Jullie partner ook zo makkelijk en nonchalant?
Even benieuwd naar vooral hoe diegene die de keus maakt om te scheiden zich opstelde in de tijd erna.
Hier ruim al zolang samen, jonge kinderen en hij heeft de keus gemaakt. Ik zie eigenlijk geen verdriet, ik zie niet dat hij het er moeilijk mee heeft, of dat hij ervan baalt dat het niet gelukt is, hij wil er eigenlijk ook niet echt over praten. Hij komt om mij behoorlijk 'hard' over, hard in de uitspraken die hij doet. Hij zegt niet veel, maar als hij iets zegt dat komen ze kneiterhard binnen. Zoiets kun je ook zeggen met respect lijkt me.. Hij komt ook erg nonchalant over, en het lijkt wel of NIKS hem raakt, alsof hij dit zomaar even allemaal opgeeft. En dat doet mij dan weer pijn.
Het enige wat ik zie, of wat hij verteld is dat hij al 10 stappen verder is in het proces, en dit zijn keuze is en hij dit echt wil. Dat hij gelukkig gaat worden zonder mij, dat hij de kinderen gaat missen maar mij niet. Dat hij uitkijkt naar een plek voor zichzelf, dat hij het liefst nu al afstand wil creëren tussen ons zodat we allemaal aan de nieuwe toekomst kunnen gaan wennen.
Wat ik vooral zie is een man die ik niet meer herken, is heel erg egoistisch, niks lijkt hem te raken, het lijkt wel alsof hij dit niet moeilijk vind en dit zomaar even doet (de scheiding), alsof het een makkie is om er straks alleen voor te staan met 3 jonge kinderen (terwijl hij thuis met enige regelmaat nog wel eens uit z'n slof schiet richting de kinderen) alsof er een hele zonnige rooskleurige toekomst op hem wacht, en alsof hij mij letterlijk en figuurlijk aan de kant zet. Het voelt echt alsof ik, alsof wij niks voor hem betekend hebben. Alsof hij er echt overheen is gestapt.
Dat raakt me heel erg. Ik ben erg op zoek naar het feit dat ik wel iets voor hem betekend heb, dat hij waarde hecht aan onze vriendschap in de toekomst, dat ik altijd op een bepaalde manier belangrijk voor hem ben. Maar van dat alles... zie ik niks.
Het is toch niet zo dat degene die de keus maakt het niet moeilijk heeft? Niet opziet tegen de dagen alleen? Niet bang is om ons te missen, alsof ik zo wordt uitgeveegd......
Mariieke schreef op 02-04-2024 om 20:08:
[..]
Waarom zou ik het hem zo makkelijk maken en bij haar laten intrekken?
A. Dit zou ik totaal niet makkelijk vinden om hem te zeggen
B. Dit zou mij zo ontzettend veel pijn doen
C. Dit gun ik ze niet, mij bedonderen en er dan samen vandoor gaan.
Je maakt het hem juist NU veel makkelijker, maar ik ben bang dat niemand jou dat op dit moment duidelijk kan maken.
Denk je nu echt dat zij elkaar niet zien en spreken? Ik kan me best een voorstelling maken van hoe de sfeer nu thuis is en geloof me, hij ervaart al jouw (herhalende) vragen enkel als “gezeur” en nóg meer reden dat hij de juiste keuze heeft gemaakt.
Kook en was je nog voor hem? Probeer je het nog gezellig te maken thuis? Lekker makkelijk voor hem, niet dan? Én daarnaast blijft zijn ‘nieuwe’ liefje ook smachtend op hem wachten……..Sorry voor deze harde woorden, maar wanneer pak je de regie terug zoals Anoniem zo mooi (be)schrijft?
Zij gaan er niet samen vandoor, zij zijn er al samen vandoor gegaan.
Zo lang jullie nog samen in dat huis wonen, zal het voor jou steeds moeilijker worden. Hij zal steeds meer afstand nemen, dat is voor jou toch niet leefbaar op deze manier? Zie wat het nu al met jou doet, gun jezelf en je kinderen die rust.
Mariieke schreef op 02-04-2024 om 20:34:
[..]
Dus de helft van de week hem wegsturen? Of laten gaan. Hij zou namelijk wel weg willen. Want hij heeft behoefte aan rust.
Maar ik vraag me af of we daar goed aan doen. Want er moet best nog wat geregeld worden, en dat gaat toch allemaal makkelijker en sneller als we in hetzelfde huis wonen. Ook de zorg voor de kinderen kunnen we nog delen.
Wordt ik er echt beter van als ik hem de helft van de week de deur wijs? Om vervolgens de andere helft weer samen te zijn.
