Jullie partner ook zo makkelijk en nonchalant?
Even benieuwd naar vooral hoe diegene die de keus maakt om te scheiden zich opstelde in de tijd erna.
Hier ruim al zolang samen, jonge kinderen en hij heeft de keus gemaakt. Ik zie eigenlijk geen verdriet, ik zie niet dat hij het er moeilijk mee heeft, of dat hij ervan baalt dat het niet gelukt is, hij wil er eigenlijk ook niet echt over praten. Hij komt om mij behoorlijk 'hard' over, hard in de uitspraken die hij doet. Hij zegt niet veel, maar als hij iets zegt dat komen ze kneiterhard binnen. Zoiets kun je ook zeggen met respect lijkt me.. Hij komt ook erg nonchalant over, en het lijkt wel of NIKS hem raakt, alsof hij dit zomaar even allemaal opgeeft. En dat doet mij dan weer pijn.
Het enige wat ik zie, of wat hij verteld is dat hij al 10 stappen verder is in het proces, en dit zijn keuze is en hij dit echt wil. Dat hij gelukkig gaat worden zonder mij, dat hij de kinderen gaat missen maar mij niet. Dat hij uitkijkt naar een plek voor zichzelf, dat hij het liefst nu al afstand wil creëren tussen ons zodat we allemaal aan de nieuwe toekomst kunnen gaan wennen.
Wat ik vooral zie is een man die ik niet meer herken, is heel erg egoistisch, niks lijkt hem te raken, het lijkt wel alsof hij dit niet moeilijk vind en dit zomaar even doet (de scheiding), alsof het een makkie is om er straks alleen voor te staan met 3 jonge kinderen (terwijl hij thuis met enige regelmaat nog wel eens uit z'n slof schiet richting de kinderen) alsof er een hele zonnige rooskleurige toekomst op hem wacht, en alsof hij mij letterlijk en figuurlijk aan de kant zet. Het voelt echt alsof ik, alsof wij niks voor hem betekend hebben. Alsof hij er echt overheen is gestapt.
Dat raakt me heel erg. Ik ben erg op zoek naar het feit dat ik wel iets voor hem betekend heb, dat hij waarde hecht aan onze vriendschap in de toekomst, dat ik altijd op een bepaalde manier belangrijk voor hem ben. Maar van dat alles... zie ik niks.
Het is toch niet zo dat degene die de keus maakt het niet moeilijk heeft? Niet opziet tegen de dagen alleen? Niet bang is om ons te missen, alsof ik zo wordt uitgeveegd......
Mariieke schreef op 02-04-2024 om 21:53:
Ik voel me zo stom.
Waarom lukt het me niet? Waarom heb ik bepaalde bevestiging nodig van hem? Waarom hecht ik waarde aan hem terwijl hij me bedriegt.
En ik wil niet in de slachtofferrol schieten maar vraag me geregeld af waar ik dit aan heb verdiend? Altijd alles voor mijn gezin over gehad. En dan krijg ik dit.. en wordt ik zo afgedankt. Wordt mijn leven zo compleet overhoop gehaald.
Dacht je dat alle andere vrouwen die in een scheiding terecht kwamen dit wel hadden verdiend? Natuurlijk niet, en daar gaat het ook helemaal niet om. Het klinkt hard, maar jouw man is gewoon verliefd op een ander geworden en wil niet meer met jou verder. En jij blijft maar hopen dat het nog goed komt, terwijl hij overduidelijk klaar is met jullie relatie. Een vriend citeerde eens 'als je me niet wil dan krijg je me niet'. Dat vind ik ook van toepassing op jullie situatie. Stop met hopen en gooi die man het huis uit. Hij kan op 'zijn' dagen voor de kinderen komen zorgen, met ze eten en ze naar bed brengen, en dan mag hij weer gaan. Totdat hij een plek heeft waar de kinderen ook naartoe kunnen. En ja het is vreselijk dat je je kinderen niet meer full time bij je hebt, maar dat is de situatie waar je mee te dealen hebt. Echt, kom in actie en ga voor jezelf opkomen!
Ik ben even zo bot om erop te wijzen dat het helemaal niet per se een ramp is om de kinderen niet full time bij je te hebben. Je kan in de tijd dat de kinderen er niet zijn allemaal dingen doen die je niet kan doen met de kinderen erbij. Ellek nadeel hep se foordeel, zei Cruyff geloof ik
Mariieke schreef op 03-04-2024 om 03:48:
Ik heb dat zeker onvoorwaardelijk gedaan, maar vind het wel bizar dat dit mij dan over komt.
