Ziek jeugdzorgsysteem en rol pleegouders daarin
Ik start deze draad nav de draad van Jasmino, een jonge pleegmoeder die hier komt voor advies etc. In deze draad heb ik mijn gal gespuwd over de manier waarop de besluitvorming in de jeugdzorg verloopt en hoe ik vind dat pleegouders daar onderdeel van zijn. Hoe een kleine hulpvraag kan leiden tot een uithuisplaatsing, waarna ouders niet meer tellen en de pleegouder groot respect geniet voor het 'goede werk' wat hij doet. Maar is dat wel zo. Of loop je als pleegouder toch ook wel -met al je goede bedoelingen- toch ook wel het risico onder de noemer weldaad mee te doen aan een enorme misdaad. Want dat is het onrechtmatig uit huis halen en houden van kinderen. Wie praat mee?
Justitie.
"Mensen dwingen is niet echt een vorm van hulpverlening. Mensen dwingen hoort bij justitie.
Dus je vraagt hulp maar je krijgt justitie."
Sja, als iemand een ander beschadigt en dat blijft doen, dan is justitie misschien datgene wat nodig is.
Eens
Fred:"Ik denk dat het in het belang van het kind is om juist een stabiele situatie te hebben. "
Daar is geen twijfel over mogelijk. We zijn het eens. Maar bovendien: family life is een nadrukkelijk grondrecht (verdragsrecht).
De kwestie is dat het door Jeugdzorg niet als primaire kindbehoefte met waarborgen wordt behandeld, maar inmiddels als gelegenheidsargument uit de kast komt om kinderen te houden waar ze door jeugdzorg zelf geplant zijn. Ook als het kind zich daar helemaal niet thuis voelt.
Stapje breeder: het komt zelfs bij kindontvoeringen uit de kast. Ontvoer een baby en hou het twee jaar. Dan is het van jou op grond van family life.
Hoe dan ook: het argument dat de belangen van ouders een te grote rol spelen, geldt niet meer.
Groet,
Miriam Lavell
Goed om te horen.
"Hoe dan ook: het argument dat de belangen van ouders een te grote rol spelen, geldt niet meer."
Goed om te horen.
Wie zijn gat brandt
"Sja, als iemand een ander beschadigt en dat blijft doen, dan is justitie misschien datgene wat nodig is."
Volgens mij begrijp je het niet. Dat kind wordt uit huis geplaatst en is vader, broers, zussen en omstanders kwijt. Ook de bedilzucht van schoonmoeder, maar die mag gewoon thuis blijven.
Hoe past 'wie zijn gat brandt moet op de blaren zitten' daar dan bij?
Groet,
Miriam Lavell
Je snapt het niet, fred
Fred, je snapt niet hoe ernstig de situatie is. Jeugdzorg is een justituele instantie waar niet aan waarheidsvinding wordt gedaan. Eerst wordt ingegrepen op grond van vermoedens, vage roddels of eigen inkleuring en vervolgens moet je als ouder je onschuld bewijzen. Het is een dictatuur. Als ouder ben je schuldig totdat onschuld bewezen is en dat mag je helemaal zelf doen terwijl ze je uit alle macht tegenwerken.
Juist door het systeem van jeugdzorg gaat daar ontzettend veel tijd overheen en vervolgens krijg je zelfs als je je onschuld kan bewijzen je kind niet meer terug omdat het inmiddels al family-life ergens anders opgebouwd zou hebben...
Denk je nou heus dat deze houding in het belang van kinderen is?
Fouten
"Volgens mij begrijp je het niet. Dat kind wordt uit huis geplaatst en is vader, broers, zussen en omstanders kwijt. Ook de bedilzucht van schoonmoeder, maar die mag gewoon thuis blijven. "
Als het slechter af is uit huis dan had het nooit uit huis geplaatst mogen worden. Er wordt steeds gedaan of uit huis plaatsen de hel op aarde is. Maar je hoeft niet in een tehuis terecht te komen. Je kan ook in een liefdevol pleeggezin terecht komen.
