Jullie partner ook zo makkelijk en nonchalant?
Even benieuwd naar vooral hoe diegene die de keus maakt om te scheiden zich opstelde in de tijd erna.
Hier ruim al zolang samen, jonge kinderen en hij heeft de keus gemaakt. Ik zie eigenlijk geen verdriet, ik zie niet dat hij het er moeilijk mee heeft, of dat hij ervan baalt dat het niet gelukt is, hij wil er eigenlijk ook niet echt over praten. Hij komt om mij behoorlijk 'hard' over, hard in de uitspraken die hij doet. Hij zegt niet veel, maar als hij iets zegt dat komen ze kneiterhard binnen. Zoiets kun je ook zeggen met respect lijkt me.. Hij komt ook erg nonchalant over, en het lijkt wel of NIKS hem raakt, alsof hij dit zomaar even allemaal opgeeft. En dat doet mij dan weer pijn.
Het enige wat ik zie, of wat hij verteld is dat hij al 10 stappen verder is in het proces, en dit zijn keuze is en hij dit echt wil. Dat hij gelukkig gaat worden zonder mij, dat hij de kinderen gaat missen maar mij niet. Dat hij uitkijkt naar een plek voor zichzelf, dat hij het liefst nu al afstand wil creëren tussen ons zodat we allemaal aan de nieuwe toekomst kunnen gaan wennen.
Wat ik vooral zie is een man die ik niet meer herken, is heel erg egoistisch, niks lijkt hem te raken, het lijkt wel alsof hij dit niet moeilijk vind en dit zomaar even doet (de scheiding), alsof het een makkie is om er straks alleen voor te staan met 3 jonge kinderen (terwijl hij thuis met enige regelmaat nog wel eens uit z'n slof schiet richting de kinderen) alsof er een hele zonnige rooskleurige toekomst op hem wacht, en alsof hij mij letterlijk en figuurlijk aan de kant zet. Het voelt echt alsof ik, alsof wij niks voor hem betekend hebben. Alsof hij er echt overheen is gestapt.
Dat raakt me heel erg. Ik ben erg op zoek naar het feit dat ik wel iets voor hem betekend heb, dat hij waarde hecht aan onze vriendschap in de toekomst, dat ik altijd op een bepaalde manier belangrijk voor hem ben. Maar van dat alles... zie ik niks.
Het is toch niet zo dat degene die de keus maakt het niet moeilijk heeft? Niet opziet tegen de dagen alleen? Niet bang is om ons te missen, alsof ik zo wordt uitgeveegd......
Ik ken jouw andere topics ook en heb een oprechte vraag (niet aanvallend bedoeld), heb jij professionele hulp nu?
Je topictitel vind ik erg misleidend, lijkt op een vraag waarvan je als lezer denkt dat het een issue binnen een ‘normale’ relatie betreft, maar zou eigenlijk moeten zijn ‘hoe kan ik gaan accepteren dat mijn huwelijk over is’.
Ik vind het heel verdrietig om te lezen dat je nog steeds vragen hebt die er niet meer echt toe doen, je probeert je (haast wanhopig) vast te bijten in iets wat niet meer is en nooit meer zal zijn. Je hebt daar serieus hulp bij nodig, want jouw kinderen hebben je nodig.
Daarnaast blijf ik zeggen dat het voor jou beter zou zijn als je man elders gaat wonen, want geloof hem als hij zegt dat hij al zoveel stappen verder is, dat is hij nl ook. Heeft hij nog steeds contact met die andere vrouw? Zo ja, laat hem dan lekker bij haar intrekken! Of laat hem, nu de vakantieparken weer open zijn daar een huisje huren voor de komende maanden.
Hij zal heus nog om jou geven als de moeder van zijn kinderen zijnde, maar dat is niet genoeg voor een relatie. En mss zegt hij dat niet, omdat jij daar weer hoop uit put?
Ik hoop echt dat je hulp gaat zoeken bij dit acceptatieproces, want dit gevoel lijkt mij zo ontzettend leegzuigend.
Heel veel sterkte 
Je bijna-ex is gewoon eerlijk tegen je: het was zijn keuze, hij is al 10 stappen verder, zijn verdriet heeft hij al gehad voordat jij überhaupt wist dat er iets aan de hand was. Dat is inderdaad vreselijk naar voor jou. Jij wilt met hem over je pijn praten, maar hij is emotioneel niet meer beschikbaar voor jou. Praat met vriendinnen, familie of een therapeut over je pijn. Zij kunnen je nu helpen, je ex niet meer.
