Met de nieuwe vriendin kan ineens alles wel.... herkenbaar?
Na 20 jaar huwelijk heb ik er een punt achter gezet. Mijn ex was jaren thuis voor de kinderen, trok zich echter meer en meer terug. Hij was huisman, maar huishouden had hij eigenlijk weinig zin in al die jaren. Regelmatig kon ik in mijn vrije dagen het huishouden runnen, ondanks mijn drukke alleenverdienersbaan, waarvoor ik dagenlang van huis was. De opvoeding van de kinderen liet te wensen over; de kids zaten dagenlang in hun kamer te gamen. Dit werd niet begrenst en ze werden niet gestimuleerd buiten te spelen of op sport te gaan. Er kwam van mijn kant meer en meer ergernis; het niet gedaan worden van het huishouden, opeenstapeling van klussen in huis, het niet willen werken toen de kinderen naar school gingen.
De scheiding verliep in het begin goed. We hadden overeenstemming over de opvoeding van de kinderen dmv co ouderschap, we zouden bij elkaar in de buurt blijven wonen. Tot mijn ex tegen het einde van de scheiding aan ging dringen op vrijheid en verhuizing naar het midden van het land. Ik vermoedde niets, vond het wel vreemd. Het ouderschapsplan waar eigenlijk al voor 90% overeenstemming was, moest aangepast worden want mijn ex wilde ineens de kinderen niet meer samen opvoeden maar het was "of jij of ik". Waarbij "ik" voor de hand lag, want ik had een betaalde baan en zou in het koophuis blijven wonen. Ik bood aan om de kinderen zo lang op te vangen tot hij een baan had gevonden, met de verwachting dat we over zouden gaan op het afgesproken co ouderschap.
April 2024 was de scheiding definitief. Van snel een baan zoeken kwam weinig; mijn ex genoot van de vrijheid en kocht nieuwe kleren, ging uitgebreid op vakantie. Van mijn verdiende spaargeld, wat hij na de scheiding royaal meenam (want helaas getrouwd in gemeenschap van goederen). Ik had het daarentegen krap; mijn deel van het geld zat in het huis wat diende als stabiele basis voor de kinderen. De kinderalimentatie betaalde ik in mijn eentje. In juli werd mij per email meegedeeld dat hij al sinds januari een nieuwe vriendin had met wie hij ging samenwonen. Maar liefst 100 km verderop. Het co ouderschap wat op papier was afgesproken trok hij zich weinig van aan, ook de verhuisregels werden geschonden. Reactie op mijn telefoontjes of email om een nieuwe regeling af te spreken kwam er nauwelijks. Een nieuwe regeling voor de kinderen staat overigens nog steeds ter discussie. Zelf neemt hij daar geen initiatief in; hij ziet de kinderen 4 dagen per maand waar hij vrede mee heeft.
Inmiddels zijn we 7 maanden verder na de scheiding. Mijn ex heeft sinds korte tijd een baan; iets waar hij tijdens het huwelijk geen enkele zin in had. Hij heeft gekozen voor zijn nieuwe leven en de afspraken uit het ouderschapsplan worden slechts nagekomen als het voor hem past. De kinderen regelmatig zien, wat tijdens de scheiding prioriteit nummer 1 was, is niet meer belangrijk. Hij ziet ze 4 dagen per maand en dat is voldoende. Tussendoor wordt er niet of nauwelijks gebeld of geappt met de kinderen. Het co ouderschap is er niet en gaat er ook niet komen. Mijn ex is ineens een leuke vader geworden; waar hij de laatste 10 jaar van het huwelijk nors, boos en horkerig omging met ons gezin is hij nu de vrolijkheid zelve. Winkelen, waar hij nooit zin in had, wordt met de nieuwe vriendin en de kinderen maandelijks gedaan. De kinderen gaan elk bezoek mee naar een leuke activiteit, waar mijn ex tijdens het huwelijk geen zin in had. Er wordt blijkbaar elke avond een spelletje gespeeld als mijn kinderen daar zijn, iets wat mijn exman tijdens het huwelijk met grote tegenzin deed. Met de nieuwe vriendin zit hij gezellig samen in de tuin bij de vuurkorf, waar hij tijdens ons huwelijk ervoor koos om zich achter zijn computer te verschuilen. In de tuin zat hij nooit.
Ik voel me heel erg verscheurd. Enerzijds ben ik voor de kinderen enorm blij dat ze nu een vader hebben die goed gehumeurd is en die leuke dingen met ze doet. Ik had daar 15 jaar tevergeefs voor geknokt tijdens het huwelijk. Ik gun de kinderen maandelijks een leuk en gezellig weekend met hun vader.