"erst wordt ingegrepen op grond van vermoedens, vage roddels of eigen inkleuring en vervolgens moet je als ouder je onschuld bewijzen. Het is een dictatuur. Als ouder ben je schuldig totdat onschuld bewezen is en dat mag je helemaal zelf doen terwijl ze je uit alle macht tegenwerken. "
Het lijkt mij dat men juist voorzichtig zou moeten zijn hiermee. Maar fouten worden gemaakt, dat ontken ik ook niet.
In een eerdere post had je het over 'normen' qua schoon huis, en dat bjz wel eens kinderen uit huis plaatst omdat het er niet schoon is. Maar ik denk heus dat dat niet zomaar is.
Er is een verschil tussen een huis dat misschien niet in de VT wonen kan, en een huis waar de ratten over de vloer kruipen. Met een rommelig huis zul je heus niet meteen je kinderen voorgoed kwijt zijn, ik mag hopen van niet. Maar zo'n horrorbeeld wordt er wel geschetst.
Fred
"Maar ik denk heus dat dat niet zomaar is". Vanwege deze mening Fred, komt Jeugdzorg er mee weg dat kinderen niet geholpen worden maar dat gezinnen onder vuur komen te liggen. Dat zorgt er voor dat er niemand meer voor jou opkomt want jeugdzorg doet dat niet zomaar. Tot nu toe kost dit mij de relatie met mijn broers en zusters, dat vlekje wordt nooit meer weggepoetst. Ook al heb ik gelijk gekregen van de rechter. Goed dat er instanties zijn want ze vonden mij met mijn kinderen toch al wat vreemd. Vreemde wereld autisme, ik moest er zelf ook echt aan wennen. Je wordt ongeloofwaardig voor je omgeving en komt alleen te staan. Gelukkig had ik goede ouders, vrienden en familie, die mij gesteund hebben en wist ik goede hulpverlening in te schakelen. Je zult maar niet zo'n netwerk en vaardigheden hebben. Dan heb je een stigma waarvan iedereen denkt: dat is niet zomaar. Gezin naar de maan.
Waar rook is
Fred:"Als het slechter af is uit huis dan had het nooit uit huis geplaatst mogen worden. "
Ten eerste: die afweging wordt niet gemaakt.
Ten tweede: het is naast het punt. Jij wil dat er iets dwingends gebeurt met de opvatting van schoonmoeder. Dat gebeurt helemaal niet. Er gebeurt iets met dat kind, ook als het kind slechter af is.
Fred:"In een eerdere post had je het over \'normen\' qua schoon huis, en dat bjz wel eens kinderen uit huis plaatst omdat het er niet schoon is. Maar ik denk heus dat dat niet zomaar is."
Ik weet niet wat je met 'zomaar' bedoelt, maar die normen zijn er. Indicatoren voor verwaarlozing. Daar hoort bijvoorbeeld ook het niet hebben van een eigen kamer bij.
Fred:"Met een rommelig huis zul je heus niet meteen je kinderen voorgoed kwijt zijn, ik mag hopen van niet. Maar zo\'n horrorbeeld wordt er wel geschetst."
Dat is ook een juist beeld, met die nuance dat dat alleen in die gevallen gebeurt waar er sprake is van contact met jeugdzorg. Dat kan dus nav een vrijwillig hulpverzoek (kunt u ons helpen) of nav een melding van iemand uit het netwerk van het kind.
Bijvoorbeeld: jouw schoonmoeder meldt dat jij helemaal verkeerd opvoedt (jullie zijn het niet eens over opvoeden, dus dat is mogelijk). Dan komt er een onderzoek. Dat is geen onafhankelijk onderzoek. Het gaat uit van problemen, omdat er gemeld is. In dat onderzoek wordt er dus gezocht naar bevestiging van vermoedens. Het 'niet pluisgevoel' van de personen die onderzoeken is hierbij leidend.
Fred:"Het lijkt mij dat men juist voorzichtig zou moeten zijn hiermee. "
Het lijkt erop dat je een soort basis set van voorzichtigheid in je hoofd hebt, waarvan je veronderstelt dat iedereen die wel zal toepassen.
Jeugdzorg doet dat niet.