En zorg dat je ex vertrekt, hier ga je aan onderdoor. Dikke knuffel.
Tijd om hulp te zoeken in het verwerken van je emoties!
Waarschijnlijk heeft hij op verschillende manieren geprobeerd om aan je duidelijk te maken dat het voor hem klaar is. Je schrijft zelf; hij is 10 stappen verder in het proces. Hij beslist over zijn toekomst en of dit nou rooskleurig wordt of niet, dit beslis jij niet voor hem. Hoe hij later alleen voor de kinderen gaat zorgen is ook aan hem. Hij gaat bij jou weg maar hij laat zijn kinderen niet in de steek. Je zegt; alsof wij niks voor hem betekend hebben. Probeer de kinderen niet te betrekken in deze. Jij voelt je afgewezen maar nergens lees ik dat hij afstand doet van zijn kinderen. De jaren die jullie samen hadden, de kinderen die jullie delen, dit betekend zeker wat voor hem maar niet genoeg om de relatie met jou voor te zetten. Tijd om hem te laten gaan en dit te doen vanuit vriendschap zodat jullie band in de toekomst nog goed blijft. Blijven rekken, daar heb je geen baat bij en het zal jullie band alleen maar verslechteren.
Ja, ik heb sinds kort hulp. En weet ook dat ik die keihard nodig ben.
Maar is het dan zo gek dat ik wat meer bij hem zou willen zien? Dat ik zou willen zien bij hem dat hij ook moeite heeft met deze beslissing, juist omdat ik iets voor hem betekend heb, dat ik zou willen zien dat hij nog wel om me geeft (op een ander niveau), dat hij nog respect voor me heeft, dat hij mij belangrijk vindt (op een ander niveau).
Is dat dan niet realistisch?
Het was al niet mijn beslissing. Maar als diegene dan ook nog zo hard, nonchalant en 'het interesseert mij allemaal niet meer' overkomt maakt dat het extra pijnlijk.
Zo van ik ga bij je weg, en ik fiks dit allemaal wel even. Ik wordt gelukkiger zonder jou.
TO, natuurlijk heb jij veel voor hem betekent, anders was hij niet ruim 15 jaar met jou samen geweest en hadden jullie niet 3 kinderen gekregen, maar niet genoeg voor hem om te blijven en de relatie voort te zetten.
Hij is klaar met je, wil niet met je verder en kijkt er naar uit om zonder jou verder te gaan op een eigen plek. Ja dat klinkt hard maar hij is wel duidelijk en heeft het inmiddels al vaak aan je uitgelegd, jij wil het alleen niet horen. En hoe moeilijk dat ook voor je is ( begrijpelijk ook), jij zal het een plek moeten zien te geven. En zoals iemand anders al schreef; zoek hier professionele hulp bij want nu blijf je in een kringetje draaien.
En hij is niet nonchalant; hij heeft het ook moeilijk gehad en lang getwijfeld, dat heb je ook zelf beschreven, maar heeft die fase achter zich gelaten en loopt nu 10 stappen op je voor. Iets wat vaak gebeurt bij de initiatiefnemer van de scheiding. Het is geen wedstrijd wie het meest lijdt; je lijdt allebei alleen niet op dezelfde manier in dezelfde periode. Dat herken ik ook van mijn scheiding.
Of zijn toekomst rooskleurig en of een makkie zal zijn met 3 kinderen, daar ga jij niet over. Je wilt hem maar zien lijden en vooral verdriet zien bij hem om je zelf beter te voelen en daar weer uit te kunnen concluderen dat hij deze scheiding misschien toch niet wil.....echt dit werkt niet zo. Ga je op je zelf richten, praat er met vriendinnen over en zoek hulp bij het verwerken van je scheiding maar stop ermee dit telkens opnieuw met hem te bespreken...het gaat je echt niet helpen; hij heeft zijn keus gemaakt en wil je niet meer. Je zal verder moeten en dat gun ik je zo.
🥀.
