Met de nieuwe vriendin kan ineens alles wel.... herkenbaar?
Na 20 jaar huwelijk heb ik er een punt achter gezet. Mijn ex was jaren thuis voor de kinderen, trok zich echter meer en meer terug. Hij was huisman, maar huishouden had hij eigenlijk weinig zin in al die jaren. Regelmatig kon ik in mijn vrije dagen het huishouden runnen, ondanks mijn drukke alleenverdienersbaan, waarvoor ik dagenlang van huis was. De opvoeding van de kinderen liet te wensen over; de kids zaten dagenlang in hun kamer te gamen. Dit werd niet begrenst en ze werden niet gestimuleerd buiten te spelen of op sport te gaan. Er kwam van mijn kant meer en meer ergernis; het niet gedaan worden van het huishouden, opeenstapeling van klussen in huis, het niet willen werken toen de kinderen naar school gingen.
De scheiding verliep in het begin goed. We hadden overeenstemming over de opvoeding van de kinderen dmv co ouderschap, we zouden bij elkaar in de buurt blijven wonen. Tot mijn ex tegen het einde van de scheiding aan ging dringen op vrijheid en verhuizing naar het midden van het land. Ik vermoedde niets, vond het wel vreemd. Het ouderschapsplan waar eigenlijk al voor 90% overeenstemming was, moest aangepast worden want mijn ex wilde ineens de kinderen niet meer samen opvoeden maar het was "of jij of ik". Waarbij "ik" voor de hand lag, want ik had een betaalde baan en zou in het koophuis blijven wonen. Ik bood aan om de kinderen zo lang op te vangen tot hij een baan had gevonden, met de verwachting dat we over zouden gaan op het afgesproken co ouderschap.
April 2024 was de scheiding definitief. Van snel een baan zoeken kwam weinig; mijn ex genoot van de vrijheid en kocht nieuwe kleren, ging uitgebreid op vakantie. Van mijn verdiende spaargeld, wat hij na de scheiding royaal meenam (want helaas getrouwd in gemeenschap van goederen). Ik had het daarentegen krap; mijn deel van het geld zat in het huis wat diende als stabiele basis voor de kinderen. De kinderalimentatie betaalde ik in mijn eentje. In juli werd mij per email meegedeeld dat hij al sinds januari een nieuwe vriendin had met wie hij ging samenwonen. Maar liefst 100 km verderop. Het co ouderschap wat op papier was afgesproken trok hij zich weinig van aan, ook de verhuisregels werden geschonden. Reactie op mijn telefoontjes of email om een nieuwe regeling af te spreken kwam er nauwelijks. Een nieuwe regeling voor de kinderen staat overigens nog steeds ter discussie. Zelf neemt hij daar geen initiatief in; hij ziet de kinderen 4 dagen per maand waar hij vrede mee heeft.
Inmiddels zijn we 7 maanden verder na de scheiding. Mijn ex heeft sinds korte tijd een baan; iets waar hij tijdens het huwelijk geen enkele zin in had. Hij heeft gekozen voor zijn nieuwe leven en de afspraken uit het ouderschapsplan worden slechts nagekomen als het voor hem past. De kinderen regelmatig zien, wat tijdens de scheiding prioriteit nummer 1 was, is niet meer belangrijk. Hij ziet ze 4 dagen per maand en dat is voldoende. Tussendoor wordt er niet of nauwelijks gebeld of geappt met de kinderen. Het co ouderschap is er niet en gaat er ook niet komen. Mijn ex is ineens een leuke vader geworden; waar hij de laatste 10 jaar van het huwelijk nors, boos en horkerig omging met ons gezin is hij nu de vrolijkheid zelve. Winkelen, waar hij nooit zin in had, wordt met de nieuwe vriendin en de kinderen maandelijks gedaan. De kinderen gaan elk bezoek mee naar een leuke activiteit, waar mijn ex tijdens het huwelijk geen zin in had. Er wordt blijkbaar elke avond een spelletje gespeeld als mijn kinderen daar zijn, iets wat mijn exman tijdens het huwelijk met grote tegenzin deed. Met de nieuwe vriendin zit hij gezellig samen in de tuin bij de vuurkorf, waar hij tijdens ons huwelijk ervoor koos om zich achter zijn computer te verschuilen. In de tuin zat hij nooit.