Groet,
Miriam Lavell
Amen, annej
Perfect verwoord AnneJ. Deze discussie gaat er niet om dat er kinderen zijn die het niet goed hebben. Deze discussie gaat erom dat zoveel gewone gezinnen hierin verzeild raken en kinderen met lcihte problemen in zware trajecten gestopt worden. Ga op maandag in de rechtbank zitten en kom er op vrijdag uit. En verbaas je hoeveel 'gewone ouders' het moesten opnemen tegen Bureau Jeugdzorg. Ik persoonlijk kan er gewoon van overstuur raken hoeveel gewone ouders dit overkomt.
Ik zou daarom alleen al niets met de hele keten te maken willen hebben, inc. pleegouderschap: het een fasciliteert namelijk het andere.
Pleegouders
Als men om mij heen overweegt om pleegouder te worden dan geef ik dat ook mee. Je had mijn kinderen kunnen krijgen, onbegrepen autisme, onbegrepen door zichzelf en door de buitenwereld. Angst en paniek. En dan hulp van een instantie die daar niets mee kan. En dan mag een volgend gezin het nog eens proberen zonder het gereedschap dat je hier zo nodig aangereikt moet krijgen. Dat is niet goed voor mijn kinderen maar ook niet goed voor de pleegouders. Iedereen wordt hier in de steek gelaten.
Media
Is het een idee om de media op deze draad te wijzen? En o ja, welke en wie neemt dit op zich?
Ik kan het gezien mijn functie niet.
Andere kant
Ik ga er inderdaad van uit dat men vanuit een basis voorzichtigheid handelt. Ik heb ook al uitgelegd waarom weloverwogen beslissingen in sommige gevallen nog steeds zullen worden opgevat als ongefundeerde kinderroof.
Toch blijven jullie een beeld schetsten van een stelletje wilde kinderrovers, ik kan daar weinig tegenover stellen.
Is er misschien een 'kinderrover' op het forum die de andere kant van het verhaal kan belichten? Of zijn die allemaal weg gegaan omdat hier maar éen geluid klinkt?
Bijvangst
Fred, ik kan je dat tegengeluid ook geven.
Je moet even afstand nemen van de emotionele kwalificaties als kinderroof en gewoon naar het proces kijken.
Dat is een proces dat wel degelijk hier en daar tot terecht ingrijpen leidt, dat kinderen redt al is het maar om wezen aan een nieuw gezin te helpen, maar dat tegelijkertijd ook een enorme bijvangst heeft.
De klacht gaat over de bijvangst. Dat die bijvangst er is, blijkt gewoon uit de cijfers. Nederland als kampioen uhp.
En dat betekent dat het proces niet klopt.
Omgekeerd: als het nou waar zou zijn dat dit proces wel _alle_ gevallen van echte narigheid van een bevredigende oplossing zou voorzien, dan was het nog wat. Maar ook dat is niet waar.
Van alle gevallen van echte narigheid die het nieuws hebben gehaald, van Maasmeisje tot meisje van Nulde en de brand in Roermond, is de overeenkomst dat zij al in dat proces zaten. Dat er al toezicht was. Dat die kinderen onder de ogen van vergadertijgers in rook of water zijn opgegaan.
"s er misschien een \'kinderrover\' op het forum die de andere kant van het verhaal kan belichten? Of zijn die allemaal weg gegaan omdat hier maar éen geluid klinkt?"
Er is geen andere kant. Er is maar één systematiek. De klacht gaat over die systematiek.
Groet,
Miriam Lavell
Tipje fred
Het is een verschil in perspectief. Ouders zien het risico dat jeugdhulpverleners kinderrovers blijken te zijn. Jeugdhulpverleners zien zichzelf als kinderredders en willen niet weten dat het ook nog weleens uit kan pakken als kinderbeschadigers.
Ouders denken dat kind en ouder geholpen zijn met deskundige hulp. Hulpverleners denken dat de ouders de schuld zijn als ze met een kind komen, het is ze klaarblijkelijk niet gelukt. Dat bijt elkaar.
Je denkt dat je voor hulp komt maar je blijkt beschuldigd te worden. En dan kun je alsnog op zoek naar echte hulp terwijl dat oordeel boven je hoofd hangt.
Kortom: het is niet wat het lijkt.
De diskwalificatie
Annej:"Ouders zien het risico dat jeugdhulpverleners kinderrovers blijken te zijn. Jeugdhulpverleners zien zichzelf als kinderredders en willen niet weten dat het ook nog weleens uit kan pakken als kinderbeschadigers."