Boos ben ik ook; hij maakt nu alle verwachtingen waar, die ik tijdens het huwelijk aan hem had maar waaraan hij geen enkele invulling gaf. Met de nieuwe vriendin kan het ineens allemaal wel; werken, winkelen, gezellig doen, spelletjes doen, op vakantie gaan naar een warm land, activiteiten met de kinderen ondernemen. Maar wat vooral opvalt: hij is nu blij, vrolijk en gelukkig. Tijdens het huwelijk was hij gefrustreerd, nors en had een enorm kort lontje. Hij is nu de man/echtgenoot waar ik al die jaren naar heb verlangd en dat doet pijn. Begrijpen kan ik het ook niet; de nieuwe vriendin en haar kinderen staan nu op plek 1 en zijn eigen kinderen zijn minder belangrijk.
Als vader komt hij zijn verplichtingen nauwelijks na; wat betreft opvoeding, school, alimentatie sta ik er grotendeels alleen voor.
Er is ook een deel in mij wat bang is dat de kinderen uiteindelijk voor mijn exman kiezen; gevoeld ben ik degene die nu structuur en strengheid bied, terwijl het bij mijn exman leve de lol is; het is daar gezellig, ze gaan veel uit en weg. Terwijl ik in mijn eentje knok om het koophuis met enorm veel achterstallig onderhoud (waar mijn ex geen zin in had tijdens het huwelijk) op te knappen, financieel rond te komen (want doordat hij geen werk had betaalt hij nauwelijks wat aan alimentatie, mijn hypotheek is veel hoger door hem uit te moeten kopen), de opvoeding van de kinderen op poten te krijgen (want in opvoeding had mijn ex de laatste jaren weinig zin, net zoals het huishouden). Ik probeer een goede moeder te zijn, maar door mijn boosheid, teleurstelling en verdriet in combinatie met de zware taak om alles alleen te moeten doen ben ik niet altijd de vrolijkheid zelve.
Het voelt heel oneerlijk, deze scheiding, ook al koos ik er zelf voor en ben ik onder de streep blij dat ik er een punt achter heb gezet.
Is dit verhaal voor iemand herkenbaar? En dan vooral het stukje dat met de nieuwe partner ineens alles kan, waar tijdens het huwelijk geen zin/tijd/energie voor was? Hoe pakken jullie de boosheid en teleurstelling aan die daardoor ontstaat? Ik zou graag ervaringen delen met lotgenoten.
Het lijkt me niet in het belang van de kinderen om 100 km verderop te verhuizen. Ook niet voor een korte periode, juist niet. De afstand tot school is dan enorm beperkend en vrijwel niet combineerbaar met een baan. En voor een korte periode van school wisselen is al helemaal niet handig.
Daarnaast blijf je je waarschijnlijk storen aan de dingen die je ex niet deed en waarschijnlijk ook niet gaat doen als de kinderen bij hem wonen. Hij brengt ze misschien wel naar school en smeert hun brood, maar helpt ze niet met huiswerk en zegt ook niks van oneindig gamen. Leuk zijn voor twee weekenden per maand en dan leuke dingen doen is veel makkelijker dan de hele dagelijkse zorg en ook de minder leuke momenten van opvangen.
Het is goed dat je de boosheid los kunt laten. Richt je op jezelf en je kinderen en niet op wat je ex nalaat. Dat de kinderen daar graag zijn en het daar leuk hebben is alleen maar fijn. Als je geen verwachtingen meer hebt, kun je ook niet teleurgesteld raken. Dat is waar relaties vaak op stuk lopen. Niet dat je verwachtingen per se onterecht zijn, maar je had ze wel en werd daarin continu teleurgesteld omdat er niet aan voldaan werd.
Maar hoe kunnen de kinderen nou bij je ex gaan wonen als jij vier dagen per week van huis bent? Gaan ze dan elke dag 100 km heen en 100 km terug om naar school te gaan? Kies je nu weer voor een baan waarbij je steeds van huis bent? Wat wordt er dan beter tov de huidige situatie voor de kinderen? Of begrijp ik het verkeerd?
Ik vind dat je jezelf te kort doet door de voordelen voor wonen bij je ex man zo op te sommen. Het is nog maar de vraag of ze daar wel de taken gaan verdelen en hoe leuk de kinderen dat vinden als ze dat wel doen. Er ontstaat waarschijnlijk een strijd om de aandacht van papa.