Ik voel me heel erg verscheurd. Enerzijds ben ik voor de kinderen enorm blij dat ze nu een vader hebben die goed gehumeurd is en die leuke dingen met ze doet. Ik had daar 15 jaar tevergeefs voor geknokt tijdens het huwelijk. Ik gun de kinderen maandelijks een leuk en gezellig weekend met hun vader.
Boos ben ik ook; hij maakt nu alle verwachtingen waar, die ik tijdens het huwelijk aan hem had maar waaraan hij geen enkele invulling gaf. Met de nieuwe vriendin kan het ineens allemaal wel; werken, winkelen, gezellig doen, spelletjes doen, op vakantie gaan naar een warm land, activiteiten met de kinderen ondernemen. Maar wat vooral opvalt: hij is nu blij, vrolijk en gelukkig. Tijdens het huwelijk was hij gefrustreerd, nors en had een enorm kort lontje. Hij is nu de man/echtgenoot waar ik al die jaren naar heb verlangd en dat doet pijn. Begrijpen kan ik het ook niet; de nieuwe vriendin en haar kinderen staan nu op plek 1 en zijn eigen kinderen zijn minder belangrijk.
Als vader komt hij zijn verplichtingen nauwelijks na; wat betreft opvoeding, school, alimentatie sta ik er grotendeels alleen voor.
Er is ook een deel in mij wat bang is dat de kinderen uiteindelijk voor mijn exman kiezen; gevoeld ben ik degene die nu structuur en strengheid bied, terwijl het bij mijn exman leve de lol is; het is daar gezellig, ze gaan veel uit en weg. Terwijl ik in mijn eentje knok om het koophuis met enorm veel achterstallig onderhoud (waar mijn ex geen zin in had tijdens het huwelijk) op te knappen, financieel rond te komen (want doordat hij geen werk had betaalt hij nauwelijks wat aan alimentatie, mijn hypotheek is veel hoger door hem uit te moeten kopen), de opvoeding van de kinderen op poten te krijgen (want in opvoeding had mijn ex de laatste jaren weinig zin, net zoals het huishouden). Ik probeer een goede moeder te zijn, maar door mijn boosheid, teleurstelling en verdriet in combinatie met de zware taak om alles alleen te moeten doen ben ik niet altijd de vrolijkheid zelve.
Het voelt heel oneerlijk, deze scheiding, ook al koos ik er zelf voor en ben ik onder de streep blij dat ik er een punt achter heb gezet.
Is dit verhaal voor iemand herkenbaar? En dan vooral het stukje dat met de nieuwe partner ineens alles kan, waar tijdens het huwelijk geen zin/tijd/energie voor was? Hoe pakken jullie de boosheid en teleurstelling aan die daardoor ontstaat? Ik zou graag ervaringen delen met lotgenoten.
Als je die lijn doortrekt, moet niemand die mogelijk ooit kinderen wil nog een stevige baan ambiëren. Ook potentiële vaders niet!
IMI-x2 schreef op 08-12-2024 om 10:26:
Als je die lijn doortrekt, moet niemand die mogelijk ooit kinderen wil nog een stevige baan ambiëren. Ook potentiële vaders niet!
Daar ben ik het inderdaad mee eens, in elk geval zo lang je de zorg voor je kinderen hebt. Er vanuit gaande dat je met een stevige baan bedoelt dat je zoveel uur werkt dat je amper tijd hebt voor je kinderen. En dan is er nog verschil in een stevige baan waarbij je elke avond thuis komt en een stevige baan waarbij je dagen lang van huis bent. Je mag de stevige baan wel ambiëren, maar als je aan kinderen wil beginnen is het wel de vraag of die baan nog zo belangrijk is.
to zag haar kinderen ieder weekend, haar ex ziet ze nu om het weekend het is in mijn ogen weinig maar het is in heel veel gezinnen "gewoon"
Dat to zo vaak van huis was een keuze van hun samen en dat ex nu deze keuze maakt terwijl ze co ouderschap afgesproken is klote maar hij deed toch niets in de opvoeding , behalve pamperen volgens to , ze moet nu de kinderen heropvoeden , is het dan zo erg dat de invloed van ex minder is? Hij doet/deed het toch niet goed
Ik denk dat met zoveel weg zijn in welk beroep dan ook, man of vrouw, een relatie of gezinsleven amper bestaat.