En verlatingsangst klinkt zo..
Is het niet meer dan logisch dat je wereld op z'n kop staat als je partner (met wie je dacht oud te worden) niet meer met je verder wil? En daardoor je gezin in stukjes valt. Je er ineens alleen voor staat, je een aantal dagen per week je kinderen niet hebt. Want dit heb ik nooit gewild. En het voelt wel even alsof dit niet meer goed komt.. want wie zit er nu tr wachten op een vrouw met 3 jonge kinderen? En ik heb er niet voor gekozen om 3 kinderen alleen op te voeden, en op een aantal dagen helemaal alleen te zijn.
Vreselijk.
Als je het onvoorwaardelijk had gedaan, dan had je allemaal niet benoemd. Je blijft erg in de slachtoffer rol hangen. De keuze om wel of geen kinderen te krijgen speel hier geen rol meer. De kinderen zijn eenmaal hier en het is jouw taak als ouder om je kinderen op de eerste plaats te zetten. Los van hem, het zijn toch ook jou kinderen. Prima, hij wil je niet meer maar hij is er nog steeds voor zijn kinderen toch? Waarom ga je ervan uit dat je er alleen voor komt te staan? Hij kan helpen met opvoeding toch? Gebruik de kinderen steeds niet als excuses.
Hoe denk jij over de toekomst? Wat nou als hij besluit om verder te gaan met haar? Wat nou als hij de kinderen een paar dagen in de week wil opvangen samen met haar? Hoe ga zou je hiermee omgaan? Ook al zouden jullie scheiden, ik zie niet hoe jij dit zou kunnen accepteren zodat je kinderen een goede band met hun vader hebben.
Het is bij jou alles of niets, en zo werkt het niet. Lees de post van MRI nogmaals.
Er zijn genoeg mensen met kinderen die opnieuw de liefde vinden. Ik vind het juist verschrikkelijk met alles wat je nu weet over zijn vreemdgaan, zijn leugens dat je nog steeds de moeite doet. Dat je dat allemaal accepteert zolang hij maar blijft ondanks dat hij je gewoon niet meer wil en dit ook keihard uit. Ik keur zijn vreemd gaan en leugens niet goed maar ik ben echt benieuwd naar zijn kant van het verhaal.
Mariieke, misschien doet het je goed om op NPO de film 'Verlaten' (van Hetty Nietsch) op te zoeken. Kijk en huil mee met een aantal anderen die verlaten werden en net zo verbijsterd waren als jij. Een van de deelnemers aan de docu heet Loes, ze komt op mij net zo zorgzaam en zachtaardig over als jij in je topics. Totaal in scherven lag ze, toen haar man aankondigde verliefd te zijn en weg te gaan. Ze vertelt ook hoe ze zich herpakt. Met heel veel vallen en moeizaam opkrabbelen en veel verdriet. Ze stelt zichzelf allerlei moeilijke vragen: is het met haar nu echt zoveel beter dan met mij? Natuurlijk is jouw verhaal weer heel anders, maar misschien inspireert of sterkt het je de verhalen van anderen te zien.
Aan de zijlijn begrijpt iedereen die hier reageert je hunkering naar antwoorden en erkenning, hoor. Die gaat alleen niet komen, zoals iedereen zegt. Maar echt, ook als buitenstaander heb ik het gevoel naar je man toe van 'hoe kon je dit nou doen, 3 kinderen die nog zo jong zijn, je vrouw met wie je zoveel hebt meegemaakt.' Het is ook onbegrijpelijk. Maar niet voor hem, omdat hij naar zijn eigen behoeften toe redeneert. Hij gaat jou alleen niet voeden met wat voor verklaring of erkenning dan ook. Je verbruikt zoveel energie met trekken aan een dood paard. Iedereen gunt jou dat je deze lente in het zonnetje stapt en gezonde keuzes maakt voor jezelf.
Temet schreef op 03-04-2024 om 11:04:
Ik ben even zo bot om erop te wijzen dat het helemaal niet per se een ramp is om de kinderen niet full time bij je te hebben. Je kan in de tijd dat de kinderen er niet zijn allemaal dingen doen die je niet kan doen met de kinderen erbij. Ellek nadeel hep se foordeel, zei Cruyff geloof ik
Beetje kansloze opmerking dit terwijl TO nog niet eens los is van haar partner. Het gemis van haar kinderen gaat ook nog komen. Je zal eerst naar de bodem moeten Marieke dan pas zal je kunnen opbouwen. Wat eerder al door div. is gezegd die ex man moet er zsm uit. Pijn/verdriet ga je nog meer krijgen maar geef het tijd en zoek hulp. Eens komt de dag maar dat is niet morgen en ook niet volgende maand.
