet. Hij gaf toe dat hij me een streek had geleverd maar veranderde zijn gedrag niet. Maar ik kon er nog niet echt mild over zijn. En dat hoeft verdorie toch ook niet. Dat is wat er altijd van vrouwen/ moeders gevraagd wordt: word zacht, vergeef alles, dat is beter voor iedereen. Ja op papier waar maar dan onderdruk een heleboel frustratie en woede. Nou vind ik altijd van woede en boosheid: daar hoef je geen gelijk in te hebben naar de ander toe. Misschien heb je er helemaal geen gelijk in zelfs. Het is (en dat is mijn werkhypothese) een teken dat je uit je kracht bent geweest. En jij vliegerd, bent wel krachtig geweest in alles de hele tijd voor iedereen regelen en opknappen, maar je bent niet krachtig geweest in hulp vragen, je grenzen aangeven of andere dingen die je zelf het beste weet. Pas als de woede gevoeld mag worden (zonder het evenwel bij de ander te leggen maar als vormgevende kracht voor je leven) kan de zachtheid en vergeving ontstaan. Sterker nog daar hoef je dan niets voor te doen. Dus ik zou zeggen: wees maar lekker boos en voel de energie die daar uit voortkomt voor jezelf en je kinderen. Probeer niet in gedachten te verzanden van 'ja maar hij dit en ja maar hij dat...' Nee voelen.
De tijd zal ook veel doen. Ik had alles al verwerkt en was in de mildheid tov ex gekomen. Zoon vertelde gister nog dat zijn vader steeds zei dat hij een slechte vader was geweest. Zo denk ik nu allang niet meer over hem, ik denk gewoon nauwelijks tot niet over hem. Maar dat het nu nog aan hem knaagt, daar heb ik niet echt medelijden mee.
Anoniemvoornu schreef op 08-12-2024 om 09:49:
[..]
Jeetje kinderen van gescheiden ouders waarvan 1 er echt een diagnose had die jij je ex toedeeld mogen geen advies geven , mensen die niet gescheiden zijn ook niet en die zin" heb je eigenlijk wel kinderen" geeft die indruk dat je dan al helemaal niets mag zeggen
Waar in mijn berichten lees jij dat ik iemand aangeef dat hij of zij geen advies mag geven? Het enige wat ik wil weten is of iemand zijn advies uit persoonlijke ervaring geeft of niet. Dat is alles.
IMI-x2 schreef op 08-12-2024 om 09:44:
Ik ben het in principe eens met vergeving en zachtheid. Maar als je door het gedrag van je ex je geliefde en goedbetaalde beroep moet opgeven, waarschijnlijk voor altijd want je maakt niet genoeg vlieguren om je brevet te houden, dan is dat wel heel veel gevraagd.
Mwah zo'n baan als pilot is niet echt goed te combineren met kinderen opvoeden (al dan niet in je eentje), dus dat risico was er altijd al. Dat ligt niet alleen aan het gedrag van de ex. Ook al is het zuur, TO mag in deze situatie ook naar haar eigen keuzes en gedrag kijken.