Dat beiden dan teveel een eigen leven hebben met als enige binding de kinderen. Als het daar misloopt is de rest ook bijna gedoemd te mislukken.
Vliegerd, hele persoonlijke vraag, maar waren jullie in GvG getrouwd?
IMI-x2 schreef op 08-12-2024 om 09:44:
Ik ben het in principe eens met vergeving en zachtheid. Maar als je door het gedrag van je ex je geliefde en goedbetaalde beroep moet opgeven, waarschijnlijk voor altijd want je maakt niet genoeg vlieguren om je brevet te houden, dan is dat wel heel veel gevraagd.
Het is niet veel gevraagd om mijn beroep op te geven, maar om de kinderen op te geven.
Als piloot ben ik niet in staat om voor de kinderen te zorgen en dan gaan ze het grootste deel van de maand naar mijn ex-man. Inclusief wissel van school, opgeven van school, vertrouwde omgeving, vriendjes en vriendinnetjes. Onze kinderen willen dat niet en dat heeft mijn ex-man niet gerespecteerd in zijn beslissing om te gaan verhuizen.
Deels vind ik het gedrag van mijn man en de gevolgen voor mezelf teveel gevraagd, maar ik vind het grotendeels ook voor de kinderen teveel gevraagd.
RoodVruchtje schreef op 08-12-2024 om 17:54:
Vliegerd, hele persoonlijke vraag, maar waren jullie in GvG getrouwd?
Helaas wel ja. Achteraf niet zo'n handige keuze. Maar de beslissing is genomen toen er nog geen kinderen waren en we beiden een goedbetaalde baan hadden.
Ik snap je helemaal en begrijp je boosheid. Je ex gedraagt zich echt als een sukkel naar jou en de kinderen toe. Helaas kun je er niks aan veranderen, hoe frustrerend dat ook is.
Mijn ex verdween ook gewoon uit ons leven. Hij betaalde nog een mini bedrag aan alimentatie, maar zelfs dat ging regelmatig fout. Ik heb twee keer het LBIO moeten inschakelen. De kinderen zag hij niet meer (dat vond hij “lastig”, en zijn nieuwe vrouw wilde het niet), dus ik was ineens alleenstaande moeder met twee kinderen. Alles kwam op mijn bordje: opvoeding, school, huishouden... alles.
Maar weet je? Ondanks alles gaf het me uiteindelijk wel rust. Geen gedoe meer omdat hij liever in de kroeg zat dan thuis wilde zijn. Ik was nu volledig verantwoordelijk, maar dat voelde eerlijk gezegd beter dan me constant ergeren aan wat hij niet deed. Op een of andere manier lukte het me gewoon in mijn eentje. Ik had die man echt niet nodig.
En jij? Jij doet het nu al praktisch alleen, dus jij kan dit ook. Probeer het los te laten en vooruit te kijken. Je grootste revanche is gewoon weer gelukkig worden met de kinderen. Schakel vrienden, familie of ouders in als het een keer niet lukt met alles. En laat de kinderen ook een handje helpen; ze kunnen vaak meer dan je denkt. Leg de lat wat lager voor jezelf als dat beter voelt. Jullie komen er samen wel!
Ik lees veel onderliggende boosheid in je berichten, Vliegerd. Heb je wel eens overwogen om hier hulp bij te vragen? Laagdrempelig, zoals de praktijkondersteuner bij de huisarts?
Ja. Je ex is echt een lul. Ja. Ik snap dat je je genaaid voelt. En ja. Dat is oneerlijk. Maar ik denk echt dat dit een gevalletje is; wil je geluk of gelijk.