Bovendien; als de relatie daar knapt dan valt alles (de hele wereld voor de kinderen) als een kaartenhuisje in elkaar. Dan zijn ze inmiddels wel naar andere scholen enz.
Dan is het bij jou echt veel stabieler.
Ik begin per januari aan een baan die begint met 4 maanden fulltime opleiding. Ik ben dan 4 dagen/3 nachten van huis. Het was kiezen; of de kinderen 3-4 dagen alleen thuis laten of ex-man de keuze laten om ze tijdelijk in huis te nemen. Gelukkig wilde hij bijspringen; in dit soort gevallen neemt hij zijn verantwoordelijkheid wel als papa.
Wij hadden nooit de luxe van familie en vrienden dichtbij huis en onze ouders zijn boven de 80; de zorg voor de kinderen lag altijd al bij ons. Of ik zorg voor de kinderen of mijn exman.
Na de opleiding word ik ingezet vlakbij mijn woonplaats en heb dan ook fijne werktijden die goed te combineren zijn met de kinderen. Ze komen vanaf april weer bij mij in huis. Met het salaris krijg ik de hypotheek net rond, denk ik.
Ideaal is het niet, maar ik kon geen goed betaalde baan in de buurt vinden zonder opleiding waarmee ik financieel rondkom; de keuze is banen is ook beperkt omdat ik mijn linkerarm niet kan gebruiken door de verlamming. Banen in de ICT, zorg, onderwijs vallen daarmee al af. Er was voldoende te vinden in de Randstad, maar dan zit ik met lange reistijden, veel verantwoording en weinig thuis (o.a. door file en reistijd). Niet ideaal in combinatie met de kinderen en alleenstaand moederschap.
Ik had ook langer ziek thuis kunnen blijven zitten, maar dan krijg ik de hypotheek niet rond en moet ik volgend jaar noodgedwongen het huis verkopen. Ik zit aan alle kanten redelijk klem; vrije keuze in wat ik graag zou willen op werkgebied is er niet. Ik moet hoe dan ook concessies doen die in het nadeel van onze kinderen zijn.
Voor de kids zal het 4 maanden pittig worden; ze moeten vanaf mn ex met de trein naar school. Daarbij hebben ze wel het voordeel dat de vriendin van mn ex op 2 minuten lopen van het station woont en de school van onze kinderen op 5 minuten loop afstand. Ze moeten 50 min met de trein en 1 keer overstappen. Dochter wordt naar school gebracht als ze om 8:30 moet beginnen, zegt mijn ex. De reisafstand met de trein is iets langer dan met de fiets. Hoe hij het regelt weet ik niet; na 15 jaar faciliterend bezig geweest te zijn laat ik het deze keer volledig los. Vanaf april zorg ik weer bijna-fulltime voor de kinderen en tot die tijd is het mijn ex-man zijn probleem hoe de kinderen op school komen, hoe huiswerk gemaakt wordt, hoe het gamen wordt beperkt.
Ik heb het vermoeden dat mijn exman de situatie onderschat; ze zijn dan met 6 man in huis, het is niet zijn huis maar het hare en mijn man is niet heel goed in dingen managen. Er zullen dingen op het bordje van zijn vriendin terecht komen; o.a. huiswerk maken en de kinderen van het gamen afhouden. Hij werkt immers fulltime. Dat hij het redt om 4 maanden lang mijn dochter dagelijks 100 km heen en terug te brengen in de file lijkt mij sterk. Maar ook hier geldt: not my problem. Ik laat dat los.
Mijn ex pleitte in juli dat de verhuizing 100 km verderop wel degelijk in het belang was van de kinderen; hij zat hier in de buurt in zijn eentje in een huurwoning ongelukkig te zijn. En was een ongelukkige vader. Met de verhuizing zou hij worden gesteund door de vriendin en kon hij ook makkelijker aan een baan komen. Hij was dan een gelukkige positieve vader. Ik denk daar anders over, ik was zelf niet verhuisd. Ik zou eerst mezelf op de rit willen hebben en daarna pas verder kijken naar een relatie. Daarom is het ook prima dat we gescheiden zijn. We zaten in veel dingen niet op 1 lijn, ook niet wat betreft opvoeding, huishouden, vrije tijd etc. Hij mag dat nu met zijn nieuwe vriendin regelen.