RoodVruchtje schreef op 02-04-2024 om 15:20:
Ik ken jouw andere topics ook en heb een oprechte vraag (niet aanvallend bedoeld), heb jij professionele hulp nu?
Je topictitel vind ik erg misleidend, lijkt op een vraag waarvan je als lezer denkt dat het een issue binnen een ‘normale’ relatie betreft, maar zou eigenlijk moeten zijn ‘hoe kan ik gaan accepteren dat mijn huwelijk over is’.
Ik vind het heel verdrietig om te lezen dat je nog steeds vragen hebt die er niet meer echt toe doen, je probeert je (haast wanhopig) vast te bijten in iets wat niet meer is en nooit meer zal zijn. Je hebt daar serieus hulp bij nodig, want jouw kinderen hebben je nodig.
Daarnaast blijf ik zeggen dat het voor jou beter zou zijn als je man elders gaat wonen, want geloof hem als hij zegt dat hij al zoveel stappen verder is, dat is hij nl ook. Heeft hij nog steeds contact met die andere vrouw? Zo ja, laat hem dan lekker bij haar intrekken! Of laat hem, nu de vakantieparken weer open zijn daar een huisje huren voor de komende maanden.Hij zal heus nog om jou geven als de moeder van zijn kinderen zijnde, maar dat is niet genoeg voor een relatie. En mss zegt hij dat niet, omdat jij daar weer hoop uit put?
Ik hoop echt dat je hulp gaat zoeken bij dit acceptatieproces, want dit gevoel lijkt mij zo ontzettend leegzuigend.Heel veel sterkte
Ik weet dat het over is, maar ik vind het wel belangrijke vragen. Hoe kan ik iets afsluiten als ik geeneens een fatsoenlijke reden weet?
En ik wil gewoon graag weten waar ik nu sta bij hem, het is niet zo makkelijk dat ik nu de deur dicht kan doen en niks meer met hem te maken heb. De jongste is 2 jaar, dus we hebben nog heel lang met elkaar van doen.
En ik heb sterke vermoedens dat hij nog contact met haar heeft, en dat dit ook al 2 jaar speelt. Maar hij blijft ontkennen.
Mensen zeggen tegen me dat ik me niet druk moet maken om de kinderen, want ze zijn flexibel. En ze zien straks een gelukkigere mama en papa die apart wonen, dan toen ze samen waren. Bullshit denk ik dan! Want ons huwelijk was goed. En ik denk niet dat de kinderen zouden kunnen zeggen straks dat we gelukkiger zijn dan, want het was niet zo dat we vaak ruzie hadden, of ongelukkig waren.
Ik weet dat het voorbij is, en ik wil ook niet verder met de man zoals hij nu is. Maar ik wil wel met respect behandeld worden, en weten waar ik sta. Ik hoop oprecht een goede relatie met hem te krijgen omwille van de kinderen. Ik zou het fijn vinden, en er waarde aan hechten als hij de dingen eens uitspreekt. Als hij eens zou zeggen" Goh lieverd, wat baal ik dat het zo gelopen is, dat het ons niet gelukt is. Ik zag onze toekomst zo anders, maar ik ben blij met een moeder zoals jij, ik ben blij met alles wat we samen hebben gedeeld etc. Is dat zo gek? Want het voelt nu even alsof ik wil wat heel raar is, heel vreemd, heel onrealistisch.
Maar het is verdomd moeilijk als je verleden zo wordt uitgewist door hem, letterlijk en figuurlijk aan de kant gezet. Dan vraag ik me echt af.. hoe doen anderen dat?
Ik heb geen knopje wat ik om kan zetten.. waardoor hij me niet meer raakt, of waardoor ik niet meer van hem hou.
RoodVruchtje schreef op 02-04-2024 om 15:20:
Ik ken jouw andere topics ook en heb een oprechte vraag (niet aanvallend bedoeld), heb jij professionele hulp nu?
Je topictitel vind ik erg misleidend, lijkt op een vraag waarvan je als lezer denkt dat het een issue binnen een ‘normale’ relatie betreft, maar zou eigenlijk moeten zijn ‘hoe kan ik gaan accepteren dat mijn huwelijk over is’.
Ik vind het heel verdrietig om te lezen dat je nog steeds vragen hebt die er niet meer echt toe doen, je probeert je (haast wanhopig) vast te bijten in iets wat niet meer is en nooit meer zal zijn. Je hebt daar serieus hulp bij nodig, want jouw kinderen hebben je nodig.