Wat Fred bedoelt te zeggen is dat _alle_ ouders met dat argument van kinderroof zullen aankomen, ook in die gevallen dat er wel terecht sprake is van uhp.
Daar heeft hij gelijk in. Laten we wel wezen: er zijn ook nog steeds ouders die op het standpunt staan dat hun kinderen hun bezit zijn. Er zijn vaders die op religieuze gronden menen recht te hebben op seksuele omgang met hun dochters. Hoe bezitteriger ze zijn, hoe harder ze het over 'roof' zullen hebben.
De beschuldiging van 'kinderroof' is daarmee een diskwalificatie in zichzelf.
Ondertussen is er wel degelijk sprake van een nogal speciale manier van klantenbinding. Wat ik zwak vind aan het verhaal van Fred is dat hij dat er niet uit haalt. Niet alleen ouders hebben het daarover, maar ook ombudsmannen, hoogleraren, etc.
Er spelen grote belangen. Miljarden.
Bovendien zit het veld zelf vol met 'schoonmoeders' met een heel eigen opvatting over opvoeden die naar hun oordeel 'de waarheid' is en die voor iedereen zou moeten gelden.
Groet,
Miriam Lavell
Kinderroof
In het kader van de financiele belangen van deze sector kan ik de term kinderroof billijken.
Zeker
Ik ook. Zelfs mensenhandel, kinderarbeid en slavernij. Ik heb er een voorbeeld van aangedragen.
Maar ik snap wel waarom dat woord Fred in verwarring brengt.
Een andere term helpt misschien.
Groet,
Miriam Lavell
Systematiek.
"Er is geen andere kant. Er is maar één systematiek. De klacht gaat over die systematiek. "
Ik heb weinig verstand van de systematiek, maar ik neem onmiddellijk van je aan dat die verbeterd kan worden.
Al zul je altijd 'bijvangst' hebben. En altijd boze ouders. Dat was mijn punt.
Altijd wat
Fred:"Al zul je altijd \'bijvangst\' hebben. En altijd boze ouders. Dat was mijn punt."
Ja hoor. Maar in de huidige situatie zijn het er wat veel en bovendien komen de klachten niet alleen van ouders. Maar ook van bijzonder geschoolde en genuanceerde dames en heren die ervoor doorgeleerd hebben.
'Je kunt niet iedereen tevreden stellen' is in dit geheel dus geen argument.
Ja, er is veel mis.
Nogmaals: ik denk dat de oplossing niet alleen binnen Jeugdzorg ligt, maar ook daar buiten. Aan de vraagkant. Die bestaat te vaak uit gelijkhalerij. Daar komt altijd stront van.
Groet,
Miriam Lavell
Borstvoeding en hechting
Toen ik zelf een baby had en in de kranten over jeugdzorgzaken las, was ik enorm verbaasd.
Als (aankomende) moeder las en hoorde ik van alle kanten hoe belangrijk borstvoeding en hechting voor jonge kinderen zijn. Essentieel. De basis voor de rest van het leven. Mijn kind was veel te vroeg geboren en verbleef de eerste maanden in het ziekenhuis. Ook daar probeerde men zoveel de borstvoeding en de hechting tussen ouders en kind te bevorderen. Ook al was dit logistiek natuurlijk lastig voor het ziekenhuis. Ze moedigden ons aan om zoveel mogelijk te "kangoeroeën" (met baby te liggen/zitten met huid-op-huid-contact) en om zoveel mogelijk te kolven omdat de moedermelk enorm belangrijk is voor zo'n prematuur en zodat ik later borstvoeding zou kunnen geven. Deze beleidslijn werd ook uitgedragen in folders, posters, certificaten die aan de muur hingen, etc. Natuurlijk liet de uitvoering wel eens te wensen over (ook al omdat het voor de verpleging logistiek onhandig kon zijn), maar de intentie en het beleid was er heel duidelijk.
En dan lees je in de krant dat Jeugdzorg een jonge baby bij een zwakbegaafde moeder weghaalt (baby Hendrikus) en dan denk ik: huh? en de borstvoeding dan? zou het niet veel beter voor de baby zijn om deze onder goede begeleiding bij de moeder te laten?