Ik zou ook boos zijn op een ex die zijn kinderen in de steek laat, want dit is toch wat die nu doet. Er zich zo weinig mogelijk van aantrekken en ook financieel onvoldoende voor de opvoeding instaan. Dat hij geen rekening houdt met de vrouw die hem kwijt wilde, is te begrijpen. Maar dat hij zijn kinderen lost, is al minder te begrijpen. Dus de boosheid is begrijpelijk. Alleen … je schiet er niks mee op. Je was al boos op hem tijdens het huwelijk (terecht, vind ik) en nu ben je nog boos. Het was juist de bedoeling om daar vanaf te geraken. Ik denk dat die frustratie loslaten uiteindelijk een keuze is, je moet je daar in oefenen. Bewust de knop omdraaien. Want hem kan het geen reet schelen. Je doet uiteindelijk jezelf pijn en hij lijkt het niet echt waard te zijn. En wat de nieuwe relatie betreft … bij ons zeggen ze “nieuwe mesjes snijden goed”. De verliefdheid geeft natuurlijk een rush, maar of dat liefde is, is nu zeker nog niet te zeggen. Maar eigenlijk moet je je dat proberen niet meer aan te trekken. Wees blij dat je die man kwijt bent. Dat was tenslotte wat je wou bereiken met de scheiding. (Tenzij de scheiding een noodkreet aan zijn adres was in de hoop hem wakker te schudden). In de nieuwe relatie is dat echt geen andere man geworden hoor. Dat is nog juist dezelfde, al lijkt het nu even anders. Iemand die geen afspraken nakomt. Die zich liever niet al te moe maakt. Nu geeft die verliefdheid energie, maar dat blijft niet duren. Hij gedraagt zich nu bij zijn nieuwe vriendin zoals hij zich ooit bij jou gedroeg. Kinderen lijken voor hem eerder een middel dan een doel te zijn. Maar ik kan me dus goed voorstellen dat je je genomen voelt.
Bedankt voor alles reacties. Fijn om te lezen dat er zo veel mensen zijn die begrip tonen en dingen herkennen uit hun situatie.
Bij mij gaat het verhaal weer verder. Nu ik minder boos ben, kan ik de situatie beter relativeren.
Ik wilde graag een co ouderschap, maar dit is waarschijnlijk toch niet de beste optie. Ik zou dan weliswaar de zorg en opvoeding delen, maar alsnog vast zitten aan mijn ex-man. En tegen dezelfde dingen aanlopen als tijdens het huwelijk: mijn ex-man neemt weinig verantwoording voor dingen (en ik te veel) en hij communiceert weinig (ik vermoedelijk te veel). Ik zou waarschijnlijk weer dingen van hem verwachten als huiswerk begeleiden van de kids, mij op de hoogte houden van de gebeurtenissen bij hem thuis. Hij zou zich daaraan onttrekken en het niet doen. We zouden ons net als tijdens het huwelijk aan elkaar ergeren. En herhaaldelijk tegen conflicten aanlopen. De vraag is in hoeverre de kinderen ermee opschieten. Misschien heeft mijn ex-man het destijds toch beter ingeschat dat we een keuze moesten maken tussen waar de kinderen het hoofdverblijf zouden hebben. En dat er voor de andere ouder een omgangsregeling zou komen.
Als ik het vanuit die laatste situatie bekijk, waarin ik de interessen van de kinderen voorop stel, is er een keuze uit 2:
1) de kinderen wonen bij mij. ik heb het koophuis overgenomen en ik ben bezig met een wisseling naar een nieuwe baan. met meer rust en stabiliteit, ook betere werktijden. dit is voor mij zwaar, omdat ik er in veel dingen alleen voor sta, maar de situatie blijft voor de kinderen het meest stabiel. Ik heb er wel vertrouwen in dat ik het financieel ga redden in mijn eentje en dat ik het koophuis kan blijven betalen.
2) de kinderen gaan naar mijn ex en zijn vriendin. het voordeel; onze kinderen vinden het daar leuk. mijn ex en zijn vriendin kunnen de taken onderling verdelen (en staan er niet alleen voor zoals ik), zijn verliefd en eventueel is de sfeer daar beter dan bij mij thuis. het nadeel; de kinderen moeten dan op korte termijn hun school wisselen, zien hun vriendjes/vriendinnetjes minder, raken hun vertrouwde omgeving kwijt. als de relatie met de nieuwe vriendin spaak loopt staan de kinderen samen met mijn ex-man op straat.