Daarnaast blijf ik zeggen dat het voor jou beter zou zijn als je man elders gaat wonen, want geloof hem als hij zegt dat hij al zoveel stappen verder is, dat is hij nl ook. Heeft hij nog steeds contact met die andere vrouw? Zo ja, laat hem dan lekker bij haar intrekken! Of laat hem, nu de vakantieparken weer open zijn daar een huisje huren voor de komende maanden.Hij zal heus nog om jou geven als de moeder van zijn kinderen zijnde, maar dat is niet genoeg voor een relatie. En mss zegt hij dat niet, omdat jij daar weer hoop uit put?
Ik hoop echt dat je hulp gaat zoeken bij dit acceptatieproces, want dit gevoel lijkt mij zo ontzettend leegzuigend.Heel veel sterkte
Waarom zou ik het hem zo makkelijk maken en bij haar laten intrekken?
A. Dit zou ik totaal niet makkelijk vinden om hem te zeggen
B. Dit zou mij zo ontzettend veel pijn doen
C. Dit gun ik ze niet, mij bedonderen en er dan samen vandoor gaan.
Mijn ex-man bood pas na 4 jaar zijn excuses aan. Hij bleek een ander te hebben (ondanks zijn ontkenningen) en was daar met zijn hoofd en hart. Na 2 weken heb ik hem toch de deur gewezen en ben ik gaan uithuilen bij al mijn vrienden en vriendinnen. Ik heb de touwtjes in handen genomen. Ik kon het huis behouden, het geld en de spullen verdelen en ben diep in de financiën gedoken om te controleren dat alles goed en netjes verliep. Het overnemen van de controle gaf me naast de ellende ook een gevoel van opluchting. Natuurlijk vroeg ik me constant af wanneer ik me weer gelukkiger zou voelen, want deze scheiding had ik niet zien aankomen. Maar uiteindelijk had ik alles weer op de rit en kon ik ook weer genieten met de kinderen op de bank, lekkers in huis halen en weer proberen de mooie dingen in het leven te zien. Een jaar later ontmoette ik een nieuwe partner (met wie ik 8 jaar later nog steeds ben). Mijn ex was inmiddels hertrouwd en ook alweer gescheiden (vechtscheiding) dit is nu achter de rug en uiteindelijk heb ik alle excuses gekregen die ik destijds graag had gewild. We gaan inmiddels weer normaal met elkaar om en ik gun hem oprecht het beste (wat niet zo voelde toen hij er met die eerste vandoor ging, die was zo gemeen), maar nu heeft hij een nieuwe partner die heel vriendelijk overkomt en zijn excuses heb ik ook al lang aanvaard. Opnieuw gelukkig worden is eigenlijk het beste wat je kunt doen (proberen te doen).
Mariieke schreef op 02-04-2024 om 19:44:
[..]
Ik weet dat het over is, maar ik vind het wel belangrijke vragen. Hoe kan ik iets afsluiten als ik geeneens een fatsoenlijke reden weet?
En ik wil gewoon graag weten waar ik nu sta bij hem, het is niet zo makkelijk dat ik nu de deur dicht kan doen en niks meer met hem te maken heb. De jongste is 2 jaar, dus we hebben nog heel lang met elkaar van doen.En ik heb sterke vermoedens dat hij nog contact met haar heeft, en dat dit ook al 2 jaar speelt. Maar hij blijft ontkennen.
Mensen zeggen tegen me dat ik me niet druk moet maken om de kinderen, want ze zijn flexibel. En ze zien straks een gelukkigere mama en papa die apart wonen, dan toen ze samen waren. Bullshit denk ik dan! Want ons huwelijk was goed. En ik denk niet dat de kinderen zouden kunnen zeggen straks dat we gelukkiger zijn dan, want het was niet zo dat we vaak ruzie hadden, of ongelukkig waren.