Theekannetje schreef op 12-12-2024 om 14:57:
Uit nieuwsgierigheid … wil jouw ex dat het hoofdverblijf bij hem zou zijn? Uit alles wat je schreef lijkt het me eerder van niet. Ik heb misschien verkeerd gelezen, maar ik had de indruk dat hij zich eerder aan zijn verantwoordelijkheid voor jullie kinderen wil onttrekken? Gaat hij het voor zijn kinderen opnemen in zijn nieuwe gezin? Zal zijn nieuwe vlam daar blij mee zijn, met de constante aanwezigheid van zijn kinderen… Eens een leuk weekendje is wat anders dan de dagelijkse zorg toch?
Dat weet ik niet. Zijn voorstel was destijds dat de kinderen of bij hem of bij mij zouden wonen. Waarbij hij na zijn verhuizing met geen enkel plan kwam aanzetten hoe dat zou moeten als de kinderen bij hem gaan wonen. Hij had niet nagedacht over een nieuwe school, hoe het moest met hobbies, bijbaantje, vriendjes etc. Zijn oplossing/plan was; de school zien we dan wel, er is hier in de buurt voldoende keuze. Vriendjes hobbies en bijbaantje kunnen ze hier ook zoeken. Einde plan. Met de kinderen heeft hij niets overlegd, wat ook kenmerkend is voor mijn ex. Hij wil heel veel zelf bepalen zonder al teveel rekening te houden met andermans meningen. Dat botste tussen ons, want ik wilde ieder detail met hem overleggen.
In mijn opinie onttrekt mijn ex zich aan de verantwoordelijkheid; hij ziet dat zelf anders. Ik laat in het midden wie er gelijk heeft. Het was een positieve verrassing dat mijn ex 4 maanden voor de kinderen wil zorgen; misschien is hij toch wel positief veranderd na de scheiding. Ik weet het niet.
Anoniemvoornu schreef op 12-12-2024 om 17:03:
[..]
Vriendin heeft hier toch niets mee te maken? To ziet de zorg voor de kids en werken niet te combineren (net als ex man dat niet kon) to wat willen je kinderen graag?
De vriendin heeft er wel mee te maken, want mijn ex woont in haar huis. Hij is daar te gast en ze wonen pas vanaf augustus samen (dus nu 4 maanden). Ik kan de zorg en opleiding niet combineren, de baan die daarop volgt wel. Het gaat om een tijdelijke situatie van 4 maanden.
Mijn kinderen willen bij mij blijven wonen, zeggen ze. Of dat een eerlijk antwoord is weet ik niet, want ze willen loyaal zijn aan ons beiden. In de ogen van mijn kinderen is mijn ex de meest fantastische vader die je je kunt wensen. Ze missen hem ook heel erg. Ze zijn tegelijkertijd erg verknocht aan het huis (hun ouderlijk huis), hun school, hun vriendjes. Ze willen dat niet opgeven om bij vader te gaan wonen.
Het is mooi als je exman jou op deze manier nog kan ondersteunen voor de komende 4 maanden. Zeker zwaar. Ik heb zelf een periode van 7 maanden moeten overbruggen, waarbij de kinderen 60 km verderop naar school moesten. De wintermaanden zijn het moeilijkste, ook door het weer. Maar er komen ook veel lesvrije periodes aan. De aandacht voor huiswerk maken etc., of de opvoeding rond het gamen, nou ja, je moet toch prioriteiten stellen. Waarschijnlijk kost het naar school gaan in samen leven in één huis al genoeg energie.
Ik hoop dat het snel goed gaat met je opleiding.
Tsjor
Is het niet handiger als je ex de dagen dat jij weg bent voor de opleiding in jouw huis voor de kinderen zorgt? Dan worden de kinderen niet opgezadeld met de gevolgen van de keus van hun vader om ver weg te gaan wonen. Of zou jij dat niet zien zitten dat hij dan 3 nachten in jouw huis is?
Schemerlampje schreef op 13-12-2024 om 08:20:
Is het niet handiger als je ex de dagen dat jij weg bent voor de opleiding in jouw huis voor de kinderen zorgt? Dan worden de kinderen niet opgezadeld met de gevolgen van de keus van hun vader om ver weg te gaan wonen. Of zou jij dat niet zien zitten dat hij dan 3 nachten in jouw huis is?
Dit lijkt me een perfecte oplossing. Wellicht niet voor ex of TO maar zeker wel voor de kinderen!
Vliegerd schreef op 12-12-2024 om 23:20:
[..]
De vriendin heeft er wel mee te maken, want mijn ex woont in haar huis. Hij is daar te gast en ze wonen pas vanaf augustus samen (dus nu 4 maanden). Ik kan de zorg en opleiding niet combineren, de baan die daarop volgt wel. Het gaat om een tijdelijke situatie van 4 maanden.