En vervolgens lees je dat zo'n baby in het eerste jaar een stuk of vijf keer bij verschillende pleeggezinnen wordt ondergebracht. En toen viel ik bijna van mijn stoel. Over de noodzaak van borstvoeding kun je nog twisten (als is het interessant om te zien hoe de zwaarte van dat belang anders weegt als het ouders of Jeugdzorg betreft). Maar ik dacht dat hechting unaniem door wetenschap en deskundigen wordt gezien als een essentiële levensbehoefte voor jonge kinderen. Denk aan dat experiment met die aapjes: die vinden een surrogaat-knuffelmoeder belangrijker dan eten (ze moesten kiezen in het experiment).
Wat ik totaal niet begrijp is dat Jeugdzorg jonge kinderen iedere paar weken/maanden ergens anders onderbrengt. Dat is toch regelrecht het vernielen van een leven? Als je een jong kind uit huis plaatst, doe het dan goed en zorg voor een pleeggezin waar het kan blijven. En nee, dit was geen pech of een gevolg van te weinig pleeggezinnen. Dit was beleid. En dat is nog het allerergste.
Ik snap dit dus echt helemaal niet. Hoe kan dit nou.
En ondertussen woeden er in de kranten discussies over hoe goed/slecht kinderopvang is voor jonge kinderen, etc. Alsof het totaal verschillende werelden zijn.
O ja, uiteindelijk zijn de ouders van baby Hendrikus door de rechter in het gelijk gesteld en mocht hij terug naar de ouders. Maar intussen had hij zijn eerste jaar wel bij verschillende pleegouders doorgebracht en geen borstvoeding gekregen. Ben benieuwd hoe het nu met baby Hendrikus gaat. Kan me voorstellen dat de zwakbegaafdheid voor een ouder kind nadeliger is dan voor een baby. Maar ook dat een goede omgeving/netwerk dit kan compenseren.
Lastige discussie
Ik vind het wel lastig worden om te discussieren: als medische wetenschap gediskwalificeerd wordt, als het feit dat er kinderen zijn die te veel hamburgers eten gebruikt wordt om daarmee ondervoeding en dus verwaarlozing goed te praten, als misbruik dat plaatsvindt in instellingen en pleeggezinnen gebruikt wordt om te stellen dat kinderen maar beter in een zieke thuissituatie kunnen blijven, weet ik niet zo veel meer in te brengen: veel herhaling dus. Ik ontken, nogmaals, de problemen niet. Gezien de bezuinigingen en reorganisaties de laatste jaren wordt het er ook echt niet beter op (ik weet van tenminste een tehuis waar kwetsbare kinderen tot 12 jaar zonder al te veel controle samenleven met jongeren met een achtergrond van seksueel misbruik). Bovendien zijn er begeleiders op veel groepen wegbezuinigd; ook hierdoor neemt de kans op misbruik toe. De oproep van Emine om pleegouderschap te ontmoedigen vindt ik dan ook onbegrijpelijk: hoe meer pleegouders, hoe beter de screening en hoe beter je kan voorkomen dat de combinatie van pleegkinderen in een gezin risico's met zich meebrengt. Jullie blijven maar hameren op onterechte bemoeienis van jeugdzorg. Erkenning hiervoor is in dit draadje al ruimschoots gegeven. De vraag die maar niet beantwoord wordt is: hoe kunnen we de meest kwetsbare kinderen beschermen, die door hun eigen ouders in hun bestaan bedreigd worden? Ik vind dit juist in deze context een relevante vraag: de problemen die jullie met jeugdzorg ervaren zouden zonder deze problematiek niet bestaan. Wat mij tenslotte opvalt is dat mijn referentiekader zo anders is dan de meeste van jullie, daardoor praat ik misschien wel net zo langs jullie heen als jullie langs mij.... Ondanks dat ik jullie verhalen goed gelezen heb, blijft voor mij de bescherming die jeugdzorg biedt noodzakelijk. Dat kinderen die uit een verschrikkelijke thuissituatie gehaald zijn, vervolgens onder de verantwoordelijkheid van de overheid met mishandeling / misbruik te maken kunnen krijgen is natuurlijk onaanvaardbaar. Hier zouden wat mij betreft kosten noch moeite bespaard moeten blijven om dit te voorkomen.