“Maar ik vraag me af of we daar goed aan doen. Want er moet best nog wat geregeld worden, en dat gaat toch allemaal makkelijker en sneller als we in hetzelfde huis wonen. Ook de zorg voor de kinderen kunnen we nog delen.”
Ik ben van mening dat er geen ‘we’ bestaat als je uit elkaar gaat, wie er ook voor kiest. Je kunt ook dingen regelen zonder in een huis te wonen. Je blijft redenen voor jezelf verzinnen waarom hij moet blijven en waarschijnlijk spreek je dit ook uit naar hem. Je bent wanhopig en haalt alles uit om hem niet te laten gaan, en dit is niet lullig bedoeld. Misschien is dit ook de reden waarom hij zo graag weg wil omdat hij geen rust krijgt.
Ja, je wordt er zeker beter van als hij volledig weg is en niet een paar dagen in de week en dan ook niet samen een paar dagen in huis. Ga erover nadenken om zelf ergens anders heen te gaan de dagen dat hij thuis zit met de kinderen. Of laten hem niet blijven slapen. Als de kinderen op bed liggen, dan kan hij ook gaan.
Ik denk dat je bang bent dat hij intrekt bij haar of in zijn vrije tijd meer doorbrengt met haar waardoor je alles doet om controle te krijgen over waar hij precies verblijft. Dit zou je niet meer moeten boeien. Is het pijnlijk, ja. Maar je hebt geen keus!
Nee, je hebt geen keuze. Je moet hem loslaten. Nu eerst fysiek, zodat je hem niet meer ziet en hoort, en dan kun je langzaam, stapje voor stapje, hem mentaal ook loslaten. Dat gaat niet van vandaag op morgen, maar het gebeurt wel.
Mariieke, dit is heel moeilijk om te horen maar je hebt nergens recht op. Niet op uitleg, niet op zorgzaamheid voor jou, niet op een reden. Alleen op dat hij goed voor de kinderen zorgt.
We denken als we lang met iemand gaan, kinderen samen hebben, getrouwd zijn etc dat we recht hebben op die dingen. Maar in de praktijk hebben we dat niet. Als iemand gaat, gaat hij. Het is hard maar de waarheid. Laat het gevoel dat hij je meer verplicht is dan goede zorg voor de kinderen los.
hm, ik had tijdens het typen van mijn laatste post heel wat berichten gemist blijkbaar 🤪
Ook ik lees dat je je krampachtig aan hem vasthoudt nog, wat uiteraard ook wel deels te begrijpen valt, maar uiteindelijk niet goed voor jou is. Grote kans dat man sowieso op een (voor jou) onverwacht moment zal opstappen, want deze situatie is echt niet nog maanden vol te houden lijkt mij, zeker niet nu man al heeft aangegeven behoefte aan rust te hebben.
Voor regelzaken hoef je niet onder 1 dak te wonen, dat kan ook prima anders geregeld worden. En hem een halve week weg te sturen en daarna weer een aantal dagen thuis, mag hopen dat je zelf ook wel begrijpt dat dat niet gaat werken op de lange termijn.
Ik voel me zo stom.
Waarom lukt het me niet? Waarom heb ik bepaalde bevestiging nodig van hem? Waarom hecht ik waarde aan hem terwijl hij me bedriegt.
En ik wil niet in de slachtofferrol schieten maar vraag me geregeld af waar ik dit aan heb verdiend? Altijd alles voor mijn gezin over gehad. En dan krijg ik dit.. en wordt ik zo afgedankt. Wordt mijn leven zo compleet overhoop gehaald.
_Anoniem_ schreef op 02-04-2024 om 20:10:
Mijn ex-man bood pas na 4 jaar zijn excuses aan. Hij bleek een ander te hebben (ondanks zijn ontkenningen) en was daar met zijn hoofd en hart. Na 2 weken heb ik hem toch de deur gewezen en ben ik gaan uithuilen bij al mijn vrienden en vriendinnen. Ik heb de touwtjes in handen genomen. Ik kon het huis behouden, het geld en de spullen verdelen en ben diep in de financiën gedoken om te controleren dat alles goed en netjes verliep. Het overnemen van de controle gaf me naast de ellende ook een gevoel van opluchting. Natuurlijk vroeg ik me constant af wanneer ik me weer gelukkiger zou voelen, want deze scheiding had ik niet zien aankomen. Maar uiteindelijk had ik alles weer op de rit en kon ik ook weer genieten met de kinderen op de bank, lekkers in huis halen en weer proberen de mooie dingen in het leven te zien. Een jaar later ontmoette ik een nieuwe partner (met wie ik 8 jaar later nog steeds ben). Mijn ex was inmiddels hertrouwd en ook alweer gescheiden (vechtscheiding) dit is nu achter de rug en uiteindelijk heb ik alle excuses gekregen die ik destijds graag had gewild. We gaan inmiddels weer normaal met elkaar om en ik gun hem oprecht het beste (wat niet zo voelde toen hij er met die eerste vandoor ging, die was zo gemeen), maar nu heeft hij een nieuwe partner die heel vriendelijk overkomt en zijn excuses heb ik ook al lang aanvaard. Opnieuw gelukkig worden is eigenlijk het beste wat je kunt doen (proberen te doen).