Mijn kinderen willen bij mij blijven wonen, zeggen ze. Of dat een eerlijk antwoord is weet ik niet, want ze willen loyaal zijn aan ons beiden. In de ogen van mijn kinderen is mijn ex de meest fantastische vader die je je kunt wensen. Ze missen hem ook heel erg. Ze zijn tegelijkertijd erg verknocht aan het huis (hun ouderlijk huis), hun school, hun vriendjes. Ze willen dat niet opgeven om bij vader te gaan wonen.
Als je een relatie krijgt met iemand die kinderen heeft dan weet je dat die erbij horen en of dat een weekendje is of de complete zorg zou niet uit moeten maken.
Je gaf in het begin aan dat je kinderen jaren op hun tenen gelopen hebben is dat nu anders door een paar leuke weekenden?
Schemerlampje schreef op 13-12-2024 om 08:20:
Is het niet handiger als je ex de dagen dat jij weg bent voor de opleiding in jouw huis voor de kinderen zorgt? Dan worden de kinderen niet opgezadeld met de gevolgen van de keus van hun vader om ver weg te gaan wonen. Of zou jij dat niet zien zitten dat hij dan 3 nachten in jouw huis is?
Dat zou kunnen. Ik zie 2 maren:
1) ik ben dan wederom aan het faciliteren/oplossen. Wat ik juist wil minderen en loslaten.
2) mijn exman heeft zelf ook werk.
Misschien dat ik het zou overwegen als hij zelf met dat idee komt.
Daarbij vind ik niet dat het mijn probleem is hoe mijn ex het oplost. We hebben een ouderschapsplan met daarin afspraken over verhuizen. Hij heeft er zelf voor gekozen om "illegaal" te gaan verhuizen op een afstand van meer dan 15 km. Dan moet hij ook zelf voor oplossingen zorgen.
Vliegerd schreef op 13-12-2024 om 09:38:
[..]
Dat zou kunnen. Ik zie 2 maren:
1) ik ben dan wederom aan het faciliteren/oplossen. Wat ik juist wil minderen en loslaten.
2) mijn exman heeft zelf ook werk.
Misschien dat ik het zou overwegen als hij zelf met dat idee komt.
Doe het voor je kinderen.... Elke dag 100 km naar/van school is toch geen doen....
Zij faciliteren jou, dat jij die opleiding kan doen! Zet die boosheid nu eens apart. Soms is de situatie gewoon niet eerlijk en moet je dat accepteren.
Vliegerd schreef op 13-12-2024 om 09:38:
[..]
Dat zou kunnen. Ik zie 2 maren:
1) ik ben dan wederom aan het faciliteren/oplossen. Wat ik juist wil minderen en loslaten.
2) mijn exman heeft zelf ook werk.
Misschien dat ik het zou overwegen als hij zelf met dat idee komt.
Ik zou inderdaad eens even niets doen.
Als het in die 4 maanden spaak dreigt te lopen, kun je dit nog altijd als plan b opperen.
En laten we wel wezen, het is niet voor eeuwig maar voor een periode die te overzien is.
HS26 schreef op 13-12-2024 om 10:29:
[..]
Doe het voor je kinderen.... Elke dag 100 km naar/van school is toch geen doen....
Zij faciliteren jou, dat jij die opleiding kan doen! Zet die boosheid nu eens apart. Soms is de situatie gewoon niet eerlijk en moet je dat accepteren.
Dat zie ik anders. Ik reageer niet uit boosheid maar uit praktische overwegingen. Ik denk niet alleen aan nu maar ook vooruit. Ervoor kiezen om thuis te blijven zitten is problemen verschuiven; ziektegeld eindigt een keer en als ik over een jaar geen vast inkomen heb moet ik het huis verkopen. Een hypotheek kun je niet afsluiten in de ziektewet: ik heb een vast contract en een goed inkomen nodig. Van een verhuizing zouden de kids nog veel meer last en verdriet hebben. Want dan moeten ze ook een lange periode naar vader, zodat ik de verhuizing kan regelen en daarna wennen aan een nieuw huis en nieuwe omgeving.
Je hebt zeker gelijk dat het ver is naar school. We zullen het "avontuur" zoals mijn ex het noemt, gewoon aan moeten gaan en onderweg zien wat we ervan kunnen maken. De reistijd naar mijn ex scheelt trouwens niet heel veel met wat ze nu moeten fietsen. Zoon is dagelijks 50 minuten onderweg, dochter 35. Naar mijn ex zijn ze 50-60 minuten met de trein onderweg.