Sietske
Angst
Even een klein voorbeeldje van de angst waar ouders, die met BJZ te maken hebben, in leven. Mijn oudste is na 2 jaar gelukkig weer thuis. In de laatste 6 maanden is zij helemaal opgebloeid, van een angstig gesloten puber die therapie nodig had (door de OTS en UHP) in een vrolijke, open meid. Ze wil het absoluut niet hebben over de laatste jaren, heeft haar erg getekend.
Maar van de week had zij een fietsongeluk op weg naar school, met neefje. Politie erbij, ambulance voor neefje, ik als een gek er naar toe (viel gelukkig erg mee). Maar dan zit ik weer thuis bij te komen van de schrik en slaat de angst toe. Want haar gegevens zijn genoteerd door de politie. Wat als de politie ziet in hun systeem dat ze nog een OTS heeft (geen idee of dat kan), wat als BJZ wordt gewaarschuwd? Wat als ik (alweer) de schuld krijg? En ga zo maar door. Allerlei doemscenarios hebben de revue gepasseerd. Rationeel weet ik beter, maar die angst, die zal voorlopig (de komende jaren) niet verdwijnen. Want BJZ is wel erg super voorzichtig. Ondanks het glanzend rapport dat dochter en ik van een onafhankelijke instelling kregen met het advies dat verdere hulpverlening niet nodig was, bleef de voogd maar achterdochtig en onwillend om de hulp stop te zetten. Want stel je voor dat het misschien toch ergens niet goed zou lopen. Zolang BJZ deze houding heeft, blijf ik in angst!
Sterker nog
ik hoor van moeders die een ernstig vermoeden hebben van misbruik van hun kind maar niet naar het AMK Jeugdzorg durven uit angst dat (vanwege niet-waarheidsvinding) ze het gooien op 'slechte communicatie tussen de ouders', hun kinderen in trajecten terecht komen waar zij geen greep meer op hebben en het allemaal nog nadeliger wordt voor hun kind.
Over contraproductief gesproken!
De oplossingen
Sietske:"De vraag die maar niet beantwoord wordt is: hoe kunnen we de meest kwetsbare kinderen beschermen, die door hun eigen ouders in hun bestaan bedreigd worden? Ik vind dit juist in deze context een relevante vraag: "
Wat mij betreft heb ik die vraag wel beantwoord.
De oplossing is tamelijk eenvoudig: Weeg bij het afwegen van ots/uhp af welke alternatieven er op dat moment beschikbaar zijn. Toets die alternatieven aan precies dezelfde criteria als waaraan thuissituaties worden afgemeten.
Om terug te komen op baby Hendrikus (de verbazing van Prema): Die baby wordt expres onthouden van hechting. Iedereen weet dat dat slecht is voor een kind. Ondertussen is de kans groot dat dat expres verhuizen op verzoek is gebeurd van de advocaat van de ouders, of van de rechter. Dat heeft niks met het belang van het kind te maken, maar met de procedure.
De procedure wil namelijk dat als die baby ergens een jaar of langer zit, dat dat dan de stek is waar die baby recht op heeft (hechting, family life).
Er is in dit geval preventief uit huis geplaatst, terwijl er tegelijkertijd uit alle macht geprobeerd is om procedureel de kans op terugkeer naar de ouders open te houden.
Dat is een slechte keuze. Grijp dan niet in, of verzin iets anders.
Sietske:"Dat kinderen die uit een verschrikkelijke thuissituatie gehaald zijn, vervolgens onder de verantwoordelijkheid van de overheid met mishandeling / misbruik te maken kunnen krijgen is natuurlijk onaanvaardbaar."
Ja, dat is onaanvaardbaar. Maar het is wel een bekend risico. En dat is precies wat ik bedoel: het is raar om kinderen uit een risicovolle omgeving te halen om ze vervolgens in een risicovolle omgeving te plaatsen.
Doe het dan niet.