Ik weet dat het voorbij is, en ik wil ook niet verder met de man zoals hij nu is. Maar ik wil wel met respect behandeld worden, en weten waar ik sta. Ik hoop oprecht een goede relatie met hem te krijgen omwille van de kinderen. Ik zou het fijn vinden, en er waarde aan hechten als hij de dingen eens uitspreekt. Als hij eens zou zeggen" Goh lieverd, wat baal ik dat het zo gelopen is, dat het ons niet gelukt is. Ik zag onze toekomst zo anders, maar ik ben blij met een moeder zoals jij, ik ben blij met alles wat we samen hebben gedeeld etc. Is dat zo gek? Want het voelt nu even alsof ik wil wat heel raar is, heel vreemd, heel onrealistisch.Maar het is verdomd moeilijk als je verleden zo wordt uitgewist door hem, letterlijk en figuurlijk aan de kant gezet. Dan vraag ik me echt af.. hoe doen anderen dat?
Ik heb geen knopje wat ik om kan zetten.. waardoor hij me niet meer raakt, of waardoor ik niet meer van hem hou.
“Mensen zeggen tegen me dat ik me niet druk moet maken om de kinderen, want ze zijn flexibel. En ze zien straks een gelukkigere mama en papa die apart wonen, dan toen ze samen waren. Bullshit denk ik dan! Want ons huwelijk was goed. En ik denk niet dat de kinderen zouden kunnen zeggen straks dat we gelukkiger zijn dan, want het was niet zo dat we vaak ruzie hadden, of ongelukkig waren.”
Wat je hierboven beschrijft is eigenlijk niet accepteren want je benoemt het als bullshit we jullie hadden het zo goed.
En als hij dit zou zeggen; ”Goh lieverd, wat baal ik dat het zo gelopen is, dat het ons niet gelukt is. Ik zag onze toekomst zo anders, maar ik ben blij met een moeder zoals jij, ik ben blij met alles wat we samen hebben gedeeld etc.” Zou je het echt hebben geaccepteerd of zou je vervolg vraag zijn; maar waarom wil je weg?
Je bent in de fase dat je het niet kunt accepteren. En hij gaat je compleet negeren als je zo doorgaat. Ik denk dat het op dit moment echt niet uitmaakt wat hij zegt zolang het niet is wat je wil horen. Dat hij zich heeft bedacht, dat hij een fout heeft gemaakt, dat hij spijt heeft en het weer een kans wil, dit gaat zoals het ernaar uitziet niet gebeuren en je kunt het niet afdwingen. Echt waar, begin met de verwerking en vooral met de acceptatie en leg je vraagstuk bij je behandelaar als je inmiddels hulp hebt.
Niemand heeft een magische knop en kan gevoelens in een keer uitschakelen maar de realisatie dat het klaar is moet een keer landen en daarna begint de verwerking, dit heeft tijd nodig. Je hebt hem niet nodig bij de verwerking en dat moet je niet willen want je blijft daardoor hopen dat het goed komt. Wijs hem de deur! Hij wil weg, prima, dan gaat hij maar weg. Stel jezelf een aantal kritische vragen over de relatie zoals het nu is. Is dit waar je gelukkig van wordt? Is dit hoe jij de rest van je leven wil doorbrengen? Verdien je deze behandeling?
Ik heb zelf het idee dat ik al wel stappen heb gemaakt. Dat ik nu wel weet dat we uit elkaar gaan, en me daarbij heb neergelegd.
Maar het klinkt alsof jullie daar anders naar kijken?
We zitten noodgedwongen nog samen. Ik kan in de woning blijven, hij is op zoek naar een andere woning.
Of we blijven voorlopig samen in één huis, wat opzich prima gaat hoor. Geen spanningen, wel oké.
Of hij gaat de helft van de week naar zn broer en daar bij in. Dan ben ik alleen met de kinderen. De andere dagen zoi hij hoofdverantwoordelijke kunnen zijn, en kan ik me wat terug trekken. Ik ben niet van plan op die dagen ook nog eens mijn huis uit te gaan.
Dit is zijn keus, ik boet al genoeg.
Mariieke schreef op 02-04-2024 om 20:24:
Ik heb zelf het idee dat ik al wel stappen heb gemaakt. Dat ik nu wel weet dat we uit elkaar gaan, en me daarbij heb neergelegd.
Maar het klinkt alsof jullie daar anders naar kijken?
We zitten noodgedwongen nog samen. Ik kan in de woning blijven, hij is op zoek naar een andere woning.
Of we blijven voorlopig samen in één huis, wat opzich prima gaat hoor. Geen spanningen, wel oké.