Hoi Mariieke, ik herken me in jouw gevoel, dat de ander een vreemde lijkt te zijn. Je apathisch aankijkt. Het gevoel is weg. Het lijkt niet binnen te komen. Wij wonen nu apart. Samen zijn was te confronterend. Continu die onzekerheid en niet weten hoe me een houding te geven. Nu zijn we om en om bij de kinderen. En mogen we beiden ontdekken of er nog gevoelens voor elkaar over zijn.
Ik gun jou ook die rust en ruimte.
Hier valt er in die zin niks meer uit te zoeken, zijn keus staat echt vast. Een echte reden heb ik tot nu toe niet..
Over 2 maand krijgt hij de sleutel van zijn nieuwe huis, en hij geeft aan daar erg naar uit te kijken. Rust en ruimte.
Hij heeft gevoelens gekregen voor een andere dame, en ze willen dit gaan uitzoeken of daar meer in zit.
Maar hij blijft volhouden dat ze elkaar nog niet goed kennen, en dit de laatste tijd is ontstaan. En dat dit ook los staat van zijn keus om bij mij weg te gaan.
Ik geloof het niet, hun hebben al 2 jaar contact. Bizar dat je zo ingewisseld wordt. En dan ook nog zeggen dat hij de deur altijd voor mij open houdt in de toekomst.. want (zegt hij zlf) wie weet ga ik je ontzettend missen en maak ik nu toch de verkeerde keus.
Echt...... waarvoor geeft hij nou fucking z'n prachtige gezin op.
Maargoed, ik kan aftellen. Ik probeer me te richten op het herinrichten van mijn huis. Ik wil het 'mij' maken. En ik heb gelukkig straks een aantal zonnige maanden om te wennen aan het alleen zijn. Het lijkt me nog 10x zwaarder als je beiden een ander huis krijgt in de wintermaanden. Dus ergens ben ik daar 'blij' mee ofzo.. is dat heel raar?
Nee, dat is zeker niet raar. Ik kan je gevoel helemaal voorstellen. Mijn broer heeft hetzelfde meegemaakt en kon er ook niet mee omgaan, het zo aan de kant gezet worden. Ik heb heel wat gesprekken met hem gevoerd, het onbegrip, boosheid, niet kunnen accepteren, alles komt voorbij. Ook 3 kinderen , en hij zegt ook altijd, ik wilde dat gezin, en niet een alleenstaande vader zijn. Ik wil maar zeggen, je bent niet alleen! Sterkte met alles!
Mariieke schreef op 04-04-2024 om 05:22:
Hier valt er in die zin niks meer uit te zoeken, zijn keus staat echt vast. Een echte reden heb ik tot nu toe niet..
Over 2 maand krijgt hij de sleutel van zijn nieuwe huis, en hij geeft aan daar erg naar uit te kijken. Rust en ruimte.
Hij heeft gevoelens gekregen voor een andere dame, en ze willen dit gaan uitzoeken of daar meer in zit.
Maar hij blijft volhouden dat ze elkaar nog niet goed kennen, en dit de laatste tijd is ontstaan. En dat dit ook los staat van zijn keus om bij mij weg te gaan.
Ik geloof het niet, hun hebben al 2 jaar contact. Bizar dat je zo ingewisseld wordt. En dan ook nog zeggen dat hij de deur altijd voor mij open houdt in de toekomst.. want (zegt hij zlf) wie weet ga ik je ontzettend missen en maak ik nu toch de verkeerde keus.
Echt...... waarvoor geeft hij nou fucking z'n prachtige gezin op.
Maargoed, ik kan aftellen. Ik probeer me te richten op het herinrichten van mijn huis. Ik wil het 'mij' maken. En ik heb gelukkig straks een aantal zonnige maanden om te wennen aan het alleen zijn. Het lijkt me nog 10x zwaarder als je beiden een ander huis krijgt in de wintermaanden. Dus ergens ben ik daar 'blij' mee ofzo.. is dat heel raar?
Nog 2 maanden afwachten totdat hij een huis heeft? Waarom geef je hem die ruimte nog terwijl je door allerlei emoties gaat? Probeer hem hoognodig te zien ivm opvoeding kinderen. Laat hem lekker komen in de ochtend met helpen en ‘s-avonds bij het eten en naar bed brengen, daarna kan hij weer gaan. Deze 2 maanden moet je gebruiken om je eigen structuur te creëren.