Bizar, lijkt ontzettend veel op mijn ervaring. Excuses jaren later maar het was wel op het juiste moment. Ik was al weer verder met mijn leven en weer gelukkig en hij ook. Het feit dat hij er toch nog op terugkwam was voor mij ook een blijk van waardering hoe gek het ook klinkt, blij hoe we met elkaar zijn omgegaan omwille van ons kind.
Mariieke schreef op 02-04-2024 om 21:53:
Ik voel me zo stom.
Waarom lukt het me niet? Waarom heb ik bepaalde bevestiging nodig van hem? Waarom hecht ik waarde aan hem terwijl hij me bedriegt.
En ik wil niet in de slachtofferrol schieten maar vraag me geregeld af waar ik dit aan heb verdiend? Altijd alles voor mijn gezin over gehad. En dan krijg ik dit.. en wordt ik zo afgedankt. Wordt mijn leven zo compleet overhoop gehaald.
Het is echt heel normaal dat je je zo voelt en dat is alles behalve stom Marieke!! Je wereld staat helemaal op zn kop, je hele toekomstbeeld weggevaagd en alles gaat anders zijn. Die onzekerheid is ook erg beangstigend, maar velen zijn je voorgegaan en ook zij zijn hier uitgekomen! En ja, dat is een vreselijke dooddoener, maar deze clichés zijn er niet voor niks. Ook jij bent sterker dan je nu denkt, maar geef het de tijd.
Heb je een lieve vriendin waarbij je heerlijk kunt spuien en huilen (en lachen)? Vanuit mij alvast een virtuele knuffel….
Mariieke, dit is heel moeilijk om te horen maar je hebt nergens recht op. Niet op uitleg, niet op zorgzaamheid voor jou, niet op een reden. Alleen op dat hij goed voor de kinderen zorgt.
We denken als we lang met iemand gaan, kinderen samen hebben, getrouwd zijn etc dat we recht hebben op die dingen. Maar in de praktijk hebben we dat niet. Als iemand gaat, gaat hij. Het is hard maar de waarheid. Laat het gevoel dat hij je meer verplicht is dan goede zorg voor de kinderen los.
Mariieke schreef op 02-04-2024 om 21:53:
Ik voel me zo stom.
Waarom lukt het me niet? Waarom heb ik bepaalde bevestiging nodig van hem? Waarom hecht ik waarde aan hem terwijl hij me bedriegt.
En ik wil niet in de slachtofferrol schieten maar vraag me geregeld af waar ik dit aan heb verdiend? Altijd alles voor mijn gezin over gehad. En dan krijg ik dit.. en wordt ik zo afgedankt. Wordt mijn leven zo compleet overhoop gehaald.
Het is normaal om al deze gevoelens te hebben maar je moet anders denken, probeer alle negatieve gedachten om te buigen en deze in goede positieve banen te leiden. Je zegt; ”En ik wil niet in de slachtofferrol schieten maar vraag me geregeld af waar ik dit aan heb verdiend? Altijd alles voor mijn gezin over gehad.” Heb je dit niet onvoorwaardelijk gedaan of heb je dit gedaan in de hoop er iets voor terug te krijgen? Het zijn ook jouw kinderen hè. Je hebt gedaan wat elke ouder doet, los van hoe je relatie uitpakt. Nogmaals, praat er met een professioneel hierover. Ik ben geen psycholoog maar het klinkt alsof je verlatingsangst hebt. Het lijkt mij dat je teveel hebt gegeven in deze relatie en je bent te veel gericht geweest op zijn behoeften waardoor je eigen behoeftes bent vergeten. Alles wat je doet lijkt niet onvoorwaardelijk te zijn, er moet voor jou iets tegenover staan. En misschien waardeer hij jou en erkent hij alles wat je hebt gedaan alleen vertaalt dat niet naar jou behoefte, dat hij moet blijven. Stop met excuses verzinnen want je richten op zijn behoefte. Dat hij geen woning heeft, dat is dan pech voor hem. Hij moet eruit zodat jij kunt beginnen met verwerken!
Ik heb dat zeker onvoorwaardelijk gedaan, maar vind het wel bizar dat dit mij dan over komt.
En verlatingsangst klinkt zo..
Is het niet meer dan logisch dat je wereld op z'n kop staat als je partner (met wie je dacht oud te worden) niet meer met je verder wil? En daardoor je gezin in stukjes valt. Je er ineens alleen voor staat, je een aantal dagen per week je kinderen niet hebt. Want dit heb ik nooit gewild. En het voelt wel even alsof dit niet meer goed komt.. want wie zit er nu tr wachten op een vrouw met 3 jonge kinderen? En ik heb er niet voor gekozen om 3 kinderen alleen op te voeden, en op een aantal dagen helemaal alleen te zijn.
Vreselijk.
Er zijn heel veel mensen die openstaan voor een relatie met iemand met kinderen. Maar dan moet het wel iemand zijn die op haar eigen benen staat, iemand die weet wat ze belangrijk vindt en zelfvertrouwen heeft.
Daarom stap 1: hij je huis uit. Dan heb je op de dagen dat je de kinderen niet hebt de ruimte om alles op een rijtje te zetten en jezelf terug te vinden.
Je hebt dit niet gekozen. Maar er zijn zoveel dingen waar mensen in het leven niet voor kiezen, maar die hen overkomen, ziekte, dood, rampspoed, werkloosheid, geldzorgen... Je hebt geen ‘recht’ op een comfortabel leventje. Het leven komt zoals het komt en je moet het beste ervan maken. Jij hebt jezelf, je bent jong en gezond. Je hebt 3 mooie kinderen, familie en vrienden die je willen helpen. Je hebt het huis. Je hebt werk. Dat is best een basis waar je trots op mag zijn en blij mee mag zijn.
Hoe langer hij in het huis blijft, hoe langer jij wordt tegengehouden om verder te gaan met je eigen leven en je gezin. Voor het regelen van zaken is het niet nodig dat hij daar is. Je moet stappen gaan ondernemen. Hij moet uitgekocht worden en een andere plek vinden om te wonen. De scheiding moet gewoon geregeld worden. Daar zo lang mee wachten verandert niets aan de realiteit dat hij niet verder wil. Veel mensen putten de kracht om dit te doen deels uit de boosheid die er is over de ontrouw of de situatie waar ze in terecht zijn gekomen.
Je moet stevigheid in jezelf gaan vinden als moeder van je kinderen. En moed verzamelen. Nee, het is niet leuk, maar je moet jezelf en je kinderen hier doorheen leiden. Ja, het is moeilijk, maar jij kunt dat. Echt!
Mariieke schreef op 03-04-2024 om 03:48:
Ik heb dat zeker onvoorwaardelijk gedaan, maar vind het wel bizar dat dit mij dan over komt.
En verlatingsangst klinkt zo..
Is het niet meer dan logisch dat je wereld op z'n kop staat als je partner (met wie je dacht oud te worden) niet meer met je verder wil? En daardoor je gezin in stukjes valt. Je er ineens alleen voor staat, je een aantal dagen per week je kinderen niet hebt. Want dit heb ik nooit gewild. En het voelt wel even alsof dit niet meer goed komt.. want wie zit er nu tr wachten op een vrouw met 3 jonge kinderen? En ik heb er niet voor gekozen om 3 kinderen alleen op te voeden, en op een aantal dagen helemaal alleen te zijn.
Vreselijk.
Natuurlijk staat je wereld op zijn kop!! En het is voor jou heel naar en zuur want jij hebt het niet gewild. Maar hij wil het leven met jou niet meer, jij dacht dat jullie gelukkig waren en hij heeft dat anders ervaren. Hoe naar ook; een relatie mag eenzijdig worden opgezegd. Het is tijd om actie te gaan ondernemen; ga met elkaar regelen wat er geregeld moet worden ( daarvoor hoef je echt niet in 1 huis te blijven wonen) en hij moet zorgen zo snel mogelijk te verkassen zodat jullie gescheiden leven vorm kan krijgen. Jij kan dan ook gaan settelen in je nieuwe leefsituatie. Nu blijf je te veel stilstaan en ook allerlei verwachtingen hebben, als een soort uitstel van executie, dat werkt niet. Jullie gaan je nu steeds meer ergeren aan elkaar wat alleen maar nadelig kan uitpakken.
"En ik wil niet in de slachtofferrol schieten maar vraag me geregeld af waar ik dit aan heb verdiend?"
Veel mensen krijgen in dit leven dingen die ze niet hebben verdiend. Shit happens. Best wel vaak zelfs. Leer je met die oneerlijkheid te verzoenen, anders blijf je de rest van het leven boos op alles wat op je pad komt terwijl je dat niet hebt verdiend. Daar schiet je niks mee op.