Of hij gaat de helft van de week naar zn broer en daar bij in. Dan ben ik alleen met de kinderen. De andere dagen zoi hij hoofdverantwoordelijke kunnen zijn, en kan ik me wat terug trekken. Ik ben niet van plan op die dagen ook nog eens mijn huis uit te gaan.
Dit is zijn keus, ik boet al genoeg.
Hier heb je het antwoord op je vraag. Je wilt hem laten lijden omdat jezelf lijdt. Je hebt het niet geaccepteerd. Als je het had geaccepteerd, dan maakt het niet uit wat hij doet met zijn leven!
Waarom zou ik het hem zo makkelijk maken en bij haar laten intrekken?
A. Dit zou ik totaal niet makkelijk vinden om hem te zeggen
B. Dit zou mij zo ontzettend veel pijn doen
C. Dit gun ik ze niet, mij bedonderen en er dan samen vandoor gaan.
Heel erg eens met Donna. Het allerallerallerbeste dat je nu kunt doen is hem vragen te vertrekken, zodat jij je op jezelf, je kinderen en je herstel kunt richten. Hij heeft jouw leven overhoop gehaald, hij wil graag weg, laat hem dan ook gaan. Dan is het maar even niet heel comfortabel voor hem. Dat is de consequentie van zijn keuze.
Maar door samen in een huis te blijven kom jij niet los en kun jij niet verder. Ik snap als geen ander hoe graag je hem vast wil houden, maar dat kun je niet.
Sterker nog, als er al een kans is dat hij erop terug komt, zal dat pas zijn als hij zich ten volle realiseert wat hij opgeeft. Maar doe jezelf en je kinderen en plezier en laat hem gaan. Je mag echt heus heel erg verdrietig en wanhopig zijn, dat is echt niet raar. Maar daar doorheen komen lukt je echt alleen als je hem niet meer om je heen hebt.
Sterkte meisje, je klinkt zo wanhopig, ik zou je door het beeldscherm heen een beetje kracht en positiviteit willen geven. Je komt hier doorheen, echt waar.
Mariieke schreef op 02-04-2024 om 19:44:
[..]
Ik weet dat het over is, maar ik vind het wel belangrijke vragen. Hoe kan ik iets afsluiten als ik geeneens een fatsoenlijke reden weet?
En ik wil gewoon graag weten waar ik nu sta bij hem, het is niet zo makkelijk dat ik nu de deur dicht kan doen en niks meer met hem te maken heb. De jongste is 2 jaar, dus we hebben nog heel lang met elkaar van doen.En ik heb sterke vermoedens dat hij nog contact met haar heeft, en dat dit ook al 2 jaar speelt. Maar hij blijft ontkennen.
Mensen zeggen tegen me dat ik me niet druk moet maken om de kinderen, want ze zijn flexibel. En ze zien straks een gelukkigere mama en papa die apart wonen, dan toen ze samen waren. Bullshit denk ik dan! Want ons huwelijk was goed. En ik denk niet dat de kinderen zouden kunnen zeggen straks dat we gelukkiger zijn dan, want het was niet zo dat we vaak ruzie hadden, of ongelukkig waren.
Ik weet dat het voorbij is, en ik wil ook niet verder met de man zoals hij nu is. Maar ik wil wel met respect behandeld worden, en weten waar ik sta. Ik hoop oprecht een goede relatie met hem te krijgen omwille van de kinderen. Ik zou het fijn vinden, en er waarde aan hechten als hij de dingen eens uitspreekt. Als hij eens zou zeggen" Goh lieverd, wat baal ik dat het zo gelopen is, dat het ons niet gelukt is. Ik zag onze toekomst zo anders, maar ik ben blij met een moeder zoals jij, ik ben blij met alles wat we samen hebben gedeeld etc. Is dat zo gek? Want het voelt nu even alsof ik wil wat heel raar is, heel vreemd, heel onrealistisch.Maar het is verdomd moeilijk als je verleden zo wordt uitgewist door hem, letterlijk en figuurlijk aan de kant gezet. Dan vraag ik me echt af.. hoe doen anderen dat?
Ik heb geen knopje wat ik om kan zetten.. waardoor hij me niet meer raakt, of waardoor ik niet meer van hem hou.