Het grootste probleem dat er op dit moment is, is het aantal. Je kunt nu eenmaal niet voor zoveel kinderen een veilig alternatief organiseren. Realiseer je dat, weeg af en beperk je tot die gevallen waar dat wat er is wel beter is dan thuis. Dan hebben we het over veel minder kinderen die binnen het budget wél op meer waarborgen kunnen rekenen.
Verder ben ik voor het herinvoeren van het JAC (jongeren vanaf een jaar of 10 moeten zelf ergens terecht kunnen).
Last but not least: Stop het geroddel over opvoedstijlen en het doen alsof er eentje de ware is. Bouw in de procedures meer waarborgen in om gelijkhalerij te stoppen.
Groet,
Miriam Lavell
Raredruif, zie nieuw draadje
...
Primavera (en anderen)
Jouw verhaal haalt een hele diepe snik in me omhoog. Het had de onze kunnen zijn. Helaas zaten we wel op die vlucht naar de hel. Ik heb de energie en de woorden niet om de voorbije en verwoestende jaren met bjz voor ons en de kinderen in kaart te brengen. Ik kan slechts de volgende woorden eraan toevoegen; trauma's, angst, nachtmerries, paniek, isolement, wanhoop, uitzichtloosheid, rechtszaken, schulden (LBIO), een totale en funeste overload aan rapportages diagnoses en medicatie, overkill.
Emine Miriam en AnneJ, jullie verwoorden de schor geschreeuwde stem van velen. Je moet wel van hele goede huize komen en een groot vangnet en dito rekening hebben om een kans te maken tegen de kafkiaanse tango met bjz. En Fred, zalig zijn de onwetenden!
Vraag aan forumbeheer
Iemand hierboven doet het voorstel dit draadje eens onder ogen van de media te brengen. Ik vind dat niet eens zo'n slecht idee maar kan mij voorstellen dat mensen dat niet op persoonlijke titel willen doen. Ik ook niet. Zou daar misschien ook een taak voor Ouders Online weggelegd kunnen zijn?
Meelezers
Volgens mij leest de media gewoon mee. Bovendien is OO zelf onderdeel van die media.
Ik weet niet wat je hoopt terug te vinden van deze discussie in 'de media'. Waar je telkens mee worstelt met dit onderwerp, is dat wat Fred en Sietske ook verwoorden:"maar hoe moet het dan met de kinderen die wel gered moeten worden?"
Dat komt ook op in het hoofd van een journalist. Anders wel in het hoofd van de eindredactie die, plaatsvervangend voor het lezers- of kijkerspubliek, graag de stelling betrekt dat het allemaal maar zo moet blijven als het is.
Onder het motto 'je moet toch wat, in het belang van het kind'.
Wat voor de goegemeente te confronterend is, is de gedachte dat het helemaal fout zit en dus al jaren helemaal fout gaat. Dat het iedereen kan treffen, ook je eigen gezin of dat van je beste vrienden.
Mensen willen daar niet aan.
Groet,
Miriam Lavell
Miriam
Ik denk dat je gelijk hebt. Ik denk ook dat journalisten het pas echt op willen pakken als ze bij een heleboel verhalen zoals die hierboven hoor en wederhoor kunnen doen. De goegemeente wil er niet aan dat is ook zo. Ooit begon ik met een heel klein groepje vrouwen aandacht te vragen voor incest en seksueel misbruik van kinderen. Toen wilde ook niemand er aan. Kreeg je hele rare reacties. Maar toch is daar ook iets verschoven in de algemene opinie, zij het veel minder dan wij dertig jaar geleden hoopten. En het heeft waarschijnlijk ook niet eens tot minder misbruik geleid...
Mijn oproep komt voort uit ook maar weer een machteloos 'je moet toch wat'...
De spijker op zijn kop
"Wat voor de goegemeente te confronterend is, is de gedachte dat het helemaal fout zit en dus al jaren helemaal fout gaat. Dat het iedereen kan treffen, ook je eigen gezin of dat van je beste vrienden.
Mensen willen daar niet aan."
Daar ontleent jeugdzorg dus mede zijn Macht aan. Je hebt niks te vrezen als je je kinderen niet verwaarloost of mishandelt. Subjectiviteit, afhankelijk van de persoonlijke realiteit en willekeur van de voogd, die ver van de werkelijkheid afstaat en tot geldende norm verheven word.