Beide situaties hebben voor-en nadelen, waarbij ik de situatie bij mezelf niet zaligmakend vind. Ik denk wel dat de kinderen bij mij meer stabiliteit en rust gaan vinden dan bij vader. Ik ben niet afhankelijk van iemand anders voor kost en inwoning. Ik neem verantwoording voor zaken als huiswerk en opvoeding. Mijn ex-man en ik hebben allebei onze goede en minder goede kanten, dat maakt ons niet minder geschikt als ouder. Het is in elk geval fijn om te weten dat de kinderen bij ons allebei terecht kunnen, indien nodig.
Volgende week heb ik een gesprek met mijn ex-man. Daar komt nu meer ruimte voor, omdat ik minder van hem verwacht en ben gestopt met het maken van verwijten.
We gaan het hebben over de beginperiode van mijn nieuwe baan, waarin de kinderen bij hem en zijn vriendin gaan wonen als ik 4 dagen per week van huis ben. Wie weet schept dat mogelijkheden voor de kinderen om meer contact met beide ouders te hebben.
En de mogelijkheid voor mezelf om de scheiding alsnog positief achter me te laten, zonder verdere verwijten aan mijn ex-man.
Ik hou jullie op de hoogte van het verdere verloop. Voor nu ervaar ik meer rust en acceptatie over de situatie. De boosheid is er nog wel, maar ik kan het beter een plaatsje geven. Ik kan ook meer begrip opbrengen voor mijn ex-man.
Met dank aan de lezers die het opnamen voor mijn ex-man; af en toe is het niet leuk om te horen, maar het is wel helpend om beide kanten vertegenwoordigd te zien. En ook de reacties te lezen die begrip toonden voor de situatie van mijn ex-man.
Uit nieuwsgierigheid … wil jouw ex dat het hoofdverblijf bij hem zou zijn? Uit alles wat je schreef lijkt het me eerder van niet. Ik heb misschien verkeerd gelezen, maar ik had de indruk dat hij zich eerder aan zijn verantwoordelijkheid voor jullie kinderen wil onttrekken? Gaat hij het voor zijn kinderen opnemen in zijn nieuwe gezin? Zal zijn nieuwe vlam daar blij mee zijn, met de constante aanwezigheid van zijn kinderen… Eens een leuk weekendje is wat anders dan de dagelijkse zorg toch?
Theekannetje schreef op 12-12-2024 om 14:57:
Uit nieuwsgierigheid … wil jouw ex dat het hoofdverblijf bij hem zou zijn? Uit alles wat je schreef lijkt het me eerder van niet. Ik heb misschien verkeerd gelezen, maar ik had de indruk dat hij zich eerder aan zijn verantwoordelijkheid voor jullie kinderen wil onttrekken? Gaat hij het voor zijn kinderen opnemen in zijn nieuwe gezin? Zal zijn nieuwe vlam daar blij mee zijn, met de constante aanwezigheid van zijn kinderen… Eens een leuk weekendje is wat anders dan de dagelijkse zorg toch?
Vriendin heeft hier toch niets mee te maken? To ziet de zorg voor de kids en werken niet te combineren (net als ex man dat niet kon) to wat willen je kinderen graag?
'ik ben bezig met een wisseling naar een nieuwe baan. met meer rust en stabiliteit, ook betere werktijden.' Misschien denkt je ex-man : nu kan het wel....
Maar ik ben blij om te lezen dat je niet meer leeft vanuit boosheid. Zelfs al zou die boosheid helemaal gerechtvaardigd zijn, dan nog maakt het vooral jezelf van binnenuit helemaal kapot. Dat is het niet waard.
Je maakt afwegingen nu, voor- en nadelen zet je tegenover elkaar. Daar moeten keuzes in worden gemaakt, maar als je zowel de voor- als de nadelen kent, de boosheid achter je hebt gelaten en niet op een enorm ego zit is de kans groot dat het voor beiden goede keuzes worden; en daarmee ook voor de kinderen.
Tsjor
Anoniemvoornu schreef op 12-12-2024 om 17:03:
[..]
Vriendin heeft hier toch niets mee te maken? To ziet de zorg voor de kids en werken niet te combineren (net als ex man dat niet kon) to wat willen je kinderen graag?
Vriendin heeft hier in de praktijk alles mee te maken, want als zij niet wil is het plan tot mislukken gedoemd.
Ik vermoed dat het voor de kinderen prettiger is om in hun vertrouwde omgeving te blijven zonder nieuwe vlam van de ouder, maar goed, ik heb erg honkvaste kinderen.