Wat verwacht hij van jou, dat je lekker op hem gaat wachten totdat hij ooit weer terugkeert? Hij mag zich lekker leven en als hij besluit dat het niks is lekker terug bij jou? Bij die tijd hoop ik dat je hem echt niet meer hoeft. Misschien ontdek je dat je leven zelfs beter is zonder hem. Sterkte!
Mariieke schreef op 04-04-2024 om 05:22:
Bizar dat je zo ingewisseld wordt. En dan ook nog zeggen dat hij de deur altijd voor mij open houdt in de toekomst.. want (zegt hij zlf) wie weet ga ik je ontzettend missen en maak ik nu toch de verkeerde keus.
Standaard verhaal ook ik kreeg dit te horen maar het gebeurt best veel. Soms is het goed even los van elkaar te komen. Je mist pas iets als je het niet meer hebt. Moet wel zeggen jullie hebben nog zulke kleine kinderen dat is iets anders dan meer dan 25-30 jaar samen en waar de kinderen volwassen zijn. Maar goed je weet nooit maar kies je eigen pad en stel doelen. Zorg voor een stabiele en veilige haven voor je kinderen. Goed van je om je huis aan te passen.
Levina123 schreef op 03-04-2024 om 14:35:
Mariieke, misschien doet het je goed om op NPO de film 'Verlaten' (van Hetty Nietsch) op te zoeken. Kijk en huil mee met een aantal anderen die verlaten werden en net zo verbijsterd waren als jij..
Dit is echt een goeie tip Mariieke! Ik heb deze gisteren teruggekeken n.a.v. de tip hier, het is een Doc2 aflevering uit 2018.
Ook gekeken, inderdaad een hele goede tip om te kijken voor TO. Ook veel herkenning uit de tijd dat ik zelf verlaten was. Het verdriet, het niet begrijpen, de wanhoop. Zoveel mensen maken dit mee en het is echt dramatisch, onverteerbaar en tragisch maar het hoort bij het leven als één van de zware zaken die je kunnen overkomen en waar je ooit overheen zal zijn.
Hoi allemaal,
Elke keer als ik denk dat het niet erger kan dan gebeurt er toch weer iets wat alles nog verder op zijn kop zet.
We zouden dit samen onder één dak netjes afronden, tot zijn verhuizing over 10 weken. Dit ging opzich prima. Maar nu deelt hij me mee dat hij met degene waar hij gevoelens voor heeft, heeft afgesproken. Hij vind het serieus normaal om dit weekend met haar wat te gaan drinken ergens, en vervolgens weer thuis te komen.
Ben ik gek? Maar ik vind dit echt respectloos! Ik heb het hem geprobeerd uit te leggen, hij zegt dat hij het begrijpt maar hij is eerlijk en hij heeft een sterke behoefte om haar te zien, hij blijft dicht bij zichzelf en houdt geen rekening met mij. Dat is letterlijk wat hij zei.
Helaas kan ik dit voor mijn gevoel niet accepteren. En gaan we toch de laatste weken birdnesten, wat ik erg jammer vind voor de kinderen. En dat steekt mij enorm.
Ik heb hem voor de keus gezet birdnesten of de afspraak afzeggen en straks doen als hij een eigen huis heeft. Maar hij weigert.
Is er dan echt geen mogelijkheid om tot zo'n iemand door te dringen? Of hem te laten inzien van zijn gedrag en acties?
Hij laat me nu gewoon links liggen, alsof het nooit iets betekend heeft en dat doet zoveel pijn. Is er een mogelijkheid om tot zo'n iemand door te dringen?
Ik zou hem alleen bewust willen maken, bewust maken dat hij onze relatie als ouders nu ook nog kapot zit te maken met zijn acties.
Zoek alsjeblieft hulp om je verontwaardiging (die terecht is) te kunnen ventileren. Maar ook om te kunnen accepteren dat er dingen in je leven kunnen gebeuren door klootzakkerig gedrag van anderen en dat je daar geen andere invloed op hebt dan je eigen grenzen te trekken. Intens moeilijk als je kinderen hebt, dat laatste, maar echt je vecht tegen windmolens, je gaat hem niet overtuigen van jouw mening. sterkte
Heel naar voor je allemaal. Maar waarom wil je hem op deze manier controleren? Waarom zou hij bij jou op de bank moeten zitten? Het is voorbij. Allang, niet pas over 10 weken.