Hoe doen anderen dat? Nou, die vinden dit ook het meest pijnlijke stukje. Je verwacht of hoopt dat de basis die je samen hebt gelegd ook in de toekomst nog blijft bestaan, al is je verhouding naar elkaar anders. En ik zie het ook best vaak gebeuren, dus het kan. Maar sommige mannen kunnen het niet. De mijne ook niet. Die wil ook na meer dan 30 jaar samen niks meer met mij te maken hebben. Ja hij wil wel mijn geld en ja ik mag ook in mijn eentje voor de kinderen zorgen, maar niks meer met hem.
Ik denk dat het komt omdat het best veel moed vraagt om een lange relatie met kinderen te beëindigen. En als je niet moedig genoeg bent, dan maak je van je vrouw in je hoofd een soort heks, want dat maakt het makkelijker. Dan heb je toch geen keuze? Of je maakt van je nieuwe liefde of je rebound je GROTE LIEFDE. De liefde van je leven. Die maak je in je hoofd zo fantastisch dat je je vrouw en je gezin makkelijker los kan laten.
Het zegt niks over jou, het zegt alles over hem. Ik heb dat stukje, het vrienden willen blijven, niet onze totale historie willen verliezen, nog niet los gelaten. Maar wel geparkeerd. En zelf koester ik het verleden dat we samen hadden een het mooie gezin dat we hebben opgebouwd. Ik heb het namelijk niet nodig, die extra moed. Ik ga gewoon dwars door mijn verdriet heen en verwerk het. Bij hem komt het nog wel.
Parkeer het. Visualiseer dat je je letterlijk van hem afkeert en naar jezelf en je kinderen kijkt. Dat is je toekomst. Richt je daar op. En dat gaat met vallen en opstaan, maar het zal je steeds beter lukken.
En inderdaad: laat hem het huis uitgaan!
Jonagold schreef op 02-04-2024 om 20:29:
Heel erg eens met Donna. Het allerallerallerbeste dat je nu kunt doen is hem vragen te vertrekken, zodat jij je op jezelf, je kinderen en je herstel kunt richten. Hij heeft jouw leven overhoop gehaald, hij wil graag weg, laat hem dan ook gaan. Dan is het maar even niet heel comfortabel voor hem. Dat is de consequentie van zijn keuze.
Maar door samen in een huis te blijven kom jij niet los en kun jij niet verder. Ik snap als geen ander hoe graag je hem vast wil houden, maar dat kun je niet.
Sterker nog, als er al een kans is dat hij erop terug komt, zal dat pas zijn als hij zich ten volle realiseert wat hij opgeeft. Maar doe jezelf en je kinderen en plezier en laat hem gaan. Je mag echt heus heel erg verdrietig en wanhopig zijn, dat is echt niet raar. Maar daar doorheen komen lukt je echt alleen als je hem niet meer om je heen hebt.
Sterkte meisje, je klinkt zo wanhopig, ik zou je door het beeldscherm heen een beetje kracht en positiviteit willen geven. Je komt hier doorheen, echt waar.
Dus de helft van de week hem wegsturen? Of laten gaan. Hij zou namelijk wel weg willen. Want hij heeft behoefte aan rust.
Maar ik vraag me af of we daar goed aan doen. Want er moet best nog wat geregeld worden, en dat gaat toch allemaal makkelijker en sneller als we in hetzelfde huis wonen. Ook de zorg voor de kinderen kunnen we nog delen.
Wordt ik er echt beter van als ik hem de helft van de week de deur wijs? Om vervolgens de andere helft weer samen te zijn.
Mariieke schreef op 02-04-2024 om 20:34:
[..]
Dus de helft van de week hem wegsturen? Of laten gaan. Hij zou namelijk wel weg willen. Want hij heeft behoefte aan rust.
Maar ik vraag me af of we daar goed aan doen. Want er moet best nog wat geregeld worden, en dat gaat toch allemaal makkelijker en sneller als we in hetzelfde huis wonen. Ook de zorg voor de kinderen kunnen we nog delen.
Wordt ik er echt beter van als ik hem de helft van de week de deur wijs? Om vervolgens de andere helft weer samen te zijn.
Nee hij moet volledig weg. Hij huurt maar een vakantiehuis, daar kunnen de kinderen ook